Wat dacht je, trotse lappenpoes, toen je daar beteuterd zat, op die sneeuwbeladen tak, vlak boven het water ? Dacht je "glad" , dacht je "jeetje, wat een flater, één korte krak en ik word nat, 'k lijk wel dommer dan een kater, wat een afgang voor een kat."
'k zag je toen heel zoetjes keren, met je staartje balanceren, en met je witte sokken voetjes, de katste catwalk demonstreren.
Lang uitgestrekt nabij het vuur, bekwam ze van haar avontuur, met in het buikje van mijn held, wat lauwe melk als bibbergeld.
Wat zijn nou vijf minuutjes ? Wat zijn nou 300 luttele seconden ? Een eeuwigheid als ik Geert Bourgeois moet geloven. Daarom wil hij af van het reclameverbod vijf minuten voor en na een kinderprogramma. Geert vindt dat verbod niet eerlijk. Buitenlandse zenders hoeven immers geen reclamebuffer in hun programmering in te bouwen. Oneerlijke concurrentie, zegt Geert. En dus moeten de Vlaamse kindjes er aan geloven. Als het van Geert afhangt dan mag in de toekomst ook VTM zijn kindervermaak naadloos laten overvloeien in het reclameblok. Ja, zo is hij, onze minister van Media, hij verdedigt het Vlaams belang. Het belang van de Vlaamse zenders, het belang van de Vlaamse adverteerders. Spijtig toch, dat hij minder oog heeft voor het belang van de Vlaamse jeugd. Die jeugd zal je niet horen klagen hoor, kinderen vinden reclame immers leuk ! Het beweegt, zit vol kleuren en gekke geluidjes en je leert bovendien wat cool is en wat nerdie. Nee, als het aan de kids lag, kieperden ze die vervelende kinderprogramma's ogenblikkelijk overboord en behielden ze enkel het reclameblok. Gelukkig denken de meeste volwassenen daar anders over. Je hebt natuurlijk ouders die menen dat kinderen maar best zo vroeg mogelijk worden blootgesteld aan reclame, dat je ze als het ware moet harden, zodat ze ongevoelig worden voor de trucs van de adverteerders. Deze theorie heeft als voordeel dat je als 'believer' je kinderen zonder schuldgevoelens voor de kijkbuis kan droppen, de onvermijdelijke reclameblokken kaderen immers in jouw desensitiveringstherapie. De theorie heeft echter ook een niet te verwaarlozen nadeel. Ze klopt namelijk niet. Als ze wel klopte dan zouden alle volwassenen ongevoelig moeten zijn voor reclame. En dat zijn wij in geen geval, anders zou die al lang een stille dood gestorven zijn. Neem het van mij aan: reclame werkt ! In de handen van een professionele adverteerder is een kinderbrein als het deeg van een warme bakker, soepel en kneedbaar. Een kleuter heeft het vaak nog lastig met zijn eigen grote en kleine boodschap. Wat moet zo'n kind dan met een commerciële ? Natuurlijk heeft onze minister gelijk als hij zegt dat de huidige situatie niet eerlijk is. Dat is triest voor onze economie maar heilzaam voor onze kinderen. Aan hem om te beslissen wat hij het belangrijkst vindt.
Het zijn mooie tijden voor wie van rommel houdt. Want wie zijn huis wil volproppen met andermans spullen vindt tegenwoordig de informatietechnologie aan zijn zij. Vroeger was je als verzamelaar verplicht rommelmarkten af te struinen of hele avonden op te offeren aan het doorsnuffelen van zoekertjesrubrieken . Dat had ongetwijfeld zijn charmes maar efficient was het zeker niet. En toen kwamen een paar slimme computerjongens met het internet voor de dag. Dat veranderde onze planeet in een walhalla voor tweedehandsofielen. Je surft naar je lievelingssite, tikt een zoekterm in et voilà, een paar seconden later vult je scherm zich met buitenkansjes. Zelf ben ik niet zo'n koopgraag type, maar ik mag er graag naar kijken. Je kan het zo gek niet bedenken of er is wel een wereldburger die daar net van af wil. U wenst voor het fietsen het huis niet meer te verlaten, geen probleem, een paar aanslagen op je keyboard en daar verschijnt een lijstje van 138 hometrainers met meer dan duizend kilometer op de teller. Voelt u zich in een ridderlijke bui, dan vindt u vast wat naar uw gading in de uitgebreide voorraad zwaarden met ervaring. En wat dacht u van een vogelspin, voor de bewaking van uw patrimonium. Controleert u het maar, ik maak u echt niks wijs. Ook voor een gepensioneerde vogelspin kan u op het net terecht. Trouwens wel leuk, die advertentie: "Grammastola aureostriata, ideaal voor beginners want totaal niet agressief", stelt de verkoper zijn potentiële klanten op hun gemak. Ook in de vogelspinnerij geldt klaarblijkelijk: " Altijd kalm beginnen !". Waarom zou die man zijn vogelspin eigenlijk van de hand doen, vraag ik me dan af. Heeft dat beest ze nog wel alle acht ? Vele aanbieders zijn zich bewust van die achilleshiel in hun verkoopspraatje. Ze achten het daarom nodig enige uitleg te verschaffen omtrent het waarom van de verkoop. Een man die zijn telescoop ten gelde wil maken deelt mee dat hij om medische redenen niet meer kan observeren. Hmm, toch niet door dat ding naar de zon gekeken, denk ik dan. Een andere zet dan weer zijn mengtafel in de vitrine 'vanwege stopzetting van hobby'. Stopzetting van hobby, juist ja, ze bestaan, de mensen die om de twee maanden beslissen, deze hobby heb ik wel gehad, tijd voor iets nieuws. Hobbyhoppers, noem ik ze. Ik moet toegeven, creatief is hij wel, de verkopende partij. Maar een eerlijk 'ik vind het een lelijk ding', een 'ik heb er mij lelijk aan bezeerd' of een ' het heeft mijn huwelijk naar de vaantjes geholpen' dat kom ik nooit eens tegen. De waarheid zou wellicht te veel geld kosten.
