Vanmorgen viel mijn luie oog op een artikel over zogenaamde "sleeper cells", kleine in kunstmatige coma verkerende gezelschappen met terroristisch oogmerk die, ééns wakker gekust door Osama Bin Laden, in explosieve ééndagsvliegjes veranderen. Honderden van die cellen zouden zich ophouden in ons vrije Westen. Dat gegeven zette mij aan het denken Als het Westen werkelijk zo vergeven is van terroristisch gespuis, waarom merk ik daar dan zo weinig van ? De aanslagen van Al Qaeda in Europa zijn op één hand te tellen. Madrid, Londen, ... kijk ik houd nog drie vingers over. Ik vraag u: "Wat doen die sleepers eigenlijk jaar in, jaar uit ?" Juist, ja, ze slapen, aan dat antwoord had ik mij mogen verwachten. Sta me toe mijn vraag te herformuleren. Waarom schieten ze niet wakker ? Afghanistan is een Navo-speeltuin. Irak krioelt van de verdorven westerlingen. Me dunkt dat dat voldoende azijn zou moeten zijn om elke rechtgeaarde moslim-terrorist het schuim op de bek te toveren. Maar er gebeurt nauwelijks wat. De slapende honden maffen onverstoord verder. Hoe houdt Osama zijn 'bijters' koest ? Hier wens ik voor eventuele meelezende terroristen even te beklemtonen dat het woord 'honden' hier louter overdrachtelijk begrepen dient te worden. Ik ben er me ten volle van bewust dat de hond in uw geloof als onrein te boek staat, ik wil dan ook geen enkele verwantschap tussen moslim en hond suggereren. Verschoning vraag ik ook aan de hondenliefhebbers, die zich storen aan mijn gebruik van de term 'bijters' in juxtapositie met hun trouwe viervoetige vrienden. Verre van mij om te beweren dat alle honden bijters zijn, mijn 'bijters' heeft enkel betrekking op ontaarde terroristische moslimstrijders en dan nog, zoals ik eerder al verklaarde, louter in overdrachtelijke zin. Tot zover dit intermezzo. Vraag was dus, hoe Al Qaeda het klaarspeelt om zijn vurige strijders, ondanks alle provocaties, keurig in toom te houden. Ik moet toegeven dat de oplossing van dit raadsel mij niet meteen te binnen schoot. Tot ik vannavond met mijn mond vol tandpasta voor de spiegel stond. Toen werd me alles plots helder. Welke terrorist praat nooit zijn mond voorbij ? Welke terrorist valt nooit op tussen de brave burgers ? Welke terrorist windt zich niet op over een aan gruzelementen gebombardeerde moskee ? Antwoord: De man in de spiegel. De terrorist die van zichzelf niet eens weet dat hij er één is. Ineens vielen alle puzzelstukken op hun plek. Waarom ik me al maanden totaal uitgeput voelde. Wat de oorzaak was van al mijn blauwe plekken en mijn verstuikte kleine teen. En waarom ik bij het zien van George Bush telkens een slechte smaak in mijn mond krijg. Men had mij gerecruteerd. Hoe, daar ben ik nog niet helemaal uit. Ik vermoed via subliminale boodschappen op radio en televisie of één of andere islamitische vorm van hypnose. Als ik mij 's morgens zo onuitgeslapen voel dan komt dat doordat ik mijn nachten doorbreng in een Al Qaeda-trainingskamp hier in de buurt. Goed gezien toch van de Al Qaeda-strategen. Want wie verwacht zich nu aan een terroristenkamp in onze kontreien .... En de NAVO maar zoeken in Afghanistan. Terwijl de terroristen hier in Vlaanderen wellicht voor het oprapen liggen. Alhoewel ik mij ten volle bewust ben van mijn beklagenswaardige positie berust ik in mijn lot, want ik besef maar al te goed dat het terroristische kwaad mij in zijn macht heeft. Eens zal de dag aanbreken dat een gecodeerde boodschap van hogerhand mij bereikt. Dan zal ik als een zombie dit huis verlaten. Ik zal het zandpad volgen tot aan de rand van het bos en dan vanaf de vierde boom van links twaalf stappen in de richting van Mekka afpassen. Daar ligt mijn gepersonaliseerde explosievengordel begraven. Dan zal ik me naar mijn 'target' begeven. Het benieuwt me erg wat dat zou kunnen zijn. Het Amerikaans Theater, het Navo-hoofdkwartier in Evere, het Berlaymont gebouw of wellicht toch Coiffeur Jos die baarden scheert ....
