Wat moet ze tevreden geweest zijn toen ze de laatste klant gedag zei en de winkeldeur eindelijk op slot kon, de vrouw van de bloemenwinkel. Die eretitel 'vrouw van de bloemenwinkel' heeft ze dubbel en dik verdiend, want de laatste dagen leek ze wel met haar bloemenwinkel getrouwd. Hopelijk heeft ze een fantastische man aan haar zij, die zich tijdens deze drukke tijden niet beklaagt over een gebrek aan aandacht, maar haar bijstaat zoveel hij kan. Hopelijk hebben ze samen een stel attente kinderen die het hen volledig naar hun zin maken, nu ze beide uitgeteld op de bank voor de tv hangen. Van passie zal er vannacht wellicht weinig terecht komen ten huize 'Bloemen Linda'. Linda laat even haar blaadjes hangen, Linda is een poosje uitgebloemd. Zou hij de tijd gevonden hebben om haar een ruiker te kopen ? Of zou het gezegde 'zeg het met bloemen' niet opgaan voor echtgenotes van een floriste ? Vallen bloemenvrouwen eerder voor zoetigheid of andere verwennerij ? Misschien stellen ze het grote moederfeest daar ieder jaar een dagje uit. Uiteindelijk staat het elke Belg vrij het moederschap te vieren wanneer hij daar trek in heeft. En je hoeft het niet bij één enkele dag in het jaar te houden. Trek er voor mijn part gerust een weekje voor uit. Daarvoor hoef je echt niet naar één of ander exotisch oord. Hoofdzaak is dat er verwend wordt. Eitje tik 's morgensvroeg pour madame. Lekker kokkerellen drie maal daags. Niet vergeten ook de afwas te doen. Waarom geen poging tot strijken, al was het maar om je goede wil te tonen, laat die omtembare hemden maar een weekje gisten. Om elke dag af te sluiten met een liefdevolle massage en haar persoonlijk voorverwarmde plekje in de bedstee. Het valt allemaal in het niets vergeleken bij die 51 overige weken met jou in je gewone doen. 51 zevendaagsen van neuspulken, winden laten, sokken laten slingeren, de wc-bril omhoog laten staan, haartjes in de lavabo, teennagels op het parket, afspraken vergeten en onverbloemde mannelijke botheid. Nee, met een weekje lief zijn kom jij er eigenlijk nog goedkoop van af.
Geen mens kan iedereen plezieren. Hoe hardnekkiger je probeert, hoe slechter je d'r in zal slagen. Zelfs al plooi je jezelf dubbel, al slinger je jezelf in duizend kronkels, er zal er altijd wel één zijn die het niet op plooien begrepen heeft of die het net één kronkeltje te veel vindt. Zo vergaat het ook de stukjes die ik u hier dagelijks serveer. Een blogje dat één iemand top vindt, vindt een tweede maar minnetjes terwijl een derde er noch warm nog koud van wordt. Ik streef er dan ook naar zo min mogelijk rekening te houden met uw opinie, waarde lezer. Dat scheelt mij een heleboel kopzorgen. En het lijkt me ook voor u het beste. Immers, wie de speelbal wordt van zijn publiek stuitert als een kogel in een flipperkast heen en weer tot hij uiteindelijk van ellende tilt slaat. En daar hebt u geen donder aan. Tenzij u mij geen warm hart toedraagt natuurlijk. In dat geval, mijn onoprechte excuses voor m'n goed humeur. Denk nu vooral niet dat ik volstrekt ongevoelig ben voor schouderklopjes en uppercuts, wel integendeel, niks menselijks is mij vreemd. Ik glunder bij het in ontvangst nemen van een goed rapport en krimp in mekaar tijdens het incasseren van uw verwensingen. De glunder weet ik meestal snel te onderdrukken, ik weet maar al te goed hoe idioot ik er uit zie met een uitdrukking van gelukzaligheid op mijn smoelwerk. Stel je voor dat er net iemand zou binnen komen ... Het zielenleed veroorzaakt door uw mokerslagen ga ik te lijf via een medisch verantwoorde inzet van Leffe Blond of soortgelijk gerstenat, zoals daar zijn Duvel, Trappist en Palm - kwestie van geen reclame te maken -, maar vooral Leffe lijkt de brand razendsnel te blussen, in die mate zelfs dat ik zou willlen pleiten voor het terugbetaalbaar maken van Leffe door de ziekenkas ter behandeling van afgewezen bloggers, dat blijft altijd nog een stuk goedkoper dan drie jaar psychotherapie, ten minste zolang je dat blussen niet gaat beschouwen als een full time job. U merkt het. U bent voorlopig nog niet van me af. Al krijgt u de stuipen van mijn poëtische excursies, al verschrompelt u onder de migraine aanvallen bij het aanhoren van het ijlste vleugje politiek commentaar, ik hobbel onverstoorbaar verder op mijn stokpaardjes, tot spijt van wie het benijdt. Ik hamer ongewikte woorden en jaag ze blind de electronische nevel in, waarachter u verborgen zit.
