Op ieder potje past een dekseltje zeggen ze. 'Ze' zeg ik, want zo zeggen ze dat, de mensen. Ze zeggen dat zo omdat ooit een paar mensen daarmee begonnen zijn veronderstel ik. De oorspronkelijke 'ze', de oerzeggers die aan de basis liggen van wel meer wijsheden die ons zonder enige garantie verkocht worden. Wie die zeggers waren, waar ze vandaan kwamen en wat hen ertoe dreef om met al die gezegden op de proppen te komen, dat zullen we wellicht nooit weten. Bovendien liggen 'ze' meestal al eeuwen onder de zoden wat sneu is want ik zou wat graag met enkele van hen een hartig woordje wisselen. Bijvoorbeeld met die leurder in deksels wiens slagzin de eeuwen trotseerde. Zo stel ik me hem namelijk voor, de bedenker van de populaire theorie van potjes en dekseltjes. Ik zie hem helemaal voor me, een man met een missie. Die missie: Alle onbedekte potjes van een deksel voorzien. Gek is dat geenszins. Want je weet hoe dat gaat. Je koopt in de winkel een potje met passend deksel. Jaren gaat het goed, tot je het deksel laat vallen. Dan zit je daar zonder petje voor op je potje. Potje is weduwe. Tuurlijk, je kan ook het potje laten vallen, dat komt in de beste families voor. Ook onze leurder, laten we hem Piet noemen, ook Piet wist echter al dat weduwen doorgaans langer leven dan hun man. Trouwens, een leurder moest in die tijd alles zelf meezeulen en als je moet kiezen tussen 100 deksels in je koffer of 100 potjes, dan is de keuze snel gemaakt. Overal ten lande verkondigde Piet zijn blijde boodschap. Dekseltje gebroken, mevrouw ? Geen erg, ik heb er vast wel één dat op uw potje past, want op ieder .... Het evangelie volgens Piet, 'dekselse Piet', zoals men hem later ging noemen. Een goudmijn was het niet, zijn handeltje, maar hij kon er van leven en vooral, hij kwam onder de mensen of beter, onder de vrouwen en hij mocht er menig gebroken potje lijmen. 'Dekselse Piet schiet alle vrouwenverdriet teniet' was in die tijd een gemeenzaam volksrijmpje. En het blijft een handig ezelsbruggetje voor mijn vrouwelijke lezers. Als het eens een tijdje niet wil lukken op relationeel gebied en u denkt ik kom nooit meer aan de man. Hoed u dan voor handige Harry's die u willen troosten met oneliners als ' Ach, op ieder potje past ....' In iedere vent schuilt een Pietje.
Mannen die een lekker kontje willen kunnen het zich voortaan simpel aanschaffen. Nee, dit is geen aprilgrap, het stond in de krant, die van 31 maart wel te verstaan. En wat in de krant staat ... Nou, dat gaat niet altijd op, maar in dit geval wil ik Het Laatste Nieuws wel geloven. Het artikel in kwestie bericht over de nieuwe push-up slip die deze zomer op de markt zal komen. Deze (w)onderbroek zou voor een slordige acht euro de plooien kunnen gladstrijken van iedere aan verval onderhevige mannenbips. Acht euro, dat is dus vier euro de bil. Daarmee heeft het hangkont zijn langste tijd wel gehad, verwacht ik. Zomer 2006 zal de annalen ingaan als de zomer van het strakke kontje. Of dat een driewerf hoera verdient valt nog af te wachten. Geen enkele laboratoriumstudie kan immers voorspellen hoe de introductie van deze zinnenprikkelende slips onze samenleving zal beïnvloeden. Zal de te verwachten overdaad aan welgevormdheid geen onrust veroorzaken onder het vrouwelijk contingent van de populatie, met allerlei hormonale onevenwichten tot gevolg ? Zal je als man nog wel zonder burka de straat op kunnen, zonder het risico te lopen door horden hitsige vrouwen te worden omsingeld en geknepen ? Voor mij hoeft het niet. Maar probeer maar eens als enige vent met een platte kont te blijven lopen terwijl de rest van het mandom zijn derrière van rondingen voorziet. De sociale druk zal verpletterend zijn. Zo loop ik het gevaar dat mijn oude wonde weer zal worden opengereten. Die wonde dateert van zo'n twaalf jaar geleden, toen mijn toen nog jeugdige billen ongevraagd het bezoek kregen van twee knijpgrage dolle mina's. Vanwege het verrassingseffect en het feit dat ik mijn trein moest halen ontsnapten beiden aan vervolging voor een euveldaad die vandaag ongetwijfeld onder de rubriek ongewenste sexuele intimiteiten zou vallen. Vervolging zeg ik, want tot een veroordeling zou het waarschijnlijk niet gekomen zijn. Ooggetuigen waren er niet, camera's al evenmin en de sporen van handtastelijkheid op mijn destijds bijzonder elastische bips vervaagden te snel om nog bruikbare vingerafdrukken op te leveren. Gelukkig heeft de technologie ondertussen niet stil gestaan. Camera's zijn alom tegenwoordig. Af en toe hoor je zelfs al spreken van intelligente camera's. Dat zijn camera's die in staat zijn zelf verdachte van normale situaties te onderscheiden. Zo kwam ik op het volgende idee. Als we nou eens de Belgische vorsers de opdracht geven nog voor komende zomer een camera te ontwikkelen die flitst wanneer men pitst, een hitsigepitserflitser. Kan ik ook nog eens buiten komen !
Met echo's van kanongedonder, nog galmend in mijn bovenkamer, en een riool van slechte smaak, slakkend door mijn venen, schuif ik met stijve benen, schuchter uit mijn beddeboot, en slip de steile oever op.
Ontvang de koelte op mijn huid, als balsem voor het striemenrood, getekend door het vitriool, dat jouw geselzinnen kruidt.
Ik daver onder jouw gedonder. Zonder wondermedicijn, ga ik als goud in koningswater, aan jouw verbaal venijn ten onder, en verdwijn.
