Decennia reeds is onze overheid in de weer om de strijd tegen de sigaret te winnen. Via allerlei wegen. De bevolking werd bestookt met anti-rook campagnes, de prijs van tabakswaren werd herhaaldelijk verhoogd, er kwam een rookverbod in openbare ruimtes dat dit jaar nog werd uitgebreid naar de werkplek. Een goede zaak, vind ik dat. Zou het dan niet spijtig zijn mochten we binnenkort moeten vaststellen dat al deze inspanningen een maat voor niets waren ? Dat het helemaal niks meer uitmaakt of je je longen vult met sigarettenrook dan wel met Vlaamse atmosfeer. Fijn stof noemen ze het op het weerbericht. Fijn ! En wat doen we ertegen ? "Mensen met gevoelige longen worden aangeraden geen zware inspanningen te leveren !" Het zijn de slachtoffers die zich maar moeten aanpassen. Is het trouwens niet veelzeggend hoe gewoon dit soort adviezen tegenwoordig klinken ? De omringende bezoedeling komt tot ons vermomd als metereologisch gegeven. Alsof het allemaal deel uitmaakt van het wisselvallige Belgische klimaat. Statistieken worden het, de ene dag wat hoger, de andere dag wat lager, net als de beurskoersen. Alleen kosten deze statistieken mensenlevens. En probeer maar eens af te kicken van het ademhalen. Over een cold turkey gesproken . . . Net een week geleden werd in Brussel het autosalon afgesloten. Ook dit jaar klonken er allerlei mooie verhalen over schone auto's rijdend op biobrandstoffen -waarom niet meteen macro-biotische brandstoffen, denk ik dan - of waterstofcellen. De burger werd er in slaap gewiegd, zodat hij met een onbezwaard geweten de volgende dag weer de baan op ging. Ga er dus maar van uit dat het fijn stof voorlopig niet uit de lucht is. De rekening wordt overigens niet door alle burgers in dezelfde mate betaald. Hij wordt fijntjes doorgeschoven naar de zieken, zwakkeren en de ouderen. Een beperkte, weinig attractieve groep die vaak niet stemt en buiten beeld sterft. En dus verwacht ik me niet aan een regeringsmededeling met een aankondiging van doortastende maatregelen om te garanderen dat onze lucht de moeite van het ademhalen waard blijft. Eerder nog zie ik de overheid ons allerlei nuttige ademhalingstips geven, of gratis stofmaskers uitdelen. Dat zijn immers positieve maatregelen, de overheid geeft je wat cadeau. En wij als burgers zullen wellicht ook gevraagd worden om ons steentje bij te dragen, via een spetterende benefietshow ten voordele van de CARA-patienten. U ziet het, alles is haarfijn geregeld.
"En als we nu eens iets deden met BV's ", dat moet zowat de meest gehoorde opmerking zijn in televisie-middens. Want programmamakers weten het. Bekende Vlamingen trekken volk. En aangezien zij afgerekend worden op hun kijkcijfers is de rekening snel gemaakt. Waarom wij zo graag naar bekende Vlamingen kijken, daarover tast ik in het duister. Je zou kunnen betogen dat de kijkers gecharmeerd zijn van hun uitzonderlijke talenten. Dat verklaart echter niet waarom de BV's zich voor de camera zo vaak bezig houden met allerlei activiteiten die hen bepaald niet op het lijf geschreven zijn. Waarom mengen politici zich in kwissen ? Waarom voelen foto-modellen zich geroepen om hun publiek geweld aan te doen middels hun stembanden ? Waarom vindt een voetballer het raadzaam om zijn danskunsten voor heel Vlaanderen ten tonele te brengen ? De BV's zelf zullen meestal riposteren met een "ze hebben het mij gevraagd", een mager argument vind ik, mij word ook wel eens wat gevraagd, of ik mijn geld zou willen storten op deze of gene rekening bijvoorbeeld. Voor deze situaties levert onze taal een helder en bondig instrument: Het woord 'Nee'. Voor BV's ligt dat blijkbaar anders. Die kan je de gekste dingen laten doen. Een aantal jaren geleden lieten enkelen zich zelfs opsluiten in een huis om zich daar 24/7 door het Vlaamse publiek te laten begapen. Big Brother Vips, weet u nog ? Pure tijdverspilling was het. Als Big Brother al enige reden van bestaan heeft is het zijn onbetwistbare bijdrage tot de democratisering van het BV-schap. De BV werd in het BB-concept teruggebracht tot zijn simpelste vorm. BV's zijn leuke poppetjes om naar te kijken. Talenten zitten enkel in de weg. Hoe meer talenten je hebt, des te beperkter zijn jouw mogelijkheden op televisioneel gebied. Enkel leeghoofden met een hoge aaibaarheidsfactor zijn daarom universeel inzetbaar. Geloof me, een lobotomie en een abonnement op de plastische chirurg en zelfs ik sta volgend jaar in de boekskes.
