Dit was een moeilijke dag en dat wil u niet horen. Dit was een
feestneus van een dag. Als u zonet wat van de daken hoorde schreeuwen,
wel, c' était moi. Op dagen als deze val ik ten prooi aan een
onstuitbare aandrift de blogosfeer in mijn vreugd te laten delen. Eén
en al feestgedruis, dat zal mij van deze dag beklijven. Want een
tsunami van jolijt overspoelde mijn bestaan. De trompetten, ze
schetterden een ode aan de immense vreugde die mij heden te beurt viel.
Ik telde er wel veertig, allen voorzien van een heerschap dat de kunst
van het trompetteren tot in de puntjes beheerste. Waarlijk spetterend,
dat getrompetter. Een sprankelende prelude op het totaalspektakel
gebracht door 144 bazuin blazende equilibristen, waarvan 72 balancerend
op het slappe koord. Dit alles voltrok zich rimpelloos terwijl ik vanop
de rijkelijk versierde eretribune een kleurrijke stoet van
vrolijkmakers aan mij voorbij zag trekken. Allen wisten wonderwel hun
respectievelijke vaardigheden met het promeneren te combineren. U
begrijpt het crescendo in mijn ontroering. Het fortissimo had ik nog te
goed. Nadat een elite-eskader vierstemmig vocaliserende engelen
anderhalve liter zoetigheid over mijn tong hadden uitgescheiden, liet
ik mij door een representatief staal van de wereldpopulatie met
loftuitingen overladen omwille van mijn existentiële aanwezigheid in
hun midden. En die ene droogstoppel, die het met zijn boegeroep gemunt
had op mijn goedgeluimdheid, hem heb ik fijntjes van repliek gediend.
Ik liet hem uitgedost in narrenplunje vierendelen door een galloperend
knollenkwartet met gevoel voor humor. Alzo bleef de stemming opperbest.
En dan zijn er die beweren dat ik een moeilijk man zou zijn. Kniezers
zijn het, stuk voor stuk.
Is het niet heerlijk ? Jij zegt wat, zij zegt wat terug. Nog nooit een
opblaaspop tegen het lijf gelopen die dat voor mekaar kreeg. Nee, de
eerste ersatz-vrouw die tot onderhoudend converseren in staat is moet
nog geconcipieerd worden. Waarschijnlijk in Japan. Daar kicken ze op
namaak. Op walvissen en namaak. Toch gok ik erop dat het de namaak-vrouw zal zijn die het eerst van de band zal rollen. Het lijkt me technisch simpelweg niet haalbaar een namaak-walvis
op de markt te brengen tegen een prijs die met éénmalig gebruik te
verzoenen valt. Dat ligt toch anders waar het vrouwen betreft. Vrouwen
harpoeneert men niet. Het is zelfs bij wet verboden. Tenzij de
harpoenering een wetenschappelijk doel dient uiteraard, denken we aan
het vaststellen van vetpercentages of de studie van feminiene
bloeduitstortingen. Alles voor de wetenschap, daar in Japan. Er is nog
wel meer dat cybervrouwen voor hebben op artificiële walvissen als consumentenproduct. Het feit dat je je woning niet moet verbouwen tot een
reuze-aquarium om maar iets te noemen. En ze beginnen niet meteen te
mokken wanneer je voorstelt sushi te gaan eten ... Wie zijn geld in de
namaak-walvis-sector belegt mag zich met recht een langetermijnspeler
noemen. En voor zover ik daar kijk op heb-ik ben behoorlijk bijziend-
is ook de namaak-vrouw nog niet voor morgen. Gelukkig maar, want ik
verwacht me aan het ergste. Ik verwacht mij aan een Yoko, een verwaande
feeks die als ze geen vriendenclubjes te torpederen heeft, hele dagen
doorbrengt liggend op haar luie reet. De strijk zal ze te min vinden en
minstens drie keer per week zal ik er op uit mogen om haar te voorzien
van een verse voorraad waterstof. Of had u gedacht dat u dat wicht op
het net zou kunnen aansluiten misschien ? Weken zal ik mijn hoofd
moeten breken over haar bediening. De handleiding zal minstens
vierhonderd bladzijden tellen en opgesteld zijn in een Nederlands
vertaald vanuit het Duits, vertaald vanuit het Engels, vertaald vanuit
het Japans. En dan te weten dat dit allemaal niet hoeft. Dat er op dit
eigenste ogenblik meer dan drie miljard superieure keuvelwezens
vertoeven op onze aardbol. Wezens met meer programma's aan boord dan de
meest gesofisticeerde computer, meiden die er geen punt van maken zelf
hun waterstof te gaan halen. Als je het lief vraagt nemen ze zelfs de
Humo voor je mee. Het zijn stuk voor stuk natural beauties met een
intelligente helpfunctie. Wat een weelde !
