Vlaanderen bulkt van het muzikaal talent. In die mate zelfs dat de VRT het nodig vond om voor de verkiezing van de Belgische inzending voor het eurosong-festival zeven zondagavonden te reserveren. Vier voorrondes, twee halve finales en een finale moeten Vlaanderen z'n eerste Sandra Kim opleveren. Ik kreeg de indruk dat het de VRT vooral te doen is om de poen. Daarmee doel ik niet op de tele-voting. Televoting is bij dit soort evenementen verplichte kost. Als het tienduizenden Vlamingen behaagt om via die weg hun sympathie uit te drukken jegens hun favoriete kandidaat, dat ze gerust hun gang gaan. Dat de helft van de stemmers niet in staat is een si mol van een la kruis te onderscheiden, daar zie ik geen graten in, dat zal op 6 mei in Athene heus niet anders zijn. Nee, laat ze maar bellen, de borst en bilofielen, de gadget-smullers, de jurkfanaten, de danspasjesverslaafden, de eurosonghaters, Nicole & Hugo, de burka-draagsters, nudisten, stalkers, VTM-afvalligen en overspelige ministers. Zelfs zielepoten die op zoek zijn naar een goed liedje en een grandioos stemgeluid mogen voor mijn part wegen op het eindresultaat. Hopelijk komt iemand bij de VRT op het idee om de opbrengst van de televote weg te schenken aan een goed doel, en nee, een nieuw glitterkostuum voor de hond van Bart Peeters voldoet niet aan die omschrijving. Tenzij het hier gaat om een in het kader van het Foster Parents plan geadopteerde windhond uit het door oorlog geteisterde Afghanistan natuurlijk. In dat geval kan er geen gouddraad genoeg zitten in zijn gilet. De Taliban zullen zich van pure schaamte opsluiten in hun grotten als ze merken dat zelfs de honden in hun land tegenwoordig beter gekleed gaan dan zijzelf. Maar ik wijk af. Terug naar onze geliefde staatszender. Die mag dan al een aardig sommetje opstrijken dankzij ons geparticipeer, veel substantiëler nog lijkt mij het bedrag dat ze via Eurosong uitsparen. Toegegeven, je hebt een zaal nodig, die je moet verwarmen, er zijn de camera's, de catering, de juryleden, Bart Peeters. Maar de artiesten, bij mijn weten komen die gratis en voor niks. En dat zijn lang niet allemaal hobbyisten die nog maar net de douchekop voor een micro ingeruild hebben. Kate Ryan, Els de Schepper, Pim, Barbara Dex, zelfs Belle Perez, allen komen ze braafjes opdraven en hun ding doen. En ondertussen ben je als omroep zeven weken lang verzekerd van een absoluut kijkcijferkanon. Schot in de roos, VRT !
Ik heb het de kippen maar niet verteld, vandaag. Maar goed ook, blijkt achteraf. Het bleek immers loos alarm. Voorlopig blijft onze landje gevrijwaard van de gevreesde vogelgriep. De Russische journalist die met verdachte symptomen in een Brussels ziekenhuis was opgenomen bleek bij nader inzien geveld door een ordinaire mensengriep. De Belgische kippen kunnen dus weer gerust ademhalen. Of toch de Belgische hobbykippen. Voor de legbatterijkippen kan de vogelgriep niet vroeg genoeg de grens oversteken. Kippen wiens bestaan op aarde al een hel is worden niet koud bij de gedachte aan een vervroegd afreizen richting hiernamaals. Als de kippen van onze eierfabrieken een vakbond hadden, lieten ze de vogelgriep nog vandaag opnemen in hun CAO. Heel anders ligt het bij de hobbykippen. Die hebben geen last van stress. Zo één keer om de twee dagen leggen ze een ei, niet omdat dat in hun contract staat, maar gewoon, omdat ze dat fijn vinden en omdat dat nu éénmaal leuk staat voor een kip. Zij zijn er in geslaagd van hun beroep hun hobby te maken. De hele dag lopen ze wat te shoppen in onze achtertuinen. Een