Van alle van de pot gerukte ideeën is de manloze barbecue zonder twijfel datgene dat het dichtst het platonische ideaal van de zuivere waanzin benadert. Zo u van vrouwelijke kunne bent en u ooit wel eens overwogen hebt u aan zulke onderneming te gewagen, dan moet ik u ten stelligste adviseren hierover in alle omstandigheden het zwijgen te bewaren. Sterke verhalen hebben namelijk de neiging zich als een vuurtje te verspreiden en mocht uw zucht naar roekeloos gedrag het oor van uw verzekeraar bereiken dan riskeert u voortaan nooit meer in aanmerking te komen voor een levensverzekering. De enige reden waarom "manloos barbecuen" niet gerechtelijk vervolgd wordt is de absolute zekerheid dat de aard van het delict zelf garant staat voor het ontoerekingsvatbaar verklaren van de beklaagde. Vrouwen die manloos barbecuen horen niet thuis in de gevangenis, liefde, rust en toewijding, dat hebben zij nodig. Zodat ze gezuiverd worden van hun apartheidsverlangen en de man voortaan weer in hun barbecuebeleving kunnen integreren. Want barbecuen is mannenwerk. Niet omdat mannen beter zouden kunnen koken. Wel omdat het in de open lucht plaats vindt. Zolang het vlees binnenshuis blijft kan de vrouw zich zonder gevaren van haar taak als keukenprinses kwijten. Eens buiten de deur echter, kan de geur van kipsatés en spare ribs zich vrijelijk over de omgeving verspreiden. Het resultaat laat zich raden. Mannen in je tuin, hele horden mannen van de ergste soort, de hongerige, venten die heel vervelend uit de hoek kunnen komen als je hen met een lege maag wandelen stuurt. De oplossing ligt voor de hand. Zorg er voor dat je barbecuedomein reeds van bij aanvang volledig verzadigd is, met minder gevaarlijke kerels, echtgenoten bijvoorbeeld. Het ideale exemplaar heeft een kalende kruin , een beginnend buikje en een pilsje in de aanslag. Dat biertje is onmisbaar, want het houdt zijn blaas gevuld zodat hij al vlaggend de omtrek van uw tuin kan markeren. De vrouw kan lekker aan tafel blijven, nippend aan haar wijntje, kletsend met haar hartsvriendinnen. Geen houtskool aan haar elegante handen, geen rook in haar betoverende kijkers. En geen zorgen om haar man, die thuis zit, mokkend, omdat hij niet mee mocht. Stel dat hij gaat dolen, stel dat hij een vrouw tegen het lijf loopt. Eén die wel verstand heeft van barbecueën .... Stel ...
Death to Israël, death to America. Toegegeven, het zijn niet de meest originele one-liners die mij al ter ore kwamen, literair stelt het weinig voor, maar puttend uit mijn beperkte scholing in de kunst van het demonstreren, een opleiding die ik volgde in Leuven en die daar bij mijn weten nog steeds loopt met optie rechtse rakker, linkse rat en flik, meen ik te kunnen zeggen dat ook bij het collectief brallend door de straten jakkeren het de intentie is die telt. Het gaat er vooral om dat je het meent, wil ik maar zeggen . En ze zagen er best overtuigend uit, de honderdduizend Irakezen die met boze blikken in de ogen de gevaren van de Bagdadse straat trotseerden om hun hart te luchten, apathisch waren ze allerminst. Hier en daar toch een verdwaalde poëet die het niveau wat op wou krikken. "Allah, Allah, give victory to Hassan Nasrallah", een verdienstelijke poging tot rijm, al vraag ik mij af of het volgens de regels van de Islam wel toegelaten is de naam van een sterveling te laten rijmen op het opperwezen. Hassan Nasrallah is de Secretaris-Generaal van de Hezbollah partij in Libanon, of zoals men in Amerika zegt, de leider van een terroristische groepering. Vandaar dat ik er geen snars van snap. Bush heeft het voortdurend over de "War on terror". Terrorist hier, terrorist daar, terroristen overal. Hij zendt zijn leger naar de verste uithoeken van de wereld om het kwaad er onder te krijgen, geen moeite is hem te veel. Dus settlen zijn jongens zich in Irak klaar om de strijd met de terroristen aan te binden en zie, ze vallen met hun kont in de boter. Honderdduizend zelfverklaarde terroristen wandelen doodleuk voorbij hun kanonsloop en wat doen ze ? Niks, helemaal niks. Tja, als ze het zo aanpakken, kan hij nog eeuwen duren, die oorlog tegen het terrorisme . . .
