De wagen scheurt weg met piepende banden. Zeg ik dat goed zo ? Kan je
wegscheuren met piepende banden of moet je voor het scheuren reeds over
een aanzienlijke vaart beschikken ? In ieder geval lijkt het me
aangewezen om de banden vooral niet achter te laten als je er met hoge
snelheid vandoor wil gaan. Dat staat ontiegelijk onnozel ... Kijk, zo
transformeert de neurotische concretist een op het eerste zicht banale
observatie in een taalkundig mijnenveld. En als die mijnen nu nog op
het wegdek alhier zouden belanden, dan zou ik daar makkelijk mee kunnen
leven. Aan scheurende Johnny's al dan niet met piepende banden geen
gebrek hier. Dit type mijnen echter nestelt zich bij voorkeur tussen de
knusse plooien van mijn neocortex. En kweken dat ze daar doen. Nooit
eerder zag u mijnen zich zo onstuimig voortplanten. Geen betere
kweekvijver voor mijnen dan de mijne. M'n hoofd vult zich binnen de
kortste keren met de meest bespottelijke bespiegelingen. "Waarom piep
jij nooit eens met je banden ?", stormt het in mijn hoofd. "Heb jij dan
werkelijk niks om voor te piepen ? Is jouw leven zo pijnlijk verstoken
van elke bestemming die tot astmatisch accelereren noopt ? Waar zit
jouw Marina die de urgente attentie van haar Johnny vereist ? " Zo gaat
dat dus, en erger ook. Piepende Johnny's, vooral op zaterdagavonden, ze
beseffen niet wat ze te weeg brengen. Die van voor de deur hier zal
zich onderwijl wellicht al mijlen westwaarts bevinden, of hij steekt
hier vijfhonderd meter verder in de gracht, dat zou ook kunnen, in welk
geval ik zou durven gewagen van een 'welverdiend loon'. Mij op een
onschuldig ogende zaterdagavond schaamteloos infecteren met een kanjer
van een depressiekiem , hoe durft hij ! Loos gefulmineer van
mijnentwege. Johnny's deinen nergens voor terug. Bij uitstek als het
bandengeknars betreft. Rücksichtlos zijn ze daarin ! Het is hun
auditieve lichtbak waarmee ze Marina's lokken.
Ik ga me ook zo 'n burka kopen. Aan een lekker zwart exemplaar had ik
gedacht. Als je ergens mee begint moet je er ook echt voor gaan, vind
ik. Wat zou het dat ik een vent ben. Eens ik schuil ga onder mijn
mobiele éénpersoonstentje merkt geen kat daar nog wat van. Nu ik er
over nadenk, travestiet zijn in Afghanistan, daar is werkelijk geen bal
aan te beleven, geen geklooi met ontharingsmiddelen, geen opvulsels
onder strakke truitjes en op naaldhakken lopen onder een over je hoofd
gedrapeerd zeildoek lijkt me kwa doodsverachting nauwelijks onder te
doen voor spookrijden in de Kennedytunnel of de man met de zeis
uitnodigen op de koffie. Nee, veel travestietenscene zal er in Kaboel
niet te vinden zijn, vrees ik, ik bedoel, begrijp me niet verkeerd,
voor de liefhebbers, he. Zelf is het me absoluut niet te doen om het
dragen van sexy lingerie, minirokjes of jurken met een split van hier
tot in Tokyo, als u dat al dacht. U mag zulke dingen niet van me
denken. U mag veel van me denken, ga gerust uw gang .... maar dat niet.
Mijn interesse voor de burka kent een puur praktische motivatie. Ik wil
er ééntje als een low-cost observatieplatform, zeg maar de
spionagesatelliet voor de gewone man. Een portable stake-out van
waaruit ik naar hartelust het vrouwelijk schoon kan registreren, zonder
het risico te lopen voor vieze man te worden versleten. Ik bouw mijn
moslimwigwam uit tot het zwitsers zakmes van de amateurgluurder. De
halve wereld kan je daar immers onder kwijt. Ruim plek voor een
six-pack, een verrekijker, die x-ray-specs die ik ooit voor een
schijntje bestelde uit de 3-Suisses-catalogus en niet te vergeten, de
klassieker voor elke voyeur, een dweil, voor die onvergetelijke
ogenblikken waarop je mond openvalt en het speeksel in bakken naar
beneden gutst bij de ontdekking van een perfect ten. De hele winter zal
ik klussen om mijn gluurhut klaar te stomen. En als de lente weer in
het land is trek ik vrolijk naar het park. Daar waar de lentejurkjes
dartelen en de meisjes deze zo fleurig weten vorm te geven. Ik zoek me
een plekje in de struiken en nestel me gezellig in mijn plooistoeltje.
