Ze vormen een leuk stel, Tony en George, een odd couple, maar niettemin leuk. Vandaag hadden ze een rendez-vous'tje in Washington. Resultaat van hun afspraakje, Tony en George vonden het nodig voor de verzamelde wereldpers hun pekelzonden op te biechten. Georgie boy verontschuldigde zich voor zijn soms wat botte uitspraken, het klonk als een belofte om in de toekomst meer rekening te houden met de tere zieltjes van ons niet-Amerikanen. Ook de mishandeling van gevangenen in Abu Ghraib zat hem niet lekker. Blair vond het achteraf niet zo'n goed idee om het gehele Iraakse leger de bons te geven, vooral omdat vele van de werkloze soldaten de volgende dag een sollicitatiebrief stuurden naar het verzet. De gebruikelijke misstapjes dus, foutjes die onvermijdelijk zijn bij het scheppen van een betere wereld. Gelukkig lag dat nu allemaal achter ons. Want daar waren beiden het hartsgrondig over eens. Met Irak gaat het de goede richting uit. Nu het land een regering van nationale eenheid heeft wacht de Iraki's een mooie toekomst. Tenminste, als we niet opgeven, net nu we zo goed bezig zijn. Als remedie tegen migraine adviseren de twee heren het ritmisch tegen een betonnen muur stoten van het lijdende voorhoofd. Wie na een poosje het bewustzijn verliest kan je dan altijd nog een gebrek aan therapietrouw verwijten. Goed, genoeg gelachen. Terug naar de realiteit. In Irak werden donderdag twee leden van de nationale tennisploeg op straat geëxecuteerd. Hun vergrijp ? Het dragen van de korte broek. Zelf ben ik ook niet bepaald een voorstander van dit kledingstuk aangezien het standaard wordt geleverd met een koppel lelijke mannenbenen. Wat een contrast met rokjes, die uiteraard wel op mijn goedkeuring kunnen rekenen. Ik geloof niet dat het deze redenering was die aan de basis lag van het doodsvonnis voltrokken door leden van een Iraakse militie, één van de vele die het land onveilig maken. Het zou iets van doen hebben met religie, vraag me niet wat. Lijkt me een uitgelezen aanleiding voor een witte mars in Baghdad, wat u ?
Het was nooit een simpele, die gast uit Nazareth. Niet voor niets speelt hij de hoofdrol in 's werelds beroemdste bestseller. Logisch dat hij een spetterende slotscène bedong bij de regisseur. Alleen vind ik dit er een beetje over. Hemelvaren, Jezus, waar haalt ie het vandaan ? Kwa stunt kan het wel tellen. Vertikaal de lucht in, zowat 1900 jaren voor Sikorsky ons de helicopter schonk. Straffe kost natuurlijk, maar was dat nou echt nodig ? Een ander valt zonder veel poeha dood, we maken een putje en drinken koffie achteraf. Niet met deze jongen, dus. Een schielijk overlijden door een hartaanval, stikken in een kaaskroket of een stil heengaan na een slepende ziekte, dat was allemaal te min voor hem. Zo schrijf je geen geschiedenis. Neen, er moest spektakel aan te pas komen. Eerst zou er een optocht zijn, kriskras doorheen de stad, om de mensen hun huizen uit te lokken, en daarna in stoet naar de top van de Calvarieberg. Met die zweepslagen, de doornkroon en dat kruis heeft het iets weg van een SM-verhaal, zij het hier één met dodelijke afloop. Nou, ja, dat komt voor ... Voor de jongens van Monty Python volstond dat als slotact. Nog een vrolijk deuntje fluiten met de mede-martelaren, een opbeurend liedje en het publiek mocht naar huis. Niet voor deze stoere bink. Even drie daagjes platte rust - zo'n kruisiging gaat je toch niet in de kouwe kleren zitten- om daarna, strikt volgens schema op Paaszondag terug op straat te verschijnen, om de laatste twijfels over je uitzonderlijk talent weg te nemen. En dan maar indruk maken met je littekens om de omstaanders te overtuigen dat er geen trucage aan te pas kwam, want zelfs in die tijd bulkte het al van de ongelovige thomassen. Die heeft hij wel het nakijken gegeven toen hij op wat wij nu Hemelvaart noemen als een deus ex machina ons aards theater verliet om daarna nooit nog wat van zich te laten horen. Als het allemaal waar is natuurlijk, want er zijn kwatongen- in tegenstelling tot de vurige- die beweren dat, als de man al van de grond ging, dat dan bij voorkeur met assistentie van ene Maria Magdalena gebeurde. Kwatongen, zoals ik al zei. Wat er ook van zij, mij lijkt het allemaal overdreven gecompliceerd en vermoeiend, die lijdensweg van onze held. En dat terwijl het hele sterven toch simpelweg een kwestie van ophouden met ademen is. Ik kies voor een éénvoudiger recept. "Als we dood zijn is't gedaan, gedaan , ja gedaan." Gelukkig hebben we aan de hele historie een fijne feestdag overgehouden.
Nee, niet om je deinende lokken, of het lieflijke rouge van je lippen niet om de strelende curve van je lenden of de verzwelgende dieptes van je oogopslag, laaf je mij dronken.
