We zitten op een zakdoek. Zeg ik niet, zeggen mij politici. Doorgaans als het erop aan komt regionaal denkende tegenstanders voor bekrompen navelstaarders te verslijten. Het discours zal u niet onbekend voorkomen. We hebben als klein landje al zo weinig in de pap te brokken, welk een lilliputterpositie zou een onafhankelijk opererend Vlaanderen dan niet innemen op het wereldtoneel ... Ik ben best bereid deze zakdoek-zwaaiers een eindweegs te volgen in hun redenering. Ons land is klein, bescheidenheid is een schone deugd. Ware dat maar de moraal van hun verhaal. De werkelijkheid blijkt anders, had u vast niet verwacht. Want het zijn dezelfde zakdoek-zwaaiers die ons vijf politieke minuten later naar het internationale voorplan schreeuwen. Het sinds jaar en dag verscheurde Afghanistan. Onze jongens zullen dat klusje wel klaren. Een loslippige barmeid in New York. Wij sturen meteen onze minister. En nu Congo. Of Zaïre ? Of .. dat heerlijk stukje Afrika, ons zo onterecht ontstolen.

Beste heren politici, klik uw gordel vast en trek de riempjes van uw helm stevig aan. Ik sta op het punt u zwaar te desillusioneren :

'There is no Megamindy !'

En dus ook geen reden om u het snot uit de oren te fietsen om haar kwa wereldreddenheid het nakijken te geven. België hoeft geen geschiedenis meer te schrijven in Afrika. Dat deden wij reeds voorheen. In rode inkt, opdat niemand het ooit zou vergeten. Geen nood dus aan een extra paragraaf, laat staan een nieuw zwart hoofdstuk. Ik wil snot in mijn zakdoek, geen bloed.