Twee stippen onderweg, in woestenij verzonken dubbelpunt Waar ben jij ? Ik ben hier. Je klinkt zo ver. Hoe vind ik jou ? Vertrouw op mij bedaar, ik leid je weg van ginder. Sluit je ogen, luister, hunker, voel hoe ik mijn zinnen fluister. Ik bevrijd je uit je bunker.
Je kent dat wel. De batterijen van de afstandsbediening hebben hun
beste tijd gehad. Het zappen verloopt steeds moeizamer. Na elke zap
dien je de batterijen meer tijd te gunnen om zich op te laden voor weer
een volgende kanaalsprong. En dan plots, zoals het wel vaker gaat - je
zag het aankomen maar als het dan uiteindelijk gebeurt is het toch nog
een schok , meneer - doofde het infrarode lichtje en strandde ik bij
VTM. Dat u niet denkt dat ik mij uit vrije wil aan foltering
blootstel. Eén bijna bloot stel dat zich op kosten van VTM lag te
vermaken, gehuld in chocola, dat was de eerste impressie die mijn tere
brein te verwerken kreeg. De ene helft, die kende ik, dat was
wulpse Wendy, maar die vent, die had ik nooit eerder gezien. Het bleek
om ene Frans te gaan, Wendy's man in spe. In anticipatie op hun
televisieverloving had VTM het paar naar Griekenland gezonden om daar
voor het oog van de camera's de romantiek te gaan bedrijven. En daar
hoort nu éénmaal chocola bij. Wij simpele lieden stellen ons tevreden
met een praline, het betere volk wil er blijkbaar in veranderen, ieder
zijn meug zeker. Wat staat ons in de toekomst nog te wachten: een
massage met een mélange van oestersnot en kaviaargelei ? Noem me gerust
een ouwe zak, als u daar behoefte aan hebt, maar ik blijf erbij:
chocolade dient om tanden te bederven, niet om ouderdomsvlekken mee weg
te werken. Gelukkig verdween het paar al snel richting douche, weg
chocolade, helaas enkel om plaats te maken voor meer meligheid. O wat
genoot ik van hun plagerijtjes bij het zwembad, hoe welden mijn tranen
ontroerd door hun wederzijdse voedergedrag ten uitvoer gebracht in wat
werkelijk het meest pittoreske der pittoreske restaurantjes van heel
Griekenland moet wezen ... Frans sneed hun beider initialen in kaas,
mijn hart fondue ! En dan was er nog, het romantische boottochtje,
compleet met champagne en een knoestige kapitein die converseerde in
een geregisseerde mengvorm van Grieks en Engels. Natuurlijk kon ook
hier het voederen niet ontbreken, waarna Wendy zich in bikini overgaf
aan de weldadige stralen van de Griekse zon. Het ozongat indachtig
diende Frans zijn aanstaande het geilig oliesel toe. Gelukkig hoef je
bij de commerciële nooit lang te snakken naar het reclameblok. De
broodnodige boodschappen verbraken mijn betovering. 'Doe Maar' zong het
al in de jaren tachtig. Er zit een knop op je tv. Ze hadden gelijk en
hij functioneerde nog prima. "VTM kleurt je dag", zeggen ze dan. Ik
verlang steeds meer naar zwart-wit.
Es klingelt ... Vorst: Hallo, Reinhard Jung. Wolfsburg: Hallo, Reinhard, ich bin's, Martin Vorst: Hi, Martin, wie geht 's ?
(vanaf hier kunnen wij een beroep doen op simultaanvertaling, en dat is maar goed ook, want mijn Duits is nou niet je dat.)
