Het zal niet goed zijn, het zal sterven, ten teken van mijn muggenbrein, zal het in smakeloze scherven breken, die stuk voor stuk, tot in 't atoom, mijn doodgevroren passie erven, als aangeboren ongeluk, een vleesgeworden onheilsdroom.
Het zal verrotten, het zal zweren, om zijn walging af te botten, zal het zichzelf de rug toe keren, verteerd door wrok, geschokt, onteerd.
Deze zieke mensenhanden, besmet met vuige feilbaarheid, laten elke lust verzanden, tot wet verworden lelijkheid.
Als ik Paul D' Hoore moet geloven mogen we het onszelf aanrekenen. De Belg vertikt het immers nog langer te drinken zoals vroeger. We kijken steeds minder diep in het glas en daarom zitten we vandaag met een sociale kater : 149 ontslagen bij Inbev. Ik had Paul D' Hoore altijd hoger ingeschat. Dat hij met droge ogen een link durft te leggen tussen de slinkende Belgische bierbuik en de tewerkstelling in de biersector wekt het vermoeden dat die neergang zeker hem niet te verwijten valt. Even nuchter worden, Paul, geloof jij nu werkelijk dat we met z'n allen die banen kunnen redden mits wij allemaal op ons plechtig-communicanten-zieltje beloven om voortaan opnieuw te zuipen zoals in die goeie oude tijd, toen op ieder Vlaams kruispunt nog minstens één café te vinden was ? Al stroomde er morgen bier door de waterleiding, dan nog zouden de werknemers van Inbev niet gespaard blijven. Misschien moet je het eens over een andere alcoholische boeg gooien, Paul. Nodig de grote baas van Inbev uit voor een avondje wijnslurpen bij jou thuis, zijn tong zal snel genoeg loskomen. En in vino veritas . . . Hij zal je weten te vertellen dat elke onderneming streeft naar een maximale winst. Dat doe je door je product zo goedkoop mogelijk te produceren en het daarna tegen een zo hoog mogelijke prijs aan de man te brengen. Dure Belgische werkkrachten horen in dit plaatje absoluut niet thuis. Niet zolang er in het nabije Oostblok naar euro's dorstende werklozen zat zijn. Vaarwel dus Belgische briefjeszwelgers, welkom Tjechische muntenslikkers. Zolang de nationale economieën niet als perfect communicerende vaten met elkaar verbonden zijn waardoor de lonen overal op het zelfde peil terecht zouden komen, zullen de arbeidsplaatsen naar het laagste punt blijven stromen. Na deze sociale aderlating volgen er ongetwijfeld nog meer. De werknemers van Inbev zullen hun reeds verschraalde bier tot op de bodem moeten leegdrinken. Niet omdat hun bedrijf geleid wordt door een stelletje dolgedraaide Korsakov-patiënten, maar net omdat de zaak gerund wordt door broodnuchtere heldere geesten. Dat het bedrijf winst maakt, doet niet terzake, vraag is of het bedrijf meer winst maakt dan de concurrentie. Verzaakt het bedrijf aan die heilige opdracht, dan zullen de aandeelhouders op zoek gaan naar een betere belegging en zakt de koers van het aandeel. Anorexia en een onweerstaanbare zucht naar chirurgische ingrepen behoren daarom tot de standaard karaktertrekken van iedere rationeel geleide onderneming. "Het mes dus, in dat overtollig Belgisch vet", besliste de top. En hop, daar gingen ze, alle 149.
Ik wordt het stilaan beu. Die winter, die blijft maar duren. Het loopt al richting maart en het kwik wil maar niet hogerop. Wat is er toch aan de hand met ons weer ? Sinds Sabine Hagedoorn zich op het kinderen krijgen heeft gestort trekken donkere wolken zich samen boven ons landje. De hazelaar achter in de tuin, die al vol in de katjes staat , luistert niet naar het weerbericht, of is een onverbeterlijke optimist. Zijn gele tooi lijkt dezer dagen even ongerijmd als de monokini-uitrusting van een zonverslaafde Antwerpse mademoiselle op het winterstrand van Blankenberge, al moet ik eerlijk bekennen dat mijn appreciatie van de monokini bijster weinig aan seizoensinvloeden en ongerijmdheid onderhevig is. Helaas, één monokini maakt de lente niet. De winter wil van geen wijken weten. De snotneuzen zijn hardnekkig. De luchten blijven grijs. Mooi op een schilderij van Jacob Maris, maar ik wordt er niet vrolijk van. En ik niet alleen, de straten bulken van de lange gezichten, de apothekers grossieren in Prozac. Zou de GPS van de lente het begeven hebben ? Doolt het groene seizoen doelloos in het rond, ergens ter hoogte van de evenaar ? Hoe lang moeten mijn stramme gewrichten het nog stellen zonder de koesterende massage van de lentezon . . . Peggy De Meyer wil me niks beloven. Met haar donkere, hese stem blijft ze de ellende over ons afroepen. Er was een tijd waarin brengers van slecht nieuws op de brandstapel belanden. In die tijd was het elke dag zomer, tenzij de vorst wou schaatsen, dan vroor het de volgende dag al dat het kraakte. 'It's good to be the king', ik begin het te begrijpen. Geen troon echter voor deze onderdaan. Ik moet mij schikken naar de grillen van de weergoden. En dan te denken dat er op dit eigenste moment vogels onderweg zijn naar België. Overwinteraars die denken dat ons land ondertussen wel zal ontdooid zijn, dat ze het hier zonder muts en warme sjaal zullen kunnen doen. Me dunkt dat de vogelgriep het minste van hun zorgen is, als ze niet opletten hebben ze binnen de week een dubbele longontsteking te pakken.
