Waarom moest 'den Dimmy' dood ? Die kerel deed zijn werk toch goed. En zo plezierig is dat niet, werken met die Witse. Over een moeilijk karakter gesproken. Veeleisend dat die altijd was. Vierentwintig uur per dag moest Dimmy klaar staan voor die dwingeland. Het is een wonder dat hij nog de tijd vond om zich te verloven. Maar een Vlaamse reeks zonder ellende, kommt nicht in Frage ! Dus kreeg dat arme kind van de scenaristen een begrafenis cadeau. Het mocht weer niet zijn. Geen toekomst voor deze twee veelbelovende jonge mensen . Gelukkig hadden ze geen kinderen, ik weet het. Het is ook zo definitief. Waarom laat men Dimmy niet gewoon loopbaanonderbreking nemen. Dan kon hij altijd nog terugkeren naar zijn oude stek. Maar wat doet men, men geeft hem de kogel. De kogel en een begrafenis, de kans dat iemand zoiets nog ooit te boven komt is kwasi nihil. Toch niet verstandig van de VRT, want stel dat de kijkcijfers van de nieuwe reeks de dieperik in gaan, dan zitten ze daar serieus met de gebakken peren. In dat geval zullen ze heel creatief uit de hoek moeten komen. Dat ze daar op de VRT al maar op zoek gaan naar het telefoonnummer van de scenarioschrijver van Dallas, hopelijk leeft hij nog. Die gast, die had verstand van dat soort zaken. Die Ewings, daar kon je op schieten, je kon ze verzuipen, je kon ze met een industriële hakmolen tot Big Macs verwerken, en nog moest je er rekening mee houden dat ze een jaar later plots, alsof er nooit iets gebeurd was, terug je huiskamer konden binnenwandelen. Sterk geslacht, die Ewings. Eureka, dat is het. Dimmy is de helft van een ééneiige tweeling, Dimmi en Jimmi. Jimmi kon niet op de begrafenis aanwezig zijn omdat hij een antropologische studie verricht bij één of ander natuurvolk uit het Amazone-gebied. Maar nadat hij terugkeert uit Brazillië raakt hij geobsedeerd door het werk van zijn vermoorde broer. Hij schrijft zich in aan de politieschool en moet stage lopen op de dienst van .... Witse. Voilà, als ze Jimmy vandaag nog kunnen bereiken, kan hij nog net op tijd klaargestoomd worden voor de volgende serie. Dan kan dat jong ding waar ze Witse dit jaar aan koppelen vandaag nog haar mutatieaanvraag indienen. Ik heb ze nog niet gezien, maar ik kan me zo voorstellen wat ze gedacht hebben bij de VRT. Witse heeft te weinig vrouwelijk schoon rond zich. De politie wordt te veel geportretteerd als een mannenbastion. En dus gooien ze een politioneel lustobject in de strijd, wacht maar af. Mij zal ze niet vermurwen. Al zijn haar rokjes nog zo kort, twee keer anderhalve meter been maakt nog geen goeie flik. En al zeker geen Dimmy.
"Mon dessin ne représentait pas un chapeau. Il représentait un serpent boa qui digérait un éléphant." Flarden schoolfrans, wrakhout, aangespoeld op de golven van mijn hemelturen. Daar hangt het, dat olifantverterende serpent van 'de kleine prins'. En het hangt daar lelijk in de weg. Blauw wil ik zien. Blauw, dan donkerblauw, dan zwart. Want zonder zwart geen show vannacht. Zonder zwart geen sterren, echte sterren, de sterren van het zwarte doek, waarbij die theelichtjes van Hollywood verbleken. Ware sterren schitteren ook zonder special effects, limousines en Christian Dior. Ware sterren doen het zonder oscars en decadente gages. Ware sterren doen het alleen en voor ons allen. Geen entreegeld, geen gezanik. Mag het doek nu open ? Dringende oproep aan Madame Boa, gelieve onmiddelijk het toneel te verlaten, dank u. Madame Boa sloft onverstoorbaar verder. Ik duik de kelder in om mijn fiets te inspecteren. Als het nog goed komt vannavond dan zal hij mij voeren. Een broos, fonkelend lichtje, kronkelend tussen bossen, op zoek naar verstrooiing. Zandkorrel tussen de rotsen. Laat het maar vriezen, laat me wolkjes blazen van verwondering. We zullen samen staren, zonder wat te zeggen, samen reizen, ter plekke. Tussen nevels en kometen, tussen quasars en rode reuzen staan wij, rode neuzen, tussen warme thee en wafels, te smullen !
