Wat er vandaag gebeurd is ? Niks of nauwelijks wat. Ten huize Alex
bedoel ik dan. Elders zal het leven zich ongetwijfeld van zijn
boeiendste kant getoond hebben, met oorlogshandelingen, besmettelijke
ziekten en milieurampen als smaakmakers, de wereld draait al een
eeuwigheid door. Spinnen doet hij, als een zwaarlijvige tol op speed.
Soms is een mens te lui om te duizelen, een lichaamsgesteldheid die
zich harmonieus verhoudt met een horizontale tijdsbeleving. Zoek een
paarse stip op het plafond boven uw bed en zink weg in zelf gestolen
ledigheid. Dat is, bij onstentenis van vertederende nichtjes,
natuurlijk.
Exemplaren van
de specie 'Vertederend nichtje" kenmerken zich door een evidente
familieband en hun vermogen om op ieder willekeurig tijdstip
weekhartige nonkels te vertederen.
Ook als die op
het punt staan een paarse stip te ontdekken waar er nooit eerder één
waargenomen was. Eén blik van het vertederend nichtje (VN) en de
weekhartige nonkel (WN) laat zijn stip ontsnappen. "WN, ik wil dat je
buiten met me komt spelen", nee, VN windt er geen doekjes om, zij is
zich zeer bewust van haar weekmakende krachten. Wat ook weer vertedert,
u begrijpt het, resistance is futile. "Wat wil je doen vraagt WN,
vervolgens." "Kokeneten", stelt VN voor. WN zucht. Hij voelt er weinig
voor om zijn existentiële twijfels een vitaminerijke maaltijd te
serveren: Een papje van versneden haver met gras en kiezel, modderwijn
uit een plastieken bekertje, eikels als toetje. "En attendant Godot"
voor gevorderden, noemt hij het. Enkel een gesmaakter alternatief kan
hem redden. "Wat dacht je van een partijtje éénendertigen ?" VN lijkt
niet onder de indruk. "Voor GELD !", trekt hij haar met een dolle blik
over de streep. Ze toont hem haar kaarten. Telkens weer. Hij onderdrukt
zijn natuurlijke drang tot winnen en verliest zoals het betaamt, op het
nippertje. De zon zoekt wijfelend het westen op. Ze zitten samen op de
trap. Zij wil alweer wat anders. Hij wou dat nooit nog wat veranderen
zou.
Drie jaar na de droefniswekkende verdrinkingsdood van het Babylonische
kalf komt de Amerikaanse senaat tot een opmerkelijke conclusie: Er was voor de oorlog tegen Irak van start ging geen
enkele formele connectie tussen het regime van Saddam Hussein en Al
Qaeda. Sterker nog, Saddam Hussein moest helemaal niks weten van het
islamitische terroristengenootschap, hij beschouwde het kliekje van Bin
Laden als een directe bedreiging voor zijn regime. Fijn te weten dat
ook de heren yankee-senatoren daar eindelijk achter gekomen zijn.
Aangezien het 'sen' in senator hetzelfde woorddeel is dat je ook in
'seniel' terugvindt had ik al geen vliegensvlugheid verwacht, maar drie
jaar als reactietijd, dat lijkt me toch echt het betere
schildpaddenwerk. De omwentelingssnelheid van de politieke molens in
Washington doen het ergste vermoeden. Het kost deze heerschappen
minstens nog een jaar voor het hen daagt dat het Amerikaanse ingrijpen
in Afghanistan mogelijkerwijs toch niet de ideale aanpak is om het
terrorisme in te dammen. Oei, foutje, kan gebeuren. En die gewoonte om
vermeende terroristen te ontvoeren naar geheime gevangenissen om ze
daar met 'alternatieve' methoden te ondervragen, hoe lang zou het nog
duren vooraleer ze zich daar ongemakkelijk bij gaan voelen ? Nog een
jaar of twee en dan een mea culpa ? Misschien geven ze tegen die tijd
de hele oorlog in Irak wel het stempel 'minder dan een goed idee' . Wie
weet , 't verstand komt met de jaren, zeggen zij die het kunnen weten.
Helaas komen de senatoren steeds jaren te laat. Nu ja, te laat komen,
dat is nog altijd beter dan te vroeg, zullen de heren wellicht denken,
wij komen tenminste toch nog. En dat is lang niet evident voor
sen-atoren.