Ik weet nog hoe gij hier binnen kwam, als naakte aap, een walm van rottend vlees uit uw bek, slijm stortend uit al uw lichaamsopeningen. Op uw achterste poten lopen, dat vermocht gij, meer niet. Maar ambitieus, Lucifer was er niks tegen. Gij wilde uw kandidatuur stellen voor de functie van conservator van mijn natuurpark. Ik kan het u nu wel vertellen, gij waart de eerste gegadigde, de enige ook, dat bleek al snel. De rest van de schepselen had het te druk met paren, eten en gegeten worden. Aanvankelijk walgde ik van het vooruitzicht mijn schepping achter te laten in de handen van zulk een schrijnend misbaksel. Ge waart niet sterk, ge waart niet snel, lelijk waart ge wel, lelijk als de nacht. Is dat nu alles ? Heb ik hiervoor het licht bedacht ? Om zulk een gedrocht in het zonnetje te zetten ? Wekenlang werd ik verteerd door existentiële angsten en twijfels. De tijd, nog zo'n probeersel van me. Ik beklaag me nog steeds de dag dat ik daarmee begonnen ben. Het zij zo, je kan de tijd niet terugdraaien. Dat ge de job uiteindelijk toch gekregen hebt, dat dankt ge slechts aan één ding : mijn verveling ! Het is mijn zwak punt, vergeef me, zelfs ik heb recht op een onvolkomenheid. Miljarden jaren had ik al zitten staren naar dat experiment van me. Elke dag dezelfde show, geboren worden, leven, sterven. Ik was dringend aan wat anders toe. Maar dan moest ik eerst wel een schepsel vinden dat voor mij op de winkel zou passen. De wens werd vader van de gedachte. Het idee dat ge het gaandeweg wel zou leren, dat de evolutie van u een beter mens zou maken. Het heeft er nooit in gezeten, dat besef ik nu ten volle. Ambitie alleen volstaat niet voor het bestieren van een wereld. Ik heb nog geprobeerd wat bij te sturen, u een vademecum te bezorgen, vertelsels met een moraal, tien simpele voorschriften. Ge leest de letters, de boodschap heeft nooit uw hart bereikt. Ge moet u daarom niet schuldig voelen, de mislukking kan enkel mij verweten worden. Ge moogt van het water niet verwachten dat het tegen de bergen op stroomt. Voor al de last die ik u bezorgd heb, vraag ik u vergiffenis. Om u verder leed te besparen ontsla ik u bij deze van alle plichten jegens mij. De administratieve formaliteiten zullen verder afgehandeld worden door de heer H.G, bij wie u tevens uw überich kunt inleveren. U moogt beschikken.
Uw liefhebbende,
doG
P.S: Mocht het u interesseren. Voor uw opvolging hebben wij beroep gedaan op een professioneel selectiebureau. Na een wetenschappelijk verantwoorde procedure, bestaande uit een functieanalyse, een daarop geënte batterij psychometrische tests en drie selectierondes met diepteinterviews vonden zij de ideale kandidaat om u te vervangen. Vanaf volgende maandag neemt de meelworm uw plaats in. Benieuwd hoe dat uitpakt.
U bent het wellicht met me eens. Sommige zaken blijven beter onuitgesproken. Ik wou dat Shakira er ook zo over dacht. Nu zal ik ermee moeten leren leven. Waarmee ? Met het beeld van een Colombiaanse schone die naakt door de vertrekken van haar villa dartelt, daarmee. Dat naaktlopen schijnt namelijk haar favoriete tijdverdrijf te zijn als ze thuis is. Ik verwijt het meisje niks. Mocht ik zelf zo'n goddelijk lichaam bewonen, ik zou wellicht hetzelfde doen. Het is haar loslippigheid waar ik het moeilijk mee heb. Waarom moest ze haar zinnenprikkelende huiselijke routine aan de wereld kenbaar maken ? Beseft ze dan niet, welk een ravage dit idee kan aanrichten in een mannelijk brein ? Als zoutzuur brandde het tafereel zich een weg naar mijn occipitale cortex. Het is op momenten als deze dat ik mij mijn levendige fantasie beklaag. Ik zie haar zo voor mij, huppelend rond haar salontafel, hinkelend naar de koelkast, ice-tea, ijsblokjes, knabbelend aan een watermeloen. En dat alles terwijl ze onafgebroken met haar kont rinkelt. Zeg nu zelf, dat kan toch nooit gezond zijn voor een man. En alsof haar uitspraken nog niet opruiend genoeg waren betrekt ze er ook nog het oude testament bij. Als ze zo in haar blote velletje door het huis flaneert voelt ze zich net als Eva in het paradijs verkondigt Colombia's op één na populairste exportproduct. Wel, ik loop plots over van begrip voor die arme Adam. Mocht Shakira het mij op dit moment vragen, ik brak vanavond nog in bij de Carrefour hier in de buurt, om er op de afdeling groenten en fruit de ganse appelenvoorraad te plunderen. Ja, zo zot kunnen ze je krijgen, die vrouwmensen. Met hun olijfgroene ogen, hun pruilende kersenmondje , hun appeltjes of peertjes, hun ... Weet je wat ik denk ? Ze doen het om ons te pesten !