Geen mens die zich aan mij zal storen, wat zouden ze ook, wie kijkt nog
op van een gesluikstorte zak restafval, niemand toch ? Ik kijk er nu al
naar uit.
Ik was bijna dood vandaag. Mijn eigen schuld, zoals zo vaak het geval
bij m'n bijna-dood-ervaringen. Want , u zal het ongetwijfeld met me
eens zijn, wie zich op de openbare weg begeeft, heeft het zelf gezocht,
daar valt statistisch gezien geen speld tussen te krijgen. Gelukkig
vielen er wel enige te priegelen tussen de door mij bestuurde blikken
doos en de tientonner die oerend hard op mijn persoontje af kwam. Om
erger te voorkomen gooide ik mijn stuur naar rechts met als prettige
bijkomstigheid dat ik u heden kond kan doen van dit op het nippertje
afgewende onheil. Oef ! Op zulke momenten heeft een mens nood aan
miniwoordjes en een evaluatief middelvingergebaar bij het kruisen van
de vijand, maar uiteindelijk is het toch vooral de opluchting die
blijft hangen. Hallelujah, ik leef nog, zeg je even later tegen jezelf,
wanneer de bloedtoevoer richting taalcentrum weer een beetje op gang
begint te komen. En nog wat later reflecterend : Alex, jongen, jij moet
dringend meer rekening gaan houden met de heterogeniteit van de
verkeersfauna. Houd nu eindelijk eens op met dat ziekelijke
geprojecteer van je. En verheug je dat niet alle chauffeurs gevangen
zitten in dat beklemmende keurslijf dat jij de verkeerscode noemt. Ook
niet-neuroten hebben recht op mobiliteit, weet je. Jouw blinde vlek
voor vrijdenkers op het vlak van snelheidsbeperkingen gaat je op een
goeie dag je hachje kosten. Ach zo, jij noemt dat een "goeie dag"', -
stuur los, met wijs- en middelvinger quotes in het ijle krassend -
diende ik mijn inner-stemmetje gevat van antwoord, en dat hielp, want
het werd stil in mijn bovenkamer. Stil en donker. Want blind, zo
realiseerde ik mij op slag, dat vloekt enorm met overleven in de
verkeersjungle. Vandaag een bijna-dood-ervaring, morgen het echte werk
? Wie weet wat mij te wachten staat .... Een wijs mens neemt zijn
voorzorgen. Vandaar deze oproep aan u, lezers. Gezocht: blogger van het
neurotische type op afroep inzetbaar, 't is te zeggen van start gaand
24 uur na het tijdstip van mijn overlijden en lopend tot het einde der
tijden of een goeie drie dagen als ik tegen alle verwachtingen in toch
de zoon van God blijk te zijn. Geïnteresseerden sturen mij een
gemotiveerde brief met cv. Een psychiatrisch verleden strekt tot
aanbeveling. Ik dank u.
Gij zijt een knappe vent met borsten, ogen fonkelend, trouw en diep, 't lijkt wel alsof uw vader schoonheid morste, yin verzon wijl hij u schiep, o zachte klanken die gij kweelt, uw bassen klinken zo sopraan, zo wars van 'zie mij hier eens staan' als gij mijn rauwe oren streelt, paf sta ik van uw elegantie, niet minder paf van uw mystiek, ik leg me neer bij mijn tragiek, mijn manse kippenborstfysiek, fallusiaan zonder garantie.
Wat ik me plots afvroeg vanavond: Stel dat de FAFI vandaag zou
beslissen dat balvoetploegen waar dan ook ter wereld voortaan bij
iedere wedstrijd elf of meer lokale gemeenteraadsleden dienen op te
stellen, - hier ademhalen - , zouden politieke partijen dan massaal
profbalvoeters op hun kieslijsten zetten en zo ja , zouden mannen dan
massaal voor die balvoeters stemmen ? Soms stel ik geheel spontaan de
gekste vragen, vanavond was het dus weer ferm raak. En mocht het nou
bij vragen blijven dan was er nog geen man overboord. Frivolere geesten
kunnen zich ongestraft een woud aan vraagtekens planten, deze
obsessieve peinzer daarentegen slaagt er steeds weer in zich tegen de
meest geïsoleerde treurwilgen te pletter te piekeren. Waarna ik mij
therapeutisch verantwoord aan alcoholinname overgeef om de schok te
boven te komen. Zo ook, hik ... heden. Ik schets u mijn probleem:
De vrouw, is dat schrikken, ja, de vrouw ! En 't is nog geen klein
probleem, onze planeet herbergt er meer dan drie miljard. Ik heb het
even voor u gegoogled. Vrouwen schijnen goed voor zowat de helft van de
6,596,791,372 sapiensjes die vandaag om 21.37 uur stipt onze globe
bevolkten. Ik zeg 'schijnen' want om één of andere duistere reden
kiezen deze begeerlijke wezens er steevast voor zich buiten mijn
gezichtsveld op te houden. Doch genoeg hierover, in
staatsaangelegenheden past het niet je in subjectiviteit te verliezen.
