Als ik Annelies zie lopen in haar lange winterjas, met van die grote houten knopen zoals dat ooit eens mode was, met haar jongensachtig piekhaar en dat brilletje op haar neus, als ze lieflijk en verlegen lacht naar mij dan denk ik heus wat een vrouw, wat een wondervrouw . . .
zou mijn Anneliesje kunnen wezen, als ze zich eens grondig liet verbouwen, want tegenwoordig kan je lelijkheid genezen, je hoeft er niet je hele leven om te rouwen.
Liet ze haar haar eens groeien - in plaats van het te snoeien. En haar tandjes witten, -o, die stralende gebitten ! Spuit met Botox erin, - en de rimpels eruit. Amputeer die extra kin, - een halve meter donorhuid. Nou nog je neus corrigeren, - je zal je minder bezeren, en je snorretje scheren, - of nog beter epileren. Koop je stevige prammen, - leuk balkon voor mijn grietje. Zuig dat vet van je hammen, -desnoods met een rietje.
Wat een beauty zou mijn meisje kunnen wezen, met assistentie van een keur aan witte jassen. Wat ben ik blij dat ze doctoren blijkt te vrezen, want ze zou niet meer bij mijn lelijk smoeltje passen.
Liet ze haar haar eens groeien - in plaats van het te snoeien. En haar tandjes witten, -o, die stralende gebitten ! Spuit met Botox erin, - en de rimpels eruit. Amputeer die extra kin, - een halve meter donorhuid. Nou nog je neus corrigeren, - je zal je minder bezeren, en je snorretje scheren, - of nog beter epileren. Koop je stevige prammen, - leuk balkon voor mijn grietje. Zuig dat vet van je hammen, -desnoods met een rietje.
Wat een beauty zou mijn meisje kunnen wezen, met assistentie van een keur aan witte jassen. Wat ben ik blij dat ze doctoren blijkt te vrezen, want ze zou niet meer bij mijn lelijk smoeltje passen.
Slaapdronken stapte ik uit bed, net als alle andere dagen, omdat mijn maag begon te knagen, ik slofte geeuwend naar beneden en vond daar bij de laatste trede mijn dagelijkse krant. In de keuken aanbeland las ik loom de krantekoppen terwijl ik mij zat vol te proppen, Hé, wat las ik daar in vet ? Wat is er nou weer aan de hand ? "Breaking news" uit letterland Het alfabet komt in verzet.
Van de 'A' tot aan de 'Z', iedereen was ontevreden, want duizend jaar geleden, was ieder op zijn plaats gezet, daar bleven zij van toen tot heden. Maar vanaf nu begon de strijd, voorbij hun immobiliteit. Ze eisten vrijheid van positie, en formuleerden een petitie met een lange lijst van klachten, die hen tot dit oproer brachten.
Zo vond 'A' er niks meer aan, dat hij altijd eerst moest staan. Terwijl dat 'B' juist zou bekoren, maar die stond nog nooit van voren. 'C' wou vrijelijk circuleren, en hield niet op met jeremiëren, vermeld ik enkel nog de 'L', die zat behoorlijk in de knel, de lieverd zat al eeuwen klem, gesandwiched tussen 'K' en 'M'.
"Revolutie !", riep 'R' "Ssssst ...", suste 'S'
De UNO hield een spoedberaad, kwam met dit voorstel voor de draad: "Opdat wij graag op u sorteren, gelieve toch uw plaats te eren, maar het wordt u toegestaan, van 3 tot 4 uw gang te gaan ."
Dus zou u mij ooit treffen, zo ergens tussen drie en vier, en er komt wartaal uit mijn bier, het ligt niet aan een overdosis Leffe, maar aan die vrijgevochten slaven, die zich aan hun vrijheid laven.
