De dag is wachten op wat komt, lome drukte, zweem van spanning, hemd uitzoeken, schoenen poetsen, poses voor de spiegelwand, geamuseerd, geïnteresseerd, oprecht, meevoelend, nonchalant, haartje plukken,puistje knijpen, en dan op weg, gelikt,vermomd.
Too long no see. Hoe gaat het met je ? Ik stel het prima. Niks aan 't handje.
Dus, ik kan geen twee dingen tegelijkertijd doen. Simpelweg omdat ik een man ben. Nu u het zegt, ja, buiten allerlei fysiologische parallel lopende processen die de homeostasis van mijn corpus vagus moeten verzekeren, loopt dat combineren van taken inderdaad voor geen meter. Mag het aub, mijn man zijn werd mij opgedragen. Ik was er hoegenaamd niet met mijn volle verstand bij toen er over de mij toe te wijzen geslachtsdelen werd gedelibereerd. Anders had ik de jury wel een envelop met inhoud toegestopt, geloof me. Mijn staat van totale idiotie op het moment van de geslachtsbepaling pleit mij bijgevolg volledig vrij. Maar voor diegenen die zelfs dat niet als verschoningsgrond willen aanvaarden. Mijn excuses, éénmaal, andermaal, verkocht ! Zo, en nu schluss met dat gezanik. We zijn gemaakt zoals we gemaakt zijn. Trouwens, wat is er eigenlijk zo fantastisch aan al dat gemulti-task waar men tegenwoordig de loftrompet over steekt ? Wordt het leven dan zoveel zinvoller als je het snipperen van een ui kan combineren met .... Kijk zo gaat dat met mannen, ik kan me niet eens iets indenken dat ik met het fijn hakken van uien zou willen combineren. En dat is maar goed ook. Het zou van weinig respect getuigen. Een ajuin die op het punt staat het ultieme offer te brengen ter meerder vermaak van mijn smaakpapillen verdient mijn exclusieve attentie. De dwaling dat het verdelen van aandacht de voorkeur zou genieten boven de concentratie op één taak is een uit de hand gelopen managersreflux die zich als een kwalijke damp over de samenleving heeft verspreid. Als u er kost wat kost op staat het maximale rendement uit uw leven te halen, multi-task dan vrolijk verder, voor mijn part tot u een ons weegt. Maar koester niet de illusie dat u er zelfs maar één grammetje gelukkiger van zal worden.
Ajuinen, ik ben er dol op. Ik wil ze in mijn soep, bij mijn patatjes, versnipperd op een tomaat tussen de boterham. Gelieve dus afstand te bewaren, een liefde voor ajuinen blijft zelden zonder gevolgen. Ik heb geen groene vingers, maar weet wel dat je om ajuinen te kweken geen genie moet zijn. Zaaien, wieden, zon en water, een kind kan de was doen. Bovendien laten uien zich ook makkelijk bewaren, zonder dat daar een koelkast aan te pas komt. Kortom, lekker, makkelijk en milieuvriendelijk. Dat dacht ik, tot ik onlangs een schokkende ontdekking deed bladerend in het reclameblaadje van een supermarktketen. Uien uit Nieuw-Zeeland, jawel, dat leest u goed, uit Nieuw-Zeeland, het land dat zich op mijn elfde aan me openbaarde door middel van de kiwi. Die kiwi smaakte zo volstrekt anders dan al het andere fruit dat ik kende, dat mijn nog onrijpe hersentjes Nieuw-Zeeland ogenblikkelijk associeerden met exotisme en avontuur. Ik zal mijn mening moeten herzien. Zoals ik al zei, ik ben verzot op ajuinen, maar met exotisme hebben ze niks vandoen. Eerder met huiselijkheid, met de keuken van hier. De wegen van de geglobaliseerde economie zijn ondoorgrondelijk, de markt is god geworden. Waarom zouden we hier onze ajuinen kweken als dat ook kan in Nieuw-Zeeland galmt de stem van het nieuw gekroonde opperwezen. En zijn wil geschiede. In de eerste drie maanden van dit jaar maakten 36000 ton ajuinen de oversteek van Oceanië naar Europa, een reis van meer dan 18000 kilometer. Enorme schepen gevuld met bergen uien garanderen de flatulentie van het avondland. Die flatulentie, daar kan ik best mee leven, ze is des mensen. Het zijn de uitwasemingen van de groenteschepen zelf die mij ernstiger zorgen baren. Want schepen varen niet op loodvrije benzine. Schepen slurpen enorme hoeveelheden zware zwavelrijke stookolie, een brandstof die er voor zorgt dat de frisse zeelucht aan het strand nabij een haven soms ongezonder is dan de ordinaire kempenlucht waar ik het mee moet stellen. De kosten van deze vervuiling worden uiteraard niet verrekend in de prijs die u in uw supermarkt voor uw netje uien betaalt. Die prijs, die betalen uw longen, en u betaalt hem aan de benzinepomp. Je kan elke liter olie uiteindelijk slechts één keer verbranden. Ben ik nou stapel of heeft god een steekje los ?
