Wagenwijd staat de deur voor hem open. Maar Tony denkt nog niet aan vertrekken. Liever stuurt hij zijn ministers de laan uit. Een 'reshuffle' noemen ze dat in het Verenigd Koninkrijk. Deze keer waren het de Minister van Binnenlandse Zaken, Charles Clarke en Jack Straw, Minister van Buitenlandse Zaken die hij wandelen stuurde. Beide zullen wel mooi op hun pootjes terechtkomen, hoor, wat dat betreft maak ik mij weinig zorgen. Maar het kenmerkt wel de arrogantie van de labour-leider, het idee dat het steeds de anderen zijn die er een zootje van maken omdat ze gewoon niet in staat blijken jouw briljante visie naar de praktijk te vertalen. Een paar frisse gezichten om zijn regering wat op te peppen, hier en daar een oorveeg, een paar degradaties, enkele promoties en we zitten weer goed voor een jaar of twee lijkt Teflon Tony te denken. Tony's voeten hebben al tijden de grond niet meer geraakt. Hij zweeft rond in zijn zelf gesponnen Tonyland, een oord exclusief voorbehouden aan echte staatsmannen, wereldleiders met visie, die beter dan wijzelf weten wat goed voor ons is: Hoe wij onze landen economisch moeten inrichten, hoe wij het kwaad in de wereld kunnen uitroeien, als we Blair niet voortdurend voor de voeten zouden lopen met onze eigen achterhaalde zienswijzen, dan zou het woord hongersnood al lang niet meer voorkomen in de Encyclopedia Britannica. De gewone Brit die de invloed van de zwaartekracht nog niet ontstegen is, ziet ondertussen hoe zijn belastingscenten vergooid worden aan militaire avonturen in Irak en Afghanistan. Meer dan honderd soldaten lieten in Irak al het leven en het einde van de ellende is nog niet in zicht. Als het aan het volk lag kon Tony vandaag nog op zoek naar een nieuw domicilie. Tuurlijk ziet Blair dat weer anders. Labour won verleden jaar nog de parlementsverkiezingen, dus de burger houdt van hem, zo redeneert hij. Ieder nuchter mens echter weet dat Labour verleden jaar won ondanks Blair en niet dankzij. Zou het dan toch waar zijn dat de prime minister een ereplekje in het Guinness Book of Records ambieert ? Zou het er hem enkel om te doen zijn de langst regerende premier van het Verenigd Koninkrijk te worden ? Heeft de man werkelijk een Margaret Thatcher-complex ? Zo ja dan moet hij het volhouden tot 2008. Dat worden twee lange en eenzame jaren.
Ik neem ruimte en tijd in. Een vreselijke verspilling is dat, van ruimte en tijd. Dat terwijl ik daar absoluut niet om gevraagd heb. Met mijn verlangens dienaangaande werd vanaf mijn prilste begin nooit rekening gehouden. Erger nog, als om me uit te dagen plaatste die vervloekte realiteit mij vanaf de conceptie in het lijf van een ander, negen volle maanden lang, als wou de schepping mij onmiddellijk met de neus op de feiten drukken, ja jongen, met jou erbij wordt de wereld alweer een stukje voller. Een boodschap waar ik in de loop van mijn eerste negen maanden steeds meer van doordrongen werd, wist ik veel dat er ook een buitenwereld was. Maar ook buiten de baarmoeder bleek het universum al behoorlijk vol. Met mensen die van hut naar her holden, en beesten die al evenveel bedrijvigheid aan de dag legden, met meubelen, kathedralen, plastic koffielepeltjes, pneumatische klopboren en ander tuig. En van mij werd dus verwacht dat ik daar handig tussendoor zou manoevreren. Als je dat niet doet dan bots je namelijk, wat in het geval van een aanvaring met een plastic koffielepeltje nog best te verteren is maar bij meubels, kathedralen en pneumatische klopboren ligt dat toch even anders. Kortom, ik stond lelijk in de weg, een euvel dat ik aanvankelijk nog probeerde te omzeilen door mezelf voortdurend te verplaatsen vocaal begeleid door een krachtterm als het levenloze slachtoffers van mijn aanwezigheid betrof en een sorry als het om een bezield wezen ging. Aanvankelijk zeg ik, want steeds weer bleek mijn mobiliteit slechts het voorspel op een volgend ruimte-tijd-conflict. 'Panta rhei' zei Heraclitus al, vijfhonderd jaar voor onze jaartelling, waarmee hij bedoelde dat alles voortdurend in beweging is. Gelijk had hij, de oude Griek. Zelfs in de stilste hoekjes komt af en toe een bezem langs. En denk je als vlieg de wereld te observeren, ondersteboven klevend tegen het plafond, dan word je binnen de kortste tijd onaangenaam bejegend door een mepper of de krant van gisteren. Stil in de marge vertoeven, levert op termijn nooit wat op. Botsen doe je sowieso. Al blijf ik voorlopig tientonners vermijden.
