Er heerst een principiële misvatting omtrent het wezen van de
boemerang, met name de onterechte verwachting dat die dingen altijd
wederkeren. Zij die er ooit ééntje hebben weggekeild weten wel beter.
Het liefst nog gaat zo'n boomerang er meteen vandoor. Wie zijn werpstok
meer dan één keer wil gebruiken dient zich vooraf te vergewissen van de
windrichting en de vereiste werptechniek. Maar zelfs dan reken je er
best niet op dat de boomerang keurig zijn terugweg zal vinden naar je
handen. Veel vaker komt hij met een rotsnelheid op je bek terecht. Over
de tanden die je zodoende kwijt speelt, hoef je je al helemaal geen
boomerang-illusies te maken. Bijna even frequent komt de boemerang
slechts bij benadering uw kant uit. Als een dronkelap die 's nachts bij
de solitaire buurvrouw aanbelt. Meer dan eens gebeurt het dat die hem
dan met open armen ontvangt. Met andere woorden, een ander pikt je
speeltje in, een tweede of een derde hond. Denk daaraan voor je met
kluiven gaat gooien.
Fientje Moerman heeft overschot van gelijk. De mogelijkheden van de
overheid zijn nou eenmaal niet onbegrensd. Als de vraag naar subsidie
voor milieuvriendelijke maatregelen het budget overstijgt, laat de
bedrijven dan maar wedijveren om de centen. De beste voorstellen kapen
de euro's weg. De verliezende bedrijven mogen zich gaan bezinnen over
hun falen, volgend jaar een nieuwe kans ! Persoonlijk vind ik 90
miljoen euro als budget geen vetpot. Maar ik ben geen minister van
Economie, Fientje wel. En Fientje vindt dat 90 miljoen volstaat, punt
uit. Wat geldt voor het Ministerie van Economie geldt echter even goed
voor ieder ander ministerie. De bomen reiken niet tot aan de hemel.
Onze gezondheidszorg bijvoorbeeld, heeft voortdurend te kampen met
geldgebrek. Maar om één of andere reden blijkt het in ons land
onmogelijk om de pharmaceutische bedrijven te laten concurreren om op
die manier de prijs van de geneesmiddelen te drukken. Concurrentie is
een knipperlicht. Aan voor de zelfstandige ondernemer, uit voor de
multinational. Volge wie kan.
Sinds enkele dagen wordt het nieuws in de Amerikaanse pers grotendeels beheerst door de moordpartij op de campus van de Virginia Tech universiteit. Zoals u weet ging een jonge student daar volledig door het lint, wat resulteerde in de dood van 31 mensen. "Een gek met een wapen, tuurlijk dat daar vodden van komen !" Vele burgers zullen aan deze dooddoener voldoende hebben om over te gaan tot de orde van de dag. Zorg ervoor dat waanzinnigen in de toekomst niet meer aan een wapen geraken en het probleem is van de baan. Eerst bij de psychiater langs en dan pas naar de wapenwinkel dus. Lijkt me vooral goed nieuws voor het zieleknijpers-gilde. De Amerikaanse wapenenthousiast hoeft zich echter geen zorgen te maken. Paranoide, manisch of shizofreen, zolang hij zijn mentale stoornis kan verbergen voor 'het geoefende oog' van zijn gewerenboer zal hij ook in de toekomst verzekerd zijn van een prachtig aanbod. Trouwens, wat is er eigenlijk zo vreemd aan de combinatie geestesgestoorde-wapen ? De Amerikaanse populaire cultuur is er dol op. Deze voormiddag nog vertoonde VT4 een aflevering van een Amerikaanse serie. Het betreft een geromantiseerde verfilming van de belevenissen van een kwartet Vietnam-veteranen. Schietend en dynamiterend trekt dit viertal kriskras door de states. Zogezegd ten dienste van de onderdrukten. En er zit er niet één tussen die ik het stempel 'geestelijk-gezond' zou gunnen. Vooral die magere met zijn petje, die is behoorlijk kierewiet. Om de haverklap moet hij bevrijd worden uit een psychiatrische kliniek. Geen beletsel voor een lidmaatschap van een privé-militie ! Wel integendeel, amper heeft de man zich onttrokken aan de goede zorgen van zijn behandelende artsen of hij zit al aan de stuurknuppel van een gevechtshelicopter. En man, kan die gek mikken, zeg. Voor de wagen, achter de wagen, in het linkervoorwiel, in de benzinetank. Nooit zie je iemand sneuvelen. Waarlijk verbazend, welk een precisiewerk je kan verrichten met een machinegeweer. "A piece of cake", zelfs voor een waanzinnige. Alle lof voor deze gek met zijn oorlogstuig. Het zal u niet verbazen dat ik grote twijfels heb omtrent de historische accuraatheid van deze serie ... Maar de boodschap komt wel over.