Lolly, zeeleeuw, vuurbol . . . sinds vandaag ben ik weer een beetje mee in de wereld van het knikkeren. Lang zal dat overigens niet duren. Als je er niet dagelijks mee bezig bent gaat je knikkerexpertise er pijlsnel op achteruit. Mijn opgefriste knikkerjargon dank ik aan een bezoekje van mijn neefje. Die kwam vandaag aanzetten met een volle zak van die dingen en dus kon ik mijn broek weer eens naar de vaantjes kruipen als Chinese vrijwilliger. Het was me eerder al opgevallen dat hij allerlei exotische termen hanteerde om de stukken van zijn knikkercollectie te benoemen. Termen die ik me niet herinnerde uit mijn eigen knikkerjaren, nu toch al bijna dertig jaar geleden. Ik werd nieuwsgierig en vroeg hem om uitleg. Die gaf hij me met plezier, hij houdt er van om oudere mensen bij de les te houden, en voor een negenjarige ben je oud eens je de dertig voorbij bent. "Kijk", zei hij, " die gele met een rode vlek, dat is een vuurbol . . . en die zwarte met gele stippen dat zijn vlinders". Verder bestond zijn verzameling uit visjes, chinezen, lolly's, aapjes, manen, planeten, zeeleeuwen, mummies, flashy's, kattenogen, turtles, spins, spagetti's en wensknikkers. Dat bleek zowat het basispakket, of toch wat ik er nu nog van herinner. Bovendien kon je zowat alle soorten krijgen in drie formaten: de huis-tuin-en-keuken knikker, de bom, en de rolbom, zo genoemd omdat zij zo dik is dat je er met de traditionele knikkertechniek absoluut niks meer mee kan aanvangen. Na deze korte cursus was het tijd voor een examen. Een knikker van elke soort kwam op tafel te liggen. Mijn neefje noemde een type en ik moest die er dan uitpikken. Nou, ik bakte er helemaal niets van."Nee, dat is geen zeeleeuw, dat is een blauwe turtle", "fout, dat is een vlinderbom, een maan heeft kleine putjes, deze heeft zwarte stipjes". Ondertussen hadden wij met ons beitjes de aandacht getrokken van zijn kleine zus. Toen ik een lolly aanzag voor een planeet, schudde zij meewarig het hoofd en pikte er zonder problemen het correcte bolletje uit. Zo diep was ik dus gezonken, ik werd de les gespeld door een laatstejaars kleuterklasser. Wat een geluk dat ik al lang niet meer op de schoolbanken zit. Mocht ik vandaag een kind zijn, ik zou gewoon niet meer meekunnen op de speelplaats.
Nog even en dan begint de uittocht naar de bergen weer. Ook dit jaar zijn ze met honderdduizenden, de Belgen die binnenkort de latten zullen onderbinden of van plan zijn met snowboards de alpenhellingen af te dalen. Dat klinkt sportief en een flink aantal onder hen vertrekken ongetwijfeld met het idee dat hun gezondheid wel zal varen bij hun winterse exploten. Maar niets is minder waar. Wintersport is nefast voor je gezondheid. Wie zijn lichaam op winterse wijze gezond wil houden trekt zich nog beter een weekje terug in zijn eigen diepvrieskist dan dat hij een 7-daags verblijf boekt in Chamonix. "O, hij heeft het over de gipsvluchten", denkt u nu misschien. Toch niet. Gipsvluchten zijn slechts het tipje van de ijsberg aan ellende die de duivelse wintersporttraditie over ons uitstort. Het ware letsel bevindt zich tussen de oren. Ja, u leest dat goed. Wintersport heeft een verderfelijke invloed op uw