Waar ligt mijn geborgen haven, waar mijn schuit zijn steiger vindt, waar de schipper zich kan laven, aan hete soep, een koele pint, en zachte lijnen tussen linnen, wie maakt de zeeman warm van binnen ?
Wie dempt de onrust in zijn handen, wie brengt zijn zinnen in balans, wie laat een lichtje voor hem branden, wie schenkt de nacht een stralenkrans, een baken voor een schip in nood, wie vraagt de stuurman thans ten dans, wie biedt de man een malse schoot.
Vandaag, één jaar geleden werd London opgeschrikt door een reeks gruwelijke bomaanslagen. Dat kan u onmogelijk ontgaan zijn, het was het nieuws van de dag. De beelden van de trieste gebeurtenissen op die zevende juli 2005 en de herdenkingen één jaar later vulden wereldwijd de televisiejournaals. Er werden bloemen neergelegd, er was een eredienst, en klokslag 12 uur 's middags hield men twee minuten stilte. Terecht. Het onrecht, 52 burgers aangedaan mag niet ongemerkt tussen de plooien van de geschiedenis verdwijnen. Werden alle slachtoffers van terrorisme en geweld maar op dezelfde respectvolle wijze herdacht. In de praktijk echter blijkt politieke opportuniteit het 'treurgewicht' van de doden te bepalen. Als je bevolking begint te morren over schendingen van mensenrechten of het uitbesteden van foltering dan kan het handig zijn de mensen af en toe aan het immer aanwezige gevaar van het terrorisme te herinneren. Een dag als vandaag is wat dat betreft een godsgeschenk. Sir Ian Blair, hoofd van de Londense politie, wond er geen doekjes om. "The threat is very grim", verklaarde hij op 'Today', het ochtendlijke radioprogramma van de BBC. Hij sprak over dreigingen van binnenuit en buitenaf en of men alle snode terroristenplots zou kunnen verijdelen was nog maar de vraag. Met andere woorden, de vijand zit overal, dit is dus niet het moment voor oeverloos gefilosofeer over allerlei ethische details, als u leven u lief is, doe dan braafjes wat ik zeg, amen. Blair zei nog wel meer opmerkelijke dingen, zo noemde hij de "London Bombings" de grootste misdaad in de Britse geschiedenis. Ik kan me wel andere staaltjes van criminaliteit indenken die voor deze eretitel in aanmerking kunnen komen. Wat dacht u van de slavenhandel waar de Britten toch in excelleerden, met Liverpool als draaischijf. Of verkiest u het bombarderen van de Koerden met chemische wapens op aangeven van ene Winston Churchill. Aan misdaden in de Britse geschiedenis toch geen gebrek, me dunkt. Of de huidige expeditie van het Britse leger ook deze kwalificatie zal krijgen dat zal de toekomst uitwijzen. Eén ding staat wel als een paal boven water. Elke dag dat er in Irak minder dan 52 doden vallen door bomaanslagen of andersoortig geweld is naar hedendaagse Iraakse begrippen een weliswaar bescheiden feestdag.
Iedere volwassen vent heeft recht op zijn stukje speelgoed. Karel maakt de fietspaden onveilig met z'n superdeluxe koersfiets van carbon, Erik, doordeweeks een onopvallende kantoorslaaf, voelt zich vrijbuiter op zijn Harley Davidson ,terwijl brave Hendrik Gibson gitaren misbruikt met een plectrum. Nou, Kim speelt met raketten, mag het ? Als alleenheerser over 22 miljoen Noord-Koreanen heeft hij recht op een exclusief verzetje. Want Kim waant zich een grote jongen. En de big boys zeggen het met raketten. Met Tridents (USA) , Topols (Rusland) en Dong Fengs (China). Dat heeft hij goed begrepen. Vandaar zijn twee grote passies. Raketten en splijtstof. Weet beide te verenigen en je bent op slag een welkome gast op elke geopolitieke barbecue. Kim is goed bezig. Met zijn nieuwste prototype Taepodong-2 zou hij zelfs Alaska kunnen bereiken. Dat is, als die Taepodong dinges het doen, want echt betrouwbaar kan je Kims vuurpijlen voorlopig niet noemen. Toch heeft Bush nu al de daver op het lijf. Noord-Korea wordt door de States geportretteerd als ware het het favoriete vakantieoord van de duivel en Satan tegelijk, de bron van alle kwaad. En dat terwijl George Bush waarschijnlijk meer kernraketten in zijn garage heeft liggen dan Kim Jong II in tien Noord-Korea's. De nerveuze reacties in Washington bezorgen de Noord-Koreaanse tsaar ongetwijfeld een warm gevoel. Hij hoort er nog niet helemaal bij, maar ze weten hem toch al wonen. Hij zou wel stapel zijn er nu mee op te houden. Die rakethobby van 'm heeft hem de laatste vijf jaren al meer publiciteit bezorgd dan zestig jaar intensief communistisch experimenteren. Zijn economie vertoont reeds lijkvlekken, zijn onderdanen liggen op apegapen. Geen probleem voor de 'geliefde' leider. Der führer heeft hogere doelen. Zijne excellentie mikt op de sterren.
