Het moet zijn dat ze bij de BBC meer wisten. Dat ze daar de bui al voelden hangen. Want voor vanavond had BBC II een oorlogsfilm op het programma staan. Kwestie van toch minstens één wedstrijd te winnen, veronderstel ik. De brug over Remagen moest genomen worden en zo leert de geschiedenis ons, dat lukte. Ja, dat waren nog eens leuke tijden voor de Britten. Toen ze net als de laatste drie weken massaal bij de Germanen op visite gingen. Ze mochten er zelfs ongestoord de hooligan uithangen. In die tijd kon zulks nog. Het gevecht om de befaamde brug over de Rijn liep uit op een onbetwistbare overwinning voor het geallieerde kamp. Vandaag kon Engeland echter niet meer dan een remise uit de brand slepen. Daarna volgde de onvermijdelijke serie strafschoppen. En die bleken een brug te ver voor Beckham en zijn 'lads'. Niet meer dan een rechtvaardige straf van de voetbalgoden voor het staaltje voetbal-is-oorlog dat Rooney in de 62ste minuut had gedemonstreerd. De golden boy van het Engelse team slaagde er niet in zijn stempel op de wedstrijd te drukken en verkoos dan maar zijn hoeven op het kruis van de Portugees Carvalho te tatoeëren. Dit soort smerigheid verdient meer dan enkel rood. Gelukkig staat de Engelse pers bekend als spijkerhard. Voor deze éne keer gun ik de kranten hun partijtje natrappen. Een ware calvarietocht staat Wayne Rooney te wachten. Met genoegen zal ik Golgotha beklimmen om te zien hoe hij vakkundig aan het kruis genageld wordt. Want verliezen doet toch net iets minder pijn met een zondebok bij de hand. De droom van een nieuwe wereldtitel veertig jaar na de triomf in eigen land mogen de Engelsen hoe dan ook opbergen. De meeste dromen zijn inderdaad bedrog. En als je dan wakker wordt, dan zit je met een reus van een kater. De BBC had dus heel wat op te peppen vanavond. Gelukkig hebben ze de oorlog nog.
Prins Laurent, dat is altijd een beetje lachen. Telkens zijn naam valt krijg ik spontaan flashbacks van een royaal van vet voorzien kerstmannetje dat zich in een minuscuul karretje probeert te wurmen. Zo'n santa-pakje mag de minzame prins dan al aardig staan, van cadeautjes uitdelen schijnt hij toch niet erg te houden. Wie van de prins wat lekkers verwacht moet met eurootjes over de brug komen. Volgens Ilse Beyers van Dag Allemaal zou het narrigste lid van onze koninklijke familie 15000 klinkende euro's gevraagd hebben voor exclusieve foto's van de tweeling Nicolas ( tiens, de kerstman en Sint-Nicolaas in één familie)en Aymeric. Wel, gelijk heeft hij. Wie zijn nieuwsgierigheid naar de vrucht van de prinselijke lendenen niet kan onderdrukken moet daar maar de prijs voor betalen. Waarom zou Laurent zijn nationale sterrenstatus niet ten gelde maken ? Als burgers van dit land zo krankjorum zijn zich te interesseren voor de lammetjes van een koninklijk zwart schaap, wel dat ze dan hun portemonnee maar trekken. Aangezien ik de kinderen van Laurent binnen geen enkel redelijk scenario in aanmerking zie komen voor de troon zou ik niet weten waarom hun aanschijn een publieke zaak zou zijn. Dat hij beide babyvelletjes dus maar met een gerust geweten zo duur mogelijk verkoopt, de arme drommel. Mijn zegen heeft hij. Kinderen kopen is al duur, ze groot krijgen kost een fortuin. Hij zal de centjes goed kunnen gebruiken. Want met die karige 270 000 euro jaarlijkse dotatie daar kom je als zichzelf respecterende Saxen-Coburger niet ver mee .