Niet om de zalvend fluwelen toets van je handen, of de bedwelmende warmte van je tedere stem, niet om het ebbe en vloed van je boezem of de zoete belofte van je dijen, verlang ik naar jou.
Laat ik me zalig verstrikken in je pluiswollen web, spin me in, en verteer al mijn zinnen.
Jezus ! Welke vogel zingt nu weer zo ? Het is kwart voor zeven. Ben Crabbé vuurt zijn dagelijkse batterij aan kwisvragen af. En ik die niks beters te doen heb. Ik ken hem, die kwelende vogel, zijn gezang klinkt me vertrouwd in de oren. Maar ik kan er geen naam op plakken. Het is een ..... veldleeuwerik, juist. Had ik moeten weten. De veldleeuwerik, al een tijdje geleden dat ik er nog één zag. Vroeger, als kleine jongen, lag ik in de weide naar ze te turen. Languit op m'n rug onder de azuren zomerkoepel. En zag hem klimmen. Hoger en hoger. Met een ambitie die tot in de hemel reikte, zo ging toch het verhaal dat mijn moeder mij had verteld. Over een vogel smekend tot de almachtige: "Jezuke, Jezuke, mag ik een trappeke hoger, ik zal nooit meer vloeken". Over een God die goedgelovig was en de leeuwerik zijn gang liet gaan. Tot die een godverdoemme slaakte en bij goddelijk besluit terstond als een steen ter aarde stortte. Gelukkig geloofde ik in die tijd al die nonsens, dat maakte het des te mooier. Toen kon een kind zich zijn naïviteit nog veroorloven. Probeer vandaag de dag zo'n verhaal maar eens te verkopen aan de jeugd .... Enkel als er lange witte baarden en cadeautjes aan te pas komen kan je kwa goedgelovigheid nog op hun medewerking rekenen. Helaas, met luierikkend leeuwerikken kijken valt geen cent te verdienen. Het past ook niet echt in hun drukke leventje van school, verjaardagspartijtjes, tekenacademie, pianoles en paardrijden, alles keurig volgens planning uitgevoerd. Al een keertje geprobeerd een leeuwerik te boeken ? Eentje die in deze seculiere tijden nog aan bidden doet ? Vergeet het maar. Leeuweriken laten zich niet in strakke schema's dwingen, net als hete zomerdagen. Dat is een kwestie van geduldig afwachten. Tot alles samenkomt. Azuur, weide en leeuwerik. Nou het kind nog.
De Europese familie kan zich weer aan een nieuwe telg verwachten. Ach, ééntje kan er nog wel bij, op zich is dat geen probleem. Toch stel ik me vragen bij de uitbundige feestvreugde om dit kersverse kindje ? Want deze boorling is erfelijk ten zeerste belast. Wie het dna-profiel van het lilliputterstaatje aan een kritische blik onderwerpt ziet meteen dat de zuigeling een moeilijke jeugd tegemoet gaat. Montenegro draagt in zich reeds de kiemen van zijn eigen ondergang. Etnisch bekeken dreigen er scherpe conflicten tussen de oorspronkelijke Montenegrijnse bevolking en de belangrijke minderheid van Serven die er wonen. Nu Montenegro zich officieel onafhankelijk gaat verklaren, zal bij de Serven de achterdocht onvermijdelijk groeien. Wie zal er in de toekomst hun rechten garanderen wanneer grote broer aan de andere kant van de grens zal wonen ? Verder mag je ook de Bosnische en Albaanse minderheden niet verwaarlozen. Zo dreigt elk conflict elders in de Balkan ook Montenegro razendsnel te besmetten. Als een onafhankelijk Montenegro werkelijk zo'n rampzalig idee is, waarom koos het dan toch voor de onafhankelijkheid, werpt u mij nu terecht voor de voeten. Het antwoord is even schokkend als verhelderend. Montenegro heeft nooit voor de onafhankelijkheid gekozen. De Montenegrijnse stemmers deden dat. Twaalf procent van de stemgerechtigden kwam echter niet opdagen. De 54 procent ja-stemmers vertegenwoordigen dus minder dan de helft van de bevolking. En op die smalle basis wordt nu een nieuwe natie opgericht... Of gaat het hier toch vooral om een lidkaart van de Europese Unie ? Hoopt Montenegro, verlost van het besmette Servië, sneller bij de vetpotten van Europa te komen ? Over opportunisme gesproken ... Tja, we moeten er maar het beste van hopen. Europees geld zou wel eens het ideale smeermiddel kunnen blijken voor de krakkemikkige Montenegrijnse motor. Of niet ... Blijft er sowieso die ene trieste constatering. Indien we blijven volharden in de boosheid en we zenden ook volgend jaar één van onze grote zangtalenten naar het altaar dat Eurovisiesongfestival heet, dan zal er weer een extra balkanlandje klaar staan om ons de doodsteek te geven.
Regen klinkt als zegen, in m'n bed, met thee en koek om te kruimelen, loom tussen de lakens en de zinnen van m'n lievelingsboek, terwijl ik luister naar het petsen van de pijpenstelen.
Regen gaat mij nooit vervelen, als de wind waait en ik, suffend in mijn nestje, surfend op het laatste restje tijger in mijn tank, de klank van hemelwater inhaleer. Regen, vriend, ga wild te keer.
