Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
27-12-2007
den tram, tramrijm
Beste reizigers
Mag ik even uw aandacht
Voor een onaangename
Verrassing u opwacht
Op de Groenplaats
Waar Rubens staat
Moet u dit voertuig verlaten
Om verder te wand'len
Langsheen onze Antwerpse
Straten
Wilt u verder naar St Pietersvliet
Helaas...
Met tram of bus
Gaat dit niet
Dit naar aanleiding van de chaos met tramvervoer door de verschillende spoorwerken in Antwerpen, het weekeinde zaterdag en zondag 29 en 30 januari 2005. 'k Reed toen op lijn 4...
Er zijn zo van die dagen dat alles probleemloos verloopt. Da's natuurlijk zeer goed, zou je zeggen -en dat is het ook wel... Maar, tja, dan heb ik niets op te schrijven... Misschien is het ook wel zo, dat je na een tijdje teveel toestanden 'gewoon' vindt. Bijvoorbeeld, naar mensen kijken op straat doe ik -wie weet- wel liever dan naar dieren kijken in de zoo. Mensen die zich niet 'bekeken' wanen, doen soms echt de grappigste of mooiste dingen. Enfin, het blijft altijd interessant... Maar na een tijd heb je zoveel verschillende indrukken gepasseerd, dat je de dingen anders bekijkt en je je grenzen verlegt. Dan hangt er nog veel af van bepaalde gecreëerde sutuaties. Met de verschillende werken waardoor we op nogal trajecten doorrijden, zie je ook de ongemakken waarmee voetgangers zowel als fietsers en/of motors en auto's af te rekenen hebben.
Voetgangers begeven zich op een werf (echt niet toegelaten, maar tja...) om dan te concluderen dat ze voorbij een grote modderpoel moeten, of langsheen een hek. Dan hoop ik steeds maar dat het rode licht nog even blijft aanhouden, want ik weet steeds graag... hoe een verhaal afloopt. Gaan ze erover klimmen? En... ja, hoor! Enfin, meneer toch wel, maar mervrouw, met haar hakjes en strakke rok... Oei, tasje valt... Toch wel net aan de rand van een vieze plas. Oei, zij kan er echt iet over, over dat hek. Aaaahhh, meneer gaat het hek proberen een beetje te verschuiven. Wat niet zo simpel is, het staat namelijk op betonnen voeten, anders zou het met een beetje wind al omwaaien. Jaaa, hoor, na wat krachtpatserij heeft meneer (hij is een echte stoere jongeng) het hek wat kunnen verschuiven. Hij nodigt zijn lieflijke dame uit om tussen de opening te glippen. Het lijkt aardig te lukken, tot ze met de achterkant van haar mooie jasje blijft haken. Hij is echt wel hulpvaardig, dat moet gezegd, maar ja, ze staat in de weg in die smalle opening. Dus kan hij net niet aan... nu ja, waaraan ook dat jasje vastzit, want hij kan het niet zien. Een oplossing? Liefst blijven ze daar toch niet te lang vastzitten. Stel je voor dat de politie komt. Wat moet die wel denken? Ze kijken vluchtig rond, ze zijn niet op hun gemak. De tram... Da's straatmeubilair... mij hebben ze helemaal nog niet gezien, ze zijn veel te druk in de weer. Maar zo macho als hij is, zo ongeduldig is hij blijkbaar ook. Hij neemt haar bij de arm en trekt haar eventjes met een snok naar zich toe. Ja hoor!!! Het lukt...! Hoera!!!!!!!!!
Ach... het is solden. Eén van de volgende dagen krijgt mevrouw dan wel een nieuw, mooi jasje. Ik heb ondertussen groen licht en rij verder. Blij omdat ik durf veronderstellen dat zij wellicht hun lesje hebben geleerd. Maar ook een beetje teleurgesteld...
Ik had liever een modderigere clou gezien. Maar ach, dat komt misschien nog wel eens met een ander avontuurlijk koppel op een andere dag. De werken zijn immers nog lang niet gedaan...
Heel vroeg moeten beginnen werken kan soms zwaar doorwegen op je systeem. Te weinig recuperatietijd tussen diensten, gemixt met onregelmatige uren, zorgt ervoor dat je bioritme dooreengeklutst wordt. Zowel fysiek als geestelijk ben je die laatste dag een halve vod. Maar er zijn zo van die dingen die dat goed kunnen maken. Eén van die specifieke dingen die -bij mij althans- m'n dag van schoonheid kunnen verzekeren is een mooie zonsopgang.
Ik ben een tijdje aan 't rijden als de zon opkomt in de winter. Een periode die zo grijs kan zijn dat een mens soms grijs gaat denken. Ik kom voor de zoveelste keer aan St pietersvliet, door de donkere stad. Wanneer ik de draai aan de Scheldekaai neem, vertraag ik, stop ik eventjes. Langer dan moet, getroffen door bewondering van het natuurlijke geschenk dat me aangeboden wordt. De zon komt op en ik zie een lucht boven onze rivier, die niet weet welke kleur die nu eigelijk moet verkiezen. Dus laat die zoveel mogelijk kleurschakeringen de revue passeren. De zon zie ik niet, die zit verstopt achter nevel of een gebouw. Spijtig, de tijd is te kort om alles goed te bestuderen... Misschien ben ik erg gevoelig voor dat soort zaken, maar het geeft me een soort kick. Door dit panorama zie ik kleur, voor enkele uurtjes toch. Vandaag had ik het geluk dat mijn stille hoop om de volgende rit nog eens te mogen 'bissen' bewaarheid werd. Beter nog... Na deze 'kick' in Antwerpen, kom ik in Hoboken aan het eindpunt en merk wanneer ik het park indraai, dat er op een hele mooie mystieke manier nevel over de vijver en de paden in het park hangt. Nog niet bekomen van het ene, mag ik genieten van het andere fenomeen. Daardoor vergeet ik mijn eerdere stille hoop als ik terug richting Antwerpen rij. De passagiers merken blijkbaar iets van m'n opgeschroefde, prachtige humeur, want ze groeten me vriendelijk toe en kijken me net iets langer aan dan mensen gewoonlijk doen. Waarschijnlijk rij ik met 'a smile on my face' rond. Ik besef wel degelijk dat m'n hart zeker en vast lacht.
Aangekomen, voor de zoveelste maal reeds, aan St Pietersvliet, kan k m'n ogen niet geloven. Zooooo mooi!!!!!! De Schelde, zachtjes bedekt onder een mistdeken en daarboven nog net de skyline van linkeroever. Of dat nog niet genoeg is, wordt dit nog eens pittig bijgekleurd met een fliter van dooreenlopende kleuren in de lucht.
Ik denk, als er een god bestaat, heb ik hem vandaag gezien!!!
