Toen ik op
canvas een promo zag voor de cellulitis van Bach, toen kon ik het niet
meer ontkennen. Ik was aan het eind van mijn Latijn. Daar waar
cellosuites naadloos in huidproblemen overvloeien. Daar waar een mens
zijn kritisch vermogen verliest en het brein gekaapt wordt door absurde
vragen. Hoe was men er op Canvas achter gekomen dat de in veler ogen
grootste componist aller tijden onder het juk van sinaasappelhuid
gebukt ging ? Had gedegen speurwerk een tot nu toe onbekende
lezersbrief aan het achttiende-eeuwse equivalent van Flair opgeleverd ?
Iets in de trant van "J.S.B. uit Leipzig schreef ons : Help , mijn
zitvlak lijdt aan contrapunt, ik ben wanhopig ...". En waar had J.S.B
deze toch typische vrouwenkwaal aan te danken. Mijn god, het zou toch
niet ... was Johan in werkelijkheid Johanna ? De onovertroffen meester
van de barokmuziek, een vrouw ! U merkt het lieve lezers, mijn sectie
logisch vermogen geniet van een welverdiende vakantie op de Kanaren.
Rest u, een kip zonder kop. Een wezen, totaal ongeschikt voor het
verwerken van complexe boodschappen. Helaas, kippen hebben geen
verstand van zappen. Zo blijf ik onderworpen aan de grillen van Canvas.
Zelfs de weerman stoort zich niet aan de conventies van Genève. "Wij
zitten geklemd tussen een Scandinavische depressie en een atlantisch
hogedrukgebied ..." galmt het in de verlaten ruimte tussen linker en
rechter oor. Ik heb een akelig voorgevoel dat die Scandinavische
depressie zich opmaakt om zich naar onze contreien te verplaatsen.
Waarom tot morgen uitstellen wat vandaag nog kan schijnen de verlichte
geesten van 11.11.11 dan weer te denken. Via hun spotje willen ze de
kijker wijzen op het schrijnende probleem van astma in Afrika. Kijk,
goede mensen, zoals steeds ben ik ook dit jaar bereid tot het leveren
van een bescheiden financiële bijdrage voor de goede zaak, maar als u
nu eens begon met die ajuinen uit die mensen hun mond te halen, volgens
mij zou dat het lijden al een pak verlichten. Morgen wacht me een
filosofische ontmoeting tussen Rik Torfs en Goedele Liekens. Soms kan
het leven hard zijn.
't
Is vrijdag 10 november, 'de internationale dag van de loser'. Geen
probleem als u 't niet wist, ik heb het zelf zo beslist. Wie zou het
anders doen ... Wie zou het opnemen voor die honderden miljoenen
sukkels op onze planeet ? Niemand toch. Of hebt u ooit gehoord van een
Partij Voor De Losers ? Tuurlijk niet. Geen enkele partij wenst zich te
profileren als een clubje voor sufferds. In se zijn losers politieke
daklozen. Ze klungelen maar wat aan in het stemhokje. De één kiest
blauw uit vrees voor een belasting op loserigheid, de ander rood in de
hoop op financiële compensatie voor zijn deerniswekkende constitutie.
En dan resten er nog de religieuze losers, sec bekeken nog de meest
realistische van het schlemielendom. Zij staken hun verzet tegen hun
van hogerhand opgelegde aardse lot en beginnen ijverig
heilige-drievuldigheid-zegeltjes te sparen. Eén volledig volgeplakt
doopceel geeft recht op een enkele reis naar het hiernamaals. Voor dit
ras van onverbeterlijke stakkers wil ik mij dus engageren. Vanuit mijn
diep menselijke overtuiging en ook om redenen van een meer persoonlijke
aard : Een vriend van een vriend van mij voert al jaren de Vlaamse
loserhitparade aan. 't Werd hoog tijd dat ze hun dagje kregen. Als er
een dag van de openbare ruimte mag zijn, een dag van de kunstuitleen,
een dag van de belegger en een dag van de onderwaterfotografie, wel dan
zie ik niet in waarom die honderden miljoenen lieve losers geen recht
zouden hebben op een eigen plekje op de kalender. Eén dagje waarop deze
Sammy's hun rug mogen rechten, naar boven kijken en denken: Er is dan
toch één persoon die mij mag. De hemel zij dank voor Alex, wat een
prachtmens !
Kijk wat er vandaag aan mij bleef plakken. De natuur heeft zaad
teveel en wie geschikter dan dat flink uit de kluiten gewassen konijn
om voor de distributie te zorgen. Wel, om maar wat te noemen, de echte
konijnen bijvoorbeeld. Die weten perfect wat er van hen verwacht wordt.
