Eerst de goede voornemens, dan de alcohol, nooit omgekeerd, denk
daaraan. Want een in alcohol geweekt exemplaar laat zich stukken
makkelijker wissen. Een ideaal voornemen bezwijkt al voor de eerste
borrel. Die van mij bewijzen al jaren hun excellente klasse. 'Volgend
jaar wordt alles anders', ik ontsnap er niet aan, zo omstreeks negen
uur op oudejaarsavond, als het vollopen zijn kruissnelheid nog niet
heeft bereikt, raak ik doordrongen van de meest banale gedachten.
Aanlokkelijke gedachten, dat wel, banaal en aanlokkelijk gaan gaarne
samen op pad, getuige het succes van de badpakkenronde tijdens
miss-verkiezingen. Banale ideeën hebben weinig om het lijf, en dat lijf
heeft doorgaans weinig body. Hoe bizar van mij te denken dat mijn lot
zich met een jaartal zou verbinden. En toch, ik ben vast niet de enige
die zich gekke dingen in zijn hoofd haalt. Ik zou ze de kost niet
willen geven, de patheten die zich allerlei voorstellingen maken over
het nakende Bond-jaar, 007, weet u wel. Hopelijk kunnen ze wat drank
verdragen. Want 2007 wordt gewoon meer van hetzelfde. t Zal vooral
'Alles blijft bij het oude zijn', vrees ik, een halve wereld die
rondloopt met een 'license to kill' en de andere helft die het moet
ontgelden. Van de klok hoeven we geen cadeautjes te verwachten. Die
betere wereld, die begint nog steeds bij onszelf, en op een door u
gekozen ogenblik, ergens midden mei, of halverwege september, de
almanak heeft geen vat op uw goedheid. Maar zo even voor middernacht,
dan moet je er niet aan beginnen, op die momenten verlies je je
perspectief, ga je reuzenwensen wensen die je een heel jaar met je mee
moet zeulen. Tenzij je ze meteen in alcohol verdrinkt. Dan slinkt het
spoor in je memorie. Is de last meteen historie. Dus drink vrienden,
drink, en laat jullie daarna rijden.
Ik was een held vannacht, onvervaard en onbaatzuchtig. In mijn dromen
natuurlijk. Tussen het snurken door vond ik een zak vol geld en deze
koene ridder der gerechtigheid kwam geen moment in de verleiding. Het
fortuin werd braafjes ingeleverd bij de politie. Het bleek te gaan om
een om onduidelijke redenen gedumpte buit van een recente overval.
Hierna verliet mijn droom het politiekantoor om even later weer op te
duiken in een grootwarenhuis. Ik meende Aldi te herkennen, maar de
reclamewetgeving indachtig reken ik ook een filiaal van Carrefour of
Delhaize tot de mogelijkheden. Laten we zeggen, een grootgrutter met
brede gangpaden en weinig keuze, voor mensen die op de kleintjes moeten
letten, enfin, typisch het soort grootwarenhuis dat overvallers zonder
talent frequenteren. Ze waren me meteen al opgevallen, die twee bij de
diepvrieswaren, beide begin dertig, zij sissend tussen haar tanden,
hij sussend alsof hij een echtelijke ruzie wou uitstellen tot in de
wagen. Ieder ander had het gebeuren afgedaan als een koppel dat net z'n
eerste pasjes richting de onvermijdelijke scheiding had ingezet. Ik dus
niet, ik zag ogenblikkelijk de overeenkomsten met het signalement van
de overvallers dat mij door de arm der wet was verstrekt: Een koppel,
begin dertig ... Tja, meer hadden ze eigenlijk niet, de wetsdienaars
... maar voor een droom volstaat dat. U had mij moeten zien zeg, die
daadkracht, die ontstellende ontstentenis van aarzeling, de soepele
bewegingen waarmee ik de rits van mijn jaszak opende om er mijn gsm uit
te halen:
"Ze zitten hier, bij de diepvrieswaren !"
