Klotekaas ! Mijn knie heeft kuren, m'n nek zit op slot en m'n hoofd pruttelt als een ongesteld rioolputje.En nu gaat ook die klotekaas nog moeilijk doen. Veel vraag ik nochtans niet. Gewoon, één dun plakje op mijn boterham. Maar telkens ik de kaasplak bij de lurven denk te hebben breekt hij bij één van zijn gaten af en blijf ik achter met een onooglijk restje tussen duim en wijsvinger. Als een hagedis die om aan zijn belager te ontsnappen een stuk van zijn staart opoffert blijft mijn beleg mij ontglippen. Tergend traag vul ik mijn boterham met een mozaïek van kaasscherven. Altijd ellende met die kaas, mompel ik. Ik vervloek hem. De kaas geeft geen kick. De kaas zwijgt. Is het u al opgevallen hoe zwijgzaam kaas kan zijn , hoe kaas je straal negeert al scheld je hem de huid vol ? Geef mij maar een kaas die terugvecht, geef mij maar kaas die van zich afbijt, die mij uitmaakt voor rotte vis. Maar zo is kaas niet. Zelfs geen geërgerde blik wordt mij gegund. Enkel stilte.Stilte, de gifstigste vorm van ruzie maken. Denk maar niet dat je me zo klein zal krijgen, kutkaas. Jij bent niet de enige hier die zwijgen kan, van zwijgen heb ook ik kaas gegeten. Ik pers mijn lippen op mekaar en werk verder aan mijn kaaspuzzel. Wat denkt die kaas wel. Mij behandelen alsof ik niet besta, alsof ik lucht ben voor hem. Het zal zijn beste dag niet zijn. Al moet ik er mijn zaterdagavond voor opofferen, al kost het mij een constipatie van hier tot in Tokyo, hij zal er aan geloven. Met mosterd zal ik hem besmeren, echte mosterd, Dijon, niet van dat flauw spul. En daarna mag hij op excursie naar mijn maag. Eens hij dobbert in een badje van gal en maagzuur zal hij wel anders piepen. En is mijn honger naar zoute wraak gestild.
Belgen hebben een baksteen in hun maag, het zit in onze genen en dat is altijd zo geweest. Zelfs in de bloeitijd van het oud-testamentische Babylon stond ons land al bekend als de bakermat van de bouwkunst. Toen Nimrod, in die jaren burgemeester van Babel, op een blauwe maandag het vermetele plan opvatte om een World Trade Centre avant la lettre neer te poten in zijn stad, wist hij dus meteen waar hij zijn Bob de Bouwers moest halen. Wij Belgen kenden onze stiel, we werkten hard en we waren niet duur, kortom, we waren de Polen van de oudheid. Zoals iedere bijbelvaste lezer zou moeten weten draaide Nimrods torendroom uit op een compleet fiasco. Halverwege de bouw bleek plots dat hij vergeten was het hemelse gezag om een bouwvergunning te verzoeken. Slopen die boel, bulderde een toen nog niet door mildheid aangetaste God. En als sadistisch extraatje verzon hij de babelse spraakverwarring die wij vandaag 'talen' noemen. Maar voor een plantrekker eerste categorie uit het toen nog zompige Broeksele was dat blijkbaar nog niet erg genoeg. Hij vond het nodig om de schepper te affronteren met een staaltje van de vermaarde Belgische sjoemelmentaliteit. "Kunnen we niet iets regelen", probeerde hij. Iets regelen ... met God. Doodzonde ! En daarom zitten wij nu opgescheept met maar liefst drie officiële landstalen. Ok, ok, misschien bent u vertrouwd met een lichtelijk afwijkende versie van onze vaderlandse geschiedenis maar het resultaat blijft hetzelfde. België is een Babel in Madurodamformaat, compleet met barsten en afbrokkelende muren. Als we ons huis alsnog willen behoeden voor de totale ineenstorting dan moeten we dringend op zoek naar een eerste klas metselspecie. België heeft een taal nodig, één taal. Zodat de landgenoten elkaar weer begrijpen. Maar probeer maar eens een taal te vinden die voor alle gemeenschappen aanvaardbaar is. Engels zou zeker op het njet van Di Rupo stuiten, trouwens een Waals Engels, à la 'Allo Allo' dat zou al te veel op de Vlaamse lachspieren werken. Spaans, dat lijkt dan weer te veel op Frans zouden wij Vlamingen opwerpen. Duits te veel op Nederlands, aldus het kamp Di Rupo. En Aantwaarps, tja, niettegenstaande zijn onbetwistbare status als wereldtaal vrees ik dat die rauwe tongval enkel op het fiat van de Sinjoren zou kunnen rekenen. Wat we nodig hebben is een simpele taal zonder verleden, een taal waar geen smet of bloed aan kleeft. Eureka ! België moet aan de Volapük ! De kunsttaal Volapük bedoel ik dan, niet de West-Vlaamse variant van het dartsspel. Volapük zal ons herenigen. Leve het Volapük. Leve België. Eendracht maakt macht. Volapük fait la force.
