Hoe mals spoelt de regen dit bloedhete lijf, een zegen van vocht na het vuur, met de donder die mompelt als een kijfgrage deukhoed, met de wasem van tocht die mij dompelt, in geluk, puur geluk, in geen vers ooit gevat, met geen duizend romans te verhalen, want dit koeltemoment, na een hels zonnebad is mij meer waard dan duizenden gralen.
Libanon is geen ontwikkelingsland. Het heeft dus absoluut geen behoefte aan de honderdduizend Vlaamse euromunten die Geert Bourgeois hun richting uit wil sturen. Als Libanon geneesmiddelen nodig heeft, dan is het perfect in staat om die uit de eigen portemonnee te betalen. Je moet de Libanezen dan wel de kans geven om te gaan shoppen, natuurlijk. En dat valt niet mee wanneer je wegennet tot een maanlandschap herschapen wordt en je zeehavens bij voortduring onder vuur liggen. Die honderdduizend euro, daar zullen ze trouwens niet ver mee komen. Bourgeois beseft dat, hij spreekt zelf van "een druppel op een hete plaat". Tja, als het dat maar was, meneer de minister, als het slechts een kwestie van afkoelen was dan zou uw initiatief nog het predikaat 'verdienstelijk' verdienen. Als u wat meer tijd had om achter het fornuis te staan, dan zou u weten dat het afkoelen van kookplaten een stuk makkelijker gaat met de knop op nul. Zolang Israël vuurtje stook speelt met de Libanese infrastructuur baart uw oefening in naastenliefde dus enkel stoom. Stoom afblazen, excellentie, zo duid ik uw vrijgevigheid. De psychologische druk moest van uw schedelpan. Het valt vast niet mee om elke dag op het journaal te volgen hoe een militair lilliputterlandje naar de filistijnen wordt gebombardeerd terwijl het 'bevriende' Europa lijdzaam toekijkt. Uw aalmoes is een goedkope aflaat, meneer de minister, uw zonde : passiviteit. Eens deze cynische episode achter de rug, zal Europa zich een humanitair gezicht aanmeten door met bakken geld over de brug te komen. Wie zal er echter nog willen investeren in een land dat op gelijk welk moment in de toekomst opnieuw het slachtoffer kan worden van de grillen van zijn getergde buurman. Overheden hebben er geen moeite mee om puin te subsidiëren als ze daarmee hun imago kunnen opsmukken. Een private investeerder wil toch vooral dat zijn investering geld opbrengt en liefst nog morgen als dat kan. Je moet al behoorlijk risicogeil zijn om vandaag nog geld in de Libanese economie te pompen. Want voorlopig zal dat geldgepomp enkel tot doel hebben niet te verzuipen. Net zoals die honderdduizend van Bourgeois. Goed voor minstens honderdduizend. Doekjes voor het bloeden !