psyche. Sta me toe deze stelling even toe te lichten. Stel u de volgende situatie voor. U zit middenin de afdaling van uw lievelingspiste, u ziet er geweldig uit in uw gloednieuwe skipak , niet toevallig , want u hebt maandenlang gefitnessed met als resultaat een piekfijn afgetraind lichaam. U bent strak, er zit geen grammetje te veel aan. Op volle snelheid suist u naar beneden, wanneer u plots wordt voorbijgegleden door een neuspeuterende vijftiger met een bierbuik van Brussel tot Tokyo. Houd dat beeld nog even vast. Jij mag dan wel redeneren van, ach kerel, je gaat dan wel snel, maar esthetisch is het toch niet, maar wat speelt er zich ondertussen in jouw onderbewuste af ? Jouw onderbewuste leert uit dit voorval slechts één ding : elke kilo loont ! De eerste schakel in een hele keten van uiterst negatieve consequenties. Diezelfde avond al gaat u in de fout. Zonder enige argwaan zet u zich aan het diner. U had zich voorgenomen om u niet te laten gaan, kwestie van uw buik in vorm te houden. Maar achter in uw hoofd zit een duiveltje dat schreeuwt: "Elke kilo loont, elke kilo loont !" Mag u eens raden wie er hier het pleit zal winnen . . . Vanaf die dag gaat het van kwaad naar erger. Elke kilo die er bij komt zorgt voor extra daalsnelheid. De onbewuste relatie tussen kilo's en snelheid wordt steeds sterker. Ieder jaar komt u wat aan, tot het een keertje goed fout gaat. U valt en breekt wat. Dat hoeft niemand te verbazen. Nu u wat zwaarder bent worden uw gewichten bij een val immers feller belast. Bovendien loopt u meer risico op letsel wanneer u eens onzacht met een collega-skiër in aanraking komt. Uw toegenomen massa, gecombineerd met de ermee verbonden hogere snelheid deden u lelijk de das om. Door uw ongeval bent u een tijdje uit roulatie. Noodgedwongen bent u immobiel. Thuis zit u met een zak chips voor de televisie. Tel er maar gelijk weer een tiental kilootjes bij. De volgende winter bent u de pijn vergeten en u vertrekt weer naar de sneeuw, u bindt de latten onder en wat blijkt: Uw extra spekrolletjes bezorgen u nog meer vaart. Daardoor bent u een stuk sneller beneden dan tevoren, zodat er extra tijd vrijkomt die u investeert in het alcohol- dus calorierijke aprés-ski gebeuren. En zo gaat dat maar door. Een viscieuze cirkel is het, en je moet al van goeden huize komen wil je in staat zijn om die te doorbreken. Moraal van het verhaal: Nooit meer skiën ! Aan de enkele skeptici die nog niet volledig overtuigd zijn van de juistheid van mijn beweringen wil ik slechts dit nog kwijt. Denkt u nou werkelijk dat het zuiver toeval is dat er een onweerlegbare positieve correlatie bestaat tussen de populariteit van wintersport en de frekwentie van overgewicht bij de Belgische bevolking ? Nou staat u met uw mond vol tanden, hé !
Voor wie zich zou afvragen hoe het eigenlijk staat met mijn lijn. Ik kan u geruststellen, voorlopig heb ik mijn gewicht nog prima onder controle. Maar ik ben dan ook nog nooit op wintersport geweest !
Gegroet, beste lezers. Vandaag ontving ik een alleraardigst briefje van het Amorikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken. Leest u maar even mee. Ik was zo vrij het voor u even te vertalen.