Volgens La Republicca vertoeft hij inmiddels al in la dolce Italia , Abdul Rahman. Dat is die Afghaanse man die zich in Europa een ander geloof had aangemeten en dacht dat hij met zijn nieuwe bevlogenheid wel welkom zou zijn in het door het Westen tot democratrie gebombardeerde Aghanistan. Helaas voor hem zijn 'democratisch' en 'ruimdenkend' nog steeds geen synoniemen. "Sono felice, vi sono grato" (ik ben gelukkig, ik ben jullie dankbaar) zou hij bij aankomst gezegd hebben. Als dat waar is, dan beschikt hij over een kanjer van een talenknobbel, ik kom zelfs na 99 lessen Assimil nog niet zo vlot uit mijn Italiaanse woorden. Lang heeft hij niet moeten wachten op zijn vlucht naar de vrijheid. Gisteren werd hij vrijgelaten. Eens op vrije voeten vroeg hij asiel aan en een etmaal later is de zaak al beklonken. Geen gedoe met procedures en paperassen, gewoon inpakken en wegwezen. Er zat dan ook spoed achter. De man liep het risico op gelijk welk moment door religieuze fanatici gelyncht te worden. Geen leuk vooruitzicht voor de bekeerling in kwestie en absoluut niet het soort krantenkoppen waarop Sylvio Berlusconi zit te wachten, minder dan twee weken voor de Italiaanse parlementsverkiezingen. De kiezer zou zich wel eens kunnen gaan afvragen wat de 1775 Italiaanse soldaten eigenlijk nog te zoeken hebben in Afghanistan. Waren hun zonen dan niet net uitgestuurd om komaf te maken met barbaarsheden als het terechtstellen van mannen en vrouwen op basis van trivialiteiten ? Het is duidelijk. Deze vervelende affaire moest zo snel mogelijk uit het nieuws. En dus koos Berlusconi voor de weg van de minste weerstand. Even flink zijn en de humanitaire lat voor het Afghaanse regime wat hoger leggen zou wellicht te veel tijd hebben gekost. Nee, Berlusconi koos voor het snelle gewin. De welgekomen dankwoorden van een vervolgde Christen en het aureool van verdediger van het ware geloof. Wat een contrast met de goddeloze linkse coalitie. En nou snel naar de stembus !
Wat lig jij hier te happen, op het droge vis, ver van het stille water dat jouw vijver is. Heb je je laten lokken door het lonkend land, straks zal je adem stokken, stikkend in het zand.
Al voel je het lichte briesje strelen langs je lijf, de strijd met de dood verlies je, dat staat buiten kijf. Je staart nu je laatste blikken, liggend op je kant, jij wou de hemel strikken, maar strandde in het zand.
Vis, vrij met de rimpels op het water, denk niet aan later, vis vis, vermijd de lucht en het theater dat niet het jouwe is.
Wat zou jij willen vliegen, die niet lopen kan, vliegende vissen bedriegen, jan en alleman. Aasvliegen zullen je vinden, je zelf gekozen lot, vleesmaden je verslinden, tot hun groot genot.
Vis, vrij met de rimpels op het water, denk niet aan later vis. Vis, vermijd de lucht en het theater dat niet het jouwe is.
Tijdens het zappen kom ik terecht op TMF. En ik blijf plakken. Aan een schone met een extreem hoge kleeffactor. Ze voert een nogal ingewikkelde choreografie uit in een luxueus tweepersoonsbed. Geboeid blijf ik de voorstelling volgen. De edele danskunst ten toon gespreid op een supersized ledikant, geef toe, er zijn onaangenamere manieren om het gat in je cultuur te plamuren. Kijk, ze krijgt het er al warm van. Wat een gek idee ook om binnenshuis een bontjas te dragen. Alhoewel, nu ik zie wat ze eronder draagt kan ik haar voorliefde voor bont al wat beter begrijpen. Nu ze zich van haar vacht ontdaan heeft past ze plots een stuk beter binnen de slaapkamercontext. Zwarte laarsjes, minirokje, en een topje, het topje van de ijsberg denk ik stout. Dat zal een stuk makkelijker turnen worden. Alsof ze mijn gedachten lezen kan schakelt ze onmiddelijk naar een hogere versnelling. Haar trage walsen maakt plaats voor een gekronkel van olympisch niveau. Ondertussen blijft ze maar wulpse blikken mijn richting uitsturen. Wat een talent. Alles klopt gewoon. Toch spijtig dat het meisje daar eenzaam en alleen haar gymnastiekoefeningen moet doen. Met zulke vurige ogen, met die sensuele lippen, met een boezem waar zelfs de grootste onbeschofterik u zou tegen zeggen ... En wat te denken van de rest van haar appetijtelijke verschijning. Een kontje dat model zou kunnen staan voor de goddelijke achterkant van Venus, daaronder een stel dijen, die geen ondertitels behoeven en kuiten die niet moeten onderdoen voor deze die Mozart ooit inspireerden tot het schrijven van zijn fluitconcerten. Wat een harmonie, wat een beweging. Zou ze al even bevallige enkels hebben ? Wanneer trekt ze haar laarsjes nu eens uit ? Ze zou die dingen toch niet aanhouden in bed, zeker ? Dat zou wel verklaren waarom ze blijkbaar moederziel alleen tussen de lakens moet kruipen. Ach, het verhaaltje is alweer voorbij, mooie liedjes duren nooit lang, ik weet het. Prachtige video was dat, werkelijk klasse ... maar toch was er iets vreemd aan de hand met de clip, net of het nog iets miste, alsof er één of ander detail aan ontbrak ... Oh, ik zie het al. Het geluid stond uit.
