Ik heb dit lang voor mezelf gehouden. Wellicht langer dan goed voor me was. De jaren verstreken, de ene hit volgde de andere op. Honderdduizenden K3 cd's gingen ondertussen over de toonbank. Films, musicals, een eigen tv-show, het kon niet op. Mijn nichtje adoreert jullie. Vooral dat laatste weerhield me. Tot vandaag. Want ik kan me niet langer bedwingen. Het hoge woord moet er uit. Dat woord is 'bagger'. Want een mildere omschrijving voor jullie sonisch terrorisme kan ik niet over mijn lippen krijgen. Jullie gepolijste, tot in de puntjes gemarketingde en versuikerde huppeldeuntjes bezorgen mij een pentatonische diverticulitis waar zelfs de 21ste eeuwse geneeskunde niet tegen opgewassen is , waarmee ik overigens absoluut niet wil beweren dat jullie geen sympathieke vrouwen zijn. Ik zou jullie alleen nog veel sympathieker vinden als jullie dat gedoremi achterwege zouden laten. Mensen van de goedmenende soort zullen mij toespreken: "Ach Alex, je trekt het je te veel aan. Laat die fluomeiden hun ding toch doen. Het is allemaal slechts showbiz. ". Inderdaad, 'leven en laten leven', met dat adagium in het achterhoofd heb ik vele opflakkeringen van opstandigheid kunnen onderdrukken. Ik slikte een dubbele dosis aspirientjes en zalfde het auditieve leed met het verzameld werk van Johan Stolz en zijn epigonen. Zo hield ik het vol. Tot nu. Tot het museum. Een K3-museum, godbetert, wie verzint zoiets. Ik heb steeds gedacht dat er ergens diep verholen onder die plastieken poppemiekesvelletjes nog echte mensen verborgen zaten. Meiden die absoluut voor hun vijfendertigste binnen wilden zijn en daartoe goed op weg waren, maar die zich toch ook wel een beetje geneerden voor hun cartooneske act. Ik zat dus fout. De fake heeft jullie tot in het merg aangetast. K3 neemt zichzelf serieus zoals blijkt uit deze ontroerende uitspraak van Kristel in het dagblad "Het Laatste Nieuws".
"Ongelofelijk, de meeste artiesten moeten daarop wachten tot ze dood zijn en wij hebben het nu al".
Wel, ik had liever gewacht, Kristel. Dan had ik het waarschijnlijk niet meer moeten meemaken.Museums zijn er om dingen in te bewaren. Waardevolle dingen zoals het kunstgebit van Johan Stolz of de gitaar van Nonkel Bob. Voor K3 zag ik liever vandaag nog een vergeetput ontworpen.
Neen, ik ben geen xenofoob. En als het even kan wil ik alle schijn van vooringenomenheid vermijden. Vandaar dat ik wijselijk mijn mond hield toen mijn jarige nichtje haar verlanglijstje presenteerde. Met op één, de adoptie van een Furby. Enfin, niet zomaar 'een' Furby, 'die' Furby, die bruine die haar zo treurig had aangekeken tijdens haar laatste bezoek aan het asiel voor electronische ontheemden. En we zouden beter niet te lang meer wachten. Bruine Furbies waren erg in trek. We waren net op tijd. Na betaling van 50 euro zorgkosten aan het asiel werd de landverhuizer officieel aan mijn nichtje overgedragen. Zomaar, zonder één woord uitleg. Alles wat we moesten weten stond immers in het bijgeleverde instructieboekje. Als we de instructies opvolgden, zouden we in no time de culturele en linguistische barrières slechten. Samengevat kwamen de instructies op het volgende neer: Behandel je Furby alsof het je vriendje is. Spreek zacht en duidelijk tegen hem en je zal ervan opkijken hoe snel hij Nederlands leert. Of om het op z'n ambtenaars te zeggen : Spreiding en radicale onderdompeling in de cultuur van het gastland is de snelste route tot een succesvolle integratie van de inwijkeling. Om de korte maar onvermijdelijke aanpassingsperiode te overbruggen werd er wel een beknopt woordenboek Nederlands-Furbies meegeleverd. Dat was een week geleden. Vandaag vroeg ik mijn nichtje naar de status van het integratieproces van haar electronische vriendje. Omdat zij nog maar zes is doe ik dat in wat éénvoudiger bewoordingen. " En hoe gaat het met je Furby ", vroeg ik,"begrijpt hij nu al wat Nederlands ?" Een diepe zucht. Wat bleek ? Het pluisbeest was nog net zo Nederlandsonkundig als een week geleden. Enkel wat standaardzinnetjes, voorgekauwd vakantie-Nederlands. Van enige zinvolle communicatie was nog steeds geen sprake. Uitgeput door een eindeloze reeks Ik-begrijp niet-wat-je-bedoelt's had mijn nichtje er niet beter op gevonden dan te leren lezen en zichzelf het Furbies machtig te maken. 'U-nye-boh-doo ?', 'Hoe gaat het met je', galmt nu door de Kempen. Haar accent is vlekkeloos, het integratieproces ten dode opgeschreven. Ze zou Sinterklaas om een maatje vragen voor haar Furby. Dan voelde die zich niet meer zo alleen terwijl zij op de schoolbanken zat. "Meisje toch, waar ben je aan begonnen, straks eist hij nog faciliteiten ", dacht ik, maar ik zweeg wederom wijselijk.
