Ja, wadde ... Mijn oprechte excuses voor deze dialectische uitschuiver van formaat maar het is een eerlijk verslag van mijn reaktie toen ik op het internet het allernieuwste promospotje zag voor de jongens van Al Qaeda. Het promoteam van Bin Laden had vroeger al zijn sporen verdiend met name in het horror-genre. Ik verwachtte me dus aan een 'Slit that throat VI', maar nee , de marketing fundi 's hadden de koppen bij mekaar gestoken en waren op het lumineuze idee gekomen, de productie van hun volgende clipje aan het Britse leger uit te besteden. En dat moet je de Tommies geen twee keer vragen. Meteen stuurden ze hun artistiekste soldaatjes naar Irak om er op zoek te gaan naar een geschikte locatie. Die was gauw gevonden, in Irak krioelt het van de pittoreske plaatjes. Nu nog de casting. Eén voor één mochten in de buurt gelegerde Britse soldaten hun trap- en knuppeltechniek demonstreren op een in zeven haasten in mekaar geknutselde strooien pop. Allerlei combinaties van kicks en slagen werden uitgeprobeerd om het juiste theatrale effect te bekomen. Eerst een paar meppen op de ribben gevolgd door een schop in het kruis bleek film-technisch het maximale rendement op te leveren. Tot zover het actiegedeelte. Nu enkel nog een goede commentaarstem vinden. Veel tekst hoefde die niet op te lezen, het was ten slotte geen Hamlet of King Lear, dat soort volzinnen zou bovendien volstrekt ongeloofwaardig klinken uit de mond van een Britse militair. Het kwam er vooral op aan de boodschap in eenvoudige woorden over te brengen aan een internationaal publiek, die boodschap zijnde: 'Her majesty's army laat niet met zich spotten. Wie stout is krijgt de roe.' Gedacht werd aan een soort Anthony Hopkins in battle dress. Wie zich geroepen voelde kon een mp3-tje opsturen met daarop zijn meest psychopatische 'Naughtie little boys', een pornografisch doorleefd 'Yes, Yes, Yeeeeees' en een sadistisch 'Die !'. Er bleken zich onder de jongens van Queen Elisabeth verscheidene natuurtalenten te bevinden. Een jury van ervaren psychiaters kwam er aan te pas om de knoop door te hakken. Het invullen van de Irakese rollen daarentegen bleek een makkie. De Irakese jeugd stond te trappelen om voor een paar Britse ponden de stunts voor hun rekening te nemen, logisch natuurlijk, die gastjes willen wat graag iets terug doen voor hun sympathieke bevrijders ... U hebt gelijk, ik verzin dit allemaal, ik was er niet bij, maar zo zal het wel ongeveer gegaan zijn, denk ik. Wat zegt u, nu ? Is het echt ? Nee, toch ? Dat is een ramp, wat zeg ik, dat is een catastrofe !
'Wo haled a sur lu ma' ! Dat is wat ik onthouden heb van de VRT-reportage over de betoging vandaag in Antwerpen. Een betoging, u had het al geraden, tegen het grootste gevaar sinds jaren voor de Moslimwereld: de Deense spotprent. We moeten het de betogers nageven, ze hebben zich niet bezondigd aan het afbranden van consulaten of ambassades, zelfs de "Dannesbrog", de Deense vlag bleef, voor zover ik het kon beoordelen, voor een keertje gespaard. Gewoon een aantal boze mensen met spandoeken. Op één van die spandoeken las ik : Stop de islamofobie ! Zuiver bekeken een nobel streven. Fobieën zijn irrationele angsten die leiden tot een verminderd functioneren van de mens. Hoe minder er van die dingen rondwaren, hoe beter, natuurlijk. Alleen ... is de combinatie van angst en Islam wel zo ongerijmd ? Wie de laatste jaren niet heeft doorgebracht op een onbewoond eiland moet het toch zijn opgevallen dat het tegenwoordig bon ton is mensen te dynamiteren of ze de keel over te snijden tot meerder glorie van de almachtige. Wie de laatste weken bij de les was zag een ambassade en een consulaat in vlammen opgaan om zijn naam te eren. Mensen worden met de dood bedreigd en een land werd economisch geboycot. Maak de mensen in deze context maar eens diets dat hun angsten ongegrond zijn. Dat wordt een langdurige therapie, moslimvrienden. Willen jullie werkelijk werken aan een betere verstandhouding tussen de Moslim gemeenschap en de anders- of