Ach zo, u zag mij graag geveld, het liefst nog bij een korenveld, nadat wij bij Selenes stralen, eerst heerlijk zouden avondmalen.
Ik had dit voorstel niet verwacht, uw aanzet maakte dat ik dacht hij smacht, hij wil mij vurig kussen, ik zal zijn driften moeten blussen.
Ik zag u mij op handen dragen, uw lijf en leden voor mij wagen, maar neen, u wou mij fusilleren, moest ik om zulks mijn oksels scheren .... ?
Slechts om als schietschijf te fungeren, zodat u mij kan penetreren, een kogel door mijn kop kan jagen, en toen begon het mij te dagen: plagen is om liefde vragen.
U moet mij dus wel zeer begeren als u mij zelfs wilt massacreren, ik zal gedwee uw kogels vangen, een kleine prijs voor zo 'n verlangen.
Vroeg opstaan, doe het niet !Niet als je dat niet gewoon bent. Weersta
aan uw vlaag van overmoed en het stemmetje dat u influistert dat zulks
normaal is, dat andere mensen daar iedere dag weer in slagen.
Stemmetjes in je hoofd moet je wantrouwen, altijd ! Doe dus niet als
dit onbezonnen wezen dat gister, zo rond de klok van 02:00 AM even zijn
wekker ging zetten op 7:30 AM , jawel, 7:30 AM, dat is wat ik vroeg
noem. Veroordeel mij niet, langslaperigheid werd mij genetisch
opgedrongen door mijn betbetbetovergrootmoeder, zo werd mij in mijn
studententijd door een geest met een academische graad in de genetica
ooit medegedeeld. Ik geef toe, ik had die avond pittig gepintelierd,
maar dat kan je dat spookgestalte onmogelijk aanrekenen. Als een geest
met een doctoraat onder de leden zich de moeite getroost jouw
disposities wetenschappelijk te duiden, dan past het een student die
naam waardig zich als de perfecte spons te gedragen: sedentair en
zuigend, ongeacht zijn promillage. Ik was een beroerd student. Ik had
een klap in mijn snufferd nodig om me zijn gratis college te
herinneren. Die klap incasseerde ik zo omstreeks 5.00 PM, de dag was
tot dan toe vlekkeloos verlopen, fluks uit bed gesprongen, gezond
ontbeten, zelfs de buitenlucht geïnhaleerd, kortom, ik was, hallelujah
dacht ik op dat moment nog, mezelf niet. Mijn exaltatie bereikte zijn
hoogtepunt rond 01:05 PM toen ik mezelf betrapte op een ten berde
brenging van de Vlaamse evergreen "Mooi, 't leven is mooi" , terwijl
men op de radio berichtte over een zwaar verkeersongeval op de E17. De
rest van de namiddag was een slipperig pad richting realisme. Met een
touch-down als een menhir in vrije val op een kievitsei als apotheose.
Een snookertafel met enkel zwarte ballen zag ik nog. De zevenpunters
lagen voor het rapen. En ik werd aangezogen door het zwarte gat, dat
steeds groter werd. Voor deze jongen een dringend advies om zich
richting bedstee te begeven, waarop ik een uurtje later bevend wakker
werd. Vrees niet, ik ben ondertussen alweer aan de beterhand.
Volstrekte passiviteit en een infuusje Palm kunnen mirakels verrichten.
Zodat ik de nacht met vol vertrouwen tegemoet zie. En wat betreft
mañana, de wekker krijgt een dag vrijaf !
We weten ondertussen allemaal dat Madonna niet vies is van een stevig potje plagiaat. De mosterd voor haar come-back single "Frozen" haalde ze bijvoorbeeld van Belgische bodem. Dat zeg niet ik. Zo oordeelde een rechter in Bergen. Volledigheidshalve dient vermeld dat de popdiva nog een beroep lopende heeft tegen deze uitspraak. Vraag me niet waarom, haar visie op creativiteit laat weinig aan de verbeelding over, getuige dit citaat.
