Ik ben geen man voor een maatpak. Steek me in zo 'n dwangbuis en ik word een ander mens, een wandelend en pratend kostuum word ik dan. U noemt het een gebrek, ik noem het Alex. Een baas die van mij verlangt dat ik elke dag keurig gedast op kantoor verschijn zal niet lang mijn werkgever blijven. Niet dat ik het de man kwalijk zou nemen. Een bedrijf kan heel aanvaardbare motieven hebben om strikte kledingsvoorschriften te hanteren. Alleen, ik zou er mij ongelukkig bij voelen en een werknemer die zich niet goed in zijn textiel voelt levert meestal pover werk. Dus ik vertrek. Ik zou ook heel anders kunnen reageren. Ik zou moord en brand kunnen schreeuwen over zoveel onrecht mij aangedaan, een advokaat in de arm nemen en deze voor een rechtbank laten betogen dat het dragen van vrijetijdskledij ,altijd en overal, een essentieel element vormt van mijn levensvisie. De rechter zou een glimlach wellicht slechts met moeite kunnen onderdrukken. Als ik echter zou kunnen aantonen dat mijn filosofische inzichten gestoeld zijn op één of ander door goddelijke inspiratie tot stand gekomen boekwerk dan ligt de zaak meteen heel anders. Vraag me niet waarom dat zo is, mij blijft het een raadsel. Als een vrouw er via studie van de Koran van overtuigd raakt dat ze reeds haar hele leven in haar slipje over straat loopt dan begrijp ik dat zij de nood voelt om daar wat aan te doen. Mij lijkt het een geval van ingebeelde naaktheid, een soort 'De kleren van de keizer' in negatief, maar ik respecteer haar gevoelens. Wanneer deze vrouw echter kiest voor een baan als receptioniste dan dient zij te beseffen dat zij in haar functie niet zichzelf representeert maar veeleer het bedrijf waarvoor zij werkt. Als dat bedrijf geen religieus karakter heeft lijkt het mij perfect aanvaardbaar dat van de receptioniste gevraagd wordt dat zij geen uitgesproken religieuze tekens draagt. Overigens kan dat bedrijf niet zomaar gelijk welke kledingsvoorschriften invoeren. De maatschappij steekt daar een stokje voor. Zo kan een baas niet eisen dat een receptioniste topless de bezoekers ontvangt en de naturiste die daar misschien geen enkel bezwaar tegen zou hebben heeft evenmin het recht om die bezoekers in verlegenheid te brengen. Wanneer onze receptioniste na het volbrengen van haar dagtaak naar huis terugkeert is zij verlost van haar representatieve rol. Dat betekent echter niet dat vanaf dat moment haar religieus geïnspireerde zienswijze zwaarder weegt dan het gewogen gemiddelde van deze van de gemeenschap waarin zij leeft. Als deze gemeenschap het dragen van een hoofddoek accepteert maar de burka afwijst, bijvoorbeeld omdat de mensen deze als bedreigend ervaren, dan getuigt het van een gebrek aan respect voor die samenleving desondanks een burka te dragen. We zouden het toch ook niet aanvaarden als alle naturisten vanaf morgen hun visie op kledij zouden doordrukken en met z'n allen poedelnaakt over straat zouden flaneren. En gelukkig maar, want geen moslima zou zich nog op straat durven te begeven.
Ik hoef geen halfleeg glas om de weemoed in mij te laten wellen. Mijn kantelpunt ligt niet halverwege. Ik observeer hoe de barman het door mij bestelde pintje tapt. Het bier rijst schuimend in het glas. Kort geluk. Kort, want dra gaat de tapkraan dicht en rest mij slechts de troosteloze aftocht naar de bodem. Zelfs al bracht ik het glas nooit aan mijn lippen, het schuim smelt weg, het gerstenat verschraalt.
Laten wij bidden:
Volheid is de boodschapper van een nakende leegte. Elke geboorte is een voorspel op de dood. Vriendschap zaait het zaad van pijn en verlies. Liefde is een lied met een hatelijk refrein. Geef mij niets en niets zal ik verliezen.
