Jou hoorde ik niet meer sinds vorige week. Correctie: donderdag stuurde je me een sms, om me succes te wensen met mijn ingreep. Ik heb zelfs niet gereageerd... Eergisteren heb ik je dan toch zelf gebeld. Gewoon, omdat ik nog nooit in mijn hele leven zo een contact verbrak, in dit soort omstandigheden. Niet met een vriend, niet met een geliefde. Voor mezelf wil ik hier woorden op kunnen plakken, horen wat er gebeurde. Maar jij was zoals altijd: ontwijkend, vermijdend, terugkaatsend ("ik weet niet wat ik nu wil. Wat wil jij?").

Ik heb de bal in jouw kamp gelegd. Intussen heb ik wel terug contact met Haar, occasioneel een chatgesprekje. En daar kan ik weer van genieten... De chats met Haar zijn altijd losjes geweest, beetje onnozel soms. Ik heb Haar enkel gezegd dat ik nog niet uitgepraat ben met jou, en heb Haar gevraagd om jou buiten onze chats te houden (niet dat ze die moet geheim houden, maar dat ik géén zin heb om jouw naam te lezen, of nieuws over jou wil). Hoe Zij dat opneemt, en hoe jij Haar dat uitlegt, is jouw zaak.

Naar mijn gevoel is dit eigenlijk al voorbij sinds augustus. En zo kan ik het nu ook zeggen. Heb ik het ook gezegd.

Want... er is een nieuwe man. Niet de Ander. Niet de Player. Een man, toevallig ontmoet op een buurtfeest, en heel de avond mee staan praten. De avond eindigde met de eenvoudige vraag "ik heb al lang geleden beslist dat ik, als ik de juiste vrouw vond, haar zou vragen mijn maitresse te zijn. Wil jij mijn maitresse zijn?" Geen valse beloftes. Een man die zijn wereld kent. Een man die geniet van het leven. Een man die niet klaagt. Een man die opstaat met een glimlach en die gaat slapen met een glimlach. Ja, een man met een gezin (met volwassen kinderen), die zijn vrouw aanbidt, geen slecht woord over haar zegt. Maar die ook kan zeggen "ik doe alles om de perfecte vader en echtgenoot te zijn, maar ik wil ook een stukje voor mezelf. En dat zou ik graag hebben dat jij bent".

Het verleden is het verleden. Maar natuurlijk werd al snel duidelijk dat hij niet de eerste minnaar was. Daarvoor was ik ongetwijfeld nét iets te vlot met meteen kansen zien... Dus ik heb toegegeven dat jij bestaan hebt. Maar ik heb het einde gesitueerd in augustus. Niemand is graag de rebound guy. En dat is hij ook niet, want ik had jou al opgegeven, enkele dagen voor ik hem ontmoette. Ik ben er vrij zeker van dat het toen al onomkeerbaar was, dat ik niet nog eens door de knieën gegaan zou zijn. De dagen die ik in de zomer nl evt voor jou vrijhield, was ik toen al beginnen op te vullen. Het moment dat ik mogelijke momenten met jou niet meer vrijhoud... dàt was een primeur. 

Maar het wordt nu ook steeds duidelijker wat je me aandeed. Hoe bang en onzeker je me maakte. Want als ik hem enkele uurtjes niet hoor, vraag ik me af waarom. Gedaan met "gdm" en "slaapwel". Gewoon contact als het kan... en dat is al met al wel dagelijks. Maar niet altijd op hetzelfde moment. Mijn neiging om -zoals hij het noemt een 'dagboek'- te sturen, elke stap te documenteren... ik heb het zolang gedaan met jou. Hij heeft dat niet nodig. Vertrouwt me gewoon. De diner-afspraak die ik maakte met een mannelijke collega... iets waar jij steeds een heel drama van maakte... geen probleem voor hem. Zolang het bij eten blijft, en ik hem dus niet ontrouw ben. 

Ik moet herstellen. Deze nieuwe man gaat geduld met mij moeten hebben. Met mijn angsten en onzekerheden leren omgaan. Nét zoals hij mij vraagt geduld met hem te hebben (hij deed dit nog nooit eerder, een verhouding uitbouwen). Dus hij is bang, voor ontdekking, weet nog niet goed hoe hij mij moet inplannen (een family man, dus geen excuses om weg te gaan buiten werk). We hebben geduld met elkaar.

Ik kom er wel. Hoe het jou verder verloopt... geen idee of ik daar nog getuige van zal zijn. Dat hangt van jou af, of jij de moeite doet om contact te onderhouden. Maar jou terugnemen? Nooit van mijn leven. Stilaan voel ik me de winnaar.