Daar rijdt hij, de kroonprins. Straks zal men hem koning kronen, mag
hij zijn wit tricotje inruilen voor een geel. De Pyreneeën brachten
Christian Prudhomme waar hij al dagen had om gebeden: kip aan het spit.
Zou hij stiekem een bezoekje aan Lourdes hebben gebracht nu zijn
wielercircus daar toch in de buurt was ? Hoe het ook zij, het leek een
herboren man die vanmorgen de aftocht van Rasmussen bejubelde. Want zag
de top 10 er zonder kip niet veel geloofwaardiger uit ? Om te gieren,
vind ik die uitspraak. Want wat is er nu feitelijk gebeurd ...
1) Een oude Deen die nog nooit op doping is betrapt werd genadeloos afgeserveerd. 2) Een jonge Spanjaard met een Fuentes-verleden neemt de gele trui over.
Wat
een verkwikkende zuivering van de wielersport ! Wat een belediging voor
de intelligentie van het wielerpubliek ! De wielersport heeft geen
behoefte aan nieuw bloed. Eerlijkheid, dat is wat het wielrennen mist.
En voor zover mij bekend is, is eerlijkheid niet leeftijdsgebonden.
Toch klampt de tourdirectie zich vast aan de mythe van de jeugdige
maagdelijkheid. De schone jongen in het wit, hij zal hun piepende
geldmachine weer smeren...
Geachte heer Prudhomme,
Open
uw ogen voor het te laat is. Contador is al lang geen maagd meer ! Er
zitten vlekken op zijn blazoen. Denkt u dan werkelijk dat de mensen
blind zijn ? Dat zij het bloed niet ruiken ? Neen, dopingzondaars
zijn geen criminelen. Het zijn mensen, net als ik. En mensen maken
fouten. "If you prick us do we not bleed?", schreef William Shakespeare
al ... Maar als 'ik' mij snijd dan stroomt daar wel mijn bloed. In het
geval van Contador .....
Er ligt stof op het nachtkastje. Overal ligt stof. In het midden van de
kamer, een kalende man wiens naam er niet toe doet. Hij staat zijn stof
te monsteren. Geheel buiten context. Daar... een man, een kamer en
stof, zonder verteller. Welk een hooghartigheid. Hij noodt en laat
zijn gast dan achter. Verhaal ! De rechter verklaart zich onbevoegd. De
toeschouwer blijkt rechteloos. Toont een ladder en een kind. Laat
het klimmen. Stop. Geesteskwelling ! Geen mens weet hoe het verder
gaat. Straks sterft dat kind nog. Of komt vader net op tijd ? Woorden
kunnen gesels zijn. De beul pleit zich vrij: Niemand wordt door mij
gedwongen ! Zo spreekt de duivel. Neen, van dwang is geen sprake. Maar
verlokt gij niet ? Staat uw gelaat niet bol van belofte ? Rolt gij niet
de rode loper uit ? Uw verweer raakt kant nog wal. Gij zijt schuldig !
Een man, een muur, een menigte, mannen met geweren, woorden, zinnen, imperatief: Vuur !
Het is een complot, een duivelse combine tussen de VRT en de
kijkbuisverkoperskaste. Ik probeerde het nog met een verrekijker maar
zonder succes. Haar gezicht bleef een ongedefinieerd kwakje pixels. Dat
terwijl sympathieke Andrea ontegensprekelijk over uiterst
gedistingeerde gelaatstrekken beschikt. Waar ik met volle teugen van
pleegde te genieten. Tot die samenzweerderige bende van de Reyerslaan
besliste dat omroepsters voortaan ook met hun benen op mijn scherm
moesten. Sinds die dag volstaat het oplossend vermogen van mijn toestel
niet langer om de subtielere mimiek van Andrea weer te geven.
Zodat ze ons hoge-definitie-tv kunnen aansmeren, goddomme !
Want
in die totaal overbodige noviteit kunnen ze dan een zoomfunctie stoppen
waarmee ze mensen als ik kunnen verleiden tot het spenderen van een
klein kapitaal. Enkel en alleen om die vinnige Andrea te reconstrueren.
Want ik wil ieder detail van haar edel gelaat kunnen aflezen. Zodat ik
de ironie kan proeven wanneer ze de argeloze Eén kijker de
elfenderstigste herhaling van de Kampioenen aanprijst.
Vanzelfsprekend
gaat de VRT dit weer ontkennen. Ik hoor ze al komen, met praatjes over
dynamiek en over de extra mogelijkheden die de nieuwe formule biedt.
Alsof wij kijkers nood hebben aan allerlei toeters en bellen bij het
aankondigen van programma's. Alsof ik zit te wachten op een paar suf
bewegende blauwe bollen op mijn scherm, of het lijstje met de
programmatitels. Ik moet dat niet lezen, ze zegt het, verdorie ! Dat is
nou net de opzet van het omroeperschap: Vertel de kijkers wat er op het
menu staat. Als ik tekstballonnetjes wou, las ik wel een stripverhaal.
En wat die dynamiek betreft: Wat heb ik aan dynamiek ? Als ik een vrouw
door mijn blikveld wil zien suizen dan trek ik wel naar het circus.
Omroepen is geen trapezenummer. Het is een vorm van
éénwegscommunicatie. En daarbij helpt het als de zender stilstaat. Stil
en dichtbij, zodat je iedere nuance van de boodschap kan ontvangen.
Stil en dichtbij, zo wil ik mijn Andrea. Zodat ik mij tot in de tippen
van mijn tenen kan afstemmen op haar sprekende snoet, de diepe waarheid
in haar ogen, en haar immer smachtende mond.
