Een kruis heeft vier armen : Verliefd, verloofd, getrouwd, gescheiden.
Heeft u al een grafschrift in gedachten, iets waarmee u kan uitpakken
als u daar ligt, keurig ingepakt tussen vier planken ? Nee ? Daar zou u
dan dringend eens een brainstormsessie aan moeten wijden. Want de
planning van magere hein is en blijft voor de meesten van ons een
gesloten boek. En dood zijn, daar is geen speld tussen te krijgen,is de
ergste vorm van writersblock. Stel dus niet uit wat u morgen misschien
niet meer zal kunnen doen. Of u zit tot aan uw verrijzenis vast aan één
of andere ongeïnspireerde standaardformule: Alex O. 1968-20XX. R.I.P. ,
iets in die trant. Zeg nou, zelf, met zo een introductie wil een mens
toch niet voor zijn schepper verschijnen. U kan maar beter een goede
eerste indruk maken of het zou zomaar uw laatste kunnen zijn. Bovendien
getuigt een standaardformule op je graf van een gebrek aan respect voor
uw levend publiek, de stervelingen die noodgedwongen langs uw ligplek
moeten passeren op weg naar de laatste rustplaats van een dierbare
afgestorvene. Vanuit hun oogpunt bekeken ligt u gewoon wat in de weg te
liggen. Een kerkhof met enkel hun betreurden zou hen ettelijke
kilometers besparen. Geef hen dus wat mee voor onderweg, een levensles,
een grap, een filosofische overweging, iets dat hun droeve gang wat kan
verlichten. Storm dat brein, vandaag nog ! Ga op zoek naar de ideale
zerkvulling. Maak het niet te bont, houd het bondig, veel plaats is er
niet op een zerk en steenhouwen kost stukken van mensen, vandaar het
succes van die 'R.I.P.' wellicht. Herinner uzelf er ook voortdurend aan
dat de hoofdmoot van de toekomstige bezoekers niet zal komen om u te
zien, u zal die lelijke lig-in-de-weg zijn, zoals ik al zei . Zij komen
voor de film, u maakt deel uit van het reclameblok, of eerder nog, u
bent één van die vele reclamepanelen die de vakantieganger te verwerken
krijgt op weg naar de kust. Veel tijd hebt u derhalve niet om uw
boodschap over te brengen. Gebruik die kostbare tijd, verstrooi hen die
u later zullen vervoegen. Heb hart voor uw collega's in spe. Breng wat
kleur op hun pad van grijsheid.
Als u denkt dat dit blogje over vreemdgaan handelt, dan hebt u er geen snars van begrepen.
Soms is het goed te veranderen, en niet enkel van onderbroek. Neem nou
vandaag. Al jaren scheer ik over de internetgolven op een plank van
Bill Gates, Internet Explorer, weet u wel, IE voor de vrienden. Waarom
ik het al die tijd met haar uithield is één groot vraagteken. Want het
ging al tijden niet goed meer tussen ons. Op kritieke momenten liet zij
me steeds weer in de steek. Zij nam aanstoot aan de sites die ik
bezocht, ze werd jaloers als ik close werd met een leuke chatster en
als ik een soft wou downloaden die haar niet beviel dan gaf ze er
halverwege plots de brui aan. Zoete woorden zetten dan geen zoden aan
de dijk. Steevast liepen mijn verzoeningspogingen zich te pletter tegen
een blauwe muur. Kortom, wat ooit begon als een fatal attraction is
verworden tot een lawine van fatal exceptions. Vandaag scheidden onze
wegen. Ik heb me een nieuwe surfplank in huis gehaald. Firefox heet ze.
Ik voelde me eerst wel een beetje schuldig. Het gevoel dat je krijgt
als je je eerste autootje naar de garage brengt om het daar in te
ruilen voor wat beters. Het heeft iets van verraad. Maar lang heeft dat
dipje niet geduurd. Firefox is sexy-er, Firefox is sneller en -opdat u
mij niet van oppervlakkigheid zou gaan verdenken- Firefox heeft een
veel beter karakter. Deze namiddag bijvoorbeeld chatte ik een vol uur
met een schone uit het Gentse. Geen kick gaf ze, mijn Firefox, geen
moment voelde ik iets van jaloezie opborrelen uit haar gestroomlijnde
codelines. 'k Heb haar daarna nog eens op de proef gesteld met een
bezoekje aan bladzijde negen van extrabladet.dk. Niks, nada, nothing.