Kringelewingelend in de wind, kringelewingeledingelewingelend in de wind, sier je 't hemelsblauw. Kringelewingelend in de wind, kringelewingeledingelewingelend in de wind, vloog ik maar met jou.
O gij zijt de schoonste vlieger die het zwerk ooit zag. Gij doet mij de draad verliezen, til mij uit mijn graf, heel mij !
Kringelewingelend in de wind, kringelewingeledingelewingelend in de wind, als een vogel vrij. Kringelewingelend in de wind, kringelewingeledingelewingelend in de wind, zo verleid je mij.
O gij zijt de schoonste vlieger die het zwerk ooit zag. Gij doet mij de draad verliezen, til mij uit mijn graf, neem mij !
Denk vooral niet dat ik er ook maar één minuut van wakker zal liggen. Al waren de Belgen vandaag met forfaitcijfers de boot in gegaan, ik had er geen traan om gelaten. Net zoals u wellicht, sta ik niet op de loonlijst van de Belgische Voetbalbond. Leedvermaak is me trouwens al even vreemd. Ik voelde me zelfs ronduit ongemakkelijk bij het fluitconcert van onze zogenaamde supporters. Het elftal deed immers zijn duivelse best, de Duivels liepen over van de goede intenties. Alleen is dat nou net het probleem. Goede voornemens fnuiken het rendement van gevallen engelen. De weg ernaartoe mag dan al geplaveid zijn met die dingen, eens ingezetene van de hel, dien je je van alle goede werken te onthouden. Een duivel doet niet aan opbouw, hij peilt de zwakheden van de mens en buit ze daarna genadeloos uit. Guy Thys besefte het en hij schreef voetbalgeschiedenis. Je kan een dromedaris water geven tot het er langs zijn oren uitkomt, hij zal er nooit een extra bult van kweken. Wie van de Rode Duivels wereldvoetbal verwacht, schiet bijgevolg een kemel : Het Belgisch voetbal is de HEL ! Het is niet om aan te zien. En toch kijk ik, telkens weer. Waarom ? Omdat er nauwelijks een beter excuus bestaat voor het naar binnen werken van pils met zoute nootjes, daarom. En omdat zo'n internationale ontmoetingen tijdens voorrondes je stimuleren om je geografische kennis wat bij te spijkeren, wat meteen de zoute vetplekken in mijn atlas verklaart. Kazachstan dus, waar zou dat ergens liggen .... ? Hé, dat is vreemd. Mijn, weliswaar belegen, Winkler-Prins situeert Kazachstan in Azië. Wat heeft een Aziatisch land te zoeken in de voorronde van het Europees kampioenschap ? Kijk, beste lezer, zulke ongerijmdheden, daar lig is dus wel wakker van. Waarom neemt een land dat oostelijker gelegen is dan Kabul, een land waarvan de hoofstad dichter bij Peking ligt dan bij Brussel, waarom neemt zo'n land deel aan het Europees kampioenschap voetbal ? Hoe zou de UEFA reageren als het veel westelijker gelegen Iran of Syrië morgen hetzelfde zouden verlangen ? Wat maakt dit land zo Europees ? Een respect voor democratische waarden ? Ik dacht het niet. President Nazarbaev zwaait er al vijftien jaar de plak en als het nodig is zwaait hij snoeihard. De recente verkiezingen van 2005 waren een lachertje. De oppositie behaalde er juist geteld één zetel. De rest van het gestoelte ging naar presidentsgezinde partijen. Ook met de mensenrechten neemt men het er niet al te nauw. Journalisten hebben er de kwalijke neiging te verdwijnen , in het beste geval in de gevangenis, in het slechtste, in het niets. Wat verklaart toch de welwillendheid van Europa ? Ik buig mijn hoofd voor Gerard Kremer, een Belg avant la lettre die wel presteerde. Hij bracht de cartografie naar een hoger plan. Hij stond mee aan de basis van de eerste moderne atlas, de voorvader van mijn Winkler-Prins. En wat leert die atlas mij ? Kazachstan beschikt over enorme gas- en oliereserves. Interessant, niet ? Er zit trouwens nog meer in de grond daar, zoals bauxiet, goud en uranium ... en de resten van talloze politieke tegenstanders, dat lijdt geen twijfel. Ik google 'Kazakhstan' en sta versteld van de natuurpracht. Ja, Kazachstan is een schoon land, een wreed, schoon land.