Waarvan ik erg geniet, is toch ook wel -met momenten maar weliswaar- het observeren van mensen. Wij zijn voortdurend onder de mensen. We zijn met een hele hoop, hier op de aardbol. Maar het leuke is, dat iedereen anders is. En, zelfs in onze metropool vertoeven enorm veel variëteiten van onze soort. Dan heb ik het niet over nationaliteiten of rassen, wat op zich natuurlijk mooie verschillen meebrengt. Nee, ik bedoel hiermee onze eigenste manierkes van bewegen. Onze gedragingen en vooral ook lichaamstaal of de manier waarop we ons uitdrukken.
Voor het rode licht op een druk kruispunt is het gewoon onmoglijk om je te vervelen. Het is steeds een leuke film die wordt afgedraaid. Maar al te dikwijls denk ik op zo'n moment 'dàt moet ik onthouden om thuis te noteren'. Maar wanneer mijn dienst erop zit en ik weer thuis ben, zijn er nog zoveel meer indrukken op me afgekomen, dat ik dat specifieke vergeten ben. Op den duur wordt het zo gewoon. Daarom schrijf ik dit nu. Ik wil voorkomen dat ik ga anders kijken. Vele dingen die we meermaals zien, worden vanzelfsprekend, ook al zijn ze dat helemaal niet. Eigenlijk blijven die dingen uniek. Zo is dat met passagiers die regelmatig meerijden. Of zelfs, houdingetjes of gewoonten van onze eigen collega's chauffeurs.
Vandaag reed een mentaal gehandicapte jongen mee. Iedereen kent hem. Tijdens de schoolvakanties spendeert deze jonge kerel z'n dagen in trams en waarschijnlijk ook bussen. Over het algemeen maan ik hem aan om te gaan zitten en stillekes te zijn, omdat hij soms de andere passagiers stoort, of teveel over en weer loopt in het voertuig. Met hem heb ik nog nooit problemen gehad. Hij is in feite een brave, maar gestoorde jongen. Wel, daar het vandaag heel erg rustig was, liet ik hem zijn zin doen, daar dit binnen de perken bleef. Hij bleef vooraan, bij mij staan en vroeg me vanalles. Het vraag-en-antwoordgesprek was een leuk verzetje tijdens het rijden in de stille avonduurtjes. Op een gegeven ogenblik begon hij ons, chauffeurs te imiteren. Nou, ik moet inderdaad toegeven dat hij een goed opmerkingsvermogen, zowel als imitatietalent bezit. De voorstelling die hij gaf, was zeer duidelijk en, euhhhh, tot mijn schaamte zeer correct. Schaamte zeg ik, omdat ook wij, althans enkelen onder ons, ook beweginen maken die mijn schaamte opwekken. Nu weet ik wel van mezelf dat ik niet vloek of op een lelijke manier sakker op anderen. Maar wat hij me liet zien, was zo herkenbaar... Misschien eens goed om daarover na te denken. Trouwens, misschien kan dit ooit als idee gebruikt worden wanneer het nog maar eens tijd wordt dat wij, chauffeurs nog eens op onze welgemanierdheid moeten gewezen worden...
Er stapt een man op. Hij neemt direct plaats. Hij zegt niks maar neemt plaats. Ik betwijfel sterk of hij een vervoersbewijs heeft, maar ga hem niet achterna om het hem te vragen. Net tevoren was er ticketcontrole op mijn voertuig. Maar de controleurs zijn ondertussen weg, gaan hengelen naar andere zwartrijders. Hij is rustig en heeft zich aan het raam gezet. Ik ben aan de halte op het Astridplein. en het is ongeveer 7u in de ochtend. Ik wacht want het is rood. Rechts naast me komt een vuilniswagen staan. Deze mannen zijn ook al aan't werk en dat op een zondag. Ik hoor roepen en kijk om. Dat doe je automatisch, want de aandacht is getrokken en je ogen zoeken. Het is de chauffeur van de vuilniswagen. Hij heeft z'n venster geopend en roept wat naar iemand in de tram. In eerste instantie denk ik dat ie iemand kent en wil wuiven. Hij zwaait alleszins met z'n arm. Dan merk ik dat ie roept en wuift naar de man aan het raam. Die slaapt. Hij slaapt vast lijkt me. Z'n hoofd helemaal achteruit in z'n nek geworpen. Niet direct de beste houding, bedenk ik me. Ik ga ervan uit dat hij zo wel niet lang zal blijven zitten. Het wordt groen. Ik rij door, maar de vuilniswagenchauffeur toetert nog. Ik glimlach want kan de humor van de chauffeur best smaken. De slaper merkt het niet, hij slaapt.
Even verder moet ik een spoorkruising over. Dat maakt lawaai en vooral gaat de tram daardoor hobbelen. Da's normaal. Ik hou de slaper in't oog. Ongerust als ik ben met slapers, kijk ik regelmatig via de binnenspiegel. Hij richt eventjes z'n hoofd op. Ik denk dat alles oké is, dat hij wakker is. 'k Rij dus verder en niet veel later kijk ik nog eens naar hem. Hij slaapt weer. In dezelfde onnatuurlijke houding. Ogen toe, mond open, hoofd in de nek. Ik hou hem in't oog, want zowel dronkaards als drugverslaafden zouden wel eens een grens kunnen oversteken. Een grens waarbij dringende hulp genoodzaakt is. Het zal wel de moeder in mij zijn, die me deze ingeving bezorgt...
Aan de eindhalte gekomen, slaapt de slaper nog steeds. Ik laat hem. Hij doet niemand kwaad. Ik rij terug naar Antwerpen met de slaper. Hij stapt nergens af. Hij kan niet, want hij slaapt. Na nog een rit heeft de slaper niet bewogen. Nog steeds zit hij daar. Ogen toe, mond open, hoofd in de nek. Nog een rit. Nog steeds met de slapende slaper. Heel af en toe zie ik hem z'n hoofd oprichten, verdwaasd rondkijken. En weer wat later zie ik de slaper terug in z'n gekoesterde slaaphouding. Steeds alleen, niemand neemt plaats naast hem. De slaper blijft.
Wanneer ik stop met werken, is het 12.40u. De slaper slaapt nog steeds. Zou hij dromen? Zoja, waarvan of van wie? Ik vertel de chauffeur die het voertuig van me overneemt van de slaper. Dat hij rustig is, dat hij al uren op de tram zit te slapen, maar geen grens naar het hiernamaals zal oversteken. Ik rij nog een eindje mee. Na enkele haltes kijk ik uit automatisme naar de slaper. En... hij is niet meer... aanwezig.
Zou hij niet tevreden geweest zijn met de chauffeurswissel?
