Ik
heb geen ogen op mijn kont. Dat heeft zijn voordelen, bijvoorbeeld bij
het zitten en het dagelijkse toiletbezoek, maar het heeft ook nadelen,
het feit dat iemand je ongezien van achteren kan besluipen,
bijvoorbeeld. Zo 'n snoodaard moet dan wel heel behoedzaam te werk
gaan. Zodat je hem niet hoort. Want in tegenstelling tot ons
gezichtsveld, dat ongeveer 140 graden bedraagt, werkt ons gehoor over
de volle 360 . Gebruik makend van onze twee oren, die zich, als het
goed is, aan tegenovergestelde zijden van ons hoofd bevinden, kunnen
wij niet alleen te weten komen dat een belager ons besluipt, we kunnen
tevens aardig inschatten vanuit welke hoek hij dat probeert. Dat heet
stereo, inderdaad, zoals in 'stereoketen'. Wat had u verwacht, God is a
DJ. Eens de oorsprong van een geluid gelokaliseerd, wenden wij ons
hoofd naar de bron zodat we de situatie visueel verder kunnen
analyseren. De samenwerking horen-zien is een belangrijke pijler van
ons aandachtsysteem. Met geluid kun je dus aandacht trekken. De
krijsende kleuter weet het, de marskramer doet er zijn voordeel mee,
wanneer iemand op het punt staat een piano op zijn kop te krijgen,
roept de empathische medemens hem toe: "Hee, u daar, u loopt het risico
door een piano verpletterd te worden, gelieve daar rekening mee te
houden", of ook wel, " Hee !", als het neerstorten aanstonds te
gebeuren staat. Ook apparaten die onze aandacht willen maken gebruik
van geluid: de microgolfoven, de wekker, de gsm. Met dat laatste stukje
spitstechnologie is er echter iets bijzonders aan de hand. Het ding
spreekt de laatste tijd zo'n raar taaltje. Waar je van een wekker een
bepaald soort 'ring' kan verwachten en van een magnetron meestal een
'piep', gedraagt de gsm zich tegenwoordig als een overijverige
papegaai. Aan hoeveel ring-tones hebben we genoeg ? Het lijkt een vraag
à la ' aan hoeveel paar schoenen heeft een mens voldoende ?'. Dat lijkt
echter maar zo. De meeste mensen worden immers gelukkiger naarmate hun
assortiment schoenen groeit. Het marginale geluk (het extra geluk bij
een additioneel paar) neemt bij de meesten van ons echter snel af, zo
ergens vanaf tien paar, enkele uitzonderingen zoals Imelda Marcos niet
te na gesproken. Ik meen dat dat voor ring-tones toch heel anders ligt.
Ring-tones moeten immers een heel duidelijke betekenis met zich
meedragen. Iets als 'aandacht, aandacht, iemand probeert u te bereiken
via uw gsm'. Maar in gsmtaal klinkt dat tegenwoordig als 'kwaak, kwaak'
, 'toet, toet' of ' don 't you wish your girlfriend was hot like me ?
'. Nu zou dat geen probleem zijn als mensen hun gsm's enkel thuis
zouden gebruiken. Binnen die huiselijke context leveren dit soort
leukigheden geen verwarring op. Helaas is de gsm een typisch
meeneemding. Als uw medemens een claxonerende gsm hoort dan denkt hij :
hee, een claxon. Dat kan erg vervelend zijn, bijvoorbeeld als die mens
een taxi bestuurt die tegen hoge snelheid over de Brusselse ring raast.
Als een gsm zijn 'kwaak, kwaak' ten beste geeft, dan heeft zijn baasje
die boodschap wellicht onmiddelijk begrepen, maar als dat gebeurt op
het moment dat uw dierbaar familielid de oven inschuift ter crematie,
zal u dat wellicht niet erg op prijs stellen. Geluiden hebben een
betekenis. Respecteer die. Een hitje associeer je met de radio,
gegiechel met bakvissen, een laserpistool met science-fiction. Wie met
deze betekenissen gaat knoeien, vervuilt zijn omgeving met misleidende
boodschappen. Laat dus die 'ring' gewoon een 'ring'. Dan begrijpen we
elkaar. En het kost je geen cent !