Ik ben een ketter pur sang, religiositeit heeft op mij ongeveer even veel vat als water op een tefalpan. Dat is niet altijd zo geweest. Ja, die eerste negen maanden in mijn moeders buik die verliepen nog heel heidens. Maar ik was nog maar twee weken uit mijn knusse schuiloord verdreven of ik kreeg al een half wijwatervat over mijn kale kop gekieperd. Straf spul was het zeker, dat wijwater, want het heeft tot mijn dertiende geduurd voor het laatste plekje achter mijn oren was opgedroogd. Sindsdien ben ik gespaard gebleven van enig godsbesef. Dat ik dit parcours kon afleggen heb ik wellicht te danken aan het feit dat ik geboren ben in een westers land in de 20 ste eeuw. Ik had hetzelfde enkele honderden jaren geleden niet moeten proberen. Voor afvalligen waren ze in de middeleeuwen niet mals. Zelfs voor een zweem van twijfel kon je in die tijd op de brandstapel belanden, nadat je met allerlei pijnlijke hulpmiddelen van je bezetenheid was verlost, dat spreekt vanzelf. Ook vandaag zijn er spijtig genoeg nog gebieden op aarde waar je niet zo makkelijk van je geloof afkomt. Waar het je nog steeds je leven kan kosten als je op een goeie dag de dingen ineens in een ander daglicht gaat zien. Plekken zoals Afghanistan waar een man de doodstraf riskeert omdat hij het evangelie blijkbaar inspirerender vindt dan de koran. Gisteren hoorde ik de bekeerling in kwestie voor de camera's zijn geloof verkondigen. Hij was een christen en bereid voor zijn geloof te sterven. Kijk eens aan, een christen met een moslim-mentaliteit, was mijn eerste, ik geef het toe, politiek incorrecte gedachte. Als bewijsmateriaal kan zo'n over de hele wereld uitgezonden verklaring toch tellen, zou je denken. Maar wat lees ik vandaag ? De beschuldigde zou voorlopig kunnen vrijkomen. Volgens de Islamitische rechters zouden er een aantal leemtes zijn in zijn dossier. Hallo, Afghanistan ! Zijn bekentenis staat op video ! Verder wordt er ook getwijfeld aan de geestelijke gezondheid van de betrokkene. Hij zou stemmen horen in zijn hoofd en een erg verwarde indruk maken. Nou, dat stemmen horen dat komt wel meer voor bij gelovigen, denk ik dan, en wat die verwarde indruk betreft, toen de apostelen op pinksterdag vervuld werden van de heilige geest, begonnen ze spontaan in tongen te spreken. Over verwardheid gesproken ! Mij lijkt de zaak daarom helder als pompwater. Abdul Rahman is voor de volle honderd procent schuldig. Schuldig aan het waanidee dat hij in de 21ste eeuw leeft in plaats van de 15de. Mij zou iets dergelijks nooit overkomen. Geconfronteerd met de dreiging van een vervroegd afscheid van de aardse geneugten zou ik snel eieren voor mijn geld kiezen. Als ik in 's mans schoenen stond zou ik nog dezelfde dag mijn abonnement op de koran vernieuwen als ik daarmee mijn hachje redden kon. Maar ja, ik ben dan ook geen believer. Voor mij is het geloof iets als een naaktscéne voor een Vlaamse actrice: als het maar functioneel is !
Het is niet mijn gewoonte me al in de titel van mijn blogje te bezondigen aan spelfouten. Voor één keer echter vond ik het wel passend. Al was het maar om te bewijzen dat dt-fouten zelfs de besten onder ons kunnen overkomen. Misschien had u de flater in tweevoud niet eens opgemerkt. Geeft niet, u verkeert in goed gezelschap. In prinselijk gezelschap mag ik wel stellen, want ook onze toekomstige koning bleef bij het schrijven van zijn e-mail aan de Standaard blind voor de zo gevreesde valkuil van onze geschreven moedertaal. Filip hoeft zich daarover geenszins te schamen. Voer "Wat gebeurt is, is gebeurt" in als zoekterm op Google en minder dan een tiende van een seconde later wordt je een lijstje geserveerd van 307 documenten die in hetzelfde bedje ziek zijn. De versie met 'd' levert 550 treffers op, voorlopige scores waarbij de onvolprezen Bart Peeters ongetwijfeld zou verkondigen: "De avond is nog jong, alles is nog mogelijk !". Nu is het een publiek geheim dat onze eigen kweek aan Saxen-Coburgs zich bij voorkeur uitdrukt in de taal van Molière. Dat de fijnere kneepjes van de Nederlandse spelling onze kroonprins ontgaan hoeft dus geen mens te verwonderen. Evenmin zou dat gebrek aan finesse prins Filip mogen belemmeren bij het corresponderen met zijn Nederlandstalige onderdanen. Het marionettentheater dat wij als het koningshuis kennen is immers ruim voorzien van heerschappen die zulke klusjes voor hem kunnen opknappen. Spijtig genoeg moeten we vandaag constateren dat het prinselijk personeel niet opgewassen lijkt tegen zijn taak. Hoe verklaar je anders dat een kanjer van een dt-fout, die door elke zichzelf respecterende onderwijzer met rood zou zijn verbeterd, in vol ornaat in de inbox van de Standaard terechtkomt. Nog eens, de prins treft geen blaam. Franstaligheid is geen misdrijf. Wat ik wel een faux pas vond was zijn keuze om zich via de Standaard tot het Belgische volk te richten. De prins zou moeten beseffen dat niet alle Vlamingen de Standaard (wensen te) lezen . Voor de prinselijke mening mag nooit een prijs worden gevraagd. Want voor zover mij bekend komt de royale jaarlijkse dotatie van de kroonprins nog steeds uit de staatskas en niet uit de (zwarte) kas van de Standaard !
Ban het, Kerf het, Rook het uit je geest, het monster, het tempeest, dat duivelseieren uitbroedt in jouw dromen. Verhit zijn lauwe adderbloed, verdamp het, kooi het, laat het geen seconde langer kolkend door je slapen stromen.
Dans bij nacht op rode laarsjes freel door een nomadenkamp, met in je ogen levenskaarsjes, en bij je hart een wonderlamp.
Die maandag tijdens de speciale zitting van het sportcomité . . .
