Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
15-09-2013
lang leve zondag
Je merkt het. Retibo is in optocht. Om te juichen is het nog wat vroeg, maar er komen stillekesaan meer voertuigen in omloop met dit nieuwe ontwaardingssysteem. We kregen een bericht hierover. Digitaal tegenwoordig, wat ik heus apprecieer. In dat berichtje liet men weten hoe wij onze nieuwe vrijverkeerskaart kunnen registreren (heet het zo???). Tot hiertoe moet ik m'n kaart uit de De Lijn-houder halen, want anders lukt het niet. Vind ik maar stom se. Stel je voor dat iedereen die z'n kaart wil ontwaarden, die uit de houder of portefeuille moet halen. Al dat gepruts zal het instappen erg traag doen verlopen. Net zoals nu, wanneer mensen hun kaarten ontwaarden en zich mooi zodanig zetten dat niemand nog kan passeren. Maar oké, we zitten in testfase hé. Er is dus nog wat aanpassingswerk aan de winkel.
Op weg naar 't werk belanden enkele jonge gasten op de tram. Ze hebben de nacht doorgewroet. Uitgaansleven, want het is zondag. Genoeg, of beter, te veel gedronken, maar volgens mij heeft er zeker ene ook pepmiddelen ofzo geslikt. Die kerel houdt niet op met zingen, vanalles roepen en dansen in de tram. 'k Heb al aan de chauffeur laten weten dat ik ze in 't oog zal houden, maar vooral niet te snel zal optreden, daar ik hen zeker niet de indruk wil geven, te provoceren. 't Is namelijk niet zo dat ook al daag je niet uit, dat zulke tiepetjes het ook zo ervaren. Ik ben nog niet in uniform en dat vind ik enorm belangrijk als er moet opgetreden worden. De ruit is m'n spiegel. De weerkaatsing verraadt me visueel wat ie allemaal uitspookt. Er stappen enkele vrouwen op de tram. Hij spreekt hen aan, doet onnozel, maar de dames zijn wijs genoeg. Ze reageren niet. Hij gaat weer naar achter. Voor efkes. Dan komt ie bij één van de vrouwen uitdagend staan dansen en begint een tirade. 't Is welletjes geweest. Ik sta op en vraag hem authoritairder dan ik graag doe, maar zeer correct om zich rustig te houden en braaf te gaan zitten. Het helpt, wonderbaarlijk waar. Soms sta ik echt versteld. De kerel stelt me enkele vragen over de rit, maar eigenlijk is het een manier om in goede papieren te komen. Ik speel mee en leg hem uit waar hij naar vraagt. Ik blijf rechtop staan, duidelijk zien én gezien worden, heet dat dan. Even later stappen de kerels uit. Ik doe teken naar de vrouwen: 'Oeffff...' Glimlachend veeg ik het zogezegde zweet van m'n voorhoofd. Ijs gebroken. Ze vinden het maar niks, zo 's morgens op de tram. En ik begrijp hen volkomen. Zij zijn net als ik, op weg naar hun werk en het laatste dat ze willen is, dat zo'n lastpak wat apenkuren tentoon spreidt. Ze bedanken me en dàt is het leuke aan m'n job. Ook al ben ik eigenlijk nog niet bezig.
Wanneer ik een tijd later wel in m'n werktenue meerij, stappen mensen op met dozen gevuld met kippen. Andere passagiers vinden dat soms wel grappig. Een man merkt de kippen op en wil zo'n doos wat openen om ze beter te kunnen zien. Maar z'n vrouw, of toch de vrouw die hem vergezelt, belet het hem. Danku! De echte drukte ontloop ik echter, want m'n werktijd zit er op.
't Is autovrije binnenstad in Antwerpen vandaag. Omleidingen en gevaarlijke fietsers of voetgangers komen niet meer in m'n gezichtsveld. Op zo'n dag wanen zwakke weggebruikers zich soms wat té veilig op straat. Trams blijven immers wél rijden hé. Maar ik wordt er niet mee geconfronteerd. Nouja... toch niet tijdens m'n werkuren...
Om één of andere reden die me onbekend is, lijkt een bepaalde bus niet te rijden. Wanneer we met lijn 19 door de Kerkstraat rijden, zijn er wachtenden die me vragen waar bus 23 blijft. Zoals wel meer het geval is, denk ik dat men misschien overdrijft als er gezegd wordt dat ze al langer dan een kwartier staan te wachten. Regelmatig zijn mensen boos en overdrijven dan de wachttijd als ze hun beklag doen. Natuurlijk mag ik niet iedereen over dezelfde kam scheren. Ik kan echter niet telkenmale contact nemen met dispatching wanneer men hierover klaagt, om te vragen of die of die bus wel of niet op tijd rijdt. Da's echt onbegonnen werk. Ik sus de wachtenden met een: "De bus zal heus wel komen," in de vaste overtuiging dat het wel degelijk zo is. Het valt me op dat mensen op verschillende haltes waar we passeren, duidelijke lichaamstaal spreken... helaas negatief. Conclusie wordt dus getrokken. Ik besluit de volgende halte uit te stappen en te wachten op die bus 23, want vermoed dat de chauffeur wel eens kop van jut zou kunnen zijn.
Na bijna 20 minuten komt de bus er aan, redelijk volzet, maar niemand klaagt. We komen aan het kruispunt Schijnpoort en de lichten doen het niet. Voor de tram, is dat niet echt een probleem. Die kan heel zachtjes bollend aandringen om doorgang te krijgen. De bus echter staat snel vast in zo'n situatie. De boel is compleet geblokkeerd. Ieder voor zich is hier de juiste terminologie. Bumper tegen bumper proberen automobilisten een klein gaatje te vinden om toch maar als eerste en vooral zo snel mogelijk door de verkeersknoop te ritsen. Helaas... pindakaas... Een grote vrachtwagen staat op het kruispunt, mooi in het oog van de roos. Een jonge man staat op het kruispunt en probeert orde in de situatie te scheppen. Hij doet het wat onzeker, maar de bedoeling is duidelijk goed. Na nogal wat gesukkel kan hij zelfs iedereen zo ver krijgen om effe te wachten en zo plaats te maken, zodat de grote vrachtwagen van het kruispunt kan rijden. Ik, denk er het mijne van. Hij bedoelt het goed, maar o wee, die kerel gaat een sigaar krijgen als de polìs er aan komt.
Al gauw horen we de sirene. Misschien heeft wel iemand gemeld aan de politie dat er een gek op het kruispunt staat. 'k Kan me ook wel inbeelden dat het op 't eerste zicht zo lijkt, als je 'r net arriveert. De zwaan zwenkt met alle gemak tussen de auto's door en maant de man (van afrikaanse origine, totaal onbelangrijk, maar o wee als het om een gemeende 'gek' gaat...). De man wilde weggaan, maar komt naar de strenge zwaan, de duidelijke richtlijnen volgend. Nu zie ik het... hij is vrachtwagenchauffeur. Hij had z'n vrachtwagen opzij van het kruispunt gezet om te trachten het verkeer te ontknopen. De zwaan gaat met de man naar z'n vrachtwagen, duidelijk niet (of interpretteer ik het wel goed, duidelijk wél) in z'n sas. Papieren moeten worden uitgehaald. Boete en ambras. Ocharme. Stank voor dank. Eigenlijk vind ik dit erg onrechtvaardig. Door de gemeende ontknoper, zijn een reeks automobilisten al lang kunnen verder rijden. Dat had hijzelf ook kunnen doen trouwens, maar nee, hij wilde iets goeds doen, middenin de ochtendspits.
Ondertussen staat die ellendige verkeersknoop nog steeds aan te groeien. Die boete is immers belangrijker dan de ontknoping voor de zwaan. Ik zeg luidop denkend dat als ik hier en nu automobilist zou zijn, ik ferm op mijne claxon zou gaan drukken. Tja, een beetje rebels ben ik wel. Maar al te graag zou ik uitstappen om de ontknoper bij te staan, en het duidelijk te maken aan de zwaan. Maar ik weet zo goed als zeker dat als ik dat doe, ik ook hommeles heb. 'k Zie het zo al voor me: 'Wat komt gij u hier moeien in 't midden van 't kruispunt, madammeke van De Lijn? Ziedegij misschien niet dat ik volop bezig ben! Niks te maren, ge zoudt u beter bezig houden met de buschauffeurs die zich in't midden van een kruispunt installeren om de boel op te stroppen...' Nee, dank je. 'k heb het ooit nog meegemaakt dat bij sommige poliskes een lijnuniform als een rode lap op een stier werkt. M'n rechtvaardigheidsgevoel dwingt me om eveneens hierbij te voegen dat lang niet alle zwanen zo'n grmplfffffters zijn, gelukkig maar.
