Op ieder potje past een dekseltje zeggen ze. 'Ze' zeg ik, want zo zeggen ze dat, de mensen. Ze zeggen dat zo omdat ooit een paar mensen daarmee begonnen zijn veronderstel ik. De oorspronkelijke 'ze', de oerzeggers die aan de basis liggen van wel meer wijsheden die ons zonder enige garantie verkocht worden. Wie die zeggers waren, waar ze vandaan kwamen en wat hen ertoe dreef om met al die gezegden op de proppen te komen, dat zullen we wellicht nooit weten. Bovendien liggen 'ze' meestal al eeuwen onder de zoden wat sneu is want ik zou wat graag met enkele van hen een hartig woordje wisselen. Bijvoorbeeld met die leurder in deksels wiens slagzin de eeuwen trotseerde. Zo stel ik me hem namelijk voor, de bedenker van de populaire theorie van potjes en dekseltjes. Ik zie hem helemaal voor me, een man met een missie. Die missie: Alle onbedekte potjes van een deksel voorzien. Gek is dat geenszins. Want je weet hoe dat gaat. Je koopt in de winkel een potje met passend deksel. Jaren gaat het goed, tot je het deksel laat vallen. Dan zit je daar zonder petje voor op je potje. Potje is weduwe. Tuurlijk, je kan ook het potje laten vallen, dat komt in de beste families voor. Ook onze leurder, laten we hem Piet noemen, ook Piet wist echter al dat weduwen doorgaans langer leven dan hun man. Trouwens, een leurder moest in die tijd alles zelf meezeulen en als je moet kiezen tussen 100 deksels in je koffer of 100 potjes, dan is de keuze snel gemaakt. Overal ten lande verkondigde Piet zijn blijde boodschap. Dekseltje gebroken, mevrouw ? Geen erg, ik heb er vast wel één dat op uw potje past, want op ieder .... Het evangelie volgens Piet, 'dekselse Piet', zoals men hem later ging noemen. Een goudmijn was het niet, zijn handeltje, maar hij kon er van leven en vooral, hij kwam onder de mensen of beter, onder de vrouwen en hij mocht er menig gebroken potje lijmen. 'Dekselse Piet schiet alle vrouwenverdriet teniet' was in die tijd een gemeenzaam volksrijmpje. En het blijft een handig ezelsbruggetje voor mijn vrouwelijke lezers. Als het eens een tijdje niet wil lukken op relationeel gebied en u denkt ik kom nooit meer aan de man. Hoed u dan voor handige Harry's die u willen troosten met oneliners als ' Ach, op ieder potje past ....' In iedere vent schuilt een Pietje.
Mannen die een lekker kontje willen kunnen het zich voortaan simpel aanschaffen. Nee, dit is geen aprilgrap, het stond in de krant, die van 31 maart wel te verstaan. En wat in de krant staat ... Nou, dat gaat niet altijd op, maar in dit geval wil ik Het Laatste Nieuws wel geloven. Het artikel in kwestie bericht over de nieuwe push-up slip die deze zomer op de markt zal komen. Deze (w)onderbroek zou voor een slordige acht euro de plooien kunnen gladstrijken van iedere aan verval onderhevige mannenbips. Acht euro, dat is dus vier euro de bil. Daarmee heeft het hangkont zijn langste tijd wel gehad, verwacht ik. Zomer 2006 zal de annalen ingaan als de zomer van het strakke kontje. Of dat een driewerf hoera verdient valt nog af te wachten. Geen enkele laboratoriumstudie kan immers voorspellen hoe de introductie van deze zinnenprikkelende slips onze samenleving zal beïnvloeden. Zal de te verwachten overdaad aan welgevormdheid geen onrust veroorzaken onder het vrouwelijk contingent van de populatie, met allerlei hormonale onevenwichten tot gevolg ? Zal je als man nog wel zonder burka de straat op kunnen, zonder het risico te lopen door horden hitsige vrouwen te worden omsingeld en geknepen ? Voor mij hoeft het niet. Maar probeer maar eens als enige vent met een platte kont te blijven lopen terwijl de rest van het mandom zijn derrière van rondingen voorziet. De sociale druk zal verpletterend zijn. Zo loop ik het gevaar dat mijn oude wonde weer zal worden opengereten. Die wonde dateert van zo'n twaalf jaar geleden, toen mijn toen nog jeugdige billen ongevraagd het bezoek kregen van twee knijpgrage dolle mina's. Vanwege het verrassingseffect en het feit dat ik mijn trein moest halen ontsnapten beiden aan vervolging voor een euveldaad die vandaag ongetwijfeld onder de rubriek ongewenste sexuele intimiteiten zou vallen. Vervolging zeg ik, want tot een veroordeling zou het waarschijnlijk niet gekomen zijn. Ooggetuigen waren er niet, camera's al evenmin en de sporen van handtastelijkheid op mijn destijds bijzonder elastische bips vervaagden te snel om nog bruikbare vingerafdrukken op te leveren. Gelukkig heeft de technologie ondertussen niet stil gestaan. Camera's zijn alom tegenwoordig. Af en toe hoor je zelfs al spreken van intelligente camera's. Dat zijn camera's die in staat zijn zelf verdachte van normale situaties te onderscheiden. Zo kwam ik op het volgende idee. Als we nou eens de Belgische vorsers de opdracht geven nog voor komende zomer een camera te ontwikkelen die flitst wanneer men pitst, een hitsigepitserflitser. Kan ik ook nog eens buiten komen !