Voorzitter : "Dat zijn zware feiten die u ten laste worden gelegd, meneer Conceiçao, een wegwerpgebaar, in het aangezicht van de tegenstander spuwen, agressie ten opzichte van de scheidsrechter. Niet bepaald het soort gedrag, dat men verwacht van de gouden schoen. Wat hebt u daarop te zeggen ? " Conceiçao: "Meneer de voorzitter, deze hele trieste affaire berust op een misverstand." Voorzitter: Een misverstand, meneer ? Conceiçao: Jawel, meneer de voorzitter. Het begon allemaal toen de wedstrijd net vijf minuten aan de gang was. Voorzitter: Ik luister Conceiçao: Wel, Stijn Meert kwam naast mij lopen en plots zegt die: "amai Sergio, gij ruikt ook niet bepaald fris.", en vanaf dat moment haalde hij ostentatief zijn neus op telkens als wij in duel gingen. En dat raakt mij meneer de voorzitter. Ik ben Portugees en wij Portugezen zijn propere mensen. Wij stinken niet. Zal ik even naar u toe komen, meneer de voorzitter, dan kan u het zelf ruiken ... Voorzitter: Nee, nee meneer Conceiçao, dat hoeft echt niet, blijft u maar zitten. Maar, zou het niet kunnen dat u misschien toch wat had gezweet. U was ten slotte volop aan het voetballen. Conceiçao: Echt niet, meneer, ik zei het nog tegen Stijn, dat kan niet Stijn, zei ik, want ik gebruik Axe. voorzitter: Terzake meneer Conceiçao ... Conceiçao: Doe ik, meneer de voorzitter. Ja, toen begon de discussie. Hij verweet mij een gebrek aan respect voor de tegenpartij omdat Axe zogezegd prul was, enkel goed voor volk dat de hele dag achter een bureau zit te niksen en dat alleen zijn 'fa deo spray sport' een langhoudende frisheid kon garanderen op het voetbalveld. Elke keer als we mekaar tegen kwamen op het veld begon hij er opnieuw over. Sergio, het stinkdier, Sergio de Portukees, Conceiçao, de gouden oksel 2006. Zo ging dat maar door en door. Maar ik liet mij niet doen, ik laat mijn deodorant door niemand belachelijk maken. En toen heeft hij mij gechanteerd. Voorzitter: Gechanteerd ? Conceiçao: Ja, meneer de voorzitter. Als ik niet onmiddelijk van deodorant zou veranderen, dan zou hij naar de journalisten van de boekskes stappen en ze wijs maken dat ik naar rotte eieren stink. Voorzitter: Interessant, en wat was uw reactie ? Conceiçao: U moet begrijpen, meneer, als Portugese man heb ik een reputatie hoog te houden. Ik ben door de knieën gegaan. Voorzitter: En dat spuwen dan ? Conceiçao: Hij geloofde me niet op mijn woord, meneer. "Zweer het", zei hij, "zweer het op het hoofd van uw moeder." Het was daarom dat ik spuwde, meneer de voorzitter. Door een windvlaag kwam er spijtig genoeg een beetje spuug in het gezicht van Stijn Meert terecht. Daarvoor heb ik me al geëxcuseerd. Voorzitter: En dat truitje dan, dat je in het gezicht van de scheidsrechter duwde ... Conceiçao: Ik wou het de scheids allemaal uitleggen, maar toen begon die ook al over een rotte eieren geur. En om te bewijzen dat het niet aan mij lag heb ik toen mijn truitje uitgetrokken en het onder zijn neus geduwd. Ik zei het u al, meneer de voorzitter, het is allemaal één groot misverstand. Voorzitter: En hoe verklaart u dan uw wegwerpgebaar ? Conceiçao: Vergeef me dat ik u tegenspreek, meneer de voorzitter, maar ik maakte helemaal geen wegwerpgebaar. Ik toonde gewoon mijn oksels aan het publiek zodat iedereen op de tribune kon zien hoe proper ze waren en dat er kwa frisheid niks op aan te merken was. Na de match is daar trouwens ook geen enkele supporter over komen klagen. Wat wil je ? Mijn oksels ruiken zo fris als meiklokjes. Voorzitter: Daarmee lijkt alles mij volstrekt helder. Zaak geseponeerd !
Af en toe stelt een mens zich toch vragen. Zoals daarnet, toen men op het VRT-journaal vertelde dat de multinational BASF besloten had één miljard euro te investeren in de uitbreiding van haar activiteiten te Antwerpen. Eén miljard euro, dat moet nogal een fabriek zijn dacht ik meteen bij mezelf, daar gaan duizenden Vlamingen hun dagelijkse boterham kunnen verdienen. En het is waar, de uitbreidingswerken zullen gedurende drie jaar werk verschaffen aan drieduizend mensen. Dat het daarbij ook werkelijk gaat om extra jobs, dat is nog de vraag, maar soit, ieder loonstrookje is er één. Wat me echter bijzonder ontgoochelde, was het aantal permanente jobs die de in het vooruitzicht gestelde giga-investeringen zouden opleveren. De veertig miljard oude Belgische franken zouden goed zijn voor amper honderd extra banen. Eén miljard euro ... honderd jobs. Een mens zou zich voor minder vragen gaan stellen. Je kan natuurlijk een gat in de lucht springen en de hemel en BASF danken voor hun gulle gaven. Dat kan je, maar zo ben ik nou eenmaal niet. Ik ben een moeilijk mens. Ik denk, en gebruik mijn ingebouwde zakjapanner. Rekent u even met mij mee ? Eén miljard euro voor honderd jobs, bij Toutatis, dat zijn baantjes van tien miljoen euro per stuk. So what, zegt u ? Wel, ik zal u zeggen wat. Vlaanderen telt ruim tweehonderd duizend werklozen. Als we het van de BASF's moeten hebben om onze werkloosheid te halveren dan zou dat een kapitaalsinjectie van duizend miljard euro vereisen. Geloof me, dat kan tellen. Ter vergelijking, dat is meer dan drie maal de Belgische staatsschuld, en ik had het dus enkel over het halveren van de werkloosheid. Kan er iemand mij vertellen waar we die duizend miljard gaan vinden ? België is een klein en dichtbevolkt landje. In zo'n land moet je spaarzaam omspringen met de ruimte, ook als het gaat om industriegrond. Industriegrond voor een habbekrats aan multinationals verpatsen mag een verstandig beleid zijn in Mongolië, in onze regio getuigt het enkel van een schrijnend gebrek aan lange termein visie. Vlaanderen heeft nood aan een hoger aantal banen per hectare. Het neerpoten van een kolossaal industrieel complex met een bemanning van amper honderd zielen gaat lijnrecht in tegen deze logica. Ugh, ik heb gesproken.
