Verwacht van mij vooral geen zalvende woorden. Neen, veertig word je maar één keer en je zal het dus geweten hebben. Dat het gedaan is met de pret, schluss , einde , finito. Gedaan met kwelen en vogelengezang. Zong jouw lentelied gisteren nog een vrolijk refrein, vanaf vandaag ben jij een saaie kraai, een kaalgeplukte kip, een demente dodo die vergeten is uit te sterven. Enkel schorre klanken kakel jij nog de wereld in. En dat is dan nog op goeie dagen die schaars zijn en wijd verspreid. Zo niet de slechte, die krijg je dertien in een dozijn. Dagen die het daglicht niet kunnen verdragen, dagen van krakend uit je bed kruipen, van lekken op je lakens ontdekken , van terugdeinzen voor een gebroken spiegelbeeld:
Wie is er met mijn vel vandoor ? Had ik gisteren niet meer tanden ? Houden mijn oren nu nooit eens op met groeien ?
En dan sist dat vege lijf van je dat het honger heeft. Dus je moet je wel vertonen. Je kinderen duiken van ontzetting onder de keukentafel, als kwam er een atoompluim uit je kont. Ze komen bij en tolereren je. Uit respect voor de erfenis. Maar achter je rug smeden ze reeds plannen. Ze willen je verbannen. Naar een plekje uit het zicht. Waar je blik de jeugd niet raken kan. Er zijn er voor minder in zoutpilaren veranderd. En dat zijn dan je kinderen !
De rest van de wereld wendt zijn wezen af. Enkel je trage schaduw beroert hen nog:
Mijn licht uit, sloom vrouwmens ! Kan het nog trager, slak op wielen.
Je neemt een wijs besluit. Nooit meer spits, spots of spanning.
Want van spots word je heus niet mooier, van spanning doe je toch maar in je broek. En voor incontinentiemateriaal kan je even goed tijdens de rustige uurtjes naar de Grand Bazar. In slaap vallen voor het zeven-uur-journaal. Wakker worden met kwijl op je kin. Je tanden bij de Steradent. Met je laatste krachten beddewaarts. Crashen. Opvliegers. Dweilen met de kraan open.
Krom, krommer, kromst, dom, dommer, domst. Noem het toekomst, jarige. En dan zwijg ik nog over 41 !