Goed voel ik me niet bij m'n neutraliteit. 'k Vind het ook wel wat laf van me. De buschauffeur legt z'n hand op de toeter en houdt niet meer op met claxonneren tot ie eindelijk van het kruispunt kan. De toeter heeft hem mee een weg gebaand. Knap gedaan. Na een klein kwartier op dit kruispunt, heeft ie zich en de immens geduldige passagiers kunnen vrij maken. De chauffeur. Mijn vriend.
De tram die we willen nemen is aan de late kant. Tja... de reden ken ik niet, en is niet belangrijk voor me. Vandaag ben ik passagier en tijd is m'n vriend. Vanzelfsprekend zit er nogal wat volk op het voertuig, wanneer we dan toch kunnen instappen. Er is geen plaats meer om samen te zitten. M'n ega zet zich op een enkele zitplaats en ik merk nog een vrije plaats op een dubbele zetel. Mevrouw heeft zich echter zodanig breeduit neergeplant, dat ik haar moet vragen plaats te maken. Eerst doe ik dat aan de hand van m'n lichaamshouding. Meestal is dat voldoende, maar nu niet. Ik moet het duidelijk vragen, voor een zuchtende dame zich enkele cms wil verschuiven. Héhé... het leven is een strijd... Reageren doe ik niet, want ik heb al lang door dat dit maar negatieve gevolgen teweeg zal brengen. Ze rommelt in haar tas en stoot me. Geen reactie. Ze leest wat in haar boek, hoewel ik haar er eerder van verdenk gewoon maar te staren naar de letterkes, maar ach, ze doet maar hé. Na enkele minuutjes gaat de tas weer open. Deze keer neemt ze haar gsm. Ze stoot me weer. Pokerface. Gsm weer weg. Stoot. Nougatbollen reactie. En zo gaat het maar door. Telkens stoot ze me aan. Haar minder subtiele manier om me aan te geven dat ze liever die hele verdomde bank voor zich alleen wil hebben. Nou... ik laat me heus niet kennen en blijf mooi zitten op het kleine plaatske dat ze me tegen haar zin afstond.
We komen aan een halte en haar lichaamstaal verraadt me dat ze direct zal rechtveren om vliegensvlug haar plaats te willen verlaten. Ze grabbelt haar tas en nog een zakje bij mekaar, rommelt nog snel wat en geeft dan inderdaad aan dat ze weg wil. Ik ben absoluut geen contrair mens en zal maar al te blij zijn als madam uit m'n zicht verdwijnt, dus leg ik haar niks in de weg en sta snel op om haar de nodige ruimte te verschaffen. Ze gaat in de doorgang staan en ik zet me weer op dezelfde plaats als tevoren. Maar, ze stapt toch niet uit. De volgende halte zal ik uitstappen, daarom schuif ik niet dichter naar het raam toe. Ze zet zich weer voor me en wil weer zitten, maar deze keer op de plaats waar ik zit. Ik kijk haar zo dom mogelijk aan, zeg niks maar staar gewoon wat met grote vraagtekens in m'n ogen. 'Makkik zitten' vraagt ze me op een ongedurig toontje. 'Ik moet er deze halte nog niet uit, maar wel de volgende.' Natuurlijk blijf ik niet zwijgen. 'Tja... ik ook.' Laat ik droogjes weten. 'Jamaar, ik wil graag op die uiterste plaats zitten omdat ik dan sneller kan uitstappen. Ik moet m'n trein halen en wil dus eerst van de tram.' 'Tja...' zeg ik haar. Alsof deze drie letterkes mijn hele weerlegging behelsen. Er wil nog wel een schouder opgehaald worden, maar meer energie kan ik echt niet aan deze vrouw besteden. Eigenlijk krijg ik moeite om niet in een lachbui uit te barsten. Maar goed opgevoed als ik ben, beheers ik me met een bovennatuurlijke wilskracht. Zij... staat op barsten. M'n man heeft gemerkt dat er wat loos is en komt naar me toe, wringt zich naast me op de zetel en vraagt wat er scheelt. Hiervan neemt madam gebruik om zich neer te vleien op zijn zitje. Ze doet me denken aan een straaljager die neerstort, of een koopjesjager klaar voor het openen van de deuren op de eerste koopjesdag in Harrods. Ik zeg hem, -m'n man dus- dat er helemaal niks aan de hand is, maar dat tuttewutje het zelf niet door heeft.
Natuurlijk werk ik op deze manier haar ontploffingsgevaar in de hand. Maar ik kan het echt niet laten. Ze doet het zichzelf maar aan uiteindelijk. En wij tweekes, verlaten de volgende halte lekker rustig het trammeke en wandelen het akkefietje kauwend al lachend huiswaarts toe. Daarbovenop, doen we dat in een stralend zonneke.
Niks te zagen en nog minder te klagen tijdens de meeste ochtenden. Natuurlijk moet ik hier en daar wel eens iemand vragen toch maar met de voetjes op de grond te blijven, letterlijk dan. Of, zoals gisteren, op m'n ondertussen eigenwijze manier te kennen geven dat zo'n open drankblikje op het openbaar vervoer niet gegeerd is. Eigenlijk had ik te laat gezien dat het om bier ging. Maar tja, 'k verwacht ook niet dat iemand om 8u 's morgens al aan het bier zit, op weg naar 't werk. Ik vermoedde eerder een stimulerende (vanwege de massa's suiker) frisdrank ofzo. De kleur van het blikje kwam ook overeen met een niet nader te vernoemen (gene reclame maken voor ongezonde voedingswaren alstublieft) populaire drank, zie je. De man in kwestie, verontschuldigde zich en was o, zo braafkes. Daarom liet ik het maar bij de boodschap die ik reeds gegeven had. 'k Had maar beter moeten opletten. Normaal gezien komt men er niet zo makkelijk vanaf als er alcoholrijke drank wordt gedronken op onze rijdende vloeren. In zo'n geval, krijgt men een tripple choise. Ad fundum, ja... ook om 8u 's morgens, rustig uitstappen en de drank nuttigen op het perron al wachtende op het volgende voertuig, of, het blikje bij de volgende halte in de vuilbak kieperen en mee verder rijden. Maar gisteren niet dus. Hoewel, de brave kerel de volgende halte uitstapt, zonder dat ik de hele uitleg heb gedaan. Soms is zwijgen echt goud!
Vandaag is het erg rustig. Op het perron spreekt een oosterse vrouw me aan. Ze is net weduwe en loopt verloren tussen de administratieve rompslomp die ons landje eigen is, na een overlijden. Pensioen, bank, districtshuis, ocmw, RVA, ze loopt het allemaal langs en ze wordt van het kastje naar de muur gestuurd. Ik voel erg met haar mee. Ze heeft geen kinderen, is alleen. Ze ziet er een fijne dame uit. Natuurlijk weet ik wel dat zo'n toestanden zowiezo al moeilijk zijn, zonder de nodige emotionele lading erbij. Zij en haar man hadden geen voorzorgen genomen voor (of tegen) het blokkeren van de bankrekening. Ik geef haar wat uitleg in de hoop dat ik zo m'n kleine steentje kan bijdragen. Soms, heb ik spijt dat ik met m'n job bezig ben, omdat ik mensen in zo'n situatie liefst nog meer zou willen bijstaan dan enkel de weg te wijzen. Maar 'k kan me niet in stukskes snijen hé... Zucht... Enfin, ik zeg haar hoeveel haltes met welke lijn ze moet om naar nog maar eens een kantoor te geraken. Ik druk er op, dat ze daar moet vragen welke stappen ze verder moet ondernemen en dat ze wel degelijk administratieve hulp mag verlangen.