Geen venijnige blikken, geen sarcastische hints, zelfs geen zucht van
teleurstelling in haar partner. Firefox gunt mij mijn pleziertje.
Voorlopig alleszins, de liefde is nog pril .... U ziet, mijn opwelling
van avonturisme heeft me geen windeieren gelegd. Het kostte me wel
enige moeite en een bewuste keuze om eens wat anders te proberen, om
een onvertrouwd pad te betreden. Niets is immers makkelijker dan vast
te houden aan het oude, ingeslepen traject, zelfs als die route je
absoluut geen bevrediging meer schenkt. Je vaart op een veilige koers.
Wel, soms is het beter te springen, blind in het onbekende. Vandaag
veranderde ik van browser. Who knows what's next.
Ministers van Buitenlandse Zaken zijn een slag apart. Veel meer dan andere 'ministers' lopen ze het risico het contact te verliezen met de mensen wiens belangen zij geacht worden te 'dienen'. Dat komt omdat zij zo vaak van huis zijn. Voortdurend zijn zij onderweg van hoofdstad naar hoofdstad. Jets, luxehotels, gala-avonden en ontmoetingen met de machtigen van deze aarde. Deze glamour geeft hen een beetje een vedettenstatus. Wie de hele dag in het selecte kringetje vertoeft van ambassadeurs, collega-ministers en staatshoofden heeft de neiging te gaan zweven. Men voelt zich verheven boven de banale nationale politiek die zich bezighoudt met pietluttigheden als blauwtong en gsm-masten. Het is op het internationale speelveld dat de krijtlijnen van de geschiedenis worden getrokken waarbinnen de nationale politiek mag kleuren. Vanzelfsprekend willen ministers van Buitenlandse Zaken scoren. Ook minister Karel. Bij zo'n voornaam past ook wel enige ambitie. Vandaag was hij weer druk in de weer voor de wereldvrede. De man die niet eens in staat bleek de vrede in zijn eigen partij te bewaren gaat het nu in het Midden-Oosten proberen, heldenmoed noem ik het. En omdat een minister van Buitenlandse Zaken dat vredestichten onmogelijk op zijn ééntje kan klaren rekent hij op de gulle steun van de Belgische strijdkrachten. Dat levert hem ongetwijfeld schouderklopjes op in zijn exclusief gezelschap. Ik weet niet wat het gangbare tarief is maar ik schat dat vijfhonderd soldaten voldoende moet zijn voor thee met Condoleeza. Vanaf duizend komt wellicht een ontbijt met George in zicht. Wat les petits Belges van zo een Libanon-missie vinden, dat wordt niet gevraagd. Ondanks het feit dat die mogelijke zending absoluut niet ongevaarlijk zou zijn. Het nabije verleden van Libanon leert ons dat. Op 23 oktober 1983 kwamen 242 Amerikaanse en 58 Franse soldaten om bij een aanslag in Beiroet, gepleegd door de Islamitische Jihad. Wat de Islamitische Jihad vermag is voor de door Iran gesteunde Hezbollah een koud kunstje. En dat het Israëlische leger niet altijd met chirurgische precisie opereert, dat onderstreepte het nog op 25 juli , toen het - ach, ik gun het het voordeel van de twijfel - per ongeluk een observatiepost van de VN onder vuur nam. Vier blauwhelmen kwamen daarbij om het leven. Mondelinge beloftes van Israëlische en Libanese politici om het staakt-het-vuren te respecteren indien er een sterke vredesmacht komt zijn het papier niet waard waarop ze geschreven zijn. Want een garantie vanuit het Witte Huis dat de VS Iran zullen ongemoeid laten, daar kan onze MVBZ naar fluiten, zo ver reikt zijn invloed niet. En als in Perzië de hel losbreekt dan zullen de Hezbollah-troepen gesommeerd worden hun duit in het zakje te doen, concreet, ze zullen Israël met raketten bestoken. Dan staan onze jongens daar, te bufferen, tussen de bommen en de granaten. Dan staan zij daar, niet De Gucht.