Een hoofd zit vol met onverwerkte gedachten. Althans, op basis van mijn
eigen kop , moet ik dat besluiten. Je krijgt er nauwelijks vat op.
Omdat ze geen handvaten hebben. Ze zweven door je grijze massa als
waren het pluisjes van een paardebloem door anderen van huis verblazen.
Wie ze wil grijpen verjaagt ze door zijn verlangen. Eigenlijk zijn ze
nauwelijks de jouwe. Ze schuilen onder je schedelpan. Dat mogen ze. Je
hebt er zelden last van. Wel integendeel. Alleen vandaag dacht je ze
liever een tijdje elders onder te brengen. Omdat je meer dan één hoofd
kon gebruiken. Om er allerlei zogenaamd belangrijke informatie in te
proppen. U weet wel, van die vluchtige troep die ons de kost moet
verschaffen, bits en bytes die morgen bij het restafval mogen, wegens
niet recycleerbaar. Het was me het dagje wel. De totale overgave: aan
de 'import statements', de modules, de xml-interfaces, RPC. Als dit
alles u niks zegt, weet dan dat u goed zit. Mijn vertrouwdheid met deze
materie bezorgt me enkel hoofdpijn. Bonkende, zware kopfschmertzen. Met
als resultaat dus noppes. Minder dan noppes. Want waar gisteren nog
fleurige flarden zweefden, hardt nu het beton. Dit hoofd wordt oud, dat
voel ik. De soepelheid van vroeger is verdwenen. Beton is voer voor
jonge hoofden. Die maken er zo weer specie van. Wie ouder wordt moet kiezen.
Was dit dan waarlijk wat zij wou ? Dat de dagen zouden harden tussen hen ? Dat dra slechts flarden van verlangen zouden resten ? Uiteengerafeld, en vervlogen, ten langen leste ? Dat het zoete lentelicht hun natte wangen snel zou drogen ? Dat de vloed het strand zou schonen ? Dat de tijd de weg zou tonen, die immer open voor ons ligt ?
Alom teleurstelling vandaag in Antwerpen. De Astra komt niet naar 't
stad . En daar had men toch zo op gehoopt. "Ach laat de heer ons
vergunnen dat wij de Astra mogen bouwen", klonk het in de ACV-gebeden.
Ze werden niet verhoord, ook deze keer niet. De politici betreuren het,
de arbeiders zullen het gelag betalen. 1200 tot 1400 banen zullen er in
de Antwerpse Opel-vestiging verdwijnen.
... Ach, wat wil u,
meneer, de hele autosector kampt al jaren met overcapaciteit. Is het
onze schuld dat de mensen te weinig auto's kopen. Nee, toch ? Het hart
bloedt maar Opel kan niet anders dan snijden. In het belang van het
bedrijf en dus de werkzekerheid van zij die wel mogen blijven. Laten
wij toch vooral de rust bewaren om de toekomst van de auto-industrie in
België veilig te stellen ...