Het leven gaat voort. De klok blijft tikken, en de aarde draaien. Ook al wil pro data, het kloksysteem bij De Lijn, soms wat voor of achter lopen en raakt ook dat niet goed opgelost. Voor niks of niemand staat ie stil. Al snel komt iemand anders wat vragen en gaat de arme vrouw uit m'n gedachten. M'n dagje is maar weer een prachtig exemplaar, ik zie alleen maar aangename mensen. Ik denk aan de chauffeur die me naar het werk reed. Het was volle maan. Ze hing laag, voor zover de maan hangt natuurlijk. Ik wees haar er op. We reden nog niet hé, we waren de vertrektijd aan 't afwachten. Dat zorgde maar weer eens voor zo'n aangenaam gevoel. Ook m'n collega, toverde een lach op het gezicht en begon een vrolijk gesprekje. Hoera!!!! riepen we niet, maar we kwamen toch dichtbij. Tot ik hier, terug thuis, begin te typen. Dan, sta ik machteloos stil bij haar (de weduwe) en hoop...
In Antwerpen, enkel en alleen in Antwerpen, blijkbaar... is het moederdag. 'Men' wil het ons sinjoren, toeschrijven aan arrogantie. Laat 'ze' maar doen hé. Wij weten wel beter. 'k Ben ermee geboren en 'k zal er mee sterven. Deze datum als moederdag. 't Schijnt dat het een honderdtal jaren geleden is ingezet door een tiep die hier iets te zeggen had. 'k Ben er niet nukkig om. 't Is trouwens begrijpelijk, als je bedenkt dat men in die tijd abnormaal hevig katholiek was. Meneer pastoor was den grote baas. En men vond dat toendertijd maar normaal. Het is dan toch maar logisch dat er toen iemand vond dat wanneer men MoederMaria viert, men tegelijkertijd Alle Moeders viert. Een persoon met inzicht dus. Niettegenstaande is niet iedereen vrij op deze moederdag. Euhhhh... nee, ik zoek absoluut geen medeleven omdat ik werk. De mensen zijn best vrolijk. Al van 's morgens hangt er een aangename sfeer in de lucht, ook al wil de zon nog niet echt doorbreken op mijn werktijd.
Een marokkaanse dame staat aan de bushalte. Ik kom erbij en groet haar dus. Ze is een beetje jonger dan ik. Marokkaans gekleed en gesluierd. Geen uitzondering. Ze groet me vriendelijk terug. Ik merk dat ze een babbeltje wil slaan, maar dat ze niet goed weet hoe het in gang te zetten. Dus, neem ik het heft in handen. Waarom ook niet? We staan hier allebei met hetzelfde doel, dus kunnen we het wachten aangenamer maken met een praatje. Haar nederlands is helemaal niet goed. Des te meer respecteer ik heel erg de moeite die ze doet. Ze heeft ook weet van de feestdag vandaag, moederdag. Ze vindt het sneu dat ik moet werken. Maar ik minimaliseer omdat ik toch maar tot 11u werk. De rest van de dag kan ik nog vanalles ondernemen. Ze vindt dat elke moeder het verdient om eens een dagje in de watten gelegd te worden. Ik verzeker haar dat ik echt niet mag klagen en ik heus mijn deel zal krijgen dit weekeinde. Het wordt goedgekeurd, met een tevreden lachje én een zo-goed-mogelijk nederlandstalige bevestiging.
Voilà se... ook al straalt ze marokkaans uit langs alle kanten. Wat mij betreft is ze wreed goed geïntegreerd...
Sinds kort, mogen wij, 2de personen op het voertuig, met een nieuwe lijn meerijden. Is het mogen of moeten??? Eigenlijk, moeten, dus. Natuurlijk is dat geen probleem. Met alle plezier gedaan. Het leuke is, dat ik op deze manier ook weer andere collega's leer kennen. De passagiers vormen helemaal geen probleem, tot hiertoe. Met deze lijn rijden we door een stadsgedeelte waar een grote mensenmix leeft. Vandaag was prachtig om door deze wijk te rijden. Hier wonen heel wat moslims en vandaag zijn de suikerfeesten. Al heel vroeg waren vooral de mannen op pad. Ik vermoed voor hun moskeebezoek. Iedereen die het zich kan veroorloven loopt vandaag in zondags kostuum, wat een bonte verscheidenheid inhoudt. Aziatische moslims, noordafrikaanse moslims, oosteuropese moslims en afrikaanse moslims. Allemaal maken ze zich op om ter mooist. Veel witte gewaden en hoofddeksels, en wat de Afrikanen betreft, zij zorgen voor een kleurenfestival, sierlijk en elegant. Kleine meisjes lopen gekleed als mini-vrouwtjes, wat ik maar kan ervaren als ongemakkelijk. Maar, eerlijk... de kleuren die ze je presenteren, zijn een ware wellust voor het oog. De trammekes zijn nog nooit zo mooi geweest. Eigenlijk zou er op zo'n moment eens iemand moeten komen filmen. 't Is als vakantie op de tram (of bus), want, iedereen is natuurlijk in opperbeste stemming. Op straat, vòòr 9u 's morgens, zie ik mannen al durum etend rondlopen. Met z'n driekes naast mekaar. Ze genieten duidelijk. Mijn maag keert zo'n beetje bij het idee, dit te eten zo vroeg in de morgen, maar daar liggen zij niet van wakker.
Op een bepaald ogenblik moeten we met de tram door een massa volk. Tientallen mensen (mannen) staan op straat. Ook op de rijweg. De chauffeur moet tingelen voor de veiligheid, maar men maakt ruimte en laat ons door, haast voetstaps. Ze staan voor een grote poort met arabische tekens versierd. Ahaaa... 't was me heus nog niet eerder opgevallen. Hier blijkt dus een moskee te zijn. Ze verzamelen hier, om seffens, samen met hunne meneer pastoor het eind van de vastentijd te vieren. Efkes maak ik een sprong in de tijd. Nu kennen wij het enkel nog van in de film, maar ik heb nog meegemaakt dat we naar de kerk gingen, op z'n zondags gekleed. Voor de kerk verzamelden mensen om voor of na nog een klapke te doen. De mis maakte ook wel deel uit van een sociaal gebeuren. Ach, dorpsmentaliteit én -leven... Stadsgewoel én -mentaliteit hebben het over genomen wat soms voor chaos, maar ook voor ludieke momenten kan zorgen.
M'n dagje raast voorbij. Maar alvorens af te stappen verwittig ik de chauffeur. 'Laat je niet vangen, door die jonge vlegelkes die nog snel bellekentrek doen op je trammeke, voor ze uitstappen. Nu is't er maar ene, maar seffes zijn ze allemaal opgejut door het feesten, lopen ze de stad rond in een roes en mag je één en ander aan plagerijen verwachten. Zet je er boven, zolang het over kleine dingen gaat, loop er niet in...' Ik laat alvast weten, niet achter dat bellentrekkerke te hollen. Dat plezier gun ik hem niet. Misschien krijgt ie seffes wel kramp in z'n vingerke...
Ze zijn al een tijdje bezig, mooi verdeeld over 't land. Dàt, voor diegenen die op eigen bodem blijven, want uiteraard kan je ook in 't buitenland heel wat festivals aflopen. Ja... de festivals. Heel wat liefhebbers verblijven de hele festivalperiode op de campingweide. Het nieuws staat bol over toestanden op die weiden. Zowel positief als euhhhh... minder positief. Zelf heb ik het nooit gedaan. Maar regelmatig zie ik -vooral jongeren- in de stad ronddwalen, op weg naar huis vermoed ik, na zo'n festival. In tegenstelling tot wat ik onderandere zag op het nieuws, zeulen de meesten hun gerief wél mee huiswaarts. Gepakt als muilezels vind je ze aan perrons, wachtende op de bus of één of ander iemand die hen zal komen ophalen. Zij, die de hele weg naar huis met het openbaar vervoer afleggen, krijgen van mij het meeste respect. Dat zijn de doorzetters. Op eigen houtje tot de laatste nootjes gekraakt zijn. Soms is het dan wel ludiek de perrons te passeren. In groep durven ze al wat meer. Trekken ze zich helemaal niks aan van voorbijgangers hun mening. Soms liggen ze languit op of tussen hun gepak. Anderen nestelen zich tussen rugzakken en rolmatjes. Te moe gestreden om nog één voet voor de andere te zetten, na drie dagen leute. Afgepeigerd en stinkend (douchen op zo'n festival is niet gratis) leggen ze de laatste loodjes op weg naar hun bed. Een enkeling, eenzaat van het moment, heeft nog voldoende energie bij mekaar gesprokkeld om een matras enkele meters te versjouwen. Er ligt immers groot afval op straat. Klaar om opgehaald te worden. Of, sluikstort, wie weet. Aan de opera. De trappen dienen hem als leuning of verhoog. Hij ziet ze in alle creativiteit als welgekomen bedstee. Heeft de matras erbij geïstalleerd en zichzelve er op. Kome wat kome zal, denkt hij wellicht. Hij kan de wereld aan. Even gewone, simpele Openbare Vervoering en ter plekke uitrusten. Spelconsole bovengehaald en de wereld mag vergaan, hij zal het niet merken. Onbezorgd in z'n eigen wereldje, terwijl iedereen hem voorbij raast in het centrum van de stad en onrustig leventje. Hij stoort zich aan niemand, niemand lijkt hem op te merken. Nou... niemand, 't is te zeggen...
