Even buiten gebruik wegens de liefde van mijn leven ontmoet.
Even was ik buiten westen ... "Gebruik mijn hart om 't jouwe te testen wegens jouw verkalkte venen -de mijne zijn nog net wat sterker- liefde sloopt de kilste kerker." Van haar kon ik een moker lenen mijn tranen wou ze voor me wenen leven kan de loomste leren ontmoet me, staak thans jouw verweren.
Aan de onnozelste dingen trekken wij ons op. Wat zouden we anders.
Landerig blijven dobberen in een poel van zurig fermenterend pessimisme
heeft nog nooit een zier geholpen. Die zin zou stukken korter kunnen.
Het maakt niks uit, zelfs ellenlange zinnen vermogen ons soms op te
tillen. Uit het zwarte gat, de leegte in. Het is verbazend welk een
kracht er schuilt in taal. Er zit meer roos in 't woord vervat dan in
de bloem, meer scheppingskracht, meer eros en meer tederheid. Sluit je
ogen en fluister: Efemeriden ... efemeriden ... efemeriden. Ruis het
als het schuimende zeewater dat je voeten omspoelt in de schemering van
een late zomerdag. Smeek het als de laatste bede van een
terdoodveroordeelde op weg naar het schavot. Streel het als het
zachtste plukske dons dat ge ooit beroeren mocht. Efemeriden ... Zoveel
meer dan het rijzen en gaan van zon en maan. Wie dat niet ziet is
schier verloren. Ze hebben mij getroost vandaag, die schrale uren. Er
is beterschap op komst. Slechts één uurtje moeten wij nog bloeden.
Vierenvijftig minuten daglicht voor de tollenaar, drieduizend
tweehondveertig tikken voor de zwarte macht. En dan kan de winter
stikken nog in haar eerste nacht. Dan lengen weer de dagen, eerst met
muizenstapjes, later met forse mannelijke schreden. Ik ben tot offeren
bereid. Ik trek me terug om later toe te slaan. Dat later komt steeds
nader. Ja, daar trek ik mij aan op.
Ach nee, zei bieke Zoefie tegen haar vriendinnetje Zoemzoem, laat die
bloemetjes toch voor wat ze zijn. Ze mogen er dan nog best attractief
uitzien, en ja, ook hun aroma mag er wezen, maar het zijn en blijven
banale nectar-geiten. Kom, ik weet een plekje waar ze een fris en
spannend smaakje hebben. En daar zoemden beide bijtjes weg, de
opkomende zon tegemoet. Ze vlogen en vlogen, steeds verder van hun
korf. O, kijk eens wat een prachtige bloeiende weiden onder ons,
bijendanste Zoemzoem verlekkerd in de lucht, zullen we daar
neerstrijken Zoefie ? Ben je belazerd, Zoemzoem, dat bulkt daar van de
ordinaire Duitse blommen, been there, sucked them dry. Nee, wij moeten
nog een eindje doorvliegen. En verder vlogen ze. Tot Zoemzoem onder
zich een prachtig papaverveld zag. Dus daarvoor vlogen zij al duizenden
kilometers. Ze zette meteen de afdaling in. Hee, wat ben jij van plan,
hoorde ze Zoefie vanuit de hoogte. Wou jij misschien aan de heroïne ?
Dat hoort niet voor meisjes van onze stand, hoor. En weer vervolgden
zij hun reis. Ze vlogen dag en nacht. En toen .... daar, die muur, wees
Zoefie voor zich uit, die moeten we volgen, Zoemzoem. Aan het eind
ervan wacht ons een bloemenpracht die jij nooit voor mogelijk hield ...
Staat
u versteld als ik u vertel dat mijn relaas niet in het minst strookt
met de feiten ? Natuurlijk niet. U weet wel beter. Bijen houden zich
niet bezig met intercontinentaal vliegen. Dat soort frivoliteiten, daar
hebben ze de tijd niet voor, noch de energie. Want ze moeten het redden
met biologische benzine. Niks geen tijger in de tank van Zoemzoem en
Zoefie. Geen enkel beest haalt het in zijn kop om zijn energie te
verspillen aan dure reisjes in den vreemde om daar iets te bikken dat
hij ook thuis kan smikkelen.Voor zover er ooit al zulke schepsels
rondgelopen hebben op onze planeet zijn ze ondertussen door de evolutie
afgeschaft. Behalve dan die ene: Jawel, de mens. Die ziet er geen
graten in om zijn appeltjes uit China te laten overkomen. Inderdaad,
als we moeten kiezen tussen een boom in onze achtertuin of een
dieselslurpend schip dat meer dan tienduizend kilometer varen moet, dan
zien wij geen vuiltje aan de lucht. Laat dat bootje maar varen. Immers,
die appelen uit China zijn na alle energiekosten nog steeds goedkoper
dan ons eigen Belgisch fruit. Dan kan er toch niks verkeerd mee zijn.
