Dag dag, wat heeft u bij voor mij vandaag ? Heeft u mijn dromen meegenomen, of waren die alweer te duur ? Vertel me, op dit prille uur, wat staat er op me af te komen ?
Moet ik mij aan gips verwachten, sterft vandaag een oude makker, of zong u mij om noppes wakker, had u een grijsdag in gedachten ?
Het liefst had ik een kans gekregen, of een schone, lieve meid, die me bij mekaar zou vegen, en prepareren voor de strijd.
Toe, wil niet steeds de spanning rekken, doe me van uw plannen kond. Of houdt u als vanouds uw mond en moet ik 't al weer zelf ontdekken ?
"Ik val nog liever dood dan dat dit me niet zal lukken ...." Wel, ik vrees dat ge doodgevallen zijt, Johan.
Johan, wat hebben ze je aangedaan ? Jij die jaren dit land bestierde
als een zuinige huisvader. Ze hebben je mismeesterd, de snoodaards van
de Witte Raven. Waarom moest dit nu ? Welke geheel van mensenkennis
gespeende nitwit schuine streep mediaconsulent heeft jouw deze smerige
rotstreek verkocht ? Niet betalen die factuur, never, en meteen voor de
rechtbank slepen deze exponent van beroepsonbekwaamheid. Een heel
garnizoen advocaten zou ik op die zaak zetten. En laat de justitiële
molens maar lekker langzaam malen. Hoe langer je het lijden kan rekken,
hoe schoner, geldt in kwesties als deze. Had toch gewoon je politieke
instinct gevolgd, je weet wel, dat pientere stemmetje dat zich
onbetaald de stembanden uit de strot schreeuwde in een vruchteloze
poging je voor deze catastrofale misstap te behoeden. Dat een politiek
dier als jij, die al jaren meespeelt op het hoogste politieke plan,
zich liet overhalen tot zulk een roekeloos gedrag, dat heeft mij diep
geschokt. Was dit dezelfde man die coalities smeedt, die jarenlang de
euro's op de rooster telde, die onvermurwbaar de vinger op de knip
hield en ministers tot besparen dwong ... De politicus die musicalster
werd, wat een draak van een idee. Ik hoorde een dansleraar verkondigen:
"Hij heeft absoluut geen uitstraling." Waar haalt de malloot het ...
geen uitstraling. Johan Vande Lanotte barst van de uitstraling, je zou
ze de kost niet willen geven de landgenoten die hem enkel met een
geigerteller gewapend tegemoet durven te treden. Er zijn nu éénmaal
verschillende soorten uitstraling. Er is de theatrale uitstraling van
een Gene Kelly die zich spontaan overgeeft aan een potje tapdansen in
de plensende regen, er is de hypnotiserende uitstraling van een
sekteleider die zijn volgelingen overtuigt van het nakende einde der
tijden waarna zij zich collectief van zijde maken, en er is de
uitstraling van een degelijke leider, een man waarop je kan vertrouwen,
die in stormachtige tijden het hoofd koel weet te houden en oplossingen
verzint in plaats van naar buiten te hollen met een paraplu en een
koppel hoefijzers onder zijn schoenen. Van alle drie de soorten zijn er
voorbeelden te vinden in de Belgische politiek. Johan Vande Lanotte zat
bij mij in het laatstgenoemde schuifje. In mijn politieke commode
betekent dat de bovenste lade. Maar of hij daar nog lang zal vertoeven,
dat valt nog te bezien.