niet gelovigen dat zou het ook helpen mochten we jullie verstaan. Mededelingen als "Wo haled a sur lu ma" leiden nou niet bepaald tot het aanhalen van de banden. Het is een bekend gegeven dat mensen mekaar gaan wantrouwen als ze niet begrijpen wat de ander zegt. Mensen die hun gehoor verliezen worden soms bijzonder achterdochtig. Ze denken dat men allerlei dingen aan het bekokstoven is achter hun rug. Kreten als "Wo haled a sur lu ma' hebben net dezelfde uitwerking op het Vlaamse publiek. Want onze kennis van het Arabisch en het Turks is op zijn zachtst gezegd gebrekkig en voorlopig zie ik daar geen verandering in komen. Hier en daar pikt een mens wel wat op natuurlijk. Zo weten de meesten van ons 'Allah ak bar" wel te vertalen naar "Allah is groot". Ik heb persoonlijk absoluut geen enkel probleem met die uitspraak. Ik geloof dat mijn Christelijke landgenoten hun God ook een puike gozer vinden. Elders las ik dan weer dat 'Allah ak bar' 'Allah is groter' zou betekenen. Tja, als het er om gaat wie de grootste heeft, dan moet ik afhaken natuurlijk. Enfin, alle gekheid op dat kleine stokje, wat ik maar wou zeggen is dat het misschien wel handig zou wezen om in Vlaanderen het Nederlands te hanteren tijdens betogingen. Ikzelf wil best geloven dat het Arabisch of het Turks dat bij deze gelegenheden gebezigd wordt een volstrekt goedaardig karakter heeft. Misschien zag een betogende familie de VRT-camera's en besloten ze van de gelegenheid gebruik te maken om nonkel Achmed in Turkije de groeten te doen, weet ik veel, maar voor het ongetrainde oor van een Vlaming klinkt dat niet echt anders dan het "aboe al kar na chab" dat verkondigd wordt alvorens in Irak een westerse gijzelaar de strot wordt overgesneden. Niet het soort acties waarmee u als anti-islamofoben geassocieerd wil worden, dacht ik zo. Dus, denk er aan, de volgende keer : Dubben of ondertiteling graag !
Met theatrale mokerslagen op een aambeeld opende de Italiaanse sportheld Jury Chechi de twintigste olympische winterspelen in Turijn. Bij iedere klap schoten meters hoge vlammen de lucht in. Misschien hebben de choreografen het niet helemaal begrepen dacht ik aanvankelijk nog, misschien hebben ze ''Giochi Olimpici Infernali' verstaan in plaats van 'Giochi Olimpici Invernali'. Het werd me later allemaal duidelijk. Het helse begin stond symbool voor de industriële slagkracht van de Noord-Italiaanse gaststad, lees gerust Fiat ! Juist ja, Turijn, dat is Fiat realiseerde ik me en ik zag in gedachten de bekende beelden van de net van de lopende band gerolde wagentjes die een testritje maakten op het wereldberoemde circuit op het dak van de Fiat fabrieken. Fiat en de Olympische winterspelen, over ironie gesproken. Onze Jaques Rogge heeft nooit met een Fiat moeten leven, dat weet ik wel zeker. Anders had hij het nooit zo ver laten komen. Winterspelen en Fiat, kan het absurder. Toen ik een kind was hadden we thuis zo 'n ding. Ik weet nog hoe wij 's winters gespannen naar het weerbericht luisterden. Zou het gaan vriezen vannacht, dat was de hamvraag. Want als dat gebeurde dan stonden we de volgende dag best een half uurtje vroeger op. Om te duwen. Want onze Fiat had een hekel aan de winterkou. Ik herinner me de ellende als was het gisteren. Mijn vader achter het stuur en wij maar 'stoempen', eerst achteruit naar het hoogste punt van de oprit en dan op volle kracht naar beneden, éénmaal, tweemaal, driemaal, tot de motor 'verzopen' was en we de wagen een kwartiertje met rust moesten laten waarna het ritueel kon herbeginnen. En nu gaan ze daar in Turijn een beetje lopen snoeven met die koukleum op wielen. Gelukkig voor de toeschouwers daalt het kwik er vannacht niet onder het vriespunt en zal hun Fiatje vandaag zonder protest huiswaarts keren. Als het Internationaal Olympisch Comité kost wat kost de autoindustrie in de bloemetjes wil zetten dan kan ik hen van harte het Zweedse Göteborg aanbevelen. Daar worden Saabjes en Volvootjes geboren en die malen niet om een ijspegel meer of minder.
Dames en heren, wij onderbreken kortstondig onze normale programmering voor een dringende mededeling vanwege de Vlaamse Regering naar aanleiding van de vandaag afgesprongen dialoog tussen de gemeenschappen. Tot u spreekt Minister-President Yves Letremme.
Geachte dames en heren, Vlamingen,
Het is met een bezwaard gemoed dat ik u vandaag moet mededelen dat de Vlaamse regering, er ondanks inmense inspanningen, niet in geslaagd is overeenstemming te bereiken met onze Waalse collega's over een compensatiepakket voor de financiële transfers tussen de beide landsdelen. Geconfronteerd met de onverzoenlijke houding van de vertegenwoordigers van de Waalse gemeenschap ziet de Vlaamse regering zich genoodzaakt tot het nemen van de volgende unilaterale stappen.
Heden, 9 februari 2006, heeft de Vlaamse regering met eenparigheid van stemmen beslist tot de volgende maatregel:
Overwegende het feit dat Vlaanderen niet langer bereid is op te draaien voor het Waalse financiële wanbeleid en constaterend dat de Vlaamse burger gebukt gaat onder torenhoge grondprijzen ten gevolge van immer schaarsere bouwgrond, zich verder baserend op het basisaxioma van de meetkunde dat de rechte de korste afstand is tussen twee punten en dientengevolge alle daarvan afwijkende lijnstukken over een grotere lengte beschikken en er zich bovendien van bewust zijnde dat de Vlaamse kansen op het organiseren van Olympische Winterspelen gehypotheceerd worden door het schrijnend ontbreken van betekenisvolle hoogteverschillen,
gaat de Vlaamse gemeenschap met onmiddelijke ingang over tot het ontginnen van het Waalse reliëf.
Op voorstel van een raad van professoren heeft de Vlaamse regering besloten als retributie voor de schuld opgebouwd tijdens het jaar 2005 over te gaan tot het afgraven van de Baraques Fraiture en Michel. Om het vreedzame karakter van deze ingreep te benadrukken werd besloten geen beroep te doen op het Vlaamse contingent van het Belgische leger. De Vlaamse Regering roept daarom het Vlaamse volk op zich vanaf morgen, 10 februari, gewapend met een spade en een kruiwagen, naar het zuiden des lands te begeven om daar aan de graafwerkzaamheden deel te nemen. Vrachtwagens van de Civiele Bescherming zullen voor het transport van de in beslag genomen aarde instaan. De nivellering van de geselecteerde gebieden dient te gebeuren top op een hoogte van 5 meter boven zeeniveau.
De Baraques Fraiture, voortaan Frietberg geheten zal worden gereconstrueerd op de Kalmthoutse heide. De Baraque Michel of Groeneberg zal worden overgebracht naar de Westhoek.
Tot zover deze mededeling van Minister-President van de Vlaamse regering, Yves Letremme.
"Zou jij hetzelfde doen voor mij ? " "Wat dan, vroeg zij ? ", nog half verzonken in haar boek, "Vertel, me, wat is je verzoek ?"
Zou jij me van mijn pijn bevrijden, als ik door kwellingen verteerd, ontrafeld, machinaal beheerd, in een bed lag weg te kwijnen, Zou jij dan mijn redder zijn ?
Als ik weggesmolten in mijn bed, de moed zou missen om te sterven, verstrikt in hulpeloos verzet, door mijn bange bloed gevoed, zou jij dan mijn lijden wissen ?
Het was een zachte vrouw die suste: "Ach, jouw gedachten zijn te grauw, maar als die dag ooit komen zou, ja, dan doe ik dat voor jou.", en ik berustte.