Weet u hoe de Vaticaanse vlag er uitziet ? Nee ? Nou, dan zijn we
minstens met z'n tweeën want zelf heb ik er ook geen idee van. Ik zou
natuurlijk even kunnen google-en maar ach, waarom zou ik de moeite
doen. Mijn moslimbroeders zullen dat klusje wel voor me klaren. Het
resultaat van hun speurwerk verwacht ik dan één dezer dagen op het
journaal te zien. Als de Vaticaanse vlaggen bij bosjes de fik in gaan,
bedoel ik. Want logisch gezien mogen we ons daar toch aan verwachten.
Wat fijn voor de Denen trouwens. Eindelijk een land dat het brandend
stokje van hen wil overnemen. En eerlijk gezegd, als het om
Mohammed-pesten gaat dan is het Vaticaan daar ook een veel geschiktere
partij voor dan Denemarken. De katholieke kerk specialiseert zich
immers al eeuwen in psychologische oorlogsvoering , of hoe moet je hun
bekeerzucht anders omschrijven. Hele continenten heeft ze al
gehersenspoeld. Laat ze maar komen met hun heilig vuur, moeten ze daar
in Rome denken. Ons geloof is toch beter dan het hunne, want laten we
eerlijk wezen: "Toon me welke nieuwe dingen de profeet Mohammed heeft
gebracht, en je zal alleen slechte en onmenselijke dingen vinden, zoals
zijn gebod om het geloof met het zwaard te verspreiden." Dat zijn niet
mijn woorden - bespaar u de moeite, ik heb niet eens een vlag - het is
een citaat van ene Manuel II Paleologus, een Byzantijnse keizer van het
begin van de vijftiende eeuw. Dat deze man de Islam niet echt een warm
hart toedroeg hoeft niet te verwonderen. Hij voelde de hete adem van de
Turken in zijn nek. Constantinobel, de hoofdstad van het almaar
krimpende Byzantijnse rijk werd voortdurend door een moslimleger
omsingeld en uitgehongerd. Op zo'n manier maak je vanzelfsprekend geen
vrienden. Het Vaticaan, daarentegen is volgens mijn laatste informatie
nog steeds gehuisvest in het oerkatholieke Italië. De buikjes zijn er
rond, de Islam op veilige afstand. En toch vond Benedictus XVI het
nodig om de geschiedenisboeken in te duiken en de woorden van Manuel
enzovoort op te diepen. Dat mag, zelfs pausen hebben vrijheid van
meningsuiting. De vurige tongen krijg je er dan wel gratis bij. Een
economische boycot hoeft het Vaticaan overigens niet te vrezen. Wat zou
de mini-staat immers exporteren, missionarissen ? Ach, die heerschappen
waren in moslimlanden toch al niet in trek.
Ze
zeggen dat het personeel er uitgezogen wordt ... nou, geloof me, dat
valt reuze mee. Elke keer ik er Martha zie zit ze weer een liposuctie
verder af van haar streefgewicht. In 'den A***' werken stimuleert
kennelijk de appetijt. Wat wil je als je jezelf dag in dag uit moet
verweren tegen de verlokkingen van suiker en vet aan absolute
bodemprijzen. Als ik haar huisarts was, adviseerde ik haar prompt van
baan te veranderen, iets in de non-food zou haar ongetwijfeld beter
liggen. Maar vanuit mijn rol als klant vind ik haar top. Ze zal me
altijd in haar rijtje vinden. Van haar hoef ik geen afkeurende blikken
te vrezen. Al plof ik hele kartons choco-mousse op de lopende band, al
maak ik op mijn eentje de hele aandeelhoudersgemeenschap van 'R****
Cola' gelukkig, ze geeft geen kik, mijn Martha. Ook gisteren niet, toen
ik mezelf met een nogal éénzijdig dieet van gefrituurde
aardappelschijfjes bij haar kassa aanbood. Ze weet hoe het is, Martha.