Dear Mr. Oom,
Uit goed geïnformeerde bron vernam ik dat u erg geïnteresseerd bent in de Verenigde Staten van Amorika. Vooral het buitenlands beleid van de Amorikaanse regering lijkt u mateloos te boeien. Zit ik er erg ver naast als ik beweer dat u niet bepaald de grootste fan bent van onze president ? Wel, dat betreur ik, want het is een hele aardige man, met bijzonder originele ideeën. Reeds jaren bloedt mijn hart telkens ik zie dat er mensen zijn die nog niet ten volle overtuigd zijn van zijn goede inborst. Ik zou ze allen maar wat graag persoonlijk overtuigen van zijn goede bedoelingen, maar helaas, de tijd daartoe ontbreekt me. Daarom zette ik enkele jaren geleden een bescheiden project op in samenwerking met enkele bevriende staten. Het is in het kader van dit programma dat ik vandaag contact met u opneem. Ziet u, mr Oom, ik beheer reeds enige tijd een keten van pittoreske hotelletjes verspreid over verscheidene nog onbezoedelde vakantiebestemmingen. Zo beschikken wij over een werkelijk fascinerend kuuroord in het bloedmooie Oespekistan, een echte aanrader. Ik heb de eer u bij deze uit te nodigen tot deelname aan een exclusieve retraite in dit centrum , alles uiteraard op kosten van de Amorikaanse overheid. Ik hoop dat u beseft welk een prachtige kans u hier geboden wordt. U wordt thuis afgehaald en onder escorte overgebracht naar een nabijgelegen vliegveld. Daar gaat u aan boord van één van de hypermoderne privé-jets van Sadi Airlines. Eens het luchtruim gekozen kan u dan uw stijve burgerplunje inruilen voor een vrolijke oranje jumpsuit, kwestie van meteen in de vakantiestemming te raken. Tijdens uw verblijf in ons kuuroord wordt u omringd door een gespecialiseerd team dat een op uw noden afgestemde therapie zal uitstippelen. Ik beloof u, u zal uw emoties nauwelijks kunnen onderdrukken bij de eerste aanblik van het prachtige interieur, volledig in middeleeuwse stijl. Ongetwijfeld pinkt u een traan weg wanneer men u naar uw kamer brengt. Onze kok staat garant voor een gevarieerd menu, van een éénvoudige broodmaaltijd over een laag calorisch dieet tot een kopieuze maaltijd om eventuele doorbraken in uw behandeling te vieren. Vooral de Halal keuken is razend populair bij onze gasten. U wordt begeleid door een multidisciplinair team bestaande uit psychiaters, hersenchirurgen en chiropractici. Wees gerust, na een paar uren bij hen op de bank, lijkt het paradijs binnen handbereik te liggen. Als deze mensen u niet van uw politieke dwalingen kunnen verlossen, dan kan niemand dat. Zo, ik hoop dat ik u met deze brief overtuigd heb van het heilzaam effect van het u aangeboden arrangement. Met een beetje goede wil van uw zijde bent u er zo bovenop en kunnen we alsnog een gedwongen opname in één onzer ideologische wellness-klinieken vermijden.
Sincerely yours,
Condoleezza Nice Secretary of State United States of Amorica
Carl Verheijen, die naam zegt u waarschijnlijk niets, tenzij u net als ik van schaatsen houdt. Dan zag u hem op zondag ongetwijfeld aan het werk tijdens zijn rit naar een nieuw wereldrecord op de tienduizend meter. Op schaatsen gaat dat tegenwoordig in minder dan dertien minuten: '12.57,92 om precies te zijn, een gemiddelde van meer dan 46 kilometer per uur. Ik was nog helemaal in de ban van zijn prachtprestatie toen een interviewer van de NOS hem een microfoon onder de neus duwde. Wat er toen aan ketterij uit dat Hollandse bekkie kwam heeft voorgoed mijn kijk op de schaatssport veranderd. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was openbaarde hij voor heel schaatsminnend Nederland hoe blij verrast hij was met zijn exploot, vooral omdat hij pas sinds woensdag terug was van zijn 10-daagse zonnevakantie op Gran Canaria. Nou, dat gaf me een klap, zeg, de dreun waarmee Carltje toen van zijn sokkel donderde. Een schaatser die in volle voorbereiding op de olympische winterspelen de zon opzoekt. Sorry hoor, maar dat is meer dan vloeken in de kerk, dat staat gelijk aan het draaien van een pornofilm in de Sint-Pieters basiliek met in de hoofdrollen Benedictus de Zestiende en moeder Theresa. Schaatsers horen niet op de Canaren. Schaatsers moeten harde koppen zijn die in alle vroegte de dichtgevroren slootjes opzoeken, om er zich af te beulen tot het schuim uit hun bek komt. Schuim dat als een kunstzinnige ijpegel aan hun kin vastvriest. Niets van dat alles voor meneer Verheijen. Hij mocht eens een koutje vatten. Liever gaat hij wat flaneren op Gran Canaria. Het enige ijs dat je daar vindt is soft-ice, softie ! En dat voor een wereldtopper op de tienduizend meter. Dat zijn niet de blitse Amerikaanse boys of de Japanse pocket schaatsertjes van de sprintafstanden, waarvan je dit soort onzin kan verwachten. Dit zijn beren met zulke knoerten van dijen dat ze uit voorzorg een slip uit brandwerend materiaal dragen om te vermijden dat hun kruis door de enorme wrijving vlam zou vatten. Het zijn kerels uit één stuk wiens met antivries gevulde testikels alleen al bij het idee van een elfstedentocht in Siberische omstandigheden spontaan in een tweestemmig Wilhelmus uitbarsten, geen zacht gekookte eitjes als jij dus, Carl ! Je moet dringend eens uitkijken naar een andere sport. Wat had je gedacht van beach volleyball ?