In Uruzgan sprak men al weken over niks anders meer, ganse grotten gonsden ervan: de kezen zouden komen. Vandaag was het dan zover. Taskforce Uruzgan ging officieel van start. Gedurende twee jaar krijgen 1400 Nederlandse militairen de gelegenheid om de centraal gelegen Afghaanse provincie 'weder op te bouwen'. Om dat slappe objectief toch nog enigszins van een militair vernislaagje te voorzien werd het uitgezonden contingent bouwvakkers gekruid met de volgende hebbedingetjes: 6 Apache gevechtshelicopters, 6 F16 's, 23 pantservoertuigen van het type Bushmaster, 25 pantserrupsvoertuigen type YPR-765 , 31 pantserwielvoertuigen type Patria en nog wat ander klein grut. Uruzgan zal als een phoenix uit de as verrijzen of ertoe herleid worden, beide opties blijven open. De missie was amper een paar uur oud of de vijand kreeg al een eerste klap te verwerken, een psychologische opdoffer van een zwaar kaliber. Het gekozen wapen: Het groene boekje ! Vanaf vandaag wordt de nieuwe spelling van kracht en wat blijkt. Taliban wordt, tenzij aan het begin van een zin, voortaan met een kleine letter geschreven. Welk een zinnenprikkelende subtiliteit, geen respect voor de langbaardige terroristenvriendjes van Osama, that's the spirit, dutchies ... Dutchies, excuus. Een harde tijd breekt aan voor de taliban, zoveel is duidelijk. Een onvoorwaardelijke capitulatie lijkt me hun enige kans. Zoniet lopen zij het risico bij de volgende uitgave rigoureus van de 'Woordenlijst Nederlandse Taal' geschrapt te worden. Dood door ontkenning, sterker gif bestaat er niet. U begrijpt het al, de aanpak van onze zuiderburen charmeert mij enorm en ze lijkt mij minstens even efficiënt als het Hitler-snorretjes en rotte tanden tekenen op de wanted-posters van de terroristen top-10, ookal omdat eliteterroristen -de saboteurs - meestal al voorzien zijn van een forse moustache en zij zich bovendien, wellicht uit anti-Amerikaans sentiment, zelden met een tandpasta-glimlach laten kieken. Leve het woord dus als speerpunt in de oorlog tegen het terrorisme. Het is goedkoop, het reist met de snelheid van het licht en je kan er alle kanten mee uit. Neem nou dat gedoe met de Hezbollah in Libanon. Appeltje eitje lijkt me dat. Fase 1, Hezbollah verliest zijn hoofdletter. Ja, ik weet het, die kerels zijn bijzonder fanatiek. Wel, wat dacht je van fase 2 : hezbollahaha ? En als ze dan nog steeds niet door de knieën gaan Hezbollahahahahahahahahahaha. Een zelfde lot staat de Palestijnse Hamas te wachten. Eerst 'hamas', dan "hahahamas" en mochten ze daarna -ik kan het me haast niet voorstellen- nog steeds volharden in de recalcitrantie, geen genade met het zootje, schrappen dat woord ! Tot slot nog deze aansporing aan het adres van de heer Mahmoud Ahmadinejad : Inbinden en graag vandaag nog of wij spellen Iran voortaan weer als vanouds : P-E-R-Z-I-Ë ! Zo, die zal aankomen.