aardwurm hier, een graankorreltje daar, alles op kosten van de huisbaas. En ondertussen maar kakelen met de vriendinnen. Wat wil een vrouw nog meer . . . Dan volg je natuurlijk met heel andere ogen het nieuws over de oprukkende vogelgriep. Want dat nieuws dat bereikt je toch wel. Eén of andere halfzachte hobbyist meent dat hij zijn dames een pleziertje kan doen met een vleugje klassiek. Ergens heeft hij eens gelezen dat kippen daar rustiger van worden. Dus wat doet zo iemand. Die zet zijn oude transistorradio in het kippenhok, afgestemd op Klara. Maar ook op Klara brengt men nieuws. Een onheilstijding als die van vanmiddag doet dan snel de ronde. Dat rolt dan een paar uur later het kippenhok hier binnen. Kakelvers van de kippenpers. En dan moet ik het zaakje weer gaan kalmeren, op ze inpraten, zeggen dat het allemaal wel zo'n vaart niet zal lopen. Maar zij horen ook die berichten, over massale slachtingen onder hun soortgenoten, professionals zowel als amateurkippen. Maar als hoentje kan je met je grieven niet terecht bij het Internationaal gerechtshof in Den Haag, tenzij dan aan het spit, natuurlijk.
'Maandag is hij er weer, voor mogelijk zijn derde finale. Tot maandag, half zeven dus voor een nieuwe Blokken.' Hoe vaak hebt u Ben Crabbé al niet iets dergelijks horen vertellen. Wel, Ben spreekt niet de waarheid, en dat weet hij, met andere woorden, Ben liegt. Niet alleen staat Ben niet in de 'Blokkenstudio' op het moment dat u naar Blokken kijkt. Ben zal daar ook maandag niet staan. Alle uitzendingen werden immers op voorhand ingeblikt. Ik weet dat, u weet het, bijna iedereen weet het. Toch doen we allemaal alsof er niks aan de hand is, we slikken de onzin als zoete koek. Alsof leugens plots perfect acceptabel worden zolang we maar allemaal weten dat er geen snars van waar is. Het lijkt wel alsof we er behoefte aan hebben onszelf voor de gek te houden, om de illusie die televisie is te vrijwaren. Als wij ons voor de tv zetten willen we niks liever dan geloven dat er achter het glas van onze kijkbuis een echte wereld schuilgaat waar wij op dat eigenste moment naar kijken. Alsof dat hele televisiecircus één continue stroom reality-tv is. Suspension of disbelief, zonder ophouden, dat beogen wij. Televisie als een eeuwig durend schakelprogramma waarin we eerst een bezoekje brengen aan de keuken van Piet Huysentruyt om daarna terug te keren naar de studio waar de omroepster ons meedeelt waar we vervolgens eens een kijkje gaan nemen. Wij zakken onderuit in onze luie stoel en draaien ons kritisch denkvermogen op een laag pitje. Nou, ik heb het er moeilijk mee, mijn pitje laat zich niet zo makkelijk downsizen. Ik ben me er voortdurend van bewust dat 90 procent van wat ik op tv zie voorgekookt en volslagen fake is. Vandaar dat films mij zo matig boeien, ik kan met moeite de neiging onderdrukken om teletekst te raadplegen om te kijken wat er nou werkelijk speelt in de wereld. Want die draait ondertussen wel door, 24/7 en live ! Die Duitsers in mijn oorlogsfilm, die zullen ook deze keer het onderspit wel delven. De omroepsters blijven zich ondertussen maar aan de tegenwoordige tijd bezondigen. "In Thuis krijgt Rosa vandaag te horen dat ...." of erger nog " Straks gaat Eugène Bervoets kokerellen bij de Zoeloe's . . . " alsof de VRT op dat moment nog een satellietverbinding aan het fixen is. Maar ik krijg pas echt de slappe lach bij aankondigingen van Science Fiction. "Vandaag krijgt kapitein Archer het aan de stok met een groep losbandige Klingons". Dan denk ik, nog in geen honderd jaar, meisje.