Oké... toegegeven, vandaag halen we temperaturen die we niet gewend zijn. Warm buiten, wordt ovenheet in sommige voertuigen. Er wordt water uitgedeeld. Ik zie een controleur met flesjes heel fris water rondzeulen op de Roosveltplaats. M'n bus gaat er aan komen, dus ik rep me naar m'n collega en vraag hem een flesje water om aan de chauffeur te geven. Een welkom geschenkje dat wellicht in dank zal aanvaard worden, denk ik bij mezelf. Dus, bij het instappen wil ik hem het flesje geven. De chauffeur weigert. Oei, denk ik... moslim misschien...? Vanwege de ramadan, weetjewel... Maar nee hoor. Hij heeft geen behoefte aan eten of drinken tijdens het rijden. Of ik dat gezond kan noemen, betwijfel ik toch sterk. Natuurlijk dring ik niemand ook maar iets op. Maar, met een truukje (nee ik verklap het niet ) neemt hij het toch aan. Tja, de ervaring die ik opdeed met m'n kinderen als ze niet wilden eten of drinken, zal hier meespelen. Hij, de chauffeur is dan wel uit de pampers, hij is nog piepjong en 't zou leuk zijn, als hij vandaag géén flauwte krijgt hé.
De dakraampjes worden direct open gezet. Passagiers van alle slag, bedanken me ervoor. Ach... kleine moeite nietwaar. Graag gedaan, pinkoogje en beste vrienden voor de verdere trip. Hoewel, al vroeg zitten mensen min of meer uitgeteld in de voertuigen. Zolang het niet te druk is, tam als lammetjes. Ik vrees er echter voor dat de schuilende leeuwen zich zullen laten gelden, zodra er iets of iemand zo'n lammetje wat dwars legt. Uitzondering, is de man die roepend in z'n gsm een voertuig instapt. Z'n taalgebruik wil ik vulgair noemen. Z'n toon, zeer agressief. GELIEVE ALLEMAAL GOED MEE TE LUISTEREN!!!... lijkt hij wel te menen, want of je wil of niet, iedereen moet weten hoe hij de ander in mekaar gaat slaan, als als als... laat hij gekruid met enkele goedgemikte bezweringen weten. Gelukkig stapt hij uit voor er een ander zich gaat ergeren. Integendeel, ik merk dat er weer kleine flikkeringen in oogjes komen. Mensen komen uit hun warmte-roes. 'k Hou absoluut niet van die man, maar wel van de situatie die hij schept. De chauffeur blijft er 'ijzig' kalm bij... hihihi.
Zonnebloemen die men her en der in de stad plantte, werden door een domme vandaal uitgetrokken. Ze liggen op enkele plaatsen verspreid met klotten aarde er nog bij. Zonde. Echt wel, zonde. Aan een halte waar ik uitstap, liggen er ook. in de goot. Mensen die zich hiermee bezig houden zijn de idioten die ervoor zorgden dat GAS-boetes nodig worden geacht. Ik raap de bloemen op, maar kan ze helaas niet herplanten. Ze zien er nog redelijk vief uit en zouden misschien nog wel te redden zijn. Echt wel spijtig dat dit hier en nu niet kan. Ik steek ze dan maar in de vuilnisbak. Er nog half uit, zoals ik enkele zomers terug ook een zonnebloem vond, op een zomerse zondagmorgen, voor zover ik me herinner. Het resultaat is treurig natuurlijk, maar ook wel wat grappig. Een opgesmukte vuilnisbak siert nu de halte
Telkens weer geniet ik, als ik op weg naar 't werk de opkomende zon zie, of later in het jaar, de maan als in een verhaaltje, mooi en vol zie hangen als aan een touwtje. Vandaag was ook zo'n dag. De regen werd voorspeld, dus verwachtte ik die. Maar het regende helemaal niet. Een mistige lucht voelde heel zwoel en ik had direct door dat het geen goede ochtend was voor astmalijders. Niet dat ik daar bij hoor. Oef! Gezeten in de tram, weet ik ondertussen natuurlijk wel waar ik onderweg het best kan genieten van de opkomende zon. In de stad moet je zo je plaatskes kennen, daar er niet voldoende open ruimtes zijn. Gekomen aan 'de garage' de busstaanplaatsen van Zurenborg, zag ik vanuit de tram een prachtig roze zonneke zich door een nevel wroeten. Zo kreeg mijn dagje een briljante start, want ik laat me met alle plezier hierdoor leiden.
Het was wreed rustig deze ochtend. Weinig passagiers op de bussen die ik begeleidde. Iedereen vriendelijk en vooral tevreden als de chauffeur en ik hulp bood bij problemen die zich wel eens voordoen tijdens het ontwaarden. Eén van de chauffeurs begon te zingen achter z'n stuur. Hij sloeg zo'n beetje vanalles uit zijn botten. Zo van: " 't Is rood, 't is rood, dus wachten maar en ni rijen..." Geen grote kunst, maar vooral grappig. Hij genoot zichtbaar van z'n job.
Tegen het moment dat m'n dienst er op zat, begon het stillekes te regenen. Maar tegen de tijd dat ik aan kantoor kwam, viel de regen er met bakken uit. Blaasjes. Mooi om te zien van achter het venster. Maar een mens wordt er tergend nat in. Nou... op het einde van het te presteren dagje kan dat niet zo'n kwaad. Eens thuis, kan men droge kledij aantrekken, dus niet gezeurd. Hoe alles mee kan vallen, ook al heb je'n kleine tegenslag.
Ik sta op weg naar huis, kleddernat in de pre-metro te wachten op m'n trammeke. Er komt een andere-lijn-tram aan. De collega die hiermee rijdt heb ik sinds heel lang niet meer gezien. Hij doet me teken om efkes naar hem te komen, wat ik doe uiteraard, ook al wil ik hem absoluut geen tijd doen verliezen door onnodig oponthoud. Hij opent de deur van z'n cabinneke, spreidt z'n armen wijd en geeft me een knuffel van jewelste. Gewoon, omdat hij me het beste toewenst na m'n... nou ja... ding. Het hoeft echt niet hoor. Ik voel me prima en ben heel erg blij dat ik gewoontjes meedraai met de boel. Maar toch, geeft dit mooi en spontaan gebaar me een warm gevoel.
Maw, hoe een doodgewoon dagje, best aangenaam kan wezen...
Zowat iedereen kent wel een collega waar ie zich wat voor schaamt. We steken het niet onder stoelen of banken. Bij De Lijn werkt een weerspiegeling van de massa, hoewel er wordt geselecteerd bij de sollicitaties. Maar, er is ook de andere kant van het verhaal en dat is nou net waar ik me graag over uitlaat als het effe kan.
Eerder deze week stapte ik in een bus waar m'n collega chauffeur z'n hand ingewindeld had. Ik vroeg hem wat hij aan 'de hand' had. In eerste instantie zei hij dat hij de held had willen uithangen. Maar ik ken hem niet voldoende om te weten of het al dan niet sarcastisch bedoeld was. Ik wachtte dus af. Blijkbaar was dat nu net de aanmoediging om na een aarzeling te vertellen hoe hij brandwonden had opgelopen.
