Achteloos loopt Kat een dodekakafonisch pad over toetsen, wit en zwart, het wordt met tegenzin aanhoord "ein musikalischer Mord" mit mir als Opfer und Arnold Schönberg als Motiv.
Zo komt Kat aan haar gerief, ze loopt het baasje voor de voeten, tormenteert hem auditief, klieft zijn kuiten met haar klauwen , kantelt onbehouwen vazen, kliedert kliekjes rode wijn, als sein dat het niet mogen is maar moeten. Zo melken valse poezen bazen, nemen hen telkens weer te grazen. En wij mi-au-wen.
My hawky lady, ze kreunt de bek-toe-skoel-bloes, from her crown to her shoes, voelt zij de kater na de roes, cause such a classroom full of wild cats, dat is niet van de poes.
My flamy sweetheart, ze wenst haar kuikens tot moes, cause they are roasting mother goose, haar krullen krullen tot kroes. Such a madhouse full of chickens, geeft garantie geroezemoes.
So please yourself girls, red u op z'n kangoeroes, pay a visit to the butcher, vul uw buidel met boes. Do like the Aussies do down under, en houd ventvrije barbekjoes.
Hier zit ik weer, weggezakt in mijn makkelijke stoel, type president,
kostprijs 69,95 euro, met naast me een mok gloeiend hete ersatz koffie.
Vanavond moet ik nuchter blijven. Vanavond vier ik een overwinning van
de nuchterheid. Het Europese octrooienbureau heeft de Senseo-pad
vogelvrij verklaard. De Senseo-pad is dan ook geen met uitsterven
bedreigd amfibie dat onze bescherming behoeft. Integendeel, het is de
bijzonder populaire melkkoe van Douwe Egberts (DE). Jaren lang slaagde
het duo Philips-DE erin miljoenen koffieslurpers een onredelijk hoge
prijs te laten betalen voor hun caféine-kick. Douwe Egberts had immers,
dankzij het binnenrijven van een octrooi, het alleenrecht verworven op
de productie van de pads, cirkelvormige filterzakjes zijn dat, met
enkele grammen gemalen koffie erin. Als gebruiker van het
Senseo-apparaat kon je wettelijk gezien dus enkel bij DE terecht. Toen
andere koffieproducenten hun eigen Senseo-compatibele pads op de markt
brachten werden ze prompt door de Nederlandse koffiegigant voor de
rechter gesleept. DE won dat proces en sindsdien betaalden de
concurrenten een licentievergoeding voor hun koffiepads. Maar dat
feestje is nu voorbij. Het European Patent Office (EPO) herriep het
octrooi van DE. Voortaan mag dus iedereen die dat wenst de pads op de
markt brengen zonder dat DE daar nog een cent aan verdient. Hoe het EPO
er ooit toe kwam Douwe Egberts het bewuste octrooi te verlenen is mij
nog steeds een raadsel. En dat mag het blijven, hoofdzaak is dat de
rede het uiteindelijk gehaald heeft. Moge dit wijze besluit het
startsein zijn voor een grondige sanering van een totaal ontspoorde
octrooipolitiek die ertoe leidde dat multinationals voor zowat elk
halfbakken idee een patent claimden. Dat enkel om de concurrentie bij
voorbaat de lust te ontnemen met een gelijksoortig product voor de dag
te komen, uit vrees ten onder te gaan in een juridisch moeras. De natte
droom van elke vrije markt speler is en blijft 'het monopolie', ik zei
het u al eerder. Als er al een nood is aan het verlenen van octrooien-
en daar kan men over discuteren - dan graag enkel voor echte
innovaties, verbeteringen die niet voor de hand liggen. Het
Senseo-apparaat is een veredelde koffiezetmachine, godbetert, geen
revolutionair type aandrijving op basis van anti-materie, de
Senseo-pads geperforeerde noedels met koffievulling. Ik heb er niks op
tegen dat de staat probeert de inspanningen van uitvinders te
beschermen tegen free-riders die zich beperken tot imitatie. Het
maatschappelijk belang van een gestandaardiseerde koffie-ervaring
ontgaat me echter volledig. En als de staat wettelijke barrières gaat
opwerpen tegen de door haarzelf zo geadoreerde vrije concurrentie dan
kan dat toch enkel in het belang van de gemeenschap, me dunkt. Indien
het er enkel om gaat innovatie te stimuleren ongeacht de gevolgen voor
de mensheid dan zijn er efficientere methoden voorradig, beproefde
recepten waar geen advocaat of rechter aan te pas komt. Ontketen dan
simpelweg een wereldoorlog. WOII bracht ons de ruimtevaart, de
jetturbine, de radar, de magnetron, de atoombom, de computer en niet te
vergeten een heleboel ersatz producten zoals het kunstrubber en mijn
granenkoffie die nog steeds naast me staat, onaangeroerd en koud
ondertussen.
Ik heb vandaag de zon gezien, heel even. Ze kwam piepen als een peuter die een vreemde hoort in huis. Heel verlegen en fragiel zond zij een stralenregen door mijn ziel, en ontdooide mijn verkleumde zin voor 't leven.