Ver voorbij de horizon, ligt een fabelachtig land, waar de dieren spreken kunnen, en de mensen eerlijk zijn, er stroomt champagne door de beken, en eeuwig schijnt de zomerzon, op het marsepeinen strand.
Midden in dat wonderland, glanst een stad van diamant, bewoond door enkel lieve schatten, met een hart van zuiver goud, men legt mekaar er in de watten, je wordt er nooit moe, en ook niet oud, je kan er zelfs geen koutje vatten.
Midden in die fonkelstad, loopt een laan van rood satijn, naar het paleis waar jij moet zijn, de halve wereld droomt ervan, hier woont de ideale man.
Picasso was een schilder. Dat vooraf, om verwarring te voorkomen met dat model van Citroën. Ik zou u niet graag appelen voor citroenen verkopen. Niet dat ik twijfel aan uw culturele bagage. Integendeel, het is mijn diepste overtuiging dat de lezers van dit blogje behoren tot de fine fleur van Vlaandrens artistiek geletterden. Maar zelfs de allergrootste cultuurbarbaren kunnen door een ondoordachte muisklik op deze webpagina verzeild raken. Voor hen dus, zoals ik al zei, Picasso was een schilder, meer nog, hij was een slimme schilder. Niet zo'n tragisch-romantische figuur als Vincent Van Gogh die van ellende waanzinnig werd en zijn hele leven bij zijn broer moest schooien om rond te komen. Picasso slaagde er in rijk te worden voor hij in zijn graf lag. Erg verstandig van hem, want één keer de wormen aan je lijf zitten heb je toch niks meer aan een goedgevulde portemonnee. In 1941 kwam Pablo op het niet bijster originele idee zijn lief op doek te zetten, Dora Maar heette zijn toenmalige minnares. En omdat hij het nodig vond een kat op haar schouder te schilderen doopte hij het werk "Dora Maar au chat". Stoort het u als ik in alle eerlijkheid beken dat ik het een afzichtelijk gedrocht vind. Het is nochtans helemaal niet zo dat alles wat naar abstract neigt mij ogenblikkelijk maagkrampen bezorgt. Of de vrouw in kwestie een draak was, dat laat ik in het midden, haar portret echter laat het ergste vermoeden. Nou ja, "Beauty is in the eye of the beholder" luidt het gezegde en één van die beholders bleek woensdag bereid om er op een veiling van Sotheby's 75 miljoen euro voor neer te tellen. Genoeg om het nieuws te halen al werd wel met een vleugje teleurstelling opgemerkt dat dit bedrag geen record vertegenwoordigt. Die eretitel wordt nog steeds gedragen door dat andere pronkstuk van Picasso, 'Garçon à la pipe', dat meer dan 82 miljoen opbracht. Hoe duurder het schilderij, hoe groter de kunst lijkt de boodschap die door de media wordt uitgedragen. Hoe duurder het schilderij, hoe gekker de tijden zegt deze amateur-filosoof. Toen Van Gogh nog leefde kon hij zijn zonnebloemen aan de straatstenen niet kwijtraken. Blijkbaar wordt kunst beter als je ze laat rijpen. Dat moet ik ook eens proberen met een paar van mijn droedels naast de telefoon hier, mijn erfgenamen kunnen er maar goed mee wezen. Nee, dure schilderijen horen thuis bij het financiële nieuws. Als er al zendtijd moet aan opgeofferd worden dan haalt men er als expert best Paul Dhoore bij. Die weet alles van handel. Want met kunst heeft kunsthandel bitter weinig te maken, nauwelijks meer dan met het verhandelen van mest.
Hersenkronkels, zenuwslierten, spinrag, een grauwe schim doorklieft mijn Es, verslindt gedachten, sloopt mijn dromen, graaft met misantroop genoegen, diepe liefdeloze grachten, mijn herinneringen stromen, nu verdund, dan ingedikt, als giftig afval, ingeblikt in lek geslagen vaten, de kosmos in. Moet ik de wereld haten, of mee theater spelen, naarstig op de lessen zwoegen, en zo mezelf ter dood vervelen ? Haast je !