O wat weten we weer perfect hoe de vork aan de steel zit. Dat het om een racistische daad gaat, dat de dader een skinhead is en er extreem-rechts bloed door zijn aderen stroomt. Onze premier hoefde er ook niet veel hersenactiviteit aan te verspillen. "Het moet nu voor iedereen duidelijk zijn waartoe extreem-rechts gedachtengoed kan leiden", verkondigt Verhofstadt. Politiek gaat over lijken. De media doen hun duit in het zakje. In het VRT-journaal viel zelfs het woord massamoord. Eén is moord, twee is massamoord, Sigrid ? Wat zal het morgen zijn ... genocide ? Hysterisch gebrabbel hoort niet thuis op de openbare zender, mevrouw Spruyt, laat dat maar aan de commerciëlen over. Tuurlijk vind ook ik het intriest, wat er gebeurd is. Een achttienjarige die zonder pardon een kruis zet over twee mensenlevens. Wat staat ons nog te wachten, denkt een mens dan. De doemdenkende Vlaming heeft er een vette kluif aan. Koren op de molen van de internationale pers. Zij zien hun kans schoon om het onfrisse imago van de stad aan de schelde op te rakelen. Le Monde verwaardigt het zich een artikel aan de gebeurtenissen te wijden. De BBC serveert het nieuws bij het Engels ontbijt. De NOS doet het voorkomen alsof ons landje in brand staat. Het past allemaal mooi in het plaatje van België als een regenland van racisten en kinderverkrachters. Hoe die Belgen het volhouden in hun vuige landje moet de buitenlander ondertussen een raadsel zijn. Dat we in dit land kunnen genieten van een zeer degelijk sociaal zekerheidsstelsel, dat lezen ze natuurlijk niet in hun krant. Dat onze gezondheidszorg kan wedijveren met de absolute wereldtop, dat brengt CNN niet als breaking news en ook ons in verhouding tot de meeste landen nog steeds erg betaalbare onderwijs zal het kwa sensatiegehalte nooit halen van terrorisme, moord en brand. Bij gebrek aan een paradijs doet ons land het lang niet slecht. Ongeacht de perverten die zich vergrijpen aan weerloze kinderen. Ongeacht de onverlaten die het zich permitteren hun frustraties gewapenderwijs af te reageren op weerloze burgers. Uitzonderingen die enkel de volgende regel bevestigen : België is een vredig plekje, amen.