Vandaag is het dan eindelijk zover. Schluss met de excuses, gedaan met het rond de pot draaien. De lente moet nu maar eens uit haar pijp komen. Meteorologisch bekeken begon ze zelfs drie weken geleden al. Nou kan ik er best inkomen dat dat seizoen zich geen snars aantrekt van wat een paar kwistenbiebels van het KMI verordonneren, daar ben ik namelijk zelf ook al mee opgehouden, maar een wetenschappelijk criterium als de astronomische lente, dat kan zelfs het meest weerbarstige jaargetijde niet zomaar naast zich neerleggen. Die astronomische lente begon gisteren om 19.26. Op dat exacte ogenblik stond de zon loodrecht boven de evenaar. Vanaf nu tot bij het begin van de astronomische herfst zal het licht dus de duisternis overschaduwen. Volgens Frank De Boosere zou het weldra al een stuk zachter worden. Dat zulks niet kan zonder de traditionele nattigheid, wil ik voorlopig nog door de vingers zien. Alle begin is moeilijk. Hoofdzaak lijkt me dat we misschien vrijdag al de magische kaap van de tien graden zullen overschrijden. Maar zoals ik zonet al vertelde houdt mijn vertrouwen in de mooi-weer-praatjes van De Boosere en co tegenwoordig gelijke tred met de temperatuur onder thermometerhut. Verwacht van mij dus niet dat ik nog langer braafjes het schoon weer ga zitten afwachten. Om dan vrijdag weer te moeten vaststellen dat de kou nog steeds niet uit de lucht is. Als het niet goedschiks kan, dan moet het maar kwaadschiks. Zie hier mijn plan. We brengen de lente gewoon zo enorm in verlegenheid, dat ze met het schaamrood op de wangen ons land zal binnenstormen ! Dat doen we als volgt. Al vriest het vrijdag dat het kraakt, al bezwijkt vrijdag het atomium onder een metershoge sneeuwlaag, wij beginnen eraan. Vrijdag geven wij het startschot van de primavera. We ontdoen ons allen van ons winterplunje. De meisjes trekken een luchtig lentekleedje aan. De jongens geven hun ogen de kost en rollen hun hemdsmouwen op. We strijken met zijn allen neer op de verlaten terrasjes en bestellen frisse pintjes, milkshake framboos en coupkes aardbei. En onze hormonen, die laten we de vrije loop. Dat de lente ons maar inhaalt. Wij zijn al uit de startblokken. Je zal zien, binnen de week is het lentezonnetje van de partij .... of liggen wij allen te bed met een dubbele longontsteking. Tja, 'at least we tried'.
Dingend bericht aan de ingezetenen van de gemeente Zwijndrecht.
Geachte Zwijndrechtenaars,
Zoals u ongetwijfeld reeds hebt vernomen via radio en tv heeft onze gemeente de laatste maanden te kampen met sterk verhoogde concentraties fijn stof in de atmosfeer. In dergelijke mate zelfs dat wij u tot onze spijt moeten mededelen dat onze gemeente sinds vanmiddag 12 uur officieel in overtreding is van de Europese wetgeving dienaangaande. Op het op ons grondgebied bevindende meetpunt werd vandaag immers voor de 36ste maal een overschrijding van de maximum toegestane concentratie geconstateerd. Daarmee is de maximaal toegelaten dosis fijn stof voor het jaar 2006 bereikt. Dientengevolge is de gemeentelijke overheid verplicht bepaalde maatregelen te treffen ter vrijwaring van de gezondheid harer ingezetenen. Maar eerst dit.
DE BURGEMEESTER ROEPT DE BURGERS OP IN IEDER GEVAL DOOR TE GAAN MET ADEMHALEN. DESKUNDIGEN WIJZEN ER OP DAT HET UITERST SCHADELIJK IS VOOR DE GEZONDHEID, DE RESPIRATIE GEDURENDE NEGEN MAANDEN TE STAKEN.
Het college van burgemeester en schepenen heeft op de twintigste maart van het jaar 2006, in een bijzondere vergadering verordend dat:
1) De ingezeten van de gemeente voortaan tweemaal daags moeten stofzuigen, telkens gedurende minstens 30 minuten om op deze wijze hun bijdrage te leveren aan de zuivering van de Zwijndrechtse atmosfeer. De gemeentelijke politie is gemachtigd streng op te treden in geval van nalatigheid.
2) Er ommiddelijk zal worden overgegaan tot aanschaf van 36000 pakjes sigaretten met filter. Deze zullen onder de burgers worden verspreid door de dienst Civiele Bescherming. De burgers worden verzocht vanaf nu door deze sigaretten adem te halen. Uiteraard dient de sigaret onaangestoken benut te worden.
3) Rokers van filterloze sigaretten, op straffe van een boete van 100 euro, zo diep dienen te inhaleren, dat hun longen alle tijdens het roken geproduceerde stofdeeltjes in zich opnemen.
4) Iedere inwoner die in het bezit is van meer dan 1 gram fijn stof dit onmiddelijk moet melden aan de gemeentelijke politie. Na verificatie door een beëdigd ambtenaar zal het fijn stof afgevoerd worden en vernietigd door een daarin gespecialiseerde instantie. De kosten van deze operatie zullen worden verhaald op de eigenaar.
5) De gemeente zal overgaan tot het aanleggen van een luchtreserve van 34 miljoen kubieke meter lucht van hoge kwaliteit ten einde een herhaling van de huidige situatie te vermijden.