Wie in mij een royalist zoekt, zoekt vergeefs. Als ik erover ging, dan degradeerde ik het mondiale koningskliekje genadeloos tot burger, het liefst vandaag nog. Maar het blijven wel mensen. En dus hebben ze ook bepaalde rechten. Bijvoorbeeld het recht op privacy. Mocht er morgen een rioolfotograaf Buckingham Palace binnendringen en er foto's maken van de Queen onder de douche, de hele wereld zou er schande van spreken. En terecht. De koningin haar kont is haar zaak en haar zaak alleen. Voor persoonlijke gedachten daarentegen kan men blijkbaar niet hetzelfde respect opbrengen. Zo zag kroonprins Charles zijn in dagboekvorm gegoten zieleroerselen onlangs verschijnen in de zondagskrant, 'The mail on sunday'. Hoe de krant de hand kon leggen op Charles neergeschreven ontboezemingen, dat kan me niet schelen, maar de toestemming van de kroonprins hebben ze zeker niet gevraagd. Ik houd niet van mensen die in andermans dagboeken snuffelen. Ze maken zich schuldig aan de laagste vorm van voyeurisme. Viespeuken zijn het. De auteur van een dagboek geeft zich bloot op papier, vaak naakter dan hij ooit voor zijn badkamerspiegel stond. Hij die ongevraagd deze wereld binnentreedt heeft het moreel vermogen van een op kinderbreintjes kickende hersentumor. Iedereen heeft recht op zijn gedacht, zelfs een koning. Omdat van de huidige monarchen verwacht wordt dat zij zich niet uitlaten over politiek, blijven die arme stakkers natuurlijk met een heleboel opgekropte gevoelens zitten. Sinds Freud weten we allemaal waartoe dat leiden kan. Neuroses, obsessies, paranoia ! Is het dat misschien waarop 'The mail on sunday' zit te wachten, een kierewiete koning, een opvolger voor George III, die zo doordraaide dat ze hem uiteindelijk moesten opsluiten in een kasteel. Wellicht zien ze dat wel zitten, bij die krant, het zou hen ongetwijfeld een heleboel smeuige artikels opleveren. Ik hoop dat geen Brit hun bedrukte vod nog koopt. Ik zei het al, ik ben geen royalist. Maar zolang zovele mensen op deze wereld niet kunnen leven zonder klatergoud en prinsessenromantiek hebben we er alle belang bij te waken over de geestelijke gezondheid van onze sprookjesfiguren. Dat hij dus maar vrolijk verder pent, de Britse kroonprins. Zonder pottekijkers en zonder remmingen !
"Heb je al gehoord van Waziri , Waziri, heb je al gehoord van Waziristan ? Wie zegt dat ik niet lachen kan, ik lach gelijk een Taliban Heb je al gehoord van Waziri , Waziri, heb je al gehoord van Waziristan ? "
Het zouden de beginregels kunnen zijn van een vrolijk volkslied voor de Waziristani' s. Het hoeft niet hoor, ik wil alleen maar helpen. Want als kakelverse staat moet je normaal toch een aantal zaken regelen. Het componeren van een volkslied, het schrijven van een grondwet, het kiezen van een vlag, dat soort dingetjes. Nu gaat het hier wel om een heel bijzonder nieuw land. Eéntje dat ik nog niet zo één twee drie zie toetreden tot de Verenigde Naties, want Islamitische staten opgericht door een tandem van Taliban en Al Qaeda liggen de laatste jaren een beetje moeilijk in de wereldgemeenschap. Jawel, dat hebt u juist gelezen. De Taliban en Al Qaeda hebben er een landje bij. En ze hebben zich deze keer wat beter laten voorlichten, door hun statenmakelaar. Die doordrong hen van het aloude credo "location, location,location" en zo kwamen ze uiteindelijk terecht in Waziristan. Ze vinden er alles wat hun hartje begeert. Van buitenlanders heb je er geen last. Toeristisch kan je het gebied immers niet noemen. Bovendien was de grond er nog betaalbaar en , niet onbelangrijk, ze wonen er dicht bij hun werk in Afghanistan. Veel grensformaliteiten hoeven ze niet te vrezen. Tuurlijk, grote luxe, mag je in Waziristan niet verwachten. Voorlopig zullen ze het zonder Jacuzzi moeten stellen. Maar dat deert de Taliban niet.