Omdat ik mijn nakende stoelgang met beperkt vertrouwen tegemoet zag,
toog ik hedenavond in het gezelschap van een reclamefolder richting
plee. En zie, het hielp. Mijn aambeien zijn u dankbaar, Carrefour. Want
welke schone slagzin vermochten mijn vermoeide ogen op zowat iedere
pagina van uw informatieve magazine te ontwaren ... ? Ja, steek uw dolk
maar in dit mannenhart: "Vrouwen aan de macht !" Als plichtsbewust
soldaat van de te onderdrukken sexe reageer ik instinctief op dit soort
mededelingen. Mijn parasympathisch zenuwstelsel beseft terstond dat het
imperium op instorten staat. Geen tijd dus voor trivialiteiten als
ongedwongen pothangen. Mijn darmen leegden zich in no time als ware ik
een jumbo, kerosine dumpend in anticipatie op een buiklanding. Zo, ik
was klaar voor de strijd. Op nu naar het slagveld ! Met de virtuele
coördinaten 'www.vrouwenaandemacht.be' als vertrekpunt. En verder ben
ik nooit geraakt. Want wat bleek. De revolutie was in goede handen,
mannenhanden ! Als er al vrouwen de macht zouden krijgen, dan ging het
om een door Saachi & Saachi zorgvuldig geselecteerd zevental. En
het hen toegewezen strijdperk zou zich fijntjes laten begrenzen door de
muren van de Carrefour-vestigingen hier ten lande. Welk een heir houdt
zich nu bezig met het veroveren van reeds tevoren ingelijfd gebied ?
Een leger met een slecht geheugen, ik hoor het u al zeggen. Maar uw
hypothese strookt niet met de feiten. Woordvoerdster Geneviève
Bruynseels, zelf vrouw in bijberoep, verkondigt immers in 'Het Volk':
"De overgrote meerderheid van onze klanten, zowat zeventig procent,
zijn vrouwen". Ook bij Carrefour weet men zulke dingen blijkbaar ... En
als u als lezer over meer dan één goed functionerende grijze cel
beschikt -en daar verdenk ik u van- dan weet u het ook. Carrefour neemt
de vrouwen in het ootje ! Ik heb mijn testosteronkanon om niets in
stelling gebracht. Carrefour wil vrouwenzieltjes winnen en poogt zijn
commercieel oogmerk te camoufleren middels een revolutionair
emancipatorisch discours. Blijkbaar heeft men bij Carrefour geen al te
hoge pet op van vrouwen.
Geloven zij nou werkelijk dat het
onmannelijke deel van de bevolking zich zal identificeren met één van
de zeven door hen geselecteerde voorbeeldvrouwen ? Vrouwen die 'een
vergoeding' ontvangen voor hun inbreng ... Frederik Cruyt, man en
verantwoordelijke communicatie voor Carrefour stelt in het laatste
nieuws : "We sturen de dames op geen enkele manier aan. Ze geven in
alle onafhankelijkheid hun advies over wat goed loopt en wat beter
kan." Ooit gehoord van het spreekwoord 'wiens brood men eet, diens
woord men spreekt" ?
Zou het vrouwen niet opvallen dat er in
het panel niemand zit die ouder is dan zestig ? Hoe representatief kan
een klantenpanel zijn waarin geen plaats is voor 25 procent van de
populatie ? Zijn vrouwen boven de 60 asexueel misschien ?
Hoe
geloofwaardig klinkt 'Vrouwen aan de macht' uit de mond van een
multinational die nog maar pas zijn mannelijke CEO inruilde voor weer
een andere mannelijke CEO ?
In welke mate bloeien vrouwenharten
open bij het lezen van het volgende leerrijke citaat van Jan Cordemans
,creatief directeur van Saatchi & Saatchi, vent van opleiding ....
Hij verklaart : " Of ze nu dik of dun of rijk of arm zijn, doet er
allemaal niet toe.Wij moesten echte vrouwen hebben. Ze worden nu
gebruikt voor de Carrefour maand en dan kunnen ze het over een Tefalpan
gaan hebben, maar evengoed ook over atypische producten zoals
bijvoorbeeld een mp3-speler." Dik, dun, rijk of arm, het doet er
inderdaad niet toe, beste, zolang ze maar niet oud zijn, toch ? Let ook
op de werkwoordsvorm 'gebruikt' en de eerder traditionele associatie
van vrouwelijkheid met tefalpannen. Hoe verheugend tenslotte dat
janneman zich bereid toont de atypische combinatie mp3-speler-vrouw een
kans te geven ...
