Ik wisselwerk en wisselwerk, ik stuif door zwerk, door kerk, door merg door been, door steen, door weidse leegtes heen, en sprankel. Wat werkelijk is, wordt wankel.
Hoe bloedt mijn hart bij het aanhoren van hun jeremiade: "Help, wij
lijden aan chronische pilotenarmoede. Geef ons snel een fiscaal shot in
de arm, vadertje staat, of wij zullen sterven." De Belgische
luchtvaartmaatschappijen zien hun piloten naar buitenlandse
concurrenten vertrekken. En er komen blijkbaar te weinig piloten bij om
het zo onstane gat op te vullen. Dus wordt er van de staat verwacht dat
die het probleem oplost via een verlaging van de loonkosten. Waarna de
buitenlandse luchtvaartmaatschappijen wellicht hetzelfde gaan doen in
hun thuisland ... Terwijl de fundamentele oplossing voor dit probleem
mijns inziens toch tamelijk voor de hand ligt. Zorg voor meer piloten ! Zo
moeilijk kan dat niet zijn. Minstens één op 10 van alle jongetjes onder
de 10 jaar wil later piloot worden. Tienduizenden kandidaten zijn dat.
Daar moeten er wel goeie tussen zitten. Helaas, eens ze de leeftijd
bereikt hebben om aan een pilotenopleiding te beginnen blijkt het
enthousiasme van de meesten danig bekoeld. Naar een verklaring hoef je
niet lang te zoeken: money, money, money. Een opleiding tot lijnpiloot
kost een bom duiten. Als papa niet kan of wil betalen gaat het feest
dus niet door. Tenzij je bereid bent je tot over je oren in de schulden
te steken. Met het Sabena-drama nog vers in het geheugen hoeft het niet
te verwonderen dat weinig jongeren dat risico nog willen nemen. Niemand
verbiedt echter de luchtvaartmaatschappijen om zelf de rekening van de
opleiding te betalen ! Dan zou er geen sprake meer zijn van een tekort
aan kandidaten. Met zijn duizenden zouden de aspirant-piloten
aanschuiven voor de selectieproeven waaruit de luchtvaartmaatschappijen
dan enkel de allerbesten te kiezen zouden hebben. Tuurlijk, dat kost
handen vol geld. Je zou dan ook van de leerling-piloten mogen
verwachten dat zij na hun opleiding X aantal jaren voor hun sponsors
zouden blijven werken. Tenzij ze een afkoopsom zouden betalen. Kijk,
simpel toch, en iedereen is gelukkig !
Je denkt: hij heeft een ander lief, ééntje verser uit de doos, één met hedendaags gerief, straks dumpt hij mij genadeloos, ga ik voorgoed op non-actief.
Doch jouw vrees is ongegrond, want ik ben aan jou verknocht, aan je krassen, aan de nukken, van je oude os op krukken, ja, aan jou, mijn oud gedrocht.
Ik houd je om je zachte zoemen, om de muze in je schoot, om te veel om op te noemen, jij blijft bij mij, tot aan je dood.
Ze had hem tenslotte overtuigd. Dat handjes houden op straat, het
voortdurende ge-sms, het kussen in de aanwezigheid van derden, dat kon
werkelijk niet langer. Zulk een gedrag was ronduit genant voor mensen
van hun leeftijd.Korte metten hadden zij te maken met de verliefdheid.
Zij had het allemaal uitgedokterd. Voortaan geen make-up meer. Geen
lippenstift, geen mascara, geen oogschaduw, ja zelfs de eyeliner ging
voor een tijdje achter slot en grendel. Ze hulde zich in vormeloze
kleren en scheerde niet langer haar benen. Haar okselhaar gaf ze carte
blanche. Niet zo met haar weelderige lokken. Die moesten eraan geloven.
Drie millimeter bleef er op haar schedel. Ze boerde, vloekte, liet
winden als een stoomfluit,versierde de huiskamer met feldoorbloede
maandverbanden, pruimde Oekraiense ersatz pruimtabak - daarbij
straaltjes bruine drab op de keukenvloer spuiend als een zeehond op een
cruise door de Zenne- ze hield zich aan een strikt dieet op basis van
lookworst, spruiten, Brusselse kaas, ajuin en kippenniertjes. Allemaal
voor hem. Dat kon hij onmogelijk onbeantwoord laten. Hij plaste in de
wasbak, bij voorkeur terwijl zij haar tanden poetste, recycleerde de
voortbrengselen van zijn neus, krabde zijn kont, probeerde haar
stoomfluit te overstijgen, viste naar tenenkaas met haar nagelvijltje,
vestigde een nieuw duurrecord dezelfde-witte-onderbroek-dragen, kortom,
hij deed weer net als vroeger, voor hij haar had ontmoet.
Een maand ging voorbij.
"En ..." , vroeg ze toen, "voel je al wat ?" Begint de verliefdheid al te tanen ?
"Ik
geloof dat het komt", antwoordde hij, "neem nou gisteren, toen ik mij
onledig hield beneden en jij me trakteerde op een kanjer van een
methaanlozing met veel meer dan een hint van Brusselse en lookworst,
wel toen was de betovering toch even verdwenen. Volgens mij moet het
lukken, als we maar lang genoeg volhouden, lieveling." " En jij, merk jij al een verschil ?"
"Ach
schat, ik vond het allemaal heel lief van je, hoe je je uitsloofde voor
mij, maar 't was eigenlijk al maanden niet meer nodig."
Frankrijk stemde zich een presidentje. Alleszins van gestalte. Een man
van 1 meter 65 vloerde zijn 10 cm grotere tegenstandster. Het werd een
simpel knock-out. Zes procent verschil, dat kan tellen. Het beest won
het van de belle. Moge het een troost wezen voor de velen onder ons die
gebocheld door het leven moeten. Er viel dus zeker wat te vieren
gisterenavond. De kleine mens heerst over continentaal Europa. Eerst
Merkel in Duitsland, nu - voor minstens vijf jaar - Sarkozy bij onze
zuiderburen. Beiden komen ze uit de rechterzijde van het politieke
spectrum. Beiden hebben een verleden van immigratie. Sarkozy's ouders
ontsnapten uit communistisch Hongarije. Merkels geboortegrond verhuisde
in zijn geheel van het oostelijke naar het westelijke kamp. Wellicht
omwille van hun ervaringen met het communisme beogen zowel Merkel als
Sarkozy en verbetering van de betrekkingen met de Verenigde Staten. In
de ogen van door het communisme getekende individuen blijft de VS
immers de grote verlosser. Het is maar zeer de vraag of de burgers van
Duitsland en Frankrijk dit enthousiasme van hun leiders delen. Nu
dienen zich in de nabije toekomst wel kansen aan. Zeer binnenkort zal
het Irak-symbool Tony Blair van het politieke toneel verdwijnen. En de
republikein George Bush zal na de presidentsverkiezingen in 2008 naar
verwachting plaats moeten ruimen voor een democraat. Democratische
presidenten liggen over het algemeen wat beter in Europa. De weg komt
dus vrij voor een hernieuwd transatlantisch pact. Maar wat voor
resultaat kunnen we verwachten van een dialoog tussen God en twee
apostelen ? Het voormalig oostblok puilt uit van de
communisme-haters/vrije markt-aanbidders. Frankrijk en Duitsland zijn
al om. Europa wordt overgeleverd aan de politieke epigonen van Ronald
Reagan. Où sont les vrais Européens ?
Sag mir, wo die Europäer sind Wo sind sie geblieben? Sag mir, wo die Europäer sind Was ist geschehn?