Vijfentachtig procent, allemachtig, dat noem ik nog eens een verkiezingsoverwinning. Die president van Wit Rusland moet een enorm capabele tiep zijn. Vreemd, want aan de economische toestand van het land valt dat niet af te lezen. Als de republiek niet kon rekenen op de steun van grote broer Rusland dan was het al drie keer over de kop gegaan. Nee, aan een succesvol economische beleid kan het niet gelegen zijn, dat Alexander Loekasjenko het al 12 jaar volhoudt als president. Deze man moet over andere troeven beschikken. Zoals het feit dat er in zijn land nauwelijks sprake is van onafhankelijke media, altijd handig tijdens verkiezingscampagnes. Of dankt hij zijn overwinning aan de door hem nog steeds zeer gewaardeerde sovjet-gewoonte politieke tegenstanders te intimideren, het land uit te pesten of nog erger. Weinig democratisch allemaal natuurlijk maar wel bijzonder effectief. Ik zie het een president van een echte democratie nog niet klaar spelen. De Chiracs en de Bushes van deze wereld mogen al in hun handjes klappen als ze vijfenvijftig procent van de stemmen binnenrijven, zelfs in hun stoutste dromen komt het getal vijfentachtig niet voor. Vanzelfsprekend zijn niet alle Wit Russen even enthousiast over deze gang van zaken. Vanavond al verzamelden ze in Minsk om nieuwe verkiezingen te eisen. Eerlijke verkiezingen, deze keer. De rozen-revolutie in Georgië en de oranje revolutie in Ukraïne hebben bij de oppositie in Wit-Rusland de hoop doen opflakkeren dat iets dergelijks ook in hun land mogelijk is. Er wordt nu al gesproken van een "blue jeans" revolutie. Blijkbaar heeft de jeans in Wit Rusland nog altijd zijn rebels karakter niet verloren. Kan je nagaan hoeveel jaren de vroegere sovjetrepubliek achterop hinkt. Het gedroomde scenario gaat als volgt. Gedurende de nu volgende weken komen er steeds meer Wit Russen op straat om nieuwe verkiezingen te eisen. De druk vanuit de wereldgemeenschap, versta het Westen, wordt ondertussen opgevoerd. Uiteindelijk gaat Loekasjenko door de knieën of nog beter hij vlucht het land uit. Zoals ik al zei, dat is het droomscenario. Maar er ligt ook al een doemscenario klaar. Daarin slaan bij Loekosjenko de stoppen door en laat de potentaat de straatprotesten door het leger de kop indrukken. Wie uiteindelijk de hoofdprijs in de wacht zal slepen zal echter niet in Minsk worden beslist. Wel in Moskou en Washington. De koude oorlog is nog steeds niet bevroren.
Oh my God ! Oh my God. Oh my God. Je hoort 'm steeds meer, die geïmporteerde aanroep van het opperwezen, bij voorkeur in drievoud en met trapsgewijze verhoging van de intensiteit. Vooral het jonge volkje schijnt niet meer zonder te kunnen. En dat terwijl de kerken vandaag leger zijn dan ooit tevoren. Op het eerste zicht leken beide fenomenen onmogelijk met elkaar te rijmen. Tot ik de bewuste kreet woord voor woord ging analyseren. Plots drong het tot me door dat het belangrijkste woord van het trio helemaal niet 'God' is. Het zwaartepunt van het geheel ligt mooi in het midden. Bij 'my'. De god van de jeugd en dus ook van de toekomst maakt deel uit van je persoonlijke bagage. Het betreft een 'deus' die jouw helemaal op het lijf geschreven is. Een gecustomisede entiteit van een hogere dimensie. Nogal wiedes dat de goden van de grote religies aan populariteit moeten inboeten. Zulke goden zijn noodgedwongen compromisfiguren, een soort éénheidsworst voor het stillen van de doorsnee religieuze honger. Maar die vorm van one-size-fits all, of toch minstens one-size-fits many religiositeit is niet meer van deze tijd. De confectie-spiritualiteit heeft afgedaan, onze individualistische maatschappij vereist maatwerk. Ieder zijn eigen godheid, dat wordt het credo van de 21ste eeuw. En weet je, hoe langer ik er over nadenk des te appetijtelijker lijkt me het idee. De voordelen van wat ik het hyperpolytheisme zou willen dopen zijn onmiskenbaar. Eens we allemaal onze eigen god zullen hebben kan niemand nog een jihad beginnen. Gewoon bij gebrek aan aanhang. Probeer maar eens een godsdienstoorlog te starten op je ééntje. Kerken worden op slag overbodig. Aangezien elk geloof slechts één believer heeft kunnen de erediensten gewoon bij de gelovige thuis plaats vinden. Dat betekent een enorme besparing op gebouwen en verwarming. Bijbels hoeven er ook niet meer geschreven en gedrukt te worden. Iedere wereldburger wordt geacht op de hoogte te zijn van zijn eigen religieuze goede boodschap. Trouwens elke poging om zieltjes te winnen is bij voorbaat gedoemd te mislukken. Wat zou ik aanvangen met jouw standaard opperwezen als ik er zelf al één heb die me past als een op maat gesneden kostuum. Goed idee van onze jeugd, dus. Zo'n god kan ik ook wel gebruiken. Ik stel morgen nog een advertentie op. Gezocht: Persoonlijk opperwezen. Ervaring niet belangrijk. Flexibiliteit des te meer !