Hij zag er prima uit vandaag, de heer Saddam Hussein. Ten minste op de weinige beelden die ik te zien krijg van zijn proces. Vreemd toch. Drie jaar geleden werd nog overal aan de alarmbel getrokken. Deze man zou een bedreiging vormen voor de vredelievende internationale gemeenschap, de Verenigde Staten -uiteraard- op kop. Zijn regime werd door de Amerikanen voortdurend in verband gebracht met het grensoverschrijdende terrorisme. Zijn gigantisch arsenaal chemische en biologische wapens kon binnen het kwartier het grondgebied van het Verenigd Koninkrijk treffen. Bovendien had de Iraakse president zijn nucleaire ambities nooit helemaal opgegeven. Tot zover het discours van Uncle Sam en zijn vazallen. In de praktijk bleek het met die massavernietigingswapens nogal mee te vallen. Hier en daar een vat met wat chemische troep en een vergeten projectiel met een chemische lading waarvan de versheidsdatum al lang verstreken was. Alles bij mekaar een wat magere oogst voor een onderneming die de Amerikanen tot nu toe al meer dan 200 miljard dollar kostte. Terrorisme, daarentegen, dat vonden de Amerikanen in overvloed in het land van Tigris en Eufraat. Bij wijlen krijg je de indruk dat het Amerikaanse leger invitatiekaartjes stuurt naar iedere gewapende Islamstrijder die zich een enkele reis naar Bagdad kan veroorloven. Het voorlopige resultaat van dit alles: 2122 Amerikaanse gesneuvelden en meer dan 15000 gewonden. Ondertussen incasseerde het imago van de VS rake klappen door het hoge aantal Iraakse burgerslachtoffers en de foto's van Amerikaanse folterpraktijken in de Abu Ghraib gevangenis. De Amerikanen hebben echter nog één laatste troef in handen, de lokale superboef, Saddam Hussein. Die tiran hebben ze toch maar mooi een lesje geleerd. Het proces van Saddam biedt ze een prachtige gelegenheid om voor het oog van de hele wereld aan te tonen welk een edele daad ze verricht hebben toen ze de Irakezen van hun bloeddorstige dictator verlosten. Helaas blijkt Irak nog lang niet klaar voor het proces. De chaotische vertoning die ervoor moet doorgaan kan nog best omschreven worden als een kruising tussen een slecht geregisseerde advokatenserie en een Duitse carnavalsshow. Ze hadden er beter meteen een rondreizend circus van gemaakt al vrees ik dat een circustent wat licht zou uitvallen als bescherming tegen autobommen en mortieraanvallen die onverbrekelijk verbonden lijken met de juridische festiviteiten. Welke verrassingen het scenario verder nog voor ons in petto heeft, wie zou het weten ? Sinds voormalig VS minister van justitie, Ramsey Clark, Saddams advokatenteam kwam vervoegen, durf ik me aan geen enkele voorspelling meer wagen !
