Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
21-03-2013
gezellig op de bus
Er zijn wegenwerken aan de gang. De bus wordt omgeleid. Aan deze voorlopige halte is het goed uitkijken alvorens op te stappen, want er loopt een redelijk druk bereden fietspad over de halte. Dat wil zeggen, men staat op het fietspad te wachten, daar er geen voetpad is. Fietsers rijden voorzichtig, daar niet van, maar als mensen de bus zien komen, letten ze niet meer op de fietsers. Dikwijls meen ik gemompel te ontwaren bij voorbij manouevrerende niet gemotoriseerde tweewielergebruikers. Toch wel een beetje terecht, denk ik.
Later op de dag neem ik de bus terug. Een drukke baan. M'n zus, waarmee ik op stap ben geweest, neemt de bus aan de overkant. Ik miste mijn bus net. Zij, toevallig ook. We hebben er pret om en lachen mekaar toe, over voorbij rijdende auto's en vrachtwagens. We zwaaien en lachen en maken allerhande onduidelijke gebaren. Enkel diegene die het gebaar maakt, kent de boodschap. De ander probeert te raden. Uiteindelijk neem ik op een puberale manier m'n gsm en stuur haar het smsje:'Wie zal eerst haar bus hebben? Wie wint?' Terwijl zij leest, zie ik m'n bus aankomen in de verte. Ze merkt het niet direct, want wil me antwoorden natuurlijk. Ik probeer haar aandacht te trekken, wat uiteindelijk lukt. 'k Doe teken en sta ondertussen victorie te kraaien in stilte maar met veel beweging. Ik dans en maak pret. Wat die pret betreft, zusje doet lekker mee. Er staat nog een dame dicht bij me in het bushokje. Ze merkt onze pleziertjes op. Eerst had ze niet door dat ik contact maakte met iemand aan de overkant en ze vond het maar een raar gedoe. Ik vertel haar dat m'n zus daar staat en dat het toch zo leuk is om over kleine dingen pret te maken. Mevrouw beaamt. Ze zegt: 'Het is niet enkel jullie pret, het is ondertussen ook de mijne, want ik geniet daar ook wel van.' En dan denk ik, wat heeft goed gevoel op zich toch een kracht hé...
Op de bus, zoek ik m'n plaatske en geniet van de rit. Een jonge man met vermoedelijk Marokkaanse roots stapt de bus op met twee grote dozen speelgoed. Er staat een foto van een koersbaan op. Het kind waarvoor dit bedoeld is, zal heus tevreden zijn, vermoed ik. Of, 't is misschien wel voor zichzelve, wieweet. Ook volwassenen spelen nog graag met auto'tjes, waarom een jongeman als hij dan niet... Hij heeft wat problemen om de dozen uit de weg te krijgen. Gelukkig is het niet te druk op de bus. Niet veel verder, stapt een vrouw op met kind en... poes in box. Poezen hebben iets. Nogal wat mensen smelten bij het zien van huisdieren. Er wordt dus opgemerkt, maar niemand zegt iets. Hier en daar zie ik een vertederde blik, vergezeld met een glimlach. De vrouw zet zich in het midden van de bus. Ze blijft staan. Wellicht heeft ze meer ruimte, daar in het midden. De poes miauwt. De vrouw antwoordt: 'Ja manneke, ik weet het.' Ze heeft duidelijk medelijden met poes. De poes herhaalt haar boodschap en zo ook de vrouw. Uiteindelijk blijft het doorgaan. De aandacht van zowat iedereen gaat naar het stel. Het kind staat er braafjes bij, verroert zich niet. Het meisje helpt de vrouw met het dragen van zakjes. Het duurt niet lang of menig passagier geeft vermurwt commentaar op de miauwende poes. 'Is ze ziek?' 'Ocharme toch, het beestje.' 'O, 't is toch zo'n lief poezeke.' 'Wat heeft ze dan?' Ziezo. Zo is het makkelijk ijs te breken op een plaats waar vreemden samen komen. De sfeer in de bus, wordt heel wat huiselijker dan enkele minuten voorheen. De vrouw stapt even later uit. Met kind en poes. En, in de bus wordt het weer (muis)stil.
In principe kan ik zonder ver te stappen, naar plaats van afspraak. In dat geval neem ik de tram en twee haltes verder, stap ik over op de bus. Daar een beetje wandelen heus niet dodelijk is, integendeel, ga ik te voet naar de bushalte. Ruimschoots op tijd vertrek ik. Zo kan ik rustig de brug over de snelweg overwandelen. Wanneer ik me boven de snelweg bevind, kijk ik naar de auto's die en masse naar me toe komen gereden. Ze scheren onder me door. Telkens weer, bezorgt dat me een vreemd gevoel. Vroeger kende ik geen hoogtevrees. Integendeel. Ik zocht wel eens graag een kickje. Niet overdreven, zoals benjispringen, maar een diepte kon me niet deren. Nu, ben ik wat ouder, maar vooral wat wijzer geworden. 'k Ga ervan uit dat ik daarom nu een vreselijk gevoel krijg als ik in een diepte kijk. Niks erg hoor. Da's normaal. Wanneer ik nu dus aan de reling op de brug boven de snelweg kijk naar die toesnellende gemotoriseerde massa vierwielers, begint m'n bloed te jagen, m'n ogen draaien, m'n oren tintelen en m'n hasses kunnen nog net registreren dat ik niet zal overreden worden. Onmogelijk. Een raar, maar tegelijkertijd een tof gevoel. Dit kickje drijft me verder naar de bushalte, waar ik goedgeluimd (niet moeten wachten, draagt ook bij tot een prima dagbegin) de bus die net komt aanrijden opstap.
Natuurlijk groet ik de chauffeur als ik hem voorbijga. Redelijk kleurrijk gekleed als ik ben, weet ik, dat enkel de collega's die me beter kennen, hèrkennen. Het is maar normaal dat wanneer je gewend bent iemand in uniform te zien en die dan onverwacht in burger ziet, niet direct herkent. Ik verwacht daarom helemaal geen tekenen van herkenning. Toch merk ik maar al te dikwijls dat het kleine, simpele groetje, de aandacht trekt van de betrokken collega. Meestal krijg ik dan een vriendelijke groet terug. Ik neem plaats achteraan. Het is rustig vandaag. Ik weet dus dat ik knap op tijd op plaats van aankomst zal zijn. Gevaarlijk toch, ooit iets in dien aard, nog maar te durven overwegen, voor de aankomst... Een beetje verder, rijden we een smalle eenrichtingsstraat in. Nu ja, smal. 't Is te zeggen, auto's staan aan weerszijden geparkeerd en de bus kan er net mooi tussen balanceren. Geen probleem voor een beetje buschauffeur. Tot, op het punt gekomen, dat er een ladderwagen van de brandweer z'n ding is aan't doen. Politie is ook aanwezig. Blijkbaar zijn stukken bezetting van een gevel los gekomen en vormen een gevaar voor eventuele voetgangers. Die moeten dus worden verwijderd. Ook daarvoor komt de brandweer in actie. Onze chauffeur stapt rustig uit en gaat informeren bij de ordediensten. Hij komt terug en laat weten dat we een klein kwartierke vertraging zullen oplopen. Meer kan de man ook niet doen. Hij verwittigt dispatching. Ik zit goed. Blijf zitten. Enkele passagiers stappen uit. Niemand maakt problemen, ook al zijn mensen op weg naar 't werk. Een man gaat naar de chauffeur. Hij vraagt of hij effe naar buiten kan om een sigaretje te roken. Geen probleem natuurlijk. Ik overweeg. Als bij toeval heb ik m'n fotoapparaatje bij. Zou ik...? 't Is dat het zo opvalt, als je vooraan in de bus foto's gaat nemen. Da's niet m'n bedoeling. Maar 'k zou 't wel leuk vinden. De kriebels winnen. Ik wandel naar voren, zeg tegen de chauffeur, dat dit wel eens een leuke foto zou kunnen worden voor een blogje en doe m'n ding. De sympathieke man vindt het precies ook wel leuk. We raken aan de praat. Plots herkent hij me. Hé, jij bent Annemie... *smile* klapje, praatje, babbel... sneller dan we denken raakt het probleem opgelost. Een controleur komt nog ter plaatse om te constateren dat we bijna kunnen verder rijden.
Inderdaad, een klein kwartiertje later -zoals beloofd- kunnen we verder rijden. De sigarettenman mag er weer op en weg zijn we. Ik, laat m'n collega z'n job doen zonder storen, neem weer plaats op m'n makkelijke stoel en constateer bij aankomst, dat ik net zoals gisteren, nog net op tijd kom. Oef...
Er is nog een plaatske vrij op het bankje. Ik zet me naast een jong manneke die veel te laat op school zal arriveren. Het kriebelt enorm om hem daarover aan te spreken. Niet vermanend uiteraard, ik ben noch leerkracht noch betrokken ouder. Hij is ijverig in de weer met z'n i-phone. Z'n eigen wereld slokt hem helemaal op. Ik zeg dus beter maar niks. Niet één keer kijkt ie naar het uur. Laat komen is altijd té, zal hij denken. Of het nu 10 minuten zijn of een uur, te laat is hij toch. De bus komt er niet door. Het wordt druk aan de halte. Een vrouw met baby, gedragen op de buik, komt aan de andere kant naast me zitten. Door het kleintje raken we snel in gesprek. Ze is duidelijk gestreeld met m'n bewondering voor het kindje. Een Marokkaans ogende dame neemt ook deel in het gesprek. Er worden opvoedkundige wijsheden verkondigd en vergeleken. Busje komt laat... merken we samen op, maar treuren doen we niet. We blijven in een leuk gesprek gewikkeld met z'n drietjes. Eindelijk is er een bus. Alleen ik kan er bij. Ze is helemaal volzet, hoewel het in eerste instantie niet opvalt, daar er erg veel jonge kinderen de bus bezetten. Een schooltrip, jeujjjj! Genoodzaakt voorin te blijven staan, vraag ik aan de chauffeur of ie enig idee heeft waar z'n voormaat zich ergens bevindt. Droogjes laat ie me weten dat die achter hem rijdt. Het verkeer is erg druk geweest. Aanschuiven blablabla, tijd verloren blablabla. Kan er niks aan doen blablabla. Zo gaat dat hé. Dat zal zich seffens wel oplossen. Zoniet, zal dispatching de brave laatrijder wel weer op z'n plaats manoeuvreren. Ofzo... 'k Ben opgelucht te weten dat de mensen die achterbleven dan niet lang hoeven te wachten op hun vervoer.
Ik hoor een juf twee meisjes naar voor in de bus sturen. Streng. De onzekere meisjes moeten zich helemaal vooraan wringen langs volwassenen. Da's niet evident voor zomaar ieder kind van maximum 8 jaar. Ze durven niet vragen of ze langs mogen. Ik kan het niet laten, val in m'n De Lijn-rol. Ik merk de toch wat bange kinderen op, terwijl hun juf hen streng vermaant, voort te maken. Eerst dacht ik dat ze straf kregen ofzo. Maar nee, ze voelen zich niet goed. Eentje is echt wel bleek. Ik vraag aan de juf wat de bedoeling is en krijg als antwoord dat ze vooraan aan het raam moeten gaan staan want ze moeten overgeven. De vraagtekens schieten me als pijlen uit het hoofd, net zoals in een strip. Huhhhh??? M'n diplomatische conclusie: Euhhhh... juf, hebben ze een plastiek zakje dan? Waarop de juf een zakje doorgeeft, zodat ik het aan de kindjes kan geven. Ik bedank en laat weten, dat vooraan braken even nefast is als in't midden van de bus. Ik ben namelijk solidair met de chauffeur. Die man glimlacht en bedankt. Gelukkig komt het niet zo ver. Ze kregen op deze plaats natuurlijk wel wat meer lucht, dan tussen al die grote mensen. En de meisjes hebben verder genoten van de rit.
Ik heb ook geluk. 'k Haal nog net op tijd m'n afspraak.
Een tramhalte op de Gitschotellei tijdens de voorbereidingswerken, het rooien van de bomen. Toch wel pijnlijk. Men gaat het veiliger maken. De boel wordt herlegd. Er zouden nieuwe bomen komen. Trouwens, de bomen zouden ziek geweest zijn, werd er ons, brave burgers meegedeeld.
Ik ging langs om werken als deze, die niet dikwijls in je omgeving worden uitgevoerd, te gaan bekijken. Niet bewonderen, want, houthakkers bestaan niet meer. Het duurt nog geen drie minuten om een boom met wat omvang te vellen. Electrische zaag. Den baas zal blij zijn dat het vooruit gaat. Werken op zondag, dubbel betaald en verder economisch euhhhh... gelul (?)... Maar toegegeven, het fietspad was verre van veilig. Veel te dicht bij de tramsporen. Heb ik altijd gevonden als ik daar al eens doorgleed, toen ik nog met de tram reed. Ik durfde daar niet snel rijden omdat je aan de ene kant dikwijls veel te dicht geparkeerde auto's had en aan de andere kant fietsers die je zou raken als ze een klein beetje zouden uitwijken. Wat deze werken al niet voor mijmeringen boven brengen. Nostalgie...? Er zijn in elk geval nog wel wat ramptoeristen komen opdagen. Het grijze, kille weer trotserend, foto's nemend, bewonderend of een beetje verslagen vanwege de trieste bomenblik. Niemand zegt iets. Ze, we, laten 'het' over aan de stilte.
'Beste reizigers', klinkt het door het voertuig. '...door werkzaamheden zal morgen geen tram rijden door de bubbelebubstraat. Lijn zus en zo zullen rijden tot aan het station. Een pendelbus zal de reizigers die tot aan de eindhalte willen, verder brengen. Gelieve te verontschuldigen voor dit ongemak...' De audiokwaliteit laat lichtjes te wensen over, maar ja, we zitten dan ook in een voertuig dat tussen de 50 en 60 jaar oud is. Er zit wat slijtage op, neem ik aan. Het was verstaanbaar volgens mij, maar ik ken het jargon en ben op de hoogte van de werkzaamheden. Daarover kreeg ik al enkele flyers in de brievenbus.
Een mevrouw zit meewarig een duidelijke 'nee' te schudden met het hoofd. Ze kijkt zeer ernstig. Ik vraag me af, of ze niet akkoord gaat. Ze zegt niks, laat verder niks blijken. Zij, denkt er het hare van, of, ze zit met andere zware muizenissen in het hoofd, die hiermee niks vandoen hebben, en begon het neeknikken toevallig wanneer de boodschap door de tram weergalmde.
Achter me, zit een moeder met zoon. Een gezond nieuwsgierig jongetje van schatweg 10 jaar. Hij stelde al verschillende vragen aan z'n moeder over wat hij zag tijdens het traject. Moeder antwoordt telkens zeer duidelijk en geduldig, zoals het een ouder betaamt. De jongen is ofwel tevreden ofwel wil ie zich meer verdiepen in bepaalde antwoorden. Hij heeft de boodschap niet begrepen. Dat, kan je'm niet kwalijk nemen. Hij is nog geen volleerd tramreiziger, da's duidelijk, en hij weet ook niets over de werken die enkele maanden zullen duren. Morgen worden bomen gerooid, net naast de tramsporen. Vandaar dat de voertuigen niet verder kunnen rijden. Mama legt het allemaal klaar en duidelijk uit aan de jonge nieuwsgierigaard.
Door werken verder op het traject, kan ook vandaag de tram niet verder en moet de chauffeur wat uitleg verschaffen aan mensen die nog niet op hun bestemming zijn aangekomen. Ik ken deze collega goed, hij is een zeer rustige, aangename persoon. Nog nooit zag ik hem zenuwachtig of boos. Hij straalt vriendelijkheid uit en laat het duidelijk niet aan z'n hart komen, wanneer nog enkele mensen extra uitleg komen vragen over hoe ze op hun bestemming kunnen geraken, wanneer het hen allemaal niet duidelijk genoeg is. Hij is echt geknipt voor z'n job. Voor het uitstappen snel ik naar hem toe om hem nog een fijne dag toe te wensen, z'n glimlach nog eens te zien en hem uit te wuiven bij wijze van spreken. Sommige mensen ga je missen, als je ze lang niet hebt gezien...
Alvorens te vertrekken, kijk ik na op de website van De Lijn, of de buslijn die ik zal nemen, voldoende rijdt vanmorgen. Er is een betoging gepland en ik moet weten of ik in het ziekenhuis geraak. Zoniet, ga ik me heus niet opjagen. In dat geval, bel ik af. Maar, da's enkel wanneer het niet anders kan. Blijkbaar is er geen probleem op het uur van mijn vertrek. En ja hoor, ik geraak tijdig op plaats van afspraak. Er rijdt een jonge studente mee, die ocharme helemaal de kluts kwijt is. Ze had alles goed uitgepluisd over hoe ze naar een campus zou geraken. Ze zou met tram 15 al een heel eind op weg geraken. Tot haar verbazing bleek die niet te rijden. Zo verloor ze erg veel tijd, belandde ze aan Berchem station en weet van geen hout pijlen maken. Wanneer ze raad vraagt, wachtend aan het bushokje, zijn er drie mensen die haar uitleg geven. Het probleem is, dat die drie mensen telkens een andere oplossing geven. De ene al gewiekster dan de andere. Ik hou m'n mond. Geen zin om in verbale tegenpartij te gaan. Tot slot zegt één van hen dat ze ook bus 21 kan nemen. Die bus komt er net aan. Ik stap op na het meisje en beaam dat ze er ook geraakt met deze bus. Ze was bijna te voet vertrokken op aanraden van één van de wijsneuzen, met het idee dat ze 'maar' een kwartierke zou moeten stappen. Den deugniet.
Het meisje neemt naast mij plaats. Dan vertel ik haar rustig waar ze best uitstapt. Ondertussen is ze veel te laat, maar ze zal wellicht niet de enige zijn in deze situatie, stel ik haar gerust. Onderweg loopt de conversatie op een aangename manier verder. Natuurlijk gaat het over 'De Lijn'. Opmerkingen hierover zijn typisch, op een dag dat een groot deel van de chauffeurs niet komt opdagen door een betoging. Mensen voelen zich in de steek gelaten. Ik begrijp deze mensen echt wel. Ieder heeft zo z'n eigen verhaal.
Ondertussen besef ik maar al te goed dat de kans groot is, dat het terug naar huis geraken een pak moeilijker kan verlopen. Ik kan helaas niet meer terecht op de website om de diensten na te kijken. Afwachten dus. En wat blijkt...? Helaas was m'n voorgevoel juist. Om huiswaarts te keren, wacht ik een kleine drie kwartier op de bus. Enkele mensen besluiten om naar de tramhalte te wandelen. Voor mij is dat fysiek niet haalbaar. Twee Spaanssprekende dames, ook schuilend tegen de koude wind in het bushokje besluiten ook daar te blijven wachten. Ik vertel hen dat het een gok is om naar de tramhalte te stappen. Eerder had ik gelezen (op die website) dat er minder trams dan bussen waren buiten gereden. Het is en blijft gokken, want ondertussen zijn nieuwe shiften begonnen. Er komt nog een Marokkaanse jonge vrouw in het hokje. We raken aan de praat. Best gezellig zo. Ook nog een Belgische vrouw komt zich vervoegen. In eerste instantie gaat het gesprek over immigratie, integratie om te besluiten dat het 'hier' lang niet slecht is. Alleen het weer is te koud en te wisselvallig, vinden de Hondurese dames. Ik geniet ervan de vrouwen met vreemde roots onderling dit gesprek te horen voeren. Zelf breng ik hierover niks in. Ik wacht liever af en ik moet toegeven dat ik benieuwd ben naar hun argumenten onderling. Na een tijdje komt er weer die gesprekswending. De Lijnchauffeurs die passagiers laten stikken op zo'n vreselijk koude dag, volgens die reizigers, zonder aankondiging. Eentje zegt: En maar reclame maken over 'geen stress met het OV'... We lachen natuurlijk. Als antwoord geef ik: Er is ook die reclame over 'reizen in groep'. Die is anders wél gepast op dit moment. 't Is toch omdat we nu met een groepje zo lang wachten op de bus, dat we lekker gezellig babbelen. De anderen gaan goedlachs akkoord.
Eindelijk komt er een bus aan. We vinden allemaal nog net een zitplaats. In die lekker warme late bus met vriendelijke chauffeur. Waarom zouden we klagen....?
Waar ik in de bus stap, is een drukke halteplaats. Gelijk loopt de bus haast vol. Ik vind achteraan nog wel een zitplaats. Er is nog een dubbele zetel vrij. Raar... Ik werp nog eens een blik naar de verdacht vrije zitplaats voor twee personen, terwijl er nog zoveel mensen blijven staan. En ja hoor, verdacht is het echt wel. Er ligt braaksel. Bweikes. Regelmatig wil iemand plaats nemen, maar trekt dan snel weer weg zonder ook maar een letter commentaar te geven. Gelukkig stinkt het niet. 'k Vraag me af of de chauffeur hiervan op de hoogte is. Ik kan natuurlijk naar hem gaan om het even te melden. Maar om twee redenen doe ik dat voorlopig nog niet. Ten eerste, als ik opsta ben ik m'n heiligdom, zijnde m'n gekoesterde zitplaats, kwijt. Ik heb echt geen zin om lang te moeten staan tussen drummende mensen. De tweede reden is, dat ik teveel naar m'n zin zal moeten wringen tussen kinderwagens en passagiers om tot bij de chauffeur te geraken. Nogmaals... gelukkig stinkt het niet. Ik kijk naar de mensen in de omgeving van het verteringsonheil op de busvloer, tussen de zetels. Een jonge vrouw is zo lief, een man hierover te informeren. Hij wilde zich naar de vrije zetel wrikken, maar ze laat hem de moeite besparen. Een bejaard koppel, gezeten in de buurt, vraagt zich duidelijk af, wat er mis is met de vrij blijvende plaats. Meneer krijgt de reden in de gaten en brengt z'n eega hiervan op de hoogte. Zij, op haar beurt kan of wil haar echtgenoot niet geloven en wil het met eigen ogen vaststellen. Hiervoor moet ze rechtstaan en helemaal over haar man gaan hangen. Een mens heeft er wat voor over om viezigheid te zien, blijkbaar. Ikzelf heb er niet bepaald behoefte aan en hou m'n hoofd bewust weggedraait van het toneel. Er zijn genoeg andere dingen te zien. Het duurt niet lang of ik ben nog maar enkele haltes verwijderd van mijn uitstapplaats. Ondertussen zijn al heel wat mensen uitgestapt. Ik ga naar de chauffeur. Langzaam maar zeker zigzag ik, me verontschuldigend voorbij enkele mensen. 'k Begroet de man eerst en vraag hem dan of hij op de hoogte is van het euvel. Nee, dat is hij niet. Ik leg uit, waar juist de maaginhoud zich bevindt. Altijd grappig hoe links en rechts door mekaar wordt gehaspeld. De ene beziet het met gezicht naar voor gericht. De andere ziet het vanuit de tegenovergestelde richting. Voor alle duidelijkheid zeg ik dus dat het aan de chauffeurszijde van de bus is. Als hij weinig tijd heeft aan de eindhalte, hoeft hij niet onnodig lang te zoeken. Hij bedankt me vriendelijk om hem op de hoogte te brengen.
Wanneer ik later de bus huiswaarts neem, tref ik toevallig dezelfde chauffeur in dezelfde bus op de terugweg naar de stad. Chauffeur herkent me onmiddellijk en lacht me toe bij het instappen. Hij zegt dat ie er zowiezo al zand heeft over gestrooid. Ik lach hem toe, dat ie dat goed heeft gedaan. Het gebeurt wel eens dat in de zandkokers, daarvoor voorzien op de bussen, helemaal geen zand zit. Ik hoop maar dat de brave man snel een propere bus krijgt.
Dan ga ik zitten. Weer een wereldprobleem opgelost...
Hoewel ik er eerder over schreef om tijdens de spitsuren de bus te nemen, overweeg ik om vandaag, woensdag op het middaguur, toch de bus nog maar niet te nemen. Zou ik een broodje blijven eten in het ziekenhuis? Na een klein twijfelmoment, beslis ik om dit toch maar niet te doen. Hoe minder uren ik in het ziekenhuis doorbreng, hoe beter ik me voel. Trouwens het alternatief is dat ik m'n kleinkinderen langer zal zien, want ik ga naar hen. Daar heb ik de drukte in de bus voor over. Trouwens, ik bedenk, dat ik wellicht zowiezo nog een zitplaats zal hebben. Waar ik zal instappen, zullen niet veel studentjes in de bus zitten, vermoed ik. En ja hoor, ik was juist. Het is erg rustig. De drukte zal vermoedelijk beginnen in de St Bavostraat in Wilrijk. Ooit ging ik nog naar die school, waar is de tijd?
Er zit een man op de bus, die een broodje smosachtig iets eet. 'Foei!' denk ik, maar ik zeg niks. Hij geniet er duidelijk van. Wanneer het op is, likt hij zowat de hele verpakking nog af. Dat moet heus een superlekker broodje geweest zijn. Dan, zie ik hem de verpakking bijeen friemelen en tussen de zetel en de buswand stoppen. 'Dubbel Foei!!!' En dat voor een volwassen man. Wat krijg ik zin om hem te vermanen. Maar ik doe het niet. Als passagier zo iemand verwijzen, zal wellicht op problemen uitlopen. Die kan ik missen als kiespijn. Ik opteer voor doffe lafheid, ofte neutraliteit met kop in het zand. Hij wordt zonder pardon geklasseerd als zielige persoonlijkheid. En, denk ik nog bij mezelf, hoe moet het er bij hem thuis uitzien??? Bah!
Zoals ik vermoedde, staat een groep schooljeugd te wachten in de St Bavostraat. Ze stappen rustig op. Een halte later, volgt er nog een hele groep. Een bumpermoeder, is een mama die met een bruuske houding de bus doorstoomt, zonder dralen om steevast die ene overblijvende zitplaats te bemachtigen. Iedereen die in de weg staat wordt met een krachtige elleboog-toevallige-stoot, net niet te hard, opzij geduwd en haar blik blijft onomwonden op die zitplaats gericht, als het ware in extase. Ze wordt getolereerd. Haar ijver wordt beloond, ze kan de zitplaats bemachtigen voor haar kind dat een beetje beschaamd achterna komt, wanneer mama haar tot de orde roept omdat ze niet snel genoeg volgt. Naast mij komt een jongen zitten, een brave puber, zo rustig als wat. Eigenlijk zijn ze allemaal best rustig. Er wordt niet geroepen, niet geduwd, niet getrokken. Ze praten rustig met mekaar, zoals welopgevoede prachtige voorbeelden der andere medestudenten die ik soms op de tram bezig zie. Binnen de kortste keren ruikt de bus naar snoepgoed. Nogal wat kinders hebben namelijk een zakje plaksnoep bij, zo van die gummie's in puntzakjes.
Wanneer we aan de Bist in Wilrijk komen is de bus stampvol. De chauffeur vraagt tot drie keer om door te schuiven, maar iedereen is reeds goed doorgeschoven. Het is dus onmogelijk. Een jongen achteraan roept iets in de aard van: 'Joenge, rijdt deur! De bus is vol!' Vooraan wordt er nog een beetje geprest in de mate van het mogelijke en de laatste geraakt eindelijk mee op het voertuig. Tevreden rijdt de chauffeur verder.
Wanneer ik wil gaan uitstappen, staat m'n buurjongen op om plaats te maken voor me. Ik vraag hem of hij ook wil uitstappen. Hij knikt nee. Dus bedank ik hem om de ruimte die hij me geeft. En yep! Ik krijg een glimlachje als cadeau.
Bij het heenrijden, is het stil, te stil op het voertuig. Er heerst zo'n stilte, die je aan een begrafenis doet denken. Iedereen lijkt zich onwennig met mekaars gezelschap te voelen. Dit soort stiltes komt ook vaak voor in wachtkamers bij dokters of tandartsen. Nu werken die meestal met afspraken, dus zit je niet meer in overvolle wachtkamers (da's toch de bedoeling). Maar ik herinner me vooral als kind, dat ik in zo'n wachtkamer nog niet durfde kuchen uit schrik de eerbare stilte te beledigen en men mij zou naar de hel wensen of, erger nog, sturen, voor het breken van het kostbare geen-geluid. Zo'n stilte heerst er dus op de tram. Ik trek het me echter niet meer aan zoals vroeger. M'n man en ik houden een rustig onderonske. Mensen stappen op en af. Een mevrouw die al enkele haltes geleden opstapte vraagt plots of we bijna aan Eksterlaar zijn. We rijden richting Linkeroever. Nee dus, we zijn helemaal niet dicht bij Eksterlaar. Ik raad haar aan de volgende halte uit te stappen en de tram in de andere richting te nemen. Ik denk: Je kan natuurlijk ook blijven zitten als je tijd hebt, maar dan ben je nog wel even onderweg... Heus, ik denk dat, ik zeg dit niet. Anderen bevestigen mijn raad. Dan pas raakt mevrouw overtuigd. Ze was immers zeker dat ze in de juiste richting was opgestapt. Ze geloofde me niet direct, ze moest overtuigd worden. Ze verlaat de tram en wordt haast uitgewuifd door enkele andere enthousiaste reizigers. Vanaf dit moment is de stilte passé. Vanaf nu praat iedereen met iedereen. De bewuste vrouw gaf daarvoor blijkbaar het startschot. Men vertelt over kenmerken van het Eksterlaar, over het traject van deze lijn en de duur ervan. Hier en daar kan er zelfs een grapje af. Goed zo! De reiziger komt tot leven op de tram.
We willen terug. Daarom zijn we de stadsdrukte ontsnapt naar een pre-metrostation, waar in eerste instantie een heerlijke rust heerst. Dat doet effe goed. Er zijn enkele stoeltjes vrij. We zetten ons. Een jonge indisch-ogende man, loopt wat zenuwachtig over en weer op het perron. Hij heeft z'n gsm vast. Hij is één van de velen die hun gsm gebruiken voor één van de andere doeleinden dan telefoneren. Hij draait zich naar de richting waarin de tram zal aankomen. Hij neemt een filmpje van de aankomende lagevloertram. Hij registreert hoe mensen in en uitstappen. Hij blijft filmen en legt vast hoe het voertuig weer wegrijdt. De pijp in. Verdwijnt in het donkere gat. Hij verifieert, maar ik kan niet zien of hij tevreden is. Gelaatsuitdrukking blijft onveranderd serieus. Weer loopt hij zenuwachtig heen en weer. We stappen in ons voertuig na niet te lang gewacht te hebben. Hij, filmt niks meer, kan ik nog net zien. Dus, misschien was hij toch tevreden van het resultaat. Er zit onder anderen een groep mensen in de tram. Zij maken pret. Niet te luid, maar voldoende om een warme sfeer te creëren.
Best leuk. Niet dat 't vriest, maar wat extra warmte kan nooit kwaad...
Vanaf nu zo ongeveer, zal ik dagelijks de bus nemen naar het hospitaal. Vandaag hoop ik de uren te krijgen wanneer ik daar aanwezig zal moeten zijn. Eerder hoopte ik, dat 'men' me de spitsuren zou besparen, daar ik moet opstappen op een drukke plaats. Zitplaats zal ik dan wel niet snel hebben. 'k Zie me 'r al staan steunen tussen een massa schoolgaande jeugd en/of de werkende mens op weg naar de job, zuur kijkend, want gisteravond te laat naar bed en dus nog veel te moe en dus, zonder goesting om te gaan werken. Vooral de 'nevenmens' niet in de ogen kijkend, want men zou zo eens contact kunnen maken en mekaar moeten groeten. Ge kent dat wel hé...
Maar... eigenlijk ben ik van gedachten veranderd. Dat mag hé. Inzien dat je eerste visie toch niet jedàt is, en dat toegeven door van visie te veranderen, is menselijk en dus toegestaan. Wel, hopelijk zal ik dan wel een zitplaatske kunnen bemachtigen ('k zou eens moeten informeren bij De Lijn of een zitplaats reserveren op een stadsbus een optie is...) Maar ik kijk er naar uit om het gekonkelfoes, grimassen allerhande en ongemakkelijke stiltes te kunnen vastleggen om hier alsnog verslag over uit te brengen. Laat staan, de eventuele ongemakken op de weg waar de arme chauffeurs mee te kampen hebben. Wees gerust, het zal niet uit leedvermaak zijn. Zo ben ik niet. Maar het moet gezegd of geschreven; dat ik wellicht m'n kleine pleiziertjes wel zal beleven.
Blijkbaar ben ik niet de enige die het zo beziet...
Sinds ik ziek ben, kom ik maar raar of zelden 's avonds buiten. Gewoon omdat ik daarvoor te moe ben. Da's helemaal niet erg hoor. Rond de middag heb ik meestal voldoende energie om vanalles te doen en dus 's avonds is mijn kaarsje uit, of nee... teer ik op een laag pitje. Da's juister uitgedrukt. Mijn kaars is nog lang niet uit!
Kort geleden, maakten we een uitzondering. M'n man stelde voor om naar de laatste filmvoorstelling te gaan. Tja, de film... Wij gaan ongeveer eenmaal om de twee jaar naar de cinema. We gingen kijken naar een prachtige film. Nou, dat wisten we pas wanneer we hem gezien hadden natuurlijk. Maar we hadden goed gegokt. The perks of being a (social) wallflower. Een aanrader, heus. We gingen uiteraard met het openbaar vervoer. We moeten niet ver stappen naar de tramhalte en in de stad zelf, is de halte ook amper vijf minuutjes verwijderd van het UGC. Waarom zouden we met de auto rijden? Thuis bekijk ik het uurrooster van de lijn die we zullen nemen. En, het werkt uitstekend. Wanneer we dik tevreden de cinemazaal verlaten, weet ik dat we een tiental minuten de tijd hebben tot de tram komt. We moeten ons dus niet haasten en komen ruimschoots op tijd aan het perron. Middernacht. Pre-metro. De sfeer is dan anders. Zeker op zo'n drukke plaats... tijdens de daguren. We zijn helemaal alleen. Wat een rust. Toch, kan ik het niet nalaten te denken aan een man, die een tijdje geleden slachtoffer werd door een aanval van een groepje agressievelingen. Toen was het lang niet zo kalm, er zat toen ook nog volk op de tram trouwens, voor zover ik vernam in het nieuws. Ik zet het doemdenken van me af. Er komt een jonge man de roltrap af. Hij komt onze richting uit. Hij zet zich naast ons op de stoeltjes en groet ons zeer vriendelijk.
We horen net nog het einde van een aankondiging wanneer we in het pre-metrostation arriveren. Niet wetende wat er aan de hand is, vraag ik aan iemand of die de aankondiging heeft gehoord. Hij heeft ze wel gehoord, maar is de boodschap nog aan't verwerken. Na een vijftal minuten klinkt de boel weer door de luidsprekers. Er staat nogal wat volk op het perron. Aan de overkant is het grote aantal mensen verdwenen. Wat het probleem is, zegt men niet, maar het doet zich duidelijk voor in de andere richting. Hoewel het tramverkeer in de richting die wij uit willen, ook degelijk is verstoord. De meeste mensen blijven gewoon waar ze zijn. Ze nemen de eerste tram die er aan komt en trekken hun plan. Wellicht onverstoorbare, metrokenners die weten hoe ze waar geraken. Een deel blijft zowat verstokt staan, niet goed wetende wat ze zullen ondernemen. En net nu, geen lijnuniform te zien. Na een tijdje verandert de aankondiging in een verontschuldiging omdat het tramverkeer verstoord is. Daaruit begrijp ik dat het euvel ik opgelost. Het blijft rustig op het perron, ook al is er veel volk. De scholen net uit, hoop ik maar dat de trams snel terug 'op hun plaats' rijden. Maar de realiteit is niet zo simpel, weet ik. Wij, besluiten om ons naar de Groenplaats te laten voeren en van daaruit bovengronds huiswaarts te keren. Want, op de lijn die wij wilden nemen, is geen leven merkbaar. Nochtans werd over die lijn niks vermeld in de aankondigingen die ik hoorde. Vergetelheid? Wie zal het zeggen...
We nemen lijn 4. Een enkele pcc. Haast volzet met pattékesmadammekes van op de Groenplaats. Ik wil plaats nemen naast een vrouw die alleen zit op een dubbele zetel. Ze heeft haar handtas ruim naast zich op de zetel gezet, maar ze omarmt de tas. Haar blik spreekt boekdelen. Ze zegt niks, maar haar ogen maken me duidelijk dat als ik het lef durf te hebben naast haar te gaan zitten, ik dat duur zal betalen. O, jee... Net door die blik, heb ik zin me te zetten. Maar, bedenk ik me, dan krijgen we wellicht een scène. Ik kan me voorstellen dat ze de plaats vrij houdt voor een oud menske dat nog is aan 't opstappen. Je kent dat wel, niet goed te been ofzo. Ondertussen zal iemand de andere plaats innemen, de zetel vòòr haar en zal ik beslist de hele trip moeten staan. Da's niet zo goed in mijn toestand, dus geef ik de boze-blik-vrouw haar zin en zet me de zetel er voor. Het duurt geen minuut of ik aanhoor de toestand die ik net wilde voorkomen. Iemand wilde er dus plaats nemen. Een jonge vrouw staat haar zitje af aan de gedupeerde vrouw die haar plaats niet wordt gegund.
Ik zie dat lijn 12 en 2 voor ons rijden. Bovengronds lijkt het dus ook een janboel, wat logisch is, want lijnen worden omgeleid als er problemen zijn. Plus, ik ga me nou echt niet verdiepen in de vragen die in me opkomen. Ik ben nog lang niet aan 't werk en wil me er op die manier niet onnodig in verdiepen. De boel raakt echt wel opgelost zonder mij. Schooljongens geraken niet op de bomvolle tram. Er wordt wat gesakkerd op straat, ocharme. Enkelen onder hen vinden het leuk om foto's te nemen van de overvolle tram. Tja, er is er ene een tijd terug mee begonnen, klagende over wantoestanden op lijn 15 via facebook. Nu doen jongere gastjes dat na wellicht. Of, bewijsmateriaal voor de ouders omdat ze te laat thuiskomen... Ach, ik hoop ten stelligste dat dit niet zo is, het zou een trieste opvoeding zijn, moesten de kinderen alles op die manier moeten bewijzen. Ik hou het dus op onderlinge pret en een manier om een teleurstelling af te reageren.
Ik, zou alleszins een foto van hen hebben kunnen gebruiken om bij dit bericht te plaatsen...
Net na 9u 's morgens. Er stapt een klas schoolpuberkes op de tram. Ze hebben blijkbaar haast. Of, ze hebben niet voldoende kunnen afreageren in het zwembad, al zo vroeg in de morgen. Ze willen allemaal samen door de deuren en wrikken al duwend medeleerlingen spelenderwijs opzij om maar als eerste binnen te kunnen. Misschien heeft het te maken met een zitplaats willen of kunnen bemachtigen. Misschien vinden ze't gewoon leuk, om mekaar wat te dwarsbomen. Ik laat het in 't midden. 'k Merk wel, dat er zuchten ontsnappen van meewarig neeknikkende oudere passagiers, die dit gedrag beslist niet goedkeuren. De leraar sport, heeft er alleszins geen oog voor. Nogal dikwijls valt het me op, dat sportleerkrachten onderweg met hun meute, wel eens makkelijker verstek laten gaan. Discipline op de sportvloer is onontbeerlijk, maar onderweg valt het blijkbaar niet onder hun bevoegdheid... ofzo... Hoewel ik beslist niet alle verantwoordelijken over dezelfde kam mag scheren. 'k Heb ook al wel mensen met grote verantwoordelijkheidszin binnen de sportonderwijzers aan het werk gezien. Een waar genot. Wat 'mijn' leerlingen betreft, hier en nu... De haren van velen nog nat, want ze startten de dag met zwemles. Nou, 't moet toch koud zijn, zonder kap of muts. Het zijn maar enkelingen die zich niet beschermen tegen de koude. Of ze morgen ziek zullen zijn, zal ik wel nooit weten. Misschien is het voor hen een manier om proberen te ontsnappen aan examens, wie weet... Ze verspreiden zich over het voertuig. Er is zitplaats genoeg voor iedereen. Toch is er op een gegeven moment een dubbele zitplaats vrij gekomen. Een jongen neemt plaats. Ruim. Een andere wil naast hem gaan zitten, maar de gezetene wil hem de plaats niet gunnen. Z'n rugzak mooi in't midden van de zetel neergepoot, laat ie weten dat hij zal moeten blijven staan. De andere laat zich niet zomaar afschepen. Hij is sociaal vaardig. Ik let graag op zulke dingen. De manier waarop hij reageert, zorgt ervoor dat ie toch gaat zitten en de andere onderhoudt op een aanvaardbare wijze. De plager staat het toe. Ik denk: Wat is het toch snel gebeurd. Als je op zo'n moment nou net verkeerd reageert, zijn de poppen aan't dansen. Dan wordt spel, pesterij. En de leraar? Die is in gesprek met de bakvisjes van de klas. Hij let niet op de jongens. Die, weten dat uiteraard, en profiteren van het vrij spel dat ze krijgen. Gebeurt er daarom iets verkeerd? Natuurlijk niet. Zo is het leven. Het leven dat zij volop leren te leven. Met plus en minpunten. Schoolgaan is niet enkel school gaan...
Hupsakee, naar de koekenstad. Lekker afgesproken met een vriendin. Eerst toch maar een schuilplaats gezocht tegen een gevel van een huis, ter hoogte van de halteplaats. Koude regendruppels waaien in m'n gezicht, want een echt afdak ontbreekt. Gelukkig kan ik de eerste de beste tram nemen. Alle wegen leiden immers naar de Groenplaats... Wanneer ik terug zalig droogjes en een heel stuk warmer op een lagevloertram zit, trek ik me van het koude weer geen rist meer aan.
Een stopplaats verder komt een oudere man naast me zitten. Echt, een heel vriendelijk persoon. No offence, maar hij is duidelijk geen Antwerpenaar. Dit merk ik niet enkel omdat hij het dialect niet beheerst, maar een antwerps stadsmens start zelden een gesprek met de eerste de beste vreemde waarnaast hij zich zet in de tram. Fier als hij is op zijn roots, hoe plaatselijk ze ook mogen zijn, laat hij me al direct weten dat hij hier de weg niet kent, want hij is van Mol. Nou, oké...toegegeven, hij is dan toch van onze provincie... Ik laat hem weten dat ik in Mol ook m'n weg niet ken.
Regendruppels worden smeltende sneeuw. Het is dus een makkie om een conversatie te beginnen. In onze contreien blijft men immers elk jaar opnieuw de oogjes extra opentrekken als er sneeuw valt. 't Lijkt telkenjare weer een bewonderenswaardig iets, ook al kan je de vlokjes haast tellen. Het haalt zelfs het nieuws, elk jaar weer, die eerste vlokjes (ook de tweede en derde...) Op zo'n moment denk ik: 'Goed zo! Vertel hierover op het nieuws, dat is 't teken dat er geen ramp is gebeurd. De goednieuwsshow, of iets in dien aard.' M'n buurman krijgt het antwoord dat ie verwacht, want ik beaam. 'k Gooi er nog wat bovenop, door te antwoorden dat ie zich maar beter voorbereidt op het einde van de week. Er wordt veel sneeuw en koude verwacht. Het winteroffensief is gestart. Wat dacht je...? Yep... hij beaamt. Het weer zorgt steeds weer voor superinteressante gesprekken. Ach ja, tegelijkertijd is het een soort aftasten, wat voor persoontje naast je zit. Voor 't zelfde geld krijg je een 'hmm' als antwoord. In zo'n geval stopt wellicht de conversatie. De kans is ook reëel dat de persoon naast je, geen snars verstaat van wat je zegt. Voor 't zelfde geld ben ik een net ingeweken Poolse of Oekraïnse ofzo. Maar nee hoor, de conversatie is ingezet, de sfeer is gezet en de man vertelt olijk dat ie van winterweertoestanden veel weet. Hij was immers postbode, veertig jaar lang. Nu gepensioneerd. Toen, deed hij alles met de fiets of te voet. Veertig jaar in't zelfde dorpje. Dat was nog eens een tijd. In de winter kon ie zich warmen bij de mensen thuis. Dan kreeg hij regelmatig een kop koffie en zelfs een koffiekoek of iets lekkers aangeboden. Soms wel eens een borrelke, maar dat gebeurde helemaal niet zo dikwijls als het cliché in feuilletonnekes doet denken. Als hij het erg koud had, hoefde hij maar te vragen of ie zich effe mocht warmen en de deur ging wagewijd open. Jajaja... de mensen waren toen anders. De job had een veel hogere sociale waarde dan nu. Hij kende Jef en klein pierke en... iedereen kende hem. Als hij nu over straat loopt, wordt hij steevast begroet met 'goeie morgen facteur'. Ik ben het met de man meer dan eens. Tegen de tijd dat wij onze postbode leren kennen, wordt ie overgeplaatst en komt er een nieuwe kadee. Net, als het leuk begint te worden... Ik noem het postpesterijen, met een knipoog. Het is voor de postbode wellicht ook een pak plezieriger als ie spontaan door de mensen wordt begroet. Zo'n nieuwe, is dikwijls erg zenuwachtig en geconcentreerd in de weer, dat die je groet niet eens hoort. Komt ie iets persoonlijk afgeven, dan schrikt ie al op als je hem/haar nog een fijne dag verder wenst. Nee hoor, buurman is er terecht erg blij om dat ie de goeien ouwen tijd nog had bij de post. Met de geneugten van het goeie en slechte weer in alle facetten erbij genomen.
Hij moet er uit, laat z'n compagnon die achter ons had plaatsgenomen, weten. Voor alle zekerheid nog maar eens gevraagd of dit wel de juiste halte is. Een groet kan er nog af. Ja... deze doorgewinterde facteur, weet nog dat een groet krijgen, een mens deugd kan doen. Hij laat het blijken.
de wereld is om zeep, er gebeuren rare dingen rondom mij
Van het MAS naar huis. Lijn 9 is afgeschaft. Pech. Het moet dus anders. Het moet met een overstap. Keuzemogelijkheden genoeg. Het regent, dus we willen maar best een zo droog mogelijke keuze maken. Dat, houdt ook in, dat we rekening willen houden met wachthokjes die niet, yep, lees duidelijk: NIET meer geïnstalleerd zijn. Het is immers zondag. Daar is niks mis mee, maar als we dan net ons voertuig gemist hebben, staan we een kwartier te scheelogen in de regen. Dat willen we voorkomen natuurlijk. Trouwens, 'k moet er rekening mee houden, dat ik maar weer eens zonder weerstand zit hé... We overwegen dus waar we 't best overstappen van bus 17. Ik weet niet of er een omleiding is. Man wordt er ook goed in. Hij is practischer dan ik. Typisch mannelijk, denk ik. Ik ben een warhoofd. Wanneer er meerdere mogelijkheden zijn, gok ik maar wat, over het algemeen. Hij heeft snel een overzicht van de verschillende overstapplaatsen en stelt al snel voor om mee te rijden tot aan het kruispunt met de Belgiëlei en de Lange Leemstraat. Daar kunnen we dan overstappen op tram 4. Haaaa... dien overstap zag ik over het hoofd. Aan die halte staat wel degelijk een wachthokje, geloof ik. Maar langs de andere kant, is het soms zo druk op lijn 4, dat als je daar opstapt geen zitplaats meer vindt. Da's nu niet aan mij besteed. Ook dat wil ik voorkomen. Luxeprobleem, 'k weet het. Maar nu, mag ik me dat veroorloven. Ik ben veel te snel moe. Dan denk ik plots aan het centraal station. Daar kunnen we in de pre-metro lijn 9 nemen. Dat zijn meestal lagevloertrams of op z'n minst gekoppelde pcc's. Zitplaats aanwezig dus! En... met die lijn, zijn we sneller thuis. Ook dat telt mee als je snel moe bent. Die optie wint het, dankzij mijn makkelijke echtgenoot die toegeeft.
Op de roltrap naar beneden, worden we geconfronteerd met spelende, vooral domme jongeren. Een jongen en een meisje, puberkes, lopen op de roltrappen die dalen, naar omhoog. Zij, geeft het al snel op. Hij, niet. Hij wil snoeven, vermoed ik. Hij loopt tot vlak voor m'n voeten om dan bruusk om te draaien en weer naar beneden te stormen. Ik zeg niks. 't Is niet mooi van me, maar ik hoop vanalles. Vooral dat ie een lesje leert waaruit ie afleidt dat dit helemaal niet hoeft. Maar ach... eigenlijk... ik ben ook jong geweest. Hoewel ik dit gedrag nooit vertoonde, heb ik beslist ook domme dingen gedaan... Eens we goed en wel op het perron komen, zitten die jongeren in een groepje van 6 op de grond. Ze zorgen ervoor dat iedereen hen opmerkt. Ze zijn zo opvallend mogelijk. Maar ze doen niks meer dat niet hoort, volgens de regels van de wetgeving. Onze tram komt er snel aan. Chanse!!! We stappen in en zetten ons helemaal achteraan. Ook de pubers zijn ingestapt. Het geluid zwelt enorm terwijl ze zich ook naar achteren begeven. Eén van de jongens vraagt naar waar deze tram rijdt. Ik kan het niet laten, wat sarcastisch te vragen of ze dan niet gelezen hebben wat er op de tram staat...? Ik merk droogjes op, dat dit duidelijk leesbaar op de lijnfilm staat én aangegeven staat op het perron. De jongen antwoordt dat ze niks hebben gelezen, ze zijn maar op een tram gestapt. Ze moeten naar Mortsel. 'Nou' zeg ik: 'Jullie rijden naar Deurne.' Ik moet de jonge kerel enkele malen herhalen dat ze de volgende halte beter uitstappen om lijn 15 te nemen. Gelukkig zijn de meisjes iets oplettender en sleuren ze de kerel er mee af de volgende halte. En, ohhhhh... wat doet de stilte goed. De andere passagiers achteraan zitten bewegingloos terwijl dit alles geschiedt. Eén man zie ik glimlachen wanneer de jongeren zijn uitgestapt. Ik denk hardop: o, jee, als die kerels onze toekomst zijn, staat de mens er niet zo goed voor... Hopelijk is er nog hoop...
De man z'n lippen krommen zich lichtjes, of beeld ik het me in? De anderen blijven stoïcijns onbeweeglijk recht voor zich uit staren. ... Of... zou de wereld al om zeep zijn...?
Ik moet er uit vandaag. Gedachten verzetten is dringend nodig. Doen dus. Dat beetje motregen is het einde van de wereld niet, maar zorgt er misschien wel voor dat de trams niet bomvol zitten. Het leven is aan de durvers. Wij, besluiten naar hartje Antwerpen te trekken. Er is immers in De Dames een bloemententoonstelling. Nou, dat wil ik wel eens zien. 'Kan best aardig zijn', probeer ik manlief te motiveren. Ik vraag, hij draait. Lief toch! We nemen tram 4, om dan nog een wandelingetje te maken, naar de Meir, waar het gebouw van bestemming is. Bij het opstappen toch eventjes een kleine babbel gemaakt met de chauffeur. Lang geleden gezien, je kent dat wel. Hij wist niet dat ik 'out' ben. Nu wel. Toffe kerel. Soms, kan je gewoonweg mensen niet zomaar even toeknikken en verder gaan. Vandaar de kleine babbel. Maar al gauw ga ik zitten. M'n man hield een plaatske vrij. 'k Zei toch al dat ie lief is hé...
Ik wist niet eens dat op de Meir een gebouw van de school De Dames is. Zo leer ik nog wat bij. De tentoonstelling is best aardig. Hier en daar staan er heuse kunstwerken opgesteld. Een bloemist is niet simpel een bloemverkoper meer. Ze moeten kunnen presenteren. En hoe...! Een kleurenpraal in mooi gecreëerde decors. Het gebouw als basisachtergrond. Het mag tellen. Ik zou zeggen, voor zover ik er iets van ken; onder anderen renaissance, maar ook een ruimte met Delftse blauwe tegels als decor. Spijtig genoeg dringend aan onderhoud toe, maar het zal wel heel wat kosten. We wandelen nog wat rond en nemen na een tijdje te tram naar huis terug. Ook nu weer valt het goed mee.
Er is voldoende zitplaats. Twee meisjes achteraan hebben muziek luid staan. Techno. Zelf praten ze ook heel luid, uiteraard om de muziek te overstemmen. Domme bakvissen toch... Maar ik zeg niks. Niemand zegt er iets over. Gelukkig stappen ze al snel uit. Oef...! Rust nu. Net voorbij Berchem Station is er een drukte van belang. Politie met blauwe zwaailichten doen vermoeden dat er een zwaar ongeval is gebeurd. Gelukkig is dit niet zo. Er staan praalwagens, enkele reuzen, hopen zwarte pieten en uiteraard dit allemaal onder veilige begeleiding van de lange arm der wet. Ze nemen de hele brug in beslag. Uiteraard niet op de tramroutes, maar ander verkeer wordt zo te zien omgeleid. We rijden niet snel, en iedereen kijkt naar het zelfde plaatje. Zowat alle zwarte pieten zitten nog in hun stoetroes, vermoed ik en ze wuiven uitbundig naar de tram. Kindjes op de tram kijken verbaasd en wuiven zo'n beetje op automatic terug. Ze kikkeren er van op. Niet enkel de kindjes zijn mikpunten van de pieten. Ook de volwassenen worden ferm toegewuifd. Gelieve het spel mee te spelen en terug te wuiven. Normaal gezien doe ik zoiets makkelijk mee. Maar vandaag niet. Ze moeten het maar met een knikje stellen. Eén van de pieten doet teken, roept dat we moeten uitstappen, hen vergezellen. 'k Denk in mezelf: " 'k Zal mij es spoeien zeker..." Te moe. Goed argument. Aan de volgende halte stappen nogal wat jonge kereltjes op. Kleinere kinderen met ballonnen in alle maten en kleuren. De wat grotere binken met zakken vol snoep. Al snel wordt de tram een snoepbar. Ze proeven, lusten het wel en slikken het door. Wanneer ze't niet lusten, spugen ze't uit... Eerlijk...? Nee, niet allemaal, wel een enkeling. Maar 'k vind het toch maar vies.
Nog niet gauw stapte ik zo graag uit de tram. Met dank aan Sinterklaas...
Ik kom aan het perron. Mijn perron. Ik deel het ook hoor, geen probleem. Maar een mens eigent zich dingen toe, waarvan ie regelmatig gebruik maakt. Zo gaat het ook met dit perron. Dicht bij huis gelegen. Daar neem ik steeds de tram en dat maakt het dus buiten het eigendomsrecht van vele anderen, ook van mij.
Een hele tijd terug, brak men het oude wachthokje af. De Lijn was immers gaan samenwerken met een andere firma. Die zorgde voor eigen infrastructuur binnen het straatmeubilair in verband met het openbaar vervoer. Die wijziging heeft voor nogal wat problemen gezorgd. Het ging zo ver, dat de Stad limieten moest leggen aan de wantoestanden, door boetes uit te delen aan de firma. Het wisselen van de wachthokjes gebeurde inderdaad op erbarmelijke wijze en soms heel erg ondoordacht gevaarlijk, voor de passagiers. Maar, deze omstandigheden flink doorgebeten, kwam het bewuste nieuwe wachthokje er. En na nog wat geduld, lag het perron er op een gegeven moment terug veilig voor iedereen bij. Goed zo. Speekmadol en bank vooruit!
Een korter tijdje terug, merkte ik plots op, dat men weer aan de slag was gegaan op het perron. De boel werd terug open gegooid. Eventjes later, was het nieuwe wachthokje ribbedebie. Weg dus. Gelukkig heeft men de grond terug mooi gelijk gemaakt en de dals terug gelegd. Maar het wachthokje blijft weg.
Ik kom er aan. Er staat een mevrouw. Ze vindt het maar niks, zo zonder beschutting. Vandaag hebben we chanse. Het is mooi weer. 'Volgende week', zegt ze: 'gaat het vriezen. Dat zal wat anders zijn.' Ze jammert over het barre vooruitzicht. Wat wel meer gebeurt op zo'n moment is dat de fout uiteraard bij De Lijn ligt, volgens de gedupeerden in regen en koude. Ik neem het op voor De Lijn, bij deze. Verdedig waar nodig en leg uit wat ik weet, niet veel maar toch meer dan niks, over deze situatie. De Lijn wordt gezuiverd van blaam waar nodig. Mevrouw wordt lichtjes overdonderd. Haar kritiek smelt. Net op dat moment komt een tram aangereden. Mooi op tijd.
Na ietwat meer dan twee weken, mag en kan ik nog eens verlucht worden. Het doet goed en ik vier het door een tripje naar het Schoonselhof te maken. Uiteraard, met het openbaar vervoer. Daarvoor moet ik overstappen. Ik zal als alles naar wens verloopt, een klein uurtje onderweg zijn. Tenzij... ik echt veel chanse heb met het overstappen en alles supervlot verloopt, haal ik het zeker in iets minder dan drie kwartier. Aan pech en tegenslag denk ik niet. Dat is, wat mij betreft, momenteel peanuts. Ik neem tram vier. Een enkel pcc'ke, redelijk gevuld. Er is nog één zitplaats vrij. Een jonge vrouw met een grote hond, zit in het midden van een dubbele zetel. Haar hond, braaf voor haar voeten. Er staan verschillende mensen recht, maar niemand doet moeite om gebruik te maken van de vrije plaats. Ik denk: Wauw... da's gereserveerd voor mij!!! Zonder dralen, want ik heb geen zin om te blijven staan. Ik ben erg snel moe, zie je. Ik vraag haar dus of ik kan plaats nemen. Ze laat me aan het venster zitten, trekt een ietwat verveeld gezicht, maar dat negeer ik. Integendeel, ik dank haar beleefd. Verder geen reactie. Ze laat de hond nu naast haar liggen, zitten of steunen. Het dier is absoluut braaf. Een grote, lamme goedzak. Goed verzorgd, want geen geur. Daar durf ik wel eens ergerlijke last van hebben, dan moet ik uitstappen. Nu dus niet. Aan de Nationale Bank stap ik uit om daar over te stappen op tram 24, of bus 290. Het maakt niet uit. Het is aangenaam om te weten dat ik op deze manier niet te lang zal moeten wachten. Ook al schreef ik eerder dat het nu niet belangrijk is voor me, het is toch redelijk koud. Nog geen vijf minuten van m'n lieve leventje wordt geëist.
Bus 290 wordt m'n vervoermiddel. Er staat nogal wat volk te wachten, maar niet getreurd er is plaats genoeg op de bus. Ik groet de chauffeur bij het instappen. Hij knikt. 'k Neem plaats nog ver vooraan in de bus. 'k Laat me 'vervoeren' door de stadsrit. Rustig verkeer, rustige mensen, rustige stad. Na een tijdje valt me op, dat al tientallen mensen zijn opgestapt, maar enkel één persoon groette de chauffeur. Laat dat dan nog net een dame zijn die als eerste instapte, met achter haar nog een zestal andere reizigers. Zij wilde -vermoed ik- haar levensverhaal gaan vertellen, maar door het gedrum in haar rug, lukte dit helaas niet. Ze moest verder... De chauffeur glimlacht eventjes naar haar, maar laat de boel rustig draaien zoals 't verloopt. Wat later, op het Zuid, stapt een man op. Hij heeft z'n betaalkaart in de hand. Dat doet mij denken aan het feit dat ik dat niet deed. Ik liet de chauffeur niks zien, uit gewoonte vrees ik. Door veel met de tram mee te rijden, hou je de kaart niet bij de hand als je instapt. Bij de tram kan je immers via verschillende deuren instappen, niet enkel bij de chauffeur. De instappende man, steekt gretig z'n kaart in de ontwaarder bij de chauffeur. De chauffeur vraagt waar ie wil uitstappen. De man aarzelt. Chauffeur herhaalt de vraag. De man antwoordt. Chauffeur tikt in het apparaat en het piept. Chauffeur laat weten dat reiziger een euro moet bijbetalen. Man reageert niet. Chauffeur herhaalt. De man zegt dat dit niet kan. De chauffeur zegt dat de man verschillende zones doorreist en daarom moet bijbetalen. Er staat niet voldoende meer op de kaart. De man herhaalt dat dit niet zo is. Ik zie dat de chauffeur de rit annuleert alvorens het te laat is. Hij zegt rustig tegen de boos wordende man, dat als ie niet wil betalen, hij dan op een andere manier z'n rit zal moeten verder zetten. De man z'n stem is ondertussen verstaanbaar tot achterin de bus, vermoed ik. Hij is kwaad. Hij blijft herhalen dat ie die rit alle dagen maakt en nog nooit meer heeft moeten betalen. Weer legt de chauffeur de zonekwestie uit, maar de man z'n oren, noch z'n wil staan zonegericht. Spijtig eigenlijk. Omdat de man maar blijft argumenteren, hoort ie niet naar waar het echt om gaat. Even lijkt het of ie gaat uitstappen, maar dan bedenkt ie zich, haalt een euro uit z'n vestzak en betaalt. De chauffeur tikt de rit weer in op de kaart. De man is boos, verwijt de chauffeur dat pikken niet mag, zene manneke.
Gelukkig gaat de man, ook al is hij serieus in z'n gat geschoten, niet zo ver om de chauffeur uit te schelden voor rotte vis. Hij gaat al mokkend zitten. De chauffeur die de man volgde via de binnenspiegel, z'n ogen kruisen de mijne. Hij lacht me toe. Dat vind ik knap hoor. Door dit kleine gebaar, merk ik dat de chauffeur het niet aan z'n hart laat komen. Hij zet z'n weg rustig verder. Da's nen echte prof zie! Ik glimlach hem toe.
Het is een regelmatig voorkomend euvel. Grappige tint was het taalgebruik. De man is Afrikaan. Spreekt goed Nederlands, zelfs hier en daar dialect, maar met een zwaar accent. Het ging allemaal zo vlotjes, gebrekkig, sappig getint en bleef binnen de grenzen. Als ik in uniform zou zijn geweest, had ik me bij de man gezet om hem rustig te vertellen wat de chauffeur hem probeerde bij te brengen. Maar nee, nu niet. Niet zonder het herkenbare item en trouwens, ik heb er nu de energie niet voor. Misschien, heel misschien weet de man het allemaal wel, maar probeerde op die manier wat goedkoper te reizen. Misschien lukt het soms. Maar ik geef hem graag die kleine kans dat het niet zo is. Dat heel, heel erg misschien hij het echt niet wist.
M'n ritje is erdoor vlotjes op vooruit gegaan. Al vrij snel moet ik er uit ...om een wandeling te maken, genietend van de pure rust, op het Schoonselhof.
Dag meisje met het ijsje aan het raam dag beentjes van het meisje in de tram dag bengeling en tingeling dag Marokkaan dag Indiaan dag onderdaan dag mevrouw getrouwd met uw sjakosj dag meneer in de weer met uw moustache dag gast, ik zie u groeien aan uw rugtas dag Turk, dag snurker uit de Late Nacht dag Chinees dag Kongolees dag Kees dag Jood, dag tingeling, dag rode muts, dag kleine duts in de te grote koets dag blinde en dag hond dag blind verbond dag hanger in de lus dag muisje in de hoek dag denker aan het venster dag oortjes in de oren van de stille zanger dag reizigers allemaal dag elk verhaal dag alle taal dag alle reizelingen in de bedding van de stad dag, dag, dag, dagelijks klinkt in ons heelal de tingeling
Het is weer zo ver. Met Respect op De Lijn, beginnen we weer een nieuwe actie. Dit jaar genieten we van een samenwerking met nogal wat bekende namen. In de eerste plaats is er Bernard Dewulf, die een zeer treffend gedicht maakte voor onze poëzietram. Dan zijn er Johan Petit en Vitalski die het eerder deze week voorlazen op de Rooseveltplaats. Filmke terug te vinden op m'n profiel in Facebook. Daar ik dit jaar niet actief meewerk, ben ik niet van alles op de hoogte, dus kan het zijn dat ik namen oversla. In elk geval vind ik het prachtig dat elk jaar weer mensen te vinden zijn die zich mee willen inzetten. Eerder deze week hoorde ik iemand zeggen dat het woord 'respect' misbruikt wordt. Die persoon walgde daarom van dat woord. Hiermee ga ik niet akkoord. De inhoud van een woord wordt niet lelijk omdat het woord misbruikt wordt. En daar gaat het toch om. Als we nou met z'n allen 'de anderen' behandelen zoals we zelf willen behandeld worden, zouden er geen problemen zijn op het openbaar vervoer. En, ook al lees of hoor je dikwijls over zaken die absoluut niet kunnen, de grote meerderheid houdt zich aan die normen. Niettegenstaande is zo'n actie nodig, om mensen er blijvend bewust van te maken.
Gisteren begon de actie dus. Afspraak Astridplein voor de persvoorstelling. De gedichtentram, de schrijver, een groep muzikanten om 'U' tegen te zeggen, de ontwerpers van de poster en vele andere medewerkers én vakbondsafgevaardigden waren aanwezig. Ik ook. Passief medewerker, want ook al kan men dit jaar niet op me rekenen, ik blijf op de hoogte. Ik kon erbij zijn, want voelde me goed. Heus, nee, 'k heb er geen spijt van. Eerst gaf Eddy Maes uitleg over de actie. Bernard Dewulf gaf uitleg over hoe het gedicht tot stand kwam en las het dan voor. De drie muzikanten zorgden voor een swingende toets, spijtig niet versterkt, want in open lucht. Een bedanking voor de ontwerpers van de mooie affiche, mocht ook niet achterwege blijven. En wij, de rest dus, genoten en mochten een rondje Astridplein rijden. Dit jaar worden kaarten uitgedeeld aan passagiers en chauffeurs, waarop ze kunnen invullen wat voor hen respect betekent. Een aanvulling van het gedicht als het ware. Er zal later eentje uitgepikt worden. Als ik het goed voor heb, zal ook Bernard Dewulf hiervoor instaan. En de winnaar verdient... een prijs. Daar mijn interesse niet naar die prijs gaat, is me ontgaan wat dat zal zijn. Typisch... De tram op zich mag worden 'gespot' en een fotootje mag je altijd op Facebook zetten, op het profiel dat Eddy Maes aanmaakte voor Respect op De Lijn. Best leuk toch! Op zondag 16 december wordt de actie afgesloten met een brunch voor de chauffeurs in Centrum De Wijk, Antwerpen Noord. Daar wordt bekend gemaakt welke chauffeur per stelplaats de prijs wint. De prijs van de winnaar van de mooiste foto, wordt persoonlijk overhandigd.
Ik genoot dubbel want, zag enkele mensen terug, die ik een hele tijd niet had gezien. En... dat deed goed! Een leuke babbel, een glimlach, meer heeft een mens niet nodig om er een goed gevoel aan over te houden. Daarenboven, kwam de zon ons vergezellen. Niks dan stralende mensen dus...
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
foto: nieuws.be.msn.com
Bernard Dewulf schreef:
