Ik zag duizenden smelten, in luttele seconden, voor een meisje op stelten, door de goden gezonden en ik, ik smolt mee.
Voor haar pompende hart en haar krachtige klappen, voor haar hemelse lokken in haar kapje verward. Voor haar guitige blikken, en haar sierlijke kuiten voor haar sprankelende klanken van snippersneeuw en haar lenige lenden, haar geeuwigste geeuw en haar verbeten snikken. voor haar ijskoude handen die strelen
Het is duivelse zonde ze ooit weg te slikken, de duizenden brokken in duizenden kelen.
Lekker scheuren zonder zorgen. Daar droomt hij van. Dat weet ik wel zeker. Moet de stakker net in België geboren zijn. Met zijn flitspalen en zijn dagelijks fileleed. Maar Jean-Marie heeft er over nagedacht. En kwam tot de volgende conclusie: België hunkert naar een nieuwe beton-injectie. Automofiel die hij is, mijmert hij nostalgisch over zijn jonge jaren. De gouden jaren zestig. Toen België één grote wegenwerf was en lintjesknippen een full-time job. In de periode 1965-1975, tussen Dedeckers 13de en 23ste levensjaar, kwamen er in ons landje jaarlijks 70 kilometer autosnelwegen bij. Handen vol geld hebben ze ons gekost, geen probleem, België had geld zat. Tot de oliecrisis roet in het eten gooide. Toen zaten we met onze handen in het haar. De megalomane plannen van de betonregeringen werden drastisch bijgesteld. De volgende tien jaar zakte het ritme van de pletwals terug tot 30 kilometer per jaar. Sindsdien vorderen we aan een sukkeldrafje van 20. Vooral in Vlaanderen wil het niet meer vlotten. Amper 10 km kwamen er nog bij in de laatste 15 jaar. Voor iemand die de woorden ' Citius,Altius,Fortius', het adagium van de Olympische Spelen hoog in het vaandel voert moet zoiets hard aankomen. Want Jean-Marie is blijven hangen in de sixties. Niet de sixties van love & peace, maar de sixties van staal en beton. Die kan hij maar niet loslaten. En nu hij de illusie koestert dat hij weldra van de macht zal kunnen proeven legt hij zijn zieltje bloot. Hij wil autosnelwegen op stelten. Op zijn Amerikaans, groots, spectaculair en vooral geldverkwistend, alsof 270 miljard euro staatsschuld nog niet volstaat. Als meneer Dedecker deze eurootjes keurig stapelt dan reikt die schuldentoren tot de maan. En dat lijkt me een uitgelezen plek voor onze dromer om zijn ideeën in praktijk te brengen. De maan, één dorre flitspaalloze woestijn zonder atmosfeer om te verpesten. Als de Nasa echt van plan is binnen enkele jaren naar onze satelliet terug te keren doen we er wellicht goed aan vandaag reeds een zitje voor onze Judo-keizer te reserveren. Tot die tijd mag hij ons blijven amuseren met zijn briljante vondsten en zal hij het moeten doen met het viaduct van Vilvoorde. Ik zie hem zo staan, om acht uur 's morgens, sportief geparkeerd op de pechstrook, in zijn ruwste kimono -wasverzachter is voor mietjes- de file groeit, hij snuift met volle teugen en brult : "I love the smell of Petrol in the morning."
Net de kin boven de golven, in een zee van oceaan, ligt Pingelap, equatoriaal verloren, tussen Atlasblauw, te pronken, in al zijn kleurenpracht, voor zijn kleurenblind publiek, als een ongelezen sprookje, in Pohnpeiaans en Pingalees dat naar niemand ligt te lonken. Handen af van Pingelap !
We schrijven 16 februari 2020. Het is acht uur.De familie Balkestein wordt wakker. De Balkesteins zijn een moderne Europese familie. Waar ze wonen ? Tja, dat vergt enige uitleg. Laten we beginnen bij Papa Balkestein. Die staat momenteel onder de douche in een hotelkamer in Stockholm. Door het gekletter van de douchestraal hoort hij niet dat zijn 8ste generatie mobiele telefoon overgaat. Het is mama Balkestein die belt, terwijl ze haar ontbijt neemt in haar hotelkamer in Milaan. Ze probeert haar man te bereiken in verband met hun dochtertje Emma die op kostschool zit in Rotselaar. Met z'n drietjes zouden ze samen gezellig het weekend doorbrengen in hun fermette in Aarschot. Het zou een verwenweekendje worden speciaal voor hun kleine meid, nu zoon Koen op sneeuwklas is in Arzl, Oostenrijk. Maar mama zal het niet halen, haar project wil niet vlotten, ze zal pas zondag naar huis terugkeren . . .
Vindt u dat ik overdrijf ? Denkt u dat het zo'n vaart niet zal lopen ? Misschien . . . Maar het schijnt de natte droom te zijn van Frits Bolkestein, gepensioneerd liberaal uit Nederland en verantwoordelijk voor de Bolkestein-richtlijn, die vandaag in eerste lezing werd goedgekeurd door het Europese parlement. Frits droomde van een vrij verkeer van diensten binnen Europa. Omdat het hem stoorde dat hij zolang op een loodgieter moest wachten, zo wil het verhaal. "Ach, weet je, als jij zo graag thuis blijft, dan blijf je toch thuis, het is vrij verkeer van diensten, geen verplicht verkeer, hoor ...", ik hoor het de voorstanders al zeggen. Onzin, natuurlijk. Overal in Europa zullen bedrijven voortaan op zoek gaan naar mogelijkheden om ook in het buitenland hun diensten aan te bieden. Dan mag jij, als werknemer, zo honkvast zijn als een duizendjarige eik, als je niet als de wiedeweerga op dat vliegtuig zit, wees gerust, dan vlieg je ! Steeds meer vacatures zullen reisbereidheid trouwens als conditio sine qua non vermelden. Frits noemt dat vooruitgang. Ik noem het de hel. Ik herinner me de tijd toen politici nog ijverden voor 'werk in eigen streek'. Geen beroerd idee, want het stond hoog op het verlanglijstje van hun kiezers. Logisch, wie dicht bij zijn werk woont, zit minder lang in de file en houdt zo meer tijd over voor zichzelf zijn gezin, familie en vrienden. En daar worden mensen gelukkig van. Eens politici in 'Europa' zitten en weinig last meer ondervinden van hun kiesvee lijkt hun geheugen hen echter pijnlijk in de steek te laten. En dat is slecht nieuws voor uw privé-leven. Herinnert u zich nog de tijd dat men in de media de mond vol had over de grote mogelijkheden die de nieuwe communicatiemiddelen ons boden ? We zouden in de toekomst nauwelijks nog ons huis moeten verlaten. Tele-werken werd het werken van de toekomst. Wisten wij veel dat het mobieltje en internet eigenlijk ontwikkeld werden om nog een schijntje van gezinsleven in stand te houden eens het nieuwe tijdperk van permanente volksverhuizing zou aanbreken. Volksverhuizingen komen wel meer voor in onze geschiedenis, alleen was het tot nu toe de gewoonte dat het volk als geheel één richting uit ging. In het nieuwe Europa zullen mannen, vrouwen, echtgenotes kriskras door elkaar van hot naar her trekken. Een ononderbroken file van loonzigeuners, bananen, kippen en diens meer zal de Europese economische machine draaiende houden. Dat meer verkeer ook meer luchtverontreiniging met zich meebrengt, daar malen we niet om. Dat het gezinsleven dreigt te verzanden tot een virtueel gegeven, kom overdrijf nou toch niet. Zorgen voor een zieke vader of moeder ? Dat zullen we later wel zien. Dat zo 'n hypermobiele samenleving het walhalla betekent voor ieder moordlustig virus, ach, dat loopt wel los. Pak alvast je koffers maar. Leve de vrijheid !
Het heeft een tijdje geduurd maar vannacht komt hij terug boven water. Omstreeks middernacht onze tijd mag Dick Cheney, vice-president van de USA, op Fox News komen uitleggen hoe hij er toe kwam een 78-jarige Texaanse advokaat op een portie hagel te trakteren. Dat hij daarvoor Fox News uitkoos hoeft niemand te verbazen. Bij geen enkele andere zender vind je zulk een hoge concentratie Republikeinsgezindheid. Moeilijke vragen hoeft hij er niet te vrezen. Had het aan Tricky Dick gelegen dan was er van het mysterieuze jachtongeval wellicht nooit iets naar buiten gekomen. Want Cheney is nou niet bepaald een topper als het op open en eerlijke communicatie aankomt, getuige de rethorische onzin waarmee hij zijn land de Irak-oorlog in loodste. Een vechterbaas, dat is hij wel. Ware hij in Somalië geboren dan had hij het voorzeker tot warlord geschopt. Daarom zag ik ook ogenblikkelijk het ongerijmde in van die hele jachthistorie. Een ervaren schutter als Cheney schiet niet zomaar op advokaten. Van het eerste ogenblik wist ik dat daar meer achter zat. Na enkele flesjes Kriek en wat gegoogle kwam ik tot de volgende onweerlegbare conclusie. De bewuste jachtpartij was slechts een dekmantel voor geheime militaire oefeningen van een al even geheim leger van zestig-plussers, aangevoerd door de Vice-President, himself. Het is een publiek geheim dat het reguliere Amerikaanse leger onder grote druk staat. De Amerikaanse jeugd voelt er immers niks voor om haar hachje te riskeren in Irak. Vandaar Cheneys plan om een beroep te doen op het patriottisme van de oudere generatie. Dat zou hem meteen ook de gelegenheid bieden als generaal een persoonlijke bijdrage te leveren aan de oorlogsinspanning. Zo'n leger van oudjes schijnt bovendien uitstekend geschikt te zijn voor verassingsacties. Zeg nou zelf, welke rebel of terrorist verwacht zich aan een 78 jarige advokaat uit Texas. Ik vermoed dat het tijdstip van het vertrek van Cheneys bejaardenkorps naar Irak nakende was. Om het realiteitsgehalte tijdens de generale repetitie een beetje op te voeren werd er die dag met hagel geschoten. Met het bekende resultaat, de generaal schoot raak. Iemand moet over dat feit gelekt hebben naar de pers. En zo was Cheney wel verplicht een fabeltje te verzinnen. Enfin, dankzij mij weet u wel beter. Tenzij u zo 'n goedgelovig zieltje bent. Die kunnen ze alles wijsmaken. Bijvoorbeeld dat vliegende schotels eigenlijk weerballonnen zijn en die bokalen met ET's op sterk water in Area 51, konijn met pruimen.
Ik ben L' Oreal alle dank verschuldigd . Zonder hun oprechte en directe communicatie had ik nooit geweten waarom ik ook dit jaar geen Valentijnskaartje in mijn brievenbus vond. Maar hun paginagrote advertentie in Het Laatste Nieuws opende mij de ogen. Die advertentie toonde een mannenhoofd met daarbij de tekst: "U vraagt zich af waarom ze u niet meer ziet staan ?". Die vraag stelde ik mij in eerste instantie ook, de kerel zag er, voorzover ik dat als man kan beoordelen, best aardig uit. Tot L' Oreal me een hint gaf in een uitsnijding links onder, waarin de zone rond 's mans oog afzonderlijk was afgebeeld. "Zie de feiten onder ogen", luidde het begeleidend proza. En inderdaad, bij nader toezien ontwaarde ik onder dat bewuste oog een wirwar van rimpeltjes evenals iets dat voor een begin van wallen zou kunnen doorgaan. Dat was de arme stakker dus overkomen, daarom was Valentijn zijn deur voorbij gegaan. Even later stond ik voor de spiegel, voor een vergelijkend onderzoek. Bingo natuurlijk, hoe langer ik keek, hoe desolater leek het kraterlandschap dat volgens de spiegel mijn