Ze zeggen dat je er last van krijgt aan je rug. Zelf, zou ik het niet weten, de mijne zijn nooit aan een groeispurt toegekomen. Met XY in mijn celkernen zat dat er van bij het begin niet in. Heel anders ging het met de exemplaren van Lara Croft. Die streden onderling om de grootste cylinderinhoud en bezorgden zo de virtuele archeologe van Tomb Raider een absolute sterrenstatus. Met haar geprononceerde prammen werd ze de virtuele splijtzwam van menige beloftevolle relatie. Probeer als huis- tuin- en keukenmeisje maar eens op te tornen tegen een archeologisch onderlegde babe met een supersized decolleté en wonderbenen die zich soepel plooit naar het toetsenbordgetokkel van je levenspartner. Meisjes, treur niet langer. Lara is onder haar zware last bezweken. Na ettelijke jaren 'tomb raiden' heeft de zwaartekracht finaal vat gekregen op de rondborstige heldin. Haar robuuste boezem is niet meer. Digitale chirurgen hebben zich uren uitgesloofd om nog één en ander recht te trekken, maar het was te laat, ze moesten snijden. Ze zal het in de toekomst met een maatje minder moeten doen. Eerst Pamela Anderson en nu moet Lara er aan geloven. Iemand daarboven moet ons haten klinkt het zelfbeklag van de ware Larafiel. Straks verdwijnt La Croft nog onder een burka. Maar omdat ze daar boven maar weinig in de pap te brokken hebben richten de fans hun in gal gedrenkte pijlen op de spelontwikkelaars. Deze zullen het handig moeten spelen als ze aan een rechtszaak willen ontsnappen. Slagen en verwondingen toegebracht aan een videogame-icoon. Hoeveel jaar zou je daar in de Verenigde Staten voor moeten brommen ? De gasten van Eidos hadden het verstandiger moeten aanpakken. Als ze er bij elke nieuwe Tomb Raider episode een procentje hadden afgehaald dan had geen mens daar wat van gemerkt, zo doen onze politici het toch ook als ze in ons vlees willen snijden, een halfje hier, een kwart procentje daar ... Domkoppen ! Zo snijden ze in hun eigen vlees. Of zou er meer achter zitten ? Past de chirurgische ingreep in een uitgekiend marketingplan ? Zijn ze misschien van plan om haar volle proporties als add-on op de markt te brengen ? Je zal het zien. Het zal weer zijn zoals zo vaak voor de kleine man. Het karretje kan hij kopen, maar die vergulde velgen, daar steekt moeder de vrouw een stokje voor.
Haar poëzie album doet de ronde. Ik kan me dus maar beter voorbereiden op de onvermijdelijke vraag. "Nonkel Alex, wil jij iets tekenen in mijn poëzie ?" Een normaal mens zegt daar gewoon ja op en daarmee is de kous af. Was ik maar een normaal mens, normale mensen kunnen tekenen, ik niet. Van zodra deze sterveling een potlood in handen heeft regresseert hij naar het derde kleuterklasje. Kwa tekenkunsten heb ik daar, veel te vroeg in mijn schoolse carrière, het summum van mijn kunnen bereikt. Kleuren, dat lukt me nog wel. Ik blijf steeds keurig binnen de lijntjes. Alleen spijtig dat er in een poëziealbum zo weinig lijntjes te vinden zijn. En perspectief, daar heb ik ook nooit iets van begrepen. Eigenlijk ben ik de laatst overgebleven telg uit de beroemde school van Vlaamse Primitieven, alleen moet deze het zonder enig artistiek talent stellen. Een poëzievervuiler ben ik, een wandelende Rorschachvlekkenmachine. Zo kent zij haar nonkel niet. In haar kleine wereldje ben ik een alleswetende, omnipotente superGod met rimpels. Die komt ze soms van akelig dichtbij bewonderen. Ik geloof dat zij ze beter kent dan ik. Zeg tegen zo'n schatje maar eens nee. Nee, poëzie-albums doe ik niet, want nonkel Alex kan helemaal niet tekenen. Nonkel Alex is een grafische kluns zonder weerga. De schok zou haar groei op slag tot stilstand kunnen brengen. Maar als ik wel een pagina van haar gekoesterde album verknoei dreig ik haar familiegeschiedenis in te gaan als die nonkel wiens kunstwerkjes in niets te onderscheiden waren van het geklieder van een chimpansee met Parkinson. "En dat was nog in de tijd toen chimps nog niet konden praten," hoor ik ze nu al aan haar kinderen vertellen. Als ik nou eens mijn vader wat liet tekenen in mijn plaats. Die heeft een vaste hand, en voor de geestelijke gezondheid van zijn kleinkind is niets hem te veel. Nee, beroerd idee, zulke dingen komen vroeg of laat toch aan het licht ... Ik weet het. Ik huur een spooktekenaar, een jonge onbekende kunstenaar die wat krap bij kas zit. Als wereldleiders hun speeches laten schrijven door ghostwriters waarom zou een nonkel dan zijn poëzie-plichten niet mogen uitbesteden aan een grafisch specialist. Zo kan mijn nichtje in haar eigen tempo wennen aan mijn onvolkomenheden en blijft ook mijn gedachtenis gevrijwaard, tenzij die schnabbelende kunstenaar uiteindelijk de nieuwe Van Gogh wordt, natuurlijk. Dan wordt mijn groot gebrek alsnog wereldnieuws.