Braafjes zitten knabbelen in het open veld, tot een buizerd ze te
grazen neemt. Want anno 2006 laat ieder zichzelf respecterend zaadje
zich bij voorkeur in vogelvlucht transporteren. Zo zie je nog eens wat
van de wereld. Als het aan het zaad lag dan kwam het voortdurend van de
grond. Wat lullig meedeinen op de rug van een konijn, dat is enkel iets
voor losers. Zaad met ambitie zoekt het immer hogerop. De hoogste vorm
van zaad is vliegend zaad, wat meteen verklaart waarom zowat elk
jongetje ervan droomt later piloot te worden. Nou, als die zaadjes hier
voor mijn neus maar niet denken dat ik voor hen een vliegticket ga
regelen, hoor. Ik heb wel wat beters te doen .... nee, nu overdrijf ik,
euh ... met mijn geld bedoelde ik . En hier tot de jongste dag in het
midden van een wei gaan staan wachten tot ik geplukt word, dat zie ik
ook al niet zitten. Het spijt me vriendjes, jullie reis gaat tot hier
en niet verder !
Smachtend zaad, troosteloze blikken, en een Alex die zich laat vermurwen.
Ben
ik amper bevrijd van die verstekelingen, merk ik dat ik al aan ze
gehecht geraakt ben. Ok, ok, ik zal jullie niet in de steek laten. Ik
respecteer jullie streven naar zelfontplooiing. Even peinzen, bestaat
er zoiets als een pyramide van Maslow voor onkruid ? Kruid, mijn
excuses, reisgezellen. Dat luidop denken van me, het brengt me steeds weer in problemen.
Potgrond, alles begint met eerste klas potgrond ! Potgrond, water en
een dagelijks rendez-vous met die ster van even verderop. Morgen zal ik
jullie bedje spreiden, zaadjes van me. Morgen, want nu kruip ik zelf
onder de wol.
Als
ogen de spiegels zijn van de ziel, wat zegt u deze blik dan ? Is dit
het oog van de langverwachte verlosser ? Of herkent u de duivel in
engelenvermomming ? Misschien spreekt deze kijker u in het geheel niet
aan, straalt hij enkel stilte uit, leegte en vervreemding. Staak uw
peilen ! Als dit oog al de toegang zou verschaffen tot enig innerlijk
dan kan dat enkel het uwe zijn. "U projecteert", zouden mensen met
verstand van zaken zeggen. Even goed had ik u een vuil bord kunnen
presenteren. Helaas, de vaat was net achter de rug en in zo maar wat
met etensresten morsen had ik geen zin. Was dat even boffen dat ik mijn
oog bij me had. Ik kan me bij Toutatis - God wordt vandaag ontzien -
niet herinneren wat er in mij omging toen ik het kiekje nam.
Waarschijnlijk iets banaals als "zal die lamp niet voor een vervelende
reflectie zorgen" of "had ik toch niet beter mijn andere oog gekozen".
U bent een kei als dat uw antwoord was op mijn beginvraag .... Banale
ideeën laten bitter weinig sporen na op het regenboogvlies. Pas als
deze ideeën hun weg naar de stembanden hebben gevonden kunnen zij uw
reputatie naar de vaantjes helpen. Vandaar dat de meesten van ons er
bij gebaat zijn om zich in intellectueel gezelschap van verbale inbreng
te onthouden. Met wat glazig voor je uit staren kan je jarenlang de
schijn ophouden. Er schijnt een zelfhulpgroep voor hoogbegaafden te
bestaan waar al sinds 1983 geen woord meer is gewisseld. Zo intens
wordt er gestaard ... Ogen zeggen niets zonder context, zonder woorden.
Zo kunnen grote pupillen vanalles betekenen, bijvoorbeeld 'jij hebt het
sexappeal van een vogelverschrikker' maar ook, 'goh, die is leuk' of
'ik heb net gescoord'. De situatie bepaalt de betekenis. Slaagt mevrouw
er amper in haar lunch binnenboord te houden dan zou ik denken aan
optie 1. Staat meneer erbij te kwijlen, dan ligt antwoord 2 meer voor
de hand. En als de juffrouw met de gedilateerde pupillen zonet de
transfer maakte van discotheek de apotheek naar de dienst
spoedgevallen, nou, dan ga ik resoluut voor 3. Tenzij de arts van
dienst George Clooney heet, natuurlijk.
Vandaag gaan de Amerikanen naar de stembus, of toch die helft of zo van
hen, die dat nog de moeite waard vinden. Stel je voor dat de
Republikeinse partij van Bush kolossaal op zijn donder krijgt ...
Gruwel, wanhoop, ontsteltenis. Ik mag er niet aan denken. Kunnen we
niet meer lachen met die crazy cowboys aan de andere kant van de
Atlantische. Zal ik mijn beeld van de modale Amerikaan een tikje moeten
bijstellen, een heus karwei voor een vent van middelbare leeftijd zoals
ik. En dat net nu ik dat imago zo haarscherp voor ogen had. Vetkwabben
in overvloed, hersenkwabben veel minder, bijbel op het nachtkastje,
naast de immer geladen revolver, SUV in de garage, poster van George
Bush voor het raam. Als de Amerikanen Bush vandaag massaal in de steek
laten, dan moet ik minstens hun hersenkwabgehalte een ietsiepietsie
hoger inschatten. Tot dusver ging ik er van uit dat intelligentie
simpelweg niet tot het 'stars and stripes' standaardpakket behoorde.