"Ach, die mens zit met een midlife-crisis", "Is die nu compleet zot geworden ? ", "Zijn wijn is zeker naar zijne kop gestegen". Het zijn maar een paar van de typische commentaren die in Vlaamse huiskamers weerklonken toen de burger vernam dat de Vlaams-Blauwe Rik Daems was gevallen voor de charmes van de Waals-Rode Sophie Pécriaux. Het leek aanvankelijk ook zo 'n bizarre combinatie. Tot ik Sophietje die avond op het 7-uur -journaal langs zag komen. Toen barstte ook mijn Y-chromosoom spontaan in serenades uit. Rik, ik kan je goed begrijpen, man, al begrijp ik bij God niet wat dat meisje in jouw ziet. Even dacht ik nog dat dit alles kaderde in de snode plannen van Elio di Rupo, die de Waalse beauté in de strijd wierp om zo het Vlaams verzet te breken. Een politieke strategie om bij middel van een blik wulpse Waalse wuvven de Vlaamse leeuw van zijn klauwen te beroven. Maar neen hoor, het bleek doodgewone liefde, wat zeg ik, hartstochtelijke liefde, vruchtbare liefde. De eerste kleine is al op komst. Hun paarse passie kostte hem wel zijn job als VLD-fractieleider. Het ging hem zowiezo al niet voor de wind de laatste jaren. Een mislukt ministerschap, een ijdele gooi naar het partijvoorzitterschap, de verloren strijd om de Leuvense burgemeestersjerp . . . Maar nu, bingo ! Malchance in het politieke spel, geluk in de liefde, zullen we maar zeggen. Blijkbaar heeft hij van vrouwen meer kaas gegeten dan van wijn. En u weet Belgische kazen, die blijven verbazen. Vergeef mij m'n literaire spielerei. Tja, relaties op het werk, dat is niet zonder risico natuurlijk. Hoe zou het eigenlijk gegaan zijn? Bij gebrek aan vakliteratuur, in casu Dag Allemaal, ben ik genoodzaakt mij hier aan wilde speculatie te bezondigen. Even kijken wat het net mij leert. Ah, een mogelijk aanknopingspunt. Van 17 tot 22 maart 2004 brengen 4 Belgische politici een werkbezoek aan Taiwan. Paul Wille, Hendrik Daems, Christiane Vienne en .... jawel ene Sophie Pécriaux. Zou de vonk toen zijn overgeslagen ? Een vleugje Aziatisch mysterie, ver van huis, je drinkt een glaasje, je kijkt net iets te lang in mekaars ogen. Ik geef toe, het is puur giswerk, maar het zou kunnen. Wat ook de voorgeschiedenis weze, het voorlopige tussenresultaat kan tellen. Binnenkort zit Hendrik Daems opnieuw tot over zijn oren in de pampers. En veel rood of blauw zal hij daarin niet aantreffen. Het zal hem wellicht nauwelijks deren. Voorlopig bekijkt hij het leven door een roze bril. Profiteer er van, Rik, zo lang het duurt ! Want zoals Jean-Pierre Claris de Florian schreef: "Plaisir d'amour ne dure qu'un moment, chagrin d'amour dure toute la vie."
Men zegt: de tijd is relatief. Men zegt: de tijd, hij is niet echt. Tijd is louter een illusie, bron van eeuwige confusie. Tijd is slecht, is wat ik zeg. Tijd heeft enkel Lijden lief. Dood de Tijd, luidt mijn conclusie.
Elke stonde van geluk, loopt jachtig op zijn toekomst stuk, maar in tijden van verdriet, neemt hij uitgebreid de tijd, want hij geniet, van elke traan, van al wat lijdt, in ons ondermaans bestaan.
De tand des tijds breekt broze botten. De tand des tijds laat tanden rotten, verschrompelt elke ruggegraat, verrimpelt ieder jong gelaat, het is warempel ongehoord, hoe hij dagelijks ongestoord zijn gruwelijke gangen gaat. Dan dooft hij zonder mededogen, het levenslicht in onze ogen, en laat ons afgetakeld achter.