Zuid-Amerika is volop in beweging. En de moves die het continent maakt lijken wel echo's van lang vervlogen tijden. In Brazillië voert de Linkse president Lula een politiek van landherverdeling, in Venezuela fulmineert president Chavez tegen de kapitalistisch-imperialistische Verenigde Staten en gisteren ging Bolivia door op de ingezette trend met de nationalisering van de olie- en gasindustrie. Bolivia is na Venezuela de belangrijkste olieproducent van Zuid-Amerika. Dat de prijs van een vat ruwe olie in New York vandaag even boven de 74 dollar hikte hoeft u dus niet te verbazen. Nationaliseren in een globaliserende vrije markt, gestoeld op privé-bezit en grensoverschrijdende investeringen, het is niet echt wat je zou verwachten. Blijkbaar heeft de Boliviaanse president Evo Morales niet zo'n hoge pet op van de vrije markt. Bovenbuur Uncle Sam daarentegen is verkikkerd op dat spelletje, logisch, ze zijn er bijzonder bedreven in. Morales heeft wat van een mager jongetje dat met een pingpongbatje in de hand een rugbyveld komt opgelopen. Onverstandig is dat, uiterst onverstandig. Je loopt het risico hard getackled te worden. In 1953 probeerde eerste minister Mosadeq van Iran hetzelfde truukje al eens uit te voeren. Een staatsgreep en een kwarteeuw dictatuur door de Shah was het gevolg. Saddam nationaliseerde de olieindustrie in Irak. We weten allemaal hoe dat verhaal afgelopen is. Ook in Bolivia heeft het geschiedenis-onderwijs blijkbaar geen al te hoge prioriteit ... Of is de staatsleider van dat land gewoon hardleers ? Vanuit deze stoel hier is dat moeilijk in te schatten. Beseft die man nu werkelijk niet dat nationaliseren nooit kan lukken, ik corrigeer, nooit mag lukken. Immers, stel je voor dat een staat beter in staat zou blijken om zijn bodemrijkdommen ten gelde te maken tot nut van zijn bevolking dan de vrije markt, dan zouden ook andere nu nog vrolijk vrijmarkende landen zich daaraan kunnen spiegelen. En wat valt er dan nog te rapen voor BigOil en co ? Dat ruikt verdacht veel naar terrorisme ... Gelukkig heeft Evo Morales nog wat tijd om zich te bezinnen. Want met Irak en Iran in vuur en vlam ziet het Amerikaanse leger voorlopig geen gaatje in zijn agenda om Bolivia te blussen.
Vrolijke vrienden, dat waren wij. Onnozele kinderen, die je kon paaien met een kampvuur en een gitaar. We moesten het stellen zonder Nintendo, internet en gsm. Een mens vraagt zich af hoe wij het overleefd hebben. Bovendien hadden wij geen greintje cool in ons lijf. Het ene kind had wratten, het andere scheve tanden, we droegen kleren waarmee geen enkele hedendaagse snotneus zich nog op straat zou durven vertonen en we wisten van niks. Zo was de jeugd van de jaren zeventig. Gelukkig wisten we niet beter, we speelden er maar wat op los en werden van zelf wijzer. De buurt was ons pretpark, dat kostte niks en ze was het hele jaar open. Enkel op woensdagnamiddag was er jeugdtelevisie, althans zo herinner ik mij dat. Met Nonkel Bob en de legendarische Vlaamse jeugdfeuilletons: 'Kapitein Zeppos',' Johan en de Alverman' en wat later 'De kat'. Als je die producties vandaag terugziet lijken ze misschien traag en niet altijd even naturel geacteerd. Toch denk ik dat wij in onze jonge jaren beter bediend werden door onze staatszender dan de jonge mensen nu. Niet vanwege een gebrek aan jeugdprogramma's, dat moet gezegd. Overspoeld worden onze jongeren, elke dag van de week. Maar, mijn hemel, met wat voor troep. Een kindersoap, een flinterdun praatprogramma en vooral heel veel buitenlandse troep. Amerikaanse brol voorop. Wie veel wil voor weinig geld wordt goedkoop bedrogen ... Televisie maken begint steeds meer te lijken op een oefening in het vullen van zenduren. Vreemd, want hoor je niet vaak dat wij allen en niet in het minst jong Vlaanderen veel te veel uurtjes doorbrengt voor de kijkbuis en veel te weinig ravottend in tuin of buurt. Men zou er beter aan doen het aantal Ketneturen te halveren. Dan zou men per uur twee keer zoveel geld beschikbaar hebben. Om zelf goede jeugdprogramma's te maken. Avontuurlijke feuilletons waarin kinderen hun fantasie kwijt kunnen. In plaats van die soaps over dans en popmuziek die het met je smoel op televisie komen propageren als het hoogst bereikbare doel in het leven. Mijn jeugdidool was 'De kat'. Een beest dat buiten zat en zelden stil. Net wat kinderen nodig hebben. Zodra de eindgeneriek van het feuilleton was afgelopen stormden wij de tuin al in. Om 'de kat' te spelen. Klink ik nu nostalgisch ? Dat kan, ik heb er stilaan de leeftijd voor. Maar zo was het wel. Al zal je me op mijn woord moeten geloven. Want fotoshoots waren aan ons niet besteed.
Het huis muisstil, de lichten uit, het aanrecht haastig volgestouwd, met torens bruingerande kopjes, en plasjes lauwe rode wijn, in vingervette tulpglazen, op stapels porseleinen borden, met kruimels kriekentaart en cake.
De geur van net gedoofde kaarsen, een wijnvlek in het tafelkleed, en achter de pianokruk, de zoete prijs van feestjolijt, een platgetreden boterkoekje, in het kamerbreed tapijt.
' t was feest, tot in de late uren, vol zotte kuren, zonder zorgen, de kater stel ik uit tot morgen.