De harde cijfers zeggen dat het de helft is, welaan, het zij zo. En u
maar denken, 'cut the crap' en 'cut to the chase', 'what's your problem
with women ?' , ik stel me u voor het gemak even voor als een
ongeduldige anglofiel - het hypotheseren heeft me vandaag flink te
pakken - wel ik zal u niet langer in spanning laten. Vrouwen kennen
geen voet van balvoeten ! Geef ze een voet en ze weten er geen voet mee
te raken. Niet bepaald een pre als je het tot gemeenteraadslid wil
schoppen. Welke vent zou het nog in zijn hoofd halen zijn stem te
schenken aan de Annekes en Miekes van deze wereld ? Balvoethaters, zegt
u. Nou ik ken er ....welgeteld één. So don't get your hopes up,
onderwijlen licht geirriteerde anglofiele lezeresjes van mijn blogje.
Zelfs al zou u zich in short en shirtje aan uw kiespubliek presenteren,
zelfs al toonde u zich bereid tot een interview onder de douche na
afloop van het balvoettreffen, u kan 'het politiekeren' op uw
verleidelijke buik schrijven, wees creatief met kleurtjes en stuur me
een foto van het resultaat. Toch schokkend over welk een macht zo'n
FAFI beschikt ... Doe d' er wat aan, dames !
Was dit een topdag voor De Gucht, zeg. Twee vliegen in één klap. De
eerste klap die uitgedeeld werd kwam op de kanis terecht van een
vervelende bromvlieg uit Oostende. En als u enige kennis heeft van de
Nederlandse monetaire geschiedenis, dan schat u de waarde van zo'n
eerste moker op een daalder. Genieten was dat voor onze Minister van
Buitenlandse Zaken. Had het aan hem gelegen dan had Jean-Marie Dedecker
al lang insecticide gesnoven. Met gevaar voor Karels eigen leven
trouwens, want zelf kan hij ook een aardig stukje brommen. Waar is de
tijd dat beide grizzly's de politieke actualiteit domineerden met hun
gehakketak over de te volgen koers van de VLD ... Na de excommunicatie
van Dedecker uit de liberale kerk wordt het nooit meer hetzelfde. Nooit
meer dat gezellige moddergooien voor het oog van televisiekijkend
Vlaanderen, nooit meer die venijnige slagen onder de gordel. Of de VLD
blauwer wordt zonder, dat laat ik aan experten over, maar lauwer wordt
ze zeker. Dat is een kwestie van logica: flamboyante politici , min
één, ijskonijnen, status quo, het gewogen gemiddelde kan dus niet
anders dan danig verkoelen, al zal ook de VLD er de opwarming van de
aarde niet mee kunnen tegenhouden. Zelfs de partij van het azuur kent
zijn beperkingen. Of Karel De Gucht zich al bewust is van zijn grenzen,
dat blijft een open vraag. Zijn aanvaringen met JMD hebben hem
tenslotte geen windeieren gelegd. Hem volgde een fluwelen verbanning,
één met een gouden randje, hij werd de nieuwe Minister van Buitenlandse
zaken. Een minister die vandaag twee vliegen ving. De eerste werd tot
moes geslagen en afgeserveerd, de tweede kreeg eerder een
schouderklopje en zal de volgende twee jaar met liefde en toewijding
gekoesterd worden. België mag zetelen in de VN-veiligheidsraad, hip hip
hoera ! Wij Belgen, die zo gewoon zijn van onze goesting te doen en
daarmee weg te komen, zullen de volgende 24 maanden in het middelpunt
van de belangstelling staan of toch enigzins daar in de buurt, laat ons
ook niet overdrijven. Als er ergens dringend moet gevochten worden, dan
zal De Gucht het woord krijgen aan de tafel der grootmachten waarna hij
in minstens vier talen zal scanderen : Allen daarheen ! Exact waar de
wereld zit op te wachten, vaneigens. Jawel, lieve lezer, België staat
weer op de wereldkaart, dankzij Karels vette vlieg. Voelt u ze al, de
vlinders in uw buik ? Nou, als dat het geval is, raad ik stellig aan
een purgerend middel aan te wenden. Want wie wat weet van de natuur
ziet vlinders voor de walgelijke wezens die ze zijn. Het zijn demente
rupsen die vergeten lelijk te wezen !
