Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
04-06-2013
neuzeneuze
Ik besluit één van die nieuwe lijnen te nemen. Eigenlijk is het nieuwe er al wel af, maar daar ik er tot hiertoe nog geen gebruik van maakte, lijkt het mij nog nieuw. Echte gebruikers kennen de boel al goed. Ik heb niks opgezocht op de DeLijn-pagina op het web en twijfel plots. Net op dat moment komt een bus aangereden. Ik pols dus bij de chauffeur: "Goeimiddag, rij je langs..." en ik twijfel een fractie van een seconde aan de straatnaam. Heel eventjes val ik dus stil. De chauffeur, heel allert is er direct bij met: "Ik? Ik rij nu direct terug naar achter." Pokerface. Net op dat moment wil ik dus de staatnaam zeggen, maar val uiteraard weer stil. Dit antwoord had ik echt niet zien aankomen. Lachwekkend. Dat is dus wat ik doe. Lachen. In deze goddelijke toestand vraag ik of deze lijn langs de huppeldepupstraat rijdt. Chauffeur gaat verder: "O, langs daar? Ja hoor, geen probleem! Ik dacht dat je zoals velen, ging vragen of ik rechtdoor rij..." Waarop ik dan weer: " Tja, dat had natuurlijk ook gekund. Je staat voor een rood licht en had hier toch rechts kunnen afslaan bijvoorbeeld..." Ze verontschuldigt zich voor het misverstand, maar zegt dat ze'r op deze wijze een beetje de vrolijkheid in wil houden. Daar kan ik niks op tegen hebben natuurlijk. We lachen nog wat, wanneer ik vertel dat ik een collega ben en dus maar al te best begrijp wat ze bedoelt. Elke chauffeur kan zo z'n verhalen over toestanden vertellen. De sfeer zit duidelijk goed. Hopelijk blijft deze dame zo. Je dagje moet je immers zelf maken hé.
Er zit een meneer met een druppel aan z'n neus op de bus. Wanneer ik zoiets zie, blijft het m'n aandacht trekken. Wat heb ik zin om hem een zakdoekje aan te reiken. Maar ik durf niet goed. Stel dat hij me dit kwalijk neemt... Zo van: Waddist? Vindt ge't grappig om me voor al die mensen voor aap te zetten misschien? Ik besluit om de druppel (jakkes, vies) te laten waar ie zit. Voelt ie dat dan niet? Gelukkig stapt hij nogal snel van de bus. Hij mag natuurlijk rijden zoveel en zover hij maar wil, maar liefst met een proper neuzeke. Toch, voel ik me meer ontspannen wanneer ik deze wateroverlast niet meer hoef te zien. Eens afgestapt, merk ik dat hij een zakdoek neemt. Wel, godsamme...
Blij dat ik weer aan de slag ben, geniet ik van m'n chanse, het ondertussen mooie weer én, geloof het of niet, zowat alles wat maar positief kan zijn. Me er zeer sterk van bewust zijnde, dat elke negatieve vibe, energiever- zoniet -misbruik is. 'k Heb altijd al wel die ingesteldheid gehad, maar nu toch nog net dàt ietske meer. Een fout gemaakt? Dat overkomt beslist iedereen wel een keer. Als je'r uit leert, is 't de fout waard. Met linkerbeen uit bed gestapt? Daar gaan we toch niet over zeveren zeker, morgen komt een nieuwe dag. Enfin... momenteel gaan 'ze' toch met iets straf moeten afkomen, om me uit die bel te halen, geloof me.
Met haar liefste snoetje "groet annemie 's morgens de dingen". Mensen. 't Is lang geleden dat ik zoveel mensen op één dag een goeie morgen toewenste. Een mens wordt er gedorie zelf vrolijk van. Ik vraag me af of mijn collega's het afgelopen jaar de passagiers hebben gebrainwashed. Het woord 'doorschuiven' heb ik niet één keer moeten gebruiken. Integendeel, ik hoor een begeleidende moeder het woord gebruiken tegen haar kinderen op weg naar school. Aan de eindhalte blijft de bus nog zowat halfvol jongeren. 12 à 13-jarigen. Ze blijven rustig, daar niet van. Maar ik stel toch de vraag waarom ze in de bus blijven. Het is volgens een jongen nog te vroeg. De schoolpoort is nog niet open. Ik vraag om hoeveel uur de lessen aanvangen en weet door het antwoord dat ze naar een stadsschool gaan. Ze zijn rustig. Wanneer we naderhand terug langs de school komen, staat er veel volk voor de poort. Wat gaan die poorten toch laat open. De jeugd stapt uit. Het is er een enorme drukte. De ochtendspits loopt behoorlijk rustig. Een beetje file, maar lang niet zo erg dat we noemenswaardige vertraging oplopen. Bij gevolg is iedereen in z'n sas.
Sommigen groeten me: Gohhh... da's lang geleden dat ik je zag. Ik beaam, maar geef verder geen uitleg. En tegen dat ik het goed besef is m'n dagje alweer om.
De eerste zitplaats in de bus, haast naast de chauffeur is een plaats waar je fantastisch goed kan zien. Gegeerd dus. Is het omdat ik met de tram heb gereden en dus liever een goed zicht heb op de weg...? 'k Weet het niet, maar ook voor mij geldt dit. 'k Zal er nooit voor vechten, maar ik aarzel niet om daar plaats te nemen. Ook nu heb ik me daar neergeplant. Zowat een eretroon. Hoewel ik weet dat de chauffeur nog niet lang bij De Lijn is, ga ik me absoluut niet op hem focussen. Mijn leven is echt wel ruimer dan dat. Ik geniet van de rit en 't zonneke dat vandaag zin heeft om te schijnen.
Er stappen twee vrouwen en een man op. Hij heeft geen witte stok, maar ik merk dat de man geleid wordt door de jongste vrouw. Ze zetten zich op de zetel naast mij, vooraan. De andere vrouw vraagt aan de chauffeur hoe ze voor drie personen een ticket moet aanmaken. Met de hulp van de chauffeur lukt het haar. Ze blijft naast mijn zitplaats staan. Ik kan het niet laten, want heb ondertussen wel door, dat ze geen regelmatige gebruikers zijn en niet afkomstig uit het antwerpse. Ik vraag of meneer slechtziend of blind is. Na bevestiging, vraag ik of ze weten dat de man én begeleider gratis kunnen meerijden. De nodige informatie wordt gegeven. Dit is de aanzet tot een gesprek voor de rest van de rit. Een zeer aangenaam gesprek uiteraard. Ik kom heel wat te weten, wat ik altijd wel fijn vind. Sommige mensen zijn interessante tot zelfs aangename wezens. Soms kan zo'n verhaal leerzaam zijn. Lessen des levens, noem ik dat.
De man komt uit het verre oosten en heeft net een snelcursus Nederlands aan de unief achter de rug. Hij doet het al goed, na nog maar enkele maanden in het land. Eind deze week gaat hij huwen met z'n begeleidster. Ze kennen mekaar al jaren. Het hele verhaal wordt met fierheid verteld. Ze komen uit West-Vlaanderen. Het leukste aan de historie is, dat de bruid haar vader 'Lot mie mor lope langs de strate' van Willem Vermandere zal brengen. De bruidegom, zal ook een strofe in het westvlaams zingen. Ik vind het prachtig gewoon en op m'n eigenste enthousiaste manier laat ik dat ook weten natuurlijk. De blinde, oosterse jonge man, bruidegom in spe, lacht wat verlegen. Tegelijk straalt hij voldoende vertrouwen uit, waardoor ik weet dat hij het goed zal doen. Wie weet vind ik volgende week hiervan een filmke terug op youtube... 't Zou leuk zijn.
Ik maak hen nog wegwijs over hun te volgen traject, want ze kennen de buurt niet. Dan stappen ze uit na nog maar eens warme wensen voor een fijn huwelijk en toekomst te moeten aanhoren. En dan stel ik vast, wanneer ik hen nog eventjes nawuif, dat men het me maar weer geflikt heeft. Ik... blijf achter, rijdend naar mijn doel, alleen met de chauffeur in de bus, én met een tof gevoel.
Sommige collega's heb ik lang, erg lang niet meer gezien. Als ik dan eens in 't Stad iemand zie, kan ik redelijk enthousiast groeten. Blij dat ik hem of haar nog eens ontmoet. Zo gaat het ook nu weer, met een vriendelijke man, die buiten z'n bus de vertrektijd staat af te wachten. Hij heeft tijd voor een praatje en ik heb zowiezo tijd. 'Hey!!! Hoe gaat het ermee?' enzovoort enzoverder. We hebben een aangenaam klapke. Terwijl de koetjes en kalfjes besproken worden, nadert een jonge man. Hij komt zowat tussen ons in, plaatst zich voor de buitenspiegel van de bus en gaat met z'n handen door z'n haar. Wellicht ligt er één haartje niet helemaal zoals het hoort. Uiteraard zijn we'r stil van geworden, want we willen heus niet op deze wijze doorgaan met onze sympahtieke conversatie. In eerste instantie viel ons gesprek stil, omdat we dachten dat hij iets kwam vragen. Het ruikt een beetje naar onnozele aandachttrekkerij. De kerel blijft maar doorgaan met z'n ego in het spiegelbeeld op te vrijen. Ik zeg: "Je haar ligt goed man, ge moet niet ongerust zijn." Geërgerd antwoordt hij dat hij toch wel het recht heeft om eens te kijken. Ondertussen draait ie zich weg en muist ervandoor. Sakkerend.
Nou, mij bezorgt ie zowat de slappe lach. Waar hij zich druk om maakt. Doe zo voort en voor je dertig heb je'n hartkwaal... lieverd. Dat had ik hem 't liefst nog even gezegd. Misschien toch maar goed, dat ie al verder is gegaan. Wie weet hoe zou ie daarop hebben gereageerd... Heel binnenkort mag ik weer aan 't werk. 'k Zal dus nog nog maar effe oefenen in diplomatie.
'Jamaar', vertelt ze: 'er stond echt wel veel volk aan het wachthokje. Ik kon er gewoon niet bij. Dus ik zette me enkele meters verder. De zon scheen toch hé, dus dat viel wel mee. Een groot deel van de mensen stapte op bus 21. En dan kwam bus 30, daar stapten ook nogal wat mensen op. Toen was ik moe en heb me op de bank in het wachthokje gezet, want daar was ondertussen plaats vrij gekomen. 'k Heb nog stiekem moeten lachen, want er was een meisje naast me komen zitten. Die had haar tas naast zich op de bank gezet en was met haar gsm in de weer. Toen kwam er nog een mevrouw, en die vrouw vroeg of ze naast me kon komen zitten. Aan m'n andere zijde. Natuurlijk mocht dat, waarom niet ? Ik schoof dus wat dichter naar dat meisje, zodat die mevrouw voldoende zitruimte zou hebben. Ze was nogal zwaar, zie je. Dat meisje moest dus ook nog wat opschuiven en schoof haar tas van de bank. Die kletterde pardoes op de grond. Niks kapot hoor, gelukkig maar. Toch wel best grappig, vond ik dat. Na een hele tijd wachten, dacht ik dat er toch wat mis moest zijn. Bus 32 rijdt frequent, dus normaal gezien is dat maar een tiental minuten wachten. Dit duurde veel langer. Maar oké, er kan altijd wat gebeurd zijn, dus wachtte ik nog maar wat. Ondertussen kwam de derde bus 21 er al aan. Toen die weg was, besloot ik om toch es te kijken of er geen vermelding of iets in dien aard in het bushokje hing. En, wat zag ik? iiieeeeeeeehhhhhhh er hing een papier aangaande lijn 32. De bus komt hier nu niet vanwege wegenwerken. Natuurlijk zag ik dat papier niet toen ik hier aan kwam. Al die mensen stonden er voor. Dedoeme toch hé. Ik probeerde dus het papier goed te lezen, maar het hing wat hoog en met m'n bril met progressieve glazen is het moeilijk lezen hoor, op die manier. Al die kleine letterkes. En ik moest m'n hoofd helemaal omhoog houden. Echt om er een stijve nek van te krijgen. Er stonden straatnamen, die ik niet ken, waar ik de bus wel kon nemen. Maar tja, daar schoot ik niet mee op hé en er was ook een planneke, maar dat was zo klein afgebeeld dat ik daar geen oriëntatiepunt op kon vinden Enfin, 'k zat in de rats. Ik las ook iets over de Draakplaats, maar toen kon ik helemaal niet meer volgen, want waarom zou bus 32 nou langs de Draakplaats gaan rijden? Enfin, ik besloot dan maar tot ginder te wandelen. Zoals ik eerder al zei: de zon scheen toch hé. Toen ik aan de Draakplaats kwam, zag ik niks hangen in verband met lijn 32, wat ik eigenlijk al wel had verwacht. Ik kreeg het wel stilaan op mijn zenuwen, hoewel ik me had voorgenomen me niet aan tijd bloot te geven. Maar ja, soms laat een mens zich toch vangen door onvoorziene omstandigheden. Allez ja ikke toch. Maar goed dat ik net die wandeling had gemaakt, zo had ik al een beetje afgereageerd, anders zou ik mijn kas opgefret hebben. Toen, zag ik bus 20 komen aangereden. Richting Roosveltplaats. Natuurlijk moest ik daar helemaal niet zijn, maar toch kwam die ingeving. En als die komt, laat ik me meestal ook vangen. 'k Ben ook maar een mens hé. Enfin, ik ben dan maar met bus 20 meegereden naar de Roosveltplaats. Toen ik daar kwam, dacht ik dat 't nou wel makkelijk zou gaan hé. 'k Dacht, ik neem gewoon bus 32, hier aan de eindhalte op de Roosveltplaats. Maar, toen ik aan de eindhalte van bus 32 kwam, merkte ik -gelukkig al snel, een mens leert bij- dat de haltepaal weg was. Woepssssss. Niet normaal. Wat nu? Beetje rondgekeken, of ik iets zag dat me verder zou kunnen helpen. Na een tijdje ontwaarde ik een verlebberd papierken aan één of ander nutteloos paaltje, dichtbij de fietsenstalling. Gelukkig was dit, ondanks de regen van afgelopen dagen, nog een beetje leesbaar. Er stond op dat bus 32 nu kan genomen worden aan perron euhhhhh iets in de vijftig. 'k Ben 't kwijt. Enfin, ikke dus op zoek naar perron 'iets in de vijftig'. Al die peronnekes geteld, ik bedoel, gelezen wat er op die plakkaatjes stond hé. 'k Heb heus geen vijftig perronnekes gaan tellen se. Zo onnozel ben ik nu ook weer niet. Ik, ben niet van gisteren se! Allez ja, toen vond ik dat perron toch, maar er was geen bus. Dat, zou te mooi geweest zijn. Nog een tiental minten wachten geblazen. Dan kwam de bus er aan, maar voor die vertrok waren we nòg bijna tien minuten verder. Er kwam nog een mevrouw aangelopen, en die vroeg tijdens het opstappen hoe lang het zou duren alvorens de bus zou vertrekken. De chauffeur, ach, die viel wel mee se, antwoordde haar, dat ie al lang weg had moeten zijn. Ik dacht, nou, ik ook Ik had eigenlijk al tien keer op plaats van bestemming geweest, denk ik, tegen de tijd dat ik eindelijk dààr kwam.'
En dan, is het stil. Ze heeft er lang over gedaan. Maar, ze is blij, dat ze'r uiteindelijk is. En 't valt allemaal nog wel mee want de zon schijnt nog steeds.
Laat me nu merken dat men tegenwoordig armbanden verkoopt met stadsmetroplan. Voor zover ik weet, koop je zo niet in de winkel, maar via een website voor designonderwerpen. Echt wel leuk bedacht! Sommigen zijn met kleur geprint in een metalen armband, sommigen kleurloos. Er bestaan er van de metro van NY, Londen, Parijs, Berlijn. Ons pre-metro'tje is wellicht wat te min om vergeleken te worden met wereldsteden. Het idee is anders prachtig, toch... Je plannetje altijd bij de hand, of beter, aan de hand. Voor hen die niet digitaal willen gaan...
Ze zitten net voor ons op de tram. Allez vooruit... omdat het vandaag nog een extra winterweerdagje is, met sneeuw, ijs en bijhorende ongemakken, zal ik de puntjes op de 'i' zetten en ze IN de tram laten zitten ipv er op. Flauw grapje eigenlijk, maar 'k heb ondervonden dat Nederlanders daar soms een punt van maken. Wij gebruiken volgens hen onze voorzetsels verkeerd. Hoe, in godsnaam, komen ze daar toch bij hé...?
Ze, dat is een toeristenkoppeltje uit Duitsland, vermoed ik, daar ze Duits spreken. Jonge mensen. Met rugzak en valiesje met wielekens. Grappig altijd, die rijdende valiezen. Maar daar zal ik het dan wel eens een ander keertje over hebben. Er gaat te veel afgeweken (of is het uitgeweken...? ) worden anders. Rustige tiepetjes. Vooral... verliefde tiepetjes. Zij schuift zo dicht als mogelijk tegen hem aan. Hoewel ik zou vermoeden dat hij haar warmte zou moeten opzoeken, want hij heeft weliswaar een prachtig maar veel te dun vestje aan voor dit weer. Hij moet toch wel kou hebben. Maar nee, zij is het dus die hem fysiek opzoekt. Haar mond zoekt de zijne. Hij kust haar gretig. Het geluid beschrijf ik niet. Voor ons alleszins duidelijk hoorbaar omdat we'r dichtbij zitten hé. Dicht-bij-ons-bed-show. Ze is tevreden met z'n antwoord. Hij, wil meer, waarmee ik bedoel, meer kussen. Niet dat ie verder wil gaan dan is veroorloofd buiten de privacy. Kussen telt men niet, dus hou ik me daarmee niet bezig. Trouwens, 'k zou al snel de tel kwijt geraken. Maar gedorie 't is mooie reclame voor liefde, zeg ik tegen mijn wederhelft. Hij. Mijn wederhelft dus, is het zoals heel dikwijls met me eens. Woorden gebruikt hij niet om me gelijk te geven. Hij zet z'n mond in een lieflijk tuitje en buigt zich naar me toe. Tja, zoiets laat een mens toch niet ongemoeid. 't Zou nogal schoon zijn... Het werkt dus blijkbaar wel aanstekelijk. We maken dus ook liefdesreclame op den tram.
Ondertussen denk ik: Goh... 't zou best leuk zijn, moesten alle koppels dat nu doen. Flashmob. Zo ver is't niet gekomen. Maar ik blijf hopen...
Sfeeravond. De laatste in het huidige provinciehuis. Spijtig wel. Ook al is het gebouw aan zeer dringende herstelling nodig, het heeft iets. Het wordt veel dwingender dan renovatie. Het wordt afbraak. Er komt een ander. Ondertussen denk ik wel, ook het nieuwe gebouw mooi te zullen vinden, na het bekijken van de maquette. Over geld zal ik maar zwijgen. Twee keer ben ik er binnen geweest. Twee keer was ik getoucheerd. Niet dat ik veel zag, maar wat ik zag, was zeker de moeite. Dus vanavond moeten we er beslist heen. Daarvoor nemen we twee trams. Een overstap die vlotjes verloopt bij valavond. De trams zitten afgeladen vol. Een beetje mierennestgevoel neemt meester van me, maar ik bemachtig al snel een zitplaats en ik laat de sardienendrukte aan de wet-van-het-O-V over.
Bij onze overstap in het terugkomen, hebben we veel chanse. We moeten amper wachten. De tram die komt aangereden is zo goed als leeg. We nemen plaats achter een koppel van middelbare leeftijd. Achteraan in de tram, het gedeelte dat men wel eens 'het salon' noemt, heerst er een gezellige drukte. Afrikaanse mensen, groot, klein, ouders en kinderen houden de sfeer er in. We verstaan niks van de taal die wordt gehanteerd, maar we zijn precies op één of andere markt op vakantie. Mij stoort het alleszins helemaal niet, integendeel, ik hou daar wel van. Ik merk dat enkele stoelen voor ons, een jongeman zit met een pitbull, naast zich op de bank. Jakkesssss, denk ik. Viesss!!! Ik hou het bij denken. Ook tegen m'n man zeg ik hierover niks. Steeds denk ik in zo'n situatie: 'ik ben NIET aan het werk.' Het is nu ook weer niet zo storend dat hierdoor amok moet worden gemaakt. Niet in uniform zijnde, wordt het regelmatig niet geaccepteerd als men opmerkingen maakt, vandaar. Gedachten worden makkelijk verzet na zo'n leuk bezoekje aan het provinciehuis met z'n kunstschatten, mooi uitgestald voor het publiek.
Mevrouw die voor ons zit, heeft de hond ook zien zitten en klaagt wél, bij haar echtgenoot. Die wil absoluut niet verwikkeld raken in wat voor -gemeen zich kan voordoen met 'die jonge gasten van tegenwoordig'. 'k Kan het wel begrijpen hoor. Je hoort en leest ook zoveel hé. Nee dus, hij sist z'n vrouw toe, dat ze zich koest moet houden. Hoewel deze term eerder voor de hond bedoeld zou moeten zijn... Zij, laat zich niet zomaar opzij zetten en uit hoe langer hoe luider haar afkeer voor de houding van de jongeman. Volgens mij, hoort die kerel maar al te goed het gesprek achter zich, maar stoort zich niet. Na lang over en weer geharrewar van het koppel, wringt mevrouw zich zo lenig mogelijk over meneer z'n knie naar de jonge kerel toe. Wellicht zo vriendelijk als voor haar mogelijk is, maar wat toch niet erg als tactvol kan beschouwd worden naar mijns inziens, maakt ze de kerel duidelijk hoe de zaken staan over honden en zitplaatsen in de tram. Ze heeft gelijk. Volkomen. De manier waarop kon wel beter. De kerel gaat dus in de tegenaanval en liegt dat het een deugd is. De controleur heeft eerder gezegd dat honden wél op die stoelen mogen, laat hij droogweg weten. Blablabla... Verdikkemerd, het jeukt me toch wel hoor. Met veel moeite bijt ik een punt van m'n tong. Het zou maar al te makkelijk een wij-jullie-spelletje worden. Mevrouw gaat hulp halen bij de chauffeur. Haar man gebaart dat ze 't moet laten, maar onderneemt verder niks. De chauffeur komt naar achter. Rustig. Afwachtend en benieuwd. De hondenkerel neemt de hond van de stoel voor de chauffeur iets heeft kunnen opmerken. Hij herhaalt z'n controleurleugentje. De chauffeur vraagt vriendelijk aan de kerel om de hond toch maar op de grond te laten, daar er voldoende plaats voorzien is. Mevrouw neemt tevreden weer plaats naast haar zwijgende echtgenoot. Ze blijft er nog over doorgaan om toch maar de verdiende medaille voor haar overwinning dubbel en dik onder zijn neus te wrijven. Dankzij de chauffeur is dit rustig verlopen. Zijn houding was beslissend voor het verloop. Knap gedaan makker!
Wanneer we later uitstappen is mevrouw nog steeds haar gelijk aan't herhalen. Bis. Bis. Bis. En ik denk: 'Ook al heeft ze gelijk. Toch, ocharme, voor meneer...'
Er zijn wegenwerken aan de gang. De bus wordt omgeleid. Aan deze voorlopige halte is het goed uitkijken alvorens op te stappen, want er loopt een redelijk druk bereden fietspad over de halte. Dat wil zeggen, men staat op het fietspad te wachten, daar er geen voetpad is. Fietsers rijden voorzichtig, daar niet van, maar als mensen de bus zien komen, letten ze niet meer op de fietsers. Dikwijls meen ik gemompel te ontwaren bij voorbij manouevrerende niet gemotoriseerde tweewielergebruikers. Toch wel een beetje terecht, denk ik.
Later op de dag neem ik de bus terug. Een drukke baan. M'n zus, waarmee ik op stap ben geweest, neemt de bus aan de overkant. Ik miste mijn bus net. Zij, toevallig ook. We hebben er pret om en lachen mekaar toe, over voorbij rijdende auto's en vrachtwagens. We zwaaien en lachen en maken allerhande onduidelijke gebaren. Enkel diegene die het gebaar maakt, kent de boodschap. De ander probeert te raden. Uiteindelijk neem ik op een puberale manier m'n gsm en stuur haar het smsje:'Wie zal eerst haar bus hebben? Wie wint?' Terwijl zij leest, zie ik m'n bus aankomen in de verte. Ze merkt het niet direct, want wil me antwoorden natuurlijk. Ik probeer haar aandacht te trekken, wat uiteindelijk lukt. 'k Doe teken en sta ondertussen victorie te kraaien in stilte maar met veel beweging. Ik dans en maak pret. Wat die pret betreft, zusje doet lekker mee. Er staat nog een dame dicht bij me in het bushokje. Ze merkt onze pleziertjes op. Eerst had ze niet door dat ik contact maakte met iemand aan de overkant en ze vond het maar een raar gedoe. Ik vertel haar dat m'n zus daar staat en dat het toch zo leuk is om over kleine dingen pret te maken. Mevrouw beaamt. Ze zegt: 'Het is niet enkel jullie pret, het is ondertussen ook de mijne, want ik geniet daar ook wel van.' En dan denk ik, wat heeft goed gevoel op zich toch een kracht hé...
Op de bus, zoek ik m'n plaatske en geniet van de rit. Een jonge man met vermoedelijk Marokkaanse roots stapt de bus op met twee grote dozen speelgoed. Er staat een foto van een koersbaan op. Het kind waarvoor dit bedoeld is, zal heus tevreden zijn, vermoed ik. Of, 't is misschien wel voor zichzelve, wieweet. Ook volwassenen spelen nog graag met auto'tjes, waarom een jongeman als hij dan niet... Hij heeft wat problemen om de dozen uit de weg te krijgen. Gelukkig is het niet te druk op de bus. Niet veel verder, stapt een vrouw op met kind en... poes in box. Poezen hebben iets. Nogal wat mensen smelten bij het zien van huisdieren. Er wordt dus opgemerkt, maar niemand zegt iets. Hier en daar zie ik een vertederde blik, vergezeld met een glimlach. De vrouw zet zich in het midden van de bus. Ze blijft staan. Wellicht heeft ze meer ruimte, daar in het midden. De poes miauwt. De vrouw antwoordt: 'Ja manneke, ik weet het.' Ze heeft duidelijk medelijden met poes. De poes herhaalt haar boodschap en zo ook de vrouw. Uiteindelijk blijft het doorgaan. De aandacht van zowat iedereen gaat naar het stel. Het kind staat er braafjes bij, verroert zich niet. Het meisje helpt de vrouw met het dragen van zakjes. Het duurt niet lang of menig passagier geeft vermurwt commentaar op de miauwende poes. 'Is ze ziek?' 'Ocharme toch, het beestje.' 'O, 't is toch zo'n lief poezeke.' 'Wat heeft ze dan?' Ziezo. Zo is het makkelijk ijs te breken op een plaats waar vreemden samen komen. De sfeer in de bus, wordt heel wat huiselijker dan enkele minuten voorheen. De vrouw stapt even later uit. Met kind en poes. En, in de bus wordt het weer (muis)stil.
In principe kan ik zonder ver te stappen, naar plaats van afspraak. In dat geval neem ik de tram en twee haltes verder, stap ik over op de bus. Daar een beetje wandelen heus niet dodelijk is, integendeel, ga ik te voet naar de bushalte. Ruimschoots op tijd vertrek ik. Zo kan ik rustig de brug over de snelweg overwandelen. Wanneer ik me boven de snelweg bevind, kijk ik naar de auto's die en masse naar me toe komen gereden. Ze scheren onder me door. Telkens weer, bezorgt dat me een vreemd gevoel. Vroeger kende ik geen hoogtevrees. Integendeel. Ik zocht wel eens graag een kickje. Niet overdreven, zoals benjispringen, maar een diepte kon me niet deren. Nu, ben ik wat ouder, maar vooral wat wijzer geworden. 'k Ga ervan uit dat ik daarom nu een vreselijk gevoel krijg als ik in een diepte kijk. Niks erg hoor. Da's normaal. Wanneer ik nu dus aan de reling op de brug boven de snelweg kijk naar die toesnellende gemotoriseerde massa vierwielers, begint m'n bloed te jagen, m'n ogen draaien, m'n oren tintelen en m'n hasses kunnen nog net registreren dat ik niet zal overreden worden. Onmogelijk. Een raar, maar tegelijkertijd een tof gevoel. Dit kickje drijft me verder naar de bushalte, waar ik goedgeluimd (niet moeten wachten, draagt ook bij tot een prima dagbegin) de bus die net komt aanrijden opstap.
Natuurlijk groet ik de chauffeur als ik hem voorbijga. Redelijk kleurrijk gekleed als ik ben, weet ik, dat enkel de collega's die me beter kennen, hèrkennen. Het is maar normaal dat wanneer je gewend bent iemand in uniform te zien en die dan onverwacht in burger ziet, niet direct herkent. Ik verwacht daarom helemaal geen tekenen van herkenning. Toch merk ik maar al te dikwijls dat het kleine, simpele groetje, de aandacht trekt van de betrokken collega. Meestal krijg ik dan een vriendelijke groet terug. Ik neem plaats achteraan. Het is rustig vandaag. Ik weet dus dat ik knap op tijd op plaats van aankomst zal zijn. Gevaarlijk toch, ooit iets in dien aard, nog maar te durven overwegen, voor de aankomst... Een beetje verder, rijden we een smalle eenrichtingsstraat in. Nu ja, smal. 't Is te zeggen, auto's staan aan weerszijden geparkeerd en de bus kan er net mooi tussen balanceren. Geen probleem voor een beetje buschauffeur. Tot, op het punt gekomen, dat er een ladderwagen van de brandweer z'n ding is aan't doen. Politie is ook aanwezig. Blijkbaar zijn stukken bezetting van een gevel los gekomen en vormen een gevaar voor eventuele voetgangers. Die moeten dus worden verwijderd. Ook daarvoor komt de brandweer in actie. Onze chauffeur stapt rustig uit en gaat informeren bij de ordediensten. Hij komt terug en laat weten dat we een klein kwartierke vertraging zullen oplopen. Meer kan de man ook niet doen. Hij verwittigt dispatching. Ik zit goed. Blijf zitten. Enkele passagiers stappen uit. Niemand maakt problemen, ook al zijn mensen op weg naar 't werk. Een man gaat naar de chauffeur. Hij vraagt of hij effe naar buiten kan om een sigaretje te roken. Geen probleem natuurlijk. Ik overweeg. Als bij toeval heb ik m'n fotoapparaatje bij. Zou ik...? 't Is dat het zo opvalt, als je vooraan in de bus foto's gaat nemen. Da's niet m'n bedoeling. Maar 'k zou 't wel leuk vinden. De kriebels winnen. Ik wandel naar voren, zeg tegen de chauffeur, dat dit wel eens een leuke foto zou kunnen worden voor een blogje en doe m'n ding. De sympathieke man vindt het precies ook wel leuk. We raken aan de praat. Plots herkent hij me. Hé, jij bent Annemie... *smile* klapje, praatje, babbel... sneller dan we denken raakt het probleem opgelost. Een controleur komt nog ter plaatse om te constateren dat we bijna kunnen verder rijden.
Inderdaad, een klein kwartiertje later -zoals beloofd- kunnen we verder rijden. De sigarettenman mag er weer op en weg zijn we. Ik, laat m'n collega z'n job doen zonder storen, neem weer plaats op m'n makkelijke stoel en constateer bij aankomst, dat ik net zoals gisteren, nog net op tijd kom. Oef...
Er is nog een plaatske vrij op het bankje. Ik zet me naast een jong manneke die veel te laat op school zal arriveren. Het kriebelt enorm om hem daarover aan te spreken. Niet vermanend uiteraard, ik ben noch leerkracht noch betrokken ouder. Hij is ijverig in de weer met z'n i-phone. Z'n eigen wereld slokt hem helemaal op. Ik zeg dus beter maar niks. Niet één keer kijkt ie naar het uur. Laat komen is altijd té, zal hij denken. Of het nu 10 minuten zijn of een uur, te laat is hij toch. De bus komt er niet door. Het wordt druk aan de halte. Een vrouw met baby, gedragen op de buik, komt aan de andere kant naast me zitten. Door het kleintje raken we snel in gesprek. Ze is duidelijk gestreeld met m'n bewondering voor het kindje. Een Marokkaans ogende dame neemt ook deel in het gesprek. Er worden opvoedkundige wijsheden verkondigd en vergeleken. Busje komt laat... merken we samen op, maar treuren doen we niet. We blijven in een leuk gesprek gewikkeld met z'n drietjes. Eindelijk is er een bus. Alleen ik kan er bij. Ze is helemaal volzet, hoewel het in eerste instantie niet opvalt, daar er erg veel jonge kinderen de bus bezetten. Een schooltrip, jeujjjj! Genoodzaakt voorin te blijven staan, vraag ik aan de chauffeur of ie enig idee heeft waar z'n voormaat zich ergens bevindt. Droogjes laat ie me weten dat die achter hem rijdt. Het verkeer is erg druk geweest. Aanschuiven blablabla, tijd verloren blablabla. Kan er niks aan doen blablabla. Zo gaat dat hé. Dat zal zich seffens wel oplossen. Zoniet, zal dispatching de brave laatrijder wel weer op z'n plaats manoeuvreren. Ofzo... 'k Ben opgelucht te weten dat de mensen die achterbleven dan niet lang hoeven te wachten op hun vervoer.
Ik hoor een juf twee meisjes naar voor in de bus sturen. Streng. De onzekere meisjes moeten zich helemaal vooraan wringen langs volwassenen. Da's niet evident voor zomaar ieder kind van maximum 8 jaar. Ze durven niet vragen of ze langs mogen. Ik kan het niet laten, val in m'n De Lijn-rol. Ik merk de toch wat bange kinderen op, terwijl hun juf hen streng vermaant, voort te maken. Eerst dacht ik dat ze straf kregen ofzo. Maar nee, ze voelen zich niet goed. Eentje is echt wel bleek. Ik vraag aan de juf wat de bedoeling is en krijg als antwoord dat ze vooraan aan het raam moeten gaan staan want ze moeten overgeven. De vraagtekens schieten me als pijlen uit het hoofd, net zoals in een strip. Huhhhh??? M'n diplomatische conclusie: Euhhhh... juf, hebben ze een plastiek zakje dan? Waarop de juf een zakje doorgeeft, zodat ik het aan de kindjes kan geven. Ik bedank en laat weten, dat vooraan braken even nefast is als in't midden van de bus. Ik ben namelijk solidair met de chauffeur. Die man glimlacht en bedankt. Gelukkig komt het niet zo ver. Ze kregen op deze plaats natuurlijk wel wat meer lucht, dan tussen al die grote mensen. En de meisjes hebben verder genoten van de rit.
Ik heb ook geluk. 'k Haal nog net op tijd m'n afspraak.
Een tramhalte op de Gitschotellei tijdens de voorbereidingswerken, het rooien van de bomen. Toch wel pijnlijk. Men gaat het veiliger maken. De boel wordt herlegd. Er zouden nieuwe bomen komen. Trouwens, de bomen zouden ziek geweest zijn, werd er ons, brave burgers meegedeeld.
Ik ging langs om werken als deze, die niet dikwijls in je omgeving worden uitgevoerd, te gaan bekijken. Niet bewonderen, want, houthakkers bestaan niet meer. Het duurt nog geen drie minuten om een boom met wat omvang te vellen. Electrische zaag. Den baas zal blij zijn dat het vooruit gaat. Werken op zondag, dubbel betaald en verder economisch euhhhh... gelul (?)... Maar toegegeven, het fietspad was verre van veilig. Veel te dicht bij de tramsporen. Heb ik altijd gevonden als ik daar al eens doorgleed, toen ik nog met de tram reed. Ik durfde daar niet snel rijden omdat je aan de ene kant dikwijls veel te dicht geparkeerde auto's had en aan de andere kant fietsers die je zou raken als ze een klein beetje zouden uitwijken. Wat deze werken al niet voor mijmeringen boven brengen. Nostalgie...? Er zijn in elk geval nog wel wat ramptoeristen komen opdagen. Het grijze, kille weer trotserend, foto's nemend, bewonderend of een beetje verslagen vanwege de trieste bomenblik. Niemand zegt iets. Ze, we, laten 'het' over aan de stilte.
'Beste reizigers', klinkt het door het voertuig. '...door werkzaamheden zal morgen geen tram rijden door de bubbelebubstraat. Lijn zus en zo zullen rijden tot aan het station. Een pendelbus zal de reizigers die tot aan de eindhalte willen, verder brengen. Gelieve te verontschuldigen voor dit ongemak...' De audiokwaliteit laat lichtjes te wensen over, maar ja, we zitten dan ook in een voertuig dat tussen de 50 en 60 jaar oud is. Er zit wat slijtage op, neem ik aan. Het was verstaanbaar volgens mij, maar ik ken het jargon en ben op de hoogte van de werkzaamheden. Daarover kreeg ik al enkele flyers in de brievenbus.
Een mevrouw zit meewarig een duidelijke 'nee' te schudden met het hoofd. Ze kijkt zeer ernstig. Ik vraag me af, of ze niet akkoord gaat. Ze zegt niks, laat verder niks blijken. Zij, denkt er het hare van, of, ze zit met andere zware muizenissen in het hoofd, die hiermee niks vandoen hebben, en begon het neeknikken toevallig wanneer de boodschap door de tram weergalmde.
Achter me, zit een moeder met zoon. Een gezond nieuwsgierig jongetje van schatweg 10 jaar. Hij stelde al verschillende vragen aan z'n moeder over wat hij zag tijdens het traject. Moeder antwoordt telkens zeer duidelijk en geduldig, zoals het een ouder betaamt. De jongen is ofwel tevreden ofwel wil ie zich meer verdiepen in bepaalde antwoorden. Hij heeft de boodschap niet begrepen. Dat, kan je'm niet kwalijk nemen. Hij is nog geen volleerd tramreiziger, da's duidelijk, en hij weet ook niets over de werken die enkele maanden zullen duren. Morgen worden bomen gerooid, net naast de tramsporen. Vandaar dat de voertuigen niet verder kunnen rijden. Mama legt het allemaal klaar en duidelijk uit aan de jonge nieuwsgierigaard.
Door werken verder op het traject, kan ook vandaag de tram niet verder en moet de chauffeur wat uitleg verschaffen aan mensen die nog niet op hun bestemming zijn aangekomen. Ik ken deze collega goed, hij is een zeer rustige, aangename persoon. Nog nooit zag ik hem zenuwachtig of boos. Hij straalt vriendelijkheid uit en laat het duidelijk niet aan z'n hart komen, wanneer nog enkele mensen extra uitleg komen vragen over hoe ze op hun bestemming kunnen geraken, wanneer het hen allemaal niet duidelijk genoeg is. Hij is echt geknipt voor z'n job. Voor het uitstappen snel ik naar hem toe om hem nog een fijne dag toe te wensen, z'n glimlach nog eens te zien en hem uit te wuiven bij wijze van spreken. Sommige mensen ga je missen, als je ze lang niet hebt gezien...
Alvorens te vertrekken, kijk ik na op de website van De Lijn, of de buslijn die ik zal nemen, voldoende rijdt vanmorgen. Er is een betoging gepland en ik moet weten of ik in het ziekenhuis geraak. Zoniet, ga ik me heus niet opjagen. In dat geval, bel ik af. Maar, da's enkel wanneer het niet anders kan. Blijkbaar is er geen probleem op het uur van mijn vertrek. En ja hoor, ik geraak tijdig op plaats van afspraak. Er rijdt een jonge studente mee, die ocharme helemaal de kluts kwijt is. Ze had alles goed uitgepluisd over hoe ze naar een campus zou geraken. Ze zou met tram 15 al een heel eind op weg geraken. Tot haar verbazing bleek die niet te rijden. Zo verloor ze erg veel tijd, belandde ze aan Berchem station en weet van geen hout pijlen maken. Wanneer ze raad vraagt, wachtend aan het bushokje, zijn er drie mensen die haar uitleg geven. Het probleem is, dat die drie mensen telkens een andere oplossing geven. De ene al gewiekster dan de andere. Ik hou m'n mond. Geen zin om in verbale tegenpartij te gaan. Tot slot zegt één van hen dat ze ook bus 21 kan nemen. Die bus komt er net aan. Ik stap op na het meisje en beaam dat ze er ook geraakt met deze bus. Ze was bijna te voet vertrokken op aanraden van één van de wijsneuzen, met het idee dat ze 'maar' een kwartierke zou moeten stappen. Den deugniet.
Het meisje neemt naast mij plaats. Dan vertel ik haar rustig waar ze best uitstapt. Ondertussen is ze veel te laat, maar ze zal wellicht niet de enige zijn in deze situatie, stel ik haar gerust. Onderweg loopt de conversatie op een aangename manier verder. Natuurlijk gaat het over 'De Lijn'. Opmerkingen hierover zijn typisch, op een dag dat een groot deel van de chauffeurs niet komt opdagen door een betoging. Mensen voelen zich in de steek gelaten. Ik begrijp deze mensen echt wel. Ieder heeft zo z'n eigen verhaal.
Ondertussen besef ik maar al te goed dat de kans groot is, dat het terug naar huis geraken een pak moeilijker kan verlopen. Ik kan helaas niet meer terecht op de website om de diensten na te kijken. Afwachten dus. En wat blijkt...? Helaas was m'n voorgevoel juist. Om huiswaarts te keren, wacht ik een kleine drie kwartier op de bus. Enkele mensen besluiten om naar de tramhalte te wandelen. Voor mij is dat fysiek niet haalbaar. Twee Spaanssprekende dames, ook schuilend tegen de koude wind in het bushokje besluiten ook daar te blijven wachten. Ik vertel hen dat het een gok is om naar de tramhalte te stappen. Eerder had ik gelezen (op die website) dat er minder trams dan bussen waren buiten gereden. Het is en blijft gokken, want ondertussen zijn nieuwe shiften begonnen. Er komt nog een Marokkaanse jonge vrouw in het hokje. We raken aan de praat. Best gezellig zo. Ook nog een Belgische vrouw komt zich vervoegen. In eerste instantie gaat het gesprek over immigratie, integratie om te besluiten dat het 'hier' lang niet slecht is. Alleen het weer is te koud en te wisselvallig, vinden de Hondurese dames. Ik geniet ervan de vrouwen met vreemde roots onderling dit gesprek te horen voeren. Zelf breng ik hierover niks in. Ik wacht liever af en ik moet toegeven dat ik benieuwd ben naar hun argumenten onderling. Na een tijdje komt er weer die gesprekswending. De Lijnchauffeurs die passagiers laten stikken op zo'n vreselijk koude dag, volgens die reizigers, zonder aankondiging. Eentje zegt: En maar reclame maken over 'geen stress met het OV'... We lachen natuurlijk. Als antwoord geef ik: Er is ook die reclame over 'reizen in groep'. Die is anders wél gepast op dit moment. 't Is toch omdat we nu met een groepje zo lang wachten op de bus, dat we lekker gezellig babbelen. De anderen gaan goedlachs akkoord.
Eindelijk komt er een bus aan. We vinden allemaal nog net een zitplaats. In die lekker warme late bus met vriendelijke chauffeur. Waarom zouden we klagen....?
Waar ik in de bus stap, is een drukke halteplaats. Gelijk loopt de bus haast vol. Ik vind achteraan nog wel een zitplaats. Er is nog een dubbele zetel vrij. Raar... Ik werp nog eens een blik naar de verdacht vrije zitplaats voor twee personen, terwijl er nog zoveel mensen blijven staan. En ja hoor, verdacht is het echt wel. Er ligt braaksel. Bweikes. Regelmatig wil iemand plaats nemen, maar trekt dan snel weer weg zonder ook maar een letter commentaar te geven. Gelukkig stinkt het niet. 'k Vraag me af of de chauffeur hiervan op de hoogte is. Ik kan natuurlijk naar hem gaan om het even te melden. Maar om twee redenen doe ik dat voorlopig nog niet. Ten eerste, als ik opsta ben ik m'n heiligdom, zijnde m'n gekoesterde zitplaats, kwijt. Ik heb echt geen zin om lang te moeten staan tussen drummende mensen. De tweede reden is, dat ik teveel naar m'n zin zal moeten wringen tussen kinderwagens en passagiers om tot bij de chauffeur te geraken. Nogmaals... gelukkig stinkt het niet. Ik kijk naar de mensen in de omgeving van het verteringsonheil op de busvloer, tussen de zetels. Een jonge vrouw is zo lief, een man hierover te informeren. Hij wilde zich naar de vrije zetel wrikken, maar ze laat hem de moeite besparen. Een bejaard koppel, gezeten in de buurt, vraagt zich duidelijk af, wat er mis is met de vrij blijvende plaats. Meneer krijgt de reden in de gaten en brengt z'n eega hiervan op de hoogte. Zij, op haar beurt kan of wil haar echtgenoot niet geloven en wil het met eigen ogen vaststellen. Hiervoor moet ze rechtstaan en helemaal over haar man gaan hangen. Een mens heeft er wat voor over om viezigheid te zien, blijkbaar. Ikzelf heb er niet bepaald behoefte aan en hou m'n hoofd bewust weggedraait van het toneel. Er zijn genoeg andere dingen te zien. Het duurt niet lang of ik ben nog maar enkele haltes verwijderd van mijn uitstapplaats. Ondertussen zijn al heel wat mensen uitgestapt. Ik ga naar de chauffeur. Langzaam maar zeker zigzag ik, me verontschuldigend voorbij enkele mensen. 'k Begroet de man eerst en vraag hem dan of hij op de hoogte is van het euvel. Nee, dat is hij niet. Ik leg uit, waar juist de maaginhoud zich bevindt. Altijd grappig hoe links en rechts door mekaar wordt gehaspeld. De ene beziet het met gezicht naar voor gericht. De andere ziet het vanuit de tegenovergestelde richting. Voor alle duidelijkheid zeg ik dus dat het aan de chauffeurszijde van de bus is. Als hij weinig tijd heeft aan de eindhalte, hoeft hij niet onnodig lang te zoeken. Hij bedankt me vriendelijk om hem op de hoogte te brengen.
Wanneer ik later de bus huiswaarts neem, tref ik toevallig dezelfde chauffeur in dezelfde bus op de terugweg naar de stad. Chauffeur herkent me onmiddellijk en lacht me toe bij het instappen. Hij zegt dat ie er zowiezo al zand heeft over gestrooid. Ik lach hem toe, dat ie dat goed heeft gedaan. Het gebeurt wel eens dat in de zandkokers, daarvoor voorzien op de bussen, helemaal geen zand zit. Ik hoop maar dat de brave man snel een propere bus krijgt.
Dan ga ik zitten. Weer een wereldprobleem opgelost...
Hoewel ik er eerder over schreef om tijdens de spitsuren de bus te nemen, overweeg ik om vandaag, woensdag op het middaguur, toch de bus nog maar niet te nemen. Zou ik een broodje blijven eten in het ziekenhuis? Na een klein twijfelmoment, beslis ik om dit toch maar niet te doen. Hoe minder uren ik in het ziekenhuis doorbreng, hoe beter ik me voel. Trouwens het alternatief is dat ik m'n kleinkinderen langer zal zien, want ik ga naar hen. Daar heb ik de drukte in de bus voor over. Trouwens, ik bedenk, dat ik wellicht zowiezo nog een zitplaats zal hebben. Waar ik zal instappen, zullen niet veel studentjes in de bus zitten, vermoed ik. En ja hoor, ik was juist. Het is erg rustig. De drukte zal vermoedelijk beginnen in de St Bavostraat in Wilrijk. Ooit ging ik nog naar die school, waar is de tijd?
Er zit een man op de bus, die een broodje smosachtig iets eet. 'Foei!' denk ik, maar ik zeg niks. Hij geniet er duidelijk van. Wanneer het op is, likt hij zowat de hele verpakking nog af. Dat moet heus een superlekker broodje geweest zijn. Dan, zie ik hem de verpakking bijeen friemelen en tussen de zetel en de buswand stoppen. 'Dubbel Foei!!!' En dat voor een volwassen man. Wat krijg ik zin om hem te vermanen. Maar ik doe het niet. Als passagier zo iemand verwijzen, zal wellicht op problemen uitlopen. Die kan ik missen als kiespijn. Ik opteer voor doffe lafheid, ofte neutraliteit met kop in het zand. Hij wordt zonder pardon geklasseerd als zielige persoonlijkheid. En, denk ik nog bij mezelf, hoe moet het er bij hem thuis uitzien??? Bah!
Zoals ik vermoedde, staat een groep schooljeugd te wachten in de St Bavostraat. Ze stappen rustig op. Een halte later, volgt er nog een hele groep. Een bumpermoeder, is een mama die met een bruuske houding de bus doorstoomt, zonder dralen om steevast die ene overblijvende zitplaats te bemachtigen. Iedereen die in de weg staat wordt met een krachtige elleboog-toevallige-stoot, net niet te hard, opzij geduwd en haar blik blijft onomwonden op die zitplaats gericht, als het ware in extase. Ze wordt getolereerd. Haar ijver wordt beloond, ze kan de zitplaats bemachtigen voor haar kind dat een beetje beschaamd achterna komt, wanneer mama haar tot de orde roept omdat ze niet snel genoeg volgt. Naast mij komt een jongen zitten, een brave puber, zo rustig als wat. Eigenlijk zijn ze allemaal best rustig. Er wordt niet geroepen, niet geduwd, niet getrokken. Ze praten rustig met mekaar, zoals welopgevoede prachtige voorbeelden der andere medestudenten die ik soms op de tram bezig zie. Binnen de kortste keren ruikt de bus naar snoepgoed. Nogal wat kinders hebben namelijk een zakje plaksnoep bij, zo van die gummie's in puntzakjes.
Wanneer we aan de Bist in Wilrijk komen is de bus stampvol. De chauffeur vraagt tot drie keer om door te schuiven, maar iedereen is reeds goed doorgeschoven. Het is dus onmogelijk. Een jongen achteraan roept iets in de aard van: 'Joenge, rijdt deur! De bus is vol!' Vooraan wordt er nog een beetje geprest in de mate van het mogelijke en de laatste geraakt eindelijk mee op het voertuig. Tevreden rijdt de chauffeur verder.
Wanneer ik wil gaan uitstappen, staat m'n buurjongen op om plaats te maken voor me. Ik vraag hem of hij ook wil uitstappen. Hij knikt nee. Dus bedank ik hem om de ruimte die hij me geeft. En yep! Ik krijg een glimlachje als cadeau.
Bij het heenrijden, is het stil, te stil op het voertuig. Er heerst zo'n stilte, die je aan een begrafenis doet denken. Iedereen lijkt zich onwennig met mekaars gezelschap te voelen. Dit soort stiltes komt ook vaak voor in wachtkamers bij dokters of tandartsen. Nu werken die meestal met afspraken, dus zit je niet meer in overvolle wachtkamers (da's toch de bedoeling). Maar ik herinner me vooral als kind, dat ik in zo'n wachtkamer nog niet durfde kuchen uit schrik de eerbare stilte te beledigen en men mij zou naar de hel wensen of, erger nog, sturen, voor het breken van het kostbare geen-geluid. Zo'n stilte heerst er dus op de tram. Ik trek het me echter niet meer aan zoals vroeger. M'n man en ik houden een rustig onderonske. Mensen stappen op en af. Een mevrouw die al enkele haltes geleden opstapte vraagt plots of we bijna aan Eksterlaar zijn. We rijden richting Linkeroever. Nee dus, we zijn helemaal niet dicht bij Eksterlaar. Ik raad haar aan de volgende halte uit te stappen en de tram in de andere richting te nemen. Ik denk: Je kan natuurlijk ook blijven zitten als je tijd hebt, maar dan ben je nog wel even onderweg... Heus, ik denk dat, ik zeg dit niet. Anderen bevestigen mijn raad. Dan pas raakt mevrouw overtuigd. Ze was immers zeker dat ze in de juiste richting was opgestapt. Ze geloofde me niet direct, ze moest overtuigd worden. Ze verlaat de tram en wordt haast uitgewuifd door enkele andere enthousiaste reizigers. Vanaf dit moment is de stilte passé. Vanaf nu praat iedereen met iedereen. De bewuste vrouw gaf daarvoor blijkbaar het startschot. Men vertelt over kenmerken van het Eksterlaar, over het traject van deze lijn en de duur ervan. Hier en daar kan er zelfs een grapje af. Goed zo! De reiziger komt tot leven op de tram.
We willen terug. Daarom zijn we de stadsdrukte ontsnapt naar een pre-metrostation, waar in eerste instantie een heerlijke rust heerst. Dat doet effe goed. Er zijn enkele stoeltjes vrij. We zetten ons. Een jonge indisch-ogende man, loopt wat zenuwachtig over en weer op het perron. Hij heeft z'n gsm vast. Hij is één van de velen die hun gsm gebruiken voor één van de andere doeleinden dan telefoneren. Hij draait zich naar de richting waarin de tram zal aankomen. Hij neemt een filmpje van de aankomende lagevloertram. Hij registreert hoe mensen in en uitstappen. Hij blijft filmen en legt vast hoe het voertuig weer wegrijdt. De pijp in. Verdwijnt in het donkere gat. Hij verifieert, maar ik kan niet zien of hij tevreden is. Gelaatsuitdrukking blijft onveranderd serieus. Weer loopt hij zenuwachtig heen en weer. We stappen in ons voertuig na niet te lang gewacht te hebben. Hij, filmt niks meer, kan ik nog net zien. Dus, misschien was hij toch tevreden van het resultaat. Er zit onder anderen een groep mensen in de tram. Zij maken pret. Niet te luid, maar voldoende om een warme sfeer te creëren.
Best leuk. Niet dat 't vriest, maar wat extra warmte kan nooit kwaad...
Vanaf nu zo ongeveer, zal ik dagelijks de bus nemen naar het hospitaal. Vandaag hoop ik de uren te krijgen wanneer ik daar aanwezig zal moeten zijn. Eerder hoopte ik, dat 'men' me de spitsuren zou besparen, daar ik moet opstappen op een drukke plaats. Zitplaats zal ik dan wel niet snel hebben. 'k Zie me 'r al staan steunen tussen een massa schoolgaande jeugd en/of de werkende mens op weg naar de job, zuur kijkend, want gisteravond te laat naar bed en dus nog veel te moe en dus, zonder goesting om te gaan werken. Vooral de 'nevenmens' niet in de ogen kijkend, want men zou zo eens contact kunnen maken en mekaar moeten groeten. Ge kent dat wel hé...
Maar... eigenlijk ben ik van gedachten veranderd. Dat mag hé. Inzien dat je eerste visie toch niet jedàt is, en dat toegeven door van visie te veranderen, is menselijk en dus toegestaan. Wel, hopelijk zal ik dan wel een zitplaatske kunnen bemachtigen ('k zou eens moeten informeren bij De Lijn of een zitplaats reserveren op een stadsbus een optie is...) Maar ik kijk er naar uit om het gekonkelfoes, grimassen allerhande en ongemakkelijke stiltes te kunnen vastleggen om hier alsnog verslag over uit te brengen. Laat staan, de eventuele ongemakken op de weg waar de arme chauffeurs mee te kampen hebben. Wees gerust, het zal niet uit leedvermaak zijn. Zo ben ik niet. Maar het moet gezegd of geschreven; dat ik wellicht m'n kleine pleiziertjes wel zal beleven.
Blijkbaar ben ik niet de enige die het zo beziet...
Sinds ik ziek ben, kom ik maar raar of zelden 's avonds buiten. Gewoon omdat ik daarvoor te moe ben. Da's helemaal niet erg hoor. Rond de middag heb ik meestal voldoende energie om vanalles te doen en dus 's avonds is mijn kaarsje uit, of nee... teer ik op een laag pitje. Da's juister uitgedrukt. Mijn kaars is nog lang niet uit!
Kort geleden, maakten we een uitzondering. M'n man stelde voor om naar de laatste filmvoorstelling te gaan. Tja, de film... Wij gaan ongeveer eenmaal om de twee jaar naar de cinema. We gingen kijken naar een prachtige film. Nou, dat wisten we pas wanneer we hem gezien hadden natuurlijk. Maar we hadden goed gegokt. The perks of being a (social) wallflower. Een aanrader, heus. We gingen uiteraard met het openbaar vervoer. We moeten niet ver stappen naar de tramhalte en in de stad zelf, is de halte ook amper vijf minuutjes verwijderd van het UGC. Waarom zouden we met de auto rijden? Thuis bekijk ik het uurrooster van de lijn die we zullen nemen. En, het werkt uitstekend. Wanneer we dik tevreden de cinemazaal verlaten, weet ik dat we een tiental minuten de tijd hebben tot de tram komt. We moeten ons dus niet haasten en komen ruimschoots op tijd aan het perron. Middernacht. Pre-metro. De sfeer is dan anders. Zeker op zo'n drukke plaats... tijdens de daguren. We zijn helemaal alleen. Wat een rust. Toch, kan ik het niet nalaten te denken aan een man, die een tijdje geleden slachtoffer werd door een aanval van een groepje agressievelingen. Toen was het lang niet zo kalm, er zat toen ook nog volk op de tram trouwens, voor zover ik vernam in het nieuws. Ik zet het doemdenken van me af. Er komt een jonge man de roltrap af. Hij komt onze richting uit. Hij zet zich naast ons op de stoeltjes en groet ons zeer vriendelijk.
We horen net nog het einde van een aankondiging wanneer we in het pre-metrostation arriveren. Niet wetende wat er aan de hand is, vraag ik aan iemand of die de aankondiging heeft gehoord. Hij heeft ze wel gehoord, maar is de boodschap nog aan't verwerken. Na een vijftal minuten klinkt de boel weer door de luidsprekers. Er staat nogal wat volk op het perron. Aan de overkant is het grote aantal mensen verdwenen. Wat het probleem is, zegt men niet, maar het doet zich duidelijk voor in de andere richting. Hoewel het tramverkeer in de richting die wij uit willen, ook degelijk is verstoord. De meeste mensen blijven gewoon waar ze zijn. Ze nemen de eerste tram die er aan komt en trekken hun plan. Wellicht onverstoorbare, metrokenners die weten hoe ze waar geraken. Een deel blijft zowat verstokt staan, niet goed wetende wat ze zullen ondernemen. En net nu, geen lijnuniform te zien. Na een tijdje verandert de aankondiging in een verontschuldiging omdat het tramverkeer verstoord is. Daaruit begrijp ik dat het euvel ik opgelost. Het blijft rustig op het perron, ook al is er veel volk. De scholen net uit, hoop ik maar dat de trams snel terug 'op hun plaats' rijden. Maar de realiteit is niet zo simpel, weet ik. Wij, besluiten om ons naar de Groenplaats te laten voeren en van daaruit bovengronds huiswaarts te keren. Want, op de lijn die wij wilden nemen, is geen leven merkbaar. Nochtans werd over die lijn niks vermeld in de aankondigingen die ik hoorde. Vergetelheid? Wie zal het zeggen...
We nemen lijn 4. Een enkele pcc. Haast volzet met pattékesmadammekes van op de Groenplaats. Ik wil plaats nemen naast een vrouw die alleen zit op een dubbele zetel. Ze heeft haar handtas ruim naast zich op de zetel gezet, maar ze omarmt de tas. Haar blik spreekt boekdelen. Ze zegt niks, maar haar ogen maken me duidelijk dat als ik het lef durf te hebben naast haar te gaan zitten, ik dat duur zal betalen. O, jee... Net door die blik, heb ik zin me te zetten. Maar, bedenk ik me, dan krijgen we wellicht een scène. Ik kan me voorstellen dat ze de plaats vrij houdt voor een oud menske dat nog is aan 't opstappen. Je kent dat wel, niet goed te been ofzo. Ondertussen zal iemand de andere plaats innemen, de zetel vòòr haar en zal ik beslist de hele trip moeten staan. Da's niet zo goed in mijn toestand, dus geef ik de boze-blik-vrouw haar zin en zet me de zetel er voor. Het duurt geen minuut of ik aanhoor de toestand die ik net wilde voorkomen. Iemand wilde er dus plaats nemen. Een jonge vrouw staat haar zitje af aan de gedupeerde vrouw die haar plaats niet wordt gegund.
Ik zie dat lijn 12 en 2 voor ons rijden. Bovengronds lijkt het dus ook een janboel, wat logisch is, want lijnen worden omgeleid als er problemen zijn. Plus, ik ga me nou echt niet verdiepen in de vragen die in me opkomen. Ik ben nog lang niet aan 't werk en wil me er op die manier niet onnodig in verdiepen. De boel raakt echt wel opgelost zonder mij. Schooljongens geraken niet op de bomvolle tram. Er wordt wat gesakkerd op straat, ocharme. Enkelen onder hen vinden het leuk om foto's te nemen van de overvolle tram. Tja, er is er ene een tijd terug mee begonnen, klagende over wantoestanden op lijn 15 via facebook. Nu doen jongere gastjes dat na wellicht. Of, bewijsmateriaal voor de ouders omdat ze te laat thuiskomen... Ach, ik hoop ten stelligste dat dit niet zo is, het zou een trieste opvoeding zijn, moesten de kinderen alles op die manier moeten bewijzen. Ik hou het dus op onderlinge pret en een manier om een teleurstelling af te reageren.
Ik, zou alleszins een foto van hen hebben kunnen gebruiken om bij dit bericht te plaatsen...
Net na 9u 's morgens. Er stapt een klas schoolpuberkes op de tram. Ze hebben blijkbaar haast. Of, ze hebben niet voldoende kunnen afreageren in het zwembad, al zo vroeg in de morgen. Ze willen allemaal samen door de deuren en wrikken al duwend medeleerlingen spelenderwijs opzij om maar als eerste binnen te kunnen. Misschien heeft het te maken met een zitplaats willen of kunnen bemachtigen. Misschien vinden ze't gewoon leuk, om mekaar wat te dwarsbomen. Ik laat het in 't midden. 'k Merk wel, dat er zuchten ontsnappen van meewarig neeknikkende oudere passagiers, die dit gedrag beslist niet goedkeuren. De leraar sport, heeft er alleszins geen oog voor. Nogal dikwijls valt het me op, dat sportleerkrachten onderweg met hun meute, wel eens makkelijker verstek laten gaan. Discipline op de sportvloer is onontbeerlijk, maar onderweg valt het blijkbaar niet onder hun bevoegdheid... ofzo... Hoewel ik beslist niet alle verantwoordelijken over dezelfde kam mag scheren. 'k Heb ook al wel mensen met grote verantwoordelijkheidszin binnen de sportonderwijzers aan het werk gezien. Een waar genot. Wat 'mijn' leerlingen betreft, hier en nu... De haren van velen nog nat, want ze startten de dag met zwemles. Nou, 't moet toch koud zijn, zonder kap of muts. Het zijn maar enkelingen die zich niet beschermen tegen de koude. Of ze morgen ziek zullen zijn, zal ik wel nooit weten. Misschien is het voor hen een manier om proberen te ontsnappen aan examens, wie weet... Ze verspreiden zich over het voertuig. Er is zitplaats genoeg voor iedereen. Toch is er op een gegeven moment een dubbele zitplaats vrij gekomen. Een jongen neemt plaats. Ruim. Een andere wil naast hem gaan zitten, maar de gezetene wil hem de plaats niet gunnen. Z'n rugzak mooi in't midden van de zetel neergepoot, laat ie weten dat hij zal moeten blijven staan. De andere laat zich niet zomaar afschepen. Hij is sociaal vaardig. Ik let graag op zulke dingen. De manier waarop hij reageert, zorgt ervoor dat ie toch gaat zitten en de andere onderhoudt op een aanvaardbare wijze. De plager staat het toe. Ik denk: Wat is het toch snel gebeurd. Als je op zo'n moment nou net verkeerd reageert, zijn de poppen aan't dansen. Dan wordt spel, pesterij. En de leraar? Die is in gesprek met de bakvisjes van de klas. Hij let niet op de jongens. Die, weten dat uiteraard, en profiteren van het vrij spel dat ze krijgen. Gebeurt er daarom iets verkeerd? Natuurlijk niet. Zo is het leven. Het leven dat zij volop leren te leven. Met plus en minpunten. Schoolgaan is niet enkel school gaan...
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
Ze zitten net voor ons op de tram. Allez vooruit... omdat het vandaag nog een extra winterweerdagje is, met sneeuw, ijs en bijhorende ongemakken, zal ik de puntjes op de 'i' zetten en ze IN de tram laten zitten ipv er op. Flauw grapje eigenlijk, maar 'k heb ondervonden dat Nederlanders daar soms een punt van maken. Wij gebruiken volgens hen onze voorzetsels verkeerd. Hoe, in godsnaam, komen ze daar toch bij hé...?
foto: nieuws.be.msn.com