Er zit wat scheef in de relatie tussen de Belgische man en zijn beste vriend. Ze zitten niet meer op dezelfde golflengte. De good vibrations van weleer zijn niet meer. Uit nostalgie naar betere tijden grijpt die Belgische man daarom steeds vaker naar een pilletje. Vooreerst, als ik het hier heb over 'de Belgische man' dan hoeft u zich als lid van deze sexe niet onmiddellijk aangesproken te voelen. Het gaat hier evident slechts om een statistisch profiel, om de 'gemiddelde Belgische man', een virtueel wezen dat u als supervent allicht enkel van kranten en televisie kent. Op mijn blogje komen trouwens enkel superventen langs, en moordgrieten uiteraard, 'gemiddelde' lezers zijn er tot nu toe nog nooit in geslaagd mijn uiterst potente firewall te penetreren. Zo, nu uw positie als buitenstaander weer boven alle twijfel verheven is kan ik mijn betoog met een gerust gemoed vervolgen. De erectiepil zit dus in de lift. Vier miljoen exemplaren zullen er dit jaar van verkocht worden, zo raamt de Apothekersbond. Bo Coolsaet, televisie-uroloog van beroep, wijst met een beschuldigende vinger naar het zwakke geslacht, ook wel eens de vrouw genoemd. Die 'gemiddelde vrouw' zou steeds hogere eisen stellen aan haar partner, eén van die eisen zijnde een op afroep beschikbaar goedaardig gezwel, een dick on demand, met een hardheid benaderend deze van diamant. Diamants are forever. Gelukkig valt de moderne vrouw voorlopig nog te sussen met een tijdelijk exploot. Ik weet niet wat Bo in zijn cocaïne doet .... maar het moet straf spul zijn. In feite heeft de erectiepil natuurlijk vooral zijn stekje veroverd als midlife-drug. Eens de haargrens aan een versnelde terugtocht begint en het verlangen naar Harley-Davidsons zijn climax bereikt komt ook de mythe van de always-online-vent onder grote druk te staan. Dat is de fabel van de man met het altijd parate apparaat. Dit mag best een waarheid wezen voor jonge kerels, 'gemiddelde venten' die al een tijdje meegaan weten uit ervaring dat ook het sterke geslacht zijn zwakke momenten kent. Zeker als ze een druk leven leiden, gedomineerd door hun agenda, dan valt het niet altijd mee te pieken op weken tevoren geplande tijdstippen. Vandaar dat plichtsbewuste managers af en toe hun krachten wat aansterken met behulp van hun secretaresse, wellicht. Gewoon de tijd nemen hoort niet meer bij deze tijd. Het aloude 'reculer pour mieux sauter' lijkt een echo van een ver verleden. Er rest de 'gemiddelde Belgische man' dus weinig anders dan een strategische opbouw van een pillenarsenaal. Hopelijk komt er geen wapenwedloop van.
Ach, u vroeg zich af of ik zelf van die smurfensnoepjes in huis heb ... Helaas, ik heb er nog geen gevonden met een expiratiedatum die mijn ETA overschrijdt !