O wat weten we weer perfect hoe de vork aan de steel zit. Dat het om een racistische daad gaat, dat de dader een skinhead is en er extreem-rechts bloed door zijn aderen stroomt. Onze premier hoefde er ook niet veel hersenactiviteit aan te verspillen. "Het moet nu voor iedereen duidelijk zijn waartoe extreem-rechts gedachtengoed kan leiden", verkondigt Verhofstadt. Politiek gaat over lijken. De media doen hun duit in het zakje. In het VRT-journaal viel zelfs het woord massamoord. Eén is moord, twee is massamoord, Sigrid ? Wat zal het morgen zijn ... genocide ? Hysterisch gebrabbel hoort niet thuis op de openbare zender, mevrouw Spruyt, laat dat maar aan de commerciëlen over. Tuurlijk vind ook ik het intriest, wat er gebeurd is. Een achttienjarige die zonder pardon een kruis zet over twee mensenlevens. Wat staat ons nog te wachten, denkt een mens dan. De doemdenkende Vlaming heeft er een vette kluif aan. Koren op de molen van de internationale pers. Zij zien hun kans schoon om het onfrisse imago van de stad aan de schelde op te rakelen. Le Monde verwaardigt het zich een artikel aan de gebeurtenissen te wijden. De BBC serveert het nieuws bij het Engels ontbijt. De NOS doet het voorkomen alsof ons landje in brand staat. Het past allemaal mooi in het plaatje van België als een regenland van racisten en kinderverkrachters. Hoe die Belgen het volhouden in hun vuige landje moet de buitenlander ondertussen een raadsel zijn. Dat we in dit land kunnen genieten van een zeer degelijk sociaal zekerheidsstelsel, dat lezen ze natuurlijk niet in hun krant. Dat onze gezondheidszorg kan wedijveren met de absolute wereldtop, dat brengt CNN niet als breaking news en ook ons in verhouding tot de meeste landen nog steeds erg betaalbare onderwijs zal het kwa sensatiegehalte nooit halen van terrorisme, moord en brand. Bij gebrek aan een paradijs doet ons land het lang niet slecht. Ongeacht de perverten die zich vergrijpen aan weerloze kinderen. Ongeacht de onverlaten die het zich permitteren hun frustraties gewapenderwijs af te reageren op weerloze burgers. Uitzonderingen die enkel de volgende regel bevestigen : België is een vredig landje, amen.
Kon ik maar zijn zoals de poes, al was het maar voor één dag in de week. Katten maken zich geen zorgen, katten denken niet aan morgen, daar hebben ze hun baasjes voor. Alhoewel baasjes, dat woord impliceert een zekere hiërarchie waarvan mijn lieveling duidelijk niet op de hoogte is. Kortom, katten zijn geen honden, getuige het ontbreken van een dommige blik en het feit dat ze erin slagen hun kwijl binnensmuils te houden. Wie een kat met een dommige blik en een dweil onder zijn smoel ontmoet, heeft negentig kansen op honderd met een hond te doen. In de rest van de gevallen gaat het meestal om een moppentappende cabaret-kat die net een hond imiteert.
< Een Maltezer, een Ierse Setter en een Duitse Dog kletsen over lichaamsverzorging tijdens het eten van een koeienvlaai.">
- Zegt de Maltezer: Ik neem elke week een bad, mijn baasje zet me dan in een grote teil met warm water en zeept me in met appelbloesemshampoo. Heerlijk vind ik dat ! Hoe gaat dat bij jullie twee, thuis ?
- Eén keer per maand zet mijn baasje mij in een grote teil met warm water en een scheutje Dreft, zegt de Ierse Setter. Daar moet ik het mee doen. ......
<het blijft even stil>
-Wel .... en hoe zit dat met jou , Dog, vraagt de Ier aan de Duitser, waarop die met hangende kaken slobbert : Ach, één keer per jaar zet mijn baasje mij in een grote teil .... en dan wacht hij een uurtje.
Ja, voor zulk soort slapstick maken ze tijd, de katjes. Maar reken er vooral niet op dat ze even een teken van leven komen geven als ze al 10 uur van huis zijn en jij in gedachten al op zoek bent naar een passend grafschrift.
"En ik die dacht dat ik nog zes levens te goed had ...." " Dood zijn is een hondestiel ...." " En vroeger had ik nooit wormen ...."
Tot hun maagje begint te knagen of ze jeuk krijgen op een plekje waar ze zelf niet goed bij kunnen. Dan kan het allemaal niet snel genoeg vooruit gaan ...