Ik denk niet dat onze vorst zelf zijn speeches schrijft. Anders had hij zich wel rekenschap gegeven van het ironische karakter van zijn pleidooi voor meer talenkennis. Of zou hij, die toch bekend staat als niet gespeend van enige humor, wel degelijk het komische van zijn geijver hebben ingezien en zag ik zonet take 13 van zijn 21-juli toespraak, de eerste waarin hij zijn gezicht in de plooi kon houden. Want vlekkeloos kun je de royale beheersing van het Nederlands bezwaarlijk noemen. Zelfs bij het aflezen van de autocue laat hij meer dan eens een steekje vallen. Als pikantste verspreking zou ik de zo aangeprezen 'tallenkennis' willen nomineren. En dan te denken dat Albert nog één van de beteren van het koninklijke klasje is. Onze king to be belooft nauwelijks beterschap, om van Paola nog maar te zwijgen. Ik vrees dat de Nederlandstalige instructies bij een Taiwanese ladyshave het kwa verstaanbaarheid winnen van de dietse smalltalk-capaciteiten van onze koningin. Zij hoeft dus ook al niet te solliciteren naar één van die vele oninvulbare vacatures waarover haar echtgenoot het had. Wat een geluk dat kennis van het Nederlands niet vereist is voor de functie van vorstin. Dat is toch meer iets voor volksere professies als bediende of buschauffeur. Nederlandsonkundigheid loopt als een rode draad of zo u wil een file rouge doorheen de geschiedenis van onze dynastie. Toen Leopold I op 17 juli 1831 voet aan wal zette op Belgisch grondgebied koos hij daarvoor La Panne en niet de Panne, geloof me. Ik denk niet dat daar in meer dan 175 jaar veel verandering is in gekomen. Dat de koninklijke familie zich tegenwoordig frekwent met Nederlandstalige klanken in de kijker speelt lijkt mij vooral een kwestie van zorgvuldig gerepeteerde lipservice, meer niet. Een werkelijk spontane conversatie in de taal van de meerderheid van de Belgen zit er voorlopig niet in. Aan een gebrek aan studiefaciliteiten zal dat zeker niet liggen. Een paar miljoentjes meer of minder om onze koninklijke familie te scholen in de taal van Vondel, die kunnen er wat mij betreft wel af. En het is ook wel vaker geprobeerd. Alleen, ze kiezen hun studielocaties zo beroerd. Welk genie komt op het idee Paola naar Spa te sturen voor een taalbad. Spa, u weet wel, van het bronwater, dat pareltje in de Ardennen. Het woord 'taalbad' suggereert toch een onderdompeling, nietwaar, nou vertel me eens, wie gaat er nu op retraite naar Parijs om Mandarijns te leren ? Onze koningin zal zich ongetwijfeld goed geamuseerd hebben daar in de Ardennen. Maar kwa onderdompeling koos ze helaas voor Spa blauw. Want veel sprankel heb ik in haar Nederlands nog nooit kunnen ontwaren. Dus als onze vorst zich werkelijk zorgen maakt om de gebrekkige talenkennis van zijn onderdanen, dan heb ik voor hem slechts één advies, dat hij indien nodig mag vertalen bij middel van zijn dictionaire Engels-Frans. Lead by example !
Er schuilt geen macht in een maillot, trappen doen alleen de benen, een wielerwet voor iedereen, Amerikanen, Duitsers, Denen, het geel, dat krijg je niet cadeau, er schuilt geen kracht in een maillot.
't Lijkt lekker bollen in het geel, fietsen tussen erehagen, fans die je op handen dragen, de halve wereld wil je kussen.
Dan plots loopt de machine vast, blijkt zo'n trui een loden last, je vroeg je lijf één trap te veel, je dromen kunnen in de kast en weg is je supportersschare, ook dat kan rondegeel je baren.
Een mens zou denken dat het 1706 was, maar nee hoor, we schrijven vandaag wel degelijk 18 juli 2006. En toch vinden we het nog steeds nodig burgers in de adelstand te verheffen. De lijst van uitverkorenen werd vandaag bekendgemaakt door het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Zo zullen ondermeer Willy De Clerck en zijn eega Fernande Fazzi weldra een blauw-bloed-transfusie ondergaan. Ik wil nog best geloven dat beiden de Belgische staat uitstekende diensten hebben bewezen. Dat de staat tegenover hen zijn erkentelijkheid wil betonen, daar zie ik überhaupt geen graten in, maar waarom zou men zijn toevlucht moeten nemen tot