Ik ben geen vlaggentype, nooit geweest. Wie opzichtig met een vaandel aan de slag gaat wekt meteen mijn achterdocht. Waar is het oorlog, flitst dan door mijn geest, want waar vlagvertoon is laten legers zelden lang op zich wachten en waar legers opdagen daar wordt gevochten. U hebt wellicht gelijk, op het vlak van vlaggen ben ik een simpele ziel. Ik moet ze gewoon niet. Ze zijn in de loop van de geschiedenis te vaak met bloed doordrenkt. En spijtig genoeg blijken vlaggen daar überhaupt niet onder te lijden. Integendeel, hoe stijver van het bloed ze staan, des te sterker schijnen ze hun volgelingen te inspireren. Wie de vlag niet eert, drijft de spot met hen die voor haar gevallen zijn en hoe massaler de sneuvelpartijen des te groter het affront. Als het even kan ga ik ze dus uit de weg, de vlaggelieden, uit vrees dat mijn gebrek aan enthousiasme voor hun lappensymboliek voor respectloosheid zou worden aanzien.
Ik ben geen vlaggentype, nooit geweest. Toch zal je mij nooit een vlag zien verbranden. Want wie een vlag verbrandt waagt zich aan mitrailleursalvo's met een blinddoek om. Je weet nooit wie je raken zal. Omdat vlaggen nu éénmaal vele ladingen dekken. Iedereen projecteert er zijn eigen aspiraties, zijn eigen deugden op. Van de vlag in kwestie hoef je geen tegenspraak te vrezen. Vlaggen zijn Rorschach-vlekken aan een stok.
Ik ben een 68 'er. Ik was amper een jaar oud toen ene Neil Armstrong voet zette op de maan. Het leek toen slechts een noodzakelijke tussenstop op weg naar Mars en de sterren. De mensheid maakte reuzesprongen en wij, wij hielden wel van springen. De toekomst zag er roze uit en bevolkt met robots die ons elk vervelend en vermoeiend klusje uit handen zouden nemen. De splitsing van het atoom zou ons bovendien meer energie leveren dan we ooit op konden. Kortom, het leven lachte ons toe en het zou alleen maar leuker worden. Het is allemaal toch enigzins anders gelopen. Nu, dat er anno 2006 nog steeds geen mens de Marsiaanse grond heeft gekust, dat zal me persoonlijk worst wezen. De robots hebben het hemellichaamkussen van ons overgenomen en voor zover ik het kan beoordelen doen ze dat prima. Kon ik maar even enthousiast zijn over de ontwikkelingen hier op onze thuisplaneet. Daar schijnt de introductie van robotica en informatica niet tot het beloofde luilekkerland te leiden. Waar het in oorsprong toch de bedoeling was dat de technologische vooruitgang ons door het overnemen van de lasten zou vrijmaken voor de lusten van het leven, blijkt dit vandaag volledig anders uit te pakken. Onze electronische vervangers werden geduchte concurrenten op de arbeidsmarkt. Een chronisch overaanbod van werknemers was het gevolg. Omdat onze maatschappij de wetten van vraag en aanbod tot hoogste gebod heeft verheven komen daardoor de arbeidsvoorwaarden van de werknemer onder druk te staan. Hij wordt gedwongen opnieuw langer te werken voor hetzelfde geld. Overuren kloppen is de regel. Wie niet flexibel is mag het afbollen. En onze politieke leiders, die drijven mee op de stroom. Blijkbaar zijn ze totaal vergeten waar mensen nou werkelijk behoefte aan hebben. Speciaal voor hen serveer ik nog eens het traditionele vijfgangendiner volgens Maslov.
Maakt u zelf maar eens de balans op van de huidige economische ontwikkelingen. Inderdaad, eten en drinken, dat hebben wij westerlingen à volonté, obesitas is goed op weg om volksziekte nummer één te worden. Maar hoe zit het met uw veiligheid, uw sociaal contact , .....
Als straks de jetturbines gieren, en de koffers zijn gepakt, als duizenden vakantie vieren daar waar de zon de Belgen bakt dan blijf ik thuis.
Voor mij geen zomers landverhuis, geen handdoek aan een propvol bad, ik zet mijn lievelingsbiertje koel en wordt de warmte mij te zwoel, dan trek ik met mijn hete voetjes baantjes in een teiltje nat.
