Nog
een slok en ik ben bereid. Die slok kan ik gebruiken nu de winter ons
van hogerhand is opgelegd. Hoe lang vermag de koude nog uit te blijven
eens zij door de ratio wordt gesommeerd. Het zou een feestje moeten
zijn, de overschakeling van zomer naar winteruur. Het wordt ons gegund
het derde uur te herkansen. De grote wijzer mag een rondje spookrijden
of ,voor wie een werkelijk antieke tijdverteller bezit, net niet de
wijzerplaat rond. Het daaruit voortspruitende extra uurtje slaap kan
mij echter niet verzoenen met het feit dat het donker ons nu voor
maanden in zijn greep heeft. Dat extra slaapuur is trouwens een
staaltje onversneden volksverlakkerij. Op zondag hebt u sowieso recht
op enige luiheid, zelfs zonder winteruurexcuus. Zolang u de elfurenmis
maar haalt is er geen vuiltje aan de lucht. Niet alleen ontbreekt het
aan de noodzaak van een extra stonde, het is bovendien slechts geleende
tijd. U dient de u toevertrouwde zestig minuten keurig te bewaren en ze
ongeschonden weer in te leveren bij het begin van de lente. De
administratiekosten van deze operatie zijn geheel voor uw rekening. De
inning ervan geschiedt in twee termijnen. Het voorschot betaalt u reeds
op de avond van levering, als uw lichaam u zo omstreeks elven mededeelt
dat het niet wenst te participeren aan uw spelletje tijdrekken. U mag
dan al opblijven, uw lijf zoekt het bed op. Het restbedrag mag u bij
ingang van de zomertijd ophoesten. Dan wordt u een uur vroeger uit de
veren verwacht. In de door mannen gedomineerde politiek zou men spreken
van een vestzak broekzak operatie. Het komt er op neer dat u in de zak
gezet wordt waar u bij staat. Dat is dus drie keer zak op rij. Dat
winteruur kan niet anders dan een mannenuitvinding wezen, al is ook de
spreekwoordelijke sigaar uit eigen doos hier van toepassing, een
formulering met een opmerkelijk hermafrodiet karakter. Waart hier in
mijn bloguniversum een lezeresje rond dat mij een vrouwvriendelijker
alternatief aan de hand kan doen ? Ik zal u zeer erkentelijk zijn. Deze
blogger moest het vandaag trouwens zonder de extra 3600 seconden
stellen. Die had ik namelijk deze nacht al opgesoupeerd. Samen met een
stel schattige chatsters, chocola en een charmante Chardonnay. Het was
mij een waar genoegen. Dank daarvoor.
Twee
laaiende bussen, meer relplezier viel er niet te beleven gisteravond in
Parijs. En dat was vet sneu voor de zich ter plekke verzamelde
persmeute. Aan de media zal het nochtans niet gelegen hebben. Zij
hadden de bevolking ruim van te voren al op de hoogte gebracht van de
nakende verjaardag. Binnenkort zou het dag op dag een jaar geleden zijn
dat er in de voorsteden van Parijs hevige rellen uitbraken die zich
later over heel Frankrijk zouden verspreiden. Tienduizenden wagens
gingen daarbij in vlammen op; auto's en vuur, een scorend duo in de
nieuwswereld. Vandaar wellicht dat er reikhalzend werd uitgekeken naar
het aansteken van het eerste verjaardagskaarsje. Na dat ene vlammetje
zou het dan wel loslopen met de vuurstorm redeneerde men schijnbaar.