Meer
uitleg hadden ze niet nodig. Ze zaten al in hun combi's. Dat had ik
voor de éénmaking van de politie eens moeten proberen. Negen kansen op
tien hadden ze mij in de boeien geslagen, Alex, de gedroomde waakzame
burger. Ondertussen had ik me onopvallend naar de nooduitgang begeven.
No pasaran, de snoodaards. De afloop van mijn droom laat zich raden:
Hij liep zich in paniek te pletter tegen Carla van de kassa, een pront
vrouwmens van een meter vijfentachtig, in haar jonge jaren nog lid van
damesworstelclub 'de laatste wals', zij, met een pond meer hersencellen
begiftigd, kwam onzacht in aanraking met enige flessen Côteaux du
Languedoc, 1 euro 39 cent, nadat ze door mij discreet een beentje werd
gelicht. Voor de dromer het sein om wakker te worden. Zo lag ik even
later het gedroomde te verteren. Hoe zou de echte Alex handelen ? Wat
zou die aanvangen met al dat schoon naamloos geld, die papieren schat
op zoek naar een bankrekening om te spijzen ? O, boterzachte textuur
van mijn geweten ...., ik durf er niets op te verwedden. En dat boeven
pootje lappen bij de nooduitgang . Rustig wachten tot het gespuis
passeert en dan tot de actie overgaan. Zo snel mogelijk langs die deur
naar buiten, ja. Het valt niet te ontkennen, dromen zijn bedrog.
Het hof van beroep windt er geen doekjes om. De strop voor Saddam, en
snel als het effe kan. Jochei, jochei, de arme inwoners van Mesopotamië
hebben wat om naar uit te kijken in 2007. "Inwoners van
Mesopotamië",schrijf ik want ik wens niet langer de schijn te wekken
dat er nog zoiets bestaat als Irak, of nog absurder, Irakezen. In de
toekomst zal de naam Irakees enkel nog betrekking hebben op boven de
moerdijk vertoevende sympathisanten van het Ierse Republikeinse Leger.
Irak is voltooid verleden tijd. Zaïre verloor zijn chef en werd weer
Congo, wel, hierbij herdoop ik Irak tot Mesopotamië. Maar ga in dit
plaatsvervangend land vooral niet op zoek naar Mesopotamiërs. U zal er
nauwelijks één vinden. Wel Soennitische arabieren, Koerden, Shiiten en
Turkmenen. Allen willen ze een zo groot mogelijk deel van de fruittaart
'tweestromenland' en met name dan de kers en de slagroom. Het
Shiitische woord voor slagroom is Basra, het Koerdische voor kers,
Kirkuk. Dat ook de Turkmenen tuk zijn op steenvruchten is alom bekend.
En die sukkelaars van een Soennieten, zij zouden zich tevreden moeten
stellen met gortdroog zandgebak, zij krijgen de woestijn, de 'desert'
van het dessert. En als u nu denkt, wat maakt dat uit, een onnozel s-je
meer of minder, uiteraard staat denken vrij , maar ik zou u ten
stelligste willen afraden naar Frankrijk af te reizen om er vis te
kopen. Natuurlijk verzetten de Soennieten zich tegen hun dieet van
saaie kruimels vreten. Van enkel kruimels krijg je kriebel in je keel.
De Soennieten eisen hun part van de olie. Zonder een flinke
portie zwart goud om de slokdarm te smeren zullen zij het verloren gaan
van hun dominante positie nooit kunnen slikken. Zolang er geen billijke
verdeling komt van de bodemschatten blijft het oorlog in Mesopotamië.
Spijtig genoeg, heeft de nieuwe meerderheid van Koerden en Shiiten
weinig zin in broederlijk delen. Zij vinden het belangrijker de
rekeningen uit het verleden te vereffenen. De belangrijkste post die
momenteel nog open staat heet 'Saddam Hussein'. Wat Irak was is nu
wrak. Een wrak dat wraak wil, van voor naar achter, van links naar
rechts, van boven naar onder, van links naar rechts. Allemaal volstrekt
begrijpelijk, natuurlijk, maar of het ook wijs is ?
