Mama, als ik mijn oogjes persig sluit, dan zie ik papa op een blauwe wolk, hij zwaait naar mij, houdt van mij. Mama, hij bouwt voor ons een regenboog, we klauteren samen langs de kleurentrap, naar omhoog, hemelhoog. Papa, kom toch vlug, van je reis terug ... Lieveling, zeg papa dat ik van hem houd, en dat ik met je hemelrijzen zou, als dat kon, maar dat zijn kind, bevriezen zou. Mama, het is donker en ik ben zo bang. Er sluipen spoken over het behang. Laat jij een lichtje branden op de gang ? Waar blijft papa nou ? Het duurt te lang. Papa, kom toch vlug, van je reis terug ...
De lente zit er aan te komen, dat kan niet missen, want ik hoorde net een uiterst bemoedigend geluid, wat mij betreft, de onbetwiste voorbode van groenere tijden. Niet het getsjirp van de eerste uit het zuiden weergekeerde zwaluwen, noch het bijwijlen door merg en been snijdende gekrijs van het buitenspelende jonge volkje, nee, het was het monotone geronk van een uit zijn winterslaap ontwaakte grasmaaier dat me overtuigde: Le nouveau printemps est arrivé ! Nog niet in al haar pracht en glorie, nog niet met de stralende uitbundigheid van Vivaldi's primavera, maar er wordt aan gewerkt. Alle begin is moeilijk. En grasmaaien is een uitstekende openingszet. Er bestaat geen ander geluid dat zo op slag mijn humeur kan opfleuren als het lome aanslaan van de benzinemotor van een 'grasmachien'. Nog het liefst na vele vergeefse pogingen van de piloot. Ik zal met genoegen luisteren naar het gevloek en gesakker van de brave huisvader die door vrouwlief de tuin is ingezonden voor zijn portie mannenwerk. Met plezier zet ik er mijn raam voor op een kier, hopend op een gunstige wind die me het weeë aroma van vers gemaaid gras zal brengen. Wat de stofzuiger bij me opwekt aan huiselijke ambiance, doet de grasmaaier voor me als het op lentegevoelens aankomt. Soms denk ik, dat kan geen toeval zijn. Het is niet het voorjaar dat bij zijn intocht het grasmaaivirus in zijn zog meevoert, het zijn de maaimachines die de lente maken. Het is het geloof in de lente dat het nieuwe leven schept. Zegt men niet dat het geloof bergen kan verzetten ? Welnu, dan moet een beetje voorjaar toch een makkie wezen. Zeker als dat geloof zich geruggensteund weet door een sterk staaltje twintigste-eeuwse mechanica. Als Lorentz beweerde dat het gefladder van een vlinder het mooie weer van morgen kan maken of breken, wat voor een kracht moet er dan niet schuilen in een set vlijmscherpe messen die aan een tempo van drieduizend omwentelingen per minuut het gazon doorklieven. De wervelingen die dit in de atmosfeer teweegbrengt kunnen niet anders dan duizelingwekkend zijn. I 'm a believer, ik geloof in de helende kracht van het lentegebrom. Dus knip dat gras maar en brosse. Nog het liefst op zondag. Gentlemen, start your engines !
In het centraal station van Brussel, zat hij te wachten op zijn dood, een tiener nog, het leven open, hart vol hunker, hopen hoop, met zijn hoofd vol mp3'tjes, hippe, hoppe melodietjes, niet één geschikt als requiem, toch had het lot het zo beschikt. Hij zou zijn liefde voor muziek, met zijn leven gaan bekopen.