Met echo's van kanongedonder, nog galmend in mijn bovenkamer, en een riool van slechte smaak, slakkend door mijn venen, schuif ik met stijve benen, schuchter uit mijn beddeboot, en slip de steile oever op.
Ontvang de koelte op mijn huid, als balsem voor het striemenrood, getekend door het vitriool, dat jouw geselzinnen kruidt.
Ik daver onder jouw gedonder. Zonder wondermedicijn, ga ik als goud in koningswater, aan jouw verbaal venijn ten onder, en verdwijn.
Volgens La Republicca vertoeft hij inmiddels al in la dolce Italia , Abdul Rahman. Dat is die Afghaanse man die zich in Europa een ander geloof had aangemeten en dacht dat hij met zijn nieuwe bevlogenheid wel welkom zou zijn in het door het Westen tot democratrie gebombardeerde Aghanistan. Helaas voor hem zijn 'democratisch' en 'ruimdenkend' nog steeds geen synoniemen. "Sono felice, vi sono grato" (ik ben gelukkig, ik ben jullie dankbaar) zou hij bij aankomst gezegd hebben. Als dat waar is, dan beschikt hij over een kanjer van een talenknobbel, ik kom zelfs na 99 lessen Assimil nog niet zo vlot uit mijn Italiaanse woorden. Lang heeft hij niet moeten wachten op zijn vlucht naar de vrijheid. Gisteren werd hij vrijgelaten. Eens op vrije voeten vroeg hij asiel aan en een etmaal later is de zaak al beklonken. Geen gedoe met procedures en paperassen, gewoon inpakken en wegwezen. Er zat dan ook spoed achter. De man liep het risico op gelijk welk moment door religieuze fanatici gelyncht te worden. Geen leuk vooruitzicht voor de bekeerling in kwestie en absoluut niet het soort krantenkoppen waarop Sylvio Berlusconi zit te wachten, minder dan twee weken voor de Italiaanse parlementsverkiezingen. De kiezer zou zich wel eens kunnen gaan afvragen wat de 1775 Italiaanse soldaten eigenlijk nog te zoeken hebben in Afghanistan. Waren hun zonen dan niet net uitgestuurd om komaf te maken met barbaarsheden als het terechtstellen van mannen en vrouwen op basis van trivialiteiten ? Het is duidelijk. Deze vervelende affaire moest zo snel mogelijk uit het nieuws. En dus koos Berlusconi voor de weg van de minste weerstand. Even flink zijn en de humanitaire lat voor het Afghaanse regime wat hoger leggen zou wellicht te veel tijd hebben gekost. Nee, Berlusconi koos voor het snelle gewin. De welgekomen dankwoorden van een vervolgde Christen en het aureool van verdediger van het ware geloof. Wat een contrast met de goddeloze linkse coalitie. En nou snel naar de stembus !
Wat lig jij hier te happen, op het droge vis, ver van het stille water dat jouw vijver is. Heb je je laten lokken door het lonkend land, straks zal je adem stokken, stikkend in het zand.
Al voel je het lichte briesje strelen langs je lijf, de strijd met de dood verlies je, dat staat buiten kijf. Je staart nu je laatste blikken, liggend op je kant, jij wou de hemel strikken, maar strandde in het zand.
Vis, vrij met de rimpels op het water, denk niet aan later, vis vis, vermijd de lucht en het theater dat niet het jouwe is.
Wat zou jij willen vliegen, die niet lopen kan, vliegende vissen bedriegen, jan en alleman. Aasvliegen zullen je vinden, je zelf gekozen lot, vleesmaden je verslinden, tot hun groot genot.
Vis, vrij met de rimpels op het water, denk niet aan later vis. Vis, vermijd de lucht en het theater dat niet het jouwe is.