Een tijdje terug, toen hij met z'n bus aan 't rijden was, zag hij voor een huis een brandende stofzuiger staan. Op straat dus. Hij twijfelde niet en bracht dispatching op de hoogte. Terwijl hij aan de radio was, vatte de gevel vuur. Hij heeft dan het brandblusapparaat genomen en is er naartoe gesneld. Een stuk roofing viel daarbij brandend naar beneden en kwam zo op z'n hand terecht. Hij kreeg de boel geblust, maar was wel een tweetal weken werkonbekwaam. Nu is z'n hand al veel beter. Verder geen gewonden of een hopeloze schade.
Als hij daar vijf minuten later zou gearriveerd zijn, zou het wellicht een totaal ander verhaal geweest zijn voor de bewoners op z'n minst. Hij vertelt dat ie er niet bij had nagedacht. Op zo'n moment schiet je gewoonweg in actie. Het is alleszins prachtig van hem!!!
En dan is er die andere collega, die ik vandaag zag... Ze vroeg of ze me iets grappigs mocht vertellen. Achteraf bekeken vind ik het alles behalve grappig, maar daarom nog niet minder prachtig. Gisteren zat een man ineengedoken op de tram die ze bestuurde. Iemand maakte haar attent op zijn houding. Misschien was er wat mis? Dus, wanneer ze kon, ging zij het hem even vragen. De man voelde zich helemaal niet goed. Hij kromp ineen van de maagpijn, zei ie. Hij had al drie dagen niet gegeten, vandaar. Waarop collega antwoordde dat hij dan maar beter iets moest eten. Hij repliceerde dat ie blut was. Z'n geld was op. Collega liet het er niet bij. Ze gaf hem vijf euro en de wijze raad geen alcoholhoudende drank te kopen, maar wel degelijk iets te eten te halen. Hij dankte haar en stapte uit. De rit later, stond hij haar op te wachten. Hij bedankte haar nogmaals en liet z'n adem zelfs ruiken omdat ze maar zou kunnen constateren dat hij het wel degelijk niet had besteed aan bier. Hij was duidelijk opgeknapt en veel energieker. Hij beloofde zelfs haar terug te betalen wanneer hij kan. De maagkramp was over, enfin, die vijf euro (of beter, collega) had/den een wonder verricht. Ze had er een enorm goed gevoel aan over gehouden. Eerder hadden enkelen wat moeilijk gedaan tegen haar. Is het niet de warmte, dan is het de regen, of de drukte, maar er zijn dagen dat chauffeurs heel brede schouders moeten hebben om de 'zaag'lasten te dragen. Maar dit voorval had alle negativiteiten van de dag weggeveegd, liet ze horen.
En... 'k mocht het van haar in m'n blogje zetten... *jippiyee*
Van het zomerweertje krijg ik maar niet genoeg. Hoewel er heel wat mensen puffen, zuchten en kreunen, kan je't maar beter gewoontjes accepteren zoals het komt en er zoveel mogelijk van genieten. Af en toe zorgt het wel eens voor kleine toestandjes. Dingen smelten bijvoorbeeld...
Een kind van ongeveer 10 jaar stapt met mama in de bus. Ze kunnen niet samen zitten. Mama lost het op door haar dochter enkele plaatsen achter zichzelf te laten plaats nemen. Iets dat ik nooit zou doen. Ik zou als volwassene, als moeder vooral achter mijn kind plaats nemen. Je moet je kind kunnen zien. Dat om verschillende redenen. Maar tja, niet elke moeder redeneert hetzelfde. Ik vermoed dat gemakzucht ook deels motivatie zou kunnen zijn. Ik zit schuin achter het meisje en merk dat ze een papiertje op de grond laat vallen. Door haar lichaamstaal heb ik direct door, dat het niet zomaar toevallig uit haar hand glipt. Ze wil het gewoon kwijt en pakt het op deze wat geniepige manier aan. Ik zeg natuurlijk niks. 'k Ben niet aan 't werk en uiteindelijk zal het niet van een klein papiertje afhangen of de rit wel of niet vlotjes zal verlopen. Mama wijst kindje uiteraard niet terecht, want haar naam is haas, daar verder voorin de bus. Mijn aandacht wijkt af, ik ben tenslotte niet verantwoordelijk en wil me vooral niet bezig houden met pietluttigheden. Maar wat later, wanneer ik toevallig weer de kant van het meisje uitkijk, merk ik dat ze kauwgom in haar handen heeft. Ze kneedt de smurrie tussen haar vingers. Ik denk: bweikesssss. 'k Ben nooit een kauwgomliefhebber geweest. Als ik mijn zonen tijdens hun hopelijk gelukkige jeugd in iets te kort ben geschoten, dan zal het wel kauwgom geweest zijn. Verboden om die en die reden. Ik heb het nooit in hun zakken gevonden, hoewel ik best weet dat ze af en toe genoten van het kleverige spul. Doch nooit thuis.
Enfin, m'n aandacht dwaalt weer af van het meisje. Kauwgom in de handen kneden is voor zover ik weet niet verboden, zelfs geen gas-boete waard. En ik geniet maar weer van de straten die we doorkruisen in een zonnig weertje. Tenslotte, kijk ik nogmaals toevallig weer de richting van het meisje uit. Ik merk dat ze de kauwgom op de rug van de zetel voor zich is aan 't plat drukken. Mooi uitgesmeerd... en drukken maar... Een grens is overschreden. 'k Ben dan wel niet aan't werk, maar hier moet ik toch echt iets op zeggen. Ik kijk naar de vrouw naast het meisje en zie dat ze het niet goedkeurt, maar ze reageert niet. Ik leun voorover, leg m'n hand zachtjes op het kind haar arm en zeg: 'Kijk eens goed. Er hangen camera's in de bus. Dit is trouwens een hele nieuwe bus. Die camera's registreren alles. Men zal dus ook zien op de beelden wat je nu doet. Oei... straks ga je nog een boete moeten betalen en de onkosten voor het poetsen van de bus, want wat je nu doet, kan natuurlijk niet hé.' Ik zeg het allemaal heel lief om haar niet aan het schrikken te brengen. Enkele vrouwen in de omgeving volgen het gedoe, maar ze houden zich erbuiten. Ik raad het meisje aan om de kauwgom snel te verwijderen, dan zal alles wel goed komen. Het kind kijkt me wat verschrikt aan met grote ogen en ik voel dat ik haar echt bereikt heb. Goed zo! Ze begint de kauwgom los te peuteren, wat geen makkie is, want met dit warme weer plakt het spul onherroepelijk straf aan de rugleuning. Al snel zitten haar handen onder de smurrie. Een vrouw geeft haar een papieren zakdoekje. Da's wel fijn. Het meisje doet heel erg haar best om de vuiligheid te verwijderen met de zakdoek, maar het lukt niet echt goed. De vrouw die naast het kind zit, helpt haar. Ze neemt het zakdoekje over en verwijdert handig de kleverige plakboel. Ik zeg tegen de twee helpende handen dat we zo met z'n allen samen kindjes opvoeden. Allebei zijn ze het eens, maar er wordt gezucht. In het achterste gedeelte van de bus, heeft iedereen het voorval opgemerkt.
Voorlopig werk ik enkel 's morgens dankzij mijne goeie baas, die me steunt bij het heropstarten na lange afwezigheid. Dus, kan ik me niet vergissen. Ik moet niet meer naar m'n horloge kijken alvorens ik de mensen groet. Tevoren gebeurde het wel eens dat ik om half tien in de voormiddag iemand al een goeie middag wenste, of, om vier uur 's middags iemand nog een goeie morgen toezond. Meestal werd ik dan geïnterpelleerd door de wakkere passagier met de vraag of ik pas uit bed was, of andersom, het nachtje had doorgedaan. Niks van dat alles dus nu. Tot hiertoe rij ik steeds met dezelfde lijnen mee. Dat zorgt er natuurlijk voor dat er -ondertussen- nogal wat mensen familiair worden. Kan geen kwaad hoor. Het kan enkel maar de goeie sfeer op het voertuig bevorderen. Ik zet me vooraan in de bus. Wanneer we aan een halte komen, ga ik helemaal tot tegen het dashboard, met m'n gezicht in de bus gekeerd, staan. De instappers zien me dan zeker staan en ik groet hen dan met een zo opgewekt mogelijke maar niet overdreven 'goeie morgen'.