In alle drukte en koude-weer-ongemakken, is de bollekesman langs geweest. Leuk se... Bollekesman geeft me altijd een pakje rangbollekes. Niet dat ik daarop zit te wachten. Nooit koop ik plaksnoep... Dat vind ik echt heel ongezond. Dus ook geen rang of wat dan ook van bollen. Maar deze man is ooit begonnen met, toen hij opstapte me een hand te schudden en me die bollekes in m'n hand te duwen. Hij is een gepensionneerde die regelmatig het openbaar vervoer neemt. Ik ken hem niet bij naam. Maar wanneer hij op straat is, kijkt hij altijd naar de chauffeurs van voorbijrijdende trams of bussen. Wanneer er dan oogcontact is, wuif ik naar hem... Hij wuift dan enthousiast terug. Soms ziet hij me eerder dan ik hem, en dan doet hij even enthousiast om mijn aandacht te trekken. Als hij opstapt is hij steeds een vrolijke noot. Vandaag had ik serieuze problemen met m'n voertuig en net op dat ogenblik kwam hij me wat gezelschap houden. Leuk hoor. Hij vertelde me dat hij 72 jaar is. Ik schrok me een hoedje, want schatte hem zeker 10 jaar jonger. Hij is een mens die heel jong van hart is. Spreekt geen kwaad van een ander, en is altijd aangenaam. Van hem kreeg ik dus weer een pakje bollekes. Daar kom ik weer enkele maanden mee toe. Maar ssssssjjjjjjjjt... want ik mag het van hem niet verklappen...
't Is winter. En... er is zelfs een heuse winterprik, want de temperatuur komt niet boven het vriespunt. Goed zo!!! Eens lekker doorvriezen kan geen kwaad. Je kan je ernaar kleden. Allemaal goed en wel... Maar zo'n trammeke kan verdomd koud worden. Passagiers merken dat niet zo. Die komen uit de kou, het wachten, de tintelende vingertoppen en tenen, de rode neus en wangen. Ze zetten zich in het voertuig met verwarming en verzuchten meestal. Leuk hoor, om te horen... Telkens weer hoor je handengewrijf en de daarbij horende ontlading van zuchten en, oftewel geweeklaag over de kou buiten -dat zijn de pessimisten- of, de opkikker van de warmte binnen die zo welkom is -dat zijn dan... juist... de optimisten!
Wij chauffeurkes, hebben ook verwarming. Nu heb ik het eventjes niet over de lagevloertrammekes hé... Dàt... is modern spul! Ik rij daar niet mee. Nee hoor, ik heb het over de oudere trams, pcc's. Ofwel hebben die een chauffeursverwarming die heel heet oploopt, waarbij zelfs je zolen aan de pedalen drijgen te smelten en je voeten beginnen te branden. Of, ze hebben een meer geavanceerde verwarming die je kan instellen met een draaiknop in verschillende standen. Als die werkt, wel te verstaan... Bij de laatst vernoemde verwarming, heb je kou als het vriest. Zowiezo. Je sterft niet van de kou, en da's maar goed ook. Maar, je voeten worden ijsklompen en worden voos. Ellendig voelt dat aan hé... Want die voeten heb je wel degelijk nodig om je pedaaltjes te bedienen op een deftige manier. Daarbij komt dat die voordeur telkens open moet en je een koude zucht rond je oren geslingerd krijgt, want toevallig wel nét in de winter precies iedereen persé vooraan opstappen.
Er wordt nu onder collega's dus druk besproken; Hoe je warm te houden??? Het gaat van lange onderbroeken en ondertruien met rolkraag, tot sjaals over je benen leggen, of mannen die een kousenbroek dragen. Mij lachen ze soms (gemoedelijk hoor) uit vanwege m'n vingertoppenloze handschoenen, maar ik laat ze lachen... Ik lach terug met mijn warmere handen... ik moet ze niet warm blazen, zoals sommige collega's. Toch, denk ik soms aan mijn ouders, die vroeger nog wollen onderbroeken droegen. Over de hygiëne wil ik het hier niet hebben, wel over het warmte-aspect.
Ik overweeg... Zou ik es uiteindelijk beginnen breien ofzo???
Vrijdagnamiddag in de stadskern. 't Is echt de moeite... Maar druk maak ik me er niet meer om, dat haalt niks uit. De spits is een weerkerend fenomeen waar we vooralsnog niet direct zullen uitgeraken, dus zenuwen en toestanden overboord gegooid. Ik rij dus, met m'n gekoppeld voertuig en kom te laat aan het eindpunt op het Zuid. Kwaad kan dat echter niet, want we rijden allemaal te laat. Het leuke nieuws is, dat we rijden... Da's het belangrijkste!!! Ik vertrek dus meteen terug. Als ik van de Brederodestraat de Amerikalei opdraai, is alles oké, tot nogtoe. Daar wacht ik het groene licht af om het eerste kruispunt te kunnen passeren. En ja, ik krijg groen en start dus. Maar na 1 à 2 meter begint de tram een hels lawaai te maken en remt af. Toeters en bellen!!! De railrem valt, wat enorm veel lawaai geeft. Ik krijg op m'n dashboard zowat alle fouten weergegeven die maar mogelijk zijn. En... ik kan niet meer verder natuurlijk, dus laat ik 'em uitbollen. Enfin, dat is de bedoeling, maar zo'n dubbele tram is snel uitgebold als je nog maar aan 10km/u zit. Ik geraak dus verre van het kruispunt over. Integendeel, ik blokkeer het volledig. Effe tot 10 geteld, bij wijze van spreken en alles nagezien. Op alle mogelijk knopkes geduwd, maar het helpt natuurlijk niet. Het zou te mooi zijn geweest. Automobilisten die me valselijk betichten van het opzettelijk blokkeren van hun rijweg en hen dus belet hun vrijheid tegemoet te rijden, claxonneren of het een lieve lust is en laten vuisten en (ach, waarom ook niet) middenvingers de lucht infloepen.
Ik heb wel zin in een conversatie met de bewuste heren, maar besef toch dat de schoenmaker beter bij zijn leest kan blijven. Ik zoek dus ijverig verder naar een oplossing voor dit probleem. Het wil maar niet lukken, dus besluit ik om de dispatching op te roepen die me wijselijk de raad geeft m'n tram te proberen opzij te zetten!?!?!?... Ik denk even dat mijn baas verstrooid overtuigd is, dat ik op m'n fiets zit en lekke band heb... Gelukkig heeft m'n collega op de bus, die ik ook blokkeer, alle begrip en laat hij me met handgebaren verstaan dat hij -al lachend- met me meeleeft. Zulke collega's, daar geef je geld voor... Mensen met begrip zijn een kostbaar, dus een te koesteren iets. Raar maar waar geldt dit ook voor m'n passagiers die me uiteindelijk zelfs voorstellen om gewoon wat af te wachten en ondertussen wat moppen te vertellen... Tja, 't klinkt wel leuk, maar zover kan ik mezelf toch niet krijgen. De leuke moppen willen niet in m'n hoofd poppen en 'k zeg hen al lachend dat het niet mijn sterkste kant is, moppen te tappen in het midden van een groot kruispunt dat ik blokkeer en dus een hoop verkeersstroom niet kan stromen.
Met de hulp van een andere collega kan ik uiteindelijk aan 10 km/u verder tuffen, recht het spitsuur in...
Vandaag, eigenlijk niet echt vandaag, want dit deed zich een hele tijd geleden voor, maar ik had het opgeschreven om ooit eens in dit blogje te zetten.