Hoort u het al, het klaroengeschal in de verte ? Of voelt u het, het gedaver van voorbijrollend militair materieel. Nou, wellicht bent u net als ik veel te ver van de aktie verwijderd om het zo fysiek te beleven. Maar als u met uw wagen gaat tanken zal u zeker al opgevallen zijn dat de brandstofprijzen weer akelig dicht in de buurt komen van het record van verleden jaar. Als onze regering nog een keer een geste zou willen doen ten opzichte van de consument, dan heb ik voor Freya Van den Bossche het enig juiste adresje paraat waarnaar ze de factuur voor dat alles kan doorsturen : 1600 Pennsylvania Avenue NW , Washington, DC 20500. Dat is het stekje van de heer George Bush, tot nader order nog steeds president van de USA. Als de door God gezonden vrijheidsstrijder van over de grote plas het nodig vindt om Iran met militair ingrijpen te bedreigen, dan moet hij ook maar bereid zijn daar de prijs voor te betalen, me dunkt. Wie het zich permitteert een partijtje American football te spelen in een porseleinwinkel zal toch ook voor de kosten mogen opdraaien , niet ? Waarom Bush per se pot(t)en wil gaan breken in Iran ... , wel, omdat Iran er volgens hem op uit is een kernwapen te maken. "Foei, Iran. Foei, stoute ayatollahs. Kernwapens zijn gevaarlijk ! Geen speelgoed voor fanatieke islamisten", spreekt George de Iraanse leiders vermanend toe. En hoe gaat de Amerikaanse president voorkomen dat Iran haar vermeende plannen doorzet ... ? Door het land aan te vallen met ..... jawel, kernwapens. Je houdt het niet voor mogelijk, maar het is de bittere waarheid. Amerika overweegt in alle ernst om tactische kernwapens in te zetten tegen de ondergrondse nucleaire fabrieken van Iran. Logisch toch ! We kunnen toch niet tolereren dat een Islamitische republiek over 'de bom' zou kunnen beschikken. Want zeg nou zelf. Iran heeft zo'n ding toch helemaal niet nodig. Tegen welke dreiging zou Iran zich moeten verdedigen. Toegegeven, ze zijn een beetje omsingeld door de VS met 130 000 soldaten op hun linkerflank in Irak en een goeie tien duizend aan hun rechterzijde in Afghanistan. En ja, hier en daar in de regio vind je wel enkele kernmachten die Iran niet altijd zo genegen zijn, een Ruslandje, een Pakistannetje en ... o ja een Israëlletje natuurlijk. Maar verder is er toch geen vuiltje aan de lucht. En zo'n land zou behoefte hebben aan een atoombom .... Compleet belachelijk !
Daar zaten we dan, Sinergetik de Hongaar, Jelena uit Ukraïne, Neno de Koreaan en Alekzo uit België. Ieder voor zijn eigen computertje, vrolijk tokkelend op het klavier, gespannen wachtend op de volgende vreemde vogel. Wij vieren hadden al kennis gemaakt. Sistenik en Jelena vlotjes, Neno en ik stuntelend als een stel Hollanders in de Provence. Dat wij beiden de komencxantoj van het kwartet waren dat was al van bij de eerste 'vortoj' helder. Absolute beginners waren wij. Terwijl er zich tussen Sinergetik en Jelena een voor mij onbegrijpelijke dialoog ontspon probeerde ik op mijn Koreaanse collega-chatter enkele standaardzinnetjes uit. Pareltjes als : "Kie vi logas ?" - "Waar woon je ?" - en Kiom da tempo jam vi parolas Esperanto ? - "Hoe lang spreek je al Esperanto ? ". Wie mijn blogje vaker leest zal zich nog wel herinneren dat ik enkele dagen geleden, voor de redding van het vaderland, mijn zinnen had gezet op een snelle introductie en voorspoedige verspreiding van het edele Volapük. Helaas, dat Volapük bleek er vooralsnog niet in geslaagd door te dringen tot mijn vertrouwde bibliotheek en zo kwam het dat ik mijn toevlucht moest nemen tot het wat minder vrolijk klinkende maar even verdienstelijke Esperanto. De spreuk 'Verbeter de wereld, begin bij jezelf' indachtig , ontleende ik een cd-rommetje en zette diezelfde avond nog een stoomcursus in. Esperanto, de taal voor mensen van goede wil, de taal die er zou voor zorgen dat het idealistisch credo "Alle Menschen werden Brüder"- vandaag nog het meest bekend als jingle van het Eurosongfestival- een haalbare kaart zou worden. Om mijn opgedane kennis en kunde in de praktijk te kunnen toetsen zocht ik op het internet naar een chatkanaal voor Esperantisten. En zo kwam ik dus terecht bij Senergetik, Jelena en Neno. Na een vijftal minuutjes zat ik door mijn voorraad voorgekauwde Esperanto-zinnetjes heen en werd het stiller op de chat. Ook Sinergetik en Jelena bleken geenszins spraakwatervallen. De beginners vanwege hun gebrek aan taalkennis, de anciens vanwege een schrijnend gebrek aan inspiratie. En toen kwam Gregor binnen -Gregor eniras-. Gregor, Spanjaard van beroep, liet er geen gras over groeien. Na een vluchtig 'Saluton' aan alle aanwezigen ging hij tot de aktie over.