Ons Belgisch verkeer heeft af en toe last van zure oprispingen. Logisch als je bedenkt wat ons wegennet dagelijks te slikken krijgt. Een onmiskenbaar bewijs van het feit dat energie nog steeds Goedkoop is. Ik hoor het u denken: Goedkoop ? Waar heeft die Alex het over, ik betaal me blauw aan zijn goedkope energie. Ik begrijp uw reaktie volkomen. De prijzen van olie en gas zijn de laatste jaren inderdaad flink gestegen. Een volle tank kost u nu stukken meer dan voor - ach laten we man en paard maar noemen - het begin van de oorlog in Irak. En omdat u niet gewoon bent zo diep in uw buidel te tasten voor uw mobiliteit vindt u dat duur. U hebt het echter over duur met een kleine 'd'. Ik heb het over 'Duur'. Waarin 'm het verschil zit ? Wel, ik vind dingen 'Duur' als de baten mager zijn in verhouding tot de kosten. Zoals bij zovele dingen in het leven besef je ook van energie pas wat ze waard is als je het een tijdje zonder moet stellen. Als de stroomvoorziening het laat afweten, als je cv-ketel in staking gaat of wanneer je wagen er de brui aan geeft. Met een beetje geluk overkomt het u niet allemaal tegelijkertijd, maar zelfs in dat exceptionele geval zijn het slecht korte pijnprikken die er u even aan herinneren wat de waarde is van energie. De mens heeft niet altijd kunnen beschikken over de ontploffingsmotor en het stopcontact. De pyramiden bijvoorbeeld werden gebouwd met enkel spierkracht en Romeinen die het zich konden veroorloven schaften zich een pakket spierbundels aan, ik heb het over slaven. Slaven waren duur, met grote en kleine 'd'. Toch zal zelfs een sterke slaaf er niet in slagen meer dan enkele uren per dag 200 watt vermogen te leveren. Je moet het zelf als vrij mens maar eens proberen, op zo'n moderne hometrainer in een fitnesscentrum in je buurt. Een gemiddeld gezin verbruikt bijna 10 kilowattuur per dag. Tel maar eens uit hoeveel slavenuurtjes dat zijn. Ons slaafje heet 'Petroleum' en het is zo Goedkoop dat zowat iedere Belg er zich een tiental kan veroorloven ! Niet alleen om zijn woning te laten draaien, ook om voor zijn karretje te spannen. Zo goedkoop is Petroleum dat we als bijen op steroïden voor de productie van eindproducten, onze ingrediënten steeds verder van onze korf gaan zoeken. Het blijkt goedkoper om gelijk waar op onze planeet het goedkoopste aan te schaffen en dat aan te slepen dan het ter plekke aan te maken. Al dat verzamelwerk brengt vanzelfsprekend een enorme verkeersstroom met zich mee, met op knooppunten de onvermijdelijke indigesties. Een wagen zou voor minder zijn gal spuwen ... of zijn fosforzuur.
Blauwen houden van shoppen. Bij uitstek op zondag. Dan verzamelen ze in dichte drommen op parkings van winkelparadijzen. Om er hun SUV's vol te proppen met plasmaschermen. Dat moet het zijn, wat ze denken bij de VLD. Anders kan ik echt niet bevatten waarom de VLD zo tuk is op extra winkelzondagen. De partij beweert dat het de burger is die vraagt om meer winkelen maar ik vrees dat ze enkel blauwe burgers heeft gepeild naar hun verlangens, en dat zijn veel vaker shoppers dan rekkenvullers, daar hoef ik geen tekeningetje bij te maken. Vanuit de rest van de samenleving weerklinkt bitter weinig enthousiasme voor de VLD-aspiraties. Zowel de zelfstandigen als de werknemers voelen niks voor uitbreiding van het aantal winkelzondagen. De eerste groep omdat ze hun nu al zo beperkte vrije tijd nog verder zien afkalven, de tweede, omdat ze vaak vandaag al te leiden hebben onder de verregaande flexibiliteit in de distributiesector. De vrije zondag is voor hen een welgekomen rustpunt na een lange en stresserende werkweek. Tuurlijk zijn er tal van mensen die het 'toppy' vinden om op zondagnamiddag door shoppingcentra te hossen om er hun zuur verdiende centjes te spenderen. Maar waarom zou de rest van de maatschappij zich moeten plooien naar de grillen van de funshoppende winkeltoerist ? Al eeuwen voelen sommige mannen bij tijd en stond een onweerstaanbare drang om in het openbaar hun potlood te venten. Toch is daar tot op vandaag nog niet één uur openingstijd voor uitgetrokken. Met andere woorden, niet alles wat de klant wil, hoeft hij daarom ook te krijgen, tenzij je de burger wil opvoeden tot een jengelende peuter waarmee je onmogelijk voorbij de kassa geraakt zonder zijn favoriet stuk suikergoed op de lopende band te leggen. Het is de taak van politici om het algemeen belang te verdedigen. Dat algemeen belang gaat verder dan de economie. Het behelst ook het sociale leven, dat enorm gebaat is bij een vaste rustdag. Wat éénieder met zijn zondag doet, dat mag hij zelf uitmaken. Zolang hij de anderen hun zondagsrust maar gunt.
Zijn lijf was sterker dan het jouwe, Leif, al wou je geest het niet geloven, die dacht: ik rijd alleen naar boven, ' t was niet je lichaam dat hem loste, je was slechts 'a perfect Hoste'.
Tegen beter weten in, trappend voor je waterkans, in een wervelwindkadans, of zwoegend als een reuzerad, ploegend op het buitenblad, je demarreren had geen zin.
Als ereceremoniemeester, van een bonte Vlaamse stoet, mocht jij het rood tapijt uitrollen, en dan als tweede binnen bollen, al deed je je verdomde best, jij werd winnaar van de rest.
Het was je onvermijdbaar lot, eerste worden achter God.