Wolfsburg: Goed, goed, ouwe rakker en ginder, alles ok met Wiebke en de jongens ? Vorst: Alles picobello hier, behalve dan die Belgische schijtregen, is het bij jou daar ook zo 'n zeikweer ? Wolfsburg:
Ach, breek me de bek niet open man. De hele dag is dat al bezig. Zeg,
waarvoor ik belde. Had jij al wat op je programma voor zaterdag acht
dagen, de tweede december is dat. Vorst: Ik kijk even in mijn agenda
..... ik zou denken van niet ... alles is hier een beetje stilgevallen
... ja, de tweede is nog volledig vrij. Wou je vergaderen ? Wolfsburg:
Ach nee man, waarover dan .... Nee, het zit zo. Vera kwam gisteren op
het idee om een Sinterklaasfeestje te organiseren voor de collega's. Ik
zei nog, meid, laat uit, die mensen hebben toch al lang wat anders
gepland, maar ja, je kent mijn Vera, hè, als ze het in haar kop heeft
dan heeft ze het niet, je weet wel waar. Vorst: Ergens onderaan d'r rug ? Wolfsburg: Vrouwen hé. Vorst: Can't live with them. En scheiden zou te veel kosten .... Wolfsburg: Dus, jouw naam mag ik noteren dan ? Vorst: Als je er niks op tegen hebt dat ik half Wolfsburg kom besmetten met mijn chronische Vorstelijke snotvalling. Wolfsburg: Geen probleem, wij zijn hier zot op Belgisch snot ! Vorst: Ja, lach maar, het wordt de hoogste tijd dat ik de zon ga opzoeken. Wolfsburg: Waar ga je naartoe met de kerst ? Vorst:
Vakantie, dat is Wiebke haar winkel. 't Zal wel weer Tahiti worden
vermoed ik. Ach, mij kan het niks schelen. Volop zon, een Tequila
Sunrise en geen gezeur aan mijn oren, dat doet het voor mij. Wolfsburg: Arme kerel toch, weet je wat jij zou moeten doen ? Vorst: Ik luister, Herr Doktor. Wolfsburg:
Steek wat vaker de grens over en kom je uitleven op de vaderlandse
autobahn. Pedal to the metal, man. Bij mij doet dat wonderen. Vorst: Ja, die idioten hier blijven maar vasthouden aan hun 120 ... Wolfsburg:
Dat doet me eraan denken. Als je hier bent kan ik je mijn nieuwste
Porsche laten zien, een 911 turbo, als je die de sporen geeft, dat is
echt laag vliegen, kerel. Vorst: Macho ! Wolfsburg: Watje ! Vorst: Je hebt de groeten van Wiebke, ook aan Vera en de kinderen. Wolfsburg: De groeten terug van Vera. Tot de tweede dan ? Vorst: Je mag ons verwachten. Wolfsburg: Hou je taai, Reini. Vorst: Jij hetzelfde, Marti !
Iedereen, behalve u, heeft vlekjes, wist u dat ? Buiten uw persoontje
is er geen rein mens te vinden op aard. Die knappe hansen en grietjes
op de cover van uw favoriete tijdschrift, mode of blootblad, 't maakt
mij niet uit, ze bestaan niet. 't Zijn virtuele wezens, geparafixed om
via uw geprikkelde fantasie uw portefeuille lichter te maken. En dat
werkt ! Maar het maakt ze geen sikkepit waarachtiger. Ontfutsel de
schijngestalten hun photoshopbehandeling, hun flatterende fotofilters
en een ruim assortiment aan poeders en plamuursel en wat blijft er
over: een licht verbeterde versie van de buren . Wel starten ze met een
lichte voorsprong, de dames en heren die dagelijks voor bladvulling
moeten zorgen. Hun staketsel oogt wat fraaier en hun vlekjes
concentreren zich wellicht op minder toegankelijke plekjes, dat scheelt
in de tijd nodig om de illusie van perfectie te scheppen en zoals u
weet: Tijd is geld. Ook schoonheid moet goedkoop zijn. Telkens ik
mij onder het volk begeef, zowat ééns om de drie vier maanden, schat
ik, valt mij hetzelfde op: De mensen worden mooier, steeds mooier.
Eerst zocht ik nog een verklaring in mijn eigen voortschrijdende
verlelijking. Immers, de jaren beginnen met toenemend enthousiasme aan
mijn slecht vel te trekken. Als je vaak genoeg wordt blootgesteld aan
een aftakelend spiegelbeeld ga je die troosteloosheid uiteindelijk als
maatstaf hanteren. Vandaar mijn eerste hypothese: Het zijn niet de
mensen die mooier worden, jij bent het die voor contrast zorgt. Tot ik
wat kritischer ging observeren. Het waren met name de dames met
ervaring die de grootste sprong maakten op kosmetisch gebied. Ja maar,
werpt u wellicht op, als dat zo is , hoe wist u dan dat het dames met
ervaring betrof ? Simpel, ze lieten zich stuk voor stuk escorteren door
veel ouder ogende mannen. De democratisering van het beauty-gebeuren
zorgt vooralsnog voor een groeiende schoonheidskloof tussen de sexen.
Het blijft echter bij oppervlakkig geknoei met de toerenteller.
Prachtig voor in de vitrine, maar of ze daardoor beter rijden .... ?