De meesten antwoorden dan fijntjes. Sommigen mompelen wat. Een klein aantal negeert de boel gewoon. Tja, groeten is men natuurlijk niet verplicht hé. Ik lig daar helemaal niet wakker van, 'k zou maar zot zijn. Dikwijls moet ik er om lachen omdat lichaamstaal op zo'n moment ook dikwijls duidelijk is. Zo'n houding van: Laat me gerust! En dan maken dat ze uit de voeten zijn, bij wijze van spreken. Voor mij gaat het leven dan voort, in de vorm van onze rit die gewoon verder gezet wordt naar de volgende halte om er dan weer voor te zorgen dat ik gezien word. Toch, reageren mensen die vooraan in de bus zitten dikwijls hoofdschuddend als zo'n personnage instapt. Ze kijken me dan effe troostend aan. Wellicht denkende dat ik er triest van word. En dat maakt het allemaal nog een beetje mooier eigenlijk.
Het allerleukste zijn de mensen die hun dagje nog aan het organiseren zijn en met hun gedachten flink in de weer op het moment van instappen. Als ze me horen groeten, kijken ze wat verstrooid op, draaien hun hoofd haast 180° terug, want ze zijn ondertussen al verder gelopen. En dan komt er nog een redelijk enthousiaste knik of groet.
Ik besef dat niet iedereen daar behoefte aan heeft, maar ik amuseer me wel, en soms, is een beetje 'egoïsme' wel op z'n plaats...
'k Ben blijkbaar bezig aan een soort heroptreden. Heel regelmatig komen mensen op bus of tram die me herkennen van lang geleden. Het wordt dikwijls een zeer aangenaam klinkend: 'Gohhh, da's lang geleden, zeker meer dan een jaar!' Soms collega's, soms passagiers.
Een vrouwtje, vijftiger. Simpel. Telkens als ik haar zie, vertelt ze haar levensgeschiedenis. Miserie die ze -wie weet- had kunnen voorkomen, (maar ach, ze weet wellicht niet beter) geeft ze ten gehore aan ieder die luistert. Ze heeft het hart op de tong. Ze bedoelt het altijd goed, maar het draait meestal anders uit. Ook zij is overenthousiast als ze me op de bus vindt. Ze vertelt over de nieuwe vorderingen in haar soapleventje. Ik luister en knik gepast en getimed. Wanneer ze zich af en toe te negatief uitlaat, snel ik ter hulp met een wreed positieve noot en telkens lukt het, komt die lach weer. Ondertussen probeer ik zo allert mogelijk te blijven als nodig is, want tja... de bus rijdt natuurlijk verder.
Er stapt een man in de bus. Zowat een mr Bean duplicaat. Niet uiterlijk, maar zeker en vast wél wat uitstraling en houding betreft. Hij heeft een tas in elke hand en stapt zo onhandig als mogelijk de bus op. Ik groet hem. Hij antwoordt verontschuldigend: 'Ja, ik heb wel een probleemke.' Door de manier waarop ie dat zegt, ben ik een beetje verward, maar ik kijk hem vragend aan en kraam iets uit waaruit hij kan begrijpen dat ie het me kan vertellen of vragen
- Ik heb gene pas bij.
- Die moet ge hier niet laten zien hoor, meneer.
- Ik bedoel, mijn abonnement.
Daarop leg ik hem uit dat ie in dat geval altijd een ticketje kan kopen, op die of die manier. Mogelijkheden opgesomd. Ik vertel niet graag dat men in zo'n geval kan meerijden en bij een vaststelling van ticketcontrole stappen kan ondernemen om de eventuele boete niet te moeten betalen. Da's te aanmoedigend voor sommigen om hun abonnement thuis te laten liggen. Het lijkt me in dit specifieke geval ook niet echt opportuun om een ingewikkelde uitleg te doen. Hij doet er erg lang over voor hij beslist hoe hij z'n ticket zal betalen. Uiteindelijk wordt het een gewoon ticketje, want ik krijg een zeer verwarde uitleg over z'n gsm, waaruit ik min of meer kan opmaken dat hij die niet bij de hand heeft of op z'n minst niet bruikbaar is. Eindelijk lukt het hem het ticketje weg te steken en z'n tassen weer in de handen te nemen. Aan de volgende halte kon men met moeite instappen omdat hij nog steeds zo bezig was. Geduld, lieve mensen, geduld...
Hij zet zich naast het vrouwtje waarover ik het eerst had. Ze ziet hem stante pede zitten en trekt lieflijk ten aanval met vragen allerhande. Telkens antwoordt hij stil en kort, maar ze gaat lustig verder. Hij zit er wat onhandig bij.
- Waar ga je heen?
- Naar 't ziekenhuis.
- Waarom?
- Om te werken.
- Wat doe je dan voor werk?
- Ik ben dokter.
Ik wil niet luisteren, maar ik hoor het. En ik denk: '???????'
- Enfin, ik ben mijn stage voor dokter aan 't doen.
Verduidelijkt hij. 't Is beslist niet mooi van me, maar 'k zal eerlijk zijn. Ik denk: 'Spekkerrrrrr... Dat geloof ik nooit.' Vrouwtje is overweldigd. Zij... zit naast een toekomstige dokter in de bus. Ze steekt het niet onder stoelen of banken.
Z'n woorden zijn nog niet koud of hij staat op. Hij gaat naar de uitgang, klaar om uit te stappen. De eerstvolgende halte, niet aan het ziekenhuis, verlaat hij de bus. Stuntelig. Soms vraag ik me af hoe het sommige mensen lukt om met zo weinig om handen toch stuntelig te wezen. Hoewel ik beslist ook al tegen een lantaarnpaal aanliep hoor... Vrouwtje richt zich weer tot mij. Haast in zwijm, herhaalt ze dat hij een échte dokter is.
Er is wel wat volk in de bus. Niet op mekaar gepropt, gelukkig. Een man, gekleed in een versleten, niet al te propere broek en een camouflagevest komt op de bus. Z'n gezicht is gehavend. Neus, kin, een deel van een wang, naast en boven een oog zitten heel wat schaafwonden. Z'n arm in een draagverband. Kortom, hij ziet er niet uit. Hij heeft in z'n vrije hand een tas, waarin oa een autogril van een audi zit. Zoals ik bij anderen doe, wens ik hem een goeie morgen. Hij antwoordt, net als velen. Hij zet de tas neer, en begint nogal kramikkelijk z'n zakken af te tasten. In m'n binnenste hoop ik dat hij z'n evenwicht niet zal verliezen, wanneer de chauffeur stilletjes aanzet om te vertrekken. De man vindt z'n abonnement, toont het en... blijft vooraan staan. Hij vertelt waarom hij een abonnement heeft aangeschaft. En aansluitend vertelt hij dat hij van het ziekenhuis komt. Hij heeft klop gehad, tijdens z'n werk. Hij werkt bij een securitybedrijf. Ik stel me vragen bij z'n oprechtheid, maar och, verder maak ik er geen punt van. Ik knik of beaam af en toe. Ik overweeg: 'k Kan hem nu echt niet zeggen dat hij beter doorschuift. Hij kan zich tijdens het rijden immers niet vasthouden. 't Zou niet veilig zijn. Ik laat hem dus en verwacht dat hij seffes wel zal moeten doorschuiven als er nog mensen instappen. En hij... hij blijft het maar uitleggen. De audigril vond hij tussen vuilnis en zal hij oppoetsen. Hij vertelt hoe, waar wanneer en waarom. Een hele historie wordt me ingelepeld, gekruid met details en fantasietjes waarvan ik niet weet uit welke boekskes hij het allemaal haalt. De volgende halte komt er aan en net zoals ik vermoed, schuift hij onder passagiersdwang verder de bus in. Instappende reizigers kunnen anders niet op de bus. De chauffeur werpt me een 'ons-kent-ons'-blik toe. Verstandhouding. Ik zeg niks, maar lach hem toe. Het hoeft niet té dikwijls, maar af en toe zo iemand op één van onze voertuigen, zorgt toch écht wel voor de nodige ontspanning tijdens het werk.