Ik ben geen Japanse vrouw. Tussen ons gezegd en gezwegen,ik ben niet eens een vrouw. Maar als ik beide was, samengevat een Japanse dus, dan hadden ze het wel geweten daar. Ik zou het Japanse mandom eens flink de waarheid zeggen. Ze maken er computerprocessoren van 4 gigahertz, daar in het land van de rijzende zon, ze knutselen er robots in elkaar die trappen doen, sushi eten en hara-kiri plegen maar gelijkberechtiging van man en vrouw, dat zit er tot op de dag van vandaag blijkbaar niet in. Hun toekomstige keizertje mag geen keizerinnetje zijn. En dus staan de vrouwen van de prinsen onder immense druk om een zoon te baren. Pers je enkel piemelloze minimensjes uit je moederschoot dan verzaak je aan je dynastieke plicht. De vrouw van kroonprins Naruhito, prinses Masako was helaas niet uit het goede hout gesneden. Geen piemels uit haar buik. Ze bezweek onder de druk en hield er een geestesstoornis aan over. De laatste jaren verscheen ze nog zelden in het openbaar. Alle hoop rust nu op het manvoortbrengende vermogen van prinses Kiko, de echtgenote van Naruhito's jongere broer Akishino. (Ik weet het, dat zijn vier Aziatische namen op korte tijd, u kan dat wel hebben denk ik zo, vrouw zijnde) En die hoop zal wellicht niet ijdel blijken. Prinses Kiko zal volgens persberichten morgen in het hospitaal opgenomen worden, in afwachting van een keizersnede, of wat had u gedacht. Officieel is het geslacht van het ongeboren kind onbekend, de ouders zouden het liever niet willen weten -ik kan het moeilijk geloven- maar het gerucht doet de ronde dat het een jongetje is. Meteen gingen ook de plannen voor de herziening van de wet op de troonsopvolging de ijskast in. Daarin was voorzien dat voortaan ook vrouwen de troon zouden kunnen bestijgen. Als ik vrouwenbloed had, dan zou het nu ongeveer het kookpunt bereiken. Emancipatie kan dus enkel in noodgevallen, bij gebrek aan beter. Zodra er een piemel in zicht komt verdwijnen de goede voornemens van de Japanse wetgever ogenblikkelijk in de coulissen en dient de vrouw zich maar te schikken in haar rol als babyfabriekje. Een fabriekje dat pas echt goed draait als er jongetjes van de band rollen. Waar zitten ze toch, die Japanse dolle mina's !
"Alex, de kogel is door de kerk, jongen, ik ga me een computer kopen" Alex poetst zijn neus, van computers komt alleen ellende, weet hij. Maar hij camoufleert zijn gebrek aan enthousiasme. Hij wil geen spelbreker zijn. "O, en ik dacht net dat je niet zo tuk was op computers, dat je het allemaal veel te ingewikkeld vond." Alex herinnert zich voorbije vruchteloze pogingen om P. zijn eerste computerstapjes te laten zetten. Klikken, dubbelklikken, vensters sluiten ; dat soort dingen. "Ja, ik weet het, maar dit is anders". P. wappert met brieven en folders. "Lees maar ". Bovenop de stapel, een brief van de federale regering.
Beste,
"Internet voor iedereen" is er voor u. Omdat u bij wil blijven voor uw werk, uw hobby 's, uw interesses ... Omdat u uw kinderen die kansen wil geven ... . . . Met vriendelijke groeten,
De eerste minister.