Elke ochtend begint met een illusie. Elke illusie begint in bed. Met gesloten ogen peil ik de buitenwereld. De eerste geluiden. Een auto die voorbijzoeft, het gedender van een truck. Ergens in de verte heeft een haan zich zwaar verslapen. Kilometers boven mij laat een dirigent zijn duo jetturbines een toontje lager zingen. Zaventem wenkt. Zou het dan kunnen ? Heeft de nacht onze zonden gewist ? Is dit een nieuwe aarde, een wereld van vrede, voorspoed en verzoening ? Houd deze gedachte even vast. Weiger uit je roes te ontwaken. Laat de laatste echo's van de slaap je verstand benevelen. Misschien helpt het wel, trekt de hoop een vaag spoor door je onderbewuste, een spoor dat langzaam opdoemt uit de chaos zodat er ooit een dag komt dat dit pad het daglicht trotseren kan . Ik open mijn ogen, zie de wereld zoals hij is, nog net als gisteren. Honger drijft me naar de keuken. Brood op tafel, dun beleg. Een droge mannenstem vertelt me de waarheid. We leven in een status quo. Jan heeft Pietje de kop ingeslagen. Pietje dood. David bombardeert, Ali sproeit raketten. De aarde beeft, rivieren verdrinken, elders lijdt men dorst, de Islam vreet zijn zonen op, en zijn dochters. Enig optimisme toch. De economie groeit. We moeten dus wel rijker worden. Meer centjes, meer consumptie, leve het betaald geluk. Meer reizen ook, jetturbines, kerosine, olie. Het Midden-Oosten staat op ontploffen. Geen probleem, we vliegen wel de andere kant uit, naar één of ander tropisch eiland, ééntje waar ze ons nog wel graag zien komen of toch minstens onze euro's, ééntje dat nog niet bedreigd wordt door het stijgende zeeniveau. Daar wacht ons een paradijselijk strand, een ligstoel en een ijsgekoeld drankje. En dan maar dromen. Iedere waarheid begint met een illusie.
Ik stond net lekker mijn bankrekening te plunderen toen ik achter mij een ingehouden gegniffel ontwaarde. Ik keek achterom. Het gegniffel verstomde. Twee vrouwen van ergens in de dertig zonden een doffe blik mijn richting uit. Aan de automaat naast me was een man in maatpak druk doende zijn schulden te vereffenen. Het gegniffel was wellicht niet eens tot hem doorgedrongen. Hij zag er keurig uit, werkelijk niks op aan te merken. Restte dus enkel mijn persoontje als bron van hilariteit. Iets was er loos met mij, maar wat ? Instinctief bracht ik mijn hand naar mijn rits. Nee, geen ongelukken op kruis-niveau, bovendien, de dames stonden tegen mijn kont aan te kijken. Droeg ik mijn t-shirt achterstevoren dan ? Toch niet, ik voelde het label in mijn nek en wel aan de binnenkant, krek zoals mijn moeder het mij als kind geleerd had. Met een pieptoon riep de automaat mij tot de orde. Ik stak de biljetten in mijn portefeuille en vroeg mijn kaart terug. Onderwijl, weer datzelfde gegniffel. Kregelig draaide ik me om en kon nog net de blondste vrouw betrappen voor die haar blik naar het niets verkaste. En ineens daagde het mij. Zwarte broek, zwarte schoenen, witte sokken. Een doodzonde in klerenland. Vanaf dit moment lopen droom en daad enigszins uit elkaar. "Zo dames", stak ik van wal, "dat is er ééntje voor het dagboek, niet ? Zal ik even voor u poseren, dan hebt u een aandenken ? Zo gaat deze dag toch niet geheel ongemerkt voorbij. U zal deze 8ste augustus voor altijd herinneren als de dag van de witte sokken. Ach, wat zal het u een zorg wezen dat de wereld naar de verdoemenis gaat, dat het bommen regent op Beiroet, dat Irak afglijdt naar een burgeroorlog. Wat zou u er van wakker liggen of er in Ethiopië nou 300 of 3000 zwartjes verzuipen tijdens overstromingen. Als ze maar niet begraven worden in witte sokken, niet ? Leeft u er maar lekker op los, dames, van taartje naar tompoes, van coiffeur naar visagiste, van fitnessclub naar shoppingcentrum. En blijft u vooral waken over de goede smaak. Deze wereld heeft veel aan u te danken." Tot zover mijn wensdroom. De werkelijkheid was heel anders, banaler ook. Ik kleurde en droop af.
Hee, groot laweit op je motorfiets je vroem snijdt door merg en béén Hee, groot laweit op je motorfiets de wereld dient slechts jou alleen Door je snelheid verblind houdt je roes je gevangen Honda Jehova en wij, niets.
Hee, groot laweit op je motorfiets je slipt en je vliegt uit de baan en je komt met je kop op een steen terecht en Charon fluistert je naam. En het duister steelt van de dolende zielen een arts neemt je pols maar hij voelt, niets
Hee, groot laweit op je motorfiets nooit zal je nog scheuren als toen. Je vrienden verbijten hun schril verdriet, ze missen jou ieder seizoen. En de tijd holt door maar de pijn wordt nooit kleiner, niets brengt jouw weer uit het niets, niets.
In een flits kan je voorbij zijn, weg, verleden, uitgewist, verdampt tot weke mensenmist, in minder dan een tel gevangen.
De grijsaard die de dood ziet dagen, het meisje met de poppenwagen, een stel verstrengeld in verlangen, een flits en dan de lange nacht, is dat het wat de mensheid wacht ?