Wat een ontgoocheling ! Twee zwartgeblakerde bussen, meer viel er niet
te oogsten gisteren. De ontspoorde jeugd stelde zwaar teleur. Wat had u
dan gedacht, heren en dames journalisten, een Marokkaan met een klaroen
die om klokslag elf uur het ten aanval zou laten schallen over de
banlieues van de lichtstad ? De ontspoorde jeugd heeft wel wat beters
te doen dan u te bedienen op uw wenken. Ontspoorde jeugd heeft lak aan
uw verjaardagskalender. Geen nieuws dus van het Franse front. Alleen,
dat staat zo lullig na al die voorbeschouwingen. En daarom vulde men de
kranten dan maar met non-nieuws. Van Australië tot Iran, van Bulgarije
tot de Verenigde Staten, overal had men het over brandende bussen en
hoe onverwacht kalm het toch gebleven was in Frankrijk. Nou, als er
lang genoeg over door geluld wordt dan wordt het nog wel wat, vrees ik.
Du moment de potentiële busverbrander in de smiezen krijgt dat je voor
een vermelding op CNN niets meer behoeft dan een aansteker en een
litertje loodvrij weet hij wat hem te doen staat. De pers blijft dus
beter nog even op post. Nog is alles niet verloren. Als het nieuws niet
vanzelf komt, dan maak je het toch zelf. Echt nieuws laat zich niet zo
makkelijk dwingen. Echt nieuws komt meestal onverwacht. Echt nieuws,
zoals Pearl Harbour, dat laat zich niet regisseren. Of 9/11, dat
herdenken we al jaren, maar wie had er zich in 2001 nou aan verwacht ?
U ? O, ik wist niet dat ze nu ook al internet hadden in Guantanamo ?
We voeren koude oorlog jij en ik, met stilte en hardhorendheid, de tijd verkilt de hunkerstrijd, mijn hete adem warmt de wind, mijn handen hebben niets om handen, jouw lippen pruilen onbemind, jouw hart verdort, dreigt te verzanden.
Om wat ? Om niets. Om mee te nemen. Om diep te vergeten.
Open brief aan Ronald Biegs, Nationaal Voorzitter van WWF-België.
Geachte heer Biegs,
Graag zou ik middels dit
schrijven uw aandacht vestigen op een ontrustwekkende ontwikkeling op
een terrein dat u, naar ik vermoed, bijzonder nauw aan het hart ligt.
Het betreft de precaire situatie van de reuzenpanda, de met uitsterven
bedreigde diersoort waarvan de beeltenis het logo vormt van uw
organisatie. Toen ik vandaag een bezoek bracht aan de lokale
grootgrutter, een vestiging van een internationale prijzenklopper wiens
naam - voor al die het weten wil - begint met een 'A', ontdekte ik tot
mijn verbijstering een wel zeer ongewoon product waarvan u hieronder
een fotografische weergave vindt.
Bewijsstuk 1
Bewijsstuk 2
U
zal het ongetwijfeld met me eens zijn dat dit toch nooit de bedoeling
kan zijn. Wat baat het reservaten op te richten voor de reuzenpanda,
welk nut heeft het kweekprogramma's op te zetten voor deze dieren als
wij moeten constateren dat zij tegelijkertijd tot basisgrondstof van de
alombekende hotdog worden verwerkt. Dit lijkt me dweilen met de kraan
open. Bovendien kan u met eigen ogen vaststellen dat het hier om
immature exemplaren gaat. Deze dieren hebben dus niet eens de kans
gekregen zich voort te planten om zo hun soort van extinctie te
vrijwaren. De producent voelt zich kennelijk zo onaantastbaar dat hij
het niet eens nodig vindt de herkomst van zijn vlees te verhullen.