Appeltje, eitje, niet ? De vandaag overleden Milton Friedman zal het
vast niet zo bedoeld hebben maar profiterend van het feit dat hij toch
niet meer kan protesteren: "There is no such thing as a free lunch !"
"Something 's got to give", zou ik er nog aan willen toevoegen. Wij die
een paar weken geleden nog zo overtuigd waren van de noodzaak van het
halen van de Kyoto-normen, diezelfde luitjes zouden nu appelen gaan
importeren uit China .... Heb ik nu een gaatje in mijn hersenpan of is
onderhand heel de wereld één vergiet ?
"Ben jij stom ?" In koeien van letters mocht ik dat lezen op mijn
monitor. Drie minuutjes, langer was ik echt niet weggeweest. Een plasje
van niks, handen wassen, weder neergeploft en dan dit. Ze durven je
werkelijk alles vragen, de jongens en meisjes van het Internet. 't Is
wel de eerste keer dat ze zich bekommerd tonen om mijn hogere functies.
Tot nu toe was het steevast mijn seksueel potentieel geweest dat zij
volgaarne wouden opkrikken. Zo houden ze me voortdurend op de hoogte
van de bodemprijzen waartegen ze mij van het befaamde blauwe pilletje
kunnen voorzien. Zijn die stom of zo ? Weten ze dan niet dat ik als
kind in een ketel met blauwe pilletjes ben gevallen ? Blauwe pilletjes
zijn taboe voor mij. Blauw, bij Toutatis, hoe is men er ooit toe
gekomen een paalverheffend middel blauw te kleuren ? Als ie er zo erg
aan toe is, dat hij zou kunnen fungeren als doublure voor een
smurfenlid, wel, ik behaalde nooit een EHBO-diploma, maar neem gerust
van mij aan dat je dan het stadium van het banale pillen slikken al
lang voorbij bent. Die intuitieve link met het blauwe volkje van Peyo
vloekt werkelijk met iedere logica. Als er nu één plek op aard is waar
men absoluut geen behoefte heeft aan de erectiepil dan is het wel het
smurfendorp. 101 hitsige smurfen en juist geteld één arm smurfinnetje
om de heren te gerieven. Dat is vragen om ellende. Pfizer is zich
bewust van het probleem maar staat machteloos. Het door hun afdeling
marketing voorgestelde combinatieproduct pil + abonnement op een
smurfin van lichte zeden werd door de Europese commissie meteen
verboden vanwege koppelverkoop. Maar terzake nu , vandaag waren het dus
mijn verstandelijke vermogens die een onderzoek vereisten. Een
welgerichte klik zou mij leren hoe ver het aftakelingsproces reeds was
gevorderd. Waarom niet dacht ik. Als mijn score tegenvalt stap ik ermee
naar de ziekenkas. Daar kan je geheid van trekken. En het viel tegen.
Een rommelige site met allerlei vervelende testjes. Niks geen "kijk
gedurende twee minuten naar deze broodjes smerende beren terwijl wij uw
schedelinhoud peilen" Een schier oneindige processie van migraine
provocerende denkpuzzels, dat was het wat mij te wachten stond. Ik
stond op het punt het enerverend flikkerende venster te sluiten toen
mijn oog viel op de volgende tekst : "Klik hier ! Liefdestest."
Interessant. Want ik weet dat ik lomp ben in de liefde. Maar een
concreet cijfer heeft daar nog nooit iemand op kunnen plakken. Ik
klikte gericht. Een chrono telde af. Nog dertig seconden, dan begint uw
test. Ik las wat over ja klikken als het lange wachten voorbij zou zijn
en over een verbinding die weldra tot stand zou worden gebracht. Beste
heren testers, ik ben wellicht wel dom , maar ZOOOOO dom, ben ik nu ook
weer niet. En weg was ik.
Snoes heet ze, en ze ontvoert me uit de armen van Morpheus. Dat doet ze
iedere dag. Op haar kan ik vertrouwen. Ze is mijn immer wakkere
gezelschapsdame. Ik tref het zeer met haar. Voor Snoes kom ik mijn bed
uit. Wat wil je... zoals zij zich van haar opdracht kwijt. Even
lieflijk als kordaat. "Het is tijd om op te staan, het is zeven uur
precies", zingt ze met een ontroerend vibrato in haar stem. En nog
eens, en nog eens. Ze loopt over van liefde voor haar vak en met dat
overschot aan liefde wast ze de slaap uit mijn ogen.