De telefoon rinkelt. Het is mijn broertje. Hij heeft eindelijk nog eens een paar dagen vakantie kunnen nemen. En voor hem betekent dat klussen, de stakker. Zijn trap is te lang zegt hij, of de kamer te kort, in ieder geval, er moet een stuk af. Vraag is alleen: hoeveel ? Of daar niet zo 'n truukje voor was ? "Ha, je bedoelt Pythagoras. Ja, dat truukje doet het nog steeds, weinig nieuws onder de zon in de wereld van de driehoeksmeting", antwoord ik met de ironie van een wiskundeleraar op rust. "Het kwadraat van de schuine zijde is gelijk aan de som van de kwadraten van de rechthoekszijden, die schuine zijde wordt ook wel hypothenusa genoemd", voeg ik er volstrekt overbodig aan toe. "Heb je het", vraag ik ? "Ja, bedankt" besluit mijn broer en de hoorn gaat op de haak. Zo, mijn reputatie van brein op pootjes heeft deze beproeving weer glansrijk doorstaan. Mijn broertje heeft het vaak genoeg mogen ondervinden, van klussen heb ik geen verstand. Maar als er bij dat ge-doe-het-zelf behoefte is aan enige wetenschappelijke inbreng dan doe ik graag mijn duit in het zakje. Bijvoorbeeld als men zich afvraagt of men een oude kleerkast wel kan kantelen zonder het plafond te beschadigen en zo ja, over welke zijde -weer die oude Griek - of bij echtelijke disputen over de hoeveelheid zand die nodig is om een bak in de vorm van een regelmatige zeshoek tot 10 centimeter onder de rand te vullen. Het valt me vaak op hoe de meeste mensen worstelen met het oplossen van dit soort elementaire vraagstukken. Quantumfysica komt hier toch echt niet aan te pas. Die stelling van Pythagoras, die gaat al 2500 jaar mee. En nog steeds struikelen we over zijn kwadraten. Allemaal de schuld van onze trage genen. Generaties al krijgt de jeugd de stelling van Pythagoras met de paplepel binnen, maar beklijven doet het niet. Ons DNA bulkt van van de biochemische kennis, maar tot op vandaag weigert het halsstarrig om zelfs maar een A4-tje over meetkunde in zijn bibliotheek op te nemen. Onze genen zijn slome leerlingen. Al sturen wij robots naar Mars, al manipuleren wij individuele atomen, voor ons DNA zijn wij nog steeds diezelfde aangeklede apen met een overdosis grijze massa. Zelfs een simpel formuletje waar iedere klusser zijn voordeel mee kan doen is nog steeds niet aangeboren. En als straf moeten we allemaal naar school. Deden we dat niet, dan zouden we het niet lang redden in onze snel veranderende leefomgeving. Puur genetisch bekeken kan je op de hele wereld immers geen beest vinden dat slechter aangepast is aan zijn biotoop dan de mens. Ons DNA spijbelt, ons DNA is blijven steken in de oertijd. En misschien is dat niet eens zo gek. Want als wij geniale schepselen straks besluiten dat het tijd is voor een pingpong-match met kernwapens, dan zal van onze beschaving weinig overeind blijven. En wat heb je dan nog aan relativiteitstheorieën en quantummechanica. Als het ooit zover komt, hebben we altijd onze 46 chromosomen nog. Met dat beetje extra straling van een nucleair armageddon, muteren we in een mum van tijd terug naar onze roots en slingeren we zoals in die goede oude tijd weer vrolijk van boom naar boom. Waarom krijg ik nu plots zin in bananen ?