Alex doorbladert vluchtig het leesvoer. "Ja, ik heb er van gehoord, maar het fijne weet ik er niet van. Is het echt profijtelijk ?" Alex stelt zich nu al vragen. P. nog niet. "Nou, ik dacht van wel. Een laptop met software, 1 jaar gratis internetten, installatiebijstand en een basisopleiding. Dat allemaal voor 990 euro. En op die prijs krijg je dan nog een fiscaal voordeel van 21procent ! " P. ziet het leven door een roze bril. Alex in zijn rol van zwartkijker. "990 euro zeg je, hé. Even kijken naar de specificaties van dat schootgeval".
"Met vlak TFT-scherm van 15-inch, DVD-rewriter, e-ID kaartlezer, Microsoft Windows XP besturingssysteem, en de programma's Internet Explorer en Microsoft Works 7.0"
Onbenoemde hardware, standaard soft. Niks wat je niet bij elke pc-boer op de kop zou kunnen tikken. Maar wat maakt het ook uit, denkt Alex, als het ding maar werkt. Hij beperkt zijn commentaar tot een neutrale ' hmm'. "En die 21 procent waar ze het over hebben. Hoe krijg je die terug ?". P. wijst naar de folders. "Dat staat er toch in. " Alex leest en voelt nattigheid.
De brief van de federale regering:
Bovendien geniet u een belastingsvoordeel. U kunt 21 % van de aankoopprijs van een door de overheid erkend pakket in mindering brengen bij uw belastingaangifte 2007.
De folder van de overheid:
Zo kunt u 21 % van de aankoopprijs van een, door de overheid erkend, pakket recupereren via uw belastingsgifte. ....
Telenet meldt:
Je kunt 21 % van de aankoopprijs (exclusief BTW) van uw pakket recupereren via uw belastingaangifte 2007 ...
Verwarring ! Krijg je nu 21 % van de aankoopprijs terug of kan je 21 % van de prijs van een pakket opgeven als kost, in mindering brengen zoals in de brief van de federale regering wordt vermeld. Dat kan een aardige duit schelen. "Misschien eens naar je belastingskantoor bellen", adviseert Alex. "Dat jaar gratis surfen, waar je het over had, wat houdt dat eigenlijk juist in", vervolgt Alex zijn slopingswerk. P. haalt de schouders op. De folders brengen geen duidelijkheid. Alex wendt zich tot het net.
"Internet voor iedereen-verbinding"
je snelheid is 9 keer hoger dan een gewone inbelmodem je kunt elke maand 100 MB versturen en 300 MB ontvangen ...
300 megabyte downloadlimiet. Alex waant zich teruggeworpen in de internetmiddeleeuwen. Met dit gratis abonnement leef je als een Sumo-worstelaar op een Anorexia Nervosa-dieet. Na een dagje fiks surfen ben je door je rantsoen heen en begin je extra te dokken voor je appetijt. Telenet beseft blijkbaar het onzinnige van deze formule want het bedrijf biedt voor een meerprijs van 12 euro per maand een calorierijker surfpakket aan: Telenet ExpressNet, met een downloadlimiet van 10 gigabyte, voor internauten met een gezonde eetlust. "Het enthousiasme van P. daalt zienderogen." Alex, picador van dienst, hanteert alweer de lans. "En hoe zit dat met die installatiebijstand waar je het over had, is dat een gratis telefoonnummer of komt men het hele zaakje bij jou thuis installeren ?" Weer die schouders. De Belgacom website laat ons in het ongewisse. "Dan maar Telenet ", zegt P. , die het absoluut niks kan schelen of zijn bits hem coaxiaal dan wel telefoondraderig bereiken.