Het zag erg groen vandaag in de Palestijnse gebieden. Hamas was er aan het feest. Het Westen beschouwt Hamas als een terroristische organisatie. Daarmee vallen ze dus officieel in dezelfde categorie als Al Qaeda. En deze terroristen hebben sinds vandaag dus de touwtjes in handen in de Palestijnse gebieden. Wat nu ? "Is het vredesproces nu dood ?", stelt men zich de vraag in allerlei nieuwsprogramma's. Zat daar dan nog leven in, denk ik bij mezelf. Ook voor vandaag al lag het vredesproces op apegapen. Vergeleken bij de gezondheidstoestand van de vredesonderhandelingen stelt zelfs Ariel Sharons diepe coma nauwelijks wat voor. Gisteren besloot het Palestijnse volk dan om de stekker er uit te trekken. Ze hadden schoon genoeg van al dat gepalaver. Want wat had hen dat uiteindelijk opgeleverd ? Israëlische soldaten, die naar vrije wil hun zogenaamd autonome gebieden binnenvielen en het ene na het andere huis platwalsden. Wekenlang omsingelden ze zelfs het hoofdkwartier van hun charismatische leider Yasser Arafat. Kan je een volk dieper beledigen ? In de Verenigde Staten zat men ondertussen met ongeduld te wachten op het ogenblik dat de PLO-leider het tijdelijke met het eeuwige zou verruilen. De Verenigde Staten eisten ook dat er vrije presidents- en parlementsverkiezingen zouden komen. Wel, ze kregen hun zin. Het volk heeft gesproken en de wereld zit met de gebakken peren. Israël krijgt te maken met een bewind dat zich als doel stelt dat land van de kaart te vegen. Daarmee zitten ze op één lijn met dat andere land dat de laatste tijd met pittige one-liners in het nieuws komt. Juist, ja, Iran. Is het niet ontroerend welke boeiende ontwikkelingen zich in het Midden-Oosten voltrekken sinds ene George Bush zich daar met de zaken ging bemoeien. Irak staat op de rand van een burgeroorlog. Syrië en Iran vormen gezamenlijk front tegen de dreiging van een Westerse invasie. Libanon destabiliseert na jaren van moeizaam herstel. Saoedi-Arabië werd Iraks hofleverancier van suicidale Jihadi's. En nu deze verpletterende zege van Hamas. Toen de Verenigde staten in 2001 het Afghaanse regime de oorlog verklaarden, gebeurde dat enkel omdat de Taliban weigerden Al Qaeda aan hen uit te leveren. Peanuts vergeleken bij de situatie in de Palestijnse gebieden, dus. Daar grijpt een terreurbeweging feitelijk de macht. Waarop wacht je nog George ?
