En plots zag ik het, helder als nooit eerder: jij hebt àltijd een dubbel discours gehad. Me altijd beloven dat "ooit" er zou komen, een ooit waarin wij altijd samen zouden zijn. We droomden er samen over, en jij voedde die dromen. Maar tegelijkertijd steeds weer jouw uitspraken van "ik zal Haar nooit verlaten, we kunnen financieel niet zonder elkaar". 

Wanneer ik je dan confronteerde aan die uitspraak, klonk het steeds weer "ik kan haar niet verlaten, maar de situatie kan veranderen. Zij kan mij buitengooien bijvoorbeeld". Ik zei het je al: ik ben géén tweede keuze, geen second best, geen vangnet. Hoe rijm jij beide uitspraken: "ik geloof in een ooit waarin wij samen zijn" versus "ik zal Haar nooit verlaten"??? 

Maar ook daarnaast: jouw eerste bekommernis is altijd weer, iedere keer opnieuw ZIJ. Zelfs nu, nu ik beslist heb om een clean cut te doen, is jouw eerste opmerking: "hoe moet ik dat aan Haar uitleggen?" . Niet "hoe voel jij je?" (die vraag kreeg ik nog geen enkele keer). Niet "ik wil je niet kwijt." Enkel "ik ga Haar moeten troosten, want Ze huilt, Ze begrijpt het niet". 

De grote redder... en Zij laat het je toe, Haar redder te zijn. Ben ik te zelfstandig voor jou? Te autonoom, te zelfredzaam? Alvast te confronterend, en dàt verdraag jij niet. 

Die eeuwige achterdocht van jou... die susceptibiliteit. Slachtoffergedrag. 

Jij wil een laatste gesprek. Om jouw standpunt uiteen te zetten. Ik heb er geen probleem mee. Want ik heb mijn beslissing genomen, en ik kom er niet op terug. Gisterenavond laat verwijderde ik jullie alledrie als vriend van mijn FB. Het vreemde is: Zij was de eerste die het door had... Begrijpelijk dat Ze er niets van begrjipt. Ze wil van jou horen waarom ik deze beslissing genomen heb, wat er gebeurde tussen ons. Ik laat het jou uitleggen... ik heb Haar enkel gevraagd om geen vragen te stellen, noch aan jou noch aan mij. 

Maar ach, zo lekker lief fusioneel als jullie zijn... Zij zal het niet laten rusten, en jij zal de behoefte voelen om te klagen. Er zijn genoeg "veilige' twistpunten tussen ons: je relatie met je dochter, je houding naar Haar, je gezeur, je omgaan met geld, je steeds weer ziek melden, ... kies maar iets.

Ik ben vrij. Voor het eerst in 15 maanden ben ik vrij.

Waarom huil ik dan???