De telenet website:
Onze installateur plaatst de basisopstelling (Comfort Installatie) Je legt zelf de kabel tussen je modem en je computer Je krijgt een kabel van 25 meter lang Onze installateur maakt je computer surfklaar
"Tiens, een kabel van 25 meter ... Wou jij je geen laptop aanschaffen ? Hoe noem je dat, een laptop met een draad eraan ? " Alex voelt zijn galblaas in stemming raken. "Vind jij ergens iets over een draadloos modem bij de beschrijving van het laptop-pakket ? " Stoppen Alex, er zit al zout genoeg in de wonde. Maar Alex kan zich niet meer bedwingen. "Ach, gelukkig heb je de gratis basisopleiding nog, minstens vier volle uren ... en de elektronische identiteitskaart zodat je volgend jaar je belastingsbrief online kunt invullen. Vadertje staat zal je dankbaar wezen. "
Ik ben geen Japanse vrouw. Tussen ons gezegd en gezwegen,ik ben niet eens een vrouw. Maar als ik beide was, samengevat een Japanse dus, dan hadden ze het wel geweten daar. Ik zou het Japanse mandom eens flink de waarheid zeggen. Ze maken er computerprocessoren van 4 gigahertz, daar in het land van de rijzende zon, ze knutselen er robots in elkaar die trappen doen, sushi eten en hara-kiri plegen maar gelijkberechtiging van man en vrouw, dat zit er tot op de dag van vandaag blijkbaar niet in. Hun toekomstige keizertje mag geen keizerinnetje zijn. En dus staan de vrouwen van de prinsen onder immense druk om een zoon te baren. Pers je enkel piemelloze minimensjes uit je moederschoot dan verzaak je aan je dynastieke plicht. De vrouw van kroonprins Naruhito, prinses Masako was helaas niet uit het goede hout gesneden. Geen piemels uit haar buik. Ze bezweek onder de druk en hield er een geestesstoornis aan over. De laatste jaren verscheen ze nog zelden in het openbaar. Alle hoop rust nu op het manvoortbrengende vermogen van prinses Kiko, de echtgenote van Naruhito's jongere broer Akishino. (Ik weet het, dat zijn vier Aziatische namen op korte tijd, u kan dat wel hebben denk ik zo, vrouw zijnde) En die hoop zal wellicht niet ijdel blijken. Prinses Kiko zal volgens persberichten morgen in het hospitaal opgenomen worden, in afwachting van een keizersnede, of wat had u gedacht. Officieel is het geslacht van het ongeboren kind onbekend, de ouders zouden het liever niet willen weten -ik kan het moeilijk geloven- maar het gerucht doet de ronde dat het een jongetje is. Meteen gingen ook de plannen voor de herziening van de wet op de troonsopvolging de ijskast in. Daarin was voorzien dat voortaan ook vrouwen de troon zouden kunnen bestijgen. Als ik vrouwenbloed had, dan zou het nu ongeveer het kookpunt bereiken. Emancipatie kan dus enkel in noodgevallen, bij gebrek aan beter. Zodra er een piemel in zicht komt verdwijnen de goede voornemens van de Japanse wetgever ogenblikkelijk in de coulissen en dient de vrouw zich maar te schikken in haar rol als babyfabriekje. Een fabriekje dat pas echt goed draait als er jongetjes van de band rollen. Waar zitten ze toch, die Japanse dolle mina's !
Het heeft veel voeten in de aarde gehad maar alleszins op papier ziet het er naar uit dat het er morgen zal van komen, een wapenstilstand tussen Libanon en Israël. Na weken gehakketak tussen met name Frankrijk en de Verenigde Staten kwam er een resolutie uit de bus die voor alle betrokken partijen verteerbaar blijkt, wellicht ook omdat de tekst vaag genoeg blijft zodat iedereen er zijn eigen interpretatie aan kan geven. Hoe verenigbaar die diverse lezingen zullen zijn, dat zal snel genoeg blijken. Vanaf morgen 05:00 GMT zouden de wapens moeten zwijgen. Ik ben ten zeerste benieuwd, maar veel minder hoopvol gestemd. Vrede laat zich niet zo makkelijk toveren. Zelfs niet met een UNO-toverstafje. Zowel aan Hezbollah-zijde als in het kamp van Israël zijn er meer dan voldoende havikken voorradig die het kleinste incident zullen aangrijpen om het oorlogsvuur weer aan te wakkeren, zo dat morgen al zou doven. Eerst zien en dan geloven. Als de UNO-resolutie onverwacht toch een succes zou worden dan zie ik niet wat Kofi Annan nog let binnen de week per resolutie de wereldvrede af te dwingen. De realiteit blijkt doorgaans echter bijzonder weerbarstig. Alle reden dus om voor het te laat is het bescheiden succes te vieren. Ik had gedacht aan een UNO-polonaise met Kofi Annan op kop en John Bolton aan het staartje, kwestie van niet al te enthousiast over te komen. Dat alles op de beroemde tonen van de negende van Beethoven, 'Ode an die Freude' en dan maar hopen dat alle menschen daarvan brüder werden.