"I think that's what we do as artists and creative people - we're all plagiarising!". (http://www.cinemablend.com/music/Madonna-Thinks-Plagiarism-Is-Acceptable-516.html)
Ja ja, 'we all stand on the shoulders of giants', zegt men dan. Spreek voor jezelf, vrouw, en laat de rest van de artiestengemeenschap erbuiten, wil je ! Tot zover Madonna's 'kruimelwerk'. Voor haar grote kraken, haar kaskrakers, laat ze het niet bij acrobatische pyramideconstructies, als het om het grote geld gaat, danst ze naar goede traditie op lijken. Het lijk van ene J.C. uit N. lijkt haar bijzonder te bevallen. Gisteren nog vertolkte ze het levenseinde van deze Joodse rebel door zich getooid met doornenkroon te laten kruisigen in de Amsterdam Arena. Het origineel had minder recette tijdens zijn afscheidsvoorstelling. Dat hoefde ook niet. Hij bracht zijn offer ter vergeving van ons aller zonden. Madonna doet het louter ter spijzing van haar bankrekening. En het is een flauw afkooksel van de oorspronkelijke act. Toen J.C. het deed was hij amper 33. Madonna, die steeds meer het allure krijgt van een naar prepensioen verlangende turnlerares, heeft al 48 jaren op de teller. Op die leeftijd was J.C. al 15 jaar verrezen. Over te laat komen gesproken ... Blijkbaar kan ze met haar goedkope provocaties nog steeds enkele Christenen de gordijnen in jagen. Of zouden dat derderangsacteurs zijn die tegen betaling haar imago moeten overeind houden ? Dat ze met haar geensceneerde kruisiging nog steeds het nieuws haalt, bewijst nog maar eens hoe versleten en verwaterd de term 'nieuws' wel is. Haar carrière stond altijd al in het teken van het kruis, haar kruis in het bijzonder. Het begon in de jaren tachtig met "Like a virgin" - gebaseerd op een vage jeugdherinnering, veronderstel ik - en sindsdien heeft het kruis haar nooit meer losgelaten. Het is haar naar het hoofd gestegen. Ze veréénzelvigt zich met de verlosser. Een overschatting van een bijbels kaliber. Ze reikt niet eens tot aan zijn enkels, laat staan zijn kruis !
Ik,
achternagezeten door drie jonge maagden. Dierbare lezer, dat is wat mij
zomaar overkwam vandaag. Het moet gezegd dat betrokken deernes geen van
allen door oneerbare bedoelingen gedreven werden tijdens hun
hartstochtelijk uitgevoerd rondje achternazitten. Zulks mag geen in hen
vermoeden, gezien hun respectievelijke bouwjaren. Zes, negen en elf
waren ze. Elfjes met scherpe knieën en een dwingende toon in hun
stemgeluid, van 'jij moet dit' en 'neen, jij mag niet even om een
biertje, jij zit vast'. Op scène, een variatie op het aloude tikkertje,
met 'opsluiting en bevrijding' als centraal thema, het decor, een
festijn van geroosterd vlees, taart en vocht à volonté. Ruim lekkers om
de doorsnee man of vrouw aan de dis te kluisteren dus. Doorsnee is
duidelijk mijn ding niet. In plaats van mij vol te proppen met saté en
cake en dit mengsel overvloedig te overgieten met alcoholhoudend nat,
waagde ik mij aan jeugdvermaak. En dat deden er wel meer. Enkelen
hielden het bij commentaar vanaf de zijlijn, anderen riskeerden lijf en
leden in een tot mislukken gedoemde poging het ouder worden van zich af
te schudden. Vooral de aankomende veertiger lijkt in deze vatbaar voor
doorgedreven zelfbedrog. Sneller lopen dan de ukkies, uitdagen, handig
uit de weg springen, 'born again invincibles' onder de dekmantel van
verantwoord intergenerationeel bezig zijn. Het liep slecht af, zoals
het dat altijd doet. Een verzwikte enkel, een bezeerde rug en een
gekraakte knie begeleid door gesmoord gekerm van middellange duur en
een pikkelende aftocht richting tentenkamp. Zo vergaat het de
overmoedigen. Zij worden door de natuur terechtgewezen. Onverbiddelijk.
Rest hen enkel te berusten, de wonden te likken en taart te eten, van
elke schijf een spie. O, zoete troost van het zich geborgen weten.
Tussen brave lieden, bij dreigende wokenpartijen, die steeds weer
overwoeien. Zo koestert de mens zijn ketens.