Bush-mijdend stemgedrag zou echter getuigen van een sprankeltje
leervermogen. Niks spectaculairs overigens, het verwerven van een
geconditioneerde vluchtreflex na zes jaar systematische bestraffing
volstaat normaal amper om je soort voor uitsterving te behoeden. Maar
toch, het zou een keerpunt kunnen zijn. Wat een vreselijk visioen ! Wat
zou ik die Donald van defensie missen als onze George hem met de
obligate eee-yi-eee-yi-oh 's tot een afreizen richting farm zou
verplichten. Als het van mij afhing dan mocht de ouwe morgen al
overkomen naar zijn geliefde 'old Europe', hij kreeg er van mij zelfs
nog een lapje kempengrond bovenop, een boerderijtje in Bokrijk, dat zou
hem wel liggen, geloof ik. Altijd goed voor een kwinkslag die Rummy. En
stel je voor dat Dick Cheney, als hij vandaag tijdens zijn aangekondigd
jachtpartijtje de eerste exit-poll-resultaten verneemt, voor de
verandering eens in zijn eigen kont schiet - vraag me niet hoe,
Amerikanen staan bekend om hun vindingrijkheid - wat een verlies zou
dat betekenen voor de politieke scene. U had het ondertussen al in de
gaten, ik word niet wild van dit scenario. Het betekent immers enkel
dat wij allen een resem nieuwe namen en gezichten moeten memoriseren,
nieuwe etiketten voor hetzelfde oude spul. Of had u zich verwacht aan
een ander smaakje misschien ? Geloof me vrij, al vulde men het Witte
Huis met een voltallige kloosterorde moeder Theresa's,au fond zou dat
geen letter veranderen aan het beleid van de Verenigde Staten. De echte
macht blijft schuilgaan achter het witte plaaster. Money talks, bij
uitstek in Amerika ! Mijn advies aan onze NAVO-bondgenoten: Stay the
course, vote Republican !
Dus wat adviseert u mij, monsieur Alex, ophangen of niet ? We liepen
zij aan zij door de tuinen van het presidentiële paleis, ik en Raouf
Abdel Rahman, hij met halfgesloten ogen, handen op de rug, ik speurend
doorheen mijn wimpers, ik kon maar niet wennen aan het felle zonlicht
in Irak. Veel tijd om te pakken was me ook niet gegund. Amper twaalf
uur geleden was het dat dit alles begon. Vastberaden belgerinkel. Twee
heren in zwart kostuum, Mercedes met geblindeerde ruiten plomp
geparkeerd op straat. Eén van beide bleek de ambassadeur van het nieuwe
Irak. Zijn land had nood aan mijn wijsheid. De zaak vereiste spoed. Ik
liet me overtuigen. Identiteitskaart, tandenborstel, twee maal proper
ondergoed. Wie denkt nu aan een zonnebril, begin november. Een privéjet
van de Iraakse regering. Afdaling naar Baghdad International Airport,
kurkentrekkermanoeuvre, adembenemend, om van te kotsen. Vandaar met een
rotvaart richting Green Zone alwaar ik verwacht werd in het
presidentiële paleis. En dan die vraag, die kapitale vraag, in het
Frans gesteld, foutloos Frans. De heer Rahman had in Europa gestudeerd
en sprak vloeiend vier talen. Wat te doen met de beschuldigde ? Ik stak
van wal, in stoffig schoolfrans, maar zonder gêne, mijn moreel kompas
had mij hier gebracht, niet mijn talenkennis. U hebt mij om raad
gevraagd, edelachtbare, en mijn raad zal ik u geven. Ik ben me ten
volle bewust van de precaire situatie waarin uw land zich bevindt.
Vandaar dat ik u niet zal vragen om een verklaring, om de redenen
waarom u net mij met deze adviseursrol heeft belast. Ik, een onbekende
blogger uit een onooglijk klein land. Waarom ik, die vraag brandt op
mijn lippen ? Maar ik merk dat u de tijd ontbreekt. Daarom terzake. U
bent rechter. De beklaagde heeft voor u geen naam, geen gezicht, geen
huidskleur of etnische achtergrond. Hij staat terecht op grond van
feiten. Zoals ieder ander zal u hem beoordelen, en uzelf. U, die hier
de staat belichaamt. Als de staat van oordeel is dat zij het recht
heeft een mensenleven te vernietigen dan moet u, als haar
vertegenwoordiger daarnaar handelen. Laat de staat hem doden dan. Maar
als de staat daarentegen, mijn mening deelt, dat het ten allen tijde
haar taak is het leven te beschermen, dan geldt dat ook voor deze
beklaagde. De tiran, de dictator, de aanvoerder van folteraars,
verkrachters en kindermoordenaars, ook hij zal zijn recht op leven
beschermd weten. Luister naar de staat in u. Waarop ik zweeg. Irak
dankt u nederig voor uw schrandere bijdrage, monsieur Alex, ik beloof u
dat uw woorden op ons besluit zullen wegen. Maar wordt het onderhand
niet tijd, dat u uw warme bad verlaat, zo u niet tot weke vlokken vlees
vervallen wil. De vloer was koud, de handdoek te klein. Poedelnaakt
liep ik door de gang. Op zoek naar proper ondergoed.