Mijn God, wat een baas zeg, die Daneels. Hij vindt dat zijn personeel te hard werkt. Als we allemaal zo'n patron hadden konden de vakbonden het wel schudden. "Rusten zult gij ! ", verordonneert de grote manitoe van de Belgische katholieken. Nee, ga nu niet meteen lekker achterover leunen, hij richt zich niet tot ons gewone stervelingen, hij neemt het op voor zijn arme priesterzonen, de werkmieren van Rome. Want die brave geestelijken zijn danig overwerkt. De aartsbisschop raadt ze aan om elke week één dag blanco te laten in hun agenda. Onthaasten dus, maar u weet hoe dat gaat, hoe meer er over gesproken wordt hoe minder er van terechtkomt. Ook voor de priesters lijkt het makkelijker gezegd dan gedaan. Zolang het aantal roepingen immers sneller blijft dalen dan het aantal gelovigen zal er aan hun hoge werkdruk weinig veranderen. Tijd voor een stevige koerswijziging, me dunkt. Wat zijn de opties ? Theoretisch gezien zou je kunnen denken aan een versnelde afbouw van het aantal gelovigen. Minder gelovigen betekent automatisch minder sores voor de pastoor. Probleem opgelost ! Theoretisch natuurlijk, want zoals het iedere zichzelf respecterende religie betaamt streeft ook de Katholieke kerk naar een maximalisering van het aantal gewonnen zieltjes. Een voorstel tot invoering van een numerus clausus op Katholiciteit maakt dus bitter weinig kans. Volgende optie dan maar. Meer doen met minder priesters. Herstructureren met andere woorden. Ergens in België loopt vast wel een crisismanager rond met het vermogen de Katholieke kerk te updaten naar de 21ste eeuw. Dat die topmanagers handen vol geld kosten, dat hoort er nu éénmaal bij, voor niks gaat enkel de zon op. Het stoeltjesgeld zal in elk geval goed besteed zijn. Er valt immers nog heel wat te stroomlijnen bij onze parochies. Denk maar aan de winst die automatisering zou kunnen opleveren. Wat dacht je bijvoorbeeld van de electronische biecht per e-mail. Het enige wat van dat Confession XP verwacht wordt is een auto-reply met de woorden "Ego te absolvo". Makkie toch en weer duizenden uren uitgespaard. En waarom niet de schaar gezet in dat overladen takenpakket van de priesters ? Ik voel er wel voor om wat te knippen in de sacramenten. De afschaffing van het huwelijk zou gelijk een massa scheidingen voorkomen. Weeral een extra weekje vakantie voor mijn arme pastoor. En mocht dit alles niet volstaan, dan grijpen we naar de grove middelen. Import. Als Europa vindt dat Poolse loodgieters kunnen, waarom dan geen Poolse priesters ? De kwaliteiten van de Poolse loodgieters, daar heb ik het raden naar, maar hun priesters, geloof mij vrij, dat is topkwaliteit, pauselijke kwaliteit zou ik zelfs durven beweren. Poolse priesters staan bekend als echte die-hards, hun bereidheid tot reizen is legendarisch en van vervroegd pensioen hebben ze nog nooit gehoord. Priesteren zullen ze, zegenen en preken tot ze er bij neervallen. Klassepapen !
Nee, dank u, voor mij geen Opel Corsa. Ik ben mijn leven nog niet moe. Een auto die 'totaal onlogisch' als leitmotiv heeft, daar heb ik geen boodschap aan. Als consument bedoel ik dan. Zou men mij daarentegen vragen de leiding te nemen bij de ontwikkeling van zulk een voertuig dan zou ik met mijn geluk geen blijf weten. Ik zou alle ontwerpers meteen op een strikt dieet van geestesverruimende middelen zetten om te voorkomen dat hun creativiteit door irrelevante sta-in-de-wegs als natuurwetten zou worden beknot. De assemblage zou plaats vinden in een met lachgas volgepompte fabriekshal door een internationaal team van stand-up comedians. Ja, er ééntje ontwerpen, dat zie ik wel zitten, maar kopen ... ben je belazerd ! Wie wil er nu een onlogische automobiel ? Wanneer ik aan 120 km per uur over de autosnelweg raas dan weet ik een beetje logica in een wagen wel te waarderen. Een wagen die naar links draait als je naar rechts stuurt mag zich op originaliteit beroemen maar erg praktisch in gebruik kan je hem niet noemen. En als ik mijn wagen in achteruit zet dan ben ik heus niet prettig verrast als hij vervolgens als een raket vooruit schiet. Onlogische automobielen, laat maar zitten. Met een onlogische Boeing zou toch ook niemand meevliegen. Ik zou trouwens niet graag de verzekeringspremie betalen die bij zo 'n onnavolgbaar autootje hoort. En naar de keuring gaan met zoiets lijkt me ook niet bepaald een pretje. Al bij al sombere perspectieven voor de Opel Corsa. Rondjes draaien als een curiosum in de piste van een circus, samen met Herbie de dolle kever, zie daar het trieste fatum van Opels frivole vondst. Buiten de circustent gelden andere criteria. Op de openbare weg zijn saaiheid en voorspelbaarheid een zegen. Dat de Opel Corsa de ideale wagen zou zijn voor de onlogische mens, dat wil ik best geloven. Zelf houd ik ook van een portie prettig gestoord, zo af en toe. Maar in het dagelijks verkeer gaat mijn voorkeur toch uit naar de heilzame werking van een goed functionerend stel hersens, in combinatie met een betrouwbaar voertuig. Voor mijn part een Lada of een Trabant. Alles beter dan een Opel Corsa.