Een ruige bink heeft plaats genomen halverwege de bus. Hij blijft staan, daar waar de meeste ruimte voorzien is. Een moeder stapt in met haar vierjarig dochtertje. Mama kent iemand en zet zich bij het gezelschap om een praatje te slaan. Het kleintje zet zich op zo'n klapstoeltje, dichtbij de ruige bink. Mama kijkt er niet meer naar om. Kindjelief vindt dat klapstoeltje een leuk ding. Ze staat verschillende malen op en laat het toe klikken, om het dan weer open te zetten. Terug zitten is niet vanzelfsprekend, daarvoor moet ze wat moeite ondernemen. Ruige bink helpt haar. Het meisje tatert ondertussen zonder ophouden tegen de man. Heel koddig. Ruige bink z'n ruwe bolster valt weg. Hij is heel lief tegen het kleintje. Mama kijkt af en toe op, als haar dochtertjes' stemmetje wat te fel klinkt en dan snauwt ze het kind toe dat ze WafWafBraaf moet zijn. Verder onderneemt 'ons Ma' niks, wat dacht je... Dit herhaalt zich enkele malen. Ruige bink blijft met het meisje bezig, zoals mama het zou moeten doen. Wanneer hij uit de bus stapt, herpakt hij zich. Houding wordt aangepast, sigaret aangestoken, broek goed getrokken forsballen opgespannen.
Eens verwijderd van het zeemzoete kleine meisjes gehalte, zal de harde beschermlaag hem terug een veilig gevoel geven in onze weergaloos nietsontziende wereld.
Afgelopen nacht was het midzomer. Helemaal niet het midden van de zomer, maar het begin ervan. De kortste nacht -in lichturen- van het jaar. Was het daarom? Geen idee. Maar er dwaalden nogal wat doorzakkers rond in de stad. Mooi opgetutte mensen, maar ook de minder apetijtelijke tiepetjes. Er werd gedut op tram en bus. Misschien kan De Lijn een rijdende hoteldienst ter beschikking stellen voor zulke weekeindes... Problemen heb ik niet gehad. Mijne slaper ontwaakte mooi tijdig en stapte lichtjes verdwaasd uit de bus, maar hij was een rustige kerel. Van enkele collega controleurs hoorde ik sterkere verhalen. Op een gegeven moment had ik een bus halfvol oosteuropeanen. Allemaal even braaf, want zij waren niet op zwier geweest. Zij gingen werken in den bouw. Op zaterdag, voor het ocmw als ik het goed voor heb. Verder weiger ik daar dieper op in te gaan. Ik kan immers veel veronderstellen (clicheetjes weetjewel).
M'n prestatiedagje verloopt zeer rustig. Daarom neem ik toch nog even een kijkje in de metro onder het Astridplein. Men gaat daar nieuwe perrons aanleggen voor de nieuwe sneltram die daar zal rijden. M'n collega's geven me uitleg als volleerde gidsen. En ik... val oriëntatieloos in een groot gat, bij wijze van spreken. Snel weer naar boven, want 'k heb het gevoel dat ik hier niet thuis hoor.
Tijdens de rit huiswaarts, helpt onze trambestuurster een collega die z'n wissel gemist heeft. Hij krijgt de tram (pcc) niet in achteruit. Tussen de auto's op het grote verkeerspunt aan de Leien, lukt het hen samen dan toch die tram weer helemaal aan de overkant te krijgen. Zeer collegiaal staaltje hoor!!! Een moeder zet haar dochtertje naast me op de zetel. Het kind lijkt me 6jaar. Ze heeft afrikaanse roots. Het haar prachtig ingevlochten. Eerst kijkt ze wat argwanend naar die mevrouw naast zich, maar wanneer ik enkele vredelievende grimassen toon, valt een grens weg. Ik begin een gesprekje met het kindje. Helemaal niet verlegen vertelt ze me dingen en stelt ook zij vragen, waarop ik dan weer antwoord. Haar moeder vindt het leuk en vertelt me zo fier als een gieter dat haar dochtertje nog vier moet worden. Nou moe... Mama doet erg haar best om haar zinnen goed te formuleren. De rit vlot natuurlijk snel zo. Net voor ik zal uitstappen, zwaait het kleine meisje me nog uit.
Goeie morgen! 8u. Ochtendstond heeft goud in de mond. Mag men dat nog zeggen om 8u, of is het dan al te laat? Ik wil m'n blogje schrijven en de radio staat op. Studio Brussel. Niet slecht hé. Het nieuws gaat over onrusten in Brazilië, over de hevige regenval her en der in het land, waardoor ellenlange files en... spijtig genoeg (het zou niet mogen, maar het is een feit) de daarbij horende ongevallen. Een voetganger onder een trein. Vreselijk. Hoewel dit niet door de regen komt, ('k was er wel niet bij, maar aan een overweg staan toch seinen) maar door onvoorzichtigheid. Men kondigt ook aan dat tram 7 en 15 niet tot hun eindhalte kunnen rijden, door stroompanne. Pendelbussen worden voorzien of men kan ook lijn zoveel nemen. Prachtig, deze informatie zo duidelijk op de radio te horen. Studio Brussel is geen regionale zender, vandaar dat dit me verrast. Da's nog es informeren met formaat zie.
Maar wat ik eigenlijk wilde schrijven... Gisteren, nam ik de tram. 'k Was in burger. Er staat een man aan de halte. Een late twintiger ofzo. Ik groet hem omdat hij naast de infoborden met uurregeling staat. Vriendelijke kerel, zo lijkt me, hij knikt terug. Een minuutje later spreekt hij me aan. Engels. 'k Kan't niet helpen, 'k geniet er toch altijd wat van om te keuvelen in een andere taal, hoewel ik een serieuze voorstander ben voor het beheersen van het Nederlands in het antwerpse. Hij stelt me vragen over de trams die hier rijden. Geen probleem natuurlijk, die geef ik hem gratis en voorniks mét een glimlach, een knipoog en een groet. Hij is een aangename prater. Er volgt een leuke conversatie. Blijkt dat hij hier bij familie verblijft voor twee maanden, onze stad helemaal niet kent. Hij is canadees. Ik verander plots in een soort gids en geef maar al te graag tips over wat "One Must Do And See Downtown". Hij vraagt of ik hem eens zou willen rondleiden? Tot m'n verbazing hoor ik mezelf nog 'ja' antwoorden ook... Dohhh... waar laat ik me nu mee in? ...denk ik bij mezelf. Ik laat me blijkbaar meesleuren in het vloeiende van deze conversatie. Hij vraagt en krijgt zelfs m'n e-mailadres om eventueel af te spreken. Wanneer we wat later elk onze eigen weg voortzetten, denk ik nog dat ik wel de naïeve toer opga op deze manier. Maar ach, er zijn geen potten gebroken hé. Toch sta ik wat versteld van mezelf. Als zoete troost bedenk ik me dat ik wellicht nooit verder contact met die kerel zal hebben. Die zal toch niet met iemand die een generatie ouder is de stad willen gaan ontdekken...? Neuhhhh... beslist niet.
Natuurlijk vertel ik het prettige voorval aan m'n ega, wat later op de dag. Hij vindt het grappig. En wanneer ik 's avonds m'n e-mails nakijk, kreeg ik al een voorstel.
Een rustige ochtend verloopt vredig op m'n bus. Ochtendgroetjes worden beantwoord en zorgen voor af en toe een kleine glimlach, voor eventjes. Da's voldoende, meer moet dat niet zijn. De nog niet talrijke kinderwagens worden mooi opzij neergezet, zodat iedereen voorbij kan schuifelen op zoek naar een zitplaats. De chauffeur, een jonge, rustige kerel brengt ons op een aangename manier door de stad. Kortom, ik beleef vandaag het openbaar vervoer zoals het spijtig genoeg niet altijd kan zijn.
'k Heb na het uitstappen van de bus nog ietwat tijd over. Niet voldoende om nog een bus te nemen, maar een klein ritje met de tram, kan nog wel. Ik ga dus naar het perron. Er nadert een tiepetje. Bwaaa... zo rond de 40, vermoed ik. Hond aan de leiband. Leren vest. Leren klak. Oorbellen. En tattoo's waarvan ik den tattooïst absoluut geen kunstenaar kan noemen. Oké... smaken verschillen hé... O, ja, ruige baard en toch wel onverzorgd uiterlijk enzovoort. Hoe dichter hij komt, hoe meer ik voel dat er een conversatie zal volgen. En ja hoor, te beginnen met het weer. Ik antwoord zo kort mogelijk als de beleefdheid me toestaat. Ik merk immers direct dat ik me anders maar moeilijk zal kunnen losmaken van deze man. Hij kroelt verbaal en fladdert zowat om me heen. Best wel leutig. Maar zoals ik nu wel duidelijk weet, afstand houden is belangrijk. Niet echt op ingaan dus.