Weense worstjes / Saucisses Viennoises vermeldt het etiket. Aangezien
het leefgebied van de reuzenpanda zich in centraal China situeert ga ik
ervan uit dat de dieren die ik vandaag in blik aantrof in gevangenschap
worden gekweekt, een praktijk die naar mijn mening enkel kan
plaatsvinden met hulp van gespecialiseerde zoölogen. Uitgaande van deze
premissen en na enig vorsingswerk kwam ik tot de volgende zeer
plausibele kandidaat: Tiergarten Schönbrunn in Wenen. Als u de website
van deze zoo raadpleegt (http://www.zoovienna.at) dan zal u in de daar
aanwezige 'Tierliste' ook de 'Großer Panda' aantreffen. Ik vraag u
daarom met klem na te gaan of de Tiergarten Schönbrunn op één of andere
wijze gelieerd is met een kweekprogramma voor reuzenpanda's en zo dit
het geval zou zijn een onderzoek in te stellen naar de mogelijke
verdwijning van jonge dieren aldaar. Indien u nood zou hebben aan mijn
bewijsstukken om een genetische verwantschap aan te tonen tussen de
geslachtofferde dieren in blik en de populatie van het Tiergarten
Schönbrunn dierenpark dan ben ik graag bereid u deze te laten geworden.
Gelieve er echter rekening mee te houden dat de panda slechts houdbaar
is tot einde september 2009. Mag ik vertrouwen op een spoedig en
doortastend optreden uwentweegs ? Of dien ik het acroniem van uw
organisatie voortaan te lezen als Weense Worsten Fabrikant ?
We schrijven 25 oktober 2006, de dag dat ik de 'karamel' herontdekte.
Een wederkennismaking die ruim twee uren in beslag nam. De tijd nodig
om een goed gevulde puntzak van die zoetigheden naar binnen te werken.
Het was een proces dat gepaard ging met hevig smakkende geluiden en een
zuigkracht die kwa intensiteit niet moest onderdoen voor deze van de
befaamde Dyson stofzuiger. Wat een zalige beproeving, dit aroma van
pure nostalgie. Zo lang al leefden wij gescheiden. Op den duur vervaagt
de herinnering, een geval van uit de mond uit het hart, een andere
verklaring heb ik er niet voor. Maar nu kwamen we weer samen. De
harmonie werd hersteld. Zo heftig was ons wedersmaken dat ik af en toe
vergat te ademen, ze plakten innig aan mijn tong, verlijmden zich met
mijn verhemelte langzaam smeltend onder mijn liefkozende strelingen.
Een complete harem liet zich door mij consumeren. En ik, ik smikkelde
de pannen van het dak. En weer, en weer en nog een keer....
O
help, o lieve hemel ! Mijn mond ligt vierkant open. Wat zeg ik, mijn
mond voelt aan als het grofste schuurpapier geoogst in een
uitzonderlijk schuurpapierjaar. Ik heb te gulzig gezwolgen, te vurig
bemind. Mijn gretigheid heeft mij van binnenuit verzengd. Deze
hemelpoort staat in lichtelaaie. Geen natte kussen die deze vlammen
kunnen blussen. Geen frisse hinden die mijn tong kunnen verbinden. Geen
twaalf ijsgekoelde elfen met stukadoorervaring om mijn plafonnetje te
plaasteren. Dit wordt lijden. Lijden na de lust, aangebrand maar
ongeblust. Niets sust dit heidenkind als bloedrood nat, een zalvend bad
en dan een bed. Welterusten !
Wij Belgen zouden drie planeten nodig hebben. Dat las ik zojuist op
Vrtnieuws.net. Tja, wie ben ik om het oordeel van het Wereldnatuurfonds
in twijfel te trekken . Het zij zo, ik zal mij niet verzetten. Alleen
... zullen mijn mede-Belgen wel genoegen nemen met die andere twee ?
Dat ik sinds jaar en dag op een eigen vreemdsoortige planeet vertoef,
dat had u vast al langer in de smiezen. In tegenstelling tot wat velen
onder u wellicht veronderstellen heeft deze staat van goedaardige
deviantie niks van doen met een hang naar hallucinogene middelen
mijnentweegs. 't Is al puur natuur en neen, ik laat het niet weghalen,
zelfs al kreeg ik dispensatie van Benedictus de Zestiende in persoon.