Ze konden weer niet wachten daar in Vilvoorde. Ze hadden het nochtans rustig nog twee dagen kunnen uitstellen. Officieel gaat de ophokplicht immers pas vandaag in. Ze willen wellicht geen enkel risico nemen met hun kostbare vogels. Zo snel mogelijk naar binnen met die zeldzame exemplaren moeten ze gedacht hebben. En daarmee is de toekomst van ons land verzekerd. Het mag misschien wat weghebben van een vunzig televisieprogramma op een commerciële zender, in werkelijkheid zou het kunnen dat de geschiedenisboeken later zullen verhalen hoe VTM in 2006 het trotse België van de ondergang redde. U had het zelf wellicht ook al in de smiezen. Die Big Brother van dit jaar, dat is een hele speciale. Veertien mensen afzonderen, zeven mannetjes, zeven vrouwtjes, en die dan leren leven met zeer beperkte middelen, dat noem ik geen Big Brother meer, dat noem ik een ark. Er schuilt dan ook meer achter de huidige editie van het beruchte voyeursspektakel dan een amechtige poging om een populair lijk nog een laatste maal op te warmen. Dit maal is het bittere ernst, deze keer neemt vadertje staat zelf de regie in handen. Het lijkt wellicht wat doemdenkerig, maar een staat moet nu éénmaal met alle scenario's rekening houden, ook met de meest desastreuze. Als hier binnenkort alle vogels het loodje leggen en het virus moet op zoek naar een volgende warme hap, dan zouden wij wel eens op het menu kunnen staan. En wie zal er dan in de 21ste eeuw onze driekleur verdedigen ? Om jan-met-de-pet niet te verontrusten speelt onze regering onder één hoedje met de televisieboeren uit Vilvoorde. In de staatsbegroting zal je niks van dit geheime project terugvinden. Zoiets zou veel te snel uitlekken. Voor het doorsluizen van geld ter financiering van "Operation Birdcage" had men een onverdacht kanaal nodig. Die partner werd snel gevonden. Een hint : Welk bedrijf is de grote sponsor van BB ? Juist ja, Belgacom. Als overheidsbedrijf vormde het de ideale brug tussen de staat en VTM. Dat het hele opzet door mijn schrijven nu aan het licht komt maakt geen moer meer uit. De haantjes en hennetjes zitten veilig binnen. De deuren zijn op slot. Het huis wordt zorgvuldig bewaakt. De ark begint zijn reis doorheen de tijd. Laat de vogelgriep nu maar komen. België zal overleven. Af en toe zal één bewoner het huis moeten verlaten, om te kijken hoe het met de rest der Belgen gaat. Eens hij de deur achter zich sluit is er voor hem of haar geen weg meer terug. Het risico op besmetting is te groot. Tijdens de zogenaamde live-uitzending zal het proefkonijn via een gecodeerde boodschap aan de overblijvende arkbewoners signaleren of het al dan niet veilig is de ark te verlaten. Zij die, zoals u, nu de ware toedracht kennen van BB 2006 zal het weinig moeite kosten om deze boodschap te onderscheppen. Kwestie van goed op te letten tijdens de volgende live-uitzending ( het woord uitzending mag je in deze context letterlijk opvatten ). Mocht het straks allemaal vreselijk fout lopen, en de vogelgriep krijgt ons allemaal te pakken, dan zullen desnoods pas over een jaar of tien, de deuren van het huis in Vilvoorde weer opengaan en worden zijn bewoners de nieuwe stamvaders van ons land. In dat geval krijgt België in de 21ste eeuw een bevolking met een wel erg hoog showbizz-gehalte !