Er komt een tram, een hermelijn. Ik stap vooraan in, de man neemt een deur verder, fijntjes zoals het hoort. Ik groet de chauffeur, kijk of alles in orde is en wandel rustig naar achter. Daar waar de eerder beschreven man zich heeft gezet, heerst een sfeertje vol gewemel. Een vrouw trekt aan m'n mouw en wil een uitleg beginnen, maar net op dat moment merk ik dat de hond naast de man op de zetel staat. Ik onderbreek haar daarom en wend me tot het tiepetje om hem vriendelijk te verzoeken blablabla om die en die reden. Hij neemt de hond van de zetel en zegt dat hij die nog maar van gisteren heeft. Ik antwoord dat 't hondje dus nog veel te leren heeft. Uiteraard doe ik dat glimlachend, versmachtend wellicht (...) Hij antwoordt daarop vlotjes dat ook hijzelf nog veel te leren heeft. Hehe... een leuk toontje is gezet. En op zo'n moment ben ik blij dat ik eerder toch met hem een pieteleuterig onbeduidend gesprekje aanging, want 't zou wel eens kunnen dat toen de toon werd gezet.
Ik begin vandaag om 7u. Als ik om 6.05u vertrek thuis, moet ik me helemaal niet haasten om m'n tram richting werk te halen. Lang moet ik niet wachten. Ik neem gewoon het eerste voertuig dat langs komt, richting Berchem station. Daar kan ik met verschillende lijnen op het werk geraken. M'n voorkeur blijft uitgaan naar lijn 11. Maar, moest er wat loos zijn, kan ik nog lijn 9, 32,20 en 21 nemen. Keuze te over dus. Ik wacht. Er komt helemaal niks. Raar hoor. Ik krijg zin om naar dispatching te bellen voor informatie, maar laat het. Wanneer eindelijk, zo'n klein kwartierke voor ik op het werk moet zijn, bus 20 arriveert, ben ik overgelukkig en ik laat dit de chauffeur weten, bij wijze van ochtendgroet. Tijdens de rit valt me de zon op. Een grote prachtige ronde rode bol, fleurt en kleurt laag boven de heinder... nu ja, oké dan, ...boven de huizen. Er is ook de spanning, of ik wel tijdig op kantoor zal geraken. 'k Heb een grondige hekel aan te laat komen. Maar de zon maakt veel goed. Ik kik er heus van op. Hoewel... ik toch even twijfel, want... de zon die op deze wijze opkomt op dit uur??? Toen ik thuis vertrok, was er al volop daglicht. Iets... klopt niet helemaal. Maar, ik sta er verder niet bij stil en ben blij wanneer we aan de Roosveltplaats arriveren. Ik heb nog een dikke 10 minuten tijd om niet te laat te komen. Lopen doe ik niet, echt niet. M'n fysiek laat het niet toe. Maar treuzelen doe ik nou ook niet bepaald. Eens op kantoor, tik ik in. Ik lees het uur. 5.58u. Huhhh...? 5.58u??? ... Dedjuu toch...! Ben ik toch wel een uur te vroeg zeker. Nu valt mijne nikkel natuurlijk. Alles valt op z'n plaats hé. Daarom kwamen er nog geen trams. Daarom hing de zon nog zo laag. Pffff... 'k heb toch maar van de pracht kunnen genieten. Jaaahhh... daarom... Ik heb me gewoon miskeken. Ik moet blijkbaar terug wennen aan vroeg uit de veren en uit werken gaan. Dump, dumper...
Ik besluit om geen uur met m'n duimen te gaan draaien. Het ligt me niet. Wanneer je dit overkomt als chauffeur heb je geen keuze, omdat je je dienst moet doen natuurlijk. Maar ik kan evengoed al de straat op. Dan stop ik maar een uurke vroeger. Dat komt wel in orde als ik dat meld aan m'n bazen.
Uiteindelijk is het nog zo slecht niet dat ik wat vroeger op de bus zit. Er lopen nogal wat dronkaards rond. Tja, warmer weer, de rode duivels hebben gisteren hun match gewonnen en 't is weekeinde. Allemaal goede redenen voor sommigen om flink door te zakken. Last hebben we niet met de dronkebroers en -zussen, maar toezicht mag er best wezen. Onderuit op de zetels met de voetjes omhoog, broodjes en drank en... heel wat gelulllll en gebralllll. Maar iedereen geraakt waar ie zijn moet en er valt geen kwaad woord wanneer ik hen lief terecht wijs.
Eens de stad goed en wel wakker wordt, hou ik ermee op en mag naar huis...
Het mevrouwtje stapt op. Traag maar het lukt haar toch op deze lagevloertram. Ze zet zich naast een duidelijk gepensioneerde man. Ze groet hem en onderhoudt hem met kleine weetjes, vraagjes waarop ze het antwoord al kent en andere deugdelijkheidjes. Zoiets beluister ik altijd graag. Hoewel er niks interessants wordt verteld, hou ik van de toontjes en houdingkjes die erbij gaan. Het is nu niet anders. Eerst is de man wat verwonderd, maar al gauw smelt hij voor het dametje en zijn ze in een gesprek gewikkeld. Koetjes en kalfjes, nietwaar...
We stoppen aan een halte en het vrouwtje wil ook afstappen. Alleen... lukt het haar niet zo goed om recht te komen. Wanneer ze eindelijk aan de deur is, gaat ze nog effe tekeer als een zacht lammetje om de chauffeur te alarmeren. Die kan het niet horen. Ze bevindt zich immers aan de laatste deur in zo'n ellenlang voertuig. Een andere man, brult luidkeels naar de chauffeur. Daarvan zal die beslist wel iets gehoord hebben, maar reactie komt er niet. Begrijpelijk. Ondertussen zijn we alweer aan 't rijden. De volgende halte moet ik er uit. Mevrouwtje is alweer gaan zitten. De man naast haar, verwittigt dat ze zich maar best klaar zet voor de deur, want anders heeft ze weer 'VanJan'. Ik ga naar de deur en zeg haar dat ik wel zal helpen. Ze kan aan de overzijde een tram terug nemen voor één halte. Ze is immers slecht te been (maar zonder wandelstok). Nog iemand anders verklaart zich ook paraat voor assistentie. Wat zijn we toch allemaal goei zielen ondereen.
Ondertussen sakkert het vrouwtje geschrokken door zo'n enorme brutaliteit van de chauffeur. Ik probeer te sussen. We zijn achteraan in een erg lang voertuig, daarom heeft ie je niet gehoord. En hij zag niemand meer uitstappen, dus dacht ie wellicht dat ie verder kon. Niks van aan! Hij MOET dat zien, ook in een lange tram! ...gaat ze op vriendelijke toon verder. Haar woorden onverbiddelijk, haar toon gemoedelijk lief. Hij MOET ALLES ZIEN. Ik probeer nog: Je hebt gelijk. Een chauffeur moet alles zien. Maar... dat lukt niet altijd. Tot m'n verbazing zijn enkelen in m'n nabijheid het eens en laten het horen, precies of we zitten in het engelse hogerhuis. Je kent dat wel: 'Hear hear'. Dàt is nu niet bepaald wat ze zeggen, maar het toontje is net hetzelfde. Het dametje knikt ook begrijpend. ...oeffffff... weer een oorlog voorkomen...
We helpen haar uit de tram. Ik vraag of ze hulp nodig heeft bij het oversteken van de straat. Niet nodig. Gelukkig stopt een lieve automobilist direct als hij haar ziet. Zij wuift hem bedankend en gaat haar volgende slag tegemoet...
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
) neemt hij het toch aan. Tja, de ervaring die ik opdeed met m'n kinderen als ze niet wilden eten of drinken, zal hier meespelen. Hij, de chauffeur is dan wel uit de pampers, hij is nog piepjong en 't zou leuk zijn, als hij vandaag géén flauwte krijgt hé.