Ik zou mijn mond kunnen houden, ja, ik besef maar al te goed welk een plezier ik sommigen onder u daarmee zou doen. U, dames en heren die mijn betogen slechts matig op prijs stellen. Die mij een zwetser vinden en een zondagsdichter, die mijn geblog laken als zijnde verspilde bandbreedte. U zou ik kunnen verblijden met stilte, met bladwit zonder ophouden. Ik moet u teleurstellen. Voorlopig komt aan uw lijden geen eind. U zal me nog een tijdje in uw midden moeten dulden. Ik ben me terdege bewust van de droefnis die deze mare in uw hart moet teweegbrengen. Ook ikzelf immers lijdt somtijds onder mijn wezen, stoor me aan mijn donkere denkwerk of het vacuum waarin ik mijn woorden spui. Dan zie ik mezelf in het ijle zweven, verstoken van enig raamwerk, een korreltje zand op zoek naar een strand om in te verdwijnen. Dan denk ik aan de zee, aan de vloed die zandkastelen overspoelt en het eb dat ons enige stonden later smalend toont wat er rest van onze dromen. Daar wordt een mens niet vrolijk van. Wat zou het makkelijk zijn, verzeild in zulke gemoedstoestand, om er het bijltje bij neer te leggen en het bloghuis langs de achterdeur te verlaten. Dat zou mijn goed recht zijn, want ik ben een vrij man en in dezen dus geen mens tot iets verplicht. Toch weiger ik deze route te kiezen. Omdat het een vlucht-weg is, geen reis-doel. Liever loop ik met een schepje en een emmer kind te wezen voor de golven. Ik bouw zandkastelen van letterbrij en gun de vloed wat hij niet laten kan.
Breng mij het hoofd van die Al-Zarqawi. Zo moet het ongeveer geklonken hebben toen Bush, gezeten achter zijn bureau in het oval office, zijn generaals in Irak toesprak. De Amerikaanse president is een naïeve ziel. Hij meent dat het kwaad een gezicht heeft. Liefst nog ééntje met van die misdadige trekken uit de boeken van Cesare Lombroso. Dat helpt bij het jagen. Want de wereld verbeteren, dat doe je door op slechterikken te schieten. Bush ziet zichzelf als een verbeterde versie van Batman, met het Midden-Oosten als zijn Gotham City en gemeneriken als Bin Laden, Saddam en Al-Zarqawi in de rol van Joker. De enige die echter voor joker dreigt te staan is de president zelf. Want daar ligt hij nu, voor zijn voeten, die lelijke kop van Zarqawi, rijp voor de vitrinekast. Daar kan hij dan mee pronken als zijn jagersvrienden in het witte huis op de koffie komen. Meer zal hij er echter niet aan hebben. Want nu de leider van Al Qaeda in Irak het loodje heeft gelegd en zijn martelaarschap hem een ster heeft opgeleverd in de terroristische Walk of Fame, zal zijn opvolging snel geregeld zijn. Bovendien zal de heldendood van Zarqawi zeer nuttig blijken bij het recruteren van nieuwe mujahiddin. Bij Al Qaeda sterven de generaals duidelijk niet in hun bed, daar strijden ze nog aan de zijde van de simpele soldaat en ze delen zijn smartelijk lot. Zo zal Zarqawi's droeve einde verkocht worden aan toekomstige kandidaten voor de heilige oorlog. Met als resultaat een nieuwe golf van zelfmoordenaars die in Irak en daarbuiten hun dodelijke opdracht zullen vervullen. Niet dat Irak Al Qaeda vandoen heeft om leeg te bloeden. Integendeel, sinds de 'Coalition of the willing" tweestromenland met hun bezoek vereerde is het land nooit zo bloedarmoedig geweest als vandaag. Dagelijks duiken er tientallen lijken op. In Baghdad worden Sunni's verjaagd uit Sjiietische wijken en vice versa. De intelligentsia verlaat ondertussen het land. En het Amerikaanse leger telt lijken, van uitgeschakelde rebellen wel te verstaan, de burgerslachtoffers van hun drieste optreden - bij de aanval op Zarqawi zou een vrouw samen met haar kind zijn omgekomen- komen zelden in hun statistieken terecht. Wanneer zullen onze vrienden van over de plas nou eindelijk eens leren dat wie het geweld uit de wereld wil wieden er verstandig aan doet het zelf niet eerst te zaaien.