26 seconden, dat is de lichtwinst die ons morgen nog gegund is. Het grote lentegewin ligt achter ons. Nog enkele dagen en de zonnetap gaat toe. Daarna korten onvermijdelijk de dagen. Een hele jaarhelft lang. Ik vul mijn glas en verjaag het spook van de duisternis met gulzige slokken rode wijn.
Laten we eens lekker wild speculeren. In de Vlaamse pers schijnt dat tegenwoordig mode te zijn, dus wat staat ons bloggers anders te doen dan braafjes de profs te volgen, nietwaar ? Stel je een puisterig studentje voor. Omdat de pukkel een naam moet hebben, doop ik hem Koen. Koen studeert Politieke en Sociale Wetenschappen zo ergens eind jaren zeventig van de vorige eeuw. Koen heeft een zwak voor meisjes, op zich is daar niks mis mee, dat overkomt de besten onder ons, maar helaas voor hem vallen de meisjes niet in dichte drommen voor zijn charmes. Met name langbenige knappe brunettes en linkse studentes blijken uiterst resistent tegen zijn sex-appeal. En dat is erg sneu voor onze jongeling, want de schoonste aller studentinnen, het voorwerp van zijn begeerte, dat ik hier voor het gemak even Freya zal noemen, is een bruinharige schoonheid van een meter tachtig, waarvan minstens de helft stelten, en ze loopt over van rode politieke passie. Overmand door testosteron ondergaat Koen een politieke blitsmetamorfose. Hij verdiept zich in Mao's rode boekje en Marx'Das Kapital, deelt pamfletten uit op straat, neemt deel aan betogingen en discuteert tot in de late uurtjes over het nakende einde van het verderfelijke kapitalisme. Alleen maar om haar voor zich te winnen. En zie, het lijkt te lukken. Ze raakt geïnteresseerd in de jongen achter de puistjes, laat hem toe in haar vriendenkring, ze zien mekaar nu bijna dagelijks en regelmatig gaan ze samen op café. En daar loopt het fout. Verdoofd door een overdaad aan alcohol verliest hij even zijn masker en vervalt in een uiterst rechts discours. De schellen vallen van Freya's ogen. De rode prins blijkt in werkelijkheid een donkerbruine pad. Geen blik gunt zij hem nog. Hij probeert het nog met gedichtjes, serenades, openlijke mea culpa's. Het mag allemaal niet baten. Hij heeft ze nooit gehad en is ze reeds voor altijd kwijt, zijn Freya. Koen is deze slag nooit te boven gekomen. Uit verbittering trouwt hij een korte blonde en verklaart de oorlog aan alle rijzige brunettes. Laat je behandelen, Koen !
De Vlaamse werkgeversorganisatie VOKA luidt de alarmklok. Ons land lijdt aan electriciteitsarmoede. Een euvel dat volgens VOKA tot langdurige stroomstoringen zou kunnen leiden. Met andere woorden, als er niet snel wordt ingegrepen zitten we straks met z'n allen in het donker. Een doemscenario waarmee VOKA de kleine Belg de daver op het lijf wil jagen. Stel je voor dat we straks de finale van het WK voetbal zouden moeten missen, wat een hels vooruitzicht ! Om u te vrijwaren van dit onheil heeft VOKA voor u reeds een oplossing bedacht en het is er één van een ontroerende éénvoud : België moet meer stroom produceren. We moeten dus dringend nieuwe electriciteitscentrales bouwen. Telkens als ik VOKA hoor ijveren voor de belangen van de kleine man, word ik een beetje warm van binnen, zij het niet uit sympathie, dat verzeker ik u. Als kleine man kan het mij bitter weinig schelen of electriciteit geproduceerd wordt in België of daarbuiten. Als mijn koelkast maar blijft draaien, zodat ik een frisse pint kan nuttigen terwijl ik de scheids uitscheld voor tautologisch blinde mol, rotte vis of een kruising van