Een kwisvraagje: Tel het aantal E 's in 'CHAMPIGNONS A LA GREC' ? Dat is een makkie, denkt u wellicht. Juist geteld één. Fout ! 'CHAMPIGNONS A LA GREC' bevat exact acht E 's. E1422, E415 ,E407, E412, E410, E202, E211 en E330. Ik lees ze hier net af van het label op het bakje. De inhoud ervan zit op dit moment al in mijn maag en ik hoop dat die E's daar niet te lang zullen vertoeven. Wat mij betreft mogen de E's linea recta naar de uitgang. Van Champignons à la Grec had ik toch wat anders verwacht. Als ik aan Griekenland denk, dan krijg ik visioenen van prachtige eilanden, van pittoreske vissersdorpjes met oude mannen die zich te goed doen aan wijn en ouzo, aan ruïnes van tempels uit lang vervlogen tijden. Geen moment gaan mijn gedachten uit naar de chemische eigenschappen van geacetyleerd dizetmeeladipaat (E1422) of de anti-bacteriële werking van Natriumbenzoaat (E211). Griekenland, dat is natuur, dat is het zuivere leven ! Dat dacht ik dus, maar ondertussen ben ik wel wijzer. De Champignons à la Chemie die ik op mijn boterham smeer zijn al even Grieks als de Paus Hindoe is. Grieks is gewoon een label dat doet verkopen. Met Champignons à la Grec tussen je boterham kan je even wegdromen naar diezelfde idyllische eilandjes en feeërieke plekjes die ik in mijn Griekse visioenen zie. Je vraagt je toch af hoe de oude Grieken hun champignons van een lekkere saus voorzagen. Zonder de hulp van een gedoctoreerd team van scheikundigen en bacteriologen. Er zitten nogal wat verdikkingsmiddelen in mijn beleg zie ik. E415,E407,E412,en E410 moeten er allen voor zorgen dat het er een beetje voller uitziet en de E211 houdt de gisten en de bacterieën buiten de deur. Zo krijg je toch een idee van hoe de oorspronkelijke "Champignons à la Grc" er moet hebben uitgezien. Waterig en bedorven ! Zou het daarom zijn dat al die oude Grieken nu dood zijn ?
Er zou een wet moeten bestaan die een limiet stelt aan het aantal oorlogen die men tegelijkertijd in een land mag uitvechten. Dat was het eerste dat in me opkwam toen ik via het zeven uur journaal vernam dat de coalitietroepen in Irak een nieuw offensief hadden ingezet. Ja, zo heel af en toe denk ik spontaan in volzinnen. U zal het toch met me eens zijn dat niemand onderhand nog wijs raakt uit de chaos die tegenwoordig het tweestromenland regeert. Laten we één en ander eens op een rijtje zetten. Telt u gerust met me mee. Er is de oorlog tussen Sunni's, Koerden en Turkmenen met als inzet de oliestad Kirkuk. Daarnaast woedt er een bloedige strijd tussen Sunni 's en Sjiieten. Op de achtergrond suddert ondertussen de strijd tussen de Koerden en Turkije. Zo, dat zijn er al drie. Verder vechten de Jihadi's tegen de coalitietroepen, vechten diezelfde troepen tegen Sunni-rebellen en dan zijn er ook nog groeperingen van Sjiieten die de wapens opnemen tegen de Amerikanen en de Britten. Zes tel ik er. Maar volgens het Witte Huis kan er dus gerust nog ééntje bij. Zeven is immers een heilig getal, lees de bijbel er maar op na. En dat heilig boek levert de laatste jaren bijzonder veel inspiratie in Washington. De zevende oorlog die de VS vandaag ontketende is de oorlog tegen de beeldvorming. Bijna drie jaar na het startschot van Operation Iraqi Freedom stellen de Amerikanen zich namelijk steeds meer vragen over het hoe en het waarom van de oorlog in Irak. Zelfs de vurigste patriotten krijgen allengs in de gaten dat het met dat land van kwaad naar erger gaat. De nieuwe regering komt maar niet uit de startblokken. Het geweld neemt hand over hand toe. De intellectuele en economische elite verlaat het land. Irak ligt op de intensieve en geen mens heeft een therapie paraat. De volgende dagen zullen 1500 soldaten waarvan ongeveer de helft Irakezen een ultieme poging ondernemen om de Amerikanen van het tegendeel te overtuigen. Tweehonderd pantservoertuigen en vijftig vliegtuigen mogen de boel wat opvrolijken. Als op 19 maart de derde verjaardag van het conflict wordt gevierd zullen gevangen genomen rebellen voor de camera paraderen. Het Irakese leger zal bewijzen welk een goed geoliede vechtmachine het al is en de bevolking van Samarra zal haar bevrijders met dankwoorden en loftuitingen overladen en de Amerikanen smeken om toch vooral het land nog niet te verlaten. Daarna is het 'back to reality'.
Wat een gedoe zeg. En dat allemaal om zestigduizend euro. Zestigduizend euro waarmee het Ministerie van Cultuur de Europese honderdtwintigduizend euro kostende promotournee van Kate Ryan gaat sponsoren. Dat is een leuk bedrag als het op je spaarrekening gestort wordt. De mijne zou het in elk geval kunnen gebruiken. Maar vergeleken met de budgetten die soms aan reclamecampagnes worden besteed is het natuurlijk peanuts. Toch spreekt men er in kunstmiddens schande van. Zestigduizend euro spenderen aan een op en top commercieel product, terwijl er zoveel ware kunstenaars op een houtje moeten bijten, de kunstwereld schudt meewarig het hoofd. Of het nou wel of niet verstandig is, die zestigduizend euro te investeren in Kate Ryan, daarover heeft zowat iedereen zijn mening, ik ga u dus niet vermoeien met de mijne. Wel worstel ik met de volgende vraag. Als de platenmaatschappij EMI er werkelijk van overtuigd is dat Kate Ryan, dankzij de voorgestelde campagne, het Eurovisiesongfestival kan winnen, waarom legt ze dan zelf niet die hondertwintigduizend euro op tafel ? Dat geld zouden ze toch makkelijk terugverdienen eens de eurobeer geschoten is. Als een Eurosong-zege niet eens meer goed is voor een meeropbrengst van hondertwintigduizend euro, waar hebben we het dan nog over ? Aangezien de VRT te samen met EMI voor de overige zestigduizend euro zorgen, kan je van de zijde van de platenmaatschappij moelijk van een megainvestering spreken. Waarom durft EMI het niet aan wat meer centjes op hun Kempische dance-merry te verwedden ? Dat sympathieke Bert maar wat graag met zestigduizend euro over de brug komt, daar sta ik geen moment versteld van. Het moet hem als Vlaams nationalist in hart en nieren een doorn in het oog zijn dat Vlaanderen er tot op vandaag nog nooit in geslaagd is de hoofdvogel af te schieten op Europa's populairste liedjesfestival. Damienne vraagt zich wellicht al tijden af waarom hij ieder jaar ergens in mei badend in het zweet naast haar wakker schrikt met steeds diezelfde stamel op zijn lippen: "J' aime ... j' aime la vie." Gekke jongen, van me, sust ze hem dan, dat is toch iets om gelukkig over te zijn . . .