gezicht moest voorstellen. Tot zover de diagnose, zou L' Oreal mij ook een therapie aan de hand kunnen doen ? Jawel hoor, dat konden ze, en wel in de vorm van een potje en een tube. Het potje, om mijn vermoeidheid de wereld uit te hydrateren, de tube om de wallen -vestingmuur ware een betere term - vakkundig te ontmantelen. Daarna zouden de bevallige deernes me in dichte drommen komen aanwaaien, dat terwijl ik met één enkele drom toch al dik tevreden zou wezen. Bedankt L' Oreal. Dank omdat ik dank zij uw deskundig advies weer helemaal mee ben. Liefde is helemaal niet blind. Liefde legt de man onder de loupe en turft het aantal rimpeltjes, wallen en rode vlekken. Nee, het tijdperk van de blinde liefde ligt voorgoed achter ons. Het is even slikken, maar zo is het nu éénmaal. Met een kwak Nivea zo nu en dan kom je als man echt niet meer aan de vrouw. Daarvoor zijn zwaardere middelen nodig: daglotions, nachtlotions, zalfjes, poedertjes, anti-wallen crème en een Hydra Energetic-anti-vermoeidheids-active-defense-systeem met vitamine C. Het worden drukke tijden in de Vlaamse badkamers. Dure tijden ook. Al levert die vitamine C in mijn Hydra Energetic-anti-vermoeidheids-active-defense-systeem mij wel een fikse besparing aan fruit op.
"Dan gaan we boodschappen doen", verkondigt sportcommentator Mart Smeets voor het voor de Nederlanders zo belangrijke schaatsen begint in Turijn. Hij bedoelt wellicht dat er een reclameblok aankomt, maar zou hij beseffen hoe dubbel zijn uitspraak klinkt ? Inderdaad, zijn 'boodschappen doen', dat zou je even goed kunnen opvatten als een oproep aan de kijkers om een bezoekje te brengen aan het kleinste kamertje. Een overbodige suggestie evenwel, het laxerende effect van reclameblokken is in de hele kapitalistische wereld bekend. Ik ben ervan overtuigd dat je uit de statistieken van de drinkwatermaatschappijen perfect kan afleiden wanneer VTM zijn kijkers een blok reclame wil oplepelen. Dat weten de reclamejongens ook, net zoals ze er ook van op de hoogte zijn dat de televisiekijker zich meestal niet de moeite getroost om de kijkkast uit te schakelen. Die staat daar dus wat commercieel te kakelen terwijl wij met zijn allen richting toiletpot trekken of in de keuken op zoek gaan naar een knabbel of wat fris. Is het u al opgevallen hoe vaak u zelfs tot in uw keuken in staat bent de reclamespotjes te volgen ? Dat is geen toeval, denk ik. Die snoodaards van de reclame beseffen maar al te goed dat de gemiddelde kijker helemaal niet op hun evangelie zit te wachten. Ze gaan er bij voorbaat al van uit dat zij niet preken voor een geboeid publiek, maar het woord richten tot een uiteengespatte kudde kijkvee. In het gunstigste geval liggen hun toehoorders neuspeuterend naar het plafond te staren, gekeken wordt er maar zelden. En daarom zorgen de gehaaide reclamemakers ervoor dat hun boodschap op zoveel mogelijk plaatsen in een doorsnee huis te verstaan is. Misschien staat er ergens in ons land wel een testwoning met een keuken, een toiletpot en een voor neuspeuterend staren geschikt plafond waar de reclamespots aan strenge testen onderworpen worden. Met een bijbehorende checklist die afgewerkt wordt door een speciaal daarvoor opgeleid team ok-Japannertjes. WC-pot verstaanbaarheid ... ok ! Knabbel en fris-penetratie ... ok ! Neuspeuter-compatibiliteit ok ! Ja, de consument wordt verwend. Tenzij je de tv uitschakelt tijdens het reclameblok, vanzelfsprekend. Nee, niet doen hoor. Want als iedereen dat gaat doen, dan zullen ze dat snel in de smiezen krijgen en vinden ze ook daar iets op. En ik houd zo van de stilte op de pot.