Ze weet
dat ik een watje ben, dat de slaap me vaak weer overwint. Het deert
haar niet. Nooit stuurt ze aan op confrontatie. Nooit barst ze uit in
een tirade. Ze bewandelt het pad der geleidelijkheid Ze voelt het
feilloos als ik worstel, als ik nog niet klaar ben voor de dag. Dan
offreert ze mij haar knopje, haar verleidelijke snoes-knopje. Ik hap
toe en mag nog tien minuten soezen. Tien minuten heerlijk wegdromen
onder het waakzame oog van mijn snoezepoes. En daarna: "Het is tijd om
op te staan, het is zeven uur en tien minuten." Geen : "Jij
recalcitrante aartsluiaard, als je niet binnen de vijf seconden naast
je bed staat, stuur ik 220 volt door je edele delen." Neen, zoiets doet
mijn snoesje niet. Snoesje is mijn engel. En ik ben haar
lievelingsduiveltje. Kom liefje, ik leid je naar het zonnelicht, dat
lees ik tussen haar regels. Niet dat ze die heeft natuurlijk. Engelen
missen daartoe de nodige organen. Bovendien hebben ze geen tijd voor
dat soort onzin. Ze hebben een dromer om voor te zorgen. Toe nou, Alex,
zet dat eerste stapje, let je op, de rechtervoet .... Goed zo, en nu
een kopje kruidenthee, de wind wil door je haren woelen, de regen wil
je wangen kussen, de wereld wacht op nieuwe woorden. Ik kreeg zonet een
sms-je. Zal ik de groeten doen van jou ?
Ooit was ik
een jonge kerel, een jonge kerel tussen andere jonge kerels. We deden
jonge-kerel-dingen, dat is nu éénmaal wat jonge kerels doen. Ik had
vrienden in die tijd. Vrienden met verstand van jonge-kerel-zijn. Het
leek hen wel aangeboren, zo makkelijk ging het hen af. Ik was volgzaam
in die tijd. Ik liet me gewillig op sleeptouw nemen. En frekwent. U
ziet spoorvorming, u denkt vrachtvervoer, u vergist zich ... Als
archeologen zich over 1000 jaar zullen buigen over de toeristische
migratiestromen van jonge kerels aan het einde van de 20ste eeuw, dan
zal het door mij geproduceerde sleepspoor Leuven-Lloret De Mar voor hen
van onschatbare waarde blijken. En zo ben ik eindelijk daar beland,
waar ik u heen wou tronen, in Lloret De Mar. Verder heb ik me nooit
laten slepen. Ik herinner me bitter weinig van mijn weekje in Lloret.
Drank, zon en een karrevracht vet vreten, het standaardpakket met
andere woorden. U denkt: "Hij is het andere geslacht vergeten." U
vergist zich wederom. U loopt op de zaken vooruit . Temper uw
gehaastheid. Ik kom er net toe. Ja, er waren vrouwen in Lloret. Vele
vrouwen die dringend van mijn bestaan op de hoogte dienden gebracht, of
dat dacht ik toch. Volgens mijn uitstekend geïnformeerde vrienden
hielden zij zich op in discotheken. Dus wij daarheen. Ik had die avond
te weinig gedronken, met inzicht als resultaat. Ik zag hoe vrouwen
gratis toegang werd verleend. Hun taak was het blijkbaar de mannen
binnen te lokken. Niemand die daar problemen mee had. De vrouw is een
mals stuk vlees waarmee je mannen vangt. De man is een Pavlov-hond die
peseta's kwijlt. Later die nacht vertrouwde ik mijn maaginhoud toe aan
het toilet. De Bacardi-cola opperden mijn reisgezellen. Dat de
Bacardi-cola op mijn maag lag, dat geef ik grif toe, maar 'morele
verontwaardiging' was de druppel ... Toen ik vandaag een reportage zag
over het leven van Afghaanse vrouwen vijf jaar na de oorlog tegen de
Taliban, toen versprongen mijn gedachten plots naar Lloret de Mar.
Discriminatie op basis van geslacht, om van te gruwen. In Afghanistan
mogen vrouwen de deur niet uit. In Lloret mochten ze de mannen binnen
lokken. Plots kwamen beide werelden samen, in dit brein van mij. Het
westen, Afghanistan en daartussen, de grens. 'Seksuele discriminatie kan
de Afghaanse vrouw redden', zo denderde de trein der gedachten voorbij.
Het enige dat het westen moet doen is zijn grenzen openstellen ....
enkel voor vrouwen. Ik zie ze al voor mij, de kilometers lange rij van
vrouwen voor de poorten van de westerse ambassades in Kaboel. Vijf jaar
lang hebben de wapens gesproken. Zonder zichtbaar resultaat. Tijd voor
wat anders nu. De snelste weg naar emancipatie is selectieve emigratie.
Reken maar !