Kon ik gisteren nog met moeite de slaap vatten, gekweld door het mysterie van de hoge prijs van de aardappelen, vandaag werd mijn geest alweer bevangen door een andere prangende vraag. Zou de wereld veiliger zijn als ieder land zijn persoonlijk kernwapen had ? Ik ben geneigd deze vraag met neen te beantwoorden. Laat ons klein beginnen. Geef iedere burger in ons land een vuurwapen en je mag je verwachten aan een gevoelige steiging van het aantal schotwonden. Wie zo'n ding ter beschikking heeft, kan blijkbaar moeilijk aan de verleiding weerstaan er ook gebruik van te maken. Toch zal geen enkele burger onder deze omstandigheden bereid zijn afstand te doen van zijn wapen. Dat zou hem namelijk weerloos achterlaten temidden een schietgrage menigte. De moraal van dit verhaal: eens iedereen zich tot de tanden heeft bewapend, voelt niemand zich nog veilig zonder, en daarmee bedoel ik niet 'zonder tanden'. Ander uitgangspunt nu. Stel, geen enkele burger bezit een wapen. Dat scheelt enorm in de schotwonden, dat geef ik u op een briefje. Toch zal het de burgers nauwelijks remmen in hun vurig verlangen mekaar de das om te doen, middels mes, ijspriem, kettingzaag of het alom populaire stompe voorwerp van onbekende oorsprong. Creativiteit in deze is de mens niet vreemd. Je zal dan altijd mensen vinden die zich via de aankoop van een vuurwapen op de top van de pyramide willen vestigen. Want in een wereld van messen en speren is de revolverheld koning. Deze revolverhelden zullen,indien zij zich bedreigd voelen, niet aarzelen hun schietkunsten te vertonen. Daar wordt de buurman vanzelfsprekend niet vrolijk van. Ik moet me dringend ook zo'n toverstok aanschaffen denkt die. Zo gaat de kogel aan het rollen en een paar jaar later slapen we allemaal met een Colt onder ons hoofdkussen. Zie daar mijn dilemma. Leuk gevonden, hoor ik u zeggen - ik hoor wel vaker stemmen - , maar uw verhaaltje klopt niet. Kom maar eens kijken onder mijn hoofdkussen. Deze burger slaapt nog steeds zonder. Mijn antwoord hierop is drieledig. Ten eerste, hebt u al eens onder het hoofdkussen van uw wederhelft gekeken ? Ten tweede, wetten beperken in ons land het wapenbezit. Ten derde, vele burgers vertrouwen nog steeds op de politie voor hun verdediging. Een vertrouwen dat in andere landen vaak ontbreekt. Toen de Irakezen twee jaar geleden verplicht werden hun wapens in te leveren, kwam daar nauwelijks wat van terecht. Geen enkele Irakese huisvader wou immers het recht opgeven zijn gezin te beschermen in een land gedomineerd door criminaliteit en terreur. Hier en daar leverde iemand wel een gammel wapen in. Van het geld dat hij daarvoor ontving kon hij zich dan op de zwarte markt een performanter schiettuig aanschaffen. Het Iraakse voorbeeld maakt meteen pijnlijk duidelijk hoe relevant mijn vuurwapen-analogie zou kunnen zijn voor het geschaak met het groffere geschut. Vervang burger door land, vuurwapen door kernwapen en meteen wordt het je duidelijk waarom zovele landen er alles voor over hebben om zich van een nucleair arsenaal te verzekeren, ook al is het collectief resultaat een wereldomspannend instabiel nucleair kruitvat. Net zoals Irak is de wereld chaotisch. Een algemeen geaccepteerde wereldpolitie bestaat niet en internationale wetten zijn als het er op aan komt vaak het papier niet waard waarop ze geschreven zijn. Nogal wiedes dus dat Iran een kernwapen wil. Uncle Sam kan dreigen met zijn stok tot hij een ons weegt, Europa mag zwaaien met zijn wortel tot die wortel wortel schiet. Iran is geen ezel !