Justitie is een kwestie van staal, beton en degelijk slotenwerk. Die indruk krijg ik als ik tegenwoordig het politiek discours volg. Criminelen moet je keihard aanpakken. Je grijpt ze bij de lurven, sleept ze voor de rechter en schopt ze daarna voor jaren achter de tralies. Hoe zwaarder het verdict, hoe beter de rechtspraak. Deze evolutie is al een tijdje aan de gang. Wie het dezer dagen nog over de oorzaken van criminaliteit wil hebben wordt weggezet als softie en krijgt de wind van voren. Of deze harde lijn ook zijn vruchten afwerpt doet blijkbaar niet ter zake. Als er maar gestraft wordt, als de slechteriken maar boeten voor hun wandaden. Ze zullen hun lesje dan wel geleerd hebben en zich voor de rest van hun leven voorbeeldig gedragen. Daar geloof ik dus geen snars van ! In de Verenigde Staten hanteert men al jaren de botte bijl wat betreft de strafmaat en kijk, het land kan bogen op criminaliteitscijfers die België degraderen tot een derde klasser in de internationale crimeleague. En toch willen we blijkbaar steeds meer de Amerikaanse toer op. Met als logisch gevolg, overvolle en dus slecht onderhouden gevangenissen, morrende gedetineerden, overspannen cipiers en verleden zaterdag een spectaculaire uitbraak als toetje. Want het is niet omdat wij steeds meer mensen, steeds langer achter slot en grendel zetten dat er ook veel meer geld gaat naar het gevangeniswezen. We geven al meer dan genoeg geld uit aan dat gespuis suggereert de straat. Vandaar ook de stemmen die opgaan om meer mensen in één cel te stoppen. Meer boeven in de boeien voor hetzelfde geld schijnt de goegemeente te redeneren. Men gaat daarbij voorbij aan het feit dat meer mensen in een cel ook een verhoging van het aantal gevangenbewaarders impliceert, een beroep dat niet bepaald een hoge populariteit geniet, wat wil je ook : hoge werkdruk, slechte betaling, nacht-en weekendwerk, beroerde vakantieregeling en last but not least gevaar voor lijf en leden. Daar valt best wat aan te doen, maar dat kost .... inderdaad, geld, hopen geld. Geld dat de politici hard nodig hebben, om leuke dingen mee te doen, voor de mensen, de mensen buiten de gevangenismuren uiteraard. Probeer maar eens geld los te peuteren voor de renovatie van gevangenissen als dat ten koste gaat van een belastingsverlaging of gratis barbecues. Eindresultaat van dit alles: Eén nieuwe metalen deur in de gevangenis van Dendermonde. Hallelujah !
Ik zat op een fiets en trapte.Het stuur wees oostwaarts. De wind was gunstig. Adem over om te dagdromen. Steriele gedachten. Niets dat drijven bleef. Dit land is lelijk, dit land is schoon, dit land kan zonder mij. Een aansteker gevonden. Hij deed het niet meer. Geen erg. Ik rook niet. En groen is geen kleur voor aanstekers. Nog vijf kilometer. Dan een tolpoortje, vijf euro, zij, en een grasveld. Ik liep er tussen mensen. Het leek hen niet te deren. Ze likten ijsjes, smikkelden wafels, duwden kinderwagens voor zich uit. Met daarin hun kroost. Zulke dingen moet je aannemen, anders houd je het niet vol. Een zwarte man sprong gaten in de lucht als toetje bij een djembéband. Goed ritme, foute sprongen. Hij wauwelde iets in een microfoon. Het klonk me wat te dreigend. Ik besloot dat het veiliger was wat afstand te nemen. Onder een tentzeil deed een middeleeuwer zich te goed aan een pak friet. Hij zat er tussen uilen, valken en andere elegante vogels. Het leek hen niet te deren. Wanneer je aan de top van de voedselpyramide staat kijk je neer op aardappeleters. De vlucht van roofvogels bestaat voor 90 procent uit arrogantie. De rest is vlees en pluimen. Een vrouw klampt me aan. Ze mist een tand, net als ik. De hare zit van voren, de mijne meer verborgen. Haar kwetsbaarheid ontroert me, even. Ik heb geen tijd voor haar. Ik moet rondjes lopen. Zodat ik weer bij hem beland. Hij zuigt zijn longen vol met rook en neemt een teug van zijn goed getapt pintje. Hij lijkt op slag een stuk sympathieker, de djembé-man. Plots daveren mijn trommelvliezen. Wie gaat er nu vlak naast een luidspreker staan. Ik dus. Er volgt een tweede rondje. En een derde. Ik denk dat ze me doorhebben. Tijd om er vandoor te gaan. Ik zit op een fiets en trap. Het stuur wijst westwaarts. Wind op kop. Ik opteer voor een bostraject. Rijd hopeloos verloren. Vier mensen in een huifkar brengen me weer op koers. Een hond loopt een oprit af en volgt me. Honderd meter. Ik versnel. Nog steeds een hond aan mijn achterwiel. Ik besluit terug te keren, bel aan bij de vermoedelijke eigenaar. Mijn vermoeden wordt bewaarheid. Hondloos vervolg ik mijn weg, kom thuis en drink.
