Ons laatste contact dateert van vrijdagavond... het moment waarop je me wéér liet staan. Ondanks je vraag, verzoek, belofte... om me te zien vrijdag, bij thuiskomst van mijn reis, "ging het niet". Meer uitleg kreeg ik niet, en had ik ook niet meer nodig. Want wàt de reden ook was, het zegt genoeg dat jij me dat niet liet weten. Me in het ongewisse liet, me hier thuis liet liegen dat ik mijn aankomstuur nog niet kende. Alles om de kans dat jij me zou komen ophalen aan het station niet te missen.

En pas als ik de vraag stel, en meerdere keer aandring, krijg ik uiteindelijk te horen "het ging niet". Zonder meer uitleg... "je vraagt er ook niet achter". Ik maak me niet meer moe, om je uit te leggen dat je ook spontaan iets kan vertellen. Weer: twee maten, twee gewichten. Van mij verwacht je dat ik spontaan verslag uitbreng, maar bij jou moet ik er achter vragen.

Dus sloot ik af... weer een stapje verder: jouw gsm-nummer is verwijderd uit mijn gsm. Nu kan ik je niet meer bellen (toch niet op gsm) of sms-en. Je thuisnummer ken ik natuurlijk van buiten, maar daar zal ik niet meer naar bellen... ik weet immers nooit wanneer Zij thuis is.

Dus schiet er enkel nog messenger over (jou blokkeren is een groots gebaar, maar ik kan die natuurlijk ook zelf opheffen hé, dus is geen oplossing). 

Dan... ja dàn... kom je over de brug: "wanneer kan ik je zien volgende week?" En je begint met al meteen 2 momenten te noemen die jou uitkomen, maar waarop ik moet werken. Mijn werkmomenten zijn al jaren dezelfde, en ik zou denken dat je na 15 maanden mijn uurrooster wel zou kennen? Terwijl je het meest evidente moment, dinsdagavond, gewoon negeert. Nu ja, ik zeg overal 'neen' op, omdat ik ook effectief élke dag werk en élke avond bezig ben.... behalve dinsdagavond. Het is zo'n gewoonte geworden, om die avond zo veel mogelijk vrij te houden...

Mijn boodschap kon niet duidelijker zijn: ik houd dinsdagavond vrij, heb hier thuis een vergadering aangekondigd. Jij laat me maar weten wat en waar... maar ik weiger bij jou thuis te komen, en ik wil niét op kamer. Je vraagt me hoe je me kan bereiken. Ik begrijp de moeilijkheid niet: jij hebt mijn GSM-nummer nog, je hebt mijn mailadressen (waarvan er twee beschermd zijn), je kan me via messenger contacteren. De achterliggende vraag is eigenlijk hoe ik jou zal contacteren... Dat je het nu nog niet doorhebt: NIET. 

Ik houd van jou, nog altijd. Maar het is niet genoeg, zo veel is wel gebleken. Dus ben je me kwijt. Ik geloof best dat je me zal missen... Maar je zal me missen omdat ik je avonden vulde, omdat ik met je naar bed ging op een manier die uniek was (dàt ga ik nooit kunnen ontkennen), omdat je altijd weer bij mij terecht kon met je klachten (over alles en nog wat, maar vaak over Haar). 

Ik mis jouw liefde. Ik mis jouw aandacht. Ik mis jouw woorden. Maar die dingen mis ik al 10 maanden... een mens zou denken dat het gemis minder zou geworden zijn intussen. Het feit dat dat nog steeds niet het geval is, doet me vrezen voor de toekomst. 

Maar ik moét mijn leven weer in eigen handen nemen. Gedaan met alcohol zodra ik de kans zie. Sinds ik thuis kwam 4 dagen geleden, dronk ik enkel zaterdagavond iets (etentje uit met mijn beste vriendinnen). Nu zit ik hier, alleen in de woonkamer. Kids in bed, ventje weg... Ik zou hier hebben zitten drinken, maar ik mag niet meer van mezelf. Ik moét mezelf bewijzen dat ik zonder alcohol kan. 

Dus kruip ik zo dadelijk in bed... want ik verwacht vandaag geen nieuws ivm morgen. Ik weet zelfs niet of ik me aan nieuws mag verwachten. In het uiterste geval vertrek ik hier, met een boek, en ga in een café'tje zitten morgenavond. Ik kan niet nog eens een vergadering last-minute annuleren... 

Ik mis je. Maar het verandert niets meer...