Ik ben een moeilijk kleedbare aap, ik sta met weinig , 't is te zeggen, er is weinig dat mij past, dat mij zo op het lijf gegoten is dat u denkt, kijk daar loopt een aardig exemplaar van de species homo sapiens, eerder dan, o la laa, Donkey Kong is naar de solden geweest. Ik sta dus met weinig. Maar met weinig sta ik al helemaal niet. Wie mij kortbroeks wil aanschouwen zal belegen vakantiekiekjes van de jaren tachtig moeten weten te bemachtigen. De snoodaard die zich geroepen voelt weze bij deze gewaarschuwd. Ondergetekende is niet verantwoordelijk voor eventuele psychische letsels zoals daar zijn hysterische blindheid of posttraumatische depressie. Mijn linkerknieschijf heet Medusa, de andere ook. En zwijg mij over zwembroeken. Statistisch bekeken beschikt elke Belg over 1,7 éénheden van deze moderne schaamlapjes. Dat op basis van een steekproef uitgevoerd ter hoogte van mijn medulla oblongata, dit slechts ter informatie. Omdat ik mij als inwoner van dit tricolore landje niet wil onttrekken aan mijn statistische plichten ligt er ook hier één zo'n ding, blauw met witte streepjes en een koordje om je bagage binnenboord te houden bij het duiken. Er bestaan weinig zekerheden in het leven, maar als er ooit nog eens ballen dit stukje textiel bevolken, dan zullen het met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid mottenballen zijn. Tenzij Bas en Charlotte er hun intrek wensen te nemen. Alles met een zweem van Dorus verdient mijn culturele bescherming. Of zou ik de vestimentaire oldtimer toch beter proberen te slijten : Eighties zwembroek zoekt kruis met gevoel voor humor. Knieschijven zonder homologatieattest, gelieve zich te onthouden, zoiets. Benieuwd hoeveel kruisen daar op af komen ....
Blootsvoets rennen door de sneeuw, blootskonts bovenop een iglo, een keizerspinguin schaatst voorbij, de vorst etst bloemen op de ruiten, de tochthond ligt te klappertanden en dreigt met syndicale actie.
Er groeit een pegel aan je neus, je kan je veters niet meer knopen, je blaast je balpen leven in, en boekt een reisje naar de tropen.
Je snakt naar hete erwtensoep, naar preipuree met vette jus, de plee bevriest, je wagen weigert, je breekt je been het moet in tractie.
Zou het nou echt wat uithalen, camera's op elke tram, bus en metro ? Zouden duizend electronische argusogen ons dat veilige gevoel kunnen terugbezorgen. Ik waag het te betwijfelen. Telkens ik zo 'n veiligheidstoestanden zie, denk ik meteen, oppassen, gevaar ! Plaats een camera op iedere bus en je geeft de reizigers de indruk dat ze hun leven op het spel zetten. Stap op de bus en begin maar vast te bidden dat je het einde van de rit zal halen ... Ik kan me nauwelijks een betere reclame voor de auto indenken. Tuurlijk, geen mens die bij zinnen is, zal nog ellende veroorzaken eens hij weet dat hij gefilmd wordt. Alleen, hoeveel problemen op bussen worden veroorzaakt door mensen die rationeel handelen ? Wanneer je met dronkaards te doen hebt of geestesgestoorden, dan kom je met een camera niet ver. Dan heb je meer aan het verantwoordelijkheidsgevoel van je medepassagiers, aan mensen die hun nek durven uitsteken in plaats van alles passief te registreren om het later voor een rechtbank terug uit te kunnen braken. Criminelen met een brein groter dan een kersenpit zullen zich wel een geschiktere plek uitzoeken om je in mekaar te rammen en er met je bezittingen van door te gaan. Wat dacht u van het bushokje ? Daar stapt u dan uit, nog nagenietend van dat geborgen gevoel aan boord van uw 'veilige' bus. Komt u alsnog in de boze buitenwereld terecht. Want van camera's in bushokjes is voor zover ik weet absoluut geen sprake. En al evenmin volgt het electronisch oog u op uw route van dat bushokje naar uw voordeur. Daar achter die voordeur, zo leren de statistieken ons, barst het geweld pas goed los ...
Er waait een barbecue voorbij, vermengd met vlagen Salim Seghers, "Liefste nee, verlaat me nooit ", smeekt hij, terwijl ik innig naar het einde smacht.
Het feest verstomt, de nacht ontwaakt, het donker gomt de hitte uit, een koor van kikkers, krekels en cicades, kwelen zomerserenades, sterren sieren 't naakte zwart, een scherpe sikkel kaatst het licht, en Jupiter, vertrouwde bodyguard, houdt strak zijn gouden glans op onze blauwe bal gericht.