Carrefour worstelt met een imagoprobleem. De
klant klaagt, voelt zich niet welkom in zijn vestigingen. Directeur
Rudi Schautteet, ja hoor, weer een man, verwoordt het als volgt "We
moeten menselijker worden en dichter bij de klanten staan". Bij
Carrefour zijn dit inderdaad overwegend vrouwen. Het zal wel geen
toeval zijn dat Carrefour 'gebruik' maakt van een vrouwelijke
woordvoerdster, het vroegere hoofd klachtendienst van GB, ik vernoemde
haar eerder al, Geneviève Bruynseels (bemerk haar initialen). Aan haar
het voorrecht dit blogje af te sluiten. Omwille van haar vrouwschap ...
en haar door mij o zo op prijs gestelde vermogen de ziel van de
vrouwen-aan-de-macht-campagne te ontbloten.
"We nemen de behandeling van klachten ernstig. Het is een deel van het imagobeleid." Need I say more ?
Ik droomde dat ik Hugo was. Ik droomde dat ik Hugo was die droomde.
En
in zijn droom ziet hij Veerle, zijn Veerle. In nachthemd, bij
ochtendlicht. Ze ruimt de tafel af. Zijn beduimeld wijnglas, lipstick
op het hare, broodkruimels, restjes kaas. Ze kookt water, zoekt een
eitje voor hem uit, zet de eierwekker op 4 . De oude meester slaapt
nog. Dan de klaaglijke kreet van een ver verwijderd elders die hem
opstuwt tot net onder de waterspiegel. Een 'onder professoren moment'
voltrekt zich, telefonisch, het telegram heeft afgedaan. Veerle stormt
de slaapkamer binnen, werpt zich op zijn broze schrijverslijf, kust
het, streelt het. "Hij is voor jou", lekker schrijfbeest van me,
"helemaal voor jou". Haar evangelie voedt zijn lusten. Hij vult zijn
handen met haar kont. Ze doen het. Zijn eerste keer als God. Ze
ontbijten. Naakt op bed. Zijn eitje, hardgekookt. God klaagt niet. Weer
gaat de telefoon, en weer en weer. Vrienden, vijanden, collega's.
Levend interview op CNN. De gelegenheid te baat genomen om die minkukel
van een president tot de bodem af te branden. Nu even niet
diplomatisch. De uitgeverij belt. Hollywood wil 'het verdriet'
verfilmen; blanco cheque, carte blanche. De radio meldt het schielijk
overlijden van Orhan Pamuk, ook schrijver en gedoodverfd favoriet. Hij
heeft zich verhangen aan een steunbeer van de Aya Sofia. Kon de
deceptie niet verkroppen ...
Eén miezerig straaltje licht en
illusies verdampen. Verschroeid, de belofte van eeuwige roem. De
drukkerszoon bleef mens. Orhan Pamuk ontsnapte uit het het dodenrijk.
En ik werd weer aan mezelf gelijk. De radio meldt opgetogen de blijde
geboorte van Vlaanderens jongste literaire spruit: Het penisboek van
Liekens.
Er schuilt een warme zin in mij, die niet wil uitgesproken worden, hij is zuinig op zichzelf, hult zich in stilte, houdt zich paraat, voor die ene dialoog, die levens kneedt en leemten laat. Ik houd mijn woordenstroom in toom. ik dam me in, en censureer de kwetsbaarheid van ogenblikken. Doch ooit zal ik het wikken wijken laten, of anders nooit.
De maat was al vol. En toen kwam hij weer mijn breedbeeld vullen. Het
was die ene druppel, dat noodlottige pareltje nattigheid dat emmers en
volle maten doet overlopen, dijken de das om doet, die gesmolten
sneeuwvlok die rillingen over je rug jaagt terwijl ze het bekende
traject van nekvel tot bilnaad aflegt. Ik hield het niet langer.
Ziehier mijn plan van aanpak.
Stap één: Morgen koop ik mij een
blank montuur en ik herspuit het in het giftigste groen dat in dit land
zonder doktersvoorschrift verkrijgbaar is.
Stap twee: Ik neem
een abonnement op McDonalds, Pizzahut en Quick. Dat lijkt me de kortste
weg naar rondbuikigheid zwarte gordel, vierde dan.
Stap drie: Ik
word beroemd, hoe, dat probleem zal ik wel oplossen als het zich stelt
zoals die andere politieke rondbuikigerd het zo welluidend kan
formuleren.