Altijd hetzelfde deuntje dat
herhaald wordt ... en in de oren van de goegemeente klinkt het als een
wiegelied. Het verstand dommelt in geconfronteerd met zulke
onweerlegbare want rationele argumenten. Je kan niet produceren wat
niemand wil kopen. België is de Sovjet-Unie niet ! En niemand die zich
de vraag stelt waar die befaamde overcapaciteit eigenlijk vandaan komt.
Zouden de royale potjes investeringssteun uit de staatskassen van
Europese regeringen er misschien iets mee te maken hebben ? Van dat
geld konden de autofabrieken 'gemoderniseerd' worden. Doorgaans heeft
zulks tot gevolg dat ze daarna meer stuks kunnen produceren met minder
mensen. De aan de werknemers opgedrongen flexibilisering heeft net
hetzelfde effect: meer auto's per werknemer. Tja, dan moet je niet
verbaasd staan kijken als men je even later komt zeggen dat er
'overcapaciteit' is in de sector. Die overcapaciteit lijkt me voor een
flink deel bekostigd door de overheden in verscheidene Europese landen.
En daarmee gaf men de autobedrijven het ideale drukkingsmiddel cadeau
om de arbeiders over de grenzen heen tegen mekaar uit te spelen.
Vestigingen die zich verzetten tegen verdere flexibilisering, die mogen
zich aan een afslankingskuur verwachten. Wie in zo'n vestiging mag
blijven zal daarna zeker 'extra gemotiveerd' zijn. Wat het rendement
nog verder opdrijft, een gegeven waarmee men in andere vestigingen dan
weer druk op de ketel kan zetten. U ziet het: het systeem zorgt voor
zijn eigen benzine. Het is briljant en meedogenloos.
U mag van geluk spreken dat ik slechts een éénvoudige Vlaamse blogger
ben. Zelfs tijdens mijn pissigste perioden hoeft u voor mij niet op de
loop. Ik heb dan ook geen loop, geen tweeloop, geen éénloop, geheel
ongewapend treed ik u al schrijvende tegemoet. Dat ik alzo doende hier
en daar enkele lange tenen knak, acht ik spijtig maar onvermijdelijk.
Ze zullen wel helen. Beter een zere voet dan een gat in je schedel. Op
het moment dat ik dit schrijf maakt CNN gewag van 31 doden op de campus
van Virginia Tech in de Verenigde Staten. Michael Moore heeft meteen
voldoende materiaal voor een Bowling for Columbine sequel. Niet dat het
wat zal uithalen, natuurlijk. Wapengeweld zit zo ingebakken in de
Amerikaanse cultuur dat zelfs honderd met oscars bekroonde
documentaires daar niet tegen opgewassen zijn. Schietpartijen op
scholen vormen slechts het voor de media interessante topje van de
immense Amerikaanse geweldsijsberg. Want het grote bloeden vindt niet
plaats op scholen en universiteiten maar in de achtergestelde buurten
van de grote steden. Iedere dag sneuvelen daar jonge mensen, gevangen
in een web van armoede en uitzichtloosheid. Daar zal je nauwelijks wat
over horen op CNN. Daar worden weinig tranen om gelaten. Pas als het
vergif doordringt tot veilig gewaande omgevingen als scholen of
universiteitscampussen schrikt het publiek nog even op. Dan heeft men
het over zinloze en weerzinwekkende daden. Geweld zinloos noemen is op
zichzelf een uiterst zinloze daad. Het is niet omdat men zelf niet kan
vatten waarom mensen moorden dat deze moorden zomaar uit het niets
ontspruiten. Je hebt geen Einstein-brain vandoen om in te zien dat een
strengere controle op wapenbezit heel wat ellende zou kunnen voorkomen.
Stel je voor dat ik bij het pieken van mijn pissigheid de beschikking
zou hebben gehad over een semi-automatisch wapen. Wie weet wat had ik
aangericht ! In Amerika kijkt men anders aan tegen dat soort dingen.
Men betreurt de doden, bidt, installeert metaaldedectoren ... en wacht
gelaten op de volgende slachtpartij.