Gregor: "Cxu estas bela virino, Jelena ?" - Ben je een mooie vrouw Jelena ?" Jelena: Ne respondas stultajn demandojn - Ik antwoord niet op domme vragen.
Zoals het een krolse kater betaamt liet Gregor zich daardoor niet afschrikken. Het is overal hetzelfde dacht ik. Esperantist of niet. Voor mannen is het altijd lente. Straks vraagt hij haar cupsize nog.
Jelena: Vi estas maledukata fiknabo ! - Je bent een ongemanierd ventje.
En weg was ze, Jelena.
Gregor liet het allemaal niet aan zijn hart komen en sprak mij dan maar aan. Zijn openhartigheid was ontroerend. De enige reden waarom hij Esperanto had geleerd was om vrouwen te vinden om dan mee te seksen op het eerstvolgende internationale Esperanto-congres. Ik hield wijselijk mijn mond. En of ik hem niet kon helpen zijn woordenschat op punt te stellen ... Gregor was even mijn beginnersstatus uit het oog verloren. Zijn bloed zat waarschijnlijk niet in zijn hersenen.
Gregor: Kiel oni tradukas 'Fuck !' en Esperanto ? -Hoe vertaalt men 'Fuck !' in het Esperanto ?
Waarop ik zonder nadenken antwoordde
Alekzo: Fiku !
Dus als u ooit op een internationaal Esperantocongres een alcoholisch geïntoxiceerde Spanjaard tegen het lijf zou lopen, die tijdens het reinigen van uw oorschelp af en toe iets à la 'fiku' prevelt, dan weet u het. Tio estas Gregor. Opgepast ! Tenzij u zijn motivatie deelt, natuurlijk ...
t' Zijn rare jongens die Italianen. Als ik onze nieuwsankers moet geloven hoort Sylvio Berlusconi eerder thuis in de bajes dan in het het Palazzo Del Quirinale, de ambtswoning van de Italiaanse premier. In ons land wordt 'Il cavaliere' afgeschilderd als een Mussolini light, een populist die zijn politieke macht misbruikt om zijn commerciële belangen te dienen en allerlei wetten laat stemmen om uit de klauwen van de Italiaanse justitie te blijven. Het moet zijn dat de ontvangst van de VRT in Italië maar minnetjes is. Spijtig, want op de Italiaanse zenders wordt de premier maar zelden het vuur aan de schenen gelegd. Dat hij zelf eigenaar is van drie van de grote commerciële zenders van Italië wil in deze wel eens helpen. Ook de staatszender RAI beseft maar al te goed dat hij op zijn tellen moet passen, levend onder de enorme schaduw van de rijkste man van Italië. En toch lijkt het er op dit moment op dat ongeveer de helft van de laarsbewoners Sylvio nog steeds zien zitten. Ondanks zijn 69 jaren, lijkt er weinig sleet te zitten op de man. Wie uiteindelijk de meerderheid van de zetels zal veroveren in kamer en senaat dat blijft tot op het moment dat ik dit schrijf nog koffiedik kijken. Berlusconi zal er al vast geen spijt van hebben dat hij gisteren zijn mama op haar 95ste nog naar de stembus sleepte. Zoals het er nu naar uit ziet, zouden de stemmen van de grijze mama's wel eens de doorslag kunnen geven. En er zijn veel grijze mama's in Italia, mama's die vallen voor de charmes van een attente zoon als Berlusconi. Een brave jongen die elke zondag naar de kerk gaat, wat zeg ik, zelfs bij de paus gaat hij op visite. Italië is een land van Keizers, van haute finance en regelarij, van handjeklap en nepotisme, van duistere netwerken en hemelse absolutie, van overdaad en opera. Italië is een land van tralalaa. Italië, Berlusconi-land. Geen Prodi-rijk, geen professorenstaat.
Het siert de prins ze te aanhoren, de prominente professori, ingegneri, avvocati, ragionieri, en dottori, hij glimlacht, wikt hun wijze raad, en doet als 't om de knikkers gaat, wat hij te voren had bedacht.
Deel met mij, je slotakkoorden, overspoel me, sleur me naar jouw dieptes mee, steek , verscheur me en doorwoel me, maar breek me niet met kurken woorden.
Deel met mij, je laatste zucht, vertik met mij, je laatste stonde, je laatste snik, laatste seconde, rij met mij, die laatste ronde.
Deel met mij, jouw laatste loodjes, laat me samen met je zinken, we zullen met ons beidjes proeven, hoe bitterzoet de koele dood is.