Het doel: Verwarring stichten ! Ik streef naar die
ideale mix van groengebrildheid, obesitas en bv-schap, die me in staat
moet stellen zelfs de standvastigste Vlaming uit balans te brengen, als
ik met flukse pas zijn pad kruis in z'n favoriete winkelwandelstraat.
Ik wil dat hij denkt: "Was dat nou Geert Lambert, of die idioot van een
blogger die zich in een tijdspanne van 6 maanden van spriet tot
kanonskogel heeft getransformeerd ? " Ik beoog een twijfel te
genereren, zo existentieel diep, dat hij de herkenbaarheid van de
sympathieke spiritist tot in zijn ziel aantast. Zodat deze inziet dat
hem weinig anders rest dan op zoek te gaan naar een minder belegen
handelsmerk. Deze keer liefst één dat mij niet tot het bruistablet
veroordeelt. Dus geen iriserend groene contactlenzen als het even kan,
Geert. Wat had u gedacht van een vlinderdas ? Jos Dupré heeft er jaren
de Kempen mee vertegenwoordigd. En het creëert meteen een band met die
vlinder aan de andere kant van de taalgrens. Dat kan nog handig van pas
komen als er volgend jaar moet onderhandeld worden over een nieuwe
staatshervorming. Enfin, experimenteer maar wat. Je zal het zien, zelfs
zonder groen zal het wel lukken. Mijn sympathie heb je al. En dat
gedrocht dat nu nog je edele gelaat ontsiert, stuur dat maar naar
Australië. Naar Dame Edna. Die staat met groen.
Op een zadel van een fiets gezeten, in het ijle pedalerend, kwam ik tot
de volgende schokkende conclusie : Ik ben volstrekt overbodig ! Was dat
even slikken, zeg. Overbodig, en wel volstrekt, dus niet zo maar een
klein beetje. De wereld die zich voor, achter, boven en onder mij
manifesteerde had nooit gevraagd om een Alex. Niets of niemand had ooit
de behoefte gevoeld aan een wezen met mijn kwaliteiten. Zelfs die twee
goedbedoelende verwekkers van me hadden geen idee waar ze aan begonnen
toen ze op die voor mij zo cruciale augustusdag in '67 besloten ter
wederzijds vermaak hun genetisch materiaal tot een cocktail te
vermengen. Er was aan mijn creatie geen marktstudie vooraf gegaan. In
de jaren zestig stoeide men nog zonder voorkennis vermoed ik. Men zag
later wel wat er van kwam. Ik dus. Diezelfde ik die vanmiddag de
pedalen beroerde alsof hij in mesvormige toestand een klomp
gechambreerde boter vierendeelde. Geen verdienste van mij overigens,
het fietspad lag er piekfijn bij. Danken wij de heer onze schepper voor
het bestaan van gemeenteraadsverkiezingen ... Met de fietspaden alles
goed, hier in de Zuiderkempen. Er wordt voor ons gezorgd. Door allerlei
mensen die het beste met ons voorhebben. Ijverige luitjes die wegen
aanleggen, lantaarnpalen planten, kabels en riolen begraven. Het meeste
zat er zelfs al nog voor ik mijn levenslicht zag. Dat dacht ik terwijl
ik de dorpskern naderde. Alles is er al, dacht ik. De akkers, de
weiden, het bos, de beesten, de hemelkoepel, de wolken ... en de
mensen, massa's mensen, te veel om te tellen eigenlijk, al zijn er ook
zwoegers die net dat klusje dan weer opknappen voor mij. Opdat ik tijd
zou hebben om te fietsen. En dat is maar goed ook, want langs beide
zijden van de rijbaan lagen de rode lopers er zielsverlaten bij. Zelfs
de wielertoeristen lieten het afweten vandaag. Ik voelde mij gedragen
door dankbaarheid en sloeg linksaf op mijn weg naar die andere
overbodigen. Ik heb hun reservaat vanop een afstand overschouwd. Het
hek was gesloten, ik wou de rust er niet verstoren. De rust die zij
niet behoeven na een leven dat ook al nergens voor nodig was. Maar ze
worden wel gemist.