Tijdens het zappen kom ik terecht op TMF. En ik blijf plakken. Aan een schone met een extreem hoge kleeffactor. Ze voert een nogal ingewikkelde choreografie uit in een luxueus tweepersoonsbed. Geboeid blijf ik de voorstelling volgen. De edele danskunst ten toon gespreid op een supersized ledikant, geef toe, er zijn onaangenamere manieren om het gat in je cultuur te plamuren. Kijk, ze krijgt het er al warm van. Wat een gek idee ook om binnenshuis een bontjas te dragen. Alhoewel, nu ik zie wat ze eronder draagt kan ik haar voorliefde voor bont al wat beter begrijpen. Nu ze zich van haar vacht ontdaan heeft past ze plots een stuk beter binnen de slaapkamercontext. Zwarte laarsjes, minirokje, en een topje, het topje van de ijsberg denk ik stout. Dat zal een stuk makkelijker turnen worden. Alsof ze mijn gedachten lezen kan schakelt ze onmiddelijk naar een hogere versnelling. Haar trage walsen maakt plaats voor een gekronkel van olympisch niveau. Ondertussen blijft ze maar wulpse blikken mijn richting uitsturen. Wat een talent. Alles klopt gewoon. Toch spijtig dat het meisje daar eenzaam en alleen haar gymnastiekoefeningen moet doen. Met zulke vurige ogen, met die sensuele lippen, met een boezem waar zelfs de grootste onbeschofterik u zou tegen zeggen ... En wat te denken van de rest van haar appetijtelijke verschijning. Een kontje dat model zou kunnen staan voor de goddelijke achterkant van Venus, daaronder een stel dijen, die geen ondertitels behoeven en kuiten die niet moeten onderdoen voor deze die Mozart ooit inspireerden tot het schrijven van zijn fluitconcerten. Wat een harmonie, wat een beweging. Zou ze al even bevallige enkels hebben ? Wanneer trekt ze haar laarsjes nu eens uit ? Ze zou die dingen toch niet aanhouden in bed, zeker ? Dat zou wel verklaren waarom ze blijkbaar moederziel alleen tussen de lakens moet kruipen. Ach, het verhaaltje is alweer voorbij, mooie liedjes duren nooit lang, ik weet het. Prachtige video was dat, werkelijk klasse ... maar toch was er iets vreemd aan de hand met de clip, net of het nog iets miste, alsof er één of ander detail aan ontbrak ... Oh, ik zie het al. Het geluid stond uit.
Ik ben een ketter pur sang, religiositeit heeft op mij ongeveer even veel vat als water op een tefalpan. Dat is niet altijd zo geweest. Ja, die eerste negen maanden in mijn moeders buik die verliepen nog heel heidens. Maar ik was nog maar twee weken uit mijn knusse schuiloord verdreven of ik kreeg al een half wijwatervat over mijn kale kop gekieperd. Straf spul was het zeker, dat wijwater, want het heeft tot mijn dertiende geduurd voor het laatste plekje achter mijn oren was opgedroogd. Sindsdien ben ik gespaard gebleven van enig godsbesef. Dat ik dit parcours kon afleggen heb ik wellicht te danken aan het feit dat ik geboren ben in een westers land in de 20 ste eeuw. Ik had hetzelfde enkele honderden jaren geleden niet moeten proberen. Voor afvalligen waren ze in de middeleeuwen niet mals. Zelfs voor een zweem van twijfel kon je in die tijd op de brandstapel belanden, nadat je met allerlei pijnlijke hulpmiddelen van je bezetenheid was verlost, dat spreekt vanzelf. Ook vandaag zijn er spijtig genoeg nog gebieden op aarde waar je niet zo makkelijk van je geloof afkomt. Waar het je nog steeds je leven kan kosten als je op een goeie dag de dingen ineens in een ander daglicht gaat zien. Plekken zoals Afghanistan waar een man de doodstraf riskeert omdat hij het evangelie blijkbaar inspirerender vindt dan de koran. Gisteren hoorde ik de bekeerling in kwestie voor de camera's zijn geloof verkondigen. Hij was een christen en bereid voor zijn geloof te sterven. Kijk eens aan, een christen met een moslim-mentaliteit, was mijn eerste, ik geef het toe, politiek incorrecte gedachte. Als bewijsmateriaal kan zo'n over de hele wereld uitgezonden verklaring toch tellen, zou je denken. Maar wat lees ik vandaag ? De beschuldigde zou voorlopig kunnen vrijkomen. Volgens de Islamitische rechters zouden er een aantal leemtes zijn in zijn dossier. Hallo, Afghanistan ! Zijn bekentenis staat op video ! Verder wordt er ook getwijfeld aan de geestelijke gezondheid van de betrokkene. Hij zou stemmen horen in zijn hoofd en een erg verwarde indruk maken. Nou, dat stemmen horen dat komt wel meer voor bij gelovigen, denk ik dan, en wat die verwarde indruk betreft, toen de apostelen op pinksterdag vervuld werden van de heilige geest, begonnen ze spontaan in tongen te spreken. Over verwardheid gesproken ! Mij lijkt de zaak daarom helder als pompwater. Abdul Rahman is voor de volle honderd procent schuldig. Schuldig aan het waanidee dat hij in de 21ste eeuw leeft in plaats van de 15de. Mij zou iets dergelijks nooit overkomen. Geconfronteerd met de dreiging van een vervroegd afscheid van de aardse geneugten zou ik snel eieren voor mijn geld kiezen. Als ik in 's mans schoenen stond zou ik nog dezelfde dag mijn abonnement op de koran vernieuwen als ik daarmee mijn hachje redden kon. Maar ja, ik ben dan ook geen believer. Voor mij is het geloof iets als een naaktscéne voor een Vlaamse actrice: als het maar functioneel is !