het uitdelen van adellijke titels ? Er moeten toch andere manieren te vinden zijn om verdienstelijke burgers in de bloemetjes te zetten. Artikel 10 van de Belgische grondwet stelt: "Er is in de staat geen onderscheid van standen. De Belgen zijn gelijk voor de wet". Wel, als u een beter voorbeeld vindt van geinstitutionaliseerde ongelijkheid tussen landgenoten dan de adelstand, dan moet u het mij komen vertellen. De hoogste eer die dit land zijn inwoners kan verstrekken berust dus op een volledige veronachtzaming van zijn grondbeginselen ! Typisch Belgische logica misschien. Of zit er een andere logica verborgen achter de jaarlijkse titelregen ? Zou het kunnen dat het de oude erfadel vooral te doen is om het verdedigen van zijn eigen winkel dan wel de belangen van ons landje ? Door het adopteren van succesvolle 'commoners' ontkrachten zij bijvoorbeeld de stelling dat zij tot een elitair en hermetisch afgesloten clubje behoren. Zelfs een man van het volk als Eddy Merckx kan het tot baron schoppen, als dat niet democratisch is ....Ook deelt de oude adel in de glans die afstraalt van de edellieden, die hun titel niet in de schoot geworpen kregen. De verworven adel in zijn nederige rol van blazoenoppoetser, dus. Eens de fine fleur van onze maatschappij geadeld door het leven gaat, krijgt de erfadel ook makkelijker toegang tot deze meestal invloedrijke individuen en wordt het dus simpeler om hen voor hun kar, excuseer me, hun koets te spannen. Zeker als de neofiet zoals vaak slecht ridder is of baron en jij als graaf, markies of hertog je op je hogere rang kan beroepen. De topjob, de koningstitel, blijft trouwens exclusief een kwestie van de juiste broek !
Echt iets voor Murat Kaplan om zich te gaan verschuilen in een Brico. Waar zou een handige harry als hij zich beter thuis voelen dan temidden het doe-het-zelf gebeuren ... In één moeite kon hij ook even nagaan hoeveel je tegenwoordig moet neertellen voor een degelijke ijzerzaag Als Belgiës ongekroonde ontsnappingskoning word je verondersteld van dat soort zaken op de hoogte te blijven. De politie heeft de bewuste vestiging in Waver omsingeld en daarna doorzocht. Dit alles zonder het minste resultaat, enfin, 't is te zeggen, van Kaplan niet het minste spoor, maar naar het schijnt is aspirant-inspecteur Willekens er pardoes op de thermostatische douchemengkraan gestoten waar hij al maanden naar op zoek was. Gelukkig had hij zijn klantenkaart op zak. Toch één politieman die met een voldaan gevoel naar huis kon, vanavond. Tja, het is geen makkie om een kerel voor alle klusjes als Kaplan terug te vinden in een ijzerwinkel. Zo iemand verdwijnt als een kameleon in de achtergrond in zo'n Brico-biotoop. Ik zou zoiets niet moeten proberen. Drop mij in een doe-het-zelf zaak en ik pas in het plaatje als een pogoënde Massai krijger tussen een kleuterklasje pygmeeën. Geef mij maar een openbare bibliotheek om in te verdwijnen of een internationaal congres over tweetaligheid bij ééncelligen. Twee minuten concentratie en ik versmelt met het decor. Tot mijn maag begint te knorren evenwel, dan moet ik zoals iedere andere sterveling op zoek naar een frietkot of een goed gevulde koelkast. En aangezien dat even goed opgaat voor gangstermagen, zal ook Kaplan weldra zijn schuiloord moeten verlaten. Want van muurtegels, douchekoppen en compressoren kan een mens niet leven. Maar het zijn wel uitstekende ingrediënten voor een ontsnappingsplan, eerste categorie. Ik zie het zo voor mij. Kaplan, naarstig aan het werk in het magazijn van de Brico. Laspost in de aanslag, hamerend, solderend, schroevendraaier achter het oor en om zijn middel een gereedschapsgordel, een koning waardig. MacGuyver en het voltallige A-team in één mannenlijf. Om dan morgen nog één keer uit te breken, spectaculair en onvergetelijk, met op de achtergrond, schallend uit de luidsprekers van een uit lompen en ijzerdraad geknutselde pa-installatie, de soundtrack van het A-team: Taa tara taaa, ra taa taaa, tara tara ta taaa, taa te rata taaa .... I love it when a plan comes together !