Er stapt een kerel van vooraan de 30 op de tram. Het duurt niet lang of hij komt bij mij staan en zegt dat hij die eenzame vrouw maar wat gezelschap komt houden. Daarop grinnik ik, want da's wel een erg directe manier om iemand aan te spreken, maar daarom niet minder leuk. Hij begint me voorvalletjes van zijn dag te vertellen en kan toch niet direct verwerkt krijgen dat 'zwarten' hem hebbben gevraagd hun kerk mee binnen te komen en te bidden tot 'Jezus' die hem zal verlossen. Heel verbouwereerd zegt hij me: 'dat heb ik nu nog nooit meegemaakt, maar dat interesseert me helemaal niet, die hunne godsdienst!' Waarop ik weer grinnikend een beamend antwoord geef. Mijn beamen heeft niks te maken met de 'zwarten', maar met hun Jezus. Met alle respect, laat de mensen doen waarmee ze zich goed voelen, maar ik zou het ook niet willen opgedrongen krijgen. Alhoewel, terugblikkend in de geschiedenis... Hebben wij, blanken, nog niet zo heel lang geleden niet in Afrika de heidense zieltjes gaan redden van de hel...? Door dit onderwerp komen we ook - met enige omwegen weliswaar- op politiek terecht, wat natuurlijk ook voor het nodige gemijmer zorgt. Tja, tramchauffeur is een zwaar beroep... Tot de man plots bedenkt dat hij me stoort, want het mag niet, praten met de chauffeur. Voor de derde maal grinnik ik en vertel hem dat, als er controle is, de man informatie vroeg. Dus, geen probleem. Wanneer het druk is, laat ik direct voelen dat ik geen praatje kan maken. Trouwens... dat gaat dan gewoonweg niet, want wanneer mensen me dan aanspreken, hoor ik het dikwijls niet eens omdat ik geconcentreerd ben. Maar het hier en nu, voel ik zelf heel goed aan en bepaal ikzelf dus... Nou vindt hij me natuurlijk een toffe. Jaja, ik ben een aangename, toffe en ik mag nog gezien worden ook. Tja, nu wordt mijn gegrinnik meer lachen, het is 'em gelukt. Die weet het aan te leggen. Ik vertel hem, terwijl ik erg geconcentreerd verder rij over de Turnhoutsebaan, dat hij wel heel jong is om er zo'n werk te maken om iemand als mij te charmeren. Nu worden de complimentes naar m'n hoofd geslingerd in zijn reactie daarop. Hij begint me te paaien en schat me 10 jaar jonger dan ik ben, waarop ik weer antwoord dat hij volgende keer als hij meerijdt geen gratis ticket kan krijjgen. Lachen geblazen dus. Zo gaat het traject en het praten maar verder, tot hij aan de Rooseveltplaats moet afstappen...
En dan is het stil!
Ik rij van Hoboken naar St Pietersvliet. Het is nog vroeg, zo ongeveer 7.30u. In de Brederodestraat stapt een man op. Hij heeft een grote sporttas bij zich, stapt op, zegt niks, en hij neemt plaats. Oké... weg zijn we... Aangekomen aan St Pietersvliet, wacht ik enkele minuten m'n vertrektijd af. 'k Merk dat de man nog steeds op de tram zit. Raar vind ik dat wel, maar rariteiten raak je snel gewoon op het openbaar vervoer. Het gebeurt meermaals dat mensen enkele ritten meerijden. Ik zeg dus niks, laat hem zitten. Als hij iets wil vragen, zal hij z'n vraag toch wel komen stellen. Geen probleem dus. Ik vertrek terug richting Hoboken. Na een tijdje komt hij naar me en zegt: ' Station?' met een Engels accent... Ik antwoord in het Engels dat ik niet naar het station rij, maar dat hij kan blijven zitten. Ik zal hem verwittigen waar hij kan overstappen om daar te geraken. De man staart me met wijd open mond aan, hij wacht even en zegt dan: 'Station?' Ik vraag of hij Engels praat en hij zegt gebrekkig: 'Centrum...' of 'Centre...' ik weet het eigenlijk niet zo goed... hij zegt het zo gebrekkig... of ligt het aan mijn oren...? Toch probeer ik maar eens in 't Frans, maar krijg al helemaal geen reactie meer, buiten het feit dat ie met z'n armen zwaait en draait en keert. Tja... nu weet ik het niet goed meer, waar moet hij naartoe, het station, de Groenplaats, met 'centrum' bedoelt men wel eens verschillende dingen in het Antwerpse heb ik al meermaals gemerkt. Aangekomen aan de Wijngaardbrug, stop ik en leg hem uit met hand en tand dat hij hier tram 10 of 11 achter de hoek kan nemen naar centraal station... Pffffftttt... had ik maar naar studio Herman Teirlinck school gelopen... dan had mijn mimiek beslist wat duidelijker geweest. Ik probeer alleszins zo duidelijk mogelijk over te komen. Ik doe de deuren open... De man kijkt rond, vraagt alsmaar: 'Station?' en stapt niet af. Ik kan hier niet blijven staan natuurlijk, dus oké, niet afstappen is verder rijden. Aan de Groenplaats gekomen, leg ik hem nog eens zo duidelijk mogelijk uit dat dit het centrum is en dat ik verder rij naar Hoboken. De vreemde passagier blijft me aanstaren maar verzet geen voet. Stilaan begint het te woekeren in me... het FOERTgevoel, maar de zelfbeheersing wint en ik denk het, slik het in...
Terug in de Brederodestraat, waar hij eerder opstapte, zie ik in de verte tram 24 in de richting naar centraal station aankomen. Dus aan deze halte begin ik nog eens met volle moed en met alle mogelijke bewegingen uit te leggen en te gebaren dat hij die tram moet nemen om naar het station te geraken. Ik gebaar hem ook nog even dat hij naar de halte aan de overkant moet om op te stappen... Voor alle zekerheid... Hij stapt af. Raar, maar tegelijkertijd gaat er een gewicht van mijn gemoed en komt er een heerlijke opluchtiing voor in de plaats. Ach, of mijn reizigers ooit echt op hun bestemming geraken, zal ik nooit weten, maar ik stel mezelf toch gerust omdat ik weet dat het aan mij toch niet zal liggen als ze er niet geraken. Taal kan blijkbaar een heuse hinderpaal zijn...
Turnhoutsebaan Antwerpen. Ik kom aan het perron gereden. Ik zie ze. Twee lieve dutskes van kinderen, die gevaarlijk dicht aan de kant van het perron zijn aan 't spelen. Er staan nogal wat volwassenen, het is namelijk een groot perron. Terwijl ik de kinderen van, geschat 4 en 6 jaar, goed viseer, denk ik bij mezelf: Waar zijn die ouders, let toch op je kindjes... o u d e r s!!!!!!!
Veel mensen stappen af, nogal wat mensen stappen op. De twee kinderen, het oudste een meisje, de kleinste haar broertje, veronderstel ik, komen naar de voordeur gelopen en springen al spelend op de tram. Ze blijven bij mij staan en kijken me onderzoekend aan. Ik kijk hen aan, al even onderzoekend en groet hen vrolijk. En... wacht... en... wacht..., want ik verwacht een volwassene die hen begeleidt. Maar... iedereen heeft ondertussen plaats genomen en niemand haalt de kinderen bij zich. Tjiens, denk ik... raar... Dus, vraag ik hen waar mama of papa is. De jongen antwoordt: 'Ja... we hebben een mama!' Het meisje zegt: 'Mama is thuis.' ?????
Ik heb het er een beetje moeilijk mee en vraag voor alle duidelijkheid of er niemand bij hen is. Nee! juichen ze bijna, want ze voelen zich groot, zonder grote mensen. Dus ga ik verder: 'Mogen jullie dan op de tram van mama?' Natuurlijk zeggen ze niet nee, deze slag winnen ze. Ze mogen dus van mama en papa op de tram. 'Het is maar voor één halte,' voegt het kleine meisje nog toe. Ik bekijk haar nog eens goed en vraag voor alle zekerheid waar ze moeten zijn. Eén halte verder dus, is het antwoord. Nou, even gooi ik nog eens een blik in de tram, denkende aan wat er zoal kan gebeuren met kleintjes zonder begeleiding. Ik rij verder, want ben eigenlijk machteloos in deze situatie. Het liefst van al zou ik ze zelf naar huis brengen, maar dat is helaas onmogelijk. De volgende halte springen ze al zingend van het voertuig. Ik roep hen toe: 'Voorzichtig voor de auto's!' En weg zijn ze...
Hij stapt op. Hij zegt: 'Hallo, ik ben Nederlander' Hij praat Hoog-allochtoon-nederlands. Prachtig om te horen!!! en ik denk: tja... je zal ocharme maar Nederlander zijn in Antwerpen... een beetje sarcastisch maar ik vind mezelf soms echt wel grappig hoor... Binnenpretjes dus... Hij gaat na wat aarzelen verder: 'Mevrouw, kan je me zeggen waar de hoeren zijn? Ga ik juist, als ik met u mee rij? En waar moet ik dan zijn?' Ik was zo aan't genieten van m'n sarcastisch binnenpretje, dat z'n vraag om hoeren me een beetje was ontgaan... en vroeg dus: 'Waar wil je zijn?' Trouwens, die Nederlanders praten ook altijd zo erg snel hé... 'k moet dikwijls wennen aan hun gebrabbel en na een minuutje of twee kan ik er wel mee overweg. Maar ja, de vraag duurt geen twee lange minuten natuurlijk... Excuses genoeg dus voor mijn Hoe, Wat, Waar??? De arme Nederlander herhaalt al meer aarzelend zijn vraag. Yep... het dringt tot me door. Ik herhaal dus: 'De hoeren?' Hij knikt, opgelucht dat hij het niet nog eens een keertje moet herhalen. Ik vertel hem dat ie kan meerijden, de tweede halte afstappen en aan de lichten naar rechts. Wandelingetje van een vijftal minuutjes. Hij gaat zitten. Ik rij verder. 'k bedenk me tijdens het rijden, dat bij sommige mannen de nood toch erg hoog kan zijn, zodat ze de gène om het te moeten vragen aan een tramchauffeur opzij zetten om toch maar...
Eerste halte stapt iemand af, wat ik fijn vind, zo is het voor hem duidelijk dat hij die eerste halte is gepasseerd. Ik ga ervan uit dat zelfs Nederlanders tot 2 kunnen tellen. Toch kijk ik maar eens via de binnenspiegel naar hem. Hij zit onderuit gezakt. Z'n hoofd helemaal achterover... Hij licht gedomme te ronken. Geloof het of niet, maar ik voel me een klein beetje beledigd. Als vrouwelijke vertegenwoordiger van 's mans verzuchtingen in hoge nood, vind ik dat hij uit respect daarvoor wakker had moeten blijven. Ik kom aan de halte waar ie moest uitstappen. Ik roep: 'Meneer, u bent bij de hoeren!' De andere passagiers kijken heel raar naar mij... naar mij nogal... precies of ik daag uit zeker... Hij ligt daar te ronken en reageert niet. Ik laat hem... Dat ie maar droomt van wat ie wilde, maar ik ga hem niet wakker schudden hoor...
Terug een heel stuk verder, staat hij plots naast me. Ben ik er al? Vraagt hij me... ik vraag: 'Euhhhh... bij de hoeren?' Hij knikt. Ik zeg: 'Je sliep en werd niet wakker. Je moet terug want je bent ondertussen veel te ver.' Hij is boos... boos, moe, én hij heeft zin...
Hij stapt uit na mijn richtlijnen hoe er nog eens te geraken van daaruit, te hebben gekregen.
Zeg nu zelf... ik leg de mannen nogal in de watten hé...
Als ik het goed bekijk, kan een dagje vrij rustig maar tevens redelijk tumultueus verlopen. Het begin gaat zoals het hoort, probleemloos. De eindhalte tijdig halen is haast hopeloos op een zondagmorgen. Dus moeten de mensen een beetje geduld oefenen... Maar, geen nood, ik kom er heus wel aan hoor. Onderweg doet trammeke een beetje raar, rode lichten en toeters en bellen. Maar... weer geen nood, ik los dat wel effe op, ook al verlies ik er een ietsiepietsie tijd meer mee. Wat later stapt een man op die zeer slecht Nederlands spreekt, maar het stoort me natuurlijk niet, want, hij doet moeite om het te praten. Hij zwaait met 50 en een hoop accenten om me aan het verstand te brengen dat ie waarschijnlijk niets gepaster heeft. Het is nog geen 7.30u. Weer een klein probleempje, want ik kan daarop niet weergeven, wat ik hem ook zeg. De man vertelt een hele hoop... ik vang vooral de woorden 'bakker', 'auto kapot', '50' op. De rest lijkt me meer koeterwaals... De man die nogal gehavend is in z'n gezicht en niet bepaald vriendelijk is, doet me een beetje denken aan een vechtjas. Ik kan natuurlijk verkeerd zijn, maar ik maak simpelweg een sommetje van de dingen die ik ervaar en zie op het moment van 'aktie'. Ik hou me dus maar heel kalm en probeer hem aan het verstand te brengen dat het maximum toegelaten bedrag 10 is. Als ik op een groter bedrag kàn weergeven, doe ik dat wel, maar nu kan het gewoonweg niet. Weer krijg ik een potje accenten over me heen en deze keer het 50-briefje als soelaas in m'n schoot geworpen. Nou, da's erg vrijgevig, wil ik hem zeggen. Eigenlijk zou ik nu liefst heel uitbundig deze man willen bedanken voor de gulle fooi, maar als ik naar z'n ... gehavend gezicht dus, kijk, bedenk ik me. Ik heb zo het gevoel dat hij deze grap niet gaat smaken. Heel wijs én vooral vriendelijk, geef ik hem het briefje terug met de boodschap dat we op deze manier niet opschieten. Hij mag van mij gerust in de tram aan één van de reizigers vragen om te wisselen, zodat hij wel met gepast geld kan betalen. Maar... daar gaat hij niet op in, hij schudt 'nee'. Dan valt het woord: controleur... achtervolgd door weer een litanie waarvan enige vertaling me ontgaat. Ik zeg toch nog even klaar en duidelijk dat hij maar moet weten wat hij doet. Als er controle is, zal hij zich moeten verantwoorden, maar dat is natuurlijk niet mijn probleem. Hij snauwt me 'problem!' tot 3x toe en nog wat. Zucht... raampje toe... en rijden maar. Eén halte, één halte maar, rijdt hij mee, dan stapt hij uit. Die 200m had hij ook kunnen stappen, denk ik bij mezelf. Beseffende dat hij seffes een ander voertuig neemt en dezelfde grap uithaalt... Nog een fijne zondagmorgen voor jou, collega!