En nochtans ben ik geenszins van het ronde type. Met mijn 1,75 m in
combinatie met 59 kilo heb ik meer weg van een leeglopende tube dan van
een Michelin-manneke. Dat komt omdat ik niet in 'den A***' werk. En
omdat ik een strategie heb, een onfeilbare aanpak die ik 'tantrische
snacks' doopte. Het komt erop neer dat ik mijn vreetdrift zo lang
mogelijk onderdruk. Weken, zelfs maanden kan ik dat volhouden. Kijken
mag, maar aankomen is taboe. Tot ik op het punt sta uit te barsten. Dan
wip ik op mijn fiets en spoed me naar 'den A***'. Ik vind mijn weg er
blindelings. Een dealer heb je er niet nodig, je kan je favoriete stuff
zomaar uit de rekken graaien. Aan 15 cent voor een shot
aardappelschijfjes met zout kan zelfs de armste stumperd zich een
overdosis veroorloven. Die overdosis werk ik dan 'contre le montre'
naar binnen. De effecten laten zelden lang op zich wachten. Een dijk
van een indigestie. Hoera ! Alex propt zich vol met chips --> Alex
kampt met maagkrampen ----> Alex met een emmer op de plee. Mijn
conditionering weer helemaal op peil. Het werkt altijd. En het is nog
spotgoedkoop ook , met dank aan 'den A***' !
Sluit de tent, de boer is los, hij stuift over zijn grond, en spreidt er met zijn stalen os, het werk van menig beestenkont, de neus wordt weer verwend.
Het arme gras wordt vetgemest met zeeën van nitraten de tuingenieter weggepest, hij dient met dichtgeknepen reukorgaan, zijn lustoord te verlaten.
Eerst was het de computer die de zwarte piet toegespeeld kreeg, daarna
schoof men de schuld in de schoenen van de computernerds. Makkelijk,
want die IT-ers hebben zo al geen te best imago. Overbetaalde ,
contactgestoorde baantjesdieven zijn het volgens velen, handige
zondebokken als er met de vinger moet gewezen, makke lammetjes als er
een offer dient gebracht. Een zoetekoekverhaal voor de publieke opinie:
De boze computer en zijn hofhouding, zij hebben het gedaan ! Onzin
natuurlijk. Wie de ware oorzaak van Reynders foutje van 900 miljoen wil
achterhalen laat zich best leiden door het bekende aforisme 'Garbage
in, garbage out', bekend, inderdaad, vanuit de computerwetenschappen.
Wie zijn diensten onvoldoende bemant zodat zij onder enorme tijdsdruk
komen te staan, die moet niet vreemd opkijken als er hier en daar wat
verkeerdelijk wordt gecodeerd of als men, om het wat vooruit te laten
gaan, enkele filters uitschakelt die toch maar voor extra werk zouden
zorgen. Dan krijg je dus 'garbage in' en dat leidt onvermijdelijk tot
een rotzooiresultaat. En vuilnis, daar hangt tegenwoordig een fiks
prijskaartje aan vast, ééntje van 900 miljoen euro in dit geval. Dat
komt ervan als je voor een dubbeltje op de eerste rij wil zitten. Dat
de regering ervoor kiest haar belastingsdienst te beheren als ware het
een low-cost luchtvaartmaatschappij, dat is haar zaak, maar beknibbel
dan bij voorkeur op de maaltijden aan boord en de bekleding van de
passagiersstoelen. Wie karig is met kerosine en vliegend personeel kan
zich aan een crash verwachten. En zo geschiedde het. Vandaag viel er
pardoes een gepeperde rekening van 900 miljoen op het bordje van onze
minister van Financiën. Niet dat die daar wakker van ligt. Volgens
minister Reynders zullen de gevolgen wellicht nog meevallen. Dat zou
dan de eerste meevallende financiële put van 900 miljoen zijn. Door de
band blinken die putten nochtans uit in stug immobilisme en valt de
schuldenaar er zich smartelijk in te pletter. Tenzij je Didier Reynders
heet dus. Blijkbaar beschikt die over een toverstafje, of een ezeltje
dat .....