Amai, wat gaan we nu krijgen, Koen Wouters in mijn brievenbus. Ik geloof dat het ze deze keer echt menens is, de vrienden van Telenet. Het grootste VTM-kanon wordt in stelling gebracht. Om mij te overtuigen van de nut en noodzaak van het digitaal televisiekijken. In de nieuwe folder van Telenet richt populaire Koen zich persoonlijk tot het Vlaamse volk. Hij is zo vriendelijk geweest dat digitale gedoe voor ons eens uit te proberen en je raadt het nooit , het is 'em reuze bevallen. Zes paginagrote foto's van Vlaandrens ideale schoonzoon moeten dat illustreren. En het moet gezegd, de man ziet er gelukkig uit. Net zoals u en ik wellicht zouden stralen als we net een lucratief contract hadden gesloten met Telenet. Want gratis en voor niks zal Koen dit vast niet doen. Hem levert het centjes op, aan u om de kas te spijzen. De digitale dreiging klopt aan de deur. Er gaat haast geen week voorbij of ik word erop gewezen dat het analoge leventje dat ik tot dusver geleid heb gedoemd is te verdwijnen. Koen Wouters is slechts één etappe in de rittenkoers naar de digitale eindzege. Als u nu niet op de kar springt mist u de boot, telkens weer proef ik deze boodschap in al wat aan digi-propaganda over ons uitgestort wordt. Maar de Vlaming is niet geneigd de wal voor het ruime sop te verruilen. Wat hij kent werkt prima en meer moet dat niet zijn. Vandaar dat Koentje-kleurt-de-dag nu het goede voorbeeld moet geven. Mocht dat de digitale bal niet aan het rollen brengen dan vrees ik voor de gevolgen. Wellicht verdwijnen er dan steeds meer zenders achter de digibox, tot u uiteindelijk toch overstag gaat. Ook zou Telenet de prijzen van zijn andere diensten kunnen optrekken om de invoering van het digitale kijken te subsidiëren. Eén keer we allemaal zo'n decoder in huis hebben kunnen we toch geen kant meer op en zal Telenet met duizend en één diensten op de proppen komen om haar kijkbuisvee vakkundig te melken. En de diensten waarvan de digitale kijker nu nog gratis kan genieten, wel, u weet hoe dat gaat .... En dat terwijl we tegelijkertijd steeds minder tijd zullen hebben om nog tv te kijken. De regering wil immers dat we in de toekomst langer gaan werken. Of dient die digirecorder misschien om die extra jaren televisiepret voor me op te potten tot ik dan ooit toch eens op pensioen kan ? Hoe valt al dat digi-kijken trouwens te rijmen met de adviezen van onze overheden om meer te bewegen, vraag ik me af, want ik betwijfel dat we het af en toe verwisselen van steunbil in de zetel of het halen van een pintje uit de koelkast als een vorm van fitness mogen beschouwen. Nee, ik heb geen boodschap aan al dat digitaal kabaal. Ik kies voor het donkerste kanaal van allemaal. Ik zet hem op zwart.