Waar twee vechten, hebben twee schuld. Ik heb me vaak gestoord aan deze volkswijsheid, vooral wanneer ik voor de zoveelste maal in de hoek stond tesamen met mijn broer omdat ik hem uit pedagogische overwegingen een corrigerende tik had verkocht, maar de rechtmatigheid van mijn handelen wegens gebrek aan bewijzen niet hard kon maken voor het ouderlijk tribunaal. Ach, wat was ik een lieverdje. Toch schuilt er een belangrijke kern van waarheid in het gezegde. Zeker als het complexe conflicten betreft doen we er goed aan de schuld niet exclusief één van de betrokken partijen in de schoenen te schuiven, ook niet bij de ergste vorm aller conflicten : oorlog. Omdat er na het staken van de oorlogshandelingen zelden een stel goedmenende ouders beschikbaar is die in alle onpartijdigheid over schuld en boete kunnen beslissen is het de gangbare praktijd de verliezer de zwarte piet toe te spelen. De geschiedenis wordt geschreven door de overwinnaar, de rekening komt op het bordje van de verslagene terecht. Zo werd Duitsland na afloop van de eerste wereldoorlog via het 'Verdrag van Versaille'- door Duitsers ook wel eens 'Dictaat van Versaille' genoemd - opgezadeld met torenhoge herstelbetalingen. De ellende die deze in Duitsland teweegbrachten vormde de ideale ent voor het Nationaal-Socialisme van ene A. Hitler. En vandaag staan we op het punt dezelfde flater te herhalen. We hebben een winnaar en een verliezer respectievelijk Bosnië-Hercegovina en Servië. Bosnië heeft met Sarajevo en Srebrenica alle troeven in handen om op het politieke wereldtoneel zijn rol van onschuldig slachtoffer te spelen. Servië daarentegen lijkt een patent te hebben op ééndimensionale booswichten van het kaliber Milosevic en Mladic. De engeltjes en de baarlijke duivels. Met dit gegeven als uitgangspunt stonden de twee naties vandaag tegenover elkaar bij de opening van het genocide-proces in Den Haag. Als Servië er schuldig wordt bevonden, zou dat een financiele strop kunnen betekenen voor het Servische volk. Hoe dat de vrede in de Balkan gaat bevorderen is voor mij een mysterie. Dat er bij de burgeroorlog in voormalig Joegoslavië nog een derde partij, Kroatië, betrokken was lijkt iedereen al weer vergeten. Voorlopig krijgt dat land een plekje in het vagevuur toegewezen. Hoe ik het dan zou aanpakken ? Hoe ik de potten zou lijmen in de sinds eeuwen door oorlog verziekte Balkan ? Hé, ik ben ook maar een mens, vraag van mij geen wonderen. Maar neem van mij gerust aan, de huidige zwart-wit visie op het conflict dient dringend te worden bijgekleurd. Toen ik kind was speelden we op school cowboy en Indaantje. Aanvankelijk zat ik bij het cowboy-kamp, altijd paraat om een wildeman af te knallen. Tot ik op een goeie dag bij de bibliotheek een boek ontleende dat me een totaal andere kijk gaf op die geschiedenis en op slag werd ik Indiaan. "Het kan verkeren", zei Brederoo al. Nog zo 'n wijze levensles.
Neemt u het mij niet kwalijk als ik wat bot klink , maar , wat doet u hier eigenlijk ? Waarom leest u een blogje van iemand die u van haar noch pluimen kent en u waarschijnlijk nooit ontmoeten zal ? Hebt u nou echt niks nuttigers om handen ? Als u nu verder leest bent u minstens zestig seconden kwijt van de wie-weet-hoeveel er u nog resten. Zou u niet beter even zappen ? Entertainment à volonté op tv. Een spelletje, een actie-film, een sit-com, aan vertier geen gebrek. Bent u er nog steeds ? U bent wel een volhoudertje. Of houdt u ervan om uzelf te kwellen ? Als het dat is wat u zoekt, dan kan ik u wel enige ideetjes aan de hand doen. Wat dacht u van een potje anale Russische roulette met zetpillen, een hexadecimale sudoku of een veertiendaags all-inclusive verblijf in Guantanamo ? Daar moet toch iets naar uw gading tussen zitten ... Heeft u misschien op de verkeerde naam geklikt ? Geen probleem, links boven vindt u een pijltje naar links, even aanklikken en u zit zo weer op de goede weg. Zo, als u er nu nog bent, dan bent u een harde, of een fan. Hoe het ook zij, welkom. U verliest uw tijd maar niettemin, welkom. Leunt u rustig achterover in de kussens. Zit u mij gortdroog door te slikken, of nuttigt u mij met zoute nootjes, blokjes kaas en een glaasje rode wijn ? Ik zou u van mijnentwege een Leffe willen aanbevelen. Het is onder invloed van dat gerstenat dat dit blogje tot stand komt. Leffe, dus, kwestie van kwaad met kwaad te bestrijden. Zie ons hier nu zitten, ik met mijn traditioneel gebrek aan inspiratie, u met uw verdwaasde blik, terwijl de klok op de achtergrond genadeloos haar uren klopt. Tik, tak, tik. Bij de volgende tak bent u alweer één seconde ouder. Tak, tik, tak. Bij de volgende tik staat u één tak dichter bij uw graf. Zonde is het, zonde van onze tijd maar volledig in balans. U vertikt het weg te klikken ik verslik me in het tikken. Neemt u de Jing, doe ik de Jang.