Omdat meisjes niet gek zijn. Dat is de reden waarom er zo weinig meiden informatica studeren. Ze hebben kijk op de zaak. Informatica is simpelweg hun ding niet. En daar zal een item op het VRT- journaal of een artikel in de Gazet van Antwerpen weinig aan veranderen. Tuurlijk kan je meisjes het paradijs voorspiegelen, ze bezoekjes laten brengen aan een sympathiek vrouwvriendelijk IT-bedrijf waar men van bits en bytes zoete broodjes bakt. Je kan ze voor de camera laten verklaren dat het allemaal reuze meevalt met die nerds, ja, je kan ze zelfs laten giechelen dat er leuke jongens tussen zitten. Maar als puntje bij paaltje komt laten ze de IT-beker wijselijk aan zich voorbijgaan. Ze begrijpen verdomd goed dat zo'n bezoekje aan een bedrijf een professioneel georchestreerd stukje theater is, uitgevoerd in een bedrieglijk decor van nep coulissen en catacomben waarachter de ware coulissen en catacomben zorgvuldig verborgen blijven. De IT-sector heeft het imago dat het verdiend. Ja, het is een mannenwereld en ja, er moet vaak hard en lang nagedacht worden over het hoe en het waarom van de meest waanzinnige foutmeldingen die op een computerscherm kunnen verschijnen. Daar worden de meeste mensen niet vrolijk van. Overwerkt en afgestompt pendelen ze tussen hun werkplek en het koffieapparaat en bouwen zo aan hun reputatie van autistische, monomane vakidioten op zoek naar hun verloren leven. Die onaanspreekbaarheid draagt niet bepaald bij tot hun populariteit in het bedrijf. De IT-er is een eenzame ziel die lange dagen klopt en op elk moment van de dag moet klaarstaan om her en der brandjes te blussen ontstaan door een schrijnend gebrek aan investeringen. De dagen dat dit zielige lot gecompenseerd werd door een aantrekkelijk salaris liggen ondertussen al een tijdje achter ons. Voor elke Vlaamse IT-er staan er drie piepjonge Indische knapen in de rij die voor een Amerikaanse koelkast en een breedbeeld-televisie zijn job willen overnemen. Met dat zwaard van Damocles gaat de IT-er door het leven. Zijn enige hoop bestaat erin zo snel mogelijk van baan te veranderen. Daarom staan IT-ers bekend als job-hoppers, ze vluchten alsof hun leven er van afhangt zodra zich een mogelijkheid aandient om na vele omzwervingen uiteindelijk toch een echte baan te pakken te krijgen. Een job met mensen. De enige echt succesvolle IT-er is de IT-er die erin slaagt zich uit zijn giga-dwangbuis te bevrijden. Mij zal je dus geen kwaad woord horen spreken over de meid die kiest voor een job als kapster of logopediste of beter nog, de blondine die een steenrijke grijsaard met hartproblemen aan de haak probeert te slaan. Alles beter dan de terreur van de 'ordinateur'. Computers zijn slechts leuk voor even, mensen boeien voor het leven !
Het is me toch wat met dat songfestival. Hoe kan een mens nu uit zulk een bont allegaartje een weloverwogen keuze maken. Een rapper, een metal zanger, een Spaanse schone, als het nu nog het begin was van een mop, tot daar toe, maar nee, het zijn stuk voor stuk wanna-be Sandra Kims. Dat is dan ook zowat het enige dat ze gemeenschappelijk hebben. Stel je voor dat er morgen een race zou georganiseerd worden op het circuit van Zolder en aan de start verschijnen achtereenvolgens een Lamborghini Diablo, een Nissan Micra, een Brabants trekpaard en twee blowende Rasta Fari's op een versleten tandem, dan zou iedereen zich toch een breuk lachen. Niets daarvan bij Eurosong 2006, daar vergelijkt men zonder problemen appelen met peren en slaagt er ondertussen nog eens in het kaf van het koren te scheiden. Bij zulk een absurde taak hoort een al even absurde methode. Men neme een lastig karakter, een lesbische bosnimf, een schijnbaar eeuwig krimpende presentator en een Ierse bard en laat deze uitgebreid orakelen. Daarmee werpt de borderline-populatie van het Europubliek zijn gewicht in de schaal. Veel te veel gewicht natuurlijk, het is een wetenschappelijk omomstootbaar feit dat de hoofdmoot der Europeanen ze wel goed op een rijtje hebben in hun bovenkamer. Daarom wordt ook u om uw mening gevraagd. De Donna luisteraar, de Radio 2 fanaat, de TV1 kijker, ja zelfs de heren en dames van de schrijvende pers mogen zich over de prangende vraag buigen welke artiest de kleuren van ons land best kan vertegenwoordigen in Athene. Met als resultaat, vanzelfsprekend een winnaar die noch vis noch vlees is, een Lamborghini chassis met een Micra motor afwisselend bestuurd door 2 rasta fari's met oogkleppen op. Probeer zo maar eens te winnen !