Op ieder potje past een dekseltje zeggen ze. 'Ze' zeg ik, want zo zeggen ze dat, de mensen. Ze zeggen dat zo omdat ooit een paar mensen daarmee begonnen zijn veronderstel ik. De oorspronkelijke 'ze', de oerzeggers die aan de basis liggen van wel meer wijsheden die ons zonder enige garantie verkocht worden. Wie die zeggers waren, waar ze vandaan kwamen en wat hen ertoe dreef om met al die gezegden op de proppen te komen, dat zullen we wellicht nooit weten. Bovendien liggen 'ze' meestal al eeuwen onder de zoden wat sneu is want ik zou wat graag met enkele van hen een hartig woordje wisselen. Bijvoorbeeld met die leurder in deksels wiens slagzin de eeuwen trotseerde. Zo stel ik me hem namelijk voor, de bedenker van de populaire theorie van potjes en dekseltjes. Ik zie hem helemaal voor me, een man met een missie. Die missie: Alle onbedekte potjes van een deksel voorzien. Gek is dat geenszins. Want je weet hoe dat gaat. Je koopt in de winkel een potje met passend deksel. Jaren gaat het goed, tot je het deksel laat vallen. Dan zit je daar zonder petje voor op je potje. Potje is weduwe. Tuurlijk, je kan ook het potje laten vallen, dat komt in de beste families voor. Ook onze leurder, laten we hem Piet noemen, ook Piet wist echter al dat weduwen doorgaans langer leven dan hun man. Trouwens, een leurder moest in die tijd alles zelf meezeulen en als je moet kiezen tussen 100 deksels in je koffer of 100 potjes, dan is de keuze snel gemaakt. Overal ten lande verkondigde Piet zijn blijde boodschap. Dekseltje gebroken, mevrouw ? Geen erg, ik heb er vast wel één dat op uw potje past, want op ieder .... Het evangelie volgens Piet, 'dekselse Piet', zoals men hem later ging noemen. Een goudmijn was het niet, zijn handeltje, maar hij kon er van leven en vooral, hij kwam onder de mensen of beter, onder de vrouwen en hij mocht er menig gebroken potje lijmen. 'Dekselse Piet schiet alle vrouwenverdriet teniet' was in die tijd een gemeenzaam volksrijmpje. En het blijft een handig ezelsbruggetje voor mijn vrouwelijke lezers. Als het eens een tijdje niet wil lukken op relationeel gebied en u denkt ik kom nooit meer aan de man. Hoed u dan voor handige Harry's die u willen troosten met oneliners als ' Ach, op ieder potje past ....' In iedere vent schuilt een Pietje.
Mannen die een lekker kontje willen kunnen het zich voortaan simpel aanschaffen. Nee, dit is geen aprilgrap, het stond in de krant, die van 31 maart wel te verstaan. En wat in de krant staat ... Nou, dat gaat niet altijd op, maar in dit geval wil ik Het Laatste Nieuws wel geloven. Het artikel in kwestie bericht over de nieuwe push-up slip die deze zomer op de markt zal komen. Deze (w)onderbroek zou voor een slordige acht euro de plooien kunnen gladstrijken van iedere aan verval onderhevige mannenbips. Acht euro, dat is dus vier euro de bil. Daarmee heeft het hangkont zijn langste tijd wel gehad, verwacht ik. Zomer 2006 zal de annalen ingaan als de zomer van het strakke kontje. Of dat een driewerf hoera verdient valt nog af te wachten. Geen enkele laboratoriumstudie kan immers voorspellen hoe de introductie van deze zinnenprikkelende slips onze samenleving zal beïnvloeden. Zal de te verwachten overdaad aan welgevormdheid geen onrust veroorzaken onder het vrouwelijk contingent van de populatie, met allerlei hormonale onevenwichten tot gevolg ? Zal je als man nog wel zonder burka de straat op kunnen, zonder het risico te lopen door horden hitsige vrouwen te worden omsingeld en geknepen ? Voor mij hoeft het niet. Maar probeer maar eens als enige vent met een platte kont te blijven lopen terwijl de rest van het mandom zijn derrière van rondingen voorziet. De sociale druk zal verpletterend zijn. Zo loop ik het gevaar dat mijn oude wonde weer zal worden opengereten. Die wonde dateert van zo'n twaalf jaar geleden, toen mijn toen nog jeugdige billen ongevraagd het bezoek kregen van twee knijpgrage dolle mina's. Vanwege het verrassingseffect en het feit dat ik mijn trein moest halen ontsnapten beiden aan vervolging voor een euveldaad die vandaag ongetwijfeld onder de rubriek ongewenste sexuele intimiteiten zou vallen. Vervolging zeg ik, want tot een veroordeling zou het waarschijnlijk niet gekomen zijn. Ooggetuigen waren er niet, camera's al evenmin en de sporen van handtastelijkheid op mijn destijds bijzonder elastische bips vervaagden te snel om nog bruikbare vingerafdrukken op te leveren. Gelukkig heeft de technologie ondertussen niet stil gestaan. Camera's zijn alom tegenwoordig. Af en toe hoor je zelfs al spreken van intelligente camera's. Dat zijn camera's die in staat zijn zelf verdachte van normale situaties te onderscheiden. Zo kwam ik op het volgende idee. Als we nou eens de Belgische vorsers de opdracht geven nog voor komende zomer een camera te ontwikkelen die flitst wanneer men pitst, een hitsigepitserflitser. Kan ik ook nog eens buiten komen !
Met echo's van kanongedonder, nog galmend in mijn bovenkamer, en een riool van slechte smaak, slakkend door mijn venen, schuif ik met stijve benen, schuchter uit mijn beddeboot, en slip de steile oever op.
Ontvang de koelte op mijn huid, als balsem voor het striemenrood, getekend door het vitriool, dat jouw geselzinnen kruidt.
Ik daver onder jouw gedonder. Zonder wondermedicijn, ga ik als goud in koningswater, aan jouw verbaal venijn ten onder, en verdwijn.
Volgens La Republicca vertoeft hij inmiddels al in la dolce Italia , Abdul Rahman. Dat is die Afghaanse man die zich in Europa een ander geloof had aangemeten en dacht dat hij met zijn nieuwe bevlogenheid wel welkom zou zijn in het door het Westen tot democratrie gebombardeerde Aghanistan. Helaas voor hem zijn 'democratisch' en 'ruimdenkend' nog steeds geen synoniemen. "Sono felice, vi sono grato" (ik ben gelukkig, ik ben jullie dankbaar) zou hij bij aankomst gezegd hebben. Als dat waar is, dan beschikt hij over een kanjer van een talenknobbel, ik kom zelfs na 99 lessen Assimil nog niet zo vlot uit mijn Italiaanse woorden. Lang heeft hij niet moeten wachten op zijn vlucht naar de vrijheid. Gisteren werd hij vrijgelaten. Eens op vrije voeten vroeg hij asiel aan en een etmaal later is de zaak al beklonken. Geen gedoe met procedures en paperassen, gewoon inpakken en wegwezen. Er zat dan ook spoed achter. De man liep het risico op gelijk welk moment door religieuze fanatici gelyncht te worden. Geen leuk vooruitzicht voor de bekeerling in kwestie en absoluut niet het soort krantenkoppen waarop Sylvio Berlusconi zit te wachten, minder dan twee weken voor de Italiaanse parlementsverkiezingen. De kiezer zou zich wel eens kunnen gaan afvragen wat de 1775 Italiaanse soldaten eigenlijk nog te zoeken hebben in Afghanistan. Waren hun zonen dan niet net uitgestuurd om komaf te maken met barbaarsheden als het terechtstellen van mannen en vrouwen op basis van trivialiteiten ? Het is duidelijk. Deze vervelende affaire moest zo snel mogelijk uit het nieuws. En dus koos Berlusconi voor de weg van de minste weerstand. Even flink zijn en de humanitaire lat voor het Afghaanse regime wat hoger leggen zou wellicht te veel tijd hebben gekost. Nee, Berlusconi koos voor het snelle gewin. De welgekomen dankwoorden van een vervolgde Christen en het aureool van verdediger van het ware geloof. Wat een contrast met de goddeloze linkse coalitie. En nou snel naar de stembus !
Wat lig jij hier te happen, op het droge vis, ver van het stille water dat jouw vijver is. Heb je je laten lokken door het lonkend land, straks zal je adem stokken, stikkend in het zand.
Al voel je het lichte briesje strelen langs je lijf, de strijd met de dood verlies je, dat staat buiten kijf. Je staart nu je laatste blikken, liggend op je kant, jij wou de hemel strikken, maar strandde in het zand.
Vis, vrij met de rimpels op het water, denk niet aan later, vis vis, vermijd de lucht en het theater dat niet het jouwe is.
Wat zou jij willen vliegen, die niet lopen kan, vliegende vissen bedriegen, jan en alleman. Aasvliegen zullen je vinden, je zelf gekozen lot, vleesmaden je verslinden, tot hun groot genot.
Vis, vrij met de rimpels op het water, denk niet aan later vis. Vis, vermijd de lucht en het theater dat niet het jouwe is.
Tijdens het zappen kom ik terecht op TMF. En ik blijf plakken. Aan een schone met een extreem hoge kleeffactor. Ze voert een nogal ingewikkelde choreografie uit in een luxueus tweepersoonsbed. Geboeid blijf ik de voorstelling volgen. De edele danskunst ten toon gespreid op een supersized ledikant, geef toe, er zijn onaangenamere manieren om het gat in je cultuur te plamuren. Kijk, ze krijgt het er al warm van. Wat een gek idee ook om binnenshuis een bontjas te dragen. Alhoewel, nu ik zie wat ze eronder draagt kan ik haar voorliefde voor bont al wat beter begrijpen. Nu ze zich van haar vacht ontdaan heeft past ze plots een stuk beter binnen de slaapkamercontext. Zwarte laarsjes, minirokje, en een topje, het topje van de ijsberg denk ik stout. Dat zal een stuk makkelijker turnen worden. Alsof ze mijn gedachten lezen kan schakelt ze onmiddelijk naar een hogere versnelling. Haar trage walsen maakt plaats voor een gekronkel van olympisch niveau. Ondertussen blijft ze maar wulpse blikken mijn richting uitsturen. Wat een talent. Alles klopt gewoon. Toch spijtig dat het meisje daar eenzaam en alleen haar gymnastiekoefeningen moet doen. Met zulke vurige ogen, met die sensuele lippen, met een boezem waar zelfs de grootste onbeschofterik u zou tegen zeggen ... En wat te denken van de rest van haar appetijtelijke verschijning. Een kontje dat model zou kunnen staan voor de goddelijke achterkant van Venus, daaronder een stel dijen, die geen ondertitels behoeven en kuiten die niet moeten onderdoen voor deze die Mozart ooit inspireerden tot het schrijven van zijn fluitconcerten. Wat een harmonie, wat een beweging. Zou ze al even bevallige enkels hebben ? Wanneer trekt ze haar laarsjes nu eens uit ? Ze zou die dingen toch niet aanhouden in bed, zeker ? Dat zou wel verklaren waarom ze blijkbaar moederziel alleen tussen de lakens moet kruipen. Ach, het verhaaltje is alweer voorbij, mooie liedjes duren nooit lang, ik weet het. Prachtige video was dat, werkelijk klasse ... maar toch was er iets vreemd aan de hand met de clip, net of het nog iets miste, alsof er één of ander detail aan ontbrak ... Oh, ik zie het al. Het geluid stond uit.
Ik ben een ketter pur sang, religiositeit heeft op mij ongeveer even veel vat als water op een tefalpan. Dat is niet altijd zo geweest. Ja, die eerste negen maanden in mijn moeders buik die verliepen nog heel heidens. Maar ik was nog maar twee weken uit mijn knusse schuiloord verdreven of ik kreeg al een half wijwatervat over mijn kale kop gekieperd. Straf spul was het zeker, dat wijwater, want het heeft tot mijn dertiende geduurd voor het laatste plekje achter mijn oren was opgedroogd. Sindsdien ben ik gespaard gebleven van enig godsbesef. Dat ik dit parcours kon afleggen heb ik wellicht te danken aan het feit dat ik geboren ben in een westers land in de 20 ste eeuw. Ik had hetzelfde enkele honderden jaren geleden niet moeten proberen. Voor afvalligen waren ze in de middeleeuwen niet mals. Zelfs voor een zweem van twijfel kon je in die tijd op de brandstapel belanden, nadat je met allerlei pijnlijke hulpmiddelen van je bezetenheid was verlost, dat spreekt vanzelf. Ook vandaag zijn er spijtig genoeg nog gebieden op aarde waar je niet zo makkelijk van je geloof afkomt. Waar het je nog steeds je leven kan kosten als je op een goeie dag de dingen ineens in een ander daglicht gaat zien. Plekken zoals Afghanistan waar een man de doodstraf riskeert omdat hij het evangelie blijkbaar inspirerender vindt dan de koran. Gisteren hoorde ik de bekeerling in kwestie voor de camera's zijn geloof verkondigen. Hij was een christen en bereid voor zijn geloof te sterven. Kijk eens aan, een christen met een moslim-mentaliteit, was mijn eerste, ik geef het toe, politiek incorrecte gedachte. Als bewijsmateriaal kan zo'n over de hele wereld uitgezonden verklaring toch tellen, zou je denken. Maar wat lees ik vandaag ? De beschuldigde zou voorlopig kunnen vrijkomen. Volgens de Islamitische rechters zouden er een aantal leemtes zijn in zijn dossier. Hallo, Afghanistan ! Zijn bekentenis staat op video ! Verder wordt er ook getwijfeld aan de geestelijke gezondheid van de betrokkene. Hij zou stemmen horen in zijn hoofd en een erg verwarde indruk maken. Nou, dat stemmen horen dat komt wel meer voor bij gelovigen, denk ik dan, en wat die verwarde indruk betreft, toen de apostelen op pinksterdag vervuld werden van de heilige geest, begonnen ze spontaan in tongen te spreken. Over verwardheid gesproken ! Mij lijkt de zaak daarom helder als pompwater. Abdul Rahman is voor de volle honderd procent schuldig. Schuldig aan het waanidee dat hij in de 21ste eeuw leeft in plaats van de 15de. Mij zou iets dergelijks nooit overkomen. Geconfronteerd met de dreiging van een vervroegd afscheid van de aardse geneugten zou ik snel eieren voor mijn geld kiezen. Als ik in 's mans schoenen stond zou ik nog dezelfde dag mijn abonnement op de koran vernieuwen als ik daarmee mijn hachje redden kon. Maar ja, ik ben dan ook geen believer. Voor mij is het geloof iets als een naaktscéne voor een Vlaamse actrice: als het maar functioneel is !
Het is niet mijn gewoonte me al in de titel van mijn blogje te bezondigen aan spelfouten. Voor één keer echter vond ik het wel passend. Al was het maar om te bewijzen dat dt-fouten zelfs de besten onder ons kunnen overkomen. Misschien had u de flater in tweevoud niet eens opgemerkt. Geeft niet, u verkeert in goed gezelschap. In prinselijk gezelschap mag ik wel stellen, want ook onze toekomstige koning bleef bij het schrijven van zijn e-mail aan de Standaard blind voor de zo gevreesde valkuil van onze geschreven moedertaal. Filip hoeft zich daarover geenszins te schamen. Voer "Wat gebeurt is, is gebeurt" in als zoekterm op Google en minder dan een tiende van een seconde later wordt je een lijstje geserveerd van 307 documenten die in hetzelfde bedje ziek zijn. De versie met 'd' levert 550 treffers op, voorlopige scores waarbij de onvolprezen Bart Peeters ongetwijfeld zou verkondigen: "De avond is nog jong, alles is nog mogelijk !". Nu is het een publiek geheim dat onze eigen kweek aan Saxen-Coburgs zich bij voorkeur uitdrukt in de taal van Molière. Dat de fijnere kneepjes van de Nederlandse spelling onze kroonprins ontgaan hoeft dus geen mens te verwonderen. Evenmin zou dat gebrek aan finesse prins Filip mogen belemmeren bij het corresponderen met zijn Nederlandstalige onderdanen. Het marionettentheater dat wij als het koningshuis kennen is immers ruim voorzien van heerschappen die zulke klusjes voor hem kunnen opknappen. Spijtig genoeg moeten we vandaag constateren dat het prinselijk personeel niet opgewassen lijkt tegen zijn taak. Hoe verklaar je anders dat een kanjer van een dt-fout, die door elke zichzelf respecterende onderwijzer met rood zou zijn verbeterd, in vol ornaat in de inbox van de Standaard terechtkomt. Nog eens, de prins treft geen blaam. Franstaligheid is geen misdrijf. Wat ik wel een faux pas vond was zijn keuze om zich via de Standaard tot het Belgische volk te richten. De prins zou moeten beseffen dat niet alle Vlamingen de Standaard (wensen te) lezen . Voor de prinselijke mening mag nooit een prijs worden gevraagd. Want voor zover mij bekend komt de royale jaarlijkse dotatie van de kroonprins nog steeds uit de staatskas en niet uit de (zwarte) kas van de Standaard !
Ban het, Kerf het, Rook het uit je geest, het monster, het tempeest, dat duivelseieren uitbroedt in jouw dromen. Verhit zijn lauwe adderbloed, verdamp het, kooi het, laat het geen seconde langer kolkend door je slapen stromen.
Dans bij nacht op rode laarsjes freel door een nomadenkamp, met in je ogen levenskaarsjes, en bij je hart een wonderlamp.
Die maandag tijdens de speciale zitting van het sportcomité . . .
Voorzitter : "Dat zijn zware feiten die u ten laste worden gelegd, meneer Conceiçao, een wegwerpgebaar, in het aangezicht van de tegenstander spuwen, agressie ten opzichte van de scheidsrechter. Niet bepaald het soort gedrag, dat men verwacht van de gouden schoen. Wat hebt u daarop te zeggen ? " Conceiçao: "Meneer de voorzitter, deze hele trieste affaire berust op een misverstand." Voorzitter: Een misverstand, meneer ? Conceiçao: Jawel, meneer de voorzitter. Het begon allemaal toen de wedstrijd net vijf minuten aan de gang was. Voorzitter: Ik luister Conceiçao: Wel, Stijn Meert kwam naast mij lopen en plots zegt die: "amai Sergio, gij ruikt ook niet bepaald fris.", en vanaf dat moment haalde hij ostentatief zijn neus op telkens als wij in duel gingen. En dat raakt mij meneer de voorzitter. Ik ben Portugees en wij Portugezen zijn propere mensen. Wij stinken niet. Zal ik even naar u toe komen, meneer de voorzitter, dan kan u het zelf ruiken ... Voorzitter: Nee, nee meneer Conceiçao, dat hoeft echt niet, blijft u maar zitten. Maar, zou het niet kunnen dat u misschien toch wat had gezweet. U was ten slotte volop aan het voetballen. Conceiçao: Echt niet, meneer, ik zei het nog tegen Stijn, dat kan niet Stijn, zei ik, want ik gebruik Axe. voorzitter: Terzake meneer Conceiçao ... Conceiçao: Doe ik, meneer de voorzitter. Ja, toen begon de discussie. Hij verweet mij een gebrek aan respect voor de tegenpartij omdat Axe zogezegd prul was, enkel goed voor volk dat de hele dag achter een bureau zit te niksen en dat alleen zijn 'fa deo spray sport' een langhoudende frisheid kon garanderen op het voetbalveld. Elke keer als we mekaar tegen kwamen op het veld begon hij er opnieuw over. Sergio, het stinkdier, Sergio de Portukees, Conceiçao, de gouden oksel 2006. Zo ging dat maar door en door. Maar ik liet mij niet doen, ik laat mijn deodorant door niemand belachelijk maken. En toen heeft hij mij gechanteerd. Voorzitter: Gechanteerd ? Conceiçao: Ja, meneer de voorzitter. Als ik niet onmiddelijk van deodorant zou veranderen, dan zou hij naar de journalisten van de boekskes stappen en ze wijs maken dat ik naar rotte eieren stink. Voorzitter: Interessant, en wat was uw reactie ? Conceiçao: U moet begrijpen, meneer, als Portugese man heb ik een reputatie hoog te houden. Ik ben door de knieën gegaan. Voorzitter: En dat spuwen dan ? Conceiçao: Hij geloofde me niet op mijn woord, meneer. "Zweer het", zei hij, "zweer het op het hoofd van uw moeder." Het was daarom dat ik spuwde, meneer de voorzitter. Door een windvlaag kwam er spijtig genoeg een beetje spuug in het gezicht van Stijn Meert terecht. Daarvoor heb ik me al geëxcuseerd. Voorzitter: En dat truitje dan, dat je in het gezicht van de scheidsrechter duwde ... Conceiçao: Ik wou het de scheids allemaal uitleggen, maar toen begon die ook al over een rotte eieren geur. En om te bewijzen dat het niet aan mij lag heb ik toen mijn truitje uitgetrokken en het onder zijn neus geduwd. Ik zei het u al, meneer de voorzitter, het is allemaal één groot misverstand. Voorzitter: En hoe verklaart u dan uw wegwerpgebaar ? Conceiçao: Vergeef me dat ik u tegenspreek, meneer de voorzitter, maar ik maakte helemaal geen wegwerpgebaar. Ik toonde gewoon mijn oksels aan het publiek zodat iedereen op de tribune kon zien hoe proper ze waren en dat er kwa frisheid niks op aan te merken was. Na de match is daar trouwens ook geen enkele supporter over komen klagen. Wat wil je ? Mijn oksels ruiken zo fris als meiklokjes. Voorzitter: Daarmee lijkt alles mij volstrekt helder. Zaak geseponeerd !
Af en toe stelt een mens zich toch vragen. Zoals daarnet, toen men op het VRT-journaal vertelde dat de multinational BASF besloten had één miljard euro te investeren in de uitbreiding van haar activiteiten te Antwerpen. Eén miljard euro, dat moet nogal een fabriek zijn dacht ik meteen bij mezelf, daar gaan duizenden Vlamingen hun dagelijkse boterham kunnen verdienen. En het is waar, de uitbreidingswerken zullen gedurende drie jaar werk verschaffen aan drieduizend mensen. Dat het daarbij ook werkelijk gaat om extra jobs, dat is nog de vraag, maar soit, ieder loonstrookje is er één. Wat me echter bijzonder ontgoochelde, was het aantal permanente jobs die de in het vooruitzicht gestelde giga-investeringen zouden opleveren. De veertig miljard oude Belgische franken zouden goed zijn voor amper honderd extra banen. Eén miljard euro ... honderd jobs. Een mens zou zich voor minder vragen gaan stellen. Je kan natuurlijk een gat in de lucht springen en de hemel en BASF danken voor hun gulle gaven. Dat kan je, maar zo ben ik nou eenmaal niet. Ik ben een moeilijk mens. Ik denk, en gebruik mijn ingebouwde zakjapanner. Rekent u even met mij mee ? Eén miljard euro voor honderd jobs, bij Toutatis, dat zijn baantjes van tien miljoen euro per stuk. So what, zegt u ? Wel, ik zal u zeggen wat. Vlaanderen telt ruim tweehonderd duizend werklozen. Als we het van de BASF's moeten hebben om onze werkloosheid te halveren dan zou dat een kapitaalsinjectie van duizend miljard euro vereisen. Geloof me, dat kan tellen. Ter vergelijking, dat is meer dan drie maal de Belgische staatsschuld, en ik had het dus enkel over het halveren van de werkloosheid. Kan er iemand mij vertellen waar we die duizend miljard gaan vinden ? België is een klein en dichtbevolkt landje. In zo'n land moet je spaarzaam omspringen met de ruimte, ook als het gaat om industriegrond. Industriegrond voor een habbekrats aan multinationals verpatsen mag een verstandig beleid zijn in Mongolië, in onze regio getuigt het enkel van een schrijnend gebrek aan lange termein visie. Vlaanderen heeft nood aan een hoger aantal banen per hectare. Het neerpoten van een kolossaal industrieel complex met een bemanning van amper honderd zielen gaat lijnrecht in tegen deze logica. Ugh, ik heb gesproken.
Vandaag is het dan eindelijk zover. Schluss met de excuses, gedaan met het rond de pot draaien. De lente moet nu maar eens uit haar pijp komen. Meteorologisch bekeken begon ze zelfs drie weken geleden al. Nou kan ik er best inkomen dat dat seizoen zich geen snars aantrekt van wat een paar kwistenbiebels van het KMI verordonneren, daar ben ik namelijk zelf ook al mee opgehouden, maar een wetenschappelijk criterium als de astronomische lente, dat kan zelfs het meest weerbarstige jaargetijde niet zomaar naast zich neerleggen. Die astronomische lente begon gisteren om 19.26. Op dat exacte ogenblik stond de zon loodrecht boven de evenaar. Vanaf nu tot bij het begin van de astronomische herfst zal het licht dus de duisternis overschaduwen. Volgens Frank De Boosere zou het weldra al een stuk zachter worden. Dat zulks niet kan zonder de traditionele nattigheid, wil ik voorlopig nog door de vingers zien. Alle begin is moeilijk. Hoofdzaak lijkt me dat we misschien vrijdag al de magische kaap van de tien graden zullen overschrijden. Maar zoals ik zonet al vertelde houdt mijn vertrouwen in de mooi-weer-praatjes van De Boosere en co tegenwoordig gelijke tred met de temperatuur onder thermometerhut. Verwacht van mij dus niet dat ik nog langer braafjes het schoon weer ga zitten afwachten. Om dan vrijdag weer te moeten vaststellen dat de kou nog steeds niet uit de lucht is. Als het niet goedschiks kan, dan moet het maar kwaadschiks. Zie hier mijn plan. We brengen de lente gewoon zo enorm in verlegenheid, dat ze met het schaamrood op de wangen ons land zal binnenstormen ! Dat doen we als volgt. Al vriest het vrijdag dat het kraakt, al bezwijkt vrijdag het atomium onder een metershoge sneeuwlaag, wij beginnen eraan. Vrijdag geven wij het startschot van de primavera. We ontdoen ons allen van ons winterplunje. De meisjes trekken een luchtig lentekleedje aan. De jongens geven hun ogen de kost en rollen hun hemdsmouwen op. We strijken met zijn allen neer op de verlaten terrasjes en bestellen frisse pintjes, milkshake framboos en coupkes aardbei. En onze hormonen, die laten we de vrije loop. Dat de lente ons maar inhaalt. Wij zijn al uit de startblokken. Je zal zien, binnen de week is het lentezonnetje van de partij .... of liggen wij allen te bed met een dubbele longontsteking. Tja, 'at least we tried'.
Dingend bericht aan de ingezetenen van de gemeente Zwijndrecht.
Geachte Zwijndrechtenaars,
Zoals u ongetwijfeld reeds hebt vernomen via radio en tv heeft onze gemeente de laatste maanden te kampen met sterk verhoogde concentraties fijn stof in de atmosfeer. In dergelijke mate zelfs dat wij u tot onze spijt moeten mededelen dat onze gemeente sinds vanmiddag 12 uur officieel in overtreding is van de Europese wetgeving dienaangaande. Op het op ons grondgebied bevindende meetpunt werd vandaag immers voor de 36ste maal een overschrijding van de maximum toegestane concentratie geconstateerd. Daarmee is de maximaal toegelaten dosis fijn stof voor het jaar 2006 bereikt. Dientengevolge is de gemeentelijke overheid verplicht bepaalde maatregelen te treffen ter vrijwaring van de gezondheid harer ingezetenen. Maar eerst dit.
DE BURGEMEESTER ROEPT DE BURGERS OP IN IEDER GEVAL DOOR TE GAAN MET ADEMHALEN. DESKUNDIGEN WIJZEN ER OP DAT HET UITERST SCHADELIJK IS VOOR DE GEZONDHEID, DE RESPIRATIE GEDURENDE NEGEN MAANDEN TE STAKEN.
Het college van burgemeester en schepenen heeft op de twintigste maart van het jaar 2006, in een bijzondere vergadering verordend dat:
1) De ingezeten van de gemeente voortaan tweemaal daags moeten stofzuigen, telkens gedurende minstens 30 minuten om op deze wijze hun bijdrage te leveren aan de zuivering van de Zwijndrechtse atmosfeer. De gemeentelijke politie is gemachtigd streng op te treden in geval van nalatigheid.
2) Er ommiddelijk zal worden overgegaan tot aanschaf van 36000 pakjes sigaretten met filter. Deze zullen onder de burgers worden verspreid door de dienst Civiele Bescherming. De burgers worden verzocht vanaf nu door deze sigaretten adem te halen. Uiteraard dient de sigaret onaangestoken benut te worden.
3) Rokers van filterloze sigaretten, op straffe van een boete van 100 euro, zo diep dienen te inhaleren, dat hun longen alle tijdens het roken geproduceerde stofdeeltjes in zich opnemen.
4) Iedere inwoner die in het bezit is van meer dan 1 gram fijn stof dit onmiddelijk moet melden aan de gemeentelijke politie. Na verificatie door een beëdigd ambtenaar zal het fijn stof afgevoerd worden en vernietigd door een daarin gespecialiseerde instantie. De kosten van deze operatie zullen worden verhaald op de eigenaar.
5) De gemeente zal overgaan tot het aanleggen van een luchtreserve van 34 miljoen kubieke meter lucht van hoge kwaliteit ten einde een herhaling van de huidige situatie te vermijden.