Het gaat slecht met mijn computer. Ik zie zijn toekomst somber in. Het beestje heeft dan ook zijn leeftijd niet mee. Hij stamt nog van de vorige eeuw. Voor computers is dat oud, zeg maar gerust stokoud. Je hoort soms beweren dat één hondenjaar gelijk staat aan zeven mensenjaren, wel voor computers geldt ook iets dergelijks. Met dit verschil dat één computerjaar wel een dozijn mensenjaren waard is. Bijgevolg zit ik hier op een knar van 72 te tokkelen. Dat wil zo'n oudje je nog wel eens kwalijk nemen. Ouden van dagen zijn namelijk nogal op hun rust gesteld. Het liefst zou mijn pc zich de hele dag met een screensaver entertainen of op het gemakje een kaartje leggen. Dat was wel anders vroeger. Ik herinner me nog hoe hij hier arriveerde ergens medio 1999. Met een blank zieltje, maar o zo leergierig. Alle zachte waren die ik hem toestopte verslond hij met een enorme gretigheid. Nooit verslikte hij zich, nooit lag een pakket hem op de maag. Zijn werkkracht kende geen grenzen. Maar met de jaren zag ik zijn krachten afnemen. Het kostte hem steeds meer moeite 's morgens uit zijn diepe slaap te ontwaken. Puffend en krakend kwam hij overeind. Pas na een minuut of vier reutelen en hoesten was hij dan aanspreekbaar. De nieuwste ontwikkelingen op soft-en hardware gebied konden hem nog maar matig boeien. Digitale camera's zinden hem niet en als ik met een dvd op de proppen kwam dan begon hij steevast te zeuren over de goeie ouwe tijd van de cd-roms en de analoge modems. Uit eerbied voor zijn grijze haren duldde ik zijn fatal exceptions, zijn slome reacties en zijn allergie voor alles wat nieuwerwets is. Ik stelde mijn verwachtingen neerwaarts bij en vond lapmiddeltjes voor zijn ouderdomskwalen. Tot hij vandaag plots hevig de bibber kreeg. Zo erg dat ik er zelf zeeziek van dreig te worden. Ik kan me er maar beter mee verzoenen. Ooit komt er einde aan onze tijd tezamen en die ooit komt nu razendsnel dichterbij, want de vervaldatum van mijn rekenmakker ligt al jaren achter ons.
Zag u ooit al een koe een sliding maken ? Tuurlijk niet. Koeien zijn niet gek. Slidings maken, dat is iets voor voetballers. En als er één diersoort is waarmee geen enkele koe geassocieerd wil worden, dan is het wel de 'homo footballistus'. Spreek uw favoriete koe dus dezer dagen vooral niet over het aanstaande wereldkampioenschap in Duitsland want daar draaien haar vier magen tegelijk van om. Omdat voetbal oorlog is, een oorlog tegen de herkauwers. Het klinkt wat overdreven maar vraag het een koe en ze zal het beamen. Voetbal is een spel van runderhaters, sadisten in short die puur voor de sport wat kriskras door een weide gaan ploegen. Met noppen onder hun hoeven zodat de grasmat het bij elke actie lekker hard te verduren krijgt. "Wat een zonde van al dat heerlijke vreten ", loeien de koeien meewarig in koor. Ook de liefde van de koe gaat immers door de maag. Al wie hun roet in het eten strooit moet het derhalve ontgelden. Vooral het beeld van een stadion tot de nok gevuld met feestende supporters vervult hen met afgrijzen. Het is voor een koe hoegenaamd niet te bevatten wat er zo vermakelijk kan zijn aan de verspilling van 70 are sappige sprieten. Doodziek worden ze ervan. Wie voetbalt neemt bella lelijk te grazen. Door haar ogen bekeken is voetbal je reinste diefstal van weidegrond. Vul een voetbalstadion met runderen -echte, niet die onbeschofte leeghoofden die de koe een slechte naam bezorgen- en het enige dat je nog horen zal is boe-geroep !