Het zit er en het blijft. En u blijft welgekomen, zolang u maar niet
verwacht dat mijn chaos zich ooit tot organisatie zal ontwikkelen. De
wanorde zwaait de plak, in en op mijn bol. Benader mij dus met de
vereiste dosis gekte, spreek een taal die ik begrijp. Dat organiseren
doet u maar in uw eigen universum. Organiseer u een ozongat, een
broeikaseffect, een walvissenbloedbad, een nucleaire holocaust. Doe
vooral wat u niet laten kunt, maar blijf a.u.b. met uw tentakels van
mijn schone blauwe knikker. Ik zal hem voor u bewaren. Een reservebal
voor het geval uw globe het zou begeven. Een lek, een knal, kwaad
opzet, je kan maar beter op zeker spelen als je ziet hoe daar tegenaan
geschopt wordt. Geen reden tot paniek, u kan uw sloopwerk rustig
continueren, uw toekomst is verzekerd. Als uw longen het niet meer
houden of het water tot aan uw lippen reikt , als de bequerels u om de
oren vliegen of uw spermakwaliteit u in verlegenheid brengt, u weet mij
wonen. Komt u wel met de fiets ?
En terwijl ik mij ontiegelijk druk maakte om mijn hikkende compjoeter
hield de wereld zijn draaiing keurig vol. Met de gebruikelijke
gevolgen: Geboorte, dood en alles wat daartussen ligt. Voornamelijk
ellende heb ik telkens weer de indruk. Zoals die compjoeter van mij die
zich als vanouds niet naar mijn wensen wilde plooien. Mijn eigen dikke
schuld, ik had het rekenbeest danig van zijn à propos gebracht met mijn
gemorrel aan zijn resolutie. Mij zouden ze het ook niet moeten flikken.
De eerste die met zijn fikken aan mijn resolutie komt krijgt royaal
mijn wijsvinger op bezoek, ter hoogte van zijn oogbal, inderdaad, à la
façon de Laurel et Hardy, alleen zal deze blogger er voor waken tijdig
opzij te springen als er retributie dreigt. Mezelve kennende had ik dus
beter moeten weten: Touche pas à ma résolution, ook bij compjoeters
ligt zulks gevoelig. De monitor ging pardoes op zwart en als betrof het
yin en yang, stak de would-be compjoeteroloog in mij dreigend de kop
op. Je kan tegenwoordig geen alpencol meer beklimmen of verscholen
achter een verschroeiende haarspeldbocht ligt wel een heerschap op de
loer, een vent met een hamer en slechte bedoelingen te over. Hij
verkoopt je een moker op je hersenpan waar je bij rijdt ... en daarna
ligt. Welnu, ze zouden beter wat diversifiëren, die mannen met hamers.
Ik zou er best eentje stand-by willen, in te zetten tijdens
onverkwikkelijke opflakkeringen van mijn compjoeterologische driften.
God bespare mij een terugval. Wat een geluk dat er nog schrijnender
ellende bestaat, relationeel drijfzand, scheepsrampen, regionale
oorlogen, daar kan een nukkig mens zich aan verwarmen.Kijk die daar
eens, zij drinkt omdat haar vent haar bedriegt. Jawel, met die
schippersvrouw die haar man verloor op zee ... Ach, haar kan ik niks
verwijten, zo alleen achterblijven als vluchtelinge, dat moet hard
zijn. Wist je dat ze haar voltallige familie hebben geëxecuteerd in
Albanistan ? Zulke verhalen nopen tot nadenken. En tot af en toe
gelukkig zijn met het schaamrood op de wangen.
Schoon ik dorst naar je vel wil ik meer dan je schil, wijl ik smelt voor je kaf, peil ik onder je pel daal ik af naar je voedzame koren.
Waar ik vlot op je vloed, waar ik smul van je gloed, van je levensverhaal, in jouw torens van taal, letters spiralend tot zoet.
Maar vergun me mijn man zijn, mijn banaal in de ban zijn van veren van kuiltjes van zacht, van je groefjes je krasjes, van je dartele pasjes, van je parels van bloeiende pracht.