Ik begrijp Vera niet. Waar maakt ze zich zo druk om ? Als de CD&V
voor de verkiezingen al afspraken wil maken, nou, dan is dat toch haar
goed recht. Ik zie werkelijk niet in wat daar ondemocratisch aan zou
zijn. Elke partij heeft het recht om zelf te kiezen met welke partner
ze bij voorkeur in zee wil gaan. Ach, ik kan me best voorstellen dat
het een beetje pijn doet, Yves Leterme, die voortdurend staat te
sjansen met ladies in red en blue, terwijl jijzelf niet één keer ten
dans wordt gevraagd. Lig er maar niet wakker van Vera, er zit bitter
weinig hart in die vrijages. Wees blij dat dat kleffe gedoe jou
bespaard blijft. En verheug je over de klare taal van Vlaanderens
grootste. ' t Is te zeggen, op voorwaarde dat het grote publiek ook mag weten wat onze politici allemaal bekokstoofd hebben. Want daar heeft de kiezer
dan weer recht op. Als de partijen op voorhand reeds afspraken maken
over mogelijke coalities dan moet de kiezer dat wel weten, dat spreekt
vanzelf. Stel, u stemt traditioneel op A. Nu heeft A een deal gesloten
met B, een partij waarvan u etterende pukkels krijgt. Als u niet op de
hoogte bent van die deal dan bestaat de kans dat u zich na de
verkiezingen behoorlijk bedrogen zult voelen. Gevolg: de kloof tussen
burger en politiek wordt nog breder. Als de partijen echter volledig
open kaart spelen, dan kan u nog uitwijken naar partij C, normaal
misschien uw tweede keuze, maar een partij die er geen doekjes om windt
dat ze partij B absoluut niet ziet zitten. Laat ons dus de heer Leterme
danken voor zijn openhartigheid en hem meteen verzoeken ons zo spoedig
mogelijk het volledige lijstje te bezorgen van de coalities die door
hem en zijn acolieten in de steigers zijn gezet. De democratie zal er
wel bij varen. En dat willen we allemaal toch, niet ?
Er is wat loos met ons vaderlands leger. Het doet wat. Erger nog, het
doet steeds meer, bij voorkeur in het buitenland. Wat logisch is want
hier op het thuisfront valt er bitter weinig te oorlogen. Dus trekken
onze kakidragers naar den vreemde. Naar het dorre Afghanistan, en
binnenkort naar het stukgeschoten Libanon. 'Join the army, see the
world', zelfs ons tricolore heir kan er tegenwoordig mee recruteren.
Dat je niet bepaald de meest pittoreske plekjes bezoekt, daar moet de
recruut zelf maar achter komen. U proeft het al. Ik zie de toegenomen
reislust van onze krijgsmacht met lede ogen aan. Ik heb het meer voor
een leger van huismussen en pantoffelhelden, brave moeders en vaders
die met losse flodders schieten, artilleristen die heidebrandjes
veroorzaken, al dan niet geholpen door een licht ontvlambaar konijn,
dat is mijn idee van landsverdediging. Een licht ontvlambaar konijn
heeft nog nooit een wereldbrand veroorzaakt. De ellende begint keer op
keer wanneer legers hun land verlaten. Ga het na, het klopt als een
bus. De wereld zou heel wat ellende bespaard blijven als alle legers
wat honkvaster waren. 'Maar waarom zouden wij er dan nog een leger op
na houden, als we het toch nooit inzetten ? ', vraagt u zich nu
wellicht af. Het antwoord is simpel: Sommige mensen spelen nu éénmaal
doodgraag soldaatje ! En omdat grote mensen over het algemeen een stuk
minder fantasie hebben dan kinderen komt daar meer bij kijken dan een
afgewaaide tak en het deksel van een vuilnisemmer. Grote mensen willen
echte kanonnen, echte tanks, echte geweren. Wat zou het, dat die dingen
ons jaarlijks enkele miljarden kosten, als de levensvreugde van je
landgenoten in het geding is. Gun ze hun miljarden. Maar houd ze lekker
thuis.
Filosoferen kan uw lever ernstige schade berokkenen.
Als ik Leffe drink stijgt mijn filosofisch gehalte. Dan ga ik staren
naar het behang en dra waaien er allerlei levensvragen mijn hoofd
binnen. Ik laat ze waaien, als ik wat op heb. Ik laat ze waaien en
weersta aan de verleiding van het vraagteken. Levensvragen zijn er niet
om te beantwoorden. Levensvragen zijn er om te waaien, ongebonden,
ongrijpbaar, eeuwig. Zulke dingen besef ik enkel met een neut op. Als
ik nuchter ben jaag ik de waarheid na. Dan ga ik analyseren, ontrafel
ik het mysterie net zolang tot het op de draad versleten is. Nuchter
loop ik vaak rond met losse draden in mijn hoofd. Ze zeggen dat ik een
warhoofd ben. Misschien hebben ze gelijk. Dronken ga ik zitten staren,
nuchter pluis ik de wereld uit elkaar, je kan me bezwaarlijk een
praktisch denker noemen. Mijn ongemeende excuses, ik kan er ook niks
aan verhelpen. En als dat wel kon, dan zou ik het niet willen. Laat mij
toch pluizen, laat mij toch staren. Ik ben volkomen ongevaarlijk.
Antwoorden hoeft u van mij niet te vrezen.