U zal het ondertussen ook al wel door hebben. De Duivel had voor vandaag geen bijzondere plannen. 06/06/2006 werd een dag zoals alle anderen. En dat kwam heus niet omdat er her en der bidmarathons werden georganiseerd om de kwade krachten te bedwingen , nee hoor, dat was verspilde godsvrucht. Het was al evenmin omdat de duivel niet zou bestaan, want dat doet hij namelijk wel. Ik kan het weten, want ik heb hem gezien. Ik ontmoette hem op een wielercriterium ergens midden augustus van het jaar 1981. Hij stond naast me naar de koershelden te kijken die in mijn geboortedorp 80 rondjes rond de kerk reden. De duivel interesseert zich al decennia voor de wielersport. Met zijn intriges, zijn verkochte ritzeges en zijn dopinggebruik vindt hij er een uitgelezen speelterrein. U zal zeggen, ja, dat zal wel, de duivel die naar de koers komt kijken. Ik antwoord u, is dat dan zo vreemd, de koning komt toch ook naar de Ronde Van Vlaanderen. Met dit verschil dat onze vorst geen worst van wielrennen kent en daarom steeds een soort fietsenfluisteraar naast zich weet, die hem vertelt hoe hij zich tijdens zo'n Vlaams volksfeest moet gedragen. De Duivel moet je niks leren over de koers. Die onweerstaanbare drang om via het gebruik van ongeoorloofde middelen de concurrentie te beduvelen, waar denk je dat die vandaan komt ? Of wat dacht u van de professionele kwakken die tijdens de voorbereiding van een sprint veelvuldig worden uitgedeeld. Dat komt allemaal uit zijn diabolische brein. Net als het verkopen van een sprint. Want wat is dat anders dan het verpatsen van je zuivere sportzieltje aan Satan ? Het zijn natuurlijk maar kleine dingetjes, spielerei van een gevallen engel die er even tussenuit wil. Mijn slecht karakter moet hem die dag zijn opgevallen, mogelijk omdat ik zo gemeen moest lachen toen Van Roosbroek zijn broek scheurde omdat hij een schuiver maakte over het beton, misschien ook omdat ik de renner daarna bij elke passage een "Rijden, Roosreet !" naar het hoofd slingerde. Een kind dat zulks vandaag de dag nog waagt, krijgt de volgende dag Rilatine tussen zijn boterhammen, maar in die tijd kon dat. Enfin, hij, de duivel dus, vroeg mij om voor hem te komen werken. En ik, dommerik par excellence, vond zijn bod te laag. Hij zou het me tegenwoordig geen twee keer moeten vragen. Helaas, ik ben veranderd, manieren gekregen, zelfs een geweten en ik twijfel er dus aan of hij tegenwoordig nog wat met mij zou kunnen aanvangen ... Wat dan wel de reden is waarom de Duivel zich vandaag koest hield ? Wel, heel simpel, de duivel gelooft niet in al dat numerologisch gegoochel, en al zeker niet als het gebaseerd is op een tijdsrekening die geijkt is op de geboortedag van het zoontje van zijn grootste concurrent. Als el diabolo een grote slag wil slaan dan laat hij zich niet leiden door de kalender. Die vrijheid heb je als je de baas bent van een toponderneming als de hel. Die 666, daar veegt hij schoon zijn voeten aan !
Wat is het zalig om te wonen, hier binnenin jouw hoofd, waar je geen andere man laat komen, want dat heb je zo beloofd. Ik zie de wereld door je ogen, ik proef je passie bij de bron, ik voel je vrees om op te drogen, en je verlangen naar de zon.
Ik ben in je, waar je ook bent, op elk moment, ben ik in je .... Ik ben in je, en zolang als ik jou zin, blijf ik in je ...
Ik hoor het krijsen van de kraaien, ze spreken schande over ons, je laat ze uit je wezen waaien, we zakken weg in het warme dons. Ik schrijf me in voor al jouw dromen, en speel de nar voor jou vannacht, ik laat m'n liefde voor je stromen, wat had je anders dan verwacht.
Ik ben in je, waar je ook bent, op elk moment, ben ik in je .... Ik ben in je, en zolang als ik jou zin, blijf ik in je ...
Bedankt, reclamemensen van Carrefour, voor uw duidelijke informatie. Had die "niet gevuld" er niet bijgestaan in uw reclameblaadje, dan was het nooit in me opgekomen dat u uw zwembaden leeg verkocht, zonder de honderden liters kraantjeswater, de strandbal en het modelgezinnetje, stoere papa, sexy mama en twee leuke kindjes, één van elke kunne. Ik stond net op het punt naar één van uw vestigingen te vertrekken om me daar het aantrekkelijke pakket aan te schaffen. Die papa zou ik onderweg naar huis wel aan een éénzame vrouw cadeau doen. Nou, u hebt me voor een enorme flater behoed, waarvoor nogmaals dank. Het heeft me wel aan het denken gezet. Zo kwam ik op pagina 21 van uw blad een bijzonder fraaie combinatie van beugelbeha, slip en meisje tegen. Moet ik nu begrijpen dat ook deze schone niet in de door u voorgestelde deal vervat zit ? Wat spijtig. Persoonlijk voel ik weinig voor een beugelbeha, maar ja, als ik een kokosnoot koop begin ik toch ook niet op de bast te knagen, dus wie maalt daar om. Tja, ik dacht al, dat is wel erg goedkoop. Het voorstel paste nochtans erg goed bij uw slagzin "Rode kaart aan het dure leven" . . .