beiden. De stroom die mijn koelkast verbruikt kan tegenwoordig van overal binnen de EU komen. Of het nu met Nederlandse, Duitse of Franse prik gekoeld is, aan mijn pintje zal ik het niet proeven. De mensen van VOKA daarentegen hebben beter getrainde smaakpapillen. Zij verkiezen Belgische stroom. En nog het liefst van al, tricolore atoomstroom. Vreemd, men zou toch verwachten dat de vrije-markt-denkers wel heil zouden zien in wat concurrentie uit het buitenland. Volgens VOKA's eigen cijfers voert België slechts 10 procent van zijn electriciteit in en toch blijkt dit voor de organisatie al van het goede teveel. Als het van de werkgeversorganisatie afhangt wordt België weer volledig zelfvoorzienend. Terug naar af dus. Vanwaar deze conservatieve reactie ? Vreest de Belgische industrie misschien dat zij een marktconforme prijs zal moeten betalen voor de geïmporteerde electriciteit, dat ze, als het roer niet snel om gaat, niet langer hun eigen goedkope kilowatturen gesubsidieerd zullen zien door de Belgische gezinnen ? Is het dat waar de industriëlen 's nachts wakker van liggen ? Het idee, in de toekomst gewoon wat minder energie te gebruiken, wordt in werkgeverskringen steevast weggelachen. Ondernemers zijn nu éénmaal van nature groeidenkers. Met bezuinigen op de energiefactuur kan je ook maar weinig centjes verdienen. Daarvoor is energie nog steeds te goedkoop. Wie zijn kosten werkelijk wil reduceren, snijdt in het vlees en schrapt banen !
Eindelijk is de koelte hier. Nog net op tijd om te voorkomen dat mijn tot een prutje gesmolten hersenen er langs mijn oren zouden uitfloepen. Het ware moeilijk bloggen geweest, zo zonder schedelinhoud. Al was dat u misschien uitstekend bevallen, zo een dagje Alex-vrij, misschien dacht uw gaar gekookte brein vanmorgen bij het ontwaken : Hopelijk houdt die Alex vandaag voor één keer zijn snavel. Ik ga er dan voor het gemak even van uit dat ook u, dierbare lezer, zich in België bevindt en niet bijvoorbeeld op de Mc Murdo basis op Antarctica. Mocht ik mij in dezen vergissen, gelieve mij dan een kiekje te sturen van uzelf omringd door een schare keizerspinguins. U bent toch naar mijn blogstek gekomen, waarvoor dank. Alleen, ik heb u niets te vertellen. Ach ik zou u kunnen onderhouden over het uiterst vermakelijke bezoekje dat 's werelds beroemdste Texaan vandaag bracht aan Irak. Dat zou ik, maar ik doe het niet, ik zou me er enkel vreselijk in opwinden en daar krijgt een mens het meestal warm van, iets wat ik momenteel kan missen als de pest. Als Bush op schoolreis wil, dan doet hij maar, het is er bovendien het moment voor. En dan was er ook nog dat miljoen dat opdook in een kringloopwinkel in Mortsel. Wel, ik heb mijn sokken zojuist nog eens nageteld en ze zaten er nog allemaal in, mijn miljoenen. Wat mij betreft dus niks aan de hand. Indien u trouwens zelf nog wat tweedehands geld zou liggen hebben, dat u toch niet meer gebruikt, en u bent op zoek naar een nuttige bestemming, stuur het dan gerust op naar deze arme sterveling. ik zal het voor u met veel plezier terug in omloop brengen ... Tot morgen, beste lezers.
Queen sixty one, en ik mocht lezen, een droomexcuus, voor deze man, om zich prinselijk te laven, aan jouw nobele Vogezen, Dione.
Ik las en las en las opnieuw, jouw welgevormde weelde, terwijl jij tussenstanden kweelde, versprong mijn blik, van links naar rechts, van recht naar links, jij las de standen als een sfinx, en ik met licht versnelde rikketik, ik vernam een zoet verhaal.
