mijn beslissing is genomen... maar de verhoopte afleiding tijdens mijn vakantie laat jammer genoeg te wensen over. Maar okee, ook dààr kom ik wel weer overheen. 

Het doet me beseffen: als het erop aan komt, staat elke mens alleen. Jij leerde me vertrouwen op een ander, en het is mijn fout om nu die basis bij een ander te zoeken. Ik moet me terug op mezelf baseren, en op niemand anders leunen.

Jij beloofde me die steun. Als jij die me zelfs niet kon bieden, waarom zou iemand anders me die dan wél kunnen bieden? Blijkbaar ben ik zo ingewikkeld, zo verstoord, zo in de war, dat zelfs mijn vriend me niet meer kan helpen... hij gaf het op, begrijpt me niet, leest me verkeerd.

Terug naar mezelf... terug op mezelf geworpen. Ik kon het altijd, ik zal het weer kunnen. Hij noemde me "toute-puissante", "dieu dans ton coin". Misschien ben ik dat... of dénk ik toch dat ik dat ben... 

Stop medicatie... stop alcohol... stop medicaties. Enkel ik en mijn gedachten... en mijn werk niet te vergeten! Als het me daarmee niet lukt, heb ik professionele hulp nodig? Volgens mijn vriend wel.