Misschien moet ik minderen met uien. Misschien ook niet. Het hangt er
van af hoeveel vertrouwen je hebt in de anderen. In de echte 'anderen'
bedoel ik dan. Niet die kerel in je straat die het nodig vindt zijn
buxussen in de vorm van een fallus te snoeien. Hij komt gewoon uit voor
zijn interesse. Evenmin heb ik het over de Pakistaan van het
tankstation of de Filippijnse vrouw van de bakker. Dat soort 'anders
zijn' gaat nauwelijks dieper dan het vel. De ware 'anderen' komen van
verder, van veel verder, lichtjaren verder. Zij zijn het, die me deden
twijfelen aan de wenselijkheid van mijn uienverbruik. Gek eigenlijk,
want voor hetzelfde geld bestaan ze niet eens, de buitenaardsen, en
maakt het dus geen donder uit of ik mij aan uienvreten schuldig maak of
niet. Kijk, beste lezer, zo functioneert de wetenschap. Ze pelt de
rokken van de ui en ieder antwoord roept weer nieuwe vragen op. Van
uien tot E.T. , alles is met alles verbonden. Bij de ESA weet men dat.
En daarom lanceert de Europese ruimtevaartorganisatie op woensdag 27
december 2006 de COROT-sonde. Deze sonde heeft een telescoop aan boord
om gedurende tweeënhalf jaar het licht van 120 000 sterren te
analyseren. Zo hoopt de ESA nieuwe exoplaneten, planeten buiten ons
zonnestelsel, te ontdekken. Het principe van deze zoektocht is heel
eenvoudig: Bestudeer zoveel mogelijk sterren tegelijk. Wacht tot een
exoplaneet, gezien vanuit het standpunt van je telescoop, voor zijn
'zon' langs trekt, astronomen noemen dit een 'transit'. Als dat gebeurt
zal de exoplaneet een fractie van het licht van die ster blokkeren. Uit
die mimieme daling in lichtsterkte kunnen astronomen dan het bestaan
van een planeet afleiden. Meer nog, wanneer de exoplaneet in kwestie
over een atmosfeer beschikt dan gaat een deel van het licht van zijn
zon via deze atmosfeer de telescoop - denk COROT- bereiken, en het
licht zal door deze passage zo beïnvloed worden, dat men de chemische
samenstelling van de atmosfeer van de exoplaneet kan achterhalen.
Applaus voor de wetenschap want ze is werkelijk geniaal. En bijzonder
relevant. Want de detectie van methaan in de dampkring van een
exoplaneet zou een indicatie zijn voor 'leven'. Methaan wordt namelijk
erg snel afgebroken. Om in de dampkring aanwezig te blijven moet er dus
voortdurend nieuw methaan geproduceerd worden. Hier op aarde doen wij
dat, tesamen met een hele hoop koeien, varkens en een hele resem andere
beesten die zonder ophouden winden laten. 't Is daarom dat ik dacht:
Als wij amper het Cro-Magnon stadium ontgroeide mensjes al op het idee
komen te speuren naar scheten in buitenaardse atmosferen, wat belet
meer geavanceerde levensvormen dan om hetzelfde te doen ? Misschien
staat onze aarde bij de Klingons al eeuwen bekend als een stinkplaneet
bij uitstek. Verraden door onze uitlaat. Stel je voor dat ze op bezoek
komen. Op een tweede op annihileren beluste levensvorm zitten we niet
bepaald te wachten, hier op onze blauwe knikker. Gesteld dat die
Klingons bestaan, natuurlijk. Zo lang hierover nog geen uitsluitsel is,
laat ik me leiden door het voorzorgsprincipe, ergo : Mijn
uienconsumptie moet drastisch omlaag. Want die fallussen van buxus, daar
ligt niemand wakker van, maar mijn ui-gerelateerde flatussen, die ruik
je vanop lichtjaren.