"Geef ze een schouder om op te huilen, een grot om in te schuilen ..."
en ze zijn al dik te vreden. 'Als je fundering maar goed zit' , zo luidt een inside-joke van de Islam-fundi's. En kwa fundamenten kunnen ze niet klagen. Officieel behoort Waziristan immers nog steeds tot Pakistan. De Amerikanen kunnen de kernmacht toch moeilijk massaal binnen vallen. En het Pakistaanse leger zelf hoeft in het bergachtige gebied niet te rekenen op de steun van de plaatselijke bevolking, deze verwijt het regime nu al mee te heulen met het Westen. Ik zie er wel toekomst in, in dat Waziristan. Nu alleen nog een volkslied, een grondwet en een vlag. Alhoewel ... Bij mijn weten hebben de Taliban een aartshekel aan dans en muziek, de componist van hun volkslied zou wellicht ter plekke zijn kop verliezen. Goed, dan blijven er over, de grondwet en de vlag. De grondwet, daar hebben Islamitische staten ook zo hun eigen oplossing voor, de Sharia, bedoel ik. En wat betreft de vlag. In Afghanistan kozen de Taliban voor een witte vlag. Een uitstekende keuze , want het bezorgde hun strijders de reputatie van 'vechters tot de dood'. Met dat witte doek was de vijand er immers nooit zeker van of de Talibanstrijders zich nu overgaven of dat ze je wat zaten uit te dagen met het hijsen van hun banier. Sluwe kerels, die Taliban.
Een sprookje dat sport werd. Dat lijkt me een aardige omschrijving voor het ge-ijsdans dat ik op dit moment mag bewonderen via het wonderlijke toestel dat televisie heet. Rechtstreeks vanuit Turijn. De crème de la crème van de romantiek. En dat alles op schaatsen. Maar het blijft natuurlijk een sprookje. De idylle van het eeuwig verliefde paar, dat hand in hand door het leven fladdert, onafscheidelijk en passioneel. Het is niet meer van deze tijd. En daarom educatief van generlei waarde. Het olympisch comité zou zich na Turijn best even ernstig beraden over de toekomst van dit onbekommerd gedartel op bevroren water. Want ook de kinderen kijken mee. Ze in hun prille jaren blootstellen aan een overdosis rozegeur en maneschijn lijkt me mogelijk nog nefaster voor hun ontwikkeling dan het gevarieerde aanbod van moord en blote borsten dat ze wordt voorgeschoteld op tv. Aan blote borsten is er immers ook in de realiteit geen gebrek, die worden zelfs geleverd op bestelling en geweld is aan de orde van de dag, romantiek daarentegen is vandaag vaak ver te zoeken. Daarom, gratis en voor niks, deze voorstellen ter overweging. Zou het geen goed idee zijn een paar nieuwe verhaallijnen in het ijsdansen te introduceren ? Ik dacht bijvoorbeeld aan een dansje waarin de schaatsers slechts de eerste helft van hun kuur samen blijven, mekaar vervolgens een minuutje met aardewerk bekogelen en daarna met hun respectievelijke advokaten op het ijs verschijnen om elkander als ijskonijnen de duvel aan te doen. Daar steekt een kind nog iets van op. Of een vast onderdeel waarbij een koppel van middelbare leeftijd eerst twee minuutjes over het ijs hobbelt waarna de man zijn partner middels een magistrale driedubbele axel de baan uit katapulteert om zijn routine verder te zetten met een 21-jarige studente kinesitherapie. Dat zou pas leerzaam zijn. En wordt het stilaan niet eens tijd om de holebi's hun kans op olympisch goud te gunnen ? Ik vrees dat dat nog niet voor morgen is. En zo zullen de onbezoedelde geesten van onze jonge spruiten ook bij de volgende winterolympiade weer grondig vergiftigd worden door een eenzijdig dieet op basis van suikerzoete stelletjes. Om van te duizelen. Maar wel mooi !
