Ik weiger zomaar wat te schrijven. Ongericht in de rondte lullen is mijn stijl niet. Iets wat niet van iedereen gezegd kan worden. Je wil ze de kost niet geven, de zomaar-wat-schrijvers op deze aardkluit. Hen kan het niet schelen, dat zij met uw tijd aan de haal gaan, dat u uw hersenen verbrandt aan het schaamteloze vacuüm van hun woordenbrij. Het zal hen worst wezen ! "Als ik maar gelezen word" , zo redeneren zij. Dat zij met dit onverantwoord gedrag de goede faam bezoedelen van een steeds kleiner wordende groep die wel het beste met u voorheeft, schijnt hen niet te deren. Het mag een godswonder heten dat er in dit klimaat van afkalvende inhoudelijkheid überhaupt nog gelezen wordt.

Het wonder voltrekt zich wederom, u blijft mijn woorden likken, ik pleng tranen van ontroering, vergeef mij mijn zwakte, ik ben zo moe. Moe van het vechten, van de uitzichtloze strijd om het behoud van de inhoud, moe van het weerwerk tegen taalnihilisten die woordenbraaksel voor tekst aanzien. Ik ben moe. Mocht ik niet zo doordrongen zijn van de plicht, ik zou me leggen. De slaap zou mij bevrijden van mijn zorgen. De droom zou mijn honger naar inhoud stillen. Ik kan dromen, waarde lezer, dromen valt mij licht. Maar wat baten u mijn dromen ?

Neen, het ware een misdaad u de toegang tot mijn geest te ontzeggen. De slaap zou een vlucht voor verantwoordelijkheid wezen. Dus ik blijf wakker. Voor u, en voor uw geest. Om u tot baken te zijn, om de weg voor u verlichten. Dwars door het duister van het leegste proza, tot aan de rijkdom van mijn taalverhaal.

Ik zal u redden. Want lullen is mijn stijl niet.


Ik ben u zeer erkentelijk,

Alex

29-07-2008, 23:06 Geschreven door Alex Oom