Wat hebben Zweden dat wij niet hebben ? Antwoord: ambitie ! Het lef om hoog in te zetten, om te mikken op wat net niet haalbaar lijkt. Nochtans bestaat het bouwplan van de negen miljoen Agnetha's en Björns uit net dezelfde 46 chromosomen als het onze. Waar ik het over heb ? Wel, over het gedurfde voornemen van de scandinaviërs om voor 2020 te genezen van hun petroleumverslaving. Of ze in hun opzet zullen slagen, dat is nog zeer de vraag, maar ik bewonder hun vermogen om vooruit te denken en lastige uitdagingen aan te gaan. Zo 'n opgave geeft de mensen ook iets positiefs om naar te streven. In een tijd die gedomineerd wordt door oorlogen, sociale onrust en angstgevoelens kunnen we zo'n ideaal best gebruiken. Ook in België. Sprak onze premier in een niet zo ver verleden niet over België als modelstaat. Kijk, hier biedt zich een gelegenheid aan om werkelijk onze rol als gidsland waar te maken. Laten we het duel met die vikings aangaan. Laten we voor onszelf de lat nog een centimetertje hoger leggen en proberen de Zweden net één jaartje voor te zijn. België olievrij in 2019. Daar zouden we hoge ogen kunnen mee gooien. Dan zouden ze in China wel weten in welk land België ligt, zou Urbanus zeggen. Een utopie, zegt u ? Misschien. Maar een goed mens zijn valt ook niet mee en toch blijven de meesten van ons het hun hele leven lang proberen. We kunnen inderdaad niet beschikken over de enorme naaldwouden van Zweden en ook onze mogelijkheden voor de opwekking van electriciteit uit waterkracht zijn beperkt. Anderzijds echter heeft België een veel zachter klimaat. In Zweden kan het 's winters van -25 in het zuiden tot -50 graden in het noorden vriezen. Dat heeft zo zijn gevolgen voor je energieverbruik.Tenzij er bij ons een nieuwe ijstijd voor de deur staat hoeft België daar niet voor te vrezen. België is ook een uiterst compact land. We wonen al naargelang de situatie de ene keer lekker, de andere keer irritant dicht bij mekaar. Grote afstanden moet je in België dus zelden afleggen. Als Agnetha en Björn op familiebezoek gaan zal hun Volvootje heel wat meer kilometers moeten bollen. Wie van Galliväre in het noorden naar Malmö in het zuiden rijdt ziet zijn teller met 1400 kilometer oplopen. Ter vergelijking, 1400 kilometer, dat is ongeveer de afstand Brussel-Porto. Op Terzake zag ik vanavond een item over de oprichting van 'Itenera', de eerste officiële onafhankelijke denktank van België. Zelfs de illustere Mark Eyskens vond de 'Tink Tank' een uitstekend idee. Als deze heren nou eens een potje gingen 'tinken' over een olievrij België. Dat zou mooi wezen, dacht ik nog. Maar toen ik de denktankers daar zag staan, glaasje champagne in de hand, strikje mooi gestreken, zakte de moed me meteen in de schoenen. Fraaie receptie daar bij de thinktank, dat zeker, er werd danig getankt. Als het maar geen drinktank wordt.
Ik weet niet wat het is, maar iets moeten ze toch verkeerd doen in Den Haag. Als hun gasten aan dit tempo blijven sneuvelen zit het Joegoslavië-tribunaal binnen de kortste tijd zonder oorlogsmisdadigers. En het is waar, dat is nog niet zo erg als een café zonder bier, maar het staat toch serieus belachelijk. Op twee weken tijd verliest het tribunaal twee van zijn azen. Op zes maart was er de zelfmoord van Milan Babic, ex-president van de Servische republiek in Kroatië en nu zitten ze daar alweer met een sterfgeval. Eén met een vies reukje. Toch niks bijzonders voor een lijk, zal u zeggen. Klopt, maar deze keer zijn alle ingrediënten aanwezig voor een politieke thriller van formaat. Want één zaak is me ondertussen wel helder. Milosevic stierf niet van de vogelgriep. Waarvan hij dan wel stierf, daar wordt nog over gedebatteerd. Want de diagnose 'hartinfarct' waarmee de artsen van het tribunaal op de proppen kwamen wordt niet klakkeloos door de wereldgemeenschap geaccepteerd. Dat er bij de autopsie op het stoffelijk overschot van Milosevic ook Servische artsen aanwezig waren kan nauwelijks wat van de achterdocht wegnemen. De huidige regering van Servië bevat namelijk maar weinig buddy's meer van de clan Milosevic. Rusland verklaart ondertussen onomwonden dat het land het recht heeft "om geen vertrouwen te hebben in de lijkschouwing van het Joegoslavië-tribunaal" en stuurt een team van artsen naar Nederland om er een onafhankelijk onderzoek op het lichaam van Milosevic te verrichten. Als zij tot een andere conclusie zouden komen, dan komen er geheid vodden van. Want het Rusland van de 21ste eeuw laat niet langer met zich sollen. De conflicten in Bosnië, Kroatië en Kosovo ontsponnen zich allen in het tijdperk Yeltsin, toen de Russische beer nog volop zijn post-communistische kater aan het verwerken was. Dat de grote leider zelf ook één en ander afwist van katers en wat daar aan voorafgaat droeg ook niet echt bij tot Ruslands daadkracht. Maar toen Putin op 31 december 1999 het Kremlin in handen kreeg, waren we getuige van de geboorte van een nieuw Rusland, een sterker Rusland, een Rusland met meer zelfvertrouwen. Een Rusland dat resoluut zijn belangen verdedigt en niet langer het Westen zijn gang laat gaan. De ondergang van Milosevic was een harde klap voor het Kremlin. De verleiding om Milosevic 's dood in duistere omstandigheden te gebruiken om een aantal rekeningen met het Westen te vereffenen moet bijna onweerstaanbaar zijn. Hopelijk wint het gezond verstand het van de revanchegevoelens. En krijgen de heren doctoren een juiste briefing . . .
