Vanavond spraken we af. Ik beloofde je mijn avond vrij te houden voor jou, en dat deed ik. Maar heel de dag laat je niets horen... tot 19h: "waar en wanneer?" Mijn eerste reflex is boos te worden... hoe durf je me die vraag te stellen, als ik duidelijk stelde afgelopen vrijdag dat ik enkel mijn avond voor je vrij hield. De rest was aan jou.

Zoals altijd blijk je niets gepland te hebben... Maar wat heb je pech: ik kan steeds langer mijn adem inhouden. Het was niet gemakkelijk voor me, meerdere keren stond ik op het punt je iets te sturen. Maar ik hield vol...

We eindigen in een café'tje, het enige dat open is. Want openingsuren checkte je niet... natuurlijk niet.

Wat je van me verwacht nu, weet ik nog altijd niet. Daar "moet je over nadenken". Wat je wél weet, is dat je me wil blijven zien. Wat het nut daarvan is, in de huidige omstandigheden, weet ik niet. Maar ik ben niet de moeilijke... je krijgt wat je vraagt. Als jij nu plots wél kan verklaren waar je een hele dag naartoe gaat, of het nu met of zonder mij is, des te beter. Maar ik maak me geen illusies: je woorden voelen aan als de spreekwoordelijke wortel: verleidelijk om erin te geloven maar voor eeuwig en altijd onbereikbaar.

Op geen enkel moment kàn jij erkennen dat ik in elk scenario van "ooit" tweede keuze zal zijn. In één en dezelfde zin zeg jij "ik zal Haar nooit verlaten" en "er bestaan scenario's waarin ik actief voor jou kan kiezen". Maar welk scenario dat dan wel kan zijn, daar moet je "over nadenken". Het is een wortel... jij kàn gewoon niet erkennen dat jouw beide uitspraken incompatibel zijn. Want dàt erkennen is ook de laatste band met mij verliezen, mijn laatste hoop vernietigen. Wat jij maar niet in lijkt te kunnen of willen zien, is dat die laatste hoop al lang geleden verdwenen is.

Want ik ben wél bewust van het feit dat beide uitspraken incompatibel zijn. En dus trek ik mijn conclusies: 'ooit' bestaat niet. En dus zal ik nooit een actieve, positieve keuze zijn in jouw leven. Jij leeft in een droomwereld... en te vaak heb ik me erin laten meesleuren. 

We namen afscheid vanavond, vrij bruusk (onverwacht bezoek van de schoonzoon, die toevallig in de buurt was, 100 km van zijn woonplaats). Een laatste keer herhaal ik dat jouw uitspraken incompatibel zijn, dat ik het beu ben dat je me wortels voorhoudt.

Weer vraag je wanneer je me weer kan zien. Ik kan je enkel de optie van volgende week dinsdag geven, 's avonds. Aan jou de plaats te bepalen... ik stel niets meer voor. 

Ik zie wel. Jij beloofde me hulp voor mijn operaties volgende week (ik heb een hoop ritten te doen waarbij ik zelf niet kan rijden, en jij kon er verschillende opvangen). Maar plots klonk het van "ik ga heel drukke weken tegemoet, ik ga weinig tijd hebben om af te spreken". Weer een belofte die je me deed "ik zal er voor je zijn, ik breng en haal je naar de dokters die dagen"... lege woorden.  Ik regel me wel op een andere manier. Laat je er zelf achter komen dat je je beloftes niet hield.

Jij wil me zien. Met me gaan wandelen, hand in hand. Met me naar een museum gaan, in Amsterdam, in Parijs. Ik heb het allemaal al gehoord... en niéts hiervan heeft zich  gerealiseerd. Mij trek je niet meer mee in je dromen... ik ben er moe van.

Ik wil enkel begrijpen wat jij nu écht denkt, wat jij nu écht wil. Of jij écht denkt dat je op de goede weg bent. 

Maar dit is geen relatie meer, al heel lang niet meer. Was het ooit een relatie eigenlijk? In elk geval geen relatie met kans op slagen. Die droom ben ik kwijt... 

Ik noemde jou in dit verhaal de verliezer. Omdat je mij kwijt bent. Jij hoort dit als "ik ben de verliezer, dus ben jij de winnaar". Maar ik verlies ook alles, mijn lief. Ik verlies niet enkel jou, maar ik verlies ook de dromen die ik droomde met jou. 

"ajourd'hui on se manque

chacun de notre coté

mais on arrête pas de s'aimer"