Tot kort nog deze kleine sfeerschets van Bagdad Sinterklaasavond 2005:
Op de website www.forbes.com las ik. "Small explosions reverberated through Baghdad, apparently from mortar rounds, but there were no immediate reports of damage or casualties. Such explosions are not uncommon in Baghdad and most do not cause any harm."
Such explosions are not uncommon in Baghdad . . . "What next", zou ik zeggen.
Zo, zijn zwaarste werkdagen heeft de Sint weer achter de rug. Om zijn jonge believers de gelegenheid te bieden ten volle van hun nieuwste aanwinsten te genieten, kwam hij bij vele kindertjes reeds zaterdag of zondag langs. Maar ik vermoed dat dat niet de enige reden is. Het komt de Sint op zijn gevorderde leeftijd ook goed uit dat hij zijn leveringen tegenwoordig wat kan spreiden want ik heb de indruk dat het tonnage dat hij met zijn stoomboot vanuit het zuiden importeert ieder jaar weer stijgt. Hij mag van geluk spreken dat hij kan rekenen op zijn donkerhuidig personeelsbestand dat hem al het zwaar labeur uit handen neemt, anders lag hij te pas en te onpas met een hernia te bed. Het traditionele scherpslijpersdebat over de vraag of het in de 21ste eeuw nog wel kan dat zwarte piet zo nadrukkelijk in een knechtenrol gedrukt wordt, dat is dit jaar wat achterwege gebleven. Gelukkig maar, ik geloof dat we er goed aan doen onze tradities niet te bruuskeren. De emancipatie van de Pietermannen voltrekt zich langzaam maar gestadig en is als je het mij vraagt al veel verder gevorderd dan je zo aan de oppervlakte kan zien. Op het oog lijkt het misschien nog alsof de bisschop de touwtjes stevig in handen heeft, maar achter de schermen voeren zijn assistenten natuurlijk al jaren de regie. Sinterklaas mag ieder jaar nog enkele weken wat op zijn schimmel door allerlei landen hobbelen, hij is echter slechts de frontman van een speelgoedimperium. Zo 'n boegbeeld van een onderneming schuif je evenwel niet van de ene dag op de andere aan de kant, 'de Sint' is een ijzersterk merk met een imago waar decennia in geïnvesteerd is. Als het aan de goedheilig man lag, dan zag je hem 's winters niet meer over daken klauteren. Veel liever zou hij met zijn leeftijdsgenoten overwinteren ergens aan de Costa del Sol, zijn gewrichten kijken daar al jaren naar uit. 's Voormiddags naar de bakker en de slager en 's avonds een partijtje golf, dat is zijn grote droom. Voor het geld hoeft hij het niet te laten, van de dividenden die hij jaarlijks opstrijkt via zijn omvangrijk aandelenpakket in de firma kan hij zich zo 'n luxeleventje wel permitteren. Voorlopig echter kan de firma het nog niet zonder hem en vervult hij als een volleerde trekpop zijn public relations functie terwijl op de achtergrond een select clubje van elite-Pieten aan de touwtjes trekt. Een select clubje, zeg ik, want niet alle Pieten plukken al de vruchten van hun emancipatie. Ook vandaag blijft de Spaanse speelgoedmultinational een hiërarchisch geleide organisatie waarin 'grote Piet' beslist en Piet-met de pet mag ja-knikken en uitvoeren. Je kan je trouwens vragen stellen over het werknemersbeleid van de onderneming. Ok, Spanje behoort tot de Europese unie, dus die Spaanse pieten zijn vrij om in ons land seizoensarbeid te verrichten, maar werken zij wel onder dezelfde voorwaarden als onze Belgische arbeiders in bedrijven als een UPS of een DHL ? En wat gedacht van al die schepen boordevol Gameboys, Barbies en suikergoed die gelost worden door dokpieten die in gammele busjes uit Spanje worden aangevoerd. Als ik het me goed herinner leidde zoiets onlangs nog tot een staking in de Antwerpse haven. Maar hoort u de vakbonden klagen ?
