Het vreemde is: ik ken je. Of ik denk toch je te kennen. Ik stel me voor hoe jij facebook nauwlettend in de gaten houdt. Controleert of ik online kom. Mijn tijdlijn in de gaten houdt. Bij wie reageer ik? Wie reageert bij mij? Wie zijn die mogelijke minnaars waar ik op alludeerde?

Ik ken je. Dit zijn de woorden waar je al een jaar voor vreest. De woorden waar je al een jaar op insinueert. Ik vind het tragisch. Tragisch voor jou... Op zo ongeveer élk vlak stopte ik niet met je gerust te stellen, mijn antwoord was nooit lang geldig, moest steeds weer herhaald en bevestigd worden. Ja, je bent de beste minnaar die ik ooit had. Ja, ik geniet van vrijen met jou. Ja, je ejaculaat is omvangrijk (dàt is nu eens een obsessie waar ik nooit een jota van begrepen heb... who cares???). Ja, ik houd van jou. Ja, je bent beter dan mijn eigen partner. 

Steeds opnieuw moest ik het herhalen. Steeds opnieuw kreeg ik dezelfde vragen. Alsof mijn antwoord een beperkte houdbaarheidsdatum had. Steeds weer twijfelde je...

En nu ik je voor de voeten gooi "ja, ik slaap met anderen. Ja, ik heb minnaars" stel je mijn uitspraken niét in vraag. Omdat het je diepste angst bevestigt, heb je geen bevestiging nodig. Je neemt mijn provocerende woorden meteen voor waarheid aan, geen twijfel, geen aarzeling. 

Wat ben je toch voorspelbaar voor mij. Maar ik maak me zelfs niet meer moe om je te confronteren met mijn inzichten. Het is zinloos...

Het doet er niet meer toe... of jouw gedrag nu voortkomt uit een borderline persoonlijkheid of eerder een autistisch functioneren... ik kàn, wil, en zal er geen energie meer in steken. Zij mag je hebben... 

Ik schreef het je: doe je huwelijksaanzoek maar aan Haar. Haar diepste wens. Ik speel het spel, kom dansen op je huwelijk. Zoals je zei: "ik zeg 'ja' met een traan in mijn ogen". Mijn droom, nu een jaar geleden. Ga je gang...  Zie ik mezelf met jou huwen? Ik had het gewenst, wilde het, zou er alles voor opgegeven hebben. En eens erin, zou ik volgehouden hebben. Jij was te bang, schoof beslissingen voor je uit... steeds verder. Want je kon Haar "niet verlaten zolang ze financieel jou nodig had". Tja, jullie gingen krediet na krediet aan sinds ik jullie ken... waardoor Zij steeds langer jou nodig zal hebben, jullie zijn financieel gebonden.

Misschien vind ik ooit iemand die beter bij me past? Die het plaatje compleet maakt, me hetzelfde kan bieden als mijn partner met nét dat beetje meer dat jij mij bood. En anders.. blijf ik ongetwijfeld. Toch zolang de kids klein zijn, me nodig hebben. Waarom vertrekken en de zaken gecompliceerd maken, als het is om alleen te zitten? Jij zal Haar niet verlaten, los van of ik single ben of niet. Dààr was je duidelijk in, meerdere keren. 

Ik hoor het je nog zo zeggen: "ik geloof in een ooit... misschien gooit Zij mij ooit buiten, dan ben ik vrij". 

Choose me or lose me. I'm nobody's backup.