Ik zit weer in de kou. Nog maar net twee minuten geleden sloot ik de deur nog en nu staat ze alweer wagenwijd open. Poes wil wat van me, en dan is ze erg standvastig. Eerst veins ik dat ik ze niet zie. Zinloos natuurlijk. Met een paar welgemikte sprongen zit ze op mijn bureau en beneemt me het zicht op mijn monitor. Nu kan ik haar niet langer negeren. Even nadenken, haar met water aangelengde papje heeft ze al gehad, haar blikje van het betere merk kattenvoer heeft ze ook al achter de kiezen. Zou ze dan weten dat er nog wat restjes spek in de koelkast liggen ? Ik sta op en volg haar tot aan de keukendeur. Daar wacht ze op me. Ik mag als eerste de keuken binnen. Slimme poes, ze vreest natuurlijk dat ik haar een poets zal bakken, dat ik haar zou laten voorgaan om dan de deur achter haar te sluiten. Die valkuil heeft ze knap vermeden. Haar droogvoer staat nog onaangeroerd in de hoek. Dat spaart ze als noodrantsoen. Met een weekhartig mensenexemplaar in de buurt moet er meer te rapen zijn. Even mijn klaaglijkste miauw ten berde brengen, denkt ze. Ik ga terstond door de knieën. "Jij wil spek, jij krijgt spek", spreek ik haar sussend toe. Terwijl poes zich tegoed doet aan haar zoute lekkernij loop ik terug naar mijn computer. Ik sluit de deur, tegen beter weten in, want je kan er donder op zeggen dat mijn kleine dwingeland zich binnen vijf minuten opnieuw zal melden, ook deze keer, zonder de deur achter zich te sluiten. Om nog een dessertje te versieren, omdat ze een luchtje wil gaan scheppen of gewoon omdat ze deuren hinderlijke obstakels vindt. Want voor poes mag het elke dag wel opendeur-dag zijn. Die aversie voor deuren delen katten met kinderen. Ook zij bezigen met passie de opendeur-politiek. Kinderen beschouwen deuren als hinderlijke sta-in-de-wegs die hen tijdens het vrolijk door het huis zoeven de weg versperren. Deuren zijn dingen om open te zetten. Kinderen zijn niet gek. Waarom zou je een deur achter je sluiten, ze staan je straks toch maar in de weg. Open moeten ze, al was het maar uit solidariteit met andere kinderen die mogelijk nog volgen. En zo lopen wij de hele tijd achter die lieverdjes aan. Het doet me denken aan die song van Boudewijn de Groot: Achter iedere deur die ik opendoe , doe jij een andere deur weer dicht, alleen werkt het in dit geval net andersom. Kinderluikjes, misschien zit daar wel wat in, zoiets als het kattenluikje in de keukendeur maar dan in elke binnendeur, zodat alles wat zich beneden de metergrens bevindt op volle snelheid door het huis kan hollen. Vandaag nog een patentaanvraag indienen, Alex !
Ach, wat is nu 100 miljoen , moeten de toplui van de Belgische petroleumsector gedacht hebben.We zullen ons goed hart eens tonen, binnen een paar maand krijgen we onze centjes toch terug op onze rekening gestort. En we komen voor één keer eens positief in het nieuws. Voor een gewone sterveling lijkt 100 miljoen vanzelfsprekend een gigantisch bedrag, maar dat is het allerminst. Sinds kort ligt dat bedrag zelfs binnen ieders bereik. Een tiental dagen geleden, kon je het immers nog winnen als je je geluk waagde met euro millions. Onze regering zal er dus echt zijn broek niet aan scheuren. Freya's rokje daarentegen zou wel eens bijzonder rafelig uit de huidige politieke schermutselingen te voorschijn kunnen komen. Enige parlementsleden uit de rangen van de CD&V dromen er immers al maanden van om de minister met de billen bloot te zien gaan om haar dan met hun beste catechismus in lederen kaft te kastijden: "Gij zult niet liegen, gij zult niet liegen !", streng in de leer als ze zijn. Maar dit geheel ter zijde. Die honderd miljoen, daar had ik het over. Als je voor ogen houdt dat BP in 2004 nog een winstcijfer realiseerde van meer dan 12 miljard euro, dan begrijp je dat de petroleumbazen van die lening aan de Belgische staat echt geen moment wakker hebben gelegen. Tot de minister teveel liet uitschijnen dat die lening eigenlijk een bijdrage was van de sector. Toen zette die sector meteen de puntjes op de i. En de puntjes in het contract vertellen mij dat Freya in slechte papieren zit. Ik bespeur nergens wat in de overeenkomst waarmee ze druk kan uitoefenen tijdens de onderhandelingen waar zij het steeds over heeft. Tenzij ze de sector weet te verleiden met een politieke suikerspin natuurlijk, maar zo blijven wij betalen. Want betalen zullen we, voor onze eigen brandstofkorting ! Of we dat nu rechtstreeks aan de pomp doen of niet, maakt op het eind van de rit nauwelijks wat uit. Misschien moeten wij als consumenten de politici eens tonen hoe het moet. Als we vanaf morgen een extra trui aantrekken en de thermostaat een graad of twee lager draaien, dan levert ons dat per inwoner makkelijk 10 euro op. Zo halen wij op sluwe wijze toch nog de bijdrage van de Belgische petroleumsector binnen. Wat ik dan met mijn 10 euro ga aanvangen ? Daar moet ik niet lang over piekeren . . . Euro millions spelen, natuurlijk.
"Ik ben versleten", zei ze. Ze is versleten, 22 jaar en ze is al versleten. Wel Kim, dan heb ik slecht nieuws voor je. Als het van onze regering afhangt zal jij nog een veertigtal jaartjes aan de slag moeten blijven. Geen paniek, er bestaan ook veteranen-toernooien. Ik zag ze onlangs nog aan het werk, de sterren van weleer. Mc Enroe, Connors, Noah, Wilander en het moet gezegd, ze speelden nog een pittig partijtje tennis. De grote vetpot zal het wel niet zijn, maar je hebt toch wat om handen. Of had je eerder een carrière als co-presentator van tenniswedstrijden in gedachten ? Houd er dan wel rekening mee dat Sabine Appelmans zich al behoorlijk heeft ingewerkt bij de VRT. Die zal je dus wel even moeten afserveren. Ach, ja, jij vindt je pensioen wellicht niet zo belangrijk, jij hebt je schaapjes immers al lang op het droge. Excuseer me, soms vergeet ik dat dat voor gefortuneerde Belgen anders ligt. En inderdaad, het klopt dat jij ondertussen al heel wat jaartjes meedraait. Maar dat kunnen wel meer sporters zeggen. Denk maar aan onze judoka's of onze zwemmers. Fred Deburghgraeve veroverde voor ons landje een gouden medaille op de Olympische Spelen van Atlanta en schonk ons nog een wereldrecord als toetje. Toch moest Fred na zijn sportcarrière op zoek naar een ordinaire job. Gouden Fred werd schoenenverkoper. De man die al die jaren zijn schoeisel uitschopte als hij ging werken, verpopte zich en begon een tweede leven als een Vlaamse Al Bundy. Jou gun ik absoluut een beter lot, Kim, en ik kan me er dus best mee verzoenen dat je over een jaar je racket aan de wilgen hangt en voor de rest van je leven van je prijzengeld gaat genieten. Spijtig alleen dat door jouw succes zovele gewone stervelingen de weg naar de kinesist zullen bewandelen. Je bent immers een rondhossende reclame voor sport, en tennis in het bijzonder. Duizenden Vlaamse meisjes dromen er van om in jouw voetsporen te treden. Op de Vlaamse tennisbanen regent het tegenwoordig grand écarts. Imitatie is de hoogste vorm van bewondering. Natuurlijk zal het slechts een enkeling lukken om met tennis een behoorlijke boterham te verdienen. De rest mag splitten en sliden tot ze een ons wegen, hen wacht een lange loopbaan als, ik noem maar wat, bediende of schoenenverkoper. Dan is het wel fijn als je skelet het niet laat afweten. Maar wat hoor ik jouw nu zeggen ? "Topsport is ongezond." Dat zeg je rijkelijk laat. Een hele generatie tienermeisjes loopt al jaren het risico doormidden te scheuren en nu kom jij met deze bekentenis voor de dag. Als ik in jouw gesponsorde schoenen stond, zou ik me daar behoorlijk schuldig over voelen. Alle reden dus om je ereschuld ten op zichte van de toekomstige kreupele werknemers af te lossen. Hoe je dat moet aanpakken ? Wel, dat is simpel. Laat gewoon horen wat je voelt. Dus denk eraan, in de toekomst: Doet je rug pijn als je serveert, schreeuw het van de daken, Kim ! Bij elke spreidstand wil ik je voortaan horen kreunen als werd een honderjarige eik door een gigantische bijl in tweeën gespleten. Het zou ook ontradend werken mocht je je in het openbaar wat vaker met krukken vertonen. Doe het, Kim, alsjeblieft, doe het voor de Vlaamse jeugd.