Als u op dit moment nog naarstig doende bent uw belastingsformulier in te vullen, dan bent u te laat. Klokslag twaalf had uw envelop in de brievenbus van uw belastingskantoor moeten liggen. Nou, ja, ik denk niet dat er op die twaalfde klokslag één of ander palletje automatisch de klep van de bus heeft vergrendeld. Het is de bus van de belastingsdienst, weet u, niet de koets van Assepoester. Als je schuldbekentenis jegens de Belgische staat arriveert voor de haan morgenvroeg drie keer heeft gekraaid zal het wel los lopen, tenzij u voor die tijd evenveel keren het bestaan van uw buitenlandse rekening geloochend hebt, natuurlijk. U had ook voor Tax-On-Web kunnen kiezen Dat had u een ritje bespaard. Maar u deed het niet. Net als de overgrote meerderheid van belastingsplichtigen koos u voor de traditionele bruine envelop met venster. Begrijpelijk, aangezien u wellicht al jaren vertrouwd bent met deze gang van zaken. Kiezen voor de electronische aangifte zou u bovendien geen cent opbrengen. Integendeel, eerst mag u dokken voor uw electronische identiteitskaart en belangrijker, daarna moet u nog maar afwachten of u uit de voeten kan met die tax-on-web site. Voor de particulier biedt de electronische aangifte daarom nauwelijks voordelen. Het zijn vooral boekhouders en belastingsspecialisten die er wel bij varen. De voornaamste begunstigde echter, dat lijdt geen twijfel, dat is de fiscus zelf. Iedere financiële biecht die zich electronisch aandient spaart de staat een druppel zweet. En kijk, dat vind ik nou persoonlijk een uiterst onwenselijke evolutie. Waarom zouden wij het onze tollenaren makkelijk moeten maken ? Is het voor ons dan een pretje, om vakje voor vakje mee te werken aan onze eigen aderlating ? Nee toch, een calvarietocht is het, die jaarlijkse zelfkastijding. Wel, gedeelde smart is halve smart, luidt het spreekwoord. Als ik moet lijden, dan gun ik de ambtenaar met genoegen zijn part. Nu heeft men de nieuwe belastingsbrieven zo aangepast, dat een electronisch oog ze makkelijk lezen kan. Sneu vind ik dat. Gelukkig werken die electronische kijkers nog verre van perfect. Bij twijfel komt er alsnog een levende ziel aan te pas. Hebt u ook een balpen voor speciale gelegenheden ? Zo een goedkope druiper waarmee men de mensen naar het hoofd gooit tijdens verkiezingscampagnes. Prima schrijfgerei voor een belastingsbrief, me dunkt. Combineer vernoemde inktsproeier met een koninklijke tremor type Albert II, u weet wel, de beving die optreedt wanneer u op het punt staat iets gewichtigs te presteren, zoals het bestijgen van een troon of voor ons simpele stervelingen, het invullen van een belastingsbrief, en uw aangifte verwordt geheid tot een vlekkerig vod. En vlekkerige vodden, daar houden computers niet van, vodden, dat blijft tot nader order mensenwerk, ambtenarenwerk ... Fijn, nou ben ik weer helemaal in balans.
Ik droeg nog nooit een naveltruitje. Met mijn man zijn heeft dat niks te maken. Eerder met mijn totaal gebrek aan creativiteit op vestimentair gebied. Het kan mij nauwelijks wat schelen wat er rond mijn lijf fladdert. Als het mij afdoende wapent tegen de heersende metereologische omstandigheden dan mag het wat mij betreft al blijven zitten. Wat betreft het effect van mijn uitdossing op de rest van de mensheid houd ik er enkele éénvoudige basisregels op na. Zo zal ik meteen van plunje veranderen als ik merk dat mijn verschijning baby's aan het huilen brengt. Ook het veelvuldig bovenhalen van een zonnebril pleeg ik als negatief advies te interpreteren. Verder hoed ik mij er vanzelfsprekend voor met mijn kledij de pestilentie of andere gruwelijke plagen te verspreiden. Meer heb ik niet aan kledingsaxioma's. Voor zover ik het kan beoordelen staat niets dus het bij tijd en wijlen dragen van een naveltruitje in de weg. Dat je mij nooit genaveltruid zal aantreffen, daaraan ligt een veel banaler gegeven ten gronde. Het kledingsstuk in kwestie behoort niet tot mijn garderobe. En na wat ik vandaag gelezen heb prijs ik mij gelukkig. Want wat blijkt: Vrouwen doen aan navelstaren, niet naar hun eigen navel wel te verstaan; naar de navel van de man. Dat wist ik niet. Het was mij voorheen volstrekt onbekend dat vrouwen navels kunnen lezen. Een man met ontblote navel is voor een vrouw een open boek. Een boek dat zo de kast weer in gaat als er pluis in de navel zit. Want mannen met pluis in de navel zijn niet pluis, aldus de navel-leer. Ik heb meteen mijn navel aan een grondig onderzoek onderworpen. Twee donkerblauwe flufjes zuiver katoen, dat las ik op het etiket van mijn t-shirt, zonder twijfel de oorzaak van de verontreiniging. Ik dacht eerst nog , ik laat ze lekker zitten daar, ik zou niet willen dat mijn navel de andere sexe op een dwaalspoor brengt. Tot een duiveltje mij wist om te praten. Zijn argument: Vrouwen zijn net mensen, en mensen willen bedrogen worden. Wel, hij is proper nu.