Een wissel die niet wil springen voor de tweede maal, is de reden dat ik dispatching verwittig zodat ie eventueel kan gerepareerd worden. Tevens meld ik dat ik ondertussen al wel erg te laat ben aan 't rijden. Dat wordt dus genoteerd... Ik meld dat omdat een ander voertuig is buitengereden en moet invoegen op het juiste moment. Trammeke 3 mag niet voor trammeke 2 enz. Verder gereden en wanneer ik weer aan de eindhalte kom, is trammeke 3 toch wel voor 2 zeker... Weer oproepen dus, want dat moet worden gemeld. Ik mag een verkorte rit maken en gelukkig kan ik daardoor eventjes de tijd nemen om er een sanitaire stop van te maken, wat regelmatig door menig chauffeur opzij wordt gezet wegens geen tijd. Oeffffff... opluchting alom binnenin mij.
De toeters en bellen blijven regelmatig ophef maken, maar telkens krijg ik het opgelost. Ook is er nog een andere wissel die het niet doet, dus die ook nog effe gaan verleggen. Het verloopt moeizaam... Gelukkig moeten de mensen vandaag niet gaan werken. Als ze wat later in de winkel of de markt zijn, maakt dat niet uit... Dat merk ik goed! Toch besluit ik om toch maar te melden dat ik een toeters en bellentram heb. Ik vrees dat er met de pantograaf wat mis is en wil voorkomen dat die er af valt, wat geen rariteit is, hoewel ik het zelf nog nooit heb meegemaakt. Houden zo!!! De tram moet dus ingewisseld worden met een voertuig dat men vanuit de loods brengt. Dàt gebeurt dan tijdens mijn laatste rit in't midden van de stad... Rooseveltplaats... Ook al is het zondag, wees maar zeker, er staat al snel een rijtje trams en bussen aan te schuiven.
Ondertussen willen een zestal ticketcontroleurs -dat wil zeggen, grote controle- de tram op. Maar door een voorval, net gebeurd, waarvoor een controleur hen roept twee meter verder de stoep op, moeten ze dus weer van het voertuig. Het duurt effe voor de meute ticketcontroleurs is afgestapt met veel lachen en lawaai, maar best amusant. Ondertussen heb ik al 4 keertjes groen licht gehad en springt het terug op rood. Die rij wachtende voertuigen achter mij wordt flink. Maar... niemand in de tram waagt het te klagen. Eindelijk... kan ik verder. En ik roep de mensen toe... hou jullie vast want we zijn de piste in... Vrolijk rij ik naar het einde van mijn dienst.
De eerste dag na een vakantieperiode. Het is koud, om op de tram te zitten, heel koud. Er is natuurlijk wel verwarming, maar zo'n voertuig is een trekgat, synoniem voor tochtopening... Goed aangekleed dus, want geteisterd door een verkoudheid, kan ik er maar beter zorg voor dragen niet ziek te worden. 'k Heb zelfs m'n zwaar botinnen aan, want koude voeten, staat dan weer synoniem voor 'slecht humeur' en daar schiet ook niemand mee op. Komt het door die botinnen? Of door die vakantiedagen? Ik heb het echte tramgevoel, het pedaalgevoel niet tijdens m'n eerste rit. Da's normaal, denk ik eerst, maar het duurt langer dan normaal. Enfin, toch maar blijven bollen natuurlijk, maar toch al wat voorzichtiger. Trouwens, ik begin tijdens het spitsuur, dat zegt genoeg.
Ik kom aan de eindhalte en eventjes verder moet ik nogal scherp naar rechts draaien. Dat is hartje stad en nu met de kerstmarkt is het daar druk. Voetgangers nemen de stad over en met het motto 'samen sterk' nemen ze bezit van rijweg en al wat plat is om maar in grote getale over te kunnen stappen, op zoek naar wat lekkers of wat moois. Ik zie bij het naderen van die bocht een auto redelijk slecht en volkomen in fout geparkeerd staan. Dàt... is normaal. Snel bereken ik of ik mijn bocht wel of niet kan nemen zonder brokstukken. Redelijk gerust richt ik m'n ogen al snel verder op de gevaarlijke voetgangers die niet beseffen dat een tramvoertuig helemaal niet gauw tot stilstand kan komen. Alhoewel zij midden op de tramsporen wandelen, net achter een bocht... Gevaarlijke dommerikken!!! Ik bevind me in de bocht en gong nog omdat 'men' me niet gezien heeft!?!?!? Ik hoor een luide knal... Binnensmonds vloekend stop ik, midden in die bocht dus... 'k Doe de voordeur open en kijk even of ik die auto dan toch geraakt heb. Een voetganger roept me toe, hij komt van de andere kant aangewandeld. Ge hebt 'm geraakt hoor! Jaaaa... ik heb de koffer zien toevallen, ge hebt hem dus geraakt!!! Doeme doeme doeme toch hé... Ik ga kijken en ja, de koffer is wel toe, maar waar is de schade? En... tjiens, maar als ik die wagen geraakt heb, moet ik die wel hard geraakt hebben... en ik heb niks gevoeld? De wagen staat namelijk een 10 à 15 cm van de tram verwijderd. Jamaar, zegt die lekkere... die kofferdeur zal verder uitsteken hé... Maar aan die kofferdeur is niks te merken, ook niet aan de tram. Ondertussen komen twee agenten die ook de luide knal hoorden en ook veronderstelden dat ik hem had geraakt ter hulp. Zij onderzoeken het boeltje mee, terwijl ik afreageer: da's nu es altijd hetzelfde hé... opletten geblazen voor mensen die als ge zelfs stilstaat onder uwen tram zouden lopen, en terwijl moeten wij ogen op ons gat hebben voor die automobilisten die denken overal te mogen parkeren. Den baas geeft 'ons' alleen maar naar ons voeten... geen compassie, we moeten het allemaal maar zien en voorkomen... ik krijg het ervan op m'n seskes hé...!!! De agenten hun stille blik, zegt me genoeg... R u s t i g a d e m e n d u s...
Zij stellen vast: ik heb die auto absoluut niet geraakt. Die koffer is toegevallen, dat was dus die knal. De bestuurder komt er net aan op dat moment en mag met hen mee, wat meer uitleg geven, terwijl ze een boekje boven halen...
Er is dikwijls een groot verschil van passagiers, naargelang de tramlijn ('t zal met bussen ook wel zo zijn) die je neemt, of in mijn geval rijdt...
De lijnen waar veel werkvolk, of mensen die misschien iets minder hoog op de sociale ladder staan, nemen, daar rij ik wel graag mee. Ik noem dat kermistrammekes. Vanwege het vele lawaai, oftewel aangenaam, soms ook wat minder... Enfin, als het aangenaam is, stoort het me zeker niet. De tram is redelijk volzet, maar er kan nog wel iemand bij. Aan de halte staat een koppel te wachten, zowel 'vol' in afmetingen als in de mond. Ik kan Aantwaarps, geen probleem, maar niet zoals deze mensen... Zo plat als wat roepen ze mekaar toe, nog op het perron alvorens op te stappen. In eerste instantie vrees ik, dat ze ruzie met mekaar hebben. Ze stappen vooraan op en er is oogcontact, dus groet ik hen, net zoals een ander. Ik krijg nen alloo, vriendelijk terug. Maar de één verwijt de ander dat ie wat sneller moet opstappen en niet in die deuropening moet blijven staan. Een lijfgeurtje vleugt me strelend langs de neus. Wat er trouwens ook wel voor zorgt, dat ze snel genoeg meer ruimte hebben. Na een tijdje, is het duidelijk dat dit koppel een normale conversatie heeft. Maar... ze hebben blijkbaar de aandacht getrokken van nogal wat tramreizigers. Het wordt redelijk stil op het voertuig. Maar zij tweetjes merken het niet. Het leuke is, dat ik de conversatie nu wel heel goed kan volgen. Het gaat dus echt met vloeken en scheldnamen naar mekaar zwieren of het hun liefste deugd is. Hij is zijn bril vergeten... ergens... en beklaagt zich, dat ie niets ziet. Zij antwoordt dat 'em mor nie zoe achterlek' had moeten zijn en 'as g'oep oe bakkes gaa, dan moete da mor wete'... maar, dat ze daarvoor niet terug gaan.... Wat denkt hij wel zeg...! Hij mompelt mokkend wat. De mensen hebben zoveel respect voor dit paar dat ze al snel een zitplaats mogen bemachtigen, halverwege het voertuig. Wat me niet weerhoud nog steeds goed te verstaan wat de conversatie biedt. Af en toe zie ik mensen via m'n binnenspiegel oogcontact zoeken met me, met vragende ogen, maar ik knipoog hen toe. Ze converseren over dingen die ze onderweg zien, vitrinnekes, iemand met ne lelijke frak, of nen otto die gevaarlijk doet... Plat, luid, én tja... ook lachwekkend. Iedereen luistert zowat mee. Als ze eindelijk uitstappen, is het nog eventjes stil... Men bekomt, zoals dat heet... En weer eventjes later, hoor ik terug het ouwe getrouwe geroezemoes, terwijl ik goed gemutst verder rij.
'k Ga echt niet beweren dat ik van zatlappen -is dronkaards een mooier woord?- hou, maar sommigen kunnen toch leuk uit de hoek komen. Zoals de volgende situatie. Hij, een ruige bink met de nodige tattoo's, piercings en wreed onverzorgd heel lang haar. Onder andere omstandigheden denk ik dat hij wel eens een knappe bink zou kunnen zijn. Hij stapt dus op en vraagt me aarzelend, heel aarzelend en zoekend naar z'n woorden, doordrongen van een vreselijke bierwalm of ik euhhh, daarre... wil stoppen. Verdorie, hoe heet het nu ook weer? Ik stel vragen, want hij komt er echt niet uit. Na een tijdje blijkt hij niet meer te weten waar hij woont. Ik moet een beetje lachen, niet minachtend bedoeld, maar de manier waarop dit gesprek gaat, is lachwekkend... sorry hoor... Hij vertelt me plots boedserieus dat dàt niet om te lachen is. Ikke dus, probeer me te herstellen want met bierconsumenten weet je maar nooit. Uiteindelijk geeft hij z'n identiteitskaart, maar tewijl ik aan't rijden ben, moet ik daar z'n adres van aflezen en ik zie het dus niet staan. Ook niet achteraan... Rare boel, bedenk ik me... Wel zit er een papiertje aan vastgeniet, nee, niet genoten. Een papiertje met het adres van de politie in de Haantjeslei. Dus vraag ik hem of hij daar in de straat of omgeving woont. Verontwaardigd antwoordt hij me 'natuurlijk niet'. En zonder verpinken zegt hij me z'n adres... Ahaaa... nu weet ik tenminste meer... en hij blijkbaar ook. Maar ik kan hem niet helpen omdat ik in een totaal andere richting rij. Dus, geef ik hem de raad om de volgende halte af te stappen en daar te blijven wachten op tram 24 of 12. Hij weer verontwaardigd omdat ik hem niet naar huis breng... Want hij heeft toch betaald? Hemel en aarde verzet ik om hem aan z'n gegist verstand te brengen dat hij als hij op mijn trammeke blijft, niet thuis kan geraken. De lijn waarop ik rij, komt daar immers niet, hij kan eventueel mee tot de eindhalte om dan terug te draaien, en dan nog zou hij moeten overstappen... Plots heeft ie een 'klik' en vind hij het heel lief dat ik hem dat allemaal zeg en heet ik 'behulpzaam'. Wel moet ik hem nog tot driemaal herhalen welke tram hij nu moet nemen en waar...
Dan krijg ik groen, dus rij ik verder... Ik hoop dat hij goed is thuis geraakt, die lieve, stoere, stinkende, zatte man...
Een memorabele datum: vrijdag 18 juni 2004! Dit wil zeggen dat Antwerpen normaal gezien gisteren de op- en afritten van de ring rond Antwerpen zou afgesloten hebben. Wegens de voorziene werken. Doch, dit is vooralsnog niet door gegaan door een tegenslag eerder deze week met de kabels die voor het regelen van de verkeerslichten en de nodige seinen doorgeven aan de verkeerstoren, dienen. Zij werden namelijk doorgeknipt, werd vermeld op het nieuws. Tja, dat wil dus zeggen dat er nu nog geen verkeerschaos zou mogen zijn, toch niet vanwege het afsnijden van de toegangswegen naar de ring. Het tegendeel was echter waar vandaag. Chaos alom... Mensen die niet tijdig op het werk geraakten. Gewoon omdat het té druk was en we niet konden verder rijden. Eens het ochtendprobleempje was opgelost, hadden we 's middags ook weer terug van Jan... Nadat een jonge kerel tegen een voorbijrijdende ambulance -die een tram voorstak aan de halte Gemeentestraat- was gelopen, die jongen werd door die ambulance tegen de stilstaande tram gecatapulteerd en moest ter plaatse gereanimeerd worden. Natuurlijk hadden we daardoor nog meer oponthoud en het tramvervoer was gewoon een ramp. Toch heb ik weinig klagende mensen gehad op mijn voertuig. Misschien omdat ze wel merkten hoe druk het was, misschien omdat men zich al wel een beetje heeft voorbereid op de komende chaos die ons in Antwerpen te wachten staat... Alleszins kan ik zeggen dat ikzelf reed met 40 minuten vertraging en vrij kort bij mijn voorganger reed. Dus die had waarschijnlijk bijna een uur vertraging. Verkorte ritten waren uit den boze. Maar petje af voor de controleurs, want ze hebben er wel voor gezorgd dat ik geen overuren heb moeten maken. Ze hebbem me verkorte ritten laten maken tot ik "mooi" op tijd kon stoppen. Dankjewel, bazen, controleurs!!! Na een dagje hartvreterij was dit nog een einde in majeur. Ik was bekaf!
Heel warm weer en een dagje rijden op lijn 10. Een lijntje dat ik graag doe trouwens. Ik was prima op tijd om te starten, ik kon nog een babbeltje slaan met m'n voormaat. Heerlijk op zo'n gemoedelijke manier een werkdagje te starten. Toen het eenmaal tijd was om te vertrekken, deed ik dat rustig genietend. Ik was helemaal nog niet ver gevorderd, toen ik mijn voormaat in zicht kreeg. Wat bleek, het trammeke voor hem had serieuze problemen. Hij geraakte noch voor- noch achteruit. Oké, wachten geblazen dan maar, tot een controleur zou komen helpen. 't Was zo'n mooi weer! De aangekomen (niet in gewicht) controleurs probeerden te helpen. Uiteindelijk heeft mijn voormaat die kapotte tram dan moeten opduwen tot aan de Stenen brug. Dat gaat natuurlijk langzaam, dus biebieke daar heel rustig achter gegleden. Uiteraard was ik daardoor veel te laat, dus mocht ik een verkorte rit maken naar Centraal Station. Geen probleem, de mensen geïnformeerd en de nodige 'wispelturige' wissels gelegd. Goed gezweet, want het was heel mooi weer! Aan het eindpunt in Deurne gekomen was ik wreed content, want ik was net op tijd... goed dus.
Terug vertrokken zonder problemen en met vriendelijke mensen aan de Melkmarkt aangekomen, dus welgezind weergekeerd naar Deurne. Trammeke 24 reed voor mij tot aan de afslag Stenen brug, daar stond ie stil. Ikke maar goed afstand gehouden en blijven wachten. Ik zag hem achteruit manoeuvreren en kreeg dan door dat hij wel achter- maar niet vooruit kon rijden. Raar kwieten hoor, die trammekes... Maar ja, 't was toch zo'n mooi weer! Tja, mijn tram liep leeg, waarmee ik wil zeggen dat de mensen afstapten. Enkelen onder hen waren toch behoorlijk ontevreden, dus heb ik hen wijselijk naar ons hoofdkantoor verwezen. De controleurs kwamen ter plekke en constateerden na verloop van tijd, dat ook dit voertuig niet meer vooruit te krijgen was. Dus mocht deze keer ik die tram opduwen. We bevonden ons natuurlijk net bij de Stenen brug dus heeft dit niet zo lang geduurd, maar er stond toch al een deftig rijtje trams en bussen aan te schuiven. Voor ik terug 'in exploitaite' was, want ik moest een heel stuk achteruit manoeuvreren met behulp van de controleur, was ik natuurlijk veel te laat. Dus, mocht ik weer een verkorte rit maken naar Centraal Station. De mensen uitleggen dat ze aan de Ommeganckstraat moesten uitstappen. De ontevredenen tevreden proberen te stellen of op z'n minst de kerk in 't midden proberen te houden. Weer wissels leggen, daar die -net als de trams- blijkbaar ook wisten van de warmte, want het was toch zo'n mooi weer.
Verder heb ik de dag normaal rijdend mogen doorbrengen. Ik had later nog een pauze van 3 kwartier en daar heb ik echt van genoten. Een collega zat in de zon en ik ben er heel tevreden -in de zon- bij gaan staan keuvelen. Want, het was toch zo'n mooi weer!
Ik reed op lijn 12. 'k Had deze keer zelf de eer aan deze annekdote, wat eigenlijk niet om over te bluffen is, maar ze mag wel tellen...
Ik had enkele dagen tevoren gereden op lijn 24, deze lijn loopt deels over lijn 12. Geen enkel probleem, alleen moet men met de wissels goed opletten dat die juist liggen naargelang de lijn die je rijdt. Ik had waarschijnlijk een kink in mijn hersenpan, want op gegeven crusiaal moment meende ik op lijn 24 te rijden, wat dus niet zo was. Je kan niet echt stellen dat ik verward of verstrooid was, want ik was zeker van mijn zaak. Ik kwam aan de halte Centraal Station en daar moet lijn 12 naar rechts draaien, terwijl 24 rechtdoor gaat. De wissel sprong goed, naar rechts dus. Maar ik dacht; tjiens, die wissel springt, al goed dat ik het merk. Ik stapte uit om die verdomde wissel terug te leggen, goed voor 24 dus. Niks ergs gebeurd, 'k had het immers tijdig opgemerkt. Ik kreeg groen en reed rechtdoor. Nota bene, mijn voertuig was zo goed als volzet wat de zitplaatsen betreft. Toen ik haast aan de volgende halte ter hoogte van de Ommeganckstraat was, kreeg ik een déclick... Ik riep gewoon tegen mezelf: Doeme... ik ben verkeerd!!! Waarna ik achter me een vrouw hoorde murmelen; ahhh... ik dacht al...
Verder niemand die iets zei, van al die mensen op het voertuig. Daar kan ik nog steeds niet bij. Langs de andere kant bekeken, hebben die mensen waarschijnlijk gedacht dat ik via een andere weg om één of andere gegronde reden naar het sportpaleis zou rijden. Het eerste dat ik deed was halt houden aan deze halte. Heel duidelijk mijn verontschuldigingen aanbiedend zei ik dat ik een grove fout had gemaakt. Ook lichtte ik de mensen in die dringend naar het sportpaleis, of die richting uit wilden, hoe ze daar best konden geraken. Daarna riep ik de dispatching op met dezelfde uitleg. Een beetje verontwaardigd vroeg deze brave man of ik geen hommeles had op het voertuig, na zo'n fout. Maar nee, dat heb ik helemaal niet gehad. Ik vertelde hem wel, dat ik de klanten eerst en vooral had ingelicht en me verontschuldigd. Ik moest gaan keren aan de Stenen brug. Dus liet ik de mensen overstappen aan de Kerkstraat zodat ze daar met bus23 sneller naar Deurne zouden kunnen. Verder heb ik nog een zeer aangenaam gesprek gehad met de dispatcher, die dat blijkbaar ook redelijk amusant vond en me bleef onderhouden op een ludieke manier. Hij zei me onder andere ook dat ik hiervoor een berisping zou krijgen, dat komt dan in ons dossier van stouterik. En ik kon hem dan weer geen ongelijk geven natuurlijk. Het gesprek duurde lang en was zeer aangenaam ook al ging het over iets onaangenaams.
Uiteindelijk heb ik geen terechtwijzing gehad, maar ik ben wel zo slim geweest om zelf eerst een geschreven verslag met m'n verontschuldigingen naar den bureau te sturen...
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