Geen betere zapstopper dan een fraaie decolleté. Dat weten ze blijkbaar
bij VT4. Dus zorgden zij voor een drievoud aan vrouwelijk
verleidelijks. Eén kakelende presentatrice en twee boezemrijke foto' s
die verdacht veel op mekaar leken. En dat was geen toeval. Het was een
telefoonspelletje: Zoek het verschil ! Wat een kanjer van een excuus om
gretig naar borsten te staren, dacht ik en ging wat lauw op zoek. Je
krijgt bij dit soort spelletjes altijd ruim de tijd, immers, hoe meer
zwakzinnigen een belletje plegen hoe vetter de verdienste. Ik bel nooit
- wat overigens logisch bekeken niks zegt over mijn mentale vermogens -
maar meespelen doe ik wel. Meestal zit het verschil tussen de twee
foto's ergens in de achtergrond verscholen. Een blaadje dat ontbreekt
links boven de snavel van een bonte kaketoe, een plots verdwenen bootje
in de verte op een meer, dat soort details. Het mag ook niet al te
makkelijk zijn. Met de skyline van Manhattan voor en na 11 september
als opgave verleid je geen kat tot bellen. De kijker moet in de waan
verkeren dat enkel mensen met een meer dan gemiddelde intelligentie op
de taak berekend zijn. De gemiddelde mens is er rotsvast van overtuigd
over een meer dan gemiddelde intelligentie te beschikken. Zelf heb ik
minder vertrouwen in mijn intellectuele capaciteiten. Dan komt ervan
als je jezelf wijsmaakt geen gemiddeld mens te zijn. En het verbetert
niet als je moet vaststellen dat je hormonen je hersens voor schut
zetten. Mijn grijze massa beval mijn ogen de periferie van de foto's te
verkennen, m'n hormonen overruleden dit order en eisten een focus op
het midden. Het midden, waar de boezems waren. Even dacht ik zelfs :
"verrek, die bovenste boezem is groter dan die daar onder." Mijn hemel,
wat een manonvriendelijke opgave was dit. Het werd een slopend heen en
weer tussen periferie en decolleté. Een ware strijd tussen hart en
hoofd. Met mijn hoofd als hardleerse verliezer. De babbelbabe van
dienst schatte mijn kansen hoger in. Die twee geldkoffers waar ze te
pas en te onpas mee zwaaide, die zouden zeker de mijne worden. Ach
kind, dacht ik, rekening houdende met jouw expertise op het vlak van
kansrekenen, mogen wij ons ten zeerste gelukkig prijzen dat jouw
uiterst esthetische vrouwelijkheid zich in een tv-studio ophoudt en
niet achter het controlepaneel van één van 's lands kerncentrales. Wat
is het toch goed geregeld allemaal. Zulke dingen denk ik dan.
Inderdaad, meneer Ratzinger, wetenschap is niet het hoogste goed.
Wetenschap is een middel, een instrument, een zegen in de handen van
mensen van goede wil en ongenadig moordtuig in de klauwen van lieden
met slechte bedoelingen. Neem nou statistiek. Zonder de enthousiaste
medewerking van statistische diensten was Nazi-Duitsland er nooit in
geslaagd om de Europese Joden op zulk een efficiënte wijze uit te
roeien. Anderzijds helpt diezelfde statistiek dagelijks medici bij het
nemen van moeilijke beslissingen. Is patiënt Janssen nou wel of niet
gebaat bij een chirurgische ingreep ? Welk risico loopt een patiënt met
een voorgeschiedenis van cardiovasculaire problemen bij inname van dit
geneesmiddel tegen narcolepsie ? Steeds dezelfde bloedloze getallen,
maar o zo verschillende gevolgen. Ook de paus zou gebaat zijn bij een
spoedcursus statistiek. Dan had hij de terugloop van het aantal
Rooms-Katholieken niet met hardhorendheid in verband gebracht. "De
moderne mensen zijn hardhorend voor God", preekte hij immers gisteren
tijdens een openluchtmis in München. Iedere statisticus zou hem kunnen
vertellen dat er een onmiskenbaar positieve correlatie bestaat tussen
hardhorigheid en kerkbezoek. Of waarom dacht u dat quasi elke kerk
tegenwoordig over een geluidsinstallatie beschikt. Die microfoon staat
daar niet voor niets. Nee, het zijn net de burgers met een redelijk tot
uitstekend gehoor die en masse de kerk de rug toe keren. Zelf behoor ik
tot die immer groeiende groep van bipolaire kerkgangers, u weet wel,
huwelijken en begrafenissen, verder gaat de liefde niet. Liefde moet
namelijk van twee kanten komen. En ondanks alle zoete woorden van mijn
zijde, ja, ook ik ken zwakke momenten, mocht ik top op heden nog nooit
een wederwoord van de schepper ontvangen. Worstelt God met een
chronische keelonsteking ? Of doet hij een beroep op 'het vijfde', u
weet wel, dat amendement bekend van Amerikaanse politieseries, 'the
right to remain silent'. Misschien wil hij gewoon geen getuigenis
afleggen die tegen hem gebruikt kan worden. Uitgaande van wat er van
zijn schepping is terechtgekomen, kan ik hem geen ongelijk geven.