We zullen de jongen nog een kans geven. Zo moet het ongeveer geklonken hebben op de marketing-afdeling van Telenet. En zo kreeg ik vandaag voor de zoveelste keer hun folder in de brievenbus. Dit alles om mij het heuglijke nieuws te melden dat Telenet Internet in de toekomst dubbel zo snel zou worden. De juffrouw op pagina één van de folder neemt in verwondering haar hoofd in handen, ze zit erbij alsof ze denkt: "Ik kan het niet geloven, dat dit mij nog mag overkomen". Helaas kan ik haar enthousiasme niet delen, ook al omdat ik daarvoor niet betaald word wellicht. Maar vooral toch omdat ik weinig heil zie in deze grote sprong voorwaarts. Telenet is zo vriendelijk om de argumenten daarvoor zelf aan te reiken. Zo lees ik in hun folder dat ik in de toekomst slechts één seconde zal moeten wachten om een mail met een foto te ontvangen. Vroeger kostte me dat nog twee volle seconden. Winst: één seconde. Voor het downloaden van een liedje levert de verdubbeling van snelheid me vier seconden tijdswinst. Pas voor het van het net halen van grote bestanden, bijvoorbeeld een game van meer dan 200 megabyte levert het je een substantieel voordeel op, volgens hun cijfers: 3,5 minuut.(*). Wie zijn dagen vult met het downloaden van complete collecties mp3 's of dvd's zal in de wolken zijn over deze evolutie. De copyright-politie net ietsje minder, vrees ik. Zelf heb ik sinds ik over breedband beschik nog zelden het gevoel gehad te moeten wachten. Veel belangrijker vind ik het dat mijn internetverbinding perfect functioneert. Wachten tot mijn internetverbinding tot stand komt, dat vind ik pas vervelend. Storingen op het net, daar zou men eens wat aan moeten doen. Maar wat serveert men ons ? Sneller surfen tegen dezelfde prijs. Als dat kan, dan moet even snel surfen tegen een lagere prijs toch ook kunnen ... Vergeef me, af en toe laat ik mijn naiviteit spontaan opborrelen. Tuurlijk kan dat niet ! Dat zou Telenet immers handen vol geld gaan kosten. Wat een ridicuul idee. Het gaat met breedbandverbindingen net zoals met computers, consumentenelectronica en automobielen. Allen worden ze doorheen de jaren steeds meer volgestopt met allerlei snufjes en hun prestaties worden in die mate opgedreven dat ze uiteindelijk ongeveer op hetzelfde prijsniveau blijven. Altijd krijg je meer voor dezelfde prijs. Nooit eens hetzelfde voor minder. Het vermogen van personenwagens bijvoorbeeld nam de laatste twintig jaar met meer dan een derde toe. Wat als er in jouw wagen nou eens de motor zou zitten van een wagen uit 1985 ? Hoeveel zou die jou dan minder kosten ? Je zal het antwoord nooit weten, de versie uit 1985 wordt niet meer gemaakt. De optie om hetzelfde voor minder geld te verkopen dankzij technische vooruitgang blijkt te vloeken met de kern van onze economische ordening. Maar waarom eigenlijk ? Is het misschien zo dat enkel het systematisch opdrijven van de eisen de economie aan de draai kan houden ? Staat enkel het 'meer voor hetzelfde'-principe garant voor een continue groei ? Stokt anders de motor van ons BNP ? Voer voor economen, zou ik zeggen. Maar voor deze brave consument ziet het er naar uit dat hij voorlopig naar zijn goedkoper abonnementje mag fluiten. Dat laatste gelukkig nog altijd gratis en voor niets.
(*) Dit zijn de cijfers voor de abonnementsformule Telenet ExpressNet. Voor de duurdere abonnementen levert de verdubbeling van de snelheid uiteraard nog minder tijdswinst op.