Je zag 'm peinzen, twinkel in zijn jongensogen. Wat hij daarvan dacht,
een vriendinnetje van vreemde origine. Bwoah, zo met die andere cultuur
en zo, dat zag hij toch niet meteen zitten alhoewel .... als dat echt
een knappe was. "Als dat echt een knappe was", tot zover de vereisten
voor het doorbreken van de culturele barrière. En dan zeggen ze dat de
jongeren van tegenwoordig o zo conservatief zijn. Corrigeer me als ik
prietpraat verkoop, maar blonken wij in onze jonge jaren dan zo uit in
trans-etnisch vrijen ? Ik kan me geen enkele leeftijdsgenoot met een
enigszins gekleurd liefje herinneren, behalve dan Katleine van Bart,
maar die was in slaap gevallen onder de zonnebank. En geloof me, een
gemengd koppeltje, dat zou me zeker bijgebleven zijn. Ik had immers
zeeën van tijd om me op hun veroveringen te concentreren, ik die
permanent zonder zat. Nee, als onze jeugd al conservatief is, dan
hebben ze dat zeker van geen vreemden. Betekent dit nu dat wij ons
ernstig zorgen moeten maken , dat het vijf voor twaalf is, dat we nood
hebben aan een geïntegreerd actieplan, liefst nog ééntje gesubsidieerd
door de Europese Unie ? Niet in het minst. De uitspraak van die jongen
spreekt toch boekdelen. Hij verwoordde het misschien een beetje cru,
maar de essentie van de kwestie had hij helder te pakken. Een
vriendinnetje met een andere culturele achtergrond, dat houdt
onvermijdelijk een geaccidenteerd parcours in: extra obstakels om te
ontwijken, extra hobbels op je traject. Maar wat zou hij zich daardoor
laten weerhouden als het voorwerp van zijn verlangen over een koppel
uiterst verleidelijke bultjes beschikt waarbij die wegoneffenheden in
het niets verzinken. Voeg daar nog een liter of tien mannelijke
fantasie aan toe en niets zal de liefde nog in de weg kunnen staan. Nog
een geluk dat die jeugd van ons een beetje conservatief is, zeg. Stel
je voor dat iedere Vlaamse jongen een Marokkaans vriendinnetje wou. Het
zou nogal vonken !
De
oude Grieken hadden verstand van zaken. Als ze het na het
onvermijdelijke handjeklappen eens raakten over de prijs van een kudde
schapen, namen ze een stuk aardewerk en braken dat in twee. Elk van de
partijen kreeg een deel mee naar huis. De koper kon dan een
ondergeschikte sturen om de beestjes op te halen. En ook de verkoper
hoefde niet bij de fysieke overdracht aanwezig te zijn. De twee
potscherven vertegenwoordigden de twee partijen in het contract.En
omdat de Grieken 'potscherf ' te Hollands vonden klinken spraken zij
van 'sumbolon'. Vandaar ons woord symbool. Ieder symbool is een fysiek
bewijs van een verbintenis. Wie een symbool schendt breekt zijn gegeven
woord.
Zo'n tien jaar geleden werd op de middenberm van de E19
tussen Vilvoorde en Mechelen een bos aangeplant: het witte kinderbos.
Het moest ons blijvend herinneren aan de slachtoffertjes van Marc
Dutroux. Nu, het moet gezegd, een echt gelukkige locatiekeuze was het
niet: De nog fragiele kinderboompjes dreigden er binnen de kortste
keren een stoflong te ontwikkelen, de middenberm miste elke diepgang en
de toegangsprocedure voldeed niet bepaald aan het etiket
'kindvriendelijk'. Kortom, praktisch bekeken was 'het witte kinderbos'
een compleet misbaksel. En dat kan mij nu eens geen zier schelen. Want
dat bos stond daar helemaal niet om praktisch te wezen. Dat bos stond
symbool ! Symbool voor de nieuwe wereld, de wereld na Dutroux. Een
wereld waarin het kind weer centraal zou staan. Voorrang voor het kind
! En kijk nu, tien jaar later. Het symbool moet wijken. Het contract
wordt verscheurd. We zijn weer bij af. Het bos verdwijnt voor een
spoorweg. Het kind belandt op een zijspoor.
Wat een feest was
dat vandaag, met kindjes, vele lieve snoetjes, met schepjes en
snoezelige boompjes, net zo schattig als die puppies toen, tien jaar
geleden daar in de middenberm tussen Vilvoorde en Mechelen. En ja, dit
bos wordt nog veel groter dan die hinderlijke houthoop midden de E19.
Je zal er zelfs met je papa en mama kunnen komen wandelen. Nieuw
contract, gunstigere voorwaarden. Voor hoelang ? Tot ook daar de trein
der vooruitgang alles platwalst ... Ik zie het zo voor me: 19 november
2016, Witte kinderbos verhuist. Het nieuwe bos wordt twee keer groter
dan het vorige ! En er komt een speeltuin, mooi in 't midden.