Het ziet er naar uit dat het gebrek aan tweetalig personeel in de Brusselse ziekenhuizen weldra tot het verleden zal behoren. Voortaan zullen ook Roemenen er vlot geholpen kunnen worden. Door de vele verpleegkundigen uit dat land die er zullen komen werken. Naar men zegt zouden de meeste Roemenen een behoorlijk mondje Frans spreken. Een cursus Nederlands moet de taalkloof met de Nederlandstalige patiënten dichten, wat mij tot de volgende onvermijdelijke conclusie drijft. Roemenen hebben geen talenknobbel, zij zijn vleesgeworden talenknobbels ! Hoe kan je anders verklaren dat deze mensen, wiens contact met het Nederlands niet verder gaat dan het 'Zalig Paaasen ' tijdens het 'Urbi et orbi' van de Roomse kerkvorst, zich nu binnen enkele maanden de Nederlandse taal eigen kunnen maken, iets wat voor vele van hun Franstalige collega's compleet onhaalbaar blijkt. Misschien toch geen slecht idee steeds een zakwoordenboekje Nederlands-Roemeens op zak te hebben als u wat gevaarlijks van plan bent in het Brusselse. Zodat u op tijd, 'nee, het is het andere been' kan roepen als er gesneden moet worden. Eén been is nog altijd beter dan geen been , niet ? Ach, ze zullen best verstand van doekjes voor het bloeden hebben, die Roemeense verpleegkundigen, toch zou ik in mijn uur van nood liever geholpen worden door iemand die iets meer dan een rudimentaire kennis heeft van mijn moedertaal. " ' t Is ofwel een Roemeen of géén ", hoor je dan. Verpleegkundigen zijn schaars, meneer. Vreemd, als dat zo is, waarom blijft het loon van de verpleegkundige dan zo middelmatig ? Zou het probleem zich niet vanzelf oplossen als dat loon 50 procent hoger lag ? Zouden betere vergoedingen voor nacht- en weekendwerk geen zoden aan de dijk brengen ? Als het om topmanagers van bedrijven gaat, dan kijkt men niet op een euro. Wie vragen durft te stellen bij de absurde salarissen, bonusregelingen en ontslagvergoedingen van CEO's wordt verweten de afgunst-cultuur te stimuleren. Kwaliteit heeft nu éénmaal zijn prijs schreeuwt men dan van de daken. Als het om onze gezondheidszorg gaat, ligt dat dus anders. Dan moet het allemaal zo goedkoop mogelijk. Zodat we nog geld overhouden voor een sappige belastingsverlaging. Wel, u koos voor een belastingsverlaging, u krijgt een Roemeen aan uw bed !
Ik ben een moeilijk mens, een negativist en een kankeraar. Het zal u dus niet verwonderen dat ik geen warm gevoel kreeg bij het nieuws over de vermeende recyclage-successen van het Belgische volk. Als 9 op de 10 verpakkingen in ons land gerecycleerd worden dan stel ik mij meteen de vraag: Wat gebeurt er dan met die 10de verpakking ? Als er op het einde van het jaar 10 procent van mijn bankrekening zou verdwijnen, dan zou ik daar niet om kunnen lachen. Ik zou meteen naar mijn bankfiliaal hollen en een gesprek eisen met de directeur. Welk bedrijf kan het zich permitteren jaarlijks 10 procent van zijn kapitaal te verliezen ? Ergens schort er iets in onze boekhouding. Bij elke jaarlijkse inventaris stellen we vast dat 10 procent van onze voorraad zoek is. Bovendien ligt die verloren voorraad anderen behoorlijk in de weg. Hij ontsiert het landschap in de vorm van vuilnisbelten of erger nog hij ligt tergend langzaam te vergaan in de natuur. Ik zie geen reden tot gejubel. Zeker niet als ik lees wat men in België onder recycleren verstaat want blijkbaar valt ook verbranden met warmterecuperatie onder die noemer. Stop die plastiek fles van je in de kachel en je bent al een groene jongen. Mooi is dat. Ik denk dat ik morgen maar eens een recyclagedagje inlas dan ... Voelt u zich nog steeds enigszins opgetogen ? Sta me toe ook dat laatste restje feestvreugde te vergallen. Het werkelijke probleem wordt door al dat gerecycleer namelijk absoluut niet aangepakt. We gaan er immers niet minder verpakkingen door gebruiken. Integendeel, aangezien recycleren tegenwoordig geld opbrengt mag het voor de 'recyclagebedrijven' gerust nog wat meer zijn. Zo blijft het oventje lekker heet en hun broodje is gebakken. Daar gaat ons kapitaal !
tip: Wie zich interesseert voor de problematiek rond energie en afvalstromen kan ik van harte het boek 'Natural Capitalism' aanraden dat men gratis kan downloaden in pdf-vorm op www.natcap.org. Soms is het wat taai omdat de auteurs erop staan hun betoog te staven met vele concrete cijfers, maar lees het en uw kijk op de kwestie zal voor altijd veranderd zijn.