Wij, twee kibbelende kakelkippen, wij staan voor niets, tuiten de lippen en lispelen ons lied van opgehokt verlangen, stamelend en wankelend, in spinrag van eigen hand gevangen, gekooid door 't verleden, de hakken in 't zand
Zie ons hier zinken. Zullen we stikken, of slikken en verdrinken ?
Ik houd van verkiezingen. Om van te smullen vind ik ze. Vandaag was ik weer aan het feest. Want de Nederlanders mochten nieuwe gemeenteraadsleden kiezen. Mochten, zeg ik, want in tegenstelling tot België kent Nederland geen opkomstplicht. Het is dus altijd eventjes bang afwachten hoeveel burgers er zullen komen opdagen bij de kiesbureaus. Zestig procent voorspelt men voor deze verkiezingen. Dat betekent dat zo'n vier Nederlanders op tien het blijkbaar niet de moeite vinden om hun drukke leventje even te onderbreken voor een druk op de stemknop, want ook in Nederland wordt er tegenwoordig vooral electronisch gestemd. Het werd hen vandaag nochtans erg makkelijk gemaakt. Zo kon je stemmen van half acht 's morgens tot negen uur 's avonds en werden allerlei ongewone plekken tot stembureau omgetoverd. Zo konden de forenzen in Lelystad stemmen in het station en zag ik de links-liberaal Pechtel zijn burgerplicht vervullen in een supermarkt. Zijn profetische woorden troffen me diep: "ik houd er wel van , eigenlijk, want het laat zien hoe ver we in Nederland met de democratie gekomen zijn, dat we nu tijdens het winkelen de luxe hebben om te gaan stemmen." Juist, ja, ik vermoed dat het de man volledig ontgaan is maar hij sloeg de nagel op de kop. Zo ver is de Nederlandse democratie afgegleden, dat het stemmen er beschouwd wordt als een klusje dat je op een doordeweekse dag opknapt tussen het shoppen door. Het mag vooral geen moeite kosten. Eerst naar de afdeling droge voeding, daarna naar het vlees, dan snel langs de stembus, nog een tros bananen afwegen en dan richting kassa. Nee, meneer, u krijgt geen korting vanwege uw stem. Ik mag er dan al tuk op zijn, voor de Nederlanders zijn verkiezingen geen feest. Om te huilen vind ik dat. Huilen, samen met de honderduizenden die jaren streden voor het veroveren van het algemeen enkelvoudig stemrecht. Huilen om het bloed dat vloeide tijdens hun lange calvarietocht voor een stem in het kapittel. Deze mensen zouden desnoods op hun knieën naar de stembus gekropen zijn. En supermarkten, die waren er toen nog niet !
Oef, de jaarlijkse Oscar-hype ligt weer achter ons. Geen dag te vroeg. En ook dit jaar vielen we weer in de prijzen. We, dat zijn wij, niet-Engelstalige landen. Het kon ook moeilijk anders. Want daar in LA hebben ze een speciale Oscar voorzien voor de beste niet-Engelstalige film. Dat levert die andere meer dan vijf miljard mensen dus minstens één oscar op. Lief toch van Hollywood, niet ? Dat ze een paar kruimels reserveren voor ons minder door talent gezegende filmlanden. Hoe hoffelijk ook van de superieure filmnatie dat ze ons zwakke broertjes wenst te beschermen tegen de voor ons veel te harde competitie met de talentvolle kineasten van de Verenigde staten. Onze inbreng blijft beperkt tot een deelname aan de cinema-paralympics.Voor de rest is die ganse Oscar-uitreiking één grote promo voor Hollywood, een hoogmis voor het cultureel imperialisme van de Verenigde Staten. Wij continentale Europeanen mogen hoogstens eens langs gaan om eer te komen betuigen aan de consuls van het witte doek. En af en toe wordt er een barbaar tot ridder geslagen. Wat een eer zeg. Met zo'n Oscar voor de beste niet-Engelstalige film in handen, kan je dan scoren in je eigen regio. En maar zwaaien met dat ding : "Hello world , the big boys vonden mijn prent ok ", niemand kan je nog als weirdo afschilderen indien je komt kijken. Dat kineasten wereldwijd nog steeds aan dit vernederende schouwspel wensen deel te nemen, getuigt van een zelfwaardegevoel dat zich ergens diep op de bodem van de oceaan situeert. De Oscar voor niet Engelstalige films is een vergiftigd geschenk. Hij bevestigt enkel de totale dominantie van de USA op dit vlak. Zo blijft Hollywood ons voorschrijven hoe een 'goede film' er moet uitzien en zullen Amerikaanse maatstaven tot in lengte van dagen de wereldwijde filmindustrie blijven domineren. Onmogelijk om daarmee te concurreren. Want Amerikaanser dan de Amerikanen